Psyche
alle pijlers
Wat te doen... Ik weet het niet meer
donderdag 12 maart 2009 om 15:46
Ik ben heel bang dat dit een herkenbaar stukje wordt, maar ik ga het toch maar posten. Ik kan alleen niet beloven dat ik het voor een hele lange periode laat staan. Maar het is een groot probleem en uit mijn omgeving krijg ik geen oplossingen. Ik hoop dat er hier iemand is die mij kan helpen.
Mijn zwager is 30+, woont nog thuis en is nog altijd met zijn studie bezig. Op zich is dit zijn probleem en zou het fijn zijn als het anders was, maar het is zijn keuze. Het probleem zit hem echter in de mate waarop dit invloed op zijn humeur en gemoedstoestand heeft. Volgens mij is hij heel erg depressief. Ik zou dat ook zijn als ik zijn situatie zou zitten. Hij lijkt er alleen niks aan te willen doen. Hij kruipt alleen maar in de slachtofferrol van: “Ik kan toch niks”, “wat is mijn leven nog waard” etc. Ik vind het niet leuk dat hij dit soort dingen zegt en dat hij zich zo K*T voelt, maar iedereen probeert hem te helpen en we lopen allemaal op onze tenen. Maar hij zegt alles wel te weten en wil er niet over praten. Hij kan er namelijk niks aan doen (zegt hij)
Als zijn gedrag alleen hemzelf zou beinvloeden zou ik het wat makkelijker kunnen loslaten, maar ik zie nu hoe zijn naasten er onder lijden. Ze willen zo graag dat het beter met hem gaat en daarom blijven ze hem meesleuren naar sociale activiteiten en mag hij thuis blijven wonen. Als ze hem niet zouden meenemen naar activiteiten zat hij alleen maar thuis en had hij alleen nog maar contact met zijn familie. En als hij op zichzelf moet gaan wonen is iedereen ook bang dat hij zichzelf iets gaat aan doen en nog ongelukkiger wordt. Deze situatie duurt nu al 8 jaar en er lijkt maar geen einde in zicht. We hebben al gezegd stop toch met die studie en ga werken, maar dat wil hij niet. Een deadline stellen blijkt toch ook weer veel te makkelijk te verzetten. Een psycholoog was ook geen succes, want de dingen die werden gezegd wist hij allemaal al. Ik ben op dit moment zo boos op hem. Het is zo oneerlijk dat hij zijn familie zo belast met deze problemen en zelf geen enkele actie wil ondernemen dat ik er niet tegen kan. Hoe kunnen we nu tot hem doordringen? Of wat kunnen we zelf doen om het te laten rusten? Iedereen keer als we hem zien komen de irritaties heel snel van onze kant, omdat hij zo’n groot masker op heeft dat je er zo door heen kijkt.
Heeft er iemand hier een idee?
Mijn zwager is 30+, woont nog thuis en is nog altijd met zijn studie bezig. Op zich is dit zijn probleem en zou het fijn zijn als het anders was, maar het is zijn keuze. Het probleem zit hem echter in de mate waarop dit invloed op zijn humeur en gemoedstoestand heeft. Volgens mij is hij heel erg depressief. Ik zou dat ook zijn als ik zijn situatie zou zitten. Hij lijkt er alleen niks aan te willen doen. Hij kruipt alleen maar in de slachtofferrol van: “Ik kan toch niks”, “wat is mijn leven nog waard” etc. Ik vind het niet leuk dat hij dit soort dingen zegt en dat hij zich zo K*T voelt, maar iedereen probeert hem te helpen en we lopen allemaal op onze tenen. Maar hij zegt alles wel te weten en wil er niet over praten. Hij kan er namelijk niks aan doen (zegt hij)
Als zijn gedrag alleen hemzelf zou beinvloeden zou ik het wat makkelijker kunnen loslaten, maar ik zie nu hoe zijn naasten er onder lijden. Ze willen zo graag dat het beter met hem gaat en daarom blijven ze hem meesleuren naar sociale activiteiten en mag hij thuis blijven wonen. Als ze hem niet zouden meenemen naar activiteiten zat hij alleen maar thuis en had hij alleen nog maar contact met zijn familie. En als hij op zichzelf moet gaan wonen is iedereen ook bang dat hij zichzelf iets gaat aan doen en nog ongelukkiger wordt. Deze situatie duurt nu al 8 jaar en er lijkt maar geen einde in zicht. We hebben al gezegd stop toch met die studie en ga werken, maar dat wil hij niet. Een deadline stellen blijkt toch ook weer veel te makkelijk te verzetten. Een psycholoog was ook geen succes, want de dingen die werden gezegd wist hij allemaal al. Ik ben op dit moment zo boos op hem. Het is zo oneerlijk dat hij zijn familie zo belast met deze problemen en zelf geen enkele actie wil ondernemen dat ik er niet tegen kan. Hoe kunnen we nu tot hem doordringen? Of wat kunnen we zelf doen om het te laten rusten? Iedereen keer als we hem zien komen de irritaties heel snel van onze kant, omdat hij zo’n groot masker op heeft dat je er zo door heen kijkt.
