Psyche
alle pijlers
Wat raar ouder worden.
maandag 1 maart 2010 om 23:39
Ik geef toe ik ben een jonkie ik ben pas 18. Ik begin net kom net om het hoekje kijken van de grote mensen wereld.
Maar toch komt steeds vaker het besef dat ik 'groot' word. Ik ben geen kind meer. Ik moet zelf de rekeningen betalen. Zelf mijn sores oplossen. Ik ben zelf verantwoordelijk.
Mijn oude huis waar ik ben opgegroeid is vandaag officieel verkocht mijn ouders wonen in groningen. Ik in den haag.
Mijn opa die is 3 jaar geleden overleden en mijn oma gaat sindsdien hard achteruit ze word seniel zeggen ze. Ze word kinds. Opeens moet mijn vader voor haar zorgen in plaats van andersom. Haar huis is ook al verkocht het huis waar ik als kind speelde bakjes vla kreeg. Tomaten met suiker. Mijn andere opa is afgelopen zomer overleden.
Die oma gaat ook achteruit, en nu moeten wij steeds meer voor haar zorgen. Ze heeft alleen ons nog, haar dochter (mijn moeder) is jong overleden. Dus hangt ze zwaar aan ons wat begrijpelijk is en wij zijn er ook voor haar.
Ik vindt het maar raar ouder worden. Kan ik niet eventjes wachten en nog lekker de puber uithangen?
Wat ik wil met dit verhaal geen idee, ervaringsverhalen misschien? hoe keken jullie er tegen aan?
Maar toch komt steeds vaker het besef dat ik 'groot' word. Ik ben geen kind meer. Ik moet zelf de rekeningen betalen. Zelf mijn sores oplossen. Ik ben zelf verantwoordelijk.
Mijn oude huis waar ik ben opgegroeid is vandaag officieel verkocht mijn ouders wonen in groningen. Ik in den haag.
Mijn opa die is 3 jaar geleden overleden en mijn oma gaat sindsdien hard achteruit ze word seniel zeggen ze. Ze word kinds. Opeens moet mijn vader voor haar zorgen in plaats van andersom. Haar huis is ook al verkocht het huis waar ik als kind speelde bakjes vla kreeg. Tomaten met suiker. Mijn andere opa is afgelopen zomer overleden.
Die oma gaat ook achteruit, en nu moeten wij steeds meer voor haar zorgen. Ze heeft alleen ons nog, haar dochter (mijn moeder) is jong overleden. Dus hangt ze zwaar aan ons wat begrijpelijk is en wij zijn er ook voor haar.
Ik vindt het maar raar ouder worden. Kan ik niet eventjes wachten en nog lekker de puber uithangen?
Wat ik wil met dit verhaal geen idee, ervaringsverhalen misschien? hoe keken jullie er tegen aan?
dinsdag 2 maart 2010 om 09:21
dinsdag 2 maart 2010 om 09:42
quote:traincha2 schreef op 02 maart 2010 @ 09:12:
Ik word 40 en het boeit me voor geen meter.Ik moet eerlijk bekennen dat het me nu wel allemaal begint te boeien. Ik wordt 45 en ik begin kleine lichamelijk ongemakjes te merken. Ik sprint niet meer de trap op, het wordt allemaal wat strammer, ik ben heftig oefeningen aan het doen om mn bekkenbodemspieren sterker te maken (niet lachen please).
Ik word 40 en het boeit me voor geen meter.Ik moet eerlijk bekennen dat het me nu wel allemaal begint te boeien. Ik wordt 45 en ik begin kleine lichamelijk ongemakjes te merken. Ik sprint niet meer de trap op, het wordt allemaal wat strammer, ik ben heftig oefeningen aan het doen om mn bekkenbodemspieren sterker te maken (niet lachen please).
dinsdag 2 maart 2010 om 09:58
Ik heb helemaal geen heimwee naar toen ik jonger was. Zou geen dag jonger willen zijn dan ik ben; net zoals Whopper vind ik het alleen maar beter en leuker worden! Ik voel me meer en meer thuis in het leven, terwijl ik toen ik een kind/puber was juist niet kon wachten eindelijk volwassen te zijn.
Misschien, heb ik een keer bedacht, heeft iedereen een bepaalde 'eeuwige' leeftijd. Sommige mensen zijn eeuwig puber, anderen zoals ik eeuwig zestig. Althans, dat moet nog blijken want ik ben 'pas' 34', maar heb het gevoel steeds beter bij die 'echte' leeftijd te komen.
