Psyche
alle pijlers
Wat te doen met overspannen vader?
donderdag 18 maart 2010 om 12:42
De laatste jaren merken wij in onze familie dat onze vader (leeftijd 60+) niet goed in zijn vel zit. Hij heeft de ene lichamelijke klacht na de andere, van hoofdpijn tot vermeende hartklachten, slaapproblemen, (onverklaarbare) nachtelijke hartkloppingen en ademhalingsproblemen, maar steeds opnieuw werd hij door de meest uiteenlopende artsen gezond verklaard.
Van mijn moeder hoor ik wekelijks dat mijn vader elke avond met een slecht humeur thuiskomt van zijn werk en hij reageert dat af op mijn moeder. Alles wat zij voorstelt om in het weekend te gaan doen (dagje uit, wandelen, naar vrienden etc. etc.) is hem te veel; hij zit het liefst dag in dag uit op de bank tv te kijken of te internetten. Van alles wat misgaat, krijgen anderen de schuld.
Het meest zorgwekkende vind ik echter dat mijn moeder er ontzettend onder lijdt. Mijn moeder staat vól in het leven; ze is ondernemend, actief, vrolijk, kortom: iemand waar je - als partner - ook energie van zou moeten krijgen. Eén keer in de zoveel tijd hangt mijn moeder huilend aan de telefoon, omdat ze niet meer weet wat ze moet doen. Het wel en wee van mijn moeder is erg belangrijk voor me en daarom open ik hier nu dit topic.
Eigenlijk ben ik ervan overtuigd dat mijn vader kampt met ernstige psychische problemen. Maar hij is al zijn hele leven een zogeheten binnenvetter: de vuile was hang je niet buiten, psychische problemen zijn niet meer dan een modeverschijnsel en psychologische hulp is iets om je voor te schamen (want dan ben je 'gek'). Als het echter zo doorgaat, gaat niet alleen hijzelf, maar vooral ook mijn moeder eraan onderdoor.
Alle pogingen om het onderwerp op een subtiele, of juist directe, manier aan te spreken, lopen uit op onbegrip van zijn kant en mijn moeder krijgt dan uiteindelijk weer de wind van voren (want zij is degene die in zijn opinie bij haar kinderen over hem roddelt en klaagt, terwijl ze vaak genoeg ook met hemzelf in gesprek gaat, maar - zoals gezegd - zonder enig effect).
Zojuist mijn moeder weer aan de telefoon gehad en ik heb erg met haar te doen. Wat moet ik hier nu mee?
Van mijn moeder hoor ik wekelijks dat mijn vader elke avond met een slecht humeur thuiskomt van zijn werk en hij reageert dat af op mijn moeder. Alles wat zij voorstelt om in het weekend te gaan doen (dagje uit, wandelen, naar vrienden etc. etc.) is hem te veel; hij zit het liefst dag in dag uit op de bank tv te kijken of te internetten. Van alles wat misgaat, krijgen anderen de schuld.
Het meest zorgwekkende vind ik echter dat mijn moeder er ontzettend onder lijdt. Mijn moeder staat vól in het leven; ze is ondernemend, actief, vrolijk, kortom: iemand waar je - als partner - ook energie van zou moeten krijgen. Eén keer in de zoveel tijd hangt mijn moeder huilend aan de telefoon, omdat ze niet meer weet wat ze moet doen. Het wel en wee van mijn moeder is erg belangrijk voor me en daarom open ik hier nu dit topic.
Eigenlijk ben ik ervan overtuigd dat mijn vader kampt met ernstige psychische problemen. Maar hij is al zijn hele leven een zogeheten binnenvetter: de vuile was hang je niet buiten, psychische problemen zijn niet meer dan een modeverschijnsel en psychologische hulp is iets om je voor te schamen (want dan ben je 'gek'). Als het echter zo doorgaat, gaat niet alleen hijzelf, maar vooral ook mijn moeder eraan onderdoor.
Alle pogingen om het onderwerp op een subtiele, of juist directe, manier aan te spreken, lopen uit op onbegrip van zijn kant en mijn moeder krijgt dan uiteindelijk weer de wind van voren (want zij is degene die in zijn opinie bij haar kinderen over hem roddelt en klaagt, terwijl ze vaak genoeg ook met hemzelf in gesprek gaat, maar - zoals gezegd - zonder enig effect).
Zojuist mijn moeder weer aan de telefoon gehad en ik heb erg met haar te doen. Wat moet ik hier nu mee?
donderdag 18 maart 2010 om 13:45
Nukje dit is heel moeilijk.
Ik wil je de moed niet in de schoenen doen zinken maar het is ontzettend moeilijk om hier iets aan te doen zo lang je vader ervan overtuigd is dat het probleem niet bij hem ligt. De kans bestaat dat er inderdaad sprake is van een psychisch probleem dat al een lange tijd 'sluimert' maar dat nu door omstandigheden en ook door het ouder worden van je vader meer en meer een eigen leven gaat leiden. Iemand kan heel lang meedraaien in de maatschappij zonder dat je merkt dat hij daar eigenlijk erg veel moeite mee heeft en het resultaat is dat na jaren de bom kan barsten en er verschijnselen van overspanning en allerlei vage lichamelijke klachten op kunnen treden.
