Werk kunnen loslaten in vrije tijd.

Sinds een paar maanden heb ik voor het eerst in mijn leven een 'echte' grote mensen baan om het zo maar even te noemen.

Hiervoor studeerde ik en had ik enkel bijbaantjes in de horeca, bij de albert heijn, in een stomerij en in een kledingwinkel. Daarna liep ik lang stage, maar dat was in economisch mindere tijden en bij een heel klein bedrijf waarvan ik toch niet wist dat ik er kon blijven en daarna had ik een half jaar een uitzendbaantje waarbij ik vooral productie moest draaien en weinig verantwoordelijkheden had.

Een half jaar terug dus aangenomen voor mijn eerste echte baan waarbij ik het gevoel heb dat ik 'op niveau' werk. Ik heb verantwoordelijkheden en er komt ook van alles bij kijken zoals beoordelingsgesprekken, leersessies, cursussen en noem het allemaal maar op.

Ik vind mijn baan interessant, vind mijn collega's over het algemeen aardig, maar ik heb wel voor het eerst in mijn leven echt het gevoel dat ik best wel aan moet poten en dat ik merk dat ik mijn best moet doen om mijn toegevoegde waarden binnen/voor de afdeling te laten zien. Ik heb absoluut niet het idee dat ik het niet aan kan, maar het is wel voor het eerst dat ik een baan heb waarbij ik enige vorm van druk voel. Niet in de laatste plaats omdat ik sinds enige tijd ook een appartement heb gekocht en dus een hypotheek heb. Daarvoor was het ''Als ik het niet meer leuk vind, dan zoek ik gewoon wat anders, en kan ik rustig 1/2 maanden de tijd nemen om iets anders te vinden''. Dat is nu niet meer het geval.

Maar hoewel het ook weer geen baan als advocaat / neurochirurg is, merk ik wel dat ik het moeilijk vind om mijn baan in mijn vrije tijd los te laten. Zo is het vandaag zaterdag, en ben ik nu in mijn hoofd alweer bezig met dingen die ik volgende week moet doen. Twee weken geleden was ik met mijn ouders, broer en zus een weekje op vakantie naar Duitsland, maar ik merkte dat ik héél erg sterk aan het aftellen was : Shit nog maar vijf dagen, nog maar vier, nog maar drie. En dat is dus niet omdat ik echt inhoudelijk een hekel heb aan mijn werk, maar ik vind het gewoon allemaal erg spannend.

Op die vakantie merkte ik ook vaak dat mijn gedachten afdwaalden en dat ik zelfs af en toe wat kortaf werd naar mijn directe omgeving, vooral toen het einde van de week vakantie naderde. Ik kon toen absoluut niet meer in het moment leven en was met mijn hoofd alweer bij mijn werkzaamheden voor die volgende week.

Ik wil hier wel graag van af. Op deze manier is het lastig leven. Hebben jullie tips?

Dina80 schreef: ↑

30-09-2017 11:39

Oh, heel herkenbaar. Dat heb ik ook. Ik denk in mijn vrije tijd heel veel aan mijn werk. Eigenlijk werk ik dus 'in mijn hoofd' de dubbele tijd dan ik er in werkelijkheid werk, omdat ik in mijn vrije tijd de hele tijd zit na te denken hoe ik bepaalde kwesties ga aanpakken.
Dus tips heb ik niet echt, maar ik lees wel mee!

Ik heb wel het idee (zoals je het schrijft) dat het bij jou in ieder geval nog productief is.

De gedachten die ik heb over werk, zijn meer 'angst' gerelateerd. Angst voor dingen die gaan mislukken, dat ik af ga voor collega's, dat collega's mij raar/niet goed genoeg/dom vinden, etc. Als ik gewoon gedachten zou hebben over de inhoud van mijn werk (zou ik het zus of zo aanpakken), dan zou ik het stukken minder erg vinden om over mijn werk na te denken.

Maar mijn gedachten zijn meer sociaal-fobisch / faal angstig gerelateerd, en dat maakt het wel heel erg vermoeiend.

Het irritante is dat het lijkt alsof ik die gedachten maar niet kan stoppen.

Dan ben ik er net met mezelf over uit dat ''Het helemaal niets voorstelt, je kunt het prima, maak je niet zo druk en laat je dag hierdoor niet vergallen''. Maar een uur later begint de hele gedachtestroom gewoon weer opnieuw.

Het vermoeiende is ook dat ik zo idioot bang ben geworden voor spreken in het openbaar.

Op de basisschool en middelbare school hield ik gewoon presentaties voor mijn hele klas (35+ mensen). Oke, zin had ik er niet in en de avond van tevoren was ik dan een klein beetje zenuwachtig maar uiteindelijk ging het prima.

Nu kan ik er al anderhalve week van tevoren tegenop zien als we een zogenaamde ''maandbespreking'' hebben en dat we dan een rondje gaan maken langs alle collega's waarin we even kort onze ervaringen van de afgelopen maand uiteen moeten zetten. Daar zat ik vroeger absoluut niet mee, maar daar kan ik nu een hele week door laten verpesten.

Terwijl het helemaal nergens op slaat, want als ik in het verleden beoordeeld moest worden op mijn kwaliteit ''spreken in het openbaar'' zoals pleiten tijdens mijn rechtenstudie, kreeg ik altijd één van de hoogste beoordelingen. Waar die angst dus vandaan komt, geen idee. Ik ken wel meer mensen die niet zo houden van spreken in het openbaar, maar om zoiets kleins al dagen van tevoren nerveus zijn, slaat nergens op.

Dina80 schreef: ↑

30-09-2017 11:52

Bij mij is het deels inderdaad productief, maar er zit ook een stuk angst bij, ongeveer op de manier zoals jij omschrijft, dus nog steeds herkenbaar. Ik weet niet hoe oud je bent, maar ik weet wel dat die angsten minder worden naarmate je ouder bent en meer werkervaring. Bij mij waren deze angsten namelijk tien jaar geleden nog een stuk erger. Goed, daar heb je nu dan natuurlijk niets aan. Misschien kan het helpen om in een schrift na elke werkdag te noteren wat je allemaal voor goeds gedaan hebt, zodat je kan nalezen dat je het daar prima doet, zonder perfect te zijn?

Dit is wel een goed idee ja. Wel fijn om te weten dat het minder wordt.

Heb jij het ook in zo'n mate dat je er bijvoorbeeld een weekje vakantie echt door kunt laten vergallen? In mijn geval zou ik dat nog snappen als ik na die vakantie een enorme presentatie zou moeten geven, maar voor iets als een beetje input leveren in de maandbespreking? Wat een onzin, het lijkt wat dat betreft steeds erger te worden bij mij, want hier draaide ik een paar jaar geleden absoluut mijn hand niet voor om.

Dat schriftje is wel een goed idee, maar ik weet van mijzelf ook dat ik het prima kan. Meestal ben ik het uur voordat ik moet spreken ook minder zenuwachtig dan de avond ervoor, omdat ik dan gewoon ''met de flow mee ga'' en denk : Ik laat het allemaal gewoon over mij heen komen.