De voordelen van het ouder worden: niet meer die vreselijke onzekerheid, steeds meer vrijheid, veel beter zijn in je werk, meer gewaardeerd worden, er niet meer 'bij willen horen', stabiliteit, je steeds minder aantrekken van de rest van de wereld, niet meer de druk voelen om altijd op hakken te lopen en tot het laatst op feestjes te blijven, mensen die voor je opstaan in een drukke kroeg, meer geld te besteden, oh joh, het leven wordt nog zoveel beter...
Misschien, heb ik een keer bedacht, heeft iedereen een bepaalde 'eeuwige' leeftijd. Sommige mensen zijn eeuwig puber, anderen zoals ik eeuwig zestig. Althans, dat moet nog blijken want ik ben 'pas' 34', maar heb het gevoel steeds beter bij die 'echte' leeftijd te komen.
De voordelen van het ouder worden: niet meer die vreselijke onzekerheid, steeds meer vrijheid, veel beter zijn in je werk, meer gewaardeerd worden, er niet meer 'bij willen horen', stabiliteit, je steeds minder aantrekken van de rest van de wereld, niet meer de druk voelen om altijd op hakken te lopen en tot het laatst op feestjes te blijven, mensen die voor je opstaan in een drukke kroeg, meer geld te besteden, oh joh, het leven wordt nog zoveel beter...
dinsdag 2 maart 2010 om 10:22
quote:whopper schreef op 02 maart 2010 @ 09:21:
Ik ben 41 en vind het heerlijk. Ik zou echt neit meer terug willen naar de tijd dat ik 18 was.
Ik ben een leuker persoon nu, zit beter in mijn vel en kan het leven veel beter aan.
Denk daar maar aan als je de tijd even stil wil laten staan; het wordt alleen maar leuker ! Helemaal mee eens.
Ik ben 41 en vind het heerlijk. Ik zou echt neit meer terug willen naar de tijd dat ik 18 was.
Ik ben een leuker persoon nu, zit beter in mijn vel en kan het leven veel beter aan.
Denk daar maar aan als je de tijd even stil wil laten staan; het wordt alleen maar leuker ! Helemaal mee eens.
dinsdag 2 maart 2010 om 10:44
@ Essiej: Alle levensfases hebben over het algemeen gouden en zwarte randjes.
Ik vond het vroeger vervelend als mensen zeiden dat je pubertijd/studententijd de beste tijd van je leven moest zijn. Wat een deprimerend vooruitzicht! Het zou dus alleen maar slechter worden?!!
Vaak hebben mensen de neiging om de pubertijd en studententijd op te hemelen alsof het van feestje naar feestje en altijd lachen was. Ik denk dat het een soort selectieve herinneringen zijn.
Voor mensen die vast zitten in een helemaal gesetteld volwassen leven is het misschien beter te verteren als ze zich voorhouden dat ze óóit wel zo vrij als een vogeltje waren. Daar teren ze dan jaren- en jarenlang op.
Maar eigenlijk is het gelukkig grote ouwelullenpraat, want zoals jij ook al hebt gemerkt: ook 18-jarigen kunnen zorgen hebben. En ook dat 'gesettelde volwassen leven' is voor een deel zo leuk en vrij als je het zelf maakt.
Zoals je hier leest, en zoals ik van heel veel mensen hoor: hoe ouder je wordt, hoe leuker je wordt. En wat ik zelf vooral merk: elke (levens)fase heeft zijn verdrietige en mooie kanten.
Ik vond het vroeger vervelend als mensen zeiden dat je pubertijd/studententijd de beste tijd van je leven moest zijn. Wat een deprimerend vooruitzicht! Het zou dus alleen maar slechter worden?!!
Vaak hebben mensen de neiging om de pubertijd en studententijd op te hemelen alsof het van feestje naar feestje en altijd lachen was. Ik denk dat het een soort selectieve herinneringen zijn.
Voor mensen die vast zitten in een helemaal gesetteld volwassen leven is het misschien beter te verteren als ze zich voorhouden dat ze óóit wel zo vrij als een vogeltje waren. Daar teren ze dan jaren- en jarenlang op.
Maar eigenlijk is het gelukkig grote ouwelullenpraat, want zoals jij ook al hebt gemerkt: ook 18-jarigen kunnen zorgen hebben. En ook dat 'gesettelde volwassen leven' is voor een deel zo leuk en vrij als je het zelf maakt.
Zoals je hier leest, en zoals ik van heel veel mensen hoor: hoe ouder je wordt, hoe leuker je wordt. En wat ik zelf vooral merk: elke (levens)fase heeft zijn verdrietige en mooie kanten.
dinsdag 2 maart 2010 om 10:58
Herkenbaar idd!