Mag ik vragen of je vader over het algemeen makkelijk in de omgang is met familie en onbekenden en of hij eerst wel altijd in was voor voorstellen van je moeder om iets leuks te gaan doen?
Ik wil je de moed niet in de schoenen doen zinken maar het is ontzettend moeilijk om hier iets aan te doen zo lang je vader ervan overtuigd is dat het probleem niet bij hem ligt. De kans bestaat dat er inderdaad sprake is van een psychisch probleem dat al een lange tijd 'sluimert' maar dat nu door omstandigheden en ook door het ouder worden van je vader meer en meer een eigen leven gaat leiden. Iemand kan heel lang meedraaien in de maatschappij zonder dat je merkt dat hij daar eigenlijk erg veel moeite mee heeft en het resultaat is dat na jaren de bom kan barsten en er verschijnselen van overspanning en allerlei vage lichamelijke klachten op kunnen treden.
Mag ik vragen of je vader over het algemeen makkelijk in de omgang is met familie en onbekenden en of hij eerst wel altijd in was voor voorstellen van je moeder om iets leuks te gaan doen?
donderdag 18 maart 2010 om 14:09
Wat naar Nukje...
Je schrijft dat je moeder veel gepraat heeft met je vader (geprobeerd). Heeft ze ook wel eens heel sec aangegeven wat zijn gedrag voor haar betekent? Niemand kan je vader dwingen om hulp te zoeken of te veranderen als hij dat niet wil. Dus als je moeder echt alles gedaan heeft wat binnen haar mogelijkheden ligt, dan moet ze misschien meer voor zichzelf gaan kiezen. Wie weet wordt je vader "wakker" als hij zich realiseert dat hij zijn vrouw kwijt raakt als hij zichzelf niet aanpakt.
Je schrijft dat je moeder veel gepraat heeft met je vader (geprobeerd). Heeft ze ook wel eens heel sec aangegeven wat zijn gedrag voor haar betekent? Niemand kan je vader dwingen om hulp te zoeken of te veranderen als hij dat niet wil. Dus als je moeder echt alles gedaan heeft wat binnen haar mogelijkheden ligt, dan moet ze misschien meer voor zichzelf gaan kiezen. Wie weet wordt je vader "wakker" als hij zich realiseert dat hij zijn vrouw kwijt raakt als hij zichzelf niet aanpakt.
donderdag 18 maart 2010 om 14:12
quote:hinde schreef op 18 maart 2010 @ 12:59:
Nukje mag ik mijn zus je verhaal laten lezen?
Misschien ben jij wel mijn zus
*leest het verhaal nog eens na op herkenbaarheid*
Maar nu even serieus:
quote:hinde schreef op 18 maart 2010 @ 13:45:
Mag ik vragen of je vader over het algemeen makkelijk in de omgang is met familie en onbekenden en of hij eerst wel altijd in was voor voorstellen van je moeder om iets leuks te gaan doen?Mijn vader is voor de buitenwereld altijd al de goedzak, de sympathieke, hulpvaardige fijne vent geweest. Als je in de vriendenkring van mijn ouders navraag doet, kan niemand zich voorstellen dat hij ook een hele moeilijke kant heeft. Voor anderen doet hij álles, voor zijn vrouw ook.... in materiële zin. Maar verder ziet hij haar als heel vanzelfsprekend.quote:
maansa schreef op 18 maart 2010 @ 14:03:
kan je moeder niet wat duidelijker zijn
zo van dit kan niet langer...ik wil..... ik vind...
en wel zelf leuke dingen gaan doen
Geloof me, dat doet ze! Ze houdt er (gelukkig) ook een eigen leven op na, is júist steeds meer voor zichzelf gaan doen in de laatste jaren. Maar ze vind het nog steeds heel fijn om ook dingen met m'n vader te doen, alleen is het natuurlijk mega frustrerend dat hij daar gewoon geen enkele puf voor kan opbrengen.
quote:Helenita2 schreef op 18 maart 2010 @ 14:09:
Wie weet wordt je vader "wakker" als hij zich realiseert dat hij zijn vrouw kwijt raakt als hij zichzelf niet aanpakt.Er is al eens iets voorgevallen waardoor hij is wakkergeschud. Toen ging het een paar maandjes goed. Daarna is alles weer verzand in wat ik hierboven al schreef.
Nukje mag ik mijn zus je verhaal laten lezen?
