Psyche
alle pijlers
Wie ervaring met een bipolaire stoornis
donderdag 2 november 2017 om 12:13
Moon-Alisa schreef: ↑02-11-2017 12:06Haha sorry! Het etentje was in een periode dat ik beetje wazig was. Ik weet het nog wel, maar niet meer zo scherp.
(Nog wel de compositie aan het einde, dat dan weer wel)
Ja, tiramisu
.
Kia aka brandhout voor de hel, aangenaam.
donderdag 2 november 2017 om 13:15
Ik heb ervaring met een vriendin.
Dat aantrekken en afstoten herken ik.
Dat doet zij ook als ze in zo n periode zit.
Ze hangt heel erg aan mij.
Dagen achter elkaar appt ze, en ineens hoor je weken niks.
Ze ziet mij als een soort hulpverlener terwijl ik haar juist elke keer vertel dat ze eerlijk haar gedachtes en gevoelens moet vertellen bij de echte hulpverlening.
Hun schrijven haar medicijnen voor, ik kan luisteren en advies geven maar verder kan ik niet heel veel voor haar doen.
Dit heb ik haar vd week weer gezegd, en daarna niks meer gehoord.
Terugkomen doet ze wel..Is het niet volgende week, dan is het over een maand, of over een paar maanden.
Dit is ongeveer al 15 jaar het geval.
En helaas zie ik dat het de laatste jaren steeds erger word.
Ik heb andere mensen gezien, die het minder heftig hadden.
En waar ik niks zag van aantrekken en afstoten.
Maar goed, dit is mijn ervaring.
Ow en grenzen stellen.
Als vriendin bijv. aan de telefoon tegen mij tekeer ga, hang ik op.
Ik dacht eerst ook dat ik het wel op kon lossen, maar dat kan ik niet.
En daarbij ging het ook ten koste van mezef.
Dat aantrekken en afstoten herken ik.
Dat doet zij ook als ze in zo n periode zit.
Ze hangt heel erg aan mij.
Dagen achter elkaar appt ze, en ineens hoor je weken niks.
Ze ziet mij als een soort hulpverlener terwijl ik haar juist elke keer vertel dat ze eerlijk haar gedachtes en gevoelens moet vertellen bij de echte hulpverlening.
Hun schrijven haar medicijnen voor, ik kan luisteren en advies geven maar verder kan ik niet heel veel voor haar doen.
Dit heb ik haar vd week weer gezegd, en daarna niks meer gehoord.
Terugkomen doet ze wel..Is het niet volgende week, dan is het over een maand, of over een paar maanden.
Dit is ongeveer al 15 jaar het geval.
En helaas zie ik dat het de laatste jaren steeds erger word.
Ik heb andere mensen gezien, die het minder heftig hadden.
En waar ik niks zag van aantrekken en afstoten.
Maar goed, dit is mijn ervaring.
Ow en grenzen stellen.
Als vriendin bijv. aan de telefoon tegen mij tekeer ga, hang ik op.
Ik dacht eerst ook dat ik het wel op kon lossen, maar dat kan ik niet.
En daarbij ging het ook ten koste van mezef.
anoniem_357433 wijzigde dit bericht op 02-11-2017 13:28
15.77% gewijzigd
donderdag 2 november 2017 om 13:18
Die tiramisu vergeten we nooit meer!
(Kia en ik hebben elkaar op een klein besloten forumuitje ontmoet afgelopen zomer).
TO, het is een ziekte waar je na lange tijd steeds meer grip op kunt krijgen. Als patiënt bedoel ik dus. De een lukt het beter dan de ander, ook afhankelijk van hoe erg je de ziekte hebt en hoe stabiel (al dan niet) je leven verder is.
Het is echt vallen en opstaan. Zelf heb ik verschillende educatiegroepen gehad en heel veel gesprekken. En medicatie.
Als zij helemaal geen behandeling wil is het best lastig de ziekte onder controle te krijgen.
(Kia en ik hebben elkaar op een klein besloten forumuitje ontmoet afgelopen zomer).
