Psyche
alle pijlers
Wel of geen AD bij (lichte) depressie? Ervaringen graag!
vrijdag 14 maart 2008 om 22:19
Hoi,
Vanmiddag heb ik te horen gekregen dat ik (licht) depressief ben. Heel raar misschien maar toch een behoorlijke klap in mijn gezicht. Ik weet uiteraard dat het niet goed met me gaat, al een hele lange tijd niet, en ik zit daarvoor in therapie. Een aantal maanden geleden heb ik ook nog een abortus gehad (en mijn vriendje daardoor verloren) wat totaal traumatisch voor me was en mij in een crisis bracht. Ik heb geprobeerd daaraan te werken, daar uit te komen, en nu dat langzaam aan lukt merk ik wederom dat daaronder ook nog en hele laag van oude ellende en pijn zit. En heel veel negatief denken waar ik niet los van kom.
Het kost me veel moeite om mijn schild te laten zakken, zelfs bij de therapeut draaide ik erom heen en hield hem (en mezelf) voor de gek. Ik heb besloten open kaart te spelen, zodat ik eindelijk echt hulp kon toelaten en volledig aan mezelf kon gaan werken. Ook omdat het allemaal zo lang duurt en ik zo graag weer eens gelukkig wil zijn. Nu krijg ik dus de diagnose depressief en mijn therapeut wil me AD voorschrijven. Ik heb hier in eerste instantie negatief op gereageerd, ik ben bang voor de bijwerkingen. Je hoort van van gewichts toename en ik wil absoluut niet dik worden. Ik wil ook niet afhankelijk worden van medicijnen, slik nu al best veel tegen migraine en menstruatiepijn en voel me vaak een medicijnvat. Wil er niet nog meer bij. Maar wil ook niet zo doorleven. Vraag me af of ik ooit weer gelukkig word, of de zon ooit weer echt gaat schijnen voor mij. Ik zie 't zo niet meer zitten, ben zo moe van het harde werken aan mezelf en aan mijn leven. Ik voel me op. Kom mijn bed nog wel uit maar ga er steeds vroeger in 's avonds. Ik werk nog wel en spreek af en toe met mensen af om iets leuks te doen maar ook steeds minder. Word een kluizenaartje en steeds ongelukkiger. Er moet dus iets gebeuren! Toch maar aan de AD?
Ik hoor heel graag ervaringen van gebruikers. Kwam je aan en had je last van andere bijwerkingen? Moest je lang zoeken voordat je het juiste medicijn had gevonden? Hoe gaat het nu met je?
Ook hoor ik heel graag van mensen die juist geen AD hebben gebruikt bij depressie. Waarom niet, wat waren je overwegingen? Wat voor therapie heeft je erboven op geholpen? Ben je ooit terug gevallen? Hoe lang duurde je herstel?
Alvast heel erg bedankt! Liefs Chickie
Vanmiddag heb ik te horen gekregen dat ik (licht) depressief ben. Heel raar misschien maar toch een behoorlijke klap in mijn gezicht. Ik weet uiteraard dat het niet goed met me gaat, al een hele lange tijd niet, en ik zit daarvoor in therapie. Een aantal maanden geleden heb ik ook nog een abortus gehad (en mijn vriendje daardoor verloren) wat totaal traumatisch voor me was en mij in een crisis bracht. Ik heb geprobeerd daaraan te werken, daar uit te komen, en nu dat langzaam aan lukt merk ik wederom dat daaronder ook nog en hele laag van oude ellende en pijn zit. En heel veel negatief denken waar ik niet los van kom.
Het kost me veel moeite om mijn schild te laten zakken, zelfs bij de therapeut draaide ik erom heen en hield hem (en mezelf) voor de gek. Ik heb besloten open kaart te spelen, zodat ik eindelijk echt hulp kon toelaten en volledig aan mezelf kon gaan werken. Ook omdat het allemaal zo lang duurt en ik zo graag weer eens gelukkig wil zijn. Nu krijg ik dus de diagnose depressief en mijn therapeut wil me AD voorschrijven. Ik heb hier in eerste instantie negatief op gereageerd, ik ben bang voor de bijwerkingen. Je hoort van van gewichts toename en ik wil absoluut niet dik worden. Ik wil ook niet afhankelijk worden van medicijnen, slik nu al best veel tegen migraine en menstruatiepijn en voel me vaak een medicijnvat. Wil er niet nog meer bij. Maar wil ook niet zo doorleven. Vraag me af of ik ooit weer gelukkig word, of de zon ooit weer echt gaat schijnen voor mij. Ik zie 't zo niet meer zitten, ben zo moe van het harde werken aan mezelf en aan mijn leven. Ik voel me op. Kom mijn bed nog wel uit maar ga er steeds vroeger in 's avonds. Ik werk nog wel en spreek af en toe met mensen af om iets leuks te doen maar ook steeds minder. Word een kluizenaartje en steeds ongelukkiger. Er moet dus iets gebeuren! Toch maar aan de AD?
Ik hoor heel graag ervaringen van gebruikers. Kwam je aan en had je last van andere bijwerkingen? Moest je lang zoeken voordat je het juiste medicijn had gevonden? Hoe gaat het nu met je?
Ook hoor ik heel graag van mensen die juist geen AD hebben gebruikt bij depressie. Waarom niet, wat waren je overwegingen? Wat voor therapie heeft je erboven op geholpen? Ben je ooit terug gevallen? Hoe lang duurde je herstel?
Alvast heel erg bedankt! Liefs Chickie
vrijdag 14 maart 2008 om 22:29
Hoi chickonspeed,
Wat vervelend voor je!