Heeft er iemand hier een idee?
donderdag 12 maart 2009 om 17:10
Hai Trekroute,
Als ik je enigzins kan helpen met tips of inzichten, doe ik het graag!
Met mijn broer zal het nooit helemaal goed komen, hij blijft een zorgenkind, maar ik ben zelf wel veel sterker in de siuatie komen te staan. Voor mij en mijn familie blijft het moeilijk hem te zien worstelen, maar we beseffen dat dit het is, meer zit er niet in, en we helpen hem zover dit mogelijk is. Verder waak ik voor mijn eigen geluk. Je helpt er niemand mee door zelf ook ongelukkig te zijn.
Ik hoop dat jij en je familie ook snel dit inzicht zullen krijgen en er ook écht naar kunnen handelen.
Fijne avond!
Als ik je enigzins kan helpen met tips of inzichten, doe ik het graag!
Met mijn broer zal het nooit helemaal goed komen, hij blijft een zorgenkind, maar ik ben zelf wel veel sterker in de siuatie komen te staan. Voor mij en mijn familie blijft het moeilijk hem te zien worstelen, maar we beseffen dat dit het is, meer zit er niet in, en we helpen hem zover dit mogelijk is. Verder waak ik voor mijn eigen geluk. Je helpt er niemand mee door zelf ook ongelukkig te zijn.
Ik hoop dat jij en je familie ook snel dit inzicht zullen krijgen en er ook écht naar kunnen handelen.
Fijne avond!
vrijdag 13 maart 2009 om 09:26
quote:Miss Mieke schreef op 12 maart 2009 @ 19:54:
Een bekende van mij vertoont dit soort gedrag ook. Bij hem is onlangs een persoonlijkheidsstoornis vastgesteld, hebben jullie daar wel eens aan gedacht?
Het is weer ochtend, dus ik ben weer terug.
Daar heb ik nog nooit aan gedacht. Ik denk altijd dat de verschillende buien komen door hoe hij zich voelt. Dat hij voor de buitenwereld vrolijk wil overkomen, maar zich eigenlijk niet zo voelt en daarom zo overdreven vrolijk doet.
Een bekende van mij vertoont dit soort gedrag ook. Bij hem is onlangs een persoonlijkheidsstoornis vastgesteld, hebben jullie daar wel eens aan gedacht?
Het is weer ochtend, dus ik ben weer terug.
Daar heb ik nog nooit aan gedacht. Ik denk altijd dat de verschillende buien komen door hoe hij zich voelt. Dat hij voor de buitenwereld vrolijk wil overkomen, maar zich eigenlijk niet zo voelt en daarom zo overdreven vrolijk doet.
vrijdag 13 maart 2009 om 12:25
vrijdag 13 maart 2009 om 13:55
Hij heeft wel geblowd, maar altijd heel weinig. Max. 1 keer per week. Ik verwacht zelfs dat hij het alleen doet wanneer er anderen zijn die blowen. Hij kan niet zo goed tegen, alcohol, sigaretten en blowen. Hij krijgt dan last van hoofdpijn. Daarom doet hij het alleen omdat de rest dat doet.