TO, het is een ziekte waar je na lange tijd steeds meer grip op kunt krijgen. Als patiënt bedoel ik dus. De een lukt het beter dan de ander, ook afhankelijk van hoe erg je de ziekte hebt en hoe stabiel (al dan niet) je leven verder is.
Het is echt vallen en opstaan. Zelf heb ik verschillende educatiegroepen gehad en heel veel gesprekken. En medicatie.
Als zij helemaal geen behandeling wil is het best lastig de ziekte onder controle te krijgen.
Je kunt méér.
donderdag 2 november 2017 om 15:10
blue123 schreef: ↑02-11-2017 13:15Ik heb ervaring met een vriendin.
Dat aantrekken en afstoten herken ik.
Dat doet zij ook als ze in zo n periode zit.
Ze hangt heel erg aan mij.
Dagen achter elkaar appt ze, en ineens hoor je weken niks.
Ze ziet mij als een soort hulpverlener terwijl ik haar juist elke keer vertel dat ze eerlijk haar gedachtes en gevoelens moet vertellen bij de echte hulpverlening.
Hun schrijven haar medicijnen voor, ik kan luisteren en advies geven maar verder kan ik niet heel veel voor haar doen.
Dit heb ik haar vd week weer gezegd, en daarna niks meer gehoord.
Terugkomen doet ze wel..Is het niet volgende week, dan is het over een maand, of over een paar maanden.
Dit is ongeveer al 15 jaar het geval.
En helaas zie ik dat het de laatste jaren steeds erger word.
Ik heb andere mensen gezien, die het minder heftig hadden.
En waar ik niks zag van aantrekken en afstoten.
Maar goed, dit is mijn ervaring.
Ow en grenzen stellen.
Als vriendin bijv. aan de telefoon tegen mij tekeer ga, hang ik op.
Ik dacht eerst ook dat ik het wel op kon lossen, maar dat kan ik niet.
En daarbij ging het ook ten koste van mezef.
Dankje voor je reactie,erg herkenbaar.
Weet je,misschien is het grootste probleem wel dat ik het niet los kan laten!Je wilt er zo graag voor iemand zijn,maar soms zit iemand daar helemaal niet op te wachten.
Daarbij zuigt ze mij dan ook leeg, dus grenzen stellen is zeker een hele goeie!
En hoe pakte je iets weer op als je maanden niks gehoord had?praatte je er dan nog wel over of ging je gewoon op dezelfde voet weer verder?
donderdag 2 november 2017 om 15:14
Ik heb het idee dat jij goed weet wat je hebt en daar ook veel aan doet.Moon-Alisa schreef: ↑02-11-2017 13:18Die tiramisu vergeten we nooit meer!
(Kia en ik hebben elkaar op een klein besloten forumuitje ontmoet afgelopen zomer).
TO, het is een ziekte waar je na lange tijd steeds meer grip op kunt krijgen. Als patiënt bedoel ik dus. De een lukt het beter dan de ander, ook afhankelijk van hoe erg je de ziekte hebt en hoe stabiel (al dan niet) je leven verder is.
Het is echt vallen en opstaan. Zelf heb ik verschillende educatiegroepen gehad en heel veel gesprekken. En medicatie.
Als zij helemaal geen behandeling wil is het best lastig de ziekte onder controle te krijgen.
Dat is dan wel echt een verschil met haar die het allemaal wel prima vind zo lijkt het.
Wat je eerder zei dat ik op een rijtje moet zetten wat ik wil en of ze alleen maar neemt en niet geeft dat ga ik nog eens doen inderdaad.
De eerste paar maanden was het zeker een gelijkwaardige vriendschap,daarna werd ik een soort hulpverlener...en vooral iemand die de klappen opving van haar buien.
Maar omdat de eerste tijd zo gelijkwaardig was lijkt het wel of ik alleen die periode zie, de slechte kanten vergeet ik of wil ik een soort niet zien lijkt het wel.
Heel typisch van mezelf vind ik
donderdag 2 november 2017 om 16:16
yes schreef: ↑02-11-2017 15:10Dankje voor je reactie,erg herkenbaar.
Weet je,misschien is het grootste probleem wel dat ik het niet los kan laten!Je wilt er zