Psyche
alle pijlers
Welk kruis heeft jouw huis
dinsdag 28 juni 2022 om 20:45
Iedereen heeft wel wat, ieder huisje heeft zijn kruisje kennen we allemaal wel.
Wat is jouw kruis? Hoe lijkt jouw gras groener, maar is het zeker niet? Er zijn natuurlijk dingen die je vertelt aan anderen, maar ook dingen die je niet vertelt. Wat zien anderen, en hoe zit het echt?
Ik trap af:
Wat anderen zien:
Hoog opgeleid, goede baan op jonge leeftijd, mooi salaris, twee prachtige kinderen en een geweldig huis.
Wat anderen niet zien:
Een eetstoornis en een zwaar inkakt seksleven.
Wat is jouw kruis? Hoe lijkt jouw gras groener, maar is het zeker niet? Er zijn natuurlijk dingen die je vertelt aan anderen, maar ook dingen die je niet vertelt. Wat zien anderen, en hoe zit het echt?
Ik trap af:
Wat anderen zien:
Hoog opgeleid, goede baan op jonge leeftijd, mooi salaris, twee prachtige kinderen en een geweldig huis.
Wat anderen niet zien:
Een eetstoornis en een zwaar inkakt seksleven.
vrijdag 1 juli 2022 om 13:40
Mooi verhaal, triest begin, maar het laatste is de moeite waard. Zo denk ik er ook over.MeiKoningin schreef: ↑01-07-2022 13:26Mooi en boeiend topic dit, vooral omdat het me doet inzien dat ieders leven zoveel complexer is dan je aan de buitenkant kunt afzien. Voor mij geldt het eigenlijk andersom. Ik ben juist altijd iemand geweest die naar al die geslaagde levens keek en mijzelf erg tekort voelde schieten. Ik heb altijd al een enorme behoefte gehad om "erbij te horen" en elke keer als dat niet lukte, schaamde ik me heel erg. Het toppunt was toen mijn man bij me wegging voor een andere vrouw. Ik was ervan overtuigd dat iedereen in mijn omgeving zoiets dacht als, ja logisch, wie wil er nu iets met haar!
Nu, een paar jaar later, voel ik me beter dan ik me ooit heb gevoeld. Terwijl er van de buitenkant misschien juist veel dingen niet zo "mooi" ogen: een lang verleden met psychische problemen, mijn vader jong verloren, jarenlang vruchtbaarheidstrajecten doorlopen en uiteindelijk kinderloos gebleven, gescheiden. Mijn alledaagse leven lijkt voor veel mensen misschien ook niet erg benijdenswaardig. Ik ben veel alleen en onderneem weinig spannende dingen. Maar het voelt zo vrij en heerlijk om mijn leven zo te leven dat ik me er goed bij voel. Nu pas begin ik te accepteren dat ik niet zo belastbaar en kwetsbaar ben en "mag" ik mezelf wat afzonderen en ontzien. Mijn leven speelt zich af op een klein oppervlak, maar ik geniet er intens van en ervaar veel diepgang. En misschien vinden andere mensen mijn leven wat "armoedig", maar het lukt me steeds meer om daar niet zoveel belang aan te hechten.
vrijdag 1 juli 2022 om 14:21
MeiKoningin schreef: ↑01-07-2022 13:26Mooi en boeiend topic dit, vooral omdat het me doet inzien dat ieders leven zoveel complexer is dan je aan de buitenkant kunt afzien. Voor mij geldt het eigenlijk andersom. Ik ben juist altijd iemand geweest die naar al die geslaagde levens keek en mijzelf erg tekort voelde schieten. Ik heb altijd al een enorme behoefte gehad om "erbij te horen" en elke keer als dat niet lukte, schaamde ik me heel erg. Het toppunt was toen mijn man bij me wegging voor een andere vrouw. Ik was ervan overtuigd dat iedereen in mijn omgeving zoiets dacht als, ja logisch, wie wil er nu iets met haar!