Het is lastig situaties te vergelijken omdat iedereen anders is en ieders situatie ook. Maar ik heb 2 keer een depressieve periode doorgemaakt, daartussendoor is het ongeveer 10 jaar goed gegaan. Ik heb beide keren psychotherapie gehad: gesprekken, de eerste keer bij een psychiater en de tweede keer bij een psycholoog. Medicijnen heb ik altijd geweigerd, omdat ik bij mijn vader heb gezien hoe dat kan gaan. Die slikt al jaren Prozac, is er wel eens een paar keer mee gestopt, maar toch steeds weer begonnen en hij slikt het nu alweer jaren onafgebroken. Ik heb geen zin om mijn hele leven medicijnen te slikken waar je hele gevoel van kan afvlakken, daarom ben ik er niet aan begonnen. Het zou kunnen zijn dat ik er met pillen sneller bovenop was gekomen, maar zonder is het ook gelukt.
Veel sterkte met alles.
Wat vervelend voor je!
Het is lastig situaties te vergelijken omdat iedereen anders is en ieders situatie ook. Maar ik heb 2 keer een depressieve periode doorgemaakt, daartussendoor is het ongeveer 10 jaar goed gegaan. Ik heb beide keren psychotherapie gehad: gesprekken, de eerste keer bij een psychiater en de tweede keer bij een psycholoog. Medicijnen heb ik altijd geweigerd, omdat ik bij mijn vader heb gezien hoe dat kan gaan. Die slikt al jaren Prozac, is er wel eens een paar keer mee gestopt, maar toch steeds weer begonnen en hij slikt het nu alweer jaren onafgebroken. Ik heb geen zin om mijn hele leven medicijnen te slikken waar je hele gevoel van kan afvlakken, daarom ben ik er niet aan begonnen. Het zou kunnen zijn dat ik er met pillen sneller bovenop was gekomen, maar zonder is het ook gelukt.
Veel sterkte met alles.
vrijdag 14 maart 2008 om 22:55
Hi Roelfien,
dank voor je reactie. Hoe lang duurde een depressie bij jou? En wat voor soort therapie had je? Praatte je alleen bij de psychiater/ psycholoog? Ik ben nog zo groen in dit wereldje. Was er een speciale aanleiding dat je tien jaar later weer depressief werd, of kwam 't uit de lucht vallen?
Ik heb een hele rot jeugd gehad met te weinig liefde en veel eenzaamheid, daardoor geen stabiele basis. Verder rond m'n 20e een zware crisis meegemaakt en nu weer. Ik zit er nu zo'n twee jaar in. Nu voor 't eerst een diagnose gekregen, voel me mislukt en schaam me ook. Ik kom uit een kansloos gezin en mijn ouders hadden geen hoge pet van me op. Ik heb keihard gewerkt (ondaks dat ik geen basis had en heel veel ziek ben geweest) om toch ergens te komen. Nu ben ik maatschappelijk goed gelukt. Ben afgestuurd HBO'er en heb een goede baan, doe in de avonduren nog een universitaire studie en heb een sociaal leven. Zo hard gewerkt om onder het juk van m'n jeugd vandaan te komen en dan toch instorten. Het voelt zo als falen. Ik heb nog een zeer problematische relatie met m'n moeder, zij is erg negatief over mij. Ik durf deze diagnose niet te vertellen uit angst voor afkeuring. maar kan je zoeits verborgen houden, en is dat verstandig? Ik zie haar voor een deel ook als oorzaak van mijn depressie.
Weet ook niet aan wie ik dit verder moet vertellen, vrienden? Ben bang voor de reacties en afwijzing... Ben ook bang dat 't niet meer goed komt, heb al zo hard gewerkt en ben depressief geworden...... Vandaar dat ik dan toch twijfel aan medicijnen. Maar dat voelt helemaal als een bevestiging van de ziekte. Misschien is mijn verzet tegen medicijnen wel omdat ik niet wil en kan accepteren dat ik depressief ben.
dank voor je reactie. Hoe lang duurde een depressie bij jou? En wat voor soort therapie had je? Praatte je alleen bij de psychiater/ psycholoog? Ik ben nog zo groen in dit wereldje. Was er een speciale aanleiding dat je tien jaar later weer depressief werd, of kwam 't uit de lucht vallen?
Ik heb een hele rot jeugd gehad met te weinig liefde en veel eenzaamheid, daardoor geen stabiele basis. Verder rond m'n 20e een zware crisis meegemaakt en nu weer. Ik zit er nu zo'n twee jaar in. Nu voor 't eerst een diagnose gekregen, voel me mislukt en schaam me ook. Ik kom uit een kansloos gezin en mijn ouders hadden geen hoge pet van me op. Ik heb keihard gewerkt (ondaks dat ik geen basis had en heel veel ziek ben geweest) om toch ergens te komen. Nu ben ik maatschappelijk goed gelukt. Ben afgestuurd HBO'er en heb een goede baan, doe in de avonduren nog een universitaire studie en heb een sociaal leven. Zo hard gewerkt om onder het juk van m'n jeugd vandaan te komen en dan toch instorten. Het voelt zo als falen. Ik heb nog een zeer problematische relatie met m'n moeder, zij is erg negatief over mij. Ik durf deze diagnose niet te vertellen uit angst voor afkeuring. maar kan je zoeits verborgen houden, en is dat verstandig? Ik zie haar voor een deel ook als oorzaak van mijn depressie.
Weet ook niet aan wie ik dit verder moet vertellen, vrienden? Ben bang voor de reacties en afwijzing... Ben ook bang dat 't niet meer goed komt, heb al zo hard gewerkt en ben depressief geworden...... Vandaar dat ik dan toch twijfel aan medicijnen. Maar dat voelt helemaal als een bevestiging van de ziekte. Misschien is mijn verzet tegen medicijnen wel omdat ik niet wil en kan accepteren dat ik depressief ben.
zaterdag 15 maart 2008 om 08:07
Hoi Chickonspeed, wat vervelend voor je dat je in zo'n nare periode zit! Goed van je dat je ermee aan het werk bent, in therapie gaan is in ieder geval een stap in de goede richting. Misschien is die stap niet genoeg en zouden medicijnen je nog verder kunnen helpen. Het is echter aan jezelf om die keuze te maken. Het vervelende met AD is dat je eigenlijk niet van te voren weet of het aanslaat bij jou, of je last van de bijwerkingen zal krijgen enz enz. AD nemen is in die zin ook een gok.
