Psyche
alle pijlers
Wel of geen AD bij (lichte) depressie? Ervaringen graag!
vrijdag 14 maart 2008 om 22:19
Hoi,
Vanmiddag heb ik te horen gekregen dat ik (licht) depressief ben. Heel raar misschien maar toch een behoorlijke klap in mijn gezicht. Ik weet uiteraard dat het niet goed met me gaat, al een hele lange tijd niet, en ik zit daarvoor in therapie. Een aantal maanden geleden heb ik ook nog een abortus gehad (en mijn vriendje daardoor verloren) wat totaal traumatisch voor me was en mij in een crisis bracht. Ik heb geprobeerd daaraan te werken, daar uit te komen, en nu dat langzaam aan lukt merk ik wederom dat daaronder ook nog en hele laag van oude ellende en pijn zit. En heel veel negatief denken waar ik niet los van kom.
Het kost me veel moeite om mijn schild te laten zakken, zelfs bij de therapeut draaide ik erom heen en hield hem (en mezelf) voor de gek. Ik heb besloten open kaart te spelen, zodat ik eindelijk echt hulp kon toelaten en volledig aan mezelf kon gaan werken. Ook omdat het allemaal zo lang duurt en ik zo graag weer eens gelukkig wil zijn. Nu krijg ik dus de diagnose depressief en mijn therapeut wil me AD voorschrijven. Ik heb hier in eerste instantie negatief op gereageerd, ik ben bang voor de bijwerkingen. Je hoort van van gewichts toename en ik wil absoluut niet dik worden. Ik wil ook niet afhankelijk worden van medicijnen, slik nu al best veel tegen migraine en menstruatiepijn en voel me vaak een medicijnvat. Wil er niet nog meer bij. Maar wil ook niet zo doorleven. Vraag me af of ik ooit weer gelukkig word, of de zon ooit weer echt gaat schijnen voor mij. Ik zie 't zo niet meer zitten, ben zo moe van het harde werken aan mezelf en aan mijn leven. Ik voel me op. Kom mijn bed nog wel uit maar ga er steeds vroeger in 's avonds. Ik werk nog wel en spreek af en toe met mensen af om iets leuks te doen maar ook steeds minder. Word een kluizenaartje en steeds ongelukkiger. Er moet dus iets gebeuren! Toch maar aan de AD?
Ik hoor heel graag ervaringen van gebruikers. Kwam je aan en had je last van andere bijwerkingen? Moest je lang zoeken voordat je het juiste medicijn had gevonden? Hoe gaat het nu met je?
Ook hoor ik heel graag van mensen die juist geen AD hebben gebruikt bij depressie. Waarom niet, wat waren je overwegingen? Wat voor therapie heeft je erboven op geholpen? Ben je ooit terug gevallen? Hoe lang duurde je herstel?
Alvast heel erg bedankt! Liefs Chickie
Vanmiddag heb ik te horen gekregen dat ik (licht) depressief ben. Heel raar misschien maar toch een behoorlijke klap in mijn gezicht. Ik weet uiteraard dat het niet goed met me gaat, al een hele lange tijd niet, en ik zit daarvoor in therapie. Een aantal maanden geleden heb ik ook nog een abortus gehad (en mijn vriendje daardoor verloren) wat totaal traumatisch voor me was en mij in een crisis bracht. Ik heb geprobeerd daaraan te werken, daar uit te komen, en nu dat langzaam aan lukt merk ik wederom dat daaronder ook nog en hele laag van oude ellende en pijn zit. En heel veel negatief denken waar ik niet los van kom.
Het kost me veel moeite om mijn schild te laten zakken, zelfs bij de therapeut draaide ik erom heen en hield hem (en mezelf) voor de gek. Ik heb besloten open kaart te spelen, zodat ik eindelijk echt hulp kon toelaten en volledig aan mezelf kon gaan werken. Ook omdat het allemaal zo lang duurt en ik zo graag weer eens gelukkig wil zijn. Nu krijg ik dus de diagnose depressief en mijn therapeut wil me AD voorschrijven. Ik heb hier in eerste instantie negatief op gereageerd, ik ben bang voor de bijwerkingen. Je hoort van van gewichts toename en ik wil absoluut niet dik worden. Ik wil ook niet afhankelijk worden van medicijnen, slik nu al best veel tegen migraine en menstruatiepijn en voel me vaak een medicijnvat. Wil er niet nog meer bij. Maar wil ook niet zo doorleven. Vraag me af of ik ooit weer gelukkig word, of de zon ooit weer echt gaat schijnen voor mij. Ik zie 't zo niet meer zitten, ben zo moe van het harde werken aan mezelf en aan mijn leven. Ik voel me op. Kom mijn bed nog wel uit maar ga er steeds vroeger in 's avonds. Ik werk nog wel en spreek af en toe met mensen af om iets leuks te doen maar ook steeds minder. Word een kluizenaartje en steeds ongelukkiger. Er moet dus iets gebeuren! Toch maar aan de AD?
Ik hoor heel graag ervaringen van gebruikers. Kwam je aan en had je last van andere bijwerkingen? Moest je lang zoeken voordat je het juiste medicijn had gevonden? Hoe gaat het nu met je?
Ook hoor ik heel graag van mensen die juist geen AD hebben gebruikt bij depressie. Waarom niet, wat waren je overwegingen? Wat voor therapie heeft je erboven op geholpen? Ben je ooit terug gevallen? Hoe lang duurde je herstel?
Alvast heel erg bedankt! Liefs Chickie
maandag 24 maart 2008 om 13:57
Hee Chickonspeed,
Mijn eetlust nam eerst af en neemt nu weer toe en daarmee bedoel ik: mijn eetlust is weer zoals ie was, zeker niet méér geworden door de AD. Dus ik ben een paar kilootjes (3 of 4 ofzo) afgevallen in het begin en die zijn er nu weer aangekomen, maar gewoon tot hoe ik was. Kortom, niks geen extra kilo's eraan hoor!
Ik ben het overigens niet met Sangsaa eens, althans niet met de algemene manier waarop zij formuleert dat medicijnen je gevoelens afvlakken. Dat verschilt per persoon, per medicijn en per dosering. Bij mij is er absoluut geen sprake van afvlakking. Ja, de gigantische dalen zijn eraf met eindeloos janken en grenzeloos zwart en klote voelen. Nou, die gevoelens mogen ook afgevlakt worden! Sterker nog, dat was precies mijn bedoeling. Maar ik kan nog steeds lekker sacharijnig zijn, héél erg blij (juist dát kan nu weer! De depressie vlakte de vrolijkheid enorm af) of gewoon lekker boos. Ik voel me weer normaal, rustig en mens. Stabiel en mezelf.
Overigens denk ik dat het goed is om medicijnen altijd te combineren met therapie o.i.d. Maar ook dat is persoonlijk. Ik ben, voordat ik sinds kort AD slik, 10 jaar lang diverse periodes bij een psycholoog geweest, heb diverse (stress)trainingen gevolgd, sport 3 tot 4 x per week zowel individueel als in team&competitieverband, heb een normaal gewicht, ben even gestopt met de pil (om te checken of dat de heftige en langdurige k..periodes veroorzaakte), heb gestudeerd, ben na 7 jaar van baan veranderd (van k.. naar een erg leuke baan), leuk huis, leuke vriend, fijne sociale kring en familie, ben naar een diëtiste geweest voor de darmklachten (is waarschijnlijk ook een symptoom van de depressie, weet ik nu) én ik volg nu nog een coachingstraject...
....en als dat na 10 jaar allemaal niet helpt, nou, dan is er wel iets meer aan de hand naast het gedeelte 'ik moet aan mezelf werken'. God knows dat ik aan mezelf gewerkt heb! En, hoe bizar en toevallig, toen ik mijn broertje vertelde wat er aan scheelde, overhandigde hij mij een doorverwijzing van zijn huisarts voor de GGZ met als diagnose 'zware depressie'. Mijn moeder heeft ook soortgelijke verschijnselen (echter nooit dat labeltje aan gehangen).. Kortom, er lijkt ook een genetische verklaring te spelen.
Ieder verhaal en iedere ervaring is anders. Het belangrijkste is dat je doet waar je je goed bij voelt. En soms zal het ook simpelweg uitproberen zijn, met kans op een 'mislukking' omdat een medicijn niet werkt of toch nare bijwerkingen geeft. Ik vind het heel goed dat je het zo uitvogelt en uitzoekt voor jezelf!
Groeten van Snoek
Mijn eetlust nam eerst af en neemt nu weer toe en daarmee bedoel ik: mijn eetlust is weer zoals ie was, zeker niet méér geworden door de AD. Dus ik ben een paar kilootjes (3 of 4 ofzo) afgevallen in het begin en die zijn er nu weer aangekomen, maar gewoon tot hoe ik was. Kortom, niks geen extra kilo's eraan hoor!
Ik ben het overigens niet met Sangsaa eens, althans niet met de algemene manier waarop zij formuleert dat medicijnen je gevoelens afvlakken. Dat verschilt per persoon, per medicijn en per dosering. Bij mij is er absoluut geen sprake van afvlakking. Ja, de gigantische dalen zijn eraf met eindeloos janken en grenzeloos zwart en klote voelen. Nou, die gevoelens mogen ook afgevlakt worden! Sterker nog, dat was precies mijn bedoeling. Maar ik kan nog steeds lekker sacharijnig zijn, héél erg blij (juist dát kan nu weer! De depressie vlakte de vrolijkheid enorm af) of gewoon lekker boos. Ik voel me weer normaal, rustig en mens. Stabiel en mezelf.
Overigens denk ik dat het goed is om medicijnen altijd te combineren met therapie o.i.d. Maar ook dat is persoonlijk. Ik ben, voordat ik sinds kort AD slik, 10 jaar lang diverse periodes bij een psycholoog geweest, heb diverse (stress)trainingen gevolgd, sport 3 tot 4 x per week zowel individueel als in team&competitieverband, heb een normaal gewicht, ben even gestopt met de pil (om te checken of dat de heftige en langdurige k..periodes veroorzaakte), heb gestudeerd, ben na 7 jaar van baan veranderd (van k.. naar een erg leuke baan), leuk huis, leuke vriend, fijne sociale kring en familie, ben naar een diëtiste geweest voor de darmklachten (is waarschijnlijk ook een symptoom van de depressie, weet ik nu) én ik volg nu nog een coachingstraject...
....en als dat na 10 jaar allemaal niet helpt, nou, dan is er wel iets meer aan de hand naast het gedeelte 'ik moet aan mezelf werken'. God knows dat ik aan mezelf gewerkt heb! En, hoe bizar en toevallig, toen ik mijn broertje vertelde wat er aan scheelde, overhandigde hij mij een doorverwijzing van zijn huisarts voor de GGZ met als diagnose 'zware depressie'. Mijn moeder heeft ook soortgelijke verschijnselen (echter nooit dat labeltje aan gehangen).. Kortom, er lijkt ook een genetische verklaring te spelen.
Ieder verhaal en iedere ervaring is anders. Het belangrijkste is dat je doet waar je je goed bij voelt. En soms zal het ook simpelweg uitproberen zijn, met kans op een 'mislukking' omdat een medicijn niet werkt of toch nare bijwerkingen geeft. Ik vind het heel goed dat je het zo uitvogelt en uitzoekt voor jezelf!
Groeten van Snoek
maandag 24 maart 2008 om 18:12
Hi Snoek,
Ik schrik van die darmklachten die je hebt, heb ik namelijk ook. ben ik onlangs mee naar de huisarts geweest omdat dat nu al maanden aanhoudt dus leek me niet normaal. Ik ben doorverwezen naar een specialist en krijg nu een darm onderzoek. Maar jij zegt dat dat dus een verschijnsel van depressie kan zijn? Denk je dat zelf of is dat ook geconstateerd door een arts? Hoe zit dat dan precies, die link tussen depressie en darmproblemen? Ik ben wel holistisch ingesteld, in de zin dat ik geloof dat lichaam en geest sterk met elkaar verbonden zijn. Het verklaart ook waarom ik die darmklachten heb.
Pfff dat maakt 't allemaal wel weer een stuk serieuzer. Ik merk dat ik ergens nog in de ontkenning zit. Ik heb sinds de abortus geen normale menstruatie en ik schuif mijn depressie een beetje af op de hormonen. Zo van als mijn menstruatie weer normaal op gang is gekomen dan zal 't ook wel minder worden met die depressie. Alsof ik een soort constante PMS heb (heb ik normaal heel veel last van).
Mijn therapeut vind het niet verstandig dat ik geen AD neem. Hij denkt dat 't moeilijk zal zijn om er zonder uit te komen. Maar hij respecteert m'n keuze en is wel bereid zonder AD er samen met mij aan te werken. Hij zegt dat 't tijd kost, dat ik hem ten volle moet vertrouwen en er heel hard en gemotiveerd aan moet werken. Nu ben ik een bijzonder wilskrachtig persoon dus heb daar wel vertrouwen in dat 't zonder moet kunnen. Maar dat is mss een beetje hetzelfde als hoe jij inelkaar zit. Jij hebt ook echt alles geprobeerd. vind ik ontzettend stoer van je. Maar ook heel stoer dat je op een gegeven moment beseft dat AD mss toch wel een optie is, helemaal als 't in je familie zit, dus genetisch bepaald. Ben ook erg blij voor je dat AD je dus helpt en je je weer jezelf voelt. Ik mis dat zo, mezelf voelen. Heb de herinneringen nog wel van dat ik lekker in m'n vel zat, maar 't lijkt zo ver weg. Ik kan er niet meer bij komen.....
Hee Muis,
Over 5-HTP kan ik nog niet veel zeggen. Ik heb gisteren en vandaag eentje geslikt. Gisteren voelde ik me best ok, vandaag heb ik de hele dag met zware migraine op bed gelegen. Ik heb sowieso de laatste tijd meer last van migraine. Vooral in de weekenden, als ik dus vrij ben. Wat ontzettend naar dat jij zo ziek wordt van de prozac. Is dat iets waar je even doorheen moet (2 weken ofzo?) of is dit extreem en niet normaal? Waarom heb je voor prozac gekozen? Is dat iets wat je therapeut voorschrijft of heb je er zelf ook een stem in? Ik lees namelijk op dit forum over allerlei verschillende middelen en ben wel benieuwd naar de verschillen. Ik blijf voorlopig iig 5-HTP slikken en ik zal je op de hoogte houden. Ik had het op internet gevonden en ben ermee naar m'n therapeut gegaan. Hij kende het niet. Maar het hoeft ook niet voorgeschreven te worden, ik heb het gewoon bij een natuurwinkel gehaald.
Sangsaa wat naar dat je zo lang moet wachten. Ik vond dat ook heel vervelend, heb 5 mnd moeten wachten denk ik. Ik ben juist heel erg gevoelig, overgevoelig misschien wel. Verder stel ik extreem hoge eisen aan mezelf (en ook aan m'n omgeving). Het is dus eigenlijk nooit goed. Tsja, genoeg om aan te werken dus ;)
Wel fijn dit forum, om een beetje gedachten en ervaringen uit te wissellen. Dankjullie wel daarvoor!!
Ik schrik van die darmklachten die je hebt, heb ik namelijk ook. ben ik onlangs mee naar de huisarts geweest omdat dat nu al maanden aanhoudt dus leek me niet normaal. Ik ben doorverwezen naar een specialist en krijg nu een darm onderzoek. Maar jij zegt dat dat dus een verschijnsel van depressie kan zijn? Denk je dat zelf of is dat ook geconstateerd door een arts? Hoe zit dat dan precies, die link tussen depressie en darmproblemen? Ik ben wel holistisch ingesteld, in de zin dat ik geloof dat lichaam en geest sterk met elkaar verbonden zijn. Het verklaart ook waarom ik die darmklachten heb.
Pfff dat maakt 't allemaal wel weer een stuk serieuzer. Ik merk dat ik ergens nog in de ontkenning zit. Ik heb sinds de abortus geen normale menstruatie en ik schuif mijn depressie een beetje af op de hormonen. Zo van als mijn menstruatie weer normaal op gang is gekomen dan zal 't ook wel minder worden met die depressie. Alsof ik een soort constante PMS heb (heb ik normaal heel veel last van).
Mijn therapeut vind het niet verstandig dat ik geen AD neem. Hij denkt dat 't moeilijk zal zijn om er zonder uit te komen. Maar hij respecteert m'n keuze en is wel bereid zonder AD er samen met mij aan te werken. Hij zegt dat 't tijd kost, dat ik hem ten volle moet vertrouwen en er heel hard en gemotiveerd aan moet werken. Nu ben ik een bijzonder wilskrachtig persoon dus heb daar wel vertrouwen in dat 't zonder moet kunnen. Maar dat is mss een beetje hetzelfde als hoe jij inelkaar zit. Jij hebt ook echt alles geprobeerd. vind ik ontzettend stoer van je. Maar ook heel stoer dat je op een gegeven moment beseft dat AD mss toch wel een optie is, helemaal als 't in je familie zit, dus genetisch bepaald. Ben ook erg blij voor je dat AD je dus helpt en je je weer jezelf voelt. Ik mis dat zo, mezelf voelen. Heb de herinneringen nog wel van dat ik lekker in m'n vel zat, maar 't lijkt zo ver weg. Ik kan er niet meer bij komen.....