Misschien ben jij wel mijn zus
*leest het verhaal nog eens na op herkenbaarheid*
Maar nu even serieus:
quote:hinde schreef op 18 maart 2010 @ 13:45:
Mag ik vragen of je vader over het algemeen makkelijk in de omgang is met familie en onbekenden en of hij eerst wel altijd in was voor voorstellen van je moeder om iets leuks te gaan doen?Mijn vader is voor de buitenwereld altijd al de goedzak, de sympathieke, hulpvaardige fijne vent geweest. Als je in de vriendenkring van mijn ouders navraag doet, kan niemand zich voorstellen dat hij ook een hele moeilijke kant heeft. Voor anderen doet hij álles, voor zijn vrouw ook.... in materiële zin. Maar verder ziet hij haar als heel vanzelfsprekend.quote:
maansa schreef op 18 maart 2010 @ 14:03:
kan je moeder niet wat duidelijker zijn
zo van dit kan niet langer...ik wil..... ik vind...
en wel zelf leuke dingen gaan doen
Geloof me, dat doet ze! Ze houdt er (gelukkig) ook een eigen leven op na, is júist steeds meer voor zichzelf gaan doen in de laatste jaren. Maar ze vind het nog steeds heel fijn om ook dingen met m'n vader te doen, alleen is het natuurlijk mega frustrerend dat hij daar gewoon geen enkele puf voor kan opbrengen.
quote:Helenita2 schreef op 18 maart 2010 @ 14:09:
Wie weet wordt je vader "wakker" als hij zich realiseert dat hij zijn vrouw kwijt raakt als hij zichzelf niet aanpakt.Er is al eens iets voorgevallen waardoor hij is wakkergeschud. Toen ging het een paar maandjes goed. Daarna is alles weer verzand in wat ik hierboven al schreef.
donderdag 18 maart 2010 om 14:17
Ik denk dat je moeder moet leren loslaten. En haar eigen leven leiden. Je vader wordt er niet mee geholpen als zij ook instort. Daar is niemand mee geholpen.
En laat je vader gewoon even. Als hij geen hulp wil kan je hem daar niet toe dwingen. Hij moet het zelf willen.
LOSLATEN (maar ik weet ook uit ervaring hoe moeilijk dit is.)
En laat je vader gewoon even. Als hij geen hulp wil kan je hem daar niet toe dwingen. Hij moet het zelf willen.
LOSLATEN (maar ik weet ook uit ervaring hoe moeilijk dit is.)
donderdag 18 maart 2010 om 14:25
@ Isolde: ik weet het, ik weet het....
Mijn moeder zal niet zo snel instorten, ze is wat dat betreft best sterk. Maar ik heb gewoon zo met haar te doen, ze verdient het gewoon dat haar eigen man ziét dat hij een leuke vrouw heeft, die het állerbeste met hem voorheeft. Maar hij ziet haar alleen maar als zeurkous als ze probeert om hem uit z'n luie stoel te krijgen. En ze heeft hem ook al eens 'even' met rust gelaten. Maar dat heeft eerder tot gevolg dat ze compleet langs elkaar heen leven dan dat hij tot rust komt....
Mijn moeder zal niet zo snel instorten, ze is wat dat betreft best sterk. Maar ik heb gewoon zo met haar te doen, ze verdient het gewoon dat haar eigen man ziét dat hij een leuke vrouw heeft, die het állerbeste met hem voorheeft. Maar hij ziet haar alleen maar als zeurkous als ze probeert om hem uit z'n luie stoel te krijgen. En ze heeft hem ook al eens 'even' met rust gelaten. Maar dat heeft eerder tot gevolg dat ze compleet langs elkaar heen leven dan dat hij tot rust komt....
donderdag 18 maart 2010 om 15:24
quote:nukje schreef op 18 maart 2010 @ 14:25:
@ Isolde: ik weet het, ik weet het....
Mijn moeder zal niet zo snel instorten, ze is wat dat betreft best sterk. Maar ik heb gewoon zo met haar te doen, ze verdient het gewoon dat haar eigen man ziét dat hij een leuke vrouw heeft, die het állerbeste met hem voorheeft. Maar hij ziet haar alleen maar als zeurkous als ze probeert om hem uit z'n luie stoel te krijgen. En ze heeft hem ook al eens 'even' met rust gelaten. Maar dat heeft eerder tot gevolg dat ze compleet langs elkaar heen leven dan dat hij tot rust komt....Maar als je overspannen bent dan zie je dat allemaal niet meer. Als je moeder hem kan loslaten hoeft hij zich ook niet schuldig te voelen over wat hij haar aandoet; dat zou ook nog wel eens mee kunnen spelen.
@ Isolde: ik weet het, ik weet het....
