Psyche
alle pijlers
Wat te doen... Ik weet het niet meer
donderdag 12 maart 2009 om 15:46
Ik ben heel bang dat dit een herkenbaar stukje wordt, maar ik ga het toch maar posten. Ik kan alleen niet beloven dat ik het voor een hele lange periode laat staan. Maar het is een groot probleem en uit mijn omgeving krijg ik geen oplossingen. Ik hoop dat er hier iemand is die mij kan helpen.
Mijn zwager is 30+, woont nog thuis en is nog altijd met zijn studie bezig. Op zich is dit zijn probleem en zou het fijn zijn als het anders was, maar het is zijn keuze. Het probleem zit hem echter in de mate waarop dit invloed op zijn humeur en gemoedstoestand heeft. Volgens mij is hij heel erg depressief. Ik zou dat ook zijn als ik zijn situatie zou zitten. Hij lijkt er alleen niks aan te willen doen. Hij kruipt alleen maar in de slachtofferrol van: “Ik kan toch niks”, “wat is mijn leven nog waard” etc. Ik vind het niet leuk dat hij dit soort dingen zegt en dat hij zich zo K*T voelt, maar iedereen probeert hem te helpen en we lopen allemaal op onze tenen. Maar hij zegt alles wel te weten en wil er niet over praten. Hij kan er namelijk niks aan doen (zegt hij)
Als zijn gedrag alleen hemzelf zou beinvloeden zou ik het wat makkelijker kunnen loslaten, maar ik zie nu hoe zijn naasten er onder lijden. Ze willen zo graag dat het beter met hem gaat en daarom blijven ze hem meesleuren naar sociale activiteiten en mag hij thuis blijven wonen. Als ze hem niet zouden meenemen naar activiteiten zat hij alleen maar thuis en had hij alleen nog maar contact met zijn familie. En als hij op zichzelf moet gaan wonen is iedereen ook bang dat hij zichzelf iets gaat aan doen en nog ongelukkiger wordt. Deze situatie duurt nu al 8 jaar en er lijkt maar geen einde in zicht. We hebben al gezegd stop toch met die studie en ga werken, maar dat wil hij niet. Een deadline stellen blijkt toch ook weer veel te makkelijk te verzetten. Een psycholoog was ook geen succes, want de dingen die werden gezegd wist hij allemaal al. Ik ben op dit moment zo boos op hem. Het is zo oneerlijk dat hij zijn familie zo belast met deze problemen en zelf geen enkele actie wil ondernemen dat ik er niet tegen kan. Hoe kunnen we nu tot hem doordringen? Of wat kunnen we zelf doen om het te laten rusten? Iedereen keer als we hem zien komen de irritaties heel snel van onze kant, omdat hij zo’n groot masker op heeft dat je er zo door heen kijkt.
Heeft er iemand hier een idee?
Mijn zwager is 30+, woont nog thuis en is nog altijd met zijn studie bezig. Op zich is dit zijn probleem en zou het fijn zijn als het anders was, maar het is zijn keuze. Het probleem zit hem echter in de mate waarop dit invloed op zijn humeur en gemoedstoestand heeft. Volgens mij is hij heel erg depressief. Ik zou dat ook zijn als ik zijn situatie zou zitten. Hij lijkt er alleen niks aan te willen doen. Hij kruipt alleen maar in de slachtofferrol van: “Ik kan toch niks”, “wat is mijn leven nog waard” etc. Ik vind het niet leuk dat hij dit soort dingen zegt en dat hij zich zo K*T voelt, maar iedereen probeert hem te helpen en we lopen allemaal op onze tenen. Maar hij zegt alles wel te weten en wil er niet over praten. Hij kan er namelijk niks aan doen (zegt hij)
Als zijn gedrag alleen hemzelf zou beinvloeden zou ik het wat makkelijker kunnen loslaten, maar ik zie nu hoe zijn naasten er onder lijden. Ze willen zo graag dat het beter met hem gaat en daarom blijven ze hem meesleuren naar sociale activiteiten en mag hij thuis blijven wonen. Als ze hem niet zouden meenemen naar activiteiten zat hij alleen maar thuis en had hij alleen nog maar contact met zijn familie. En als hij op zichzelf moet gaan wonen is iedereen ook bang dat hij zichzelf iets gaat aan doen en nog ongelukkiger wordt. Deze situatie duurt nu al 8 jaar en er lijkt maar geen einde in zicht. We hebben al gezegd stop toch met die studie en ga werken, maar dat wil hij niet. Een deadline stellen blijkt toch ook weer veel te makkelijk te verzetten. Een psycholoog was ook geen succes, want de dingen die werden gezegd wist hij allemaal al. Ik ben op dit moment zo boos op hem. Het is zo oneerlijk dat hij zijn familie zo belast met deze problemen en zelf geen enkele actie wil ondernemen dat ik er niet tegen kan. Hoe kunnen we nu tot hem doordringen? Of wat kunnen we zelf doen om het te laten rusten? Iedereen keer als we hem zien komen de irritaties heel snel van onze kant, omdat hij zo’n groot masker op heeft dat je er zo door heen kijkt.
Heeft er iemand hier een idee?
donderdag 12 maart 2009 om 15:52
Ik vraag me af of deze jongeman depressief is, omdat hij nog wel gezellig meegaat naar sociale activiteiten. Ik denk juist dat het aan de familie, in welk geval de ouders ligt dat de hand boven zijn hoofd wordt gehouden. En dat hij zo ook niet de mogelijkheid krijgt om over zijn eigen leven en dingen na te denken. Men denkt voor hem. Laat hem met rust en laat hem zijn eigen beslissingen nemen. Hij is immers verantwoordelijk voor zijn eigen studie en tot slot straks ook voor zijn eigen leven. Hij is geen klein kind meer!
donderdag 12 maart 2009 om 15:54
Klinkt als een best wel slim persoon in een heeele diepe put.
PSycholoog werkt m.i. alleen als je er een klik mee heb. Mijn vriend (en ik) hebben n.l. hetzelfde over onze psych's gezegd.
Ik denk dat je hem iig niet moet dwingen om gezellig te doen dat werkt iig averechts. verder......... geen idee.
Sterkte
Suzeli
PSycholoog werkt m.i. alleen als je er een klik mee heb. Mijn vriend (en ik) hebben n.l. hetzelfde over onze psych's gezegd.
Ik denk dat je hem iig niet moet dwingen om gezellig te doen dat werkt iig averechts. verder......... geen idee.
Sterkte
Suzeli
donderdag 12 maart 2009 om 15:56
trekroute, wat een lastige situatie! 
heb je wel eens geprobeerd om hem uit te leggen hoe jij je voelt bij deze situatie, misschien kan dat helpen. al was het alleen maar zodat jij je irritatie wat kwijt raakt.
je kunt iemand die niet geholpen wilt worden, niet helpen, hij zal zelf moeten gaan inzien dat hij een probleem heeft.
verder weet ik niet hoe ik je van tips kan voorzien die nuttig zouden kunnen zijn, sterkte in iedergeval!
heb je wel eens geprobeerd om hem uit te leggen hoe jij je voelt bij deze situatie, misschien kan dat helpen. al was het alleen maar zodat jij je irritatie wat kwijt raakt.je kunt iemand die niet geholpen wilt worden, niet helpen, hij zal zelf moeten gaan inzien dat hij een probleem heeft.
verder weet ik niet hoe ik je van tips kan voorzien die nuttig zouden kunnen zijn, sterkte in iedergeval!
donderdag 12 maart 2009 om 16:05
Ik heb een broer die nu nog lijdt aan de gevolgen van een psychose, nu ruim 10 jaar geleden. Ook hij draait nog steeds in zijn eigen negatieve circel rond, waar hij maar heel zelden uitkomt.
Toch woont hij nu ruim 2 jaar op zich zelf en dat is een opluchting voor iedereen! Als familie wil je je naasten altijd beschermen en helpen, maar je kunt mensen maar tot een bepaald level helpen. Daarna moeten ze het zelf doen. En dan blijken mensen toch sterker te zijn dan je verwacht.
Als je zwager zelf positief tegenover op zich zelf wonen staat zou ik dit niet tegenhouden. Hij zal dan zaken zelf moeten gaan regelen en komt op die manier misschien toch langzaam uit zijn isolement.
Maar dit zijn hele vervelende situaties, waar geen pasklare oplossing voor is. Ik wens jou en je familie heel veel sterkte.
Toch woont hij nu ruim 2 jaar op zich zelf en dat is een opluchting voor iedereen! Als familie wil je je naasten altijd beschermen en helpen, maar je kunt mensen maar tot een bepaald level helpen. Daarna moeten ze het zelf doen. En dan blijken mensen toch sterker te zijn dan je verwacht.
Als je zwager zelf positief tegenover op zich zelf wonen staat zou ik dit niet tegenhouden. Hij zal dan zaken zelf moeten gaan regelen en komt op die manier misschien toch langzaam uit zijn isolement.