Hee Muis,
Over 5-HTP kan ik nog niet veel zeggen. Ik heb gisteren en vandaag eentje geslikt. Gisteren voelde ik me best ok, vandaag heb ik de hele dag met zware migraine op bed gelegen. Ik heb sowieso de laatste tijd meer last van migraine. Vooral in de weekenden, als ik dus vrij ben. Wat ontzettend naar dat jij zo ziek wordt van de prozac. Is dat iets waar je even doorheen moet (2 weken ofzo?) of is dit extreem en niet normaal? Waarom heb je voor prozac gekozen? Is dat iets wat je therapeut voorschrijft of heb je er zelf ook een stem in? Ik lees namelijk op dit forum over allerlei verschillende middelen en ben wel benieuwd naar de verschillen. Ik blijf voorlopig iig 5-HTP slikken en ik zal je op de hoogte houden. Ik had het op internet gevonden en ben ermee naar m'n therapeut gegaan. Hij kende het niet. Maar het hoeft ook niet voorgeschreven te worden, ik heb het gewoon bij een natuurwinkel gehaald.
Sangsaa wat naar dat je zo lang moet wachten. Ik vond dat ook heel vervelend, heb 5 mnd moeten wachten denk ik. Ik ben juist heel erg gevoelig, overgevoelig misschien wel. Verder stel ik extreem hoge eisen aan mezelf (en ook aan m'n omgeving). Het is dus eigenlijk nooit goed. Tsja, genoeg om aan te werken dus ;)
Wel fijn dit forum, om een beetje gedachten en ervaringen uit te wissellen. Dankjullie wel daarvoor!!
donderdag 27 maart 2008 om 20:51
Hee chickonspeed,
Ik heb op serieuze sites gelezen dat darmklachten bij een depressie kunnen horen. Mijn eigen ervaring is de volgende.
Al jaren had ik last van mijn darmen en mijn stoelgang. Buikpijn na het eten, opgeblazen buik, mega winderig (charming.. NOT), dunne poep, dikke poep, geen poep, you name it. Vorig jaar april was ik het zo zat dat ik via de huisarts naar een diëtiste ben gegaan. Daar werd min of meer duidelijk (min of meer want niet keihard bewezen, enkel kwestie van uitproberen) dat minder lactose (oftewel minder melkproducten en nog wat dingetjes), minder vlees en minder suiker mij goed deden. Daarnaast werd me duidelijk dankzij het bijhouden van een eet-, stoelgang- en emotiedagboekje: als ik nerveus ben dan heb ik hopsakee, dunne poep. Excusez voor het plastische verhaal, maar dan is het maar duidelijk niet waar?
Maar ja, hoe zorg je dat je minder nerveus bent?
En ik was dus nogal váák nerveus, gespannen, zorgelijk, angstig, down, heel down zelfs.... Toen ik aan de Efexor ging, verdwenen die klachten... en daarmee ook een zeer belangrijk deel van mijn darmklachten. Ik poep nog zelden dun (jakkes, het wordt geen fris verhaal zo) en omdat ik daarnaast ook van de lactose afblijf en vlees en suiker heb geminderd, gaat het stúkken beter met mijn darmen en mijn poep.
Kortom, ik heb geen officiële diagnose van een arts gehad dat mijn darmklachten een symptoom waren van mijn depressie. Maar ik schets je enkel mijn bevindingen én ik heb het daarnaast gelezen op serieuze sites die informeren over depressies.
En stoer.. tja.. lief dat je dat zo zegt. Maar het allerstoerst is gewoon dat je je problemen aanpakt, met of zonder medicijnen. Dus jij bent ook stoer! En ik weet dat ik met medicijnen een fikse sprong vooruit heb gemaakt. Ik kan wel weer bij mezelf komen en dat voelt erg fijn.
Hopelijk vind jij ook snel je weg in wat voor jou werkt!
Ik heb op serieuze sites gelezen dat darmklachten bij een depressie kunnen horen. Mijn eigen ervaring is de volgende.
Al jaren had ik last van mijn darmen en mijn stoelgang. Buikpijn na het eten, opgeblazen buik, mega winderig (charming.. NOT), dunne poep, dikke poep, geen poep, you name it. Vorig jaar april was ik het zo zat dat ik via de huisarts naar een diëtiste ben gegaan. Daar werd min of meer duidelijk (min of meer want niet keihard bewezen, enkel kwestie van uitproberen) dat minder lactose (oftewel minder melkproducten en nog wat dingetjes), minder vlees en minder suiker mij goed deden. Daarnaast werd me duidelijk dankzij het bijhouden van een eet-, stoelgang- en emotiedagboekje: als ik nerveus ben dan heb ik hopsakee, dunne poep. Excusez voor het plastische verhaal, maar dan is het maar duidelijk niet waar?
Maar ja, hoe zorg je dat je minder nerveus bent? En ik was dus nogal váák nerveus, gespannen, zorgelijk, angstig, down, heel down zelfs.... Toen ik aan de Efexor ging, verdwenen die klachten... en daarmee ook een zeer belangrijk deel van mijn darmklachten. Ik poep nog zelden dun (jakkes, het wordt geen fris verhaal zo) en omdat ik daarnaast ook van de lactose afblijf en vlees en suiker heb geminderd, gaat het stúkken beter met mijn darmen en mijn poep.
Kortom, ik heb geen officiële diagnose van een arts gehad dat mijn darmklachten een symptoom waren van mijn depressie. Maar ik schets je enkel mijn bevindingen én ik heb het daarnaast gelezen op serieuze sites die informeren over depressies.
En stoer.. tja.. lief dat je dat zo zegt. Maar het allerstoerst is gewoon dat je je problemen aanpakt, met of zonder medicijnen. Dus jij bent ook stoer! En ik weet dat ik met medicijnen een fikse sprong vooruit heb gemaakt. Ik kan wel weer bij mezelf komen en dat voelt erg fijn.