Mijn moeder zal niet zo snel instorten, ze is wat dat betreft best sterk. Maar ik heb gewoon zo met haar te doen, ze verdient het gewoon dat haar eigen man ziét dat hij een leuke vrouw heeft, die het állerbeste met hem voorheeft. Maar hij ziet haar alleen maar als zeurkous als ze probeert om hem uit z'n luie stoel te krijgen. En ze heeft hem ook al eens 'even' met rust gelaten. Maar dat heeft eerder tot gevolg dat ze compleet langs elkaar heen leven dan dat hij tot rust komt....Maar als je overspannen bent dan zie je dat allemaal niet meer. Als je moeder hem kan loslaten hoeft hij zich ook niet schuldig te voelen over wat hij haar aandoet; dat zou ook nog wel eens mee kunnen spelen.
donderdag 18 maart 2010 om 15:35
quote:isolde55 schreef op 18 maart 2010 @ 14:17:
Ik denk dat je moeder moet leren loslaten. En haar eigen leven leiden. Je vader wordt er niet mee geholpen als zij ook instort. Daar is niemand mee geholpen.
En laat je vader gewoon even. Als hij geen hulp wil kan je hem daar niet toe dwingen. Hij moet het zelf willen.
LOSLATEN (maar ik weet ook uit ervaring hoe moeilijk dit is.)
Eens.
Hij wil niet wandelen fietsen of andere zaken. Even bellen wie wel wil en gaan fietsen wandelen of iet anders doen, ipv gefrustreerd en bezorgd naast iemand te gaan zitten die aan de donkere zijde van zichzelf verblijft. .
Iemand die slecht in zijn vel zit kan alleen maar tegen zichzelf opbotsen op het moment dat de partner het niet als zijn/haar verantwoordelijkheid ervaart om te zorgen dat het anders wordt.
Juist door het "overnemen" van de verantwoording hiervoor door een partner , doet degene in depressie (?) (traag? niet?)
beseffen dat het eigen gedrag, denken en zijn is wat hem/haar het donkere gevoel geeft.
Natuurlijk luisteren en helpen en zonder het te benoemen bepaalde dagelijkse zaken wellicht (tijdelijk) overnemen. Echter houdt je eigen grenzen (als partner) in de gaten.
Een overspannen mens kan een ander "overspannen" maken als deze dit toe staat.
Ik denk dat je moeder moet leren loslaten. En haar eigen leven leiden. Je vader wordt er niet mee geholpen als zij ook instort. Daar is niemand mee geholpen.
En laat je vader gewoon even. Als hij geen hulp wil kan je hem daar niet toe dwingen. Hij moet het zelf willen.
LOSLATEN (maar ik weet ook uit ervaring hoe moeilijk dit is.)
Eens.
Hij wil niet wandelen fietsen of andere zaken. Even bellen wie wel wil en gaan fietsen wandelen of iet anders doen, ipv gefrustreerd en bezorgd naast iemand te gaan zitten die aan de donkere zijde van zichzelf verblijft. .
Iemand die slecht in zijn vel zit kan alleen maar tegen zichzelf opbotsen op het moment dat de partner het niet als zijn/haar verantwoordelijkheid ervaart om te zorgen dat het anders wordt.
Juist door het "overnemen" van de verantwoording hiervoor door een partner , doet degene in depressie (?) (traag? niet?)
beseffen dat het eigen gedrag, denken en zijn is wat hem/haar het donkere gevoel geeft.
Natuurlijk luisteren en helpen en zonder het te benoemen bepaalde dagelijkse zaken wellicht (tijdelijk) overnemen. Echter houdt je eigen grenzen (als partner) in de gaten.
Een overspannen mens kan een ander "overspannen" maken als deze dit toe staat.
donderdag 18 maart 2010 om 15:48
Jullie hebben allemaal gelijk, natuurlijk. Maar mijn vermoeden is dat hij - ook als mijn moeder hem compleet met rust laat - niet zelf uit deze dip kan komen. Hij heeft nooit geleerd om bepaalde gevoelens toe te staan, en al zeker niet om erover te praten. Dus voor mijn moeder vált er niks te luisteren.
Er valt wel wat te helpen en dat doet ze ook. Mijn vader eet bijv. te veel en hij is te dik. Slecht voor zijn gezondheid, zei de huisarts, en stuurde hem naar een diëtist. Mijn moeder heeft er alles aan gedaan om alle gerechten te koken die goed voor hem waren, maar 's avonds staat hij zich stiekem vol te stoppen met ongezonde dingen. En om nou te zeggen dat mijn moeder maar moet stoppen met het kopen van koekjes of snoep, dat vind ik nogal ver gaan. Ze is er zelf ook nog.
En ze gáát al zo vaak met vrienden iets doen, zonder m'n pa.
Maar goed, ik ga nu vooral in op de bestaande situatie, terwijl ik me meer afvraag wat we zouden kunnen dóen. Ik heb erover nagedacht om mijn vader een brief te schrijven, maar ik ben ook bang dat ik dan in het rijtje van zeurkouzen terecht kom. En dat is precies zijn probleem: dat hij het gevoel heeft dat hij iets móet, terwijl hij helemaal niks wíl. Zucht....