Je kan er inderdaad van aankomen, maar er zijn mensen die zeggen; als je je daar druk over maakt zit je niet diep genoeg.
(En eigenlijk ben ik het daar mee eens, mits je geen last hebt van eetstoornis oid) Ook hoeft het helemaal niet te betekenen dat je de rest van je leven aan de AD zit, het kan, maar is eerder uitzondering dan regel. Wel of geen therapie, wel of geen AD, voor iedereen werkt weer iets anders. Uit een depressie komen is voor iedereen een ander pad zeg maar.
Maar de eerste fase is denk ik wel; accepteren dat je een depressie hebt. Hoe rot je dat ook vind. Sterkte!
Je kan er inderdaad van aankomen, maar er zijn mensen die zeggen; als je je daar druk over maakt zit je niet diep genoeg.
(En eigenlijk ben ik het daar mee eens, mits je geen last hebt van eetstoornis oid) Ook hoeft het helemaal niet te betekenen dat je de rest van je leven aan de AD zit, het kan, maar is eerder uitzondering dan regel. Wel of geen therapie, wel of geen AD, voor iedereen werkt weer iets anders. Uit een depressie komen is voor iedereen een ander pad zeg maar.
Maar de eerste fase is denk ik wel; accepteren dat je een depressie hebt. Hoe rot je dat ook vind. Sterkte!
zaterdag 15 maart 2008 om 11:01
Thnx boompje. Ik denk dat ik ook niet heel diep zit. Zo voelt het aan de ene kant wel voor mij omdat ik me al heel lang rot voel, maar ik kan ook nog wel eens plezier hebben of lachen. Het is niet alleen maar gitzwart. Ik ben ook niet suicidaal en functioneer nog wel in de zin dat ik uit m'n bed kom, ga werken en mezelf wel af en toe van de bank af weet te krijgen. Ik beleef er alleen niet meer zoveel plezier aan als vroeger en ik huil heel veel, om niks, om alles. Ik heb een droombaan, waar ik heel blij mee zou moeten zijn en toch klaag ik alleen maar en vind ik het zwaar. De lol en luchtigheid zijn voor een groot deel uit m'n leven en ik ben veel minder sociaal dan vroeger, trek me langzaam terug uit het leven. Zit liever alleen thuis dan dat ik van alles 'moet'. Maar als ik dan weer alleen thuis zit voel ik me zielig en eenzaam en ben ik me destemeer bewust van mijn toestand. Heb veel negatieve gedachten en ben zwaarmoedig. Er moet dus wel degelijk iets gebeuren maar ik twijfel heel erg of dat wel AD is.
Antonio, wat bedoel je met slechte ervaringen? Wat gebeurde er?
Antonio, wat bedoel je met slechte ervaringen? Wat gebeurde er?
zaterdag 15 maart 2008 om 11:06
zondag 16 maart 2008 om 11:51
Hoi chickie,
Ik zit in ongeveer dezelfde situatie als jij, al is onze jeugd en oorzaak vd depressie totaal verschillend. Ook bij mij is een (lichte, maar chronische) depressie geconsateerd en ik heb ook enorm geworsteld met de vraag wel of geen AD. Bij mij speelt het ook al jaren, heb meerdere depressieve perioden achter de rug en zit nu dus ook alweer bijna 1 jaar in een depressie.
Ik "functioneer" ook nog, ik werk, zorg voor mijn kinderen en niemand zal aan mij zien dat ik het zo moeilijk heb, alleen mijn partner en directe familie dan. Ik ben bezig geweest met therapie, maar helaas ben ik daar (nog) niet veel mee opgeschoten. Ik denk omdat er bij mij niet echt een direct aanwijsbare reden is dat ik mij zo somber en down voel. Heb een gelukkige jeugd gehad, voel me normaliter goed over mezelf en heb geen trauma´s of iets dergelijks.
Aangezien ik 2 kleine kinderen heb vind ik wel dat ik er echt iets aan moet doen, wil niet dat zij opgroeien met een moeder die vaak/altijd somber, moe en depressief is. Daarom heb ik ervoor gekozen om toch die grote stap te maken en aan AD te gaan beginnen. Vond het verschrikkelijk, heb er heel wat om gejankt, schaam(de) me er ook enorm voor, maar vond ook dat ik niet anders kon.
Ben er dus nu 3 dagen mee bezig (Prozac), vond de 1e pil doodeng, maar nu is de knop om en wacht ik af wat er gaat gebeuren......heb het wel via een psychiater gedaan, omdat ik wel graag wil dat ik daarin goed begeleid wordt. Naar mijn idee heeft een ha toch minder kennis mbt AD en wil wel goede medische begeleiding. Ik ben ook erg bang voor de bijwerkingen, maar dat blijft toch afwachten. Ik vond dat ik die stap moest maken en ergens heeft me dat toch een goed gevoel gegeven.
Ik denk dat je voor jezelf moet beslissen wat er voor jou nog mogelijk is om te doen aan je depressie. Denk je dat je met alleen therapie ver kan komen, doen. Je lichaam geeft zelf ook wel aan als de grens is bereikt, als je het echt niet meer trekt. En dan moet je de stap van AD "gewoon" nemen.
Succes en vooral sterkte met alles !
Ik zit in ongeveer dezelfde situatie als jij, al is onze jeugd en oorzaak vd depressie totaal verschillend. Ook bij mij is een (lichte, maar chronische) depressie geconsateerd en ik heb ook enorm geworsteld met de vraag wel of geen AD. Bij mij speelt het ook al jaren, heb meerdere depressieve perioden achter de rug en zit nu dus ook alweer bijna 1 jaar in een depressie.