Nu, een paar jaar later, voel ik me beter dan ik me ooit heb gevoeld. Terwijl er van de buitenkant misschien juist veel dingen niet zo "mooi" ogen: een lang verleden met psychische problemen, mijn vader jong verloren, jarenlang vruchtbaarheidstrajecten doorlopen en uiteindelijk kinderloos gebleven, gescheiden. Mijn alledaagse leven lijkt voor veel mensen misschien ook niet erg benijdenswaardig. Ik ben veel alleen en onderneem weinig spannende dingen. Maar het voelt zo vrij en heerlijk om mijn leven zo te leven dat ik me er goed bij voel. Nu pas begin ik te accepteren dat ik niet zo belastbaar en kwetsbaar ben en "mag" ik mezelf wat afzonderen en ontzien. Mijn leven speelt zich af op een klein oppervlak, maar ik geniet er intens van en ervaar veel diepgang. En misschien vinden andere mensen mijn leven wat "armoedig", maar het lukt me steeds meer om daar niet zoveel belang aan te hechten.
Jouw leven is van jou en het is goed zoals het is.
vrijdag 1 juli 2022 om 16:05
Wat een mooi topic, en ook wel confronterend. Zowel de verhalen van anderen als er voor jezelf over nadenken.
Hoe ik denk dat 'de buitenwereld' ons ziet; knap stel, beiden hoogopgeleid, beiden heel hoog inkomen, grote luxe villa met vaste schoonmaakster en tuinman, meerdere mooie auto's voor de deur, veel luxe vakanties en veel familie en vrienden om dit mee te delen.
De werkelijkheid; bovenstaande punten zijn waar, maar er gaat veel meer schuil achter deze 'buitenwereld werkelijkheid'. Drie van de vier ouders zijn we op jonge leeftijd verloren, voor de laatst levende ouder zijn we mantelzorger want daar gaat het niet goed mee, door het verdriet/ eenzaamheid heb ik last van een eetstoornis, door perfectionisme al meerdere malen overspannen geweest. Naast het kunnen delen van al het moois wat we hebben, wat we heel graag doen, brengt het toch ook veel jaloezie met zich mee en dat doet vaak pijn.
Hoe ik denk dat 'de buitenwereld' ons ziet; knap stel, beiden hoogopgeleid, beiden heel hoog inkomen, grote luxe villa met vaste schoonmaakster en tuinman, meerdere mooie auto's voor de deur, veel luxe vakanties en veel familie en vrienden om dit mee te delen.
De werkelijkheid; bovenstaande punten zijn waar, maar er gaat veel meer schuil achter deze 'buitenwereld werkelijkheid'. Drie van de vier ouders zijn we op jonge leeftijd verloren, voor de laatst levende ouder zijn we mantelzorger want daar gaat het niet goed mee, door het verdriet/ eenzaamheid heb ik last van een eetstoornis, door perfectionisme al meerdere malen overspannen geweest. Naast het kunnen delen van al het moois wat we hebben, wat we heel graag doen, brengt het toch ook veel jaloezie met zich mee en dat doet vaak pijn.
vrijdag 1 juli 2022 om 16:11
Oh en nog een pijnpunt; wij zijn bewust kinderloos en daar heel gelukkig mee. Mensen vinden het dan vaak belachelijk dat wij in een grote villa (10+ kamers) wonen en geloven vaak ook niet dat wij bewust kinderloos zijn. Er moet wel iets mis met ons zijn, dat idee krijgen we vaak en doet ook wel pijn. Weet niet of dat anders zou zijn als we in een 2-kamerflat zouden wonen, maar het lijkt soms wel of mensen hopen dat dat hetgene is dat bij ons 'mis is gegaan', omdat de rest zo perfect lijkt. Ik vind dat heel naar en heb daar ook wel eens verdriet van. Inmiddels wel zo ver dat we van dat soort mensen afscheid hebben genomen (corona was daar wel een goed hulpmiddel bij).
vrijdag 1 juli 2022 om 17:24
Is het echt zo dat mensen zo naar anderen kijken en dan alleen het mooie huis zien, het salaris en de dikke baan/auto?
Ik heb zelf wel een goed inkomen maar geen huis en ik hou niet van spullen, maar lijkt me wel naar om daar zo op beoordeeld te worden.
Natuurlijk loopt men er niet mee te koop maar ik ga er altijd wel vanuit dat iedereen die ik ontmoet een mens is dat pijn, angst en verdriet heeft gekend.
Ik heb zelf wel een goed inkomen maar geen huis en ik hou niet van spullen, maar lijkt me wel naar om daar zo op beoordeeld te worden.