Maar dit zijn hele vervelende situaties, waar geen pasklare oplossing voor is. Ik wens jou en je familie heel veel sterkte.
donderdag 12 maart 2009 om 16:07
@Palientje: Ik denk dat je deels gelijk hebt. Ik heb namelijk sterk het gevoel dat de ouders vroeger beslisten wat hun kinderen moesten gaan doen en daar hebben ze nu nog wel last van. Maar wat kunnen de ouders doen? Op dit moment wordt het onderwerp studie gemeden, want zodra het woord studie valt is hij stik chagerijnig. Het met rust laten lukt niet veel beter omdat hij eigenlijk 24/7 thuis zit. Hij is 1 dag per week weg om te werken. Hij is geen klein kind meer maar gedraagd zich wel zo. Hij zet alles naar zijn hand.
@Suzeli: het is idd een heel slim persoon die volgens mij inderdaad in een heel diepe put zit.
Zijn humeur is heel moeilijk in te schatten. Hij heeft nergens zin in, maar omdat er telkens veel gepusht werd ging hij mee. Ondertussen pushen we niet meer, want er veranderde niks en het zorgde alleen maar voor meer irritatie.
Ik kan met hem niet praten, want ik ben veel te jong. Alles wat ik zeg word afgedaan als.... "over 10 jaar praat je wel anders". Je kunt er dus geen gesprek over beginnen. Mijn man heeft al wel eens verteld wat het met hem doet en ook zijn moeder, maar hij zegt... "het is mijn probleem". Dit is natuurlijk wel zo, maar als de mensen om hem heen op hun tenen moeten lopen als hij in de buurt is (en dat is dus bijna 24/7) dan is het wel moeilijker.
Het is zo frustrerend. Ik gun het hem ook niet om zo slecht in zijn vel te zitten.
@Suzeli: het is idd een heel slim persoon die volgens mij inderdaad in een heel diepe put zit.
Zijn humeur is heel moeilijk in te schatten. Hij heeft nergens zin in, maar omdat er telkens veel gepusht werd ging hij mee. Ondertussen pushen we niet meer, want er veranderde niks en het zorgde alleen maar voor meer irritatie.
Ik kan met hem niet praten, want ik ben veel te jong. Alles wat ik zeg word afgedaan als.... "over 10 jaar praat je wel anders". Je kunt er dus geen gesprek over beginnen. Mijn man heeft al wel eens verteld wat het met hem doet en ook zijn moeder, maar hij zegt... "het is mijn probleem". Dit is natuurlijk wel zo, maar als de mensen om hem heen op hun tenen moeten lopen als hij in de buurt is (en dat is dus bijna 24/7) dan is het wel moeilijker.
Het is zo frustrerend. Ik gun het hem ook niet om zo slecht in zijn vel te zitten.
donderdag 12 maart 2009 om 16:11
quote:ladieda schreef op 12 maart 2009 @ 16:05:
Ik heb een broer die nu nog lijdt aan de gevolgen van een psychose, nu ruim 10 jaar geleden. Ook hij draait nog steeds in zijn eigen negatieve circel rond, waar hij maar heel zelden uitkomt.
Toch woont hij nu ruim 2 jaar op zich zelf en dat is een opluchting voor iedereen! Als familie wil je je naasten altijd beschermen en helpen, maar je kunt mensen maar tot een bepaald level helpen. Daarna moeten ze het zelf doen. En dan blijken mensen toch sterker te zijn dan je verwacht.
Als je zwager zelf positief tegenover op zich zelf wonen staat zou ik dit niet tegenhouden. Hij zal dan zaken zelf moeten gaan regelen en komt op die manier misschien toch langzaam uit zijn isolement.
Maar dit zijn hele vervelende situaties, waar geen pasklare oplossing voor is. Ik wens jou en je familie heel veel sterkte.
Je verwoord precies wat ik denk dat zou moeten gebeuren. Het probleem is dat hij niks wil totdat de studie af is. Maar dit zegt hij al 8 jaar. Ik hoop ook dat als hij op zichzelf gaat wonen er wat dingen veranderen. Hij zal dan moeten gaan werken om zich te kunnen onderhouden, hij heeft wat rust (niemand die aan zijn kop zeurt), door het werken komt hij weer onder mensen en hopelijk realiseert hij zich op die manier dan ook dat hij meer kan dan dat hij denkt. Maar op dit moment wil hij nog niet op zichzelf en zijn ouders willen het hem ook niet verplichten, want stel dat hij echt zelfmoord pleegt (wat hij dus soms laat vallen).
Het is erg complex.
Ik heb een broer die nu nog lijdt aan de gevolgen van een psychose, nu ruim 10 jaar geleden. Ook hij draait nog steeds in zijn eigen negatieve circel rond, waar hij maar heel zelden uitkomt.
Toch woont hij nu ruim 2 jaar op zich zelf en dat is een opluchting voor iedereen! Als familie wil je je naasten altijd beschermen en helpen, maar je kunt mensen maar tot een bepaald level helpen. Daarna moeten ze het zelf doen. En dan blijken mensen toch sterker te zijn dan je verwacht.