Er valt wel wat te helpen en dat doet ze ook. Mijn vader eet bijv. te veel en hij is te dik. Slecht voor zijn gezondheid, zei de huisarts, en stuurde hem naar een diëtist. Mijn moeder heeft er alles aan gedaan om alle gerechten te koken die goed voor hem waren, maar 's avonds staat hij zich stiekem vol te stoppen met ongezonde dingen. En om nou te zeggen dat mijn moeder maar moet stoppen met het kopen van koekjes of snoep, dat vind ik nogal ver gaan. Ze is er zelf ook nog.
En ze gáát al zo vaak met vrienden iets doen, zonder m'n pa.
Maar goed, ik ga nu vooral in op de bestaande situatie, terwijl ik me meer afvraag wat we zouden kunnen dóen. Ik heb erover nagedacht om mijn vader een brief te schrijven, maar ik ben ook bang dat ik dan in het rijtje van zeurkouzen terecht kom. En dat is precies zijn probleem: dat hij het gevoel heeft dat hij iets móet, terwijl hij helemaal niks wíl. Zucht....
donderdag 18 maart 2010 om 16:05
Tja om dan toch maar even het voorbeeld van mijn ouders erbij te halen; mijn zus en ik zijn zo snel onze leeftijd het toeliet uit huis gegaan, we konden er niet meer tegen. Altijd slechte zin bij het thuiskomen uit het werk, het eeuwige bankhangen, nooit eens ergens naar toe gaan of iets leuks doen, altijd anderen de schuld geven van alles dat fout liep.
Mijn ouders zijn op dit moment nog steeds samen. Alhoewel, ze wonen in hetzelfde huis. Maar ze leven totaal langs elkaar heen. De problemen met mijn vader zijn altijd blijven bestaan, ondanks dat wij dachten dat deze met zijn pensionering en doordat wij uit huis gingen (dus rustiger in huis) minder zouden worden. Voor mij staat het dus ook vast dat mijn vader een psychische aandoening heeft die hij gewoon jaren verborgen heeft kunnen houden. Hij beseft waarschijnlijk zelf niet dat hoe hij zich voelt vanuit zichzelf komt en geeft daardoor anderen de schuld. O.a zijn problemen met het werk waren hier vermoedelijk een gevolg van waardoor hij in een cirkel terecht kwam. Erover praten was dus echt not done. Psychische problemen bestaan in zijn wereld ook niet en is allemaal maar onzin. We hebben het probleem met de huisarts besproken maar deze gaf ook aan dat je niemand kunt dwingen hulp te nemen.
Mijn vader zal nooit ofte nimmer het probleem bij zichzelf zoeken en de situatie zal zo blijven zo lang mijn moeder niet voor zichzelf kiest. Ze laat hem ondertussen dus ook maar met rust, wat mijn vader overigens wel prima vindt. Dit stimuleert hem totaal niet extra om van de bank af te komen.
Je moeder is in deze eigenlijk de enige die er iets aan kan doen. In de zin van dat ze voor zichzelf moet uitmaken of ze zo verder wil of niet. Het kan zijn dat je vader door een periode gaat en dat het zal bijtrekken, maar zeker weet je dat niet. Als het niet zo is kan het zomaar zijn dat je moeder over een paar jaar nog steeds in dezelfde situatie zit en dat is ook heel zonde van haar leven natuurlijk. Maar nogmaals, het is aan haar. Als ze nog steeds van je vader houdt is dat zeker niet makkelijk, maar het leven is maar zo kort. Mijn moeder heeft spijt dat ze niet eerder is weggegaan maar zegt nog elke dag dat er ooit een tijd komt dat ze gaat. Ik betwijfel dat heel erg.
De kunst is inderdaad om het los te laten. Dit zijn volwassen mensen die hier zelf uit moeten zien te komen. Het is moeilijk om als kind maar toe te kijken hoe je ouders ongelukkig zijn, maar je kunt er zelf niets aan doen behalve er voor hen te zijn als ze je nodig hebben, een luisterend oor te bieden en zo nu en dan je eigen mening erover geven. Meer kun je niet doen.
Mijn ouders zijn op dit moment nog steeds samen. Alhoewel, ze wonen in hetzelfde huis. Maar ze leven totaal langs elkaar heen. De problemen met mijn vader zijn altijd blijven bestaan, ondanks dat wij dachten dat deze met zijn pensionering en doordat wij uit huis gingen (dus rustiger in huis) minder zouden worden. Voor mij staat het dus ook vast dat mijn vader een psychische aandoening heeft die hij gewoon jaren verborgen heeft kunnen houden. Hij beseft waarschijnlijk zelf niet dat hoe hij zich voelt vanuit zichzelf komt en geeft daardoor anderen de schuld. O.a zijn problemen met het werk waren hier vermoedelijk een gevolg van waardoor hij in een cirkel terecht kwam. Erover praten was dus echt not done. Psychische problemen bestaan in zijn wereld ook niet en is allemaal maar onzin. We hebben het probleem met de huisarts besproken maar deze gaf ook aan dat je niemand kunt dwingen hulp te nemen.