Natuurlijk loopt men er niet mee te koop maar ik ga er altijd wel vanuit dat iedereen die ik ontmoet een mens is dat pijn, angst en verdriet heeft gekend.
vrijdag 1 juli 2022 om 17:51
Wat een onzin.Tutjebelletje schreef: ↑01-07-2022 17:27Dit topic lezend lijkt het erop dat zowat iedereen te hard werkt en te laat met kinderen begint om dat mooie huis maar te kunnen betalen
Nou ja, te kort door de bocht, vast.
vrijdag 1 juli 2022 om 17:56
Mooi Meikoningin, ik herken wel wat in wat je zegt over een klein leven waarin je veel vrijheid en geluk kan vinden.MeiKoningin schreef: ↑01-07-2022 13:26Mooi en boeiend topic dit, vooral omdat het me doet inzien dat ieders leven zoveel complexer is dan je aan de buitenkant kunt afzien. Voor mij geldt het eigenlijk andersom. Ik ben juist altijd iemand geweest die naar al die geslaagde levens keek en mijzelf erg tekort voelde schieten. Ik heb altijd al een enorme behoefte gehad om "erbij te horen" en elke keer als dat niet lukte, schaamde ik me heel erg. Het toppunt was toen mijn man bij me wegging voor een andere vrouw. Ik was ervan overtuigd dat iedereen in mijn omgeving zoiets dacht als, ja logisch, wie wil er nu iets met haar!
Nu, een paar jaar later, voel ik me beter dan ik me ooit heb gevoeld. Terwijl er van de buitenkant misschien juist veel dingen niet zo "mooi" ogen: een lang verleden met psychische problemen, mijn vader jong verloren, jarenlang vruchtbaarheidstrajecten doorlopen en uiteindelijk kinderloos gebleven, gescheiden. Mijn alledaagse leven lijkt voor veel mensen misschien ook niet erg benijdenswaardig. Ik ben veel alleen en onderneem weinig spannende dingen. Maar het voelt zo vrij en heerlijk om mijn leven zo te leven dat ik me er goed bij voel. Nu pas begin ik te accepteren dat ik niet zo belastbaar en kwetsbaar ben en "mag" ik mezelf wat afzonderen en ontzien. Mijn leven speelt zich af op een klein oppervlak, maar ik geniet er intens van en ervaar veel diepgang. En misschien vinden andere mensen mijn leven wat "armoedig", maar het lukt me steeds meer om daar niet zoveel belang aan te hechten.
vrijdag 1 juli 2022 om 19:05
MeiKoningin schreef: ↑01-07-2022 13:26Mooi en boeiend topic dit, vooral omdat het me doet inzien dat ieders leven zoveel complexer is dan je aan de buitenkant kunt afzien. Voor mij geldt het eigenlijk andersom. Ik ben juist altijd iemand geweest die naar al die geslaagde levens keek en mijzelf erg tekort voelde schieten. Ik heb altijd al een enorme behoefte gehad om "erbij te horen" en elke keer als dat niet lukte, schaamde ik me heel erg. Het toppunt was toen mijn man bij me wegging voor een andere vrouw. Ik was ervan overtuigd dat iedereen in mijn omgeving zoiets dacht als, ja logisch, wie wil er nu iets met haar!
Nu, een paar jaar later, voel ik me beter dan ik me ooit heb gevoeld. Terwijl er van de buitenkant misschien juist veel dingen niet zo "mooi" ogen: een lang verleden met psychische problemen, mijn vader jong verloren, jarenlang vruchtbaarheidstrajecten doorlopen en uiteindelijk kinderloos gebleven, gescheiden. Mijn alledaagse leven lijkt voor veel mensen misschien ook niet erg benijdenswaardig. Ik ben veel alleen en onderneem weinig spannende dingen. Maar het voelt zo vrij en heerlijk om mijn leven zo te leven dat ik me er goed bij voel. Nu pas begin ik te accepteren dat ik niet zo belastbaar en kwetsbaar ben en "mag" ik mezelf wat afzonderen en ontzien. Mijn leven speelt zich af op een klein oppervlak, maar ik geniet er intens van en ervaar veel diepgang. En misschien vinden andere mensen mijn leven wat "armoedig", maar het lukt me steeds meer om daar niet zoveel belang aan te hechten.
Dit vind ik mooi, boeiend, het raakt me. Voor een groot deel herken ik me hierin Meikoningin. Klein leven bevalt mij ook het beste. Eenvoudig, met weinig middelen en grote reizen hoeven voor mij ook niet. Toen ik heel jong was voelde ik al aan dat er voor mij geen groots en meeslepend leven zou zijn weggelegd. Geen rijkdom, geen stabiele liefde. Het is of ik dat altijd al geweten heb.
Als ik feestende mensen in verre landen zie op social media verbaast het me: hoe doen ze dat?
Geen idee. Voor mij hoeft het niet.
Ik ben gewoon blij met elk moment dat ik wat kan genieten.
vrijdag 1 juli 2022 om 20:59
Pfoe wat een verhalen hier. Triest, en tegelijkertijd ook wel weer veel herkenning wat fijn is.
Wat mensen bij ons zien: mooi huis, goed huwelijk, man goede baan, ik hoef weinig te werken. Twee leuke kinderen, vaak dagjes weg.
Maar heel wat kruisjes: ik zou wel meer willen werken maar weet sinds een jaar dat ik ass heb en daardoor lukt werken nooit en voel ik me enorm gefaald. Onze kinderen hebben beiden een ‘etiketje’ en kunnen heel slecht met elkaar overweg. Er is veel ruzie en stress thuis daardoor. We zijn redelijk overspannen van het opvoeden en hebben al 8 jaar gebroken nachten. Ik hou van mn kinderen maar vraag me soms af of het wel een goed idee was om moeder te worden. Ik heb 1 keer in de paar jaar een zware depressie en ik heb enorm last van hypochondrie. We voelen ons samen opgesloten in de ‘ratrace’ van het leven maar kunnen/durven ook geen grote verandering vanwege de kinderen. Mijn leven voelt soms als een gevangenis waaruit ik niet kan ontsnappen..
Wat mensen bij ons zien: mooi huis, goed huwelijk, man goede baan, ik hoef weinig te werken. Twee leuke kinderen, vaak dagjes weg.
Maar heel wat kruisjes: ik zou wel meer willen werken maar weet sinds een jaar dat ik ass heb en daardoor lukt werken nooit en voel ik me enorm gefaald. Onze kinderen hebben beiden een ‘etiketje’ en kunnen heel slecht met elkaar overweg. Er is veel ruzie en stress thuis daardoor. We zijn redelijk overspannen van het opvoeden en hebben al 8 jaar gebroken nachten. Ik hou van mn kinderen maar vraag me soms af of het wel een goed idee was om moeder te worden. Ik heb 1 keer in de paar jaar een zware depressie en ik heb enorm last van hypochondrie. We voelen ons samen opgesloten in de ‘ratrace’ van het leven maar kunnen/durven ook geen grote verandering vanwege de kinderen. Mijn leven voelt soms als een gevangenis waaruit ik niet kan ontsnappen..
vrijdag 1 juli 2022 om 21:33
Misschien nog wel het treurigste van alles is dat het de huizen, banen met aanzien en auto’s zijn die volgens velen het idee geven dat iemand het helemaal voor elkaar heeft. Als je dit materiële nastreeft kan je eigenlijk alleen maar ongelukkig eindigen. Want je zal nooit tevreden zijn, er kan altijd meer. En het gros van de chique banen geeft enorm veel stress, burn-out.
Ik bedoel dus het feit dat dit benoemd wordt als ‘het uiterlijke perfecte plaatje’ vind ik droevig. Dit perfecte plaatje zou moeten zijn ‘mensen denken dat ik me vrij en geliefd voel en dat ik diepgaande connecties heb en een gevoel van zingeving in mijn leven’
Ok vaag verhaal maar misschien begrijpt iemand me?
Ik bedoel dus het feit dat dit benoemd wordt als ‘het uiterlijke perfecte plaatje’ vind ik droevig. Dit perfecte plaatje zou moeten zijn ‘mensen denken dat ik me vrij en geliefd voel en dat ik diepgaande connecties heb en een gevoel van zingeving in mijn leven’
Ok vaag verhaal maar misschien begrijpt iemand me?
vrijdag 1 juli 2022 om 21:40
Cherubijn schreef: ↑01-07-2022 21:33Misschien nog wel het treurigste van alles is dat het de huizen, banen met aanzien en auto’s zijn die volgens velen het idee geven dat iemand het helemaal voor elkaar heeft. Als je dit materiële nastreeft kan je eigenlijk alleen maar ongelukkig eindigen. Want je zal nooit tevreden zijn, er kan altijd meer. En het gros van de chique banen geeft enorm veel stress, burn-out.