Als je zwager zelf positief tegenover op zich zelf wonen staat zou ik dit niet tegenhouden. Hij zal dan zaken zelf moeten gaan regelen en komt op die manier misschien toch langzaam uit zijn isolement.
Maar dit zijn hele vervelende situaties, waar geen pasklare oplossing voor is. Ik wens jou en je familie heel veel sterkte.
Je verwoord precies wat ik denk dat zou moeten gebeuren. Het probleem is dat hij niks wil totdat de studie af is. Maar dit zegt hij al 8 jaar. Ik hoop ook dat als hij op zichzelf gaat wonen er wat dingen veranderen. Hij zal dan moeten gaan werken om zich te kunnen onderhouden, hij heeft wat rust (niemand die aan zijn kop zeurt), door het werken komt hij weer onder mensen en hopelijk realiseert hij zich op die manier dan ook dat hij meer kan dan dat hij denkt. Maar op dit moment wil hij nog niet op zichzelf en zijn ouders willen het hem ook niet verplichten, want stel dat hij echt zelfmoord pleegt (wat hij dus soms laat vallen).
Het is erg complex.
donderdag 12 maart 2009 om 16:14
Misschien is deze psych meer iets voor hem: http://www.oya-psychotherapie.nl/
Het kan ook zijn dat hij meer gebaat is bij coaching, zelf nadenken ipv van je af praten: www.gac-coaching.nl
Wat voor opleiding is ie mee bezig?
Het kan ook zijn dat hij meer gebaat is bij coaching, zelf nadenken ipv van je af praten: www.gac-coaching.nl
Wat voor opleiding is ie mee bezig?
donderdag 12 maart 2009 om 16:19
Is dat (subtiel) dreigen met zelfmoord niet gewoon een vorm van chantage?
Eigenlijk heeft hij het best leuk voor elkaar: hij hoeft niet te werken, niet af te studeren, niet voor zichzelf te zorgen, zijn eigen lasten en verantwoordelijkheden niet te dragen. Iedereen is belast met zijn problemen, maar de enige die er wat aan kan doen, doet niets. Dat is ook best egoïstisch.
Ik vraag me of hij er heimelijk genoegen in schept om in die slachtofferrol te leven.
Eigenlijk heeft hij het best leuk voor elkaar: hij hoeft niet te werken, niet af te studeren, niet voor zichzelf te zorgen, zijn eigen lasten en verantwoordelijkheden niet te dragen. Iedereen is belast met zijn problemen, maar de enige die er wat aan kan doen, doet niets. Dat is ook best egoïstisch.
Ik vraag me of hij er heimelijk genoegen in schept om in die slachtofferrol te leven.
For I may not have all the answers, I wouldn\'t want it any other way.
donderdag 12 maart 2009 om 16:23
Therapie hoeft hij niet, want hij weet het allemaal al. Ja, ja, dan weet hij dus ook wat hij eraan moet doen. Het wordt tijd dat de situatie verandert, want op deze manier wordt het alleen maar in stand gehouden. Misschien is het een goed plan om af te spreken dat hij over een x aantal maanden de deur uit moet zijn. Dan moet hij wel actie ondernemen.
Cum non tum age
donderdag 12 maart 2009 om 16:24
quote:Miss Mieke schreef op 12 maart 2009 @ 16:19:
Is dat (subtiel) dreigen met zelfmoord niet gewoon een vorm van chantage?
Eigenlijk heeft hij het best leuk voor elkaar: hij hoeft niet te werken, niet af te studeren, niet voor zichzelf te zorgen, zijn eigen lasten en verantwoordelijkheden niet te dragen. Iedereen is belast met zijn problemen, maar de enige die er wat aan kan doen, doet niets. Dat is ook best egoïstisch.
Ik vraag me of hij er heimelijk genoegen in schept om in die slachtofferrol te leven.Ja... dat denk ik ook. Daarom ben ik ook zo kwaad op hem zo nu en dan. Want hij laat op geen enkele manier zien dat hij het anders zou willen. En wat moet je dan doen met zo'n iemand? Want het is wel een risico. Wat als hij uiteindelijk wel zelfmoord pleegt? Ik zou me dan heel schuldig voelen en ik weet zeker dat de rest dat ook zo ervaart.
Is dat (subtiel) dreigen met zelfmoord niet gewoon een vorm van chantage?
Eigenlijk heeft hij het best leuk voor elkaar: hij hoeft niet te werken, niet af te studeren, niet voor zichzelf te zorgen, zijn eigen lasten en verantwoordelijkheden niet te dragen. Iedereen is belast met zijn problemen, maar de enige die er wat aan kan doen, doet niets. Dat is ook best egoïstisch.