Ik heb een tijdje geleden voor mezelf opgeschreven wat de fijne kanten zijn aan student zijn en daar probeer ik nu van te genieten. Daarnaast heb ik ook de leuke kanten bedacht van weer andere leeftijden/levensfases en overal is wel weer iets anders leuks. En ik denk dat het idd goed is om elke keer te genieten van waar je je op dat moment bevind! Het heeft geen nut om alleen maar vooruit te kijken (ik wil huisje, boompje, beestje), of alleen maar achteruit. (Wat was het fijn als kind.) Je moet genieten van 't moment.
En als je dan meemaakt dat iemand in je omgeving overlijd, dan bevestigt dat alleen maar meer hoe snel het leven over kan zijn en dat je écht moet genieten! En dus ook blij mag zijn, juist als je ouder wordt!
Ik heb een tijdje geleden voor mezelf opgeschreven wat de fijne kanten zijn aan student zijn en daar probeer ik nu van te genieten. Daarnaast heb ik ook de leuke kanten bedacht van weer andere leeftijden/levensfases en overal is wel weer iets anders leuks. En ik denk dat het idd goed is om elke keer te genieten van waar je je op dat moment bevind! Het heeft geen nut om alleen maar vooruit te kijken (ik wil huisje, boompje, beestje), of alleen maar achteruit. (Wat was het fijn als kind.) Je moet genieten van 't moment.
En als je dan meemaakt dat iemand in je omgeving overlijd, dan bevestigt dat alleen maar meer hoe snel het leven over kan zijn en dat je écht moet genieten! En dus ook blij mag zijn, juist als je ouder wordt!
dinsdag 2 maart 2010 om 11:18
quote:Schravelvot schreef op 02 maart 2010 @ 10:19:
18 jaar pas.. Ik zou zo teruggaan naar die leeftijd. Wat een prachtige tijd was dat, jong en onbezonnen, zo vrij als een vogeltje, de wereld aan je voeten Meen je dat? Nu kan ik pas zeggen dat ik toen een onzeker vogeltje was, die dacht dat ze de wereld aankon en meende al heel erg volwassen te zijn. Niks was minder waar! Ik kan met alle stelligheid zeggen dat ik het nu veel en veel leuker vind. Alleen maar omdat ik veel meer zelfvertrouwen heb en sterker in het leven sta.
18 jaar pas.. Ik zou zo teruggaan naar die leeftijd. Wat een prachtige tijd was dat, jong en onbezonnen, zo vrij als een vogeltje, de wereld aan je voeten Meen je dat? Nu kan ik pas zeggen dat ik toen een onzeker vogeltje was, die dacht dat ze de wereld aankon en meende al heel erg volwassen te zijn. Niks was minder waar! Ik kan met alle stelligheid zeggen dat ik het nu veel en veel leuker vind. Alleen maar omdat ik veel meer zelfvertrouwen heb en sterker in het leven sta.
woensdag 3 maart 2010 om 02:06
quote:whopper schreef op 02 maart 2010 @ 09:21:
Ik ben 41 en vind het heerlijk. Ik zou echt neit meer terug willen naar de tijd dat ik 18 was.
Ik ben een leuker persoon nu, zit beter in mijn vel en kan het leven veel beter aan.
Denk daar maar aan als je de tijd even stil wil laten staan; het wordt alleen maar leuker !
Ik wist niet hoe ik het op wou schrijven, maar jij verwoordt precies wat ik voel. Ik ben ook 41 nu.
Als iemand mij nu gratis terug zou kunnen flitsen naar toen ik 18 was, dan gaf ik die iemand 10.000 euro om hier te mogen blijven! Ik moet er niet aan denken om terug te moeten naar die vreselijke tijd, brrrrr. God wat was ik ongelukkig, moederziel alleen en vreselijk eenzaam toen. Geïndoctrineerd en getiranniseerd en niet in staat om er iets tegen te doen. Nooit weer!
Ik ben 41 en vind het heerlijk. Ik zou echt neit meer terug willen naar de tijd dat ik 18 was.
Ik ben een leuker persoon nu, zit beter in mijn vel en kan het leven veel beter aan.
Denk daar maar aan als je de tijd even stil wil laten staan; het wordt alleen maar leuker !
Ik wist niet hoe ik het op wou schrijven, maar jij verwoordt precies wat ik voel. Ik ben ook 41 nu.
Als iemand mij nu gratis terug zou kunnen flitsen naar toen ik 18 was, dan gaf ik die iemand 10.000 euro om hier te mogen blijven! Ik moet er niet aan denken om terug te moeten naar die vreselijke tijd, brrrrr. God wat was ik ongelukkig, moederziel alleen en vreselijk eenzaam toen. Geïndoctrineerd en getiranniseerd en niet in staat om er iets tegen te doen. Nooit weer!
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
woensdag 3 maart 2010 om 03:05
Aaaah.... ik word binnenkort 20 en dat voelt als een soort mijlpaal. Dat ik dan echt ouder en volwassen ga worden ofzo.
Als ik nu terugkijk dat ik net 18 was ben ik erg veel veranderd. Toen had ik net mijn middelbare schooldiploma en was ik een onzeker klein meisje, vrij vlak daarna alleen naar het buitenland verhuisd en voor mijn gevoel erg "gegroeid" daar. Voor het eerst op mezelf wonen, voor het eerst zelf boodschappen doen, voor het eerst echt zelf eten koken. Zonder ouders op vakantie. Allemaal waardevolle ervaringen, hoe triviaal sommige ook zijn
. In twee jaar tijd kan veel veranderen, dus maak er het meeste van Essiej! Grijp kansen als je ze tegenkomt. Ik zelf ben nog lang niet "uitgegroeid" dus ik ben benieuwd wat het leven te bieden heeft.
Als ik nu terugkijk dat ik net 18 was ben ik erg veel veranderd. Toen had ik net mijn middelbare schooldiploma en was ik een onzeker klein meisje, vrij vlak daarna alleen naar het buitenland verhuisd en voor mijn gevoel erg "gegroeid" daar. Voor het eerst op mezelf wonen, voor het eerst zelf boodschappen doen, voor het eerst echt zelf eten koken. Zonder ouders op vakantie. Allemaal waardevolle ervaringen, hoe triviaal sommige ook zijn
. In twee jaar tijd kan veel veranderen, dus maak er het meeste van Essiej! Grijp kansen als je ze tegenkomt. Ik zelf ben nog lang niet "uitgegroeid" dus ik ben benieuwd wat het leven te bieden heeft.
woensdag 3 maart 2010 om 04:44
Ouder worden vind ik nog steeds raar en ik snap je OP omdat je afscheid moet nemen van dingen en mensen die er eerst "gewoon" waren en jij je nu beseft dat je nu herinneringen moet bewaren omdat er gewoon geen vervolg is van die tijd.
Je moet nu afscheid nemen en zien dat rollen omgedraaid worden...
Wat kan ik nu nog de groentesoep van mijn oma missen! Terwijl ik dit typ, proef en kwijl ik bijna bij het idee...van HAAR groentesoep.
Heb ook mijn moeder zien zorgen/worstelen met dementie van oma.
Ik kan alleen maar zeggen dat ik dat gevoel in meerdere fases in mijn leven heb gehad. Een soort afsluiten van periodes die (soms) jammer genoeg niet meer terugkomen.
Daar staat tegenover dan nieuwe/andere fases mij gelukkig hebben gemaakt en ook gevormd hebben.
Wat voorbeelden:
Mijn jeugd hield op toen mijn vader overleed maar kreeg wel een heel innige en andere/zeer waardevolle band met mijn moeder.
In begin studententijd was ik veels te verantwoordelijk voor alles en nog wat. Voelde mij verantwoordelijk voor studieresultaten van vriendje. Dacht ik zelf ff niet aan zijn cijfers dan werd ik wel gebeld door "schoonmama"...
Totdat ik mijn jaar bijna niet haalde. Kwam toen voor het eerst voor mijzelf op en wat voelde dat geweldig!
Toen ik moeder was van jonge kinderen vond ik het heerlijk om een een uurtje bij te tanken bij mijn moeder. Zonder te vragen kreeg ik een ouderwets bakkie koffie, plofte ik neer op bank en hield moeder zich bezig met mijn kinderen.
Zij zag aan mij genoeg en ik hoefde een uurtje ff geen moeder te zijn. Later kon dat niet meer, was teveel voor haar en nog later verzorgde ik haar. Hoe moeilijk dat ook was voor haar en mij...hoe liefdevol ik die periode nu herdenk.
En nu ben ik zelf geen kind meer, kan ik niet meer terugvallen op haar en heb ik geen ouderlijke arm om mij heen als ik het nodig heb. Weet heel goed hoe zij wenst dat ik verder moet gaan. Soms moeilijk omdat ik haar mis maar vaak met een glimlach omdat ik het al weet.
Weer een fase die ik een plek moet geven en uiteindelijk mooie heringeringen voor mij zijn.
Ik kan je alleen maar zeggen dat elke fase van je leven, je uiteindelijk herinneringen geeft. Neem de tijd voor afscheid nemen van mooie, verwerken van moeilijke maar laat je niet bitter maken door nare.