Ik bedoel dus het feit dat dit benoemd wordt als ‘het uiterlijke perfecte plaatje’ vind ik droevig. Dit perfecte plaatje zou moeten zijn ‘mensen denken dat ik me vrij en geliefd voel en dat ik diepgaande connecties heb en een gevoel van zingeving in mijn leven’
Ok vaag verhaal maar misschien begrijpt iemand me?
Ik begrijp je volkomen: "ik maak de indruk verbonden te zijn met wat echt is maar...." Dat klopt in mijn beleving wel.
Maar inderdaad: het is treurig dat mensen die uiterlijke schijn, keeping up appearances, als mooi, gewenst en goed schetsen.
Zo ziet men het dus wel: bekijk de plaatjes op social media maar, bijvoorbeeld.
vrijdag 1 juli 2022 om 21:44
En waar je op beoordeeld wordt meestal.
Bij iemand in een oud vervallen huis die in een groentewinkel werkt zullen ze niet snel zeggen: wat heeft die het goed voor elkaar.
Terwijl die persoon misschien wel 10 keer gelukkiger is dan degene in dezelfde straat met de topbaan, dure auto en luxe villa.
Als ik niet kan wat ik wil, dan wil ik wat ik kan!
vrijdag 1 juli 2022 om 23:27
Wat een mooi, heftig, bijzonder en verdrietig topic! Dit doet me ook weer denken aan de deze uitspraak: 'Don't judge. You don't know what someone is going through. Everyone is fighting a battle you don't know about.'
Ik denk nog even na of ik mijn huis en kruis hier wil plaatsen vanwege herkenbaarheid.
Ik denk nog even na of ik mijn huis en kruis hier wil plaatsen vanwege herkenbaarheid.
The impossible just takes a little longer.
zaterdag 2 juli 2022 om 07:08
Ja maar ook dat sluit niet alles uit. Ik ben echt een optimist, een gangmaker, ik lach veel en kan heel enthousiast worden. Ik haal heel veel geluk uit kleine dingen, ben bijna altijd vrolijk etc. Het is niet alleen materieel denk ik.Cherubijn schreef: ↑01-07-2022 21:33Misschien nog wel het treurigste van alles is dat het de huizen, banen met aanzien en auto’s zijn die volgens velen het idee geven dat iemand het helemaal voor elkaar heeft. Als je dit materiële nastreeft kan je eigenlijk alleen maar ongelukkig eindigen. Want je zal nooit tevreden zijn, er kan altijd meer. En het gros van de chique banen geeft enorm veel stress, burn-out.
Ik bedoel dus het feit dat dit benoemd wordt als ‘het uiterlijke perfecte plaatje’ vind ik droevig. Dit perfecte plaatje zou moeten zijn ‘mensen denken dat ik me vrij en geliefd voel en dat ik diepgaande connecties heb en een gevoel van zingeving in mijn leven’
Ok vaag verhaal maar misschien begrijpt iemand me?
Dat is niet nep of een masker, dat is gewoon mijn persoonlijkheid. En ik ben ook niet ongelukkig, ik kan zelfs stellen dat ik eigenlijk heel gelukkig ben. Ik bén heel blij met mijn baan, huis, kinderen, een fietstochtje met mooi weer, mijn vakantie op de camping 25km verderop, een avondje uit, etc. Hoewel ik denk dat dit natuurlijk niet voor iedereen geldt hoor, die mogelijk ernstigere problematiek heeft spelen.
En toch heb ik een eetstoornis en mijn huwelijk is verre van perfect omdat we bijna geen seks hebben. Volgens mij kan dat naast elkaar bestaan.
zaterdag 2 juli 2022 om 07:27
Wat mensen zien: een leuk, actief gezin. Financieel hebben we het heel goed. Groot huis in een perfecte buurt. Goede banen. Leuke kinderen die het goed doen en goed in hun vel zitten.