Ik vraag me of hij er heimelijk genoegen in schept om in die slachtofferrol te leven.Ja... dat denk ik ook. Daarom ben ik ook zo kwaad op hem zo nu en dan. Want hij laat op geen enkele manier zien dat hij het anders zou willen. En wat moet je dan doen met zo'n iemand? Want het is wel een risico. Wat als hij uiteindelijk wel zelfmoord pleegt? Ik zou me dan heel schuldig voelen en ik weet zeker dat de rest dat ook zo ervaart.
donderdag 12 maart 2009 om 16:30
quote:Suzeli schreef op 12 maart 2009 @ 16:14:
Misschien is deze psych meer iets voor hem: http://www.oya-psychotherapie.nl/
Het kan ook zijn dat hij meer gebaat is bij coaching, zelf nadenken ipv van je af praten: www.gac-coaching.nl
Wat voor opleiding is ie mee bezig?
Ik zal eens kijken of hij zoiets ziet zitten. Maar tot op het heden wil hij niks van therapie, praten etc. weten. Hij kapt alles af, maar er moet iets veranderen.
Ik weet niet precies wat voor opleiding hij doet. Het is iets technisch op de universiteit. Maar hij vind mij te jong om iets van het leven af te weten. Bovendien denk ik ook dat hij zich bedreigd voelt door mijn komst in de familie. Ik laat namelijk niet over me heen lopen en normaal kon hij bepalen hoe het ging in huis en nu niet altijd meer.
Ps: Ik denk niet dat hij voor zijn lol depressief is, maar het komt soms wel zo over, omdat hij er niks aan lijkt te willen doen.
Misschien is deze psych meer iets voor hem: http://www.oya-psychotherapie.nl/
Het kan ook zijn dat hij meer gebaat is bij coaching, zelf nadenken ipv van je af praten: www.gac-coaching.nl
Wat voor opleiding is ie mee bezig?
Ik zal eens kijken of hij zoiets ziet zitten. Maar tot op het heden wil hij niks van therapie, praten etc. weten. Hij kapt alles af, maar er moet iets veranderen.
Ik weet niet precies wat voor opleiding hij doet. Het is iets technisch op de universiteit. Maar hij vind mij te jong om iets van het leven af te weten. Bovendien denk ik ook dat hij zich bedreigd voelt door mijn komst in de familie. Ik laat namelijk niet over me heen lopen en normaal kon hij bepalen hoe het ging in huis en nu niet altijd meer.
Ps: Ik denk niet dat hij voor zijn lol depressief is, maar het komt soms wel zo over, omdat hij er niks aan lijkt te willen doen.
donderdag 12 maart 2009 om 16:30
Mijn ouders waren ook lang bang dat mijn broer zich zelf iets aan zou doen. Mijn broer kwam uiteindelijk op internet iemand tegen met wie hij nu samenwoont, maar as dit niet was gebeurd, weet ik ook niet hoe het verder was gegaan.
Ik wil maar zeggen dat ik heel goed begrijp hoe moeilijk dit is en dat je je heel machteloos voelt omdat je zelf de knop in zijn hoofd niet om kan zetten.
Zolang zijn ouders de "last" kunnen dragen en hem willen blijven beschermen zal er niets veranderen, vrees ik. Wanneer zijn ouders ook inzien dat het zo niet verder kan, is een eerste stap gemaakt. Als zij een goede huisarts hebben, kan deze soms ook advies geven.
Ik wil maar zeggen dat ik heel goed begrijp hoe moeilijk dit is en dat je je heel machteloos voelt omdat je zelf de knop in zijn hoofd niet om kan zetten.
Zolang zijn ouders de "last" kunnen dragen en hem willen blijven beschermen zal er niets veranderen, vrees ik. Wanneer zijn ouders ook inzien dat het zo niet verder kan, is een eerste stap gemaakt. Als zij een goede huisarts hebben, kan deze soms ook advies geven.
donderdag 12 maart 2009 om 16:33
quote:noa schreef op 12 maart 2009 @ 16:23:
Therapie hoeft hij niet, want hij weet het allemaal al. Ja, ja, dan weet hij dus ook wat hij eraan moet doen. Het wordt tijd dat de situatie verandert, want op deze manier wordt het alleen maar in stand gehouden. Misschien is het een goed plan om af te spreken dat hij over een x aantal maanden de deur uit moet zijn. Dan moet hij wel actie ondernemen.Dit hoop ik ook, maar zijn ouders durven dit niet, want stel dat hij nog dieper in de put gaat zitten. Ze zouden er niet mee kunnen leven dat hij echt straks zelfmoord pleegt. Ik heb ook wel eens gezegd dat ze ook kostgeld kunnen vragen, zodat hij wel meer moet gaan werken. Dit willen ze ook niet omdat ze het geld niet hoeven. Het wordt dus door meerdere personen in stand gehouden, omdat iedereen bang is voor de concequenties van de veranderingen.
