Werktrauma en burnout?

Pergamon schreef: ↑

06-08-2022 14:03

Ik wil me hier graag bij aansluiten. Ik heb een PTSS. Daar ben ik na jaren therapie en een aantal succes-ervaringen heel oké mee en is het super leefbaar. Maar een trauma is echt heel heftig en niet zo maar iets. Als je je arm hard stoot heb je mogelijk een flinke blauwe plek en wat spierpijn, je hebt geen botbreuk met operatie, gips en revalidatietraject.

Precies. Wellicht is dat een duidelijkere omschrijving om sommigen ervan bewust te maken dat een trauma wel wat anders is dan tegenslag of een emotionele periode

Wat je beschrijft lijkt me meer faalangst. Ik heb zelf in de kinderopvang gewerkt en kreeg daar ook flinke kritieken, werd zelfs helemaal 'afgemaakt'. Weet je, daar heb ik ook ontzettend van gebaald en daar ben ik heel verdrietig om geweest, zeker omdat het naar mijn mening lang niet allemaal terecht was. Ik heb er toen voor gekozen om de kinderopvang te verlaten. Het was geen leuke ervaring, maar om het nu een trauma te noemen? Daarentegen heb ik wel een horrorbevalling gehad wat ik zelf nooit een trauma heb genoemd, maar wel heel veel psychische problemen mee heb gehad. De EMDR-psycholoog noemde dat wel een trauma. Ik gebruik het woord trauma dan ook als het officieel is gelabeld.

Maar lieve TS, je klinkt alsof je het allemaal niet goed weet, je schrijft soms ook warrig. Nu heb je het over een trauma, vorige keer dat je het onderwijs mist. Heb je een goede psycholoog, kun je op een andere manier hulp krijgen? Het lijkt alsof je het allemaal niet meer goed op een rijtje kunt zetten.

Je huisarts is nog met vakantie, volgens mij, he? Dit is echt wel een spoedje TO. Gewoon de vervangend huisarts bellen hoor!

Swefene schreef: ↑

06-08-2022 18:07

Ja die heeft een afspraak gemaakt met de ondersteuner voor september. Iedereen gaat weg nu. Ik heb de Bedrijfsarts dinsdag

Heb je wel familie/ mensen om je heen?

PogingTwee schreef: ↑

06-08-2022 11:28

Waarom is het voor jou belangrijk hoe de mensen op het Viva forum dit noemen? Vind je je eigen mentale gezondheid niet belangrijker dan dat?

Dit. Als dit voor jou zo voelt is het zo. Belangrijker is wat je eraan wil doen. Je had een vorig topic (en daarvoor ook wat geloof ik) waarbij je weer terug wilde naar het onderwijs.
Misschien moet je een keuze maken: of je neemt jezelf serieus, of je blijft iets proberen om andere redenen (financieen, uitdaging zoeken). Je hoeft niet alles te kunnen, ik ken zoveel mensen die niet geschikt zijn voor het onderwijs of voor wie het tijdelijk heel goed was en nu wat anders doen.
Ik ben pas laat gestart en had het op jongere leeftijd echt niet gekund en gewild.
Je moet er sterk voor in je schoenen staan daarnaast, ik zag een tijd terug een grapje waarbij werken in het onderwijs wordt omschreven als een slecht betaalde ononderbroken roast.

Als dit over dingen gebeurd die je echt raken is dat pijnlijk.
En dan zou ik dus niet meer ervoor kiezen.

Kan, maar klinkt niet logisch. Aan je verhaal af te leiden zat die angst al in jezelf en zijn de problemen ontstaan in wisselwerking met de baan. Anders loop je niet zomaar een trauma op wat je niet kan verwerken.

Volwassenen lopen trauma op door ervaringen waarbij ze in shock raken en/of die te heftig zijn om te integreren. Of als ze onvoldoende draagkracht hebben om gebeurtenissen gezond te verwerken.

Bijvoorbeeld als je geen veiligheid, stabiliteit en zelfvertrouwen in jezelf kan opbouwen, niet assertief bent, niet voor je behoeftes kan opkomen. En dat kan allerlei mogelijke oorzaken hebben.

Dus dan zou je inderdaad eerder denken aan tweedelijns (gespecialiseerde) GGZ.

In plaats van dit te laten organiseren zou je ook zelf alvast op zoek kunnen gaan naar mogelijke therapievormen die passend kunnen zijn voor je situatie. Huisarts regelt in principe alleen een doorverwijzing en soms hebben ze hulpverleners naar wie ze vaak doorverwijzen. Maar je bent vrij om zelf te kiezen op basis van wat de verzekering vergoed en waar plek is.

Therapie werkt niet zoals een medische behandeling, vooral niet in de tweedelijn, het gaat erom dat je zelf leert om op een volwassen manier je leven in te richten en om te gaan met de moeilijkheden van het leven. Het is geen herstellende behandeling (soms deels wel), maar vooral het faciliteren van emotionele groei zodat je in de toekomst geen nieuwe burnout of trauma meer oploopt. Daarbij zijn er meerdere wegen die naar Rome leiden, dus niet één therapievorm is zaligmakend.

Het is ook soms even zoeken op welke manier je een ingang kan vinden tot de diepere lagen in jezelf, er is sprake van allerlei weerstand en angst in de menselijke psyche waardoor zo'n therapie meestal zwaar is en moeizaam verloopt. Ook dan helpt het om je zelf goed in te lezen.