Psyche
alle pijlers
Weinig motivatie voor opleiding
woensdag 15 februari 2017 om 02:55
Ik studeer op het moment financiële administratie en ik vind de opleiding op zichzelf ook erg leuk. Maar wat mij maar niet lukt is om altijd aanwezig te zijn, mijn verzuim is inmiddels ook erg hoog en het vele geklaag van mijn mentor maakt blijkbaar ook niet veel indruk.
Ik heb mezelf afgevraagd waarom ik zo weinig motivatie heb en ik denk dat het komt omdat ik geen toekomst perspectief heb. Ik bekijk het van dag tot dag, op het moment vind ik het fijn dat ik iets om handen heb, een structuur, leren, beter worden, iets waartoe ik mij moet zetten. Maar ik weet niet of het mij gaat lukken om ook het werk te kunnen doen later, ik heb een beperking waarvan nog onduidelijk is wat dat precies is, tot nu toe hou ik een verkeerde diagnose aan omdat ik mij afhankelijk voel van mijn uitkering.
In ieder geval is het wel duidelijk dat ik straatvrees heb, ik ben niet bang op straat juist buiten voel ik mij op mijn gemak, het is juist binnen ruimtes zitten waarbij het gênant zou zijn als ik er uit zou vluchten. Ik krijg angstaanvallen in bijvoorbeeld supermarkten en ook op school, dan krijg ik ze tijdens de les. Niemand heeft dat door volgens mij, ik kan mij goed in bedwang houden zal niet in paniek raken. Het enige wat je ziet is dat ik mij vooral neurotisch en nerveus gedraag. Veel wiebelen, aan me gezicht zitten, in en uit blazen in mijn handen etc, maar van binnen voelt het alsof ik iedere keer dreig van de trap te vallen, voel me misselijk worden en heb daarbij het gevoel soms niet meer te kunnen slikken of ademen. Ik heb dit uiteindelijk gemeld bij mijn mentor, ze reageerde hier niet begripvol op.
Ze was vrij oplossingsgericht, vond dat ik aan de medicatie moest, stage moest gaan lopen in een sociale werkplaats en ze nam het mij vooral kwalijk dat ik het niet gemeld heb bij mijn intake. Ik probeer het wel positief te zien, maar ik zou vooral gebaat zijn bij iemand die begrip heeft en misschien wat medeleven, dat zou vooral voorkomen dat ik een angstaanval krijg, omdat ik weet dat er iemand is die weet wat er met mij aan de hand is.
Verder ben ik bijna 30 en heb een kaal CV op wat vakantiewerk en vrijwilligerswerk na, ik weet dat er vragen zullen komen en hoe ga ik het verklaren op een sollicitatiegesprek? De waarheid is zo ongeloofwaardig, tot mijn 18de waren deskundige er van overtuigd dat ik zo beperk zou zijn dat ik later geen zelfstandig leven zou kunnen leiden en ook niet het vermogen zou hebben om ook maar iets te kunnen studeren. In die waan heb ik heel lang geleefd ik wist zelf helemaal niet dat ik zoveel uiteindelijk kon. Tot mijn 21 ging alles ook nog erg moeizaam qua leren en werken. Het is net alsof ik in de afgelopen jaren in een sneltreinvaart alle vaardigheden heb geleerd die ik nodig heb. Door er zelf achter te komen waar mijn problemen vandaan komen, oplossingen daarvoor te bedenken en heel erg eigenzinnig te zijn: alles wat ik niet geleerd of ervaren heb vul ik maar in met mijn eigen logica en inzicht en dat werkt uiteindelijk het beste. Het is lastig uit te leggen omdat ik niet een verhaal kan ophangen dat ik ben genezen van mijn verstandelijke beperking, maar in heel veel woorden komt het daar wel op neer. Echter zegt dat niet dat ik geen problemen heb, ik kan veel en ben ook zelfstandig alleen zijn er van die vreemde dingen die ik heb, zoals kwijt zijn waar ik mee bezig ben, spontaan vergeten hoe iets moest, uit een soort van instinkt gaan handelen en me later pas afvragen waar ik nou eigenlijk mee bezig ben, misvattingen maken iets heel anders hebben begrepen dan er gezegd is etc.
Verder vind ik het nog lastig om voor mezelf te leven, mijn moeder is overleden jaren geleden, zij was altijd degene waar ik alles aan kwijt kon, die geïnteresseerd was in mijn leven en blij/trots was als ik verder kwam in het leven. Nu leef ik voor mezelf moet ik zelf blij en trots zijn als iets me lukt, maar dat boeit mij dan niet zo ik zou het liefst voor iemand anders willen presteren. Een vriend heb ik ook niet en dat wil ik ook niet totdat ik gelukkig kan zijn met mezelf. Veel vrienden heb ik dan weer wel, maar emotioneel ben ik vrij gesloten ook al weet ik dat het niet hoeft.
Door dit alles denk ik veel, niet persé negatief eigenlijk helemaal niet, maar vaak zijn er van die dagen dat ik liever thuis blijf. Ik noem het up en down dagen waarmee ik niet mee bedoel blij of somber. Bij een up ben ik overprikkeld, kan ik niet stoppen met denken over alles, moet ik bewegen het liefst een rondje lopen buiten en even geen mensen om mij heen hebben, het lijkt wel alsof ik meer energie heb dan ik aankan. Bij een down ben ik juist leeg van energie, ben ik vermoeid kan ik niet denken, ik kan ook niet leren neem niets meer op en heb overduidelijk woordvindingsproblemen en soms kan zelfs het uitspreken van woorden niet eens meer lukken.
Volgens mij is dit een hele hap tekst, petje af voor degene die het allemaal hebben gelezen. Graag advies of herkenbaarheid al vond ik het van mij afschrijven sowieso wel fijn.
Ik heb mezelf afgevraagd waarom ik zo weinig motivatie heb en ik denk dat het komt omdat ik geen toekomst perspectief heb. Ik bekijk het van dag tot dag, op het moment vind ik het fijn dat ik iets om handen heb, een structuur, leren, beter worden, iets waartoe ik mij moet zetten. Maar ik weet niet of het mij gaat lukken om ook het werk te kunnen doen later, ik heb een beperking waarvan nog onduidelijk is wat dat precies is, tot nu toe hou ik een verkeerde diagnose aan omdat ik mij afhankelijk voel van mijn uitkering.
In ieder geval is het wel duidelijk dat ik straatvrees heb, ik ben niet bang op straat juist buiten voel ik mij op mijn gemak, het is juist binnen ruimtes zitten waarbij het gênant zou zijn als ik er uit zou vluchten. Ik krijg angstaanvallen in bijvoorbeeld supermarkten en ook op school, dan krijg ik ze tijdens de les. Niemand heeft dat door volgens mij, ik kan mij goed in bedwang houden zal niet in paniek raken. Het enige wat je ziet is dat ik mij vooral neurotisch en nerveus gedraag. Veel wiebelen, aan me gezicht zitten, in en uit blazen in mijn handen etc, maar van binnen voelt het alsof ik iedere keer dreig van de trap te vallen, voel me misselijk worden en heb daarbij het gevoel soms niet meer te kunnen slikken of ademen. Ik heb dit uiteindelijk gemeld bij mijn mentor, ze reageerde hier niet begripvol op.
Ze was vrij oplossingsgericht, vond dat ik aan de medicatie moest, stage moest gaan lopen in een sociale werkplaats en ze nam het mij vooral kwalijk dat ik het niet gemeld heb bij mijn intake. Ik probeer het wel positief te zien, maar ik zou vooral gebaat zijn bij iemand die begrip heeft en misschien wat medeleven, dat zou vooral voorkomen dat ik een angstaanval krijg, omdat ik weet dat er iemand is die weet wat er met mij aan de hand is.
Verder ben ik bijna 30 en heb een kaal CV op wat vakantiewerk en vrijwilligerswerk na, ik weet dat er vragen zullen komen en hoe ga ik het verklaren op een sollicitatiegesprek? De waarheid is zo ongeloofwaardig, tot mijn 18de waren deskundige er van overtuigd dat ik zo beperk zou zijn dat ik later geen zelfstandig leven zou kunnen leiden en ook niet het vermogen zou hebben om ook maar iets te kunnen studeren. In die waan heb ik heel lang geleefd ik wist zelf helemaal niet dat ik zoveel uiteindelijk kon. Tot mijn 21 ging alles ook nog erg moeizaam qua leren en werken. Het is net alsof ik in de afgelopen jaren in een sneltreinvaart alle vaardigheden heb geleerd die ik nodig heb. Door er zelf achter te komen waar mijn problemen vandaan komen, oplossingen daarvoor te bedenken en heel erg eigenzinnig te zijn: alles wat ik niet geleerd of ervaren heb vul ik maar in met mijn eigen logica en inzicht en dat werkt uiteindelijk het beste. Het is lastig uit te leggen omdat ik niet een verhaal kan ophangen dat ik ben genezen van mijn verstandelijke beperking, maar in heel veel woorden komt het daar wel op neer. Echter zegt dat niet dat ik geen problemen heb, ik kan veel en ben ook zelfstandig alleen zijn er van die vreemde dingen die ik heb, zoals kwijt zijn waar ik mee bezig ben, spontaan vergeten hoe iets moest, uit een soort van instinkt gaan handelen en me later pas afvragen waar ik nou eigenlijk mee bezig ben, misvattingen maken iets heel anders hebben begrepen dan er gezegd is etc.
Verder vind ik het nog lastig om voor mezelf te leven, mijn moeder is overleden jaren geleden, zij was altijd degene waar ik alles aan kwijt kon, die geïnteresseerd was in mijn leven en blij/trots was als ik verder kwam in het leven. Nu leef ik voor mezelf moet ik zelf blij en trots zijn als iets me lukt, maar dat boeit mij dan niet zo ik zou het liefst voor iemand anders willen presteren. Een vriend heb ik ook niet en dat wil ik ook niet totdat ik gelukkig kan zijn met mezelf. Veel vrienden heb ik dan weer wel, maar emotioneel ben ik vrij gesloten ook al weet ik dat het niet hoeft.