Therapie hoeft hij niet, want hij weet het allemaal al. Ja, ja, dan weet hij dus ook wat hij eraan moet doen. Het wordt tijd dat de situatie verandert, want op deze manier wordt het alleen maar in stand gehouden. Misschien is het een goed plan om af te spreken dat hij over een x aantal maanden de deur uit moet zijn. Dan moet hij wel actie ondernemen.Dit hoop ik ook, maar zijn ouders durven dit niet, want stel dat hij nog dieper in de put gaat zitten. Ze zouden er niet mee kunnen leven dat hij echt straks zelfmoord pleegt. Ik heb ook wel eens gezegd dat ze ook kostgeld kunnen vragen, zodat hij wel meer moet gaan werken. Dit willen ze ook niet omdat ze het geld niet hoeven. Het wordt dus door meerdere personen in stand gehouden, omdat iedereen bang is voor de concequenties van de veranderingen.
donderdag 12 maart 2009 om 16:33
quote:Trekroute schreef op 12 maart 2009 @ 16:30:
[...] Ps: Ik denk niet dat hij voor zijn lol depressief is, maar het komt soms wel zo over, omdat hij er niks aan lijkt te willen doen.Klinkt me bekend. Ik heb samen met mijn vriend in zo'n circeltje gezeten. Het is niet leuk, je wilt niets maar je kan niet anders. Hij belande in de ziektewet en 'moest' dus wel naar een psych. Ik in een coachingstraject en zo zijn we er wel uit gekomen maar het is zwaar en als je depri ben heb je die energie niet en is de slachtofferrol makkelijker. Toch moet je er rekeing mee houden dat hij het niet expres doet.
[...] Ps: Ik denk niet dat hij voor zijn lol depressief is, maar het komt soms wel zo over, omdat hij er niks aan lijkt te willen doen.Klinkt me bekend. Ik heb samen met mijn vriend in zo'n circeltje gezeten. Het is niet leuk, je wilt niets maar je kan niet anders. Hij belande in de ziektewet en 'moest' dus wel naar een psych. Ik in een coachingstraject en zo zijn we er wel uit gekomen maar het is zwaar en als je depri ben heb je die energie niet en is de slachtofferrol makkelijker. Toch moet je er rekeing mee houden dat hij het niet expres doet.
donderdag 12 maart 2009 om 16:35
Als het om 'n zwager gaat, zou ik me er niet zo druk over maken. Het zijn niet jouw eigen ouders die hij belast tenslotte en hij woont niet bij jou in. Lijkt me dat de mensen die er mee te maken hebben 't zelf moeten uitzoeken en als de ouders van die jongen hem niet meer aan kunnen dan moet ie gewoon 't huis uit en z'n eigen boontjes doppen. Niet jouw probleem, dus moet je er ook niet jouw probleem van maken.
donderdag 12 maart 2009 om 16:37
De huisarts is misschien wel een idee. Ik denk dat ze wel een goede huisarts hebben. Al heeft mijn zwager het niet van een vreemde om liever zich slachtoffer te voelen ipv actie te ondernemen. En dat is echt het tegenovergesteld van hoe ik in elkaar steek. Daarom zou ik ook graag willen weten hoe mijn man en ik afstand kunnen nemen, want wij hebben de minste invloed er op.
Het is zo moeilijk. Je gunt niemand dit verdriet en zo'n situatie.
Het is zo moeilijk. Je gunt niemand dit verdriet en zo'n situatie.
donderdag 12 maart 2009 om 16:37
En het is zeker GEEN garantie, maar in de praktijk blijkt wel dat degene die het hardst roepen dat ze zichzelf wat aan zullen doen, meestal niet degene zijn die het ook daadwerkelijk doen... De stille depresieven zijn veel gevaarlijker.
En nog maar iets uit mijn eigen ervaring; ik was heel lang bang dat mijn broer zichzelf iets aan zou doen. Daarna, toen de situatie uitzichtloos leek, heb ik soms gedacht: "doe het dan maar, want zo kan het ook niet", Dit klinkt heel erg hard, maar machteloosheid kan rare gedachten brengen.
Uiteindelijk ben ik zover dat ik besef dat ik mijn leven heb en hij het zijne. Ik hoop dat hij gelukkig is en geniet van zijn leven.