Wat niemand ziet/weet: man heeft een affaire gehad. Hier heb ik het heel erg moeilijk mee. Ik deel dit met niemand omdat ik niet wil dat mensen dat ons na blijven dragen als we wel bij elkaar. Hierdoor voel ik me soms ontzettend eenzaam. Het mijzelf vergelijken met de andere vrouw, ik kan het niet stoppen…
Wat niemand ziet/weet: man heeft een affaire gehad. Hier heb ik het heel erg moeilijk mee. Ik deel dit met niemand omdat ik niet wil dat mensen dat ons na blijven dragen als we wel bij elkaar. Hierdoor voel ik me soms ontzettend eenzaam. Het mijzelf vergelijken met de andere vrouw, ik kan het niet stoppen…
zaterdag 2 juli 2022 om 07:40
lientje69 schreef: ↑01-07-2022 21:44En waar je op beoordeeld wordt meestal.
Bij iemand in een oud vervallen huis die in een groentewinkel werkt zullen ze niet snel zeggen: wat heeft die het goed voor elkaar.
Terwijl die persoon misschien wel 10 keer gelukkiger is dan degene in dezelfde straat met de topbaan, dure auto en luxe villa.
In contactadvertenties zie je dat ook vaak staan: "Ik zoek iemand die het goed voor elkaar heeft, net als ik".
En je leest het niet alleen in contactadvertenties, zo wordt er ook over gesproken en gedacht: goede baan, financieen op orde, aardig inkomen, mooi huis.
Ik herinner me nog dat een vrouw ooit tegen me zei: "Ja, maar ik heb mijn zaken allemaal goed op orde, haha". Dit in tegenstelling tot iemand met problemen over wie we het hadden.
En toen dacht ik: : "Alles op orde hebben bestaat niet, jou kan ook iets naars overkomen. En wat bedoel je precies? Het mooie huis, de alimentatie, je werk, de weelde waarin je leeft, je kinderen tegen wie je continu "Ik hou van jou" zegt?"
Ik staarde naar haar en wist niets te zeggen. Ik realiseerde me toen geloof ik dat je je leven nooit helemaal op orde kunt hebben. Misschien vlak voor je dood, als je alles zo geregeld hebt dat je met een gerust hart je ogen kunt sluiten.
zaterdag 2 juli 2022 om 09:30
Oeh, schuldig! Waarom zou je in een huis met 10 kamers willen wonen met 2 personen, wat moet je ermee? Oprechte vraag.Aussiedoodle80 schreef: ↑01-07-2022 16:11Oh en nog een pijnpunt; wij zijn bewust kinderloos en daar heel gelukkig mee. Mensen vinden het dan vaak belachelijk dat wij in een grote villa (10+ kamers) wonen en geloven vaak ook niet dat wij bewust kinderloos zijn. Er moet wel iets mis met ons zijn, dat idee krijgen we vaak en doet ook wel pijn. Weet niet of dat anders zou zijn als we in een 2-kamerflat zouden wonen, maar het lijkt soms wel of mensen hopen dat dat hetgene is dat bij ons 'mis is gegaan', omdat de rest zo perfect lijkt. Ik vind dat heel naar en heb daar ook wel eens verdriet van. Inmiddels wel zo ver dat we van dat soort mensen afscheid hebben genomen (corona was daar wel een goed hulpmiddel bij).
Ik ga er altijd wel vanuit dat iedereen z'n dingetjes heeft dus afgunstig ben ik niet snel al zijn er zeldzame gevallen waarin sommige mensen al het geluk lijken te hebben. Wij zijn ook altijd wel vrij open maar ik kan me voorstellen dat het van de buitenkant allemaal heel mooi lijkt. Mooi gezin met 3 kinderen, huis van meer dan een miljoen, nog een ander huis maar dat weet bijna niemand.
Aan de andere kant is mijn man altijd aan het werk en ben ik veel alleen met de kinderen. Ik zou zelf echt liever minder geld hebben en meer tijd voor elkaar maar ik weet ook dat ondernemen echt zijn grote passie is. Dus ik benijd al die mensen die thuiswerken wel op dit moment, die elkaar veel zien of even een boodschap kunnen doen. Onze middelste is heel pittig en vergt veel sturing en de band met mijn ouders is altijd ingewikkeld.