Ik koester mijn herinneringen, zowel de mooie als de verdrietige maar maakt mij wel wie ik ben.
Je moet nu afscheid nemen en zien dat rollen omgedraaid worden...
Wat kan ik nu nog de groentesoep van mijn oma missen! Terwijl ik dit typ, proef en kwijl ik bijna bij het idee...van HAAR groentesoep.
Heb ook mijn moeder zien zorgen/worstelen met dementie van oma.
Ik kan alleen maar zeggen dat ik dat gevoel in meerdere fases in mijn leven heb gehad. Een soort afsluiten van periodes die (soms) jammer genoeg niet meer terugkomen.
Daar staat tegenover dan nieuwe/andere fases mij gelukkig hebben gemaakt en ook gevormd hebben.
Wat voorbeelden:
Mijn jeugd hield op toen mijn vader overleed maar kreeg wel een heel innige en andere/zeer waardevolle band met mijn moeder.
In begin studententijd was ik veels te verantwoordelijk voor alles en nog wat. Voelde mij verantwoordelijk voor studieresultaten van vriendje. Dacht ik zelf ff niet aan zijn cijfers dan werd ik wel gebeld door "schoonmama"...
Totdat ik mijn jaar bijna niet haalde. Kwam toen voor het eerst voor mijzelf op en wat voelde dat geweldig!
Toen ik moeder was van jonge kinderen vond ik het heerlijk om een een uurtje bij te tanken bij mijn moeder. Zonder te vragen kreeg ik een ouderwets bakkie koffie, plofte ik neer op bank en hield moeder zich bezig met mijn kinderen.
Zij zag aan mij genoeg en ik hoefde een uurtje ff geen moeder te zijn. Later kon dat niet meer, was teveel voor haar en nog later verzorgde ik haar. Hoe moeilijk dat ook was voor haar en mij...hoe liefdevol ik die periode nu herdenk.
En nu ben ik zelf geen kind meer, kan ik niet meer terugvallen op haar en heb ik geen ouderlijke arm om mij heen als ik het nodig heb. Weet heel goed hoe zij wenst dat ik verder moet gaan. Soms moeilijk omdat ik haar mis maar vaak met een glimlach omdat ik het al weet.
Weer een fase die ik een plek moet geven en uiteindelijk mooie heringeringen voor mij zijn.
Ik kan je alleen maar zeggen dat elke fase van je leven, je uiteindelijk herinneringen geeft. Neem de tijd voor afscheid nemen van mooie, verwerken van moeilijke maar laat je niet bitter maken door nare.
Ik koester mijn herinneringen, zowel de mooie als de verdrietige maar maakt mij wel wie ik ben.
woensdag 3 maart 2010 om 09:06
Vond het toen ik op kamers ging trouwens ook heel lastig!!
Niet zozeer om alle verantwoordelijkheden, maar meer dat ik dan de kindertijd af zou sluiten. Ik zou op mezelf gaan wonen en was dus nooit meer het kind dat thuis woonde...Opeens kon dat niet meer en opeens moest ik zelfstandig zijn.
Nouja, ik weet niet hoe ik het moet uitleggen, maar dat was voor mij ook zo'n moment om een fase af te sluiten.
Niet zozeer om alle verantwoordelijkheden, maar meer dat ik dan de kindertijd af zou sluiten. Ik zou op mezelf gaan wonen en was dus nooit meer het kind dat thuis woonde...Opeens kon dat niet meer en opeens moest ik zelfstandig zijn.
Nouja, ik weet niet hoe ik het moet uitleggen, maar dat was voor mij ook zo'n moment om een fase af te sluiten.
woensdag 3 maart 2010 om 09:08
quote:essiej schreef op 01 maart 2010 @ 23:39:
Ik vindt het maar raar ouder worden. Kan ik niet eventjes wachten en nog lekker de puber uithangen?
Je leeft in een land waar vrouwen van 35 zichzelf nog een "meid" of zelfs "meisje" noemen, waar 50+ers er trots op zijn dat ze zo jong zijn, kortom, ja hoor, je kan nog heel lang door gaan de puber uit te hangen. Wat daar lekker aan is weet ik niet.
Ik vindt het maar raar ouder worden. Kan ik niet eventjes wachten en nog lekker de puber uithangen?
Je leeft in een land waar vrouwen van 35 zichzelf nog een "meid" of zelfs "meisje" noemen, waar 50+ers er trots op zijn dat ze zo jong zijn, kortom, ja hoor, je kan nog heel lang door gaan de puber uit te hangen. Wat daar lekker aan is weet ik niet.