Ik had niet verwacht dat blowen hier een rol in kon spelen.
Ik had niet verwacht dat blowen hier een rol in kon spelen.
vrijdag 13 maart 2009 om 16:38
quote:Trekroute schreef op 13 maart 2009 @ 13:55:
Hij heeft wel geblowd, maar altijd heel weinig. Max. 1 keer per week. Ik verwacht zelfs dat hij het alleen doet wanneer er anderen zijn die blowen. Hij kan niet zo goed tegen, alcohol, sigaretten en blowen. Hij krijgt dan last van hoofdpijn. Daarom doet hij het alleen omdat de rest dat doet.
Ik had niet verwacht dat blowen hier een rol in kon spelen.
Ze zeggen wel eens "drank maakt meer kapot dan je lief is" maar dit geldt minstens zo voor blowen. Blowen is echt heel slecht voor je hersenen en je kan er echt schade aan over houden!
Wederom is mijn broer hier een voorbeeld van. Hij mag, en durft, nu ook geen jointje meer aan te raken!
Je zwager moet de juiste persoon vinden die een diagnose kan stellen, maar uit ervaring weet ik dat die mensen moeilijk te vinden zijn.
Het is heel moeilijk vast te stellen wat iemand mankeert. Vooral omdat het brein zo'n ingewikkeld deel van je lichaam is. En zeg nou zelf; wie is er helemaal "normaal"? Iedereen voelt zich wel eens een beetje depri of heeft ineens een gekke gedachte. Het lijkt me dat er bij je zwager meer aan de hand is, maar hij is meerderjarig en als hij zich niet vrijwillig wil laten onderzoeken kun je niets doen.....
Als je denkt dat hij een gevaar is voor zichzelf of de mensen om hem heen dan kun je de huisarts bellen, of in ernstige situaties de politie, maar ook daar weet ik uit ervaring dat het wel heel ernstig moet zijn, willen die ingrijpen.
Feitelijk komt het erop neer of hij mee wil werken, of hij geholpen wil worden. Wil hij dit niet, en is hij van mening dat de wereld gek is en hij niet, dan kan ik je alleen maar adviseren wat ik al eerder schreef; Bewaak je eigen geluk!
Hij heeft wel geblowd, maar altijd heel weinig. Max. 1 keer per week. Ik verwacht zelfs dat hij het alleen doet wanneer er anderen zijn die blowen. Hij kan niet zo goed tegen, alcohol, sigaretten en blowen. Hij krijgt dan last van hoofdpijn. Daarom doet hij het alleen omdat de rest dat doet.
Ik had niet verwacht dat blowen hier een rol in kon spelen.
Ze zeggen wel eens "drank maakt meer kapot dan je lief is" maar dit geldt minstens zo voor blowen. Blowen is echt heel slecht voor je hersenen en je kan er echt schade aan over houden!
Wederom is mijn broer hier een voorbeeld van. Hij mag, en durft, nu ook geen jointje meer aan te raken!
Je zwager moet de juiste persoon vinden die een diagnose kan stellen, maar uit ervaring weet ik dat die mensen moeilijk te vinden zijn.
Het is heel moeilijk vast te stellen wat iemand mankeert. Vooral omdat het brein zo'n ingewikkeld deel van je lichaam is. En zeg nou zelf; wie is er helemaal "normaal"? Iedereen voelt zich wel eens een beetje depri of heeft ineens een gekke gedachte. Het lijkt me dat er bij je zwager meer aan de hand is, maar hij is meerderjarig en als hij zich niet vrijwillig wil laten onderzoeken kun je niets doen.....
Als je denkt dat hij een gevaar is voor zichzelf of de mensen om hem heen dan kun je de huisarts bellen, of in ernstige situaties de politie, maar ook daar weet ik uit ervaring dat het wel heel ernstig moet zijn, willen die ingrijpen.
Feitelijk komt het erop neer of hij mee wil werken, of hij geholpen wil worden. Wil hij dit niet, en is hij van mening dat de wereld gek is en hij niet, dan kan ik je alleen maar adviseren wat ik al eerder schreef; Bewaak je eigen geluk!