Ik "functioneer" ook nog, ik werk, zorg voor mijn kinderen en niemand zal aan mij zien dat ik het zo moeilijk heb, alleen mijn partner en directe familie dan. Ik ben bezig geweest met therapie, maar helaas ben ik daar (nog) niet veel mee opgeschoten. Ik denk omdat er bij mij niet echt een direct aanwijsbare reden is dat ik mij zo somber en down voel. Heb een gelukkige jeugd gehad, voel me normaliter goed over mezelf en heb geen trauma´s of iets dergelijks.
Aangezien ik 2 kleine kinderen heb vind ik wel dat ik er echt iets aan moet doen, wil niet dat zij opgroeien met een moeder die vaak/altijd somber, moe en depressief is. Daarom heb ik ervoor gekozen om toch die grote stap te maken en aan AD te gaan beginnen. Vond het verschrikkelijk, heb er heel wat om gejankt, schaam(de) me er ook enorm voor, maar vond ook dat ik niet anders kon.
Ben er dus nu 3 dagen mee bezig (Prozac), vond de 1e pil doodeng, maar nu is de knop om en wacht ik af wat er gaat gebeuren......heb het wel via een psychiater gedaan, omdat ik wel graag wil dat ik daarin goed begeleid wordt. Naar mijn idee heeft een ha toch minder kennis mbt AD en wil wel goede medische begeleiding. Ik ben ook erg bang voor de bijwerkingen, maar dat blijft toch afwachten. Ik vond dat ik die stap moest maken en ergens heeft me dat toch een goed gevoel gegeven.
Ik denk dat je voor jezelf moet beslissen wat er voor jou nog mogelijk is om te doen aan je depressie. Denk je dat je met alleen therapie ver kan komen, doen. Je lichaam geeft zelf ook wel aan als de grens is bereikt, als je het echt niet meer trekt. En dan moet je de stap van AD "gewoon" nemen.
Succes en vooral sterkte met alles !
You don´t have to believe everything you think
zondag 16 maart 2008 om 12:31
van depressies is bekend dat de helft binnen 3 maanden vanzelf over gaat. pas geleden is wetenschappelijk aangetoond dat anti-depressiva niet werken bij lichte depressies, hetgeen wat werkt is het placebo-effect. Ik zou niet te snel naar een ad grijpen ook omdat de bijwerkingen niet mis zijn.
gr suuz
gr suuz
zondag 16 maart 2008 om 21:17
hoi chickenspeed
probeer eens st janskruid
ik zit namelijk met een paniekstoornis
waarvan ik licht depresief werd
gebruik nu st janskruid en mijn sombere gevoel is nu verdwenen
(soms nog wat somber) is wetenschappelijk bewezen dat het werkt bij lichte depressies
verder heb ik cognitive therapie voor mijn paniek
word ook gegeven bij depresieve mensen
groetjes bianca
probeer eens st janskruid
ik zit namelijk met een paniekstoornis
waarvan ik licht depresief werd
gebruik nu st janskruid en mijn sombere gevoel is nu verdwenen
(soms nog wat somber) is wetenschappelijk bewezen dat het werkt bij lichte depressies
verder heb ik cognitive therapie voor mijn paniek
word ook gegeven bij depresieve mensen
groetjes bianca
maandag 17 maart 2008 om 19:15
Hi Muis, wat ontzettend naar dat je een chronische depressie hebt. Betekent dat echt dat je niet meer geneest van je depressie? En hoe weten ze dat? Ik denk dat je gelijk hebt met een knop omzetten. Ik ben heel erg geschrikken van het feit dat ik een depressie heb en storte ter plekke in bij de therapeut. Maar sinds zondag voel ik me iets beter, omdat ik me besef dat ik iets heb en daarmee valt ook veel in een plaatje. Dingen die ik niet begreep snap ik nu beter. Ik voel me al jaren slecht en heb daar tegen gevochten, ik wilde niet dat er iets mis met me was en deed alles om 't te veranderen, wat niet lukte. Het lijkt nu wel (hoewel dat nog maar twee dagen is, kan natuurlijk nog omslaan) of ik accepteer dat er iets mis is, en ik wil daar ook aan werken. Ben jij nog in therapie? Ik vind het knap van je dat je dus nu wel kiest voor prozac, ook omdat je kinderen hebt. Ik hoop heel erg dat 't je zal helpen.
Hi Bianca.
Ik heb ook aan st jans kruid gedacht, ik denk dat ik dat maar eens ga proberen. Wat fijn dat 't jou goed helpt. Is dat dan iets dat je altijd moet blijven slikken, of is dat tijdelijk? En blijft 't wel werken op langere termijn of verhoog je dan ook gewoon je dosering? Ook heb ik dingen gehoord over 5-HTP. Kent iemand dat?
Ook al ben ik al jaren niet in orde, ik heb net pas de diagnose depressie gekregen. Ik weet ook niet precies hoe heftig (chronisch of niet), ik wil dat eerst wat verder onderzoeken, kan altijd nog aan de AD gaan. Ik denk dat ik beter eerst dmv therapie en natuurlijkere middelen kan proberen er bovenop te komen. Na wat gegoogle las ik over mindfullness. Opnieuw ben ik benieuwd naar ervaringen! Het sprak mij enorm aan, ik kan me voorstellen dat dat wel wat voor me is. Omdat ik het idee heb dat je daarmee jezelf en je denkwijze aanpakt (die van mij is uiteraard nogal negatief) denk ik dat het structureler is. Ik zie medicijnen toch meer als lap middel, uiterste noodzaak als niets anders meer werkt. Dus ik blijf daar nog even vandaan.
Hi Bianca.