Hopelijk vind jij ook snel je weg in wat voor jou werkt!
zondag 30 maart 2008 om 15:49
Hai TO, ik lees hier iets over darmklachten. Ik heb jarenlang ernstige darmklachten gehad met veel pijn. Ben er vaak voor bij de huisarts geweest die het afschoof op psychisch (waar ik vervolgens boos om werd, want ik voelde me niet geloofd). Op een gegeven moment slikte ik vaak paracetamol, omdat ik niet kon slapen van de pijn. Mijn klachten hadden inmiddels wel een naam: spastische darmen.
Ik heb op een gegeven moment een onderzoek geeist en ook gekregen in het ziekenhuis. Iets met boriumpap en een echo of scan apparaat, geen idee in wat voor reutelmachine ik half op mijn kop hing. Er kwam iig niets uit, dus bleef mijn diagnose hetzelfde, nl spastische darm (door psychische klachten). Toeval wilde wel dat ik ook psychsiche klachten had! Heb zelfs dagbehandeling gevolgd.
Met het steeds een stukje beter worden (psychisch gezien), werden mijn klachten ook minder. Daarnaast is mij geadviseerd voor huidklachten om geen/zo min mogelijk zuivelproducten te gebruiken. Mijn huid knapte inderdaad op, net als dat mijn darmen in een oase van rust terecht kwamen. Heerlijk, nooit geweten dat mijn darmen ook zo heftig reageerden op zuivel.
Waarmee ik dus maar even wil zeggen, darmproblemen kunnen een onzichtbare en ook psychische oorzaak hebben.
Overigens heb ik nooit AD geslikt.
Ik heb op een gegeven moment een onderzoek geeist en ook gekregen in het ziekenhuis. Iets met boriumpap en een echo of scan apparaat, geen idee in wat voor reutelmachine ik half op mijn kop hing. Er kwam iig niets uit, dus bleef mijn diagnose hetzelfde, nl spastische darm (door psychische klachten). Toeval wilde wel dat ik ook psychsiche klachten had! Heb zelfs dagbehandeling gevolgd.
Met het steeds een stukje beter worden (psychisch gezien), werden mijn klachten ook minder. Daarnaast is mij geadviseerd voor huidklachten om geen/zo min mogelijk zuivelproducten te gebruiken. Mijn huid knapte inderdaad op, net als dat mijn darmen in een oase van rust terecht kwamen. Heerlijk, nooit geweten dat mijn darmen ook zo heftig reageerden op zuivel.
Waarmee ik dus maar even wil zeggen, darmproblemen kunnen een onzichtbare en ook psychische oorzaak hebben.
Overigens heb ik nooit AD geslikt.
zaterdag 5 april 2008 om 18:05
Heey,
Dankzij jullie mailtjes ben ik inmiddels helemaal overtuigd van de samenhang darmklachten en depressie. Maar ook als ik naar mezelf kijk, ik heb nooit zoveel darmklachten gehad zonder aanwijsbare reden als de afgelopen maanden en ben ook nog nooit zo down geweest. Om zuivel te minderen lijkt me wel moeilijk, ik ben dol op kaas, yoghurt en koffie met melk. Vlees eet ik al weinig en ook niet veel suiker. Maar ik zal er rekening mee houden en kijken of 't invloed heeft.
Verder ben ik twee weken geleden begonnen met het slikken van 5-HTP en het is wonderbaarlijk maar het werkt! Ik ben zo blij dat ik dit middel (zonder bijwerkingen) gevonden heb. De darmklachten worden ook iets minder. Maar wat vooral heel fijn is dat ik verlost ben van het ellenlange huilen iedere dag, dat ik niet meer wanhopig ben en weer toekomst meer voor me zie. Het is niet zo dat ik nu plotsklaps gelukkig ben. Ik heb zeker nog problemen waar aan gewerkt moet worden in therapie. Maar ik ben tenminste ook niet meer doodongelukkig. Ik heb weer vertrouwen dat ik nog veel mooie dingen ga meemaken in m'n leven en ik kan weer meer genieten. Ook kan ik met droge ogen de ellende in de krant lezen of naar zielige muziek luisteren zonder dat ik in janken uitbarst. Wat een bevrijding!! Ik raad dit middel iedereen aan die twijfelt of ie wel AD wil, of mensen die slecht reageren op AD of iets zonder bijwerkingen willen. Hier op deze link vind je informatie: http://magazine.vannature...s/20062/artikel_5-htp.pdf
Je kan het gewoon bij een natuurvoedingswinkel halen en ik slik er maar 1 per dag. Is (tot nu toe) voldoende.
Dankzij jullie mailtjes ben ik inmiddels helemaal overtuigd van de samenhang darmklachten en depressie. Maar ook als ik naar mezelf kijk, ik heb nooit zoveel darmklachten gehad zonder aanwijsbare reden als de afgelopen maanden en ben ook nog nooit zo down geweest. Om zuivel te minderen lijkt me wel moeilijk, ik ben dol op kaas, yoghurt en koffie met melk. Vlees eet ik al weinig en ook niet veel suiker. Maar ik zal er rekening mee houden en kijken of 't invloed heeft.
Verder ben ik twee weken geleden begonnen met het slikken van 5-HTP en het is wonderbaarlijk maar het werkt! Ik ben zo blij dat ik dit middel (zonder bijwerkingen) gevonden heb. De darmklachten worden ook iets minder. Maar wat vooral heel fijn is dat ik verlost ben van het ellenlange huilen iedere dag, dat ik niet meer wanhopig ben en weer toekomst meer voor me zie. Het is niet zo dat ik nu plotsklaps gelukkig ben. Ik heb zeker nog problemen waar aan gewerkt moet worden in therapie. Maar ik ben tenminste ook niet meer doodongelukkig. Ik heb weer vertrouwen dat ik nog veel mooie dingen ga meemaken in m'n leven en ik kan weer meer genieten. Ook kan ik met droge ogen de ellende in de krant lezen of naar zielige muziek luisteren zonder dat ik in janken uitbarst. Wat een bevrijding!! Ik raad dit middel iedereen aan die twijfelt of ie wel AD wil, of mensen die slecht reageren op AD of iets zonder bijwerkingen willen. Hier op deze link vind je informatie: http://magazine.vannature...s/20062/artikel_5-htp.pdf
Je kan het gewoon bij een natuurvoedingswinkel halen en ik slik er maar 1 per dag. Is (tot nu toe) voldoende.
zaterdag 5 april 2008 om 18:27
Hoi Chickonspeed,
ik heb je topic even wat globaal doorgelezen. Goed dat je zo'n wilskracht hebt om eraan te werken. Wel sluit ik me aan bij iemand die zei dat tijd ook een belangrijke factor is. Je hebt recent ingrijpende zaken meegemaakt, dan is het niet gek dat er een crisis ontstaat. Misschien dat het de depressies zijn die uit dit soort situaties voorkomen die ook weer 'vanzelf' overgaan. Met de tijd helen de wonden toch al een stuk.