Mijn vader zal nooit ofte nimmer het probleem bij zichzelf zoeken en de situatie zal zo blijven zo lang mijn moeder niet voor zichzelf kiest. Ze laat hem ondertussen dus ook maar met rust, wat mijn vader overigens wel prima vindt. Dit stimuleert hem totaal niet extra om van de bank af te komen.
Je moeder is in deze eigenlijk de enige die er iets aan kan doen. In de zin van dat ze voor zichzelf moet uitmaken of ze zo verder wil of niet. Het kan zijn dat je vader door een periode gaat en dat het zal bijtrekken, maar zeker weet je dat niet. Als het niet zo is kan het zomaar zijn dat je moeder over een paar jaar nog steeds in dezelfde situatie zit en dat is ook heel zonde van haar leven natuurlijk. Maar nogmaals, het is aan haar. Als ze nog steeds van je vader houdt is dat zeker niet makkelijk, maar het leven is maar zo kort. Mijn moeder heeft spijt dat ze niet eerder is weggegaan maar zegt nog elke dag dat er ooit een tijd komt dat ze gaat. Ik betwijfel dat heel erg.
De kunst is inderdaad om het los te laten. Dit zijn volwassen mensen die hier zelf uit moeten zien te komen. Het is moeilijk om als kind maar toe te kijken hoe je ouders ongelukkig zijn, maar je kunt er zelf niets aan doen behalve er voor hen te zijn als ze je nodig hebben, een luisterend oor te bieden en zo nu en dan je eigen mening erover geven. Meer kun je niet doen.
donderdag 18 maart 2010 om 16:11
quote:nukje schreef op 18 maart 2010 @ 15:48:
Jullie hebben allemaal gelijk, natuurlijk. Maar mijn vermoeden is dat hij - ook als mijn moeder hem compleet met rust laat - niet zelf uit deze dip kan komen. Hij heeft nooit geleerd om bepaalde gevoelens toe te staan, en al zeker niet om erover te praten. Dus voor mijn moeder vált er niks te luisteren.
Er valt wel wat te helpen en dat doet ze ook. Mijn vader eet bijv. te veel en hij is te dik. Slecht voor zijn gezondheid, zei de huisarts, en stuurde hem naar een diëtist. Mijn moeder heeft er alles aan gedaan om alle gerechten te koken die goed voor hem waren, maar 's avonds staat hij zich stiekem vol te stoppen met ongezonde dingen. En om nou te zeggen dat mijn moeder maar moet stoppen met het kopen van koekjes of snoep, dat vind ik nogal ver gaan. Ze is er zelf ook nog.
Dat meen je niet Nukje ?!
Dit is gewoon eng. Mijn vader doet precies hetzelfde!
Hij is ook te zwaar, kampt met beginnende suikerziekte, hoge bloeddruk en hartritmestoornissen. Mijn moeder kookt elke dag gezonde hollandse kost voor hem en zorgt dat hij niet te veel zout binnen krijgt, maar 's avonds duikt hij de voorraadkast in en gaat aan de chips, pinda's en stukken kaas.
Mijn moeder verstopt snoep en koekjes zelfs op de slaapkamer. Dat is ook een reden waarom mijn moeder niet zomaar bij hem weggaat. Ze is bang dat hij niet goed voor zichzelf kan zorgen.
En ze gáát al zo vaak met vrienden iets doen, zonder m'n pa.
Maar goed, ik ga nu vooral in op de bestaande situatie, terwijl ik me meer afvraag wat we zouden kunnen dóen. Ik heb erover nagedacht om mijn vader een brief te schrijven, maar ik ben ook bang dat ik dan in het rijtje van zeurkouzen terecht kom. En dat is precies zijn probleem: dat hij het gevoel heeft dat hij iets móet, terwijl hij helemaal niks wíl. Zucht....
Jullie hebben allemaal gelijk, natuurlijk. Maar mijn vermoeden is dat hij - ook als mijn moeder hem compleet met rust laat - niet zelf uit deze dip kan komen. Hij heeft nooit geleerd om bepaalde gevoelens toe te staan, en al zeker niet om erover te praten. Dus voor mijn moeder vált er niks te luisteren.
Er valt wel wat te helpen en dat doet ze ook. Mijn vader eet bijv. te veel en hij is te dik. Slecht voor zijn gezondheid, zei de huisarts, en stuurde hem naar een diëtist. Mijn moeder heeft er alles aan gedaan om alle gerechten te koken die goed voor hem waren, maar 's avonds staat hij zich stiekem vol te stoppen met ongezonde dingen. En om nou te zeggen dat mijn moeder maar moet stoppen met het kopen van koekjes of snoep, dat vind ik nogal ver gaan. Ze is er zelf ook nog.
Dat meen je niet Nukje ?!
Dit is gewoon eng. Mijn vader doet precies hetzelfde!