Ik heb ook aan st jans kruid gedacht, ik denk dat ik dat maar eens ga proberen. Wat fijn dat 't jou goed helpt. Is dat dan iets dat je altijd moet blijven slikken, of is dat tijdelijk? En blijft 't wel werken op langere termijn of verhoog je dan ook gewoon je dosering? Ook heb ik dingen gehoord over 5-HTP. Kent iemand dat?
Ook al ben ik al jaren niet in orde, ik heb net pas de diagnose depressie gekregen. Ik weet ook niet precies hoe heftig (chronisch of niet), ik wil dat eerst wat verder onderzoeken, kan altijd nog aan de AD gaan. Ik denk dat ik beter eerst dmv therapie en natuurlijkere middelen kan proberen er bovenop te komen. Na wat gegoogle las ik over mindfullness. Opnieuw ben ik benieuwd naar ervaringen! Het sprak mij enorm aan, ik kan me voorstellen dat dat wel wat voor me is. Omdat ik het idee heb dat je daarmee jezelf en je denkwijze aanpakt (die van mij is uiteraard nogal negatief) denk ik dat het structureler is. Ik zie medicijnen toch meer als lap middel, uiterste noodzaak als niets anders meer werkt. Dus ik blijf daar nog even vandaan.
maandag 17 maart 2008 om 19:17
maandag 17 maart 2008 om 19:58
Chickonspeed,wat Suzie zegt klopt dacht ik wel,in geval van lichte depressies.Iig dat ze vaak zonder medicatie ook verdwijnen.Ken het verschijnsel uit m'n vroegere werk (hulpverlening).
Ik vind je verhaal en je vraag heel duidelijk en goed dat je zo bezig bent.Ik kan geen advies geven wat je moet doen maar je wel wat overwegingen geven.Uit je verhaal blijkt dat je behoorlijk wat last uit het verleden meedraagt en daarnaast ook nog recent hele heftige zaken hebt meegemaakt.Je draagkracht staat dus al lange tijd onder grote druk en mogelijk dat je "accu" nu behoorlijk aan het leegraken is.Juist dan kunnen er allerlei (onverwerkte) emoties en verdriet omhoog komen.Prima,maar het verwerken van die emoties kost ook veel energie.Belangrijk is, denk ik jezelf af te vragen hoeveel je nog aan kan.En bv hoeveel steun en begrip je krijgt uit je omgeving.Denk je dat je dat nog wel een tijdje redt,dan kun je dat overleggen met je therapeut en het aankijken of je het nog met andere alternatieven redt.Mocht je echter het gevoel hebben dat je in een spiraal omlaag komt omdat de druk echt te groot wordt.Tsja dan zijn AD's mss toch een tijdelijke oplossing (mogelijk dat je het overigens redt met een lichte dosering,zonder al teveel bijwerkingen)
Uit je verhaal krijg ik de indruk dat je gewend bent om te knokken en dat heeft je ver gebracht.Het lijkt alsof je het een beetje als een nederlaag ziet dat je nu mogelijk medicatie nodig hebt?Je zou het ook zo kunnen bekijken dat het (tijdelijk) 1 stap terug is,om er straks 3 vooruit te kunnen maken. Uiteindelijk hoef je toch niet alles in je leven aan te kunnen?
Nogmaals,dit zijn alleen overwegingen die ik je mee wil geven.En overleg dit alles ZEKER met je therapeut.Mss kunnen jullie samen een route uitzetten waarbij je het eerst nog zonder probeert.En hij de vinger aan de pols houdt om te kijken hoe het dan met je gaat.Iig veel sterkte gewenst!
Ik vind je verhaal en je vraag heel duidelijk en goed dat je zo bezig bent.Ik kan geen advies geven wat je moet doen maar je wel wat overwegingen geven.Uit je verhaal blijkt dat je behoorlijk wat last uit het verleden meedraagt en daarnaast ook nog recent hele heftige zaken hebt meegemaakt.Je draagkracht staat dus al lange tijd onder grote druk en mogelijk dat je "accu" nu behoorlijk aan het leegraken is.Juist dan kunnen er allerlei (onverwerkte) emoties en verdriet omhoog komen.Prima,maar het verwerken van die emoties kost ook veel energie.Belangrijk is, denk ik jezelf af te vragen hoeveel je nog aan kan.En bv hoeveel steun en begrip je krijgt uit je omgeving.Denk je dat je dat nog wel een tijdje redt,dan kun je dat overleggen met je therapeut en het aankijken of je het nog met andere alternatieven redt.Mocht je echter het gevoel hebben dat je in een spiraal omlaag komt omdat de druk echt te groot wordt.Tsja dan zijn AD's mss toch een tijdelijke oplossing (mogelijk dat je het overigens redt met een lichte dosering,zonder al teveel bijwerkingen)
Uit je verhaal krijg ik de indruk dat je gewend bent om te knokken en dat heeft je ver gebracht.Het lijkt alsof je het een beetje als een nederlaag ziet dat je nu mogelijk medicatie nodig hebt?Je zou het ook zo kunnen bekijken dat het (tijdelijk) 1 stap terug is,om er straks 3 vooruit te kunnen maken. Uiteindelijk hoef je toch niet alles in je leven aan te kunnen?
Nogmaals,dit zijn alleen overwegingen die ik je mee wil geven.En overleg dit alles ZEKER met je therapeut.Mss kunnen jullie samen een route uitzetten waarbij je het eerst nog zonder probeert.En hij de vinger aan de pols houdt om te kijken hoe het dan met je gaat.Iig veel sterkte gewenst!