Wanneer hij zich ellendig voelt, maak ik me nog steeds zorgen, maar ik weet dat als hij zich zelf wat aan wil doen, ik dat toch niet tegen kan houden. Mijn deur staat altijd voor hem open, dat zeg ik hem ook, maar meer kan ik niet voor hem doen. Ook je schoonouders kunnen doen wat ze willen, maar als hij zichzelf wat aan wil doen, houden zij dat niet tegen....
En nog maar iets uit mijn eigen ervaring; ik was heel lang bang dat mijn broer zichzelf iets aan zou doen. Daarna, toen de situatie uitzichtloos leek, heb ik soms gedacht: "doe het dan maar, want zo kan het ook niet", Dit klinkt heel erg hard, maar machteloosheid kan rare gedachten brengen.
Uiteindelijk ben ik zover dat ik besef dat ik mijn leven heb en hij het zijne. Ik hoop dat hij gelukkig is en geniet van zijn leven.
Wanneer hij zich ellendig voelt, maak ik me nog steeds zorgen, maar ik weet dat als hij zich zelf wat aan wil doen, ik dat toch niet tegen kan houden. Mijn deur staat altijd voor hem open, dat zeg ik hem ook, maar meer kan ik niet voor hem doen. Ook je schoonouders kunnen doen wat ze willen, maar als hij zichzelf wat aan wil doen, houden zij dat niet tegen....
donderdag 12 maart 2009 om 16:41
quote:elninjoo schreef op 12 maart 2009 @ 16:35:
Als het om 'n zwager gaat, zou ik me er niet zo druk over maken. Het zijn niet jouw eigen ouders die hij belast tenslotte en hij woont niet bij jou in. Lijkt me dat de mensen die er mee te maken hebben 't zelf moeten uitzoeken en als de ouders van die jongen hem niet meer aan kunnen dan moet ie gewoon 't huis uit en z'n eigen boontjes doppen. Niet jouw probleem, dus moet je er ook niet jouw probleem van maken.Daar heb je gelijk in, maar we zien ze allemaal best vaak en krijgen heel veel telefoontjes. Niet altijd over dit onderwerp, maar ons geduld is veel minder door dit onderwerp. We hebben minder geduld om nu overal naar te luisteren. Bovendien vragen ze telkens aan mijn man om met hem te gaan praten, omdat hij het beste naar mijn man luistert. Ik heb echter ook gezegd dat hij het nog 1 keer kan doen, maar dan is het daarna echt voor de ouders.
Als het om 'n zwager gaat, zou ik me er niet zo druk over maken. Het zijn niet jouw eigen ouders die hij belast tenslotte en hij woont niet bij jou in. Lijkt me dat de mensen die er mee te maken hebben 't zelf moeten uitzoeken en als de ouders van die jongen hem niet meer aan kunnen dan moet ie gewoon 't huis uit en z'n eigen boontjes doppen. Niet jouw probleem, dus moet je er ook niet jouw probleem van maken.Daar heb je gelijk in, maar we zien ze allemaal best vaak en krijgen heel veel telefoontjes. Niet altijd over dit onderwerp, maar ons geduld is veel minder door dit onderwerp. We hebben minder geduld om nu overal naar te luisteren. Bovendien vragen ze telkens aan mijn man om met hem te gaan praten, omdat hij het beste naar mijn man luistert. Ik heb echter ook gezegd dat hij het nog 1 keer kan doen, maar dan is het daarna echt voor de ouders.
donderdag 12 maart 2009 om 16:42
Het lijkt me wel een lastige situatie en zoals jij die ziet dat de familie ermee belast wordt.
Maar het is denk ik juist andersom de familie belast jou zwager met hun eigen wensen en doelen waar hij aan moet voldoen. Een gezonde man van 30 jaar zou een baan moeten hebben en zich zelfstandig moeten kunnen redden. Zoals jij zegt verplichten zijn ouders hem nergens toe om op zichzelf te gaan wonen. Denk aan kostgeld voor inwoning, hij werkt maar 1 dag in de week en zijn ouders zorgen wel voor zijn natje en zijn droogje. Waar zal hij zich dan druk om moeten maken. Maar ergens zit het hem ook wel dwars dat hij nog niet zelfstandig woont en misschien nog geen huisje, boompje, beestje heeft, een stukje schaamte.
Hij kan en doen en laten wat hij wil en als hij zijn aandacht niet krijgt weet hij ook wat hij moet zeggen om steeds maar die aandacht te krijgen. Het lijkt me wel dat hij een verwende jongeman is en precies weet hoe hij anderen moet manipuleren. Ik denk dat zijn ouders hier het grootste aandeel in hebben. Probeer hem wat meer te gaan negeren, dat zouden zijn ouders ook moeten doen en dat geeft hem ook de ruimte om over zijn eigen dingen na te denken. Succes!