Hij is ook te zwaar, kampt met beginnende suikerziekte, hoge bloeddruk en hartritmestoornissen. Mijn moeder kookt elke dag gezonde hollandse kost voor hem en zorgt dat hij niet te veel zout binnen krijgt, maar 's avonds duikt hij de voorraadkast in en gaat aan de chips, pinda's en stukken kaas.
Mijn moeder verstopt snoep en koekjes zelfs op de slaapkamer. Dat is ook een reden waarom mijn moeder niet zomaar bij hem weggaat. Ze is bang dat hij niet goed voor zichzelf kan zorgen.
En ze gáát al zo vaak met vrienden iets doen, zonder m'n pa.
Maar goed, ik ga nu vooral in op de bestaande situatie, terwijl ik me meer afvraag wat we zouden kunnen dóen. Ik heb erover nagedacht om mijn vader een brief te schrijven, maar ik ben ook bang dat ik dan in het rijtje van zeurkouzen terecht kom. En dat is precies zijn probleem: dat hij het gevoel heeft dat hij iets móet, terwijl hij helemaal niks wíl. Zucht....
donderdag 18 maart 2010 om 16:19
quote:nukje schreef op 18 maart 2010 @ 15:48:
Maar goed, ik ga nu vooral in op de bestaande situatie, terwijl ik me meer afvraag wat we zouden kunnen dóen. Ik heb erover nagedacht om mijn vader een brief te schrijven, maar ik ben ook bang dat ik dan in het rijtje van zeurkouzen terecht kom. En dat is precies zijn probleem: dat hij het gevoel heeft dat hij iets móet, terwijl hij helemaal niks wíl. Zucht....Dat is een mogelijkheid, een brief schrijven. Op die manier kun je wel zeggen wat je wil zonder dat je van je stuk gebracht wordt door opmerkingen van je vader over zeurkouzen en zo. Maar hij kan je wel een zeurkous vinden en er niets mee doen. Mijn zus heeft op enig moment ook een brief geschreven aan mijn vader omdat met hem niet te praten valt. Hij schiet gelijk in de verdediging en dat valt er geen land meer met hem te bezeilen. Dan maar een brief. Helaas viel het overbrengen van iets per brief terwijl je elkaar gewoon regelmatig ziet ook onder onzindingen, dus dat viel niet in goede aarde en het heeft ook geen resultaat gehad. Maar proberen kan altijd!
Maar goed, ik ga nu vooral in op de bestaande situatie, terwijl ik me meer afvraag wat we zouden kunnen dóen. Ik heb erover nagedacht om mijn vader een brief te schrijven, maar ik ben ook bang dat ik dan in het rijtje van zeurkouzen terecht kom. En dat is precies zijn probleem: dat hij het gevoel heeft dat hij iets móet, terwijl hij helemaal niks wíl. Zucht....Dat is een mogelijkheid, een brief schrijven. Op die manier kun je wel zeggen wat je wil zonder dat je van je stuk gebracht wordt door opmerkingen van je vader over zeurkouzen en zo. Maar hij kan je wel een zeurkous vinden en er niets mee doen. Mijn zus heeft op enig moment ook een brief geschreven aan mijn vader omdat met hem niet te praten valt. Hij schiet gelijk in de verdediging en dat valt er geen land meer met hem te bezeilen. Dan maar een brief. Helaas viel het overbrengen van iets per brief terwijl je elkaar gewoon regelmatig ziet ook onder onzindingen, dus dat viel niet in goede aarde en het heeft ook geen resultaat gehad. Maar proberen kan altijd!
donderdag 18 maart 2010 om 16:29
Nukje zou het niet kunnen dat je vader in een depressie zit? Op zichzelf staand of wellicht als gevolg van het feit dat hij zich al lang 'niet goed' voelt maar dit niet kan plaatsen?
Mocht dit zo zijn dan werkt het inderdaad averechts als iedereen maar aan hem blijft porren en trekken om dingen te ondernemen. Waarschijnlijk gaat er ook veel energie hieraan verloren en het overmatig eten en snoepen zou ook een verklaring kunnen zijn (emoëten).
Mocht dit zo zijn dan werkt het inderdaad averechts als iedereen maar aan hem blijft porren en trekken om dingen te ondernemen. Waarschijnlijk gaat er ook veel energie hieraan verloren en het overmatig eten en snoepen zou ook een verklaring kunnen zijn (emoëten).
donderdag 18 maart 2010 om 16:42
@ Lieveranoniem: Mijn moeder kwam zelf met het idee om eens naar de huisarts te gaan, maar ze weet ook dat die waarschijnlijk gaat zeggen dat mijn vader alleen zichzelf kan helpen. Bovendien ziet mijn vader het als een afgang als hij door een buitenstaander op zijn gedrag zou worden aangesproken.
@ Hinde: dank voor je uitvoerige antwoorden.
Wat die brief betreft: ik ben ook bang voor de reactie van mijn pa. Hij is zo ontzettend eigenwijs en laat zich zeker door zijn kinderen niet vertellen hoe hij z'n leven zou moeten leven (en op zich snap ik dat dan ook wel weer).