Hey Lord,don't ask me questions
maandag 17 maart 2008 om 20:44
Hi Robin, je analyse klopt behoorlijk goed! Grappig van iemand die me verder niet kent. Ben inderdaad een vechter en heb een moeilijke tijd achter de rug. Ik voel me ook 'op' idd alsof de accu leeg is. Maar ik hoop dat ik 'm langzaam maar zeker meer kan opladen. Ondanks (of mss juist wel door) dat ik de diagnose had gekregen ben ik zaterdagochtend gaan hardlopen. Ik wil meer dingen doen waarvan ik weet dat ze goed voor me zijn, niet toegeven aan dingen die niet goed zijn. Ik wil 't eerst op eigen kracht proberen, en ja mss moet ik op een gegeven moment toegeven dat ik medische steun daarbij nodig heb, maar wil daar denk ik nog even niet aan. Ik heb zaterdag ook met een vriendin over gepraat en zij zei ongeveer 't zelfde als wat jij zegt: dat het geen falen is en dat AD me tijdelijk zou kunnen helpen. Mss moet ik ook nog aan 't idee wennen. Ik weet 't niet, ik ben sterk, het kan zijn dat me dat nu opbreekt, maar het kan ook mijn kracht zijn om er dus zonder medicatie uit te komen. Ik dank je voor je mail en wijs AD niet per definitie af. Maar ik wacht nog wel even. Weet jij omdat je uit de hulpverlening komt mss ook wat over mindfullness?
Weet niet of ik voldoende steun heb uit m'n omgeving. Ik schreeuw dit niet van de daken en ben onlangs een goede vriendin verloren toen ik met mijn abortusverdriet zat. Dat kon ze niet aan. Dat heeft erin gehakt waardoor ik me meer op de vlakte houd tegenover mensen en me een beetje terug trek. Ik ben nogal expressief, het is niet voor 't eerst dat mensen daar moeite mee hebben. Ben bang dat ik mensen afschrik en wil niet nog meer mensen verliezen.
Weet niet of ik voldoende steun heb uit m'n omgeving. Ik schreeuw dit niet van de daken en ben onlangs een goede vriendin verloren toen ik met mijn abortusverdriet zat. Dat kon ze niet aan. Dat heeft erin gehakt waardoor ik me meer op de vlakte houd tegenover mensen en me een beetje terug trek. Ik ben nogal expressief, het is niet voor 't eerst dat mensen daar moeite mee hebben. Ben bang dat ik mensen afschrik en wil niet nog meer mensen verliezen.
dinsdag 18 maart 2008 om 22:32
Chickonspeed,fijn dat je er iets mee kan (hopelijk).En mijn correcte analyse is mede omdat jezelf open en duidelijk bent in jouw verhaal hoor.Daarnaast herkende ik ook wel een aantal dingen.Vanuit m'n werkervaring in't verleden maar ook waar ikzelf jaren geleden tegenaan ben gelopen na een burnout,zodoende.. ![:-]](https://forum.viva.nl/smilies/77_happy.gif)
En met mindfullness heb ik wel enige ervaring,ik mediteer al langer (zenmeditatie).Zowel bij een depressie als burnout is het vaak een chaos in je hoofd.Mindfullness waarbij je jezelf oefent in het richten van de aandacht op waar je nu mee bezig bent,kan een heel waardevolle methode zijn om die draaimolen even stop te zetten.En ahw even "uit je hoofd" te gaan met je energie.Het enige bezwaar kan zijn dat het op dit moment even teveel is weer iets nieuws te moeten leren.Maar dat kun je alleen maar zelf inschatten.Zelf heb ik in die periode veel gehad aan een Qigong methode en aan intensief sporten (tennis).Beiden hielpen me prima uit m'n hoofd te gaan en stap voor stap de accu weer op te laden.
Ik herken ook wat je schrijft over het enigszins terugtrekken.Is ook best wel begrijpelijk.Ik denk dat het ook wel een vorm van gezonde zelfbescherming kan zijn.En 1 of 2 mensen die je in zo'n periode steunen kan soms toch genoeg zijn?
Tenslotte nog 1 opmerking (hoop niet dat je al die info zat bent..wink).Een heel belangrijke factor die nog wel's over het hoofd wordt gezien is simpel, nl. tijd.Een depressie (maar bv ook burnout in mijn geval) komt zelden zomaar uit de lucht vallen.Er is vaak lange tijd aan vooraf gegaan.En ook het herstel kost tijd,hoe hard je er ook aan werkt.Jezelf die tijd ook gunnen is moeilijk maar wel essentieel,is mijn ervaring.
En met mindfullness heb ik wel enige ervaring,ik mediteer al langer (zenmeditatie).Zowel bij een depressie als burnout is het vaak een chaos in je hoofd.Mindfullness waarbij je jezelf oefent in het richten van de aandacht op waar je nu mee bezig bent,kan een heel waardevolle methode zijn om die draaimolen even stop te zetten.En ahw even "uit je hoofd" te gaan met je energie.Het enige bezwaar kan zijn dat het op dit moment even teveel is weer iets nieuws te moeten leren.Maar dat kun je alleen maar zelf inschatten.Zelf heb ik in die periode veel gehad aan een Qigong methode en aan intensief sporten (tennis).Beiden hielpen me prima uit m'n hoofd te gaan en stap voor stap de accu weer op te laden.
Ik herken ook wat je schrijft over het enigszins terugtrekken.Is ook best wel begrijpelijk.Ik denk dat het ook wel een vorm van gezonde zelfbescherming kan zijn.En 1 of 2 mensen die je in zo'n periode steunen kan soms toch genoeg zijn?
Tenslotte nog 1 opmerking (hoop niet dat je al die info zat bent..wink).Een heel belangrijke factor die nog wel's over het hoofd wordt gezien is simpel, nl. tijd.Een depressie (maar bv ook burnout in mijn geval) komt zelden zomaar uit de lucht vallen.Er is vaak lange tijd aan vooraf gegaan.En ook het herstel kost tijd,hoe hard je er ook aan werkt.Jezelf die tijd ook gunnen is moeilijk maar wel essentieel,is mijn ervaring.
Hey Lord,don't ask me questions
donderdag 20 maart 2008 om 21:54
ik ga uit van prof. Kahn (beroemd psychiater) en die schrijft dat lichte depressies in veel gevallen vanzelf over gaan. Ik denk ook dat dit wel klopt. Dit betekent natuurlijk wel dat je goed voor jezelf moet zorgen, niet hele dagen in bed blijven liggen, blijven werken, goed eten ed. Ik ben zelf al vanaf mijn 6de zo ongeveer chronisch depressief en slik hiervoor naast 8-9 jaar therapie ook al 8 jaar pillen en ik ben blij dat ze bestaan want anders leefde ik niet meer. Helaas kan ik er niet mee stoppen want de onttrekkingsverschijnselen maken me suicidaal. Ik wil er wel een aantal keer per jaar mee stoppen want er zitten echt wel bijwerkingen aan.
x suuz
x suuz
vrijdag 21 maart 2008 om 16:46
Medicijnen zijn echt geen lapmiddel of laatste redmiddel. Wel is het goed om erover na te denken en je vooraf goed te laten informeren. Het belangrijkste is dat je, wat voor behandeling of middel je ook kiest, erachter staat. Ik heb na 10 jaar af en aan (licht) depressieve periodes (blijkt nu) en diverse periodes waarin ik gesprekken voerde met een psych, besloten AD te slikken. Altijd wist ik: die gesprekken met de psych helpen goed, die ene training stresshantering ook, sporten (3 tot 4x per week) is fijn, etc. etc. maar er is nog iets anders aan de hand dat met gesprekken of sporten niet te verhelpen valt... maar wat? Onlangs viel het kwartje: een depressie. Sinds een maand of 3 slik ik nu 75mg Efexor, en het werkt als een tierelier. Placebo of niet, boeien, ik ben er enorm van opgeknapt. En natuurlijk moet je daarnaast goed voor jezelf zorgen, je grenzen serieus nemen, enzovoorts. De bijwerkingen die ik had: verminderde eetlust (neemt nu weer toe), iets minder concentratie (alleen de eerste 2 weken) en helaas... moeilijk tot een orgasme kunnen komen. But hey, zelfs dat went (beetje langer voorspel doet wonderen 
. Oh ja en de eerste week was ik misselijk. Is inmiddels ook over. Kortom, bij mij vielen de bijwerkingen reuze mee. Ik heb dan ook een relatief lichte dosering, dat telt vast ook.
Succes met zoeken naar wat voor jou werkt Chickonspeed! Zolang je je maar realiseert dat iedereen verschillend reageert op AD. Je zult het echt zelf moeten ondervinden (of niet natuurlijk). Zet 'm op!
. Oh ja en de eerste week was ik misselijk. Is inmiddels ook over. Kortom, bij mij vielen de bijwerkingen reuze mee. Ik heb dan ook een relatief lichte dosering, dat telt vast ook.Succes met zoeken naar wat voor jou werkt Chickonspeed! Zolang je je maar realiseert dat iedereen verschillend reageert op AD. Je zult het echt zelf moeten ondervinden (of niet natuurlijk). Zet 'm op!
zondag 23 maart 2008 om 11:28
Klopt idd Robin, dat ik 't tijd moet geven. Zegt m'n therapeut ook. Ben nogal ongeduldig en voor m'n gevoel loop ik er al zooo lang mee rond, wil dat het asap afgelopen is. Heb door de abortus van vorig jaar ook nog steeds allerlei fysieke klachten en ben migraine patient (wat in dit soort tijden hevig de kop op steekt) waardoor ik constant blijf hopen dat het nu echt beter gaat omdat het leven ook lichamelijk zwaar is, en dat gebeurt dus maar niet waar ik dus heel boos en verdrietig van word.
Ik ben vanochtend begonnen met 5-HTP, een voedingssuplement (tryptophan). Ik ben erg benieuwd of 't me iets helpt. Ik probeer zoveel mogelijk te bewegen en goed voor mezelf te zorgen, gezond eten e.d. Ga binnenkort een weekje mediteren en lees spirituele (zelfhulp) boeken. Verder 1x p/w naar de therapeut en als ik dit alles een tijdje doe dan hoop ik toch dat 't beter zal gaan. In bed blijven doe ik niet, werk veel en probeer ook nog wel eens iets leuks te doen met vriendinnen. Ik ben iemand met enorme wilskracht, als ik iets wil lukt 't me ook. Ben bijvoorbeeld van 't een op 't andere moment (zonder hulp middelen) gestopt met roken en heb nooit meer een sigaret aangeraakt. Ben van de mavo opgeklommen naar de universiteit, ondanks veel ziek zijn en moeilijke periodes in mijn leven. Daarom denk ik ook een depressie zonder AD te kunnen overwinnen.
Maar wat jij zegt Snoek zet me wel aan 't denken. Ik denk dat ik ook al heel lang af en aan licht depressief ben. Maar dat 't er nu echt uit is gekomen omdat ik in therapie zit en ik zo'n heftige periode meemaakte. Erg fijn dat bij jou AD dus goed blijkt te werken. Het is mss ijdeltuiterij maar ik wil niet dik worden. Ben niet superdun op dit moment (normaal lichaam) en wil zeker niet voller worden.Je leest wel dat mensen 10 tot 30 kilo aankomen, ik zou alleen daarvan alweer depressief worden. Jouw eetlust neemt toe zeg je Snoek, betekent dat je ook bent aangkomen?
Een goede vriendin raadde me aan nog even de lente af te wachten, als ik over een paar maanden nog niet verbetering zie kan ik altijd de overstap naar AD maken.
Suzie wat ontzettend heftig om al zo lang zo zwaar depressief te zijn. Ik ben ook blij dat AD bestaat, omdat ze mensen kunnen helpen. En er dus mensen zoals jij zijn die er heel blij mee zijn.
Ben wel benieuwd naar ervaringen met 5-HTP. Iemand?