Wat me verder opvalt is dat je volgens mij al je hele leven zo hard aan het werken bent om dingen voor elkaar te krijgen. Robin4ever (als ik het goed heb) haalde haar ervaring met burnout aan en ik vraag me af of dat ook niet een deel van het verhaal kan zijn, dat je heel veel van jezelf vraagt en dan op een bepaald moment jezelf te zeer uitgeput hebt. Dan is het de vraag of ad echt een oplossing vormen. Iemand hier noemde al cognitieve gedragstherapie, ik denk dat dat behulpzaam kan zijn als je moet leren de lat voor jezelf wat minder hoog te leggen. De mindfulness waarover je het hebt ken ik niet, is dat ook iets in die richting?
ik heb je topic even wat globaal doorgelezen. Goed dat je zo'n wilskracht hebt om eraan te werken. Wel sluit ik me aan bij iemand die zei dat tijd ook een belangrijke factor is. Je hebt recent ingrijpende zaken meegemaakt, dan is het niet gek dat er een crisis ontstaat. Misschien dat het de depressies zijn die uit dit soort situaties voorkomen die ook weer 'vanzelf' overgaan. Met de tijd helen de wonden toch al een stuk.
Wat me verder opvalt is dat je volgens mij al je hele leven zo hard aan het werken bent om dingen voor elkaar te krijgen. Robin4ever (als ik het goed heb) haalde haar ervaring met burnout aan en ik vraag me af of dat ook niet een deel van het verhaal kan zijn, dat je heel veel van jezelf vraagt en dan op een bepaald moment jezelf te zeer uitgeput hebt. Dan is het de vraag of ad echt een oplossing vormen. Iemand hier noemde al cognitieve gedragstherapie, ik denk dat dat behulpzaam kan zijn als je moet leren de lat voor jezelf wat minder hoog te leggen. De mindfulness waarover je het hebt ken ik niet, is dat ook iets in die richting?
zaterdag 5 april 2008 om 18:38
Hi Laura,
Ik slik geen reguliere AD, ik slik een kruidenpreparaat en ik voel mee veeeeeeel beter dus dan lijkt me dat een hele goede oplossing. Verder zit ik in therapie en blijf ik ook gesprekken volgen. Zoals ik al schreef is het niet zo dat nu al mijn problemen opgelost zijn maar ben ik in ieder geval uit het zwarte gat waar ik in zat. Het een sluit het ander niet uit, het is niet OF therapie OF pillen, het is beide. En mijn therapeut wilde me reguliere AD voorschrijven, ik ben op zoek gegaan naar iets anders om de ellende te verlichten en ben er heel blij mee. Verder blijf ik iedere week gesprekken volgen en zal 't mettertijd steeds beter gaan. En ik heb zeker geen burn-out. Ik heb een depressie en ik geloof niet dat ie vanzelf overgaat.
Ik slik geen reguliere AD, ik slik een kruidenpreparaat en ik voel mee veeeeeeel beter dus dan lijkt me dat een hele goede oplossing. Verder zit ik in therapie en blijf ik ook gesprekken volgen. Zoals ik al schreef is het niet zo dat nu al mijn problemen opgelost zijn maar ben ik in ieder geval uit het zwarte gat waar ik in zat. Het een sluit het ander niet uit, het is niet OF therapie OF pillen, het is beide. En mijn therapeut wilde me reguliere AD voorschrijven, ik ben op zoek gegaan naar iets anders om de ellende te verlichten en ben er heel blij mee. Verder blijf ik iedere week gesprekken volgen en zal 't mettertijd steeds beter gaan. En ik heb zeker geen burn-out. Ik heb een depressie en ik geloof niet dat ie vanzelf overgaat.
zaterdag 5 april 2008 om 18:57
@Pippa2, dat dacht ik dus ook. Of dat nou een burnout heet of niet, zoveel verstand heb ik daar ook niet van, maar wat ik als rode draad lees in het verhaal van chickonspeed is het continue harde werken. Ik denk net als jij dat er dan een signaal kan worden afgegeven omdat je over je grenzen gaat.
@Chickonspeed, waarschijnlijk heb ik mijn post niet helemaal goed geformuleerd (daar was ik om een of andere reden al een beetje 'bang' voor), want ik heb gelezen wat je huidige situatie is en dat je nu dat preparaat slikt. Het aanhalen van AD deed ik omdat dit topic daarover gaat en ik daar in het kader van de bovengenoemde rode draad die ik in je post lees iets over wilde opmerken. Destebeter dat je niet aan de AD gaat als dit goed werkt, maar zoals al vaker gezegd is het inderdaad ook geen falen als je het wel doet. Ik heb ze zelf weleens gebruikt, maar had alleen last van de bijwerkingen en heb er verder geen baat bij gehad en ik was het zoeken naar een goed medicijn op een bepaald moment beu. Ik heb het dus ook in feite zonder medicijnen gedaan. Momenteel schudt de boel na een verlies weer even op de grondvesten, waardoor ik mij overigens ook realiseer dat het eigenlijk de laatste periode best goed ging (ik heb last van de chronische (milde) versie van depressie: dysthymie wordt dat genoemd na in mijn adolescentie een aantal jaar zwaar depressief te zijn geweest): ineens is die pijn er weer waar ik destijds zo radeloos van werd. Verschil met toen is dat ik nu weet waar die pijn vandaan komt (missen) en dat ik inmiddels een aantal jaartjes ouder ben en vertrouw op mijn basis die ik in die tijd heb opgebouwd om weer op beide benen te landen als het eerste verdriet wat afgenomen is. Kwestie van tijd.