Door dit alles denk ik veel, niet persé negatief eigenlijk helemaal niet, maar vaak zijn er van die dagen dat ik liever thuis blijf. Ik noem het up en down dagen waarmee ik niet mee bedoel blij of somber. Bij een up ben ik overprikkeld, kan ik niet stoppen met denken over alles, moet ik bewegen het liefst een rondje lopen buiten en even geen mensen om mij heen hebben, het lijkt wel alsof ik meer energie heb dan ik aankan. Bij een down ben ik juist leeg van energie, ben ik vermoeid kan ik niet denken, ik kan ook niet leren neem niets meer op en heb overduidelijk woordvindingsproblemen en soms kan zelfs het uitspreken van woorden niet eens meer lukken.
Volgens mij is dit een hele hap tekst, petje af voor degene die het allemaal hebben gelezen. Graag advies of herkenbaarheid al vond ik het van mij afschrijven sowieso wel fijn.
woensdag 15 februari 2017 om 09:29
Een heleboel. Je komt wel verstandig over, zoals beter even geen relatie hebben totdat je lekker in je velletje zit. Dat 'moeten' van andere mensen werkt nooit zo geweldig.
Bij dingen als straatvrees - of hoe het bij jou ook heet - heeft vaak ook wel een lichamelijke component. Er kunnen tekorten spelen, zoals magnesium en een tekort aan serotonine. Daar zijn medicijnen voor maar natuurlijke middelen werken vaak net zo goed. Allerlei vitaminen, mineralen, aminozuren, vetzuren helpen om in je lichaam allerlei neurotransmitters aan te maken en zijn belangrijk voor de hormonen. Goede voeding is trouwens wel allereerst de basis.
Wel ook werken aan het emotionele stuk.
Bij dingen als straatvrees - of hoe het bij jou ook heet - heeft vaak ook wel een lichamelijke component. Er kunnen tekorten spelen, zoals magnesium en een tekort aan serotonine. Daar zijn medicijnen voor maar natuurlijke middelen werken vaak net zo goed. Allerlei vitaminen, mineralen, aminozuren, vetzuren helpen om in je lichaam allerlei neurotransmitters aan te maken en zijn belangrijk voor de hormonen. Goede voeding is trouwens wel allereerst de basis.
Wel ook werken aan het emotionele stuk.
woensdag 15 februari 2017 om 11:29
Bedankt voor de reacties
SalltSpectra: Ik heb geen professionele begeleiding en ik praat er weleens met vrienden over, zij willen best een luisterend oor zijn.
Schapewolkje: Ik heb wel een tijd valeriaan genomen en vitamine B dat hielp opzicht wel, ik wil alleen niet graag afhankelijk er van zijn dat het op een gegeven moment als het ware een placebo effect voor mij gaat krijgen. Ik angstaanvallen ga krijgen op het moment dat ik het vergeet in te nemen of niet in huis heb. Verder probeer ik wel van buiten naar binnen te werken als het geestelijke moeilijk is. Door wel dingen te doen die ik moet doen, gezond eten, douchen, me huis opruimen etc.
YellowLemon: Ik ben een tijdje in therapie geweest voor mijn angststoornis, helaas kan een psychologe de angstaanvallen niet wegnemen ze kan jou alleen leren hoe je ermee om kan gaan. Dat is tot dus ver aardig goed gelukt, ik kan het in bedwang houden en vermeid ook geen situaties waarin een angstaanval kan voorkomen. Het lastige is dat ik geen specifieke angst heb, het is als het ware een afweermechanisme ik krijg een schrikreactie en mijn verstand kan de angst weer wegnemen. Zodoende blijven mijn angstaanvallen meestal steken op een gelijk niveau, ik blijf schrikken en mezelf weer tot kalmte brengen om en om..
SalltSpectra: Ik heb geen professionele begeleiding en ik praat er weleens met vrienden over, zij willen best een luisterend oor zijn.
Schapewolkje: Ik heb wel een tijd valeriaan genomen en vitamine B dat hielp opzicht wel, ik wil alleen niet graag afhankelijk er van zijn dat het op een gegeven moment als het ware een placebo effect voor mij gaat krijgen. Ik angstaanvallen ga krijgen op het moment dat ik het vergeet in te nemen of niet in huis heb. Verder probeer ik wel van buiten naar binnen te werken als het geestelijke moeilijk is. Door wel dingen te doen die ik moet doen, gezond eten, douchen, me huis opruimen etc.
YellowLemon: Ik ben een tijdje in therapie geweest voor mijn angststoornis, helaas kan een psychologe de angstaanvallen niet wegnemen ze kan jou alleen leren hoe je ermee om kan gaan. Dat is tot dus ver aardig goed gelukt, ik kan het in bedwang houden en vermeid ook geen situaties waarin een angstaanval kan voorkomen. Het lastige is dat ik geen specifieke angst heb, het is als het ware een afweermechanisme ik krijg een schrikreactie en mijn verstand kan de angst weer wegnemen. Zodoende blijven mijn angstaanvallen meestal steken op een gelijk niveau, ik blijf schrikken en mezelf weer tot kalmte brengen om en om..