Net als jouw moeder zal mijn moeder nooit bij mijn vader weggaan. Dat is toch ook een beetje de generatie, denk ik, die gaan over het algemeen op hun 62e niet meer scheiden. En inderdaad: wat zou er dan van hem terechtkomen? Ze houdt immers nog wel van hem, dus dat zal ze hem nooit aandoen. Jaren geleden heeft mijn moeder een kortstondige relatie gehad met een andere man, die haar op handen droeg. Zonder het goed te praten: ze bloeide helemaal op en ik heb meerdere malen gewenst dat ze bij mijn vader weg zou gaan. Maar haar schuldgevoel overwon, ze biechtte het op en hij heeft haar gesmeekt om bij haar te blijven. Daarna ging het heel even goed, maar intussen is het alsof dat nooit is gebeurd en zijn ze weer terug bij af.
Mijn moeder is vorig jaar een weekje met vriendinnen op vakantie geweest en toen ze terugkwam was het huis één grote puinzooi. Geen fatsoenlijke boodschappen in huis, hij had vooral kant-en-klaar voedsel gegeten en veel besteld. Ik bedoel maar. En dat terwijl mijn pa zo'n intelligente man is, die je op zakelijk gebied echt niks hoeft te vertellen. Het is gewoon zo triest allemaal. Dat hij er niet eens voor had gezorgd dat er iets in huis was, omdat mijn moeder na een week weer thuiskwam, dat heb ik hem nog het meeste kwalijk genomen.
Een lamzak is het! Maar hij is ook erg lief, heeft het hart op de goede plaats, ik houd ook van hem! En daarom doet het me zo'n pijn dat hij niet alleen het leven van mijn moeder, maar ook zijn éigen leven op deze manier invult. Pfff, krijg er even een traantje van in mijn ogen....
@ Hinde: dank voor je uitvoerige antwoorden.
Wat die brief betreft: ik ben ook bang voor de reactie van mijn pa. Hij is zo ontzettend eigenwijs en laat zich zeker door zijn kinderen niet vertellen hoe hij z'n leven zou moeten leven (en op zich snap ik dat dan ook wel weer).
Net als jouw moeder zal mijn moeder nooit bij mijn vader weggaan. Dat is toch ook een beetje de generatie, denk ik, die gaan over het algemeen op hun 62e niet meer scheiden. En inderdaad: wat zou er dan van hem terechtkomen? Ze houdt immers nog wel van hem, dus dat zal ze hem nooit aandoen. Jaren geleden heeft mijn moeder een kortstondige relatie gehad met een andere man, die haar op handen droeg. Zonder het goed te praten: ze bloeide helemaal op en ik heb meerdere malen gewenst dat ze bij mijn vader weg zou gaan. Maar haar schuldgevoel overwon, ze biechtte het op en hij heeft haar gesmeekt om bij haar te blijven. Daarna ging het heel even goed, maar intussen is het alsof dat nooit is gebeurd en zijn ze weer terug bij af.
Mijn moeder is vorig jaar een weekje met vriendinnen op vakantie geweest en toen ze terugkwam was het huis één grote puinzooi. Geen fatsoenlijke boodschappen in huis, hij had vooral kant-en-klaar voedsel gegeten en veel besteld. Ik bedoel maar. En dat terwijl mijn pa zo'n intelligente man is, die je op zakelijk gebied echt niks hoeft te vertellen. Het is gewoon zo triest allemaal. Dat hij er niet eens voor had gezorgd dat er iets in huis was, omdat mijn moeder na een week weer thuiskwam, dat heb ik hem nog het meeste kwalijk genomen.
Een lamzak is het! Maar hij is ook erg lief, heeft het hart op de goede plaats, ik houd ook van hem! En daarom doet het me zo'n pijn dat hij niet alleen het leven van mijn moeder, maar ook zijn éigen leven op deze manier invult. Pfff, krijg er even een traantje van in mijn ogen....
donderdag 18 maart 2010 om 17:04
Ach Nukje, je mag soms best even huilen hoor
Het is ook heel moeilijk, het komt op mij over alsof je vader het ook liever anders zou willen maar gewoon de macht niet heeft.
Misschien voelt hij wel aan dat er iets niet klopt maar wil hij dit niet toegeven tegenover jullie en zichzelf. Is ook iets van die generatie natuurlijk.
Ik lees morgen weer verder, thuis is pc helaas stuk.
Fijne avond!
Het is ook heel moeilijk, het komt op mij over alsof je vader het ook liever anders zou willen maar gewoon de macht niet heeft.
Misschien voelt hij wel aan dat er iets niet klopt maar wil hij dit niet toegeven tegenover jullie en zichzelf. Is ook iets van die generatie natuurlijk.
Ik lees morgen weer verder, thuis is pc helaas stuk.
Fijne avond!
donderdag 18 maart 2010 om 17:04