Ik weet trouwens door mijn ervaring dat vanuit het hulpverleningscircuit ook de voorkeur bestaat AD in combinatie met therapie te doen omdat je anders het doel (zelf een basis vinden/ontwikkelen om je leven weer op de rails te krijgen) voorbij kunt schieten.
Nogmaals, ik heb geenszins voor ogen je een burnout aan te praten (dat kan ik niet, want daar heb ik niet voldoende verstand van) en ook niet om te ontkennen dat er sprake is van een depressie, ik wil alleen aangeven dat ik in grote mate dat harde werken uit je posts haal en dat ik denk dat dat ook een grote rol zou kunnen spelen en dat daar iets als cognitieve gedragstherapie goed bij schijnt te kunnen helpen. Aan jou wat je ermee doet, maar je vroeg naar advies en ervaringen, vandaar.
@Chickonspeed, waarschijnlijk heb ik mijn post niet helemaal goed geformuleerd (daar was ik om een of andere reden al een beetje 'bang' voor), want ik heb gelezen wat je huidige situatie is en dat je nu dat preparaat slikt. Het aanhalen van AD deed ik omdat dit topic daarover gaat en ik daar in het kader van de bovengenoemde rode draad die ik in je post lees iets over wilde opmerken. Destebeter dat je niet aan de AD gaat als dit goed werkt, maar zoals al vaker gezegd is het inderdaad ook geen falen als je het wel doet. Ik heb ze zelf weleens gebruikt, maar had alleen last van de bijwerkingen en heb er verder geen baat bij gehad en ik was het zoeken naar een goed medicijn op een bepaald moment beu. Ik heb het dus ook in feite zonder medicijnen gedaan. Momenteel schudt de boel na een verlies weer even op de grondvesten, waardoor ik mij overigens ook realiseer dat het eigenlijk de laatste periode best goed ging (ik heb last van de chronische (milde) versie van depressie: dysthymie wordt dat genoemd na in mijn adolescentie een aantal jaar zwaar depressief te zijn geweest): ineens is die pijn er weer waar ik destijds zo radeloos van werd. Verschil met toen is dat ik nu weet waar die pijn vandaan komt (missen) en dat ik inmiddels een aantal jaartjes ouder ben en vertrouw op mijn basis die ik in die tijd heb opgebouwd om weer op beide benen te landen als het eerste verdriet wat afgenomen is. Kwestie van tijd.
Ik weet trouwens door mijn ervaring dat vanuit het hulpverleningscircuit ook de voorkeur bestaat AD in combinatie met therapie te doen omdat je anders het doel (zelf een basis vinden/ontwikkelen om je leven weer op de rails te krijgen) voorbij kunt schieten.
Nogmaals, ik heb geenszins voor ogen je een burnout aan te praten (dat kan ik niet, want daar heb ik niet voldoende verstand van) en ook niet om te ontkennen dat er sprake is van een depressie, ik wil alleen aangeven dat ik in grote mate dat harde werken uit je posts haal en dat ik denk dat dat ook een grote rol zou kunnen spelen en dat daar iets als cognitieve gedragstherapie goed bij schijnt te kunnen helpen. Aan jou wat je ermee doet, maar je vroeg naar advies en ervaringen, vandaar.
zaterdag 5 april 2008 om 19:14
Hi Pippa en Laura,
jullie hebben wel gelijk wat betreft dat harde werken. Dat is ook een van de punten waar ik aan ga 'werken' ;) in mijn therapie. Ik leg idd de lat hoog, ben perfectionistisch. Dat is een mechanisme dat me ver heeft gebracht, zonder zou ik in de goot liggen. Maar het is zeker te veel doorgeslagen en het altijd maar harde werken heeft me dus niet gelukkig gemaakt, iets wat ik onbewust wel heel lang gedacht heb. Ook moet ik idd leren dat dingen tijd kosten, ik wil alles en ik wil het nu. Ik zit telkens te denken in weken/ maanden, dat ik dan weer 'gelukkig', de 'oude' oid ben. Verstandelijk weet ik dat dat onzin is maar toch klamp ik me daaraan vast. Mijn therapeut heeft gezegd dat ik nog wel een flinke tijd bij hem zit (2 jr in totaal schat hij) en daar schrok ik van. Ik wil nu beter worden. Dit is dus iets dat ik moet leren. Mss heb ik ook wel dysthemie. Heb erover gelezen en herkende veel. Ik denk namelijk dat ik mijn hele leven al last heb. Tsja...... Ik weet niet of mijn therapievorm specifiek cognitieve gedragstherapie is, maar er zitten zeker overeenkomende elementen in. Ook bij mij zal mijn denken en gedrag moeten veranderen door de therapie. Mindfullness heb ik nog niet gevonden in mijn woonplaats. Maar misschien moet ik het ook even bij deze therapie houden en niet weer van alles aangrijpen om asap beter te worden. Toen ik hoorde dat ik een depressie had was mijn eerste reactie schrik en schaamte en mij tweede ' daar ga ik keihard aan werken om dat achter me te laten'. Dus ja, jullie hebben gelijk.