Ik ben vanochtend begonnen met 5-HTP, een voedingssuplement (tryptophan). Ik ben erg benieuwd of 't me iets helpt. Ik probeer zoveel mogelijk te bewegen en goed voor mezelf te zorgen, gezond eten e.d. Ga binnenkort een weekje mediteren en lees spirituele (zelfhulp) boeken. Verder 1x p/w naar de therapeut en als ik dit alles een tijdje doe dan hoop ik toch dat 't beter zal gaan. In bed blijven doe ik niet, werk veel en probeer ook nog wel eens iets leuks te doen met vriendinnen. Ik ben iemand met enorme wilskracht, als ik iets wil lukt 't me ook. Ben bijvoorbeeld van 't een op 't andere moment (zonder hulp middelen) gestopt met roken en heb nooit meer een sigaret aangeraakt. Ben van de mavo opgeklommen naar de universiteit, ondanks veel ziek zijn en moeilijke periodes in mijn leven. Daarom denk ik ook een depressie zonder AD te kunnen overwinnen.
Maar wat jij zegt Snoek zet me wel aan 't denken. Ik denk dat ik ook al heel lang af en aan licht depressief ben. Maar dat 't er nu echt uit is gekomen omdat ik in therapie zit en ik zo'n heftige periode meemaakte. Erg fijn dat bij jou AD dus goed blijkt te werken. Het is mss ijdeltuiterij maar ik wil niet dik worden. Ben niet superdun op dit moment (normaal lichaam) en wil zeker niet voller worden.Je leest wel dat mensen 10 tot 30 kilo aankomen, ik zou alleen daarvan alweer depressief worden. Jouw eetlust neemt toe zeg je Snoek, betekent dat je ook bent aangkomen?
Een goede vriendin raadde me aan nog even de lente af te wachten, als ik over een paar maanden nog niet verbetering zie kan ik altijd de overstap naar AD maken.
Suzie wat ontzettend heftig om al zo lang zo zwaar depressief te zijn. Ik ben ook blij dat AD bestaat, omdat ze mensen kunnen helpen. En er dus mensen zoals jij zijn die er heel blij mee zijn.
Ben wel benieuwd naar ervaringen met 5-HTP. Iemand?
zondag 23 maart 2008 om 22:22
Hoi Chickonspeed,
Ben ook benieuwd naar dat middel wat je noemde, hoe ben je daarvan op de hoogte gekomen?
Zou misschien ook wel wat voor mij kunnen zijn, want helaas is mijn grote stap om aan de ad te gaan, tot nu toe totaal mislukt......lig nu al 4 dagen en bed met heftige misselijkheid en diarree, die ik absoluut wijt aan de Prozac. Alhoewel ik een hele lage dosis kreeg, kreeg ik vanaf dag 2 al hele erge bijwerkingen, waaronder misselijkheid. Leek in het begin nog wel te houden, maar nu ben ik er dus echt ziek van
Waarschijnlijk overgevoelig voor dit middel....echt balen, want nu heb ik dus helemaal een afkeer tegen ad en ik weet nog niet of ik er nog wel aan wil beginnen, wat een troep!
Anyway, ik houd je topic in de gaten, want ben erg benieuwd naar antwoorden op jouw vraag.
Ben ook benieuwd naar dat middel wat je noemde, hoe ben je daarvan op de hoogte gekomen?
Zou misschien ook wel wat voor mij kunnen zijn, want helaas is mijn grote stap om aan de ad te gaan, tot nu toe totaal mislukt......lig nu al 4 dagen en bed met heftige misselijkheid en diarree, die ik absoluut wijt aan de Prozac. Alhoewel ik een hele lage dosis kreeg, kreeg ik vanaf dag 2 al hele erge bijwerkingen, waaronder misselijkheid. Leek in het begin nog wel te houden, maar nu ben ik er dus echt ziek van
Waarschijnlijk overgevoelig voor dit middel....echt balen, want nu heb ik dus helemaal een afkeer tegen ad en ik weet nog niet of ik er nog wel aan wil beginnen, wat een troep!
Anyway, ik houd je topic in de gaten, want ben erg benieuwd naar antwoorden op jouw vraag.
You don´t have to believe everything you think
maandag 24 maart 2008 om 11:56
Ik heb er ook voor gekozen geen medicatie te nemen. Doe het met alleen cognitieve gedragstherapie, die nog moet beginnen overigens. (die wachtlijsten van tegenwoordig... 
)
Ik moet leren meer naar mn gevoel te luisteren en het te voelen ipv beredeneren of rationaliseren, dus medicatie lijkt me niet de juiste weg omdat dat je gevoelens vervlakt. De psieg was het daarmee eens.
Bespreek het gewoon, dat zal je psieg echt niet raar vinden maar juist verstandig. Wel of geen medicatie is een keuze die voor iedereen anders ligt, je kunt alleen antwoord krijgen door de voors en na's te bespreken met degene die je behandelt.
Succes en sterkte!
Je komt er wel
)Ik moet leren meer naar mn gevoel te luisteren en het te voelen ipv beredeneren of rationaliseren, dus medicatie lijkt me niet de juiste weg omdat dat je gevoelens vervlakt. De psieg was het daarmee eens.
Bespreek het gewoon, dat zal je psieg echt niet raar vinden maar juist verstandig. Wel of geen medicatie is een keuze die voor iedereen anders ligt, je kunt alleen antwoord krijgen door de voors en na's te bespreken met degene die je behandelt.
Succes en sterkte!
Je komt er wel
maandag 24 maart 2008 om 12:03
Ja natuurlijk! Het is juist gewoon dat je zelf uit een depressie komt. Ik slikte het tegen angst, maar 17 jaar geleden ben ik zelf uit een depressie gekomen.
Sangsaa zegt een wijs woord, naar je gevoel luisteren. Ik richt mijn leven niet meer in volgens een vooropgesteld plan, maar ik doe nu de dingen die ik zelf leuk vind. Het klinkt zweverig, naar je gevoel luisteren, maar dat is het niet. Ik had dat helemaal afgeleerd.