Ik heb een vriendin die vrijgezel is met een gemiddelde baan die altijd op zoek is naar een rijke man, status en dergelijke. Dat is zo jammer want ik geloof echt niet dat daar geluk in zit. Het is een super lieve meid en een hele loyale vriendin.
zaterdag 2 juli 2022 om 09:33
Nee, is niet anders kan ik je uit eigen ervaring vertellen. Voor een hoop mensen is bewust kinderloos zijn iets onbegrijpelijks.Aussiedoodle80 schreef: ↑01-07-2022 16:11Oh en nog een pijnpunt; wij zijn bewust kinderloos en daar heel gelukkig mee. Mensen vinden het dan vaak belachelijk dat wij in een grote villa (10+ kamers) wonen en geloven vaak ook niet dat wij bewust kinderloos zijn. Er moet wel iets mis met ons zijn, dat idee krijgen we vaak en doet ook wel pijn. Weet niet of dat anders zou zijn als we in een 2-kamerflat zouden wonen, maar het lijkt soms wel of mensen hopen dat dat hetgene is dat bij ons 'mis is gegaan', omdat de rest zo perfect lijkt. Ik vind dat heel naar en heb daar ook wel eens verdriet van. Inmiddels wel zo ver dat we van dat soort mensen afscheid hebben genomen (corona was daar wel een goed hulpmiddel bij).
zaterdag 2 juli 2022 om 09:36
Ik heb vanaf mijn 13e jaar overal en nergens gewoond als pleegkind met een onder toezichtstelling.
Pleegkinderen horen nergens bij en hebben niemand die van hun houd, het afvalputje van de maatschappij.
Pleegkinderen worden niet gezien en hebben geen fijne jeugd met begeleiders die hun handen niet thuis kunnen houden.
Op mijn 16e jaar op kamers gaan wonen met toestemming van de kinderbescherming.
Ik werd 21 jaar en was zo blij en gelukkig dat ik zelfstandig en volwaardig mens werd.
Liefde van mijn leven ontmoet, die 4 jaar geleden is overleden. Wat een geweldige man. Wat fijn dat ik hem heb ontmoet en 3 lieve kinderen heb mogen krijgen.
Lief is overleden maar denk met plezier aan hem terug, mijn kruis is mijn jeugd en probeer die te vergeten. Als iemand er naar vraagt, zeg ik dat het zo lang geleden is en ik het ben vergeten.
Ik wil er niet over praten.
Nu woon ik in een gezellige buurt, eenvoudig koophuis, vriendelijke buren, gelukkig met mijn kinderen, genieten van mijn tuin en binnen van mijn hobby’s, sport en wandel met het hondje.
Geniet van de kleine dingen van het leven.
Werk 36 uur, wordt gewaardeerd en ik vind mijn werk erg leuk en uitdagend.
En toch wil niemand met mij ruilen, vinden sommige mensen mij zielig.
Wat ik absoluut niet ben.
Pleegkinderen horen nergens bij en hebben niemand die van hun houd, het afvalputje van de maatschappij.
Pleegkinderen worden niet gezien en hebben geen fijne jeugd met begeleiders die hun handen niet thuis kunnen houden.
Op mijn 16e jaar op kamers gaan wonen met toestemming van de kinderbescherming.
Ik werd 21 jaar en was zo blij en gelukkig dat ik zelfstandig en volwaardig mens werd.
Liefde van mijn leven ontmoet, die 4 jaar geleden is overleden. Wat een geweldige man. Wat fijn dat ik hem heb ontmoet en 3 lieve kinderen heb mogen krijgen.
Lief is overleden maar denk met plezier aan hem terug, mijn kruis is mijn jeugd en probeer die te vergeten. Als iemand er naar vraagt, zeg ik dat het zo lang geleden is en ik het ben vergeten.
Ik wil er niet over praten.
Nu woon ik in een gezellige buurt, eenvoudig koophuis, vriendelijke buren, gelukkig met mijn kinderen, genieten van mijn tuin en binnen van mijn hobby’s, sport en wandel met het hondje.
Geniet van de kleine dingen van het leven.
Werk 36 uur, wordt gewaardeerd en ik vind mijn werk erg leuk en uitdagend.
En toch wil niemand met mij ruilen, vinden sommige mensen mij zielig.
Wat ik absoluut niet ben.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in