jullie hebben wel gelijk wat betreft dat harde werken. Dat is ook een van de punten waar ik aan ga 'werken' ;) in mijn therapie. Ik leg idd de lat hoog, ben perfectionistisch. Dat is een mechanisme dat me ver heeft gebracht, zonder zou ik in de goot liggen. Maar het is zeker te veel doorgeslagen en het altijd maar harde werken heeft me dus niet gelukkig gemaakt, iets wat ik onbewust wel heel lang gedacht heb. Ook moet ik idd leren dat dingen tijd kosten, ik wil alles en ik wil het nu. Ik zit telkens te denken in weken/ maanden, dat ik dan weer 'gelukkig', de 'oude' oid ben. Verstandelijk weet ik dat dat onzin is maar toch klamp ik me daaraan vast. Mijn therapeut heeft gezegd dat ik nog wel een flinke tijd bij hem zit (2 jr in totaal schat hij) en daar schrok ik van. Ik wil nu beter worden. Dit is dus iets dat ik moet leren. Mss heb ik ook wel dysthemie. Heb erover gelezen en herkende veel. Ik denk namelijk dat ik mijn hele leven al last heb. Tsja...... Ik weet niet of mijn therapievorm specifiek cognitieve gedragstherapie is, maar er zitten zeker overeenkomende elementen in. Ook bij mij zal mijn denken en gedrag moeten veranderen door de therapie. Mindfullness heb ik nog niet gevonden in mijn woonplaats. Maar misschien moet ik het ook even bij deze therapie houden en niet weer van alles aangrijpen om asap beter te worden. Toen ik hoorde dat ik een depressie had was mijn eerste reactie schrik en schaamte en mij tweede ' daar ga ik keihard aan werken om dat achter me te laten'. Dus ja, jullie hebben gelijk.
zaterdag 5 april 2008 om 23:29
Hoi Chickonspeed, ik zou inderdaad maar niet te veel tegelijk gaan doen en eerst eens kijken wat deze therapie gaat opleveren. Ben wel een beetje verbaasd dat de therapeut zo'n inschatting geeft van 2 jaar. Dat hij zegt dat het wel tijd zal kosten snap ik, maar zo'n inschatting geven? Je weet toch niet hoe het loopt? Misschien vallen er op een bepaald moment dingen op hun plek en gaat het ineens snel. Mijn ervaring (ook als ik naar anderen kijk) is dat het nooit zo'n mooie stijgende lijn is, maar dat het soms hard gaat en soms weer omlaag of een tijdje gelijk blijft. Door het in mijn ogen grillige karakter van het proces lijkt het mij erg lastig zulke inschattingen te doen. Maar goed, misschien is dat normaal, dat weet ik niet. De wens om het het liefst zo snel mogelijk achter de rug te hebben is heel logisch. Denken in weken en maanden is ook veel behapbaarder. Daarom vind ik het eigenlijk kwalijk dat zo'n therapeut over een periode twee jaar begint. Misschien komt het daar uiteindelijk inderdaad op neer, maar dat kun je volgens mij dus niet van tevoren weten. En jij schrikt natuurlijk. Nou ja, is mijn mening , wellicht totaal ongegrond.
In ieder geval veel succes!
In ieder geval veel succes!
zondag 6 april 2008 om 11:11
Chickonspeed,mooi om te horen dat je zoveel baat hebt bij jouw middel.En verder denk ik dat je daarnaast ook goed bezig bent.Ik herken ook veel in jouw verhaal (wat bij mij dus jaren geleden tot een burnout had geleid).En dat jouw therapeut zei dat het proces zo'n 2 jaar zou duren lijkt idd wat merkwaardig.Maar mss was het ook bedoeld als een soort steun naar je?Zo van gun nu jezelf ruim de tijd om te herstellen,te veranderen en te groeien.Het hoeft niet allemaal in 3 maanden over te zijn.Maar mss praat ik nu wel teveel vanuit mijn eigen verhaal.Ik heb nl na die burnout ook cognitieve therapie gehad.En het feit dat ik daar ruim de tijd voor nam en kreeg,heeft mij iig veel goed gedaan.
Laura en Pippa,mooie bijdragen van jullie .Overigens Laura,ik zag dat je me ergens zij noemde,maar ik ben al vrij lang een man
Laura en Pippa,mooie bijdragen van jullie .Overigens Laura,ik zag dat je me ergens zij noemde,maar ik ben al vrij lang een man
Hey Lord,don't ask me questions
maandag 7 april 2008 om 18:19
Robin je het wel gelijk denk ik dat mijn therapeut bedoelde dat het meer als een soort steun was, en ook dat ik 't de tijd dus geef. Ik schrok idd en hij zei daarbij ook dat het niet betekent dat ik dus tegen nog twee jaar ellende aankijk. Het is ook groei en ontwikkeling. Ik wil zo graag dat morgen alles beter is en ik uit een boze droom ontwaak, maar dat is niet de realiteit. De realiteit is dat ik een depressie heb die niet morgen voorbij is. Die wel stapje voor stapje beter zal gaan. Bovendien heb ik zelf gevraagd om een tijdsindicatie. En dat is niet voor het eerst dat ik dat doe, ik wil ook graag weten waar ik aan toe ben. Ik vind het kwalijker als een therapeut wel een idee heeft (wat me logisch lijkt, je maakt toch een behandelplan samen, dat valt dan ook samen met tijdsindicatie) hoe lang iets duurt, maar dat niet zou willen vertellen. Mss helpt het me ook wel bewust worden van wat ik heb, ik neig naar ontkenning en verzet. Bovendien zie ik op een site van cognitieve gedragstherapie ook staan dat het relatief korte therapie is (zo'n 15 sessies). En iedereen weet dat klassieke psychoanalyse jaaaaaaaaaren duurt. Dus zo raar is zo'n tijdsindicatie toch niet? Mijn therapeut zei overigens ook dat ik me er niet aan vast moest pinnen, dat het ook korter/ langer kon duren. Maar dat is logisch, dat begrijp ik.
Nou ja, we zien wel hoe het gaat. Fijn om te lezen Robin dat jij er zoveel baat bij hebt gehad. Geeft de burger moed ;)
Nou ja, we zien wel hoe het gaat. Fijn om te lezen Robin dat jij er zoveel baat bij hebt gehad. Geeft de burger moed ;)