Maar het is denk ik juist andersom de familie belast jou zwager met hun eigen wensen en doelen waar hij aan moet voldoen. Een gezonde man van 30 jaar zou een baan moeten hebben en zich zelfstandig moeten kunnen redden. Zoals jij zegt verplichten zijn ouders hem nergens toe om op zichzelf te gaan wonen. Denk aan kostgeld voor inwoning, hij werkt maar 1 dag in de week en zijn ouders zorgen wel voor zijn natje en zijn droogje. Waar zal hij zich dan druk om moeten maken. Maar ergens zit het hem ook wel dwars dat hij nog niet zelfstandig woont en misschien nog geen huisje, boompje, beestje heeft, een stukje schaamte.
Hij kan en doen en laten wat hij wil en als hij zijn aandacht niet krijgt weet hij ook wat hij moet zeggen om steeds maar die aandacht te krijgen. Het lijkt me wel dat hij een verwende jongeman is en precies weet hoe hij anderen moet manipuleren. Ik denk dat zijn ouders hier het grootste aandeel in hebben. Probeer hem wat meer te gaan negeren, dat zouden zijn ouders ook moeten doen en dat geeft hem ook de ruimte om over zijn eigen dingen na te denken. Succes!
donderdag 12 maart 2009 om 16:48
Afstand nemen is gewoon heel erg moeilijk. Het gaat om familie, om mensen waar je van houdt. Je voelt je niet alleen ellendig om hoe hij zich voelt, maar ook om het effect van zijn gedrag op andere mensen waar je van houdt.
Toch moet je verder.
Voor mij is de enige oplossing:
*Mezelf continu er op wijzen dat iedereen verantwoordelijk is voor zijn eigen leven, hij dus ook.
*Mijn broer laten weten dat ik er voor hem ben, maar wel afstand nemen. Heeft hij me nodig, dan weet hij me te vinden. Kiest hij ervoor dit niet te doen, dan is dit zijn beslissing.
* Zijn ellende mag mijn humeur niet overspoelen. Ik geef duidelijk mijn grenzen aan. Spiegel ik hem hierin niet, dan blijft hij zijn negatieve gevoelens spuien zonder enige rem. Ik probeer hem te laten zien dat situaties altijd van meerdere kanten bekeken kunnen worden.
Toch moet je verder.
Voor mij is de enige oplossing:
*Mezelf continu er op wijzen dat iedereen verantwoordelijk is voor zijn eigen leven, hij dus ook.
*Mijn broer laten weten dat ik er voor hem ben, maar wel afstand nemen. Heeft hij me nodig, dan weet hij me te vinden. Kiest hij ervoor dit niet te doen, dan is dit zijn beslissing.
* Zijn ellende mag mijn humeur niet overspoelen. Ik geef duidelijk mijn grenzen aan. Spiegel ik hem hierin niet, dan blijft hij zijn negatieve gevoelens spuien zonder enige rem. Ik probeer hem te laten zien dat situaties altijd van meerdere kanten bekeken kunnen worden.
donderdag 12 maart 2009 om 16:54
Iedere keer als wij er zijn is er weer ruzie. Niet over dit onderwerp, maar omdat ieder zijn eigen manier heeft van dingen doen in huis. Ik zeg tegen mijn zwager dan vaak dat hij de regels van zijn ouders moet respecteren en anders op zichzelf moet gaan wonen.
Ik wil inderdaad aan mijn man voorstellen nog 1 laatste keer te gaan praten met zijn ouders en met zijn broer en dan ook aangeven dat dit de laatste keer is. Het is niet onze verantwoordelijkheid. Maar tegen dit gesprek zien we allebei heel erg tegen op.
Ik ben wel blij dat jullie met name met oplossinngen komen die ik ook in mijn hoofd had zitten.
Voor vandaag is dit mijn laatste reactie, want ik heb geen internet thuis. Maar morgenochtend zal ik weer reageren.
Alvast bedankt voor alle reacties en verhalen.
Ik wil inderdaad aan mijn man voorstellen nog 1 laatste keer te gaan praten met zijn ouders en met zijn broer en dan ook aangeven dat dit de laatste keer is. Het is niet onze verantwoordelijkheid. Maar tegen dit gesprek zien we allebei heel erg tegen op.
Ik ben wel blij dat jullie met name met oplossinngen komen die ik ook in mijn hoofd had zitten.
Voor vandaag is dit mijn laatste reactie, want ik heb geen internet thuis. Maar morgenochtend zal ik weer reageren.
Alvast bedankt voor alle reacties en verhalen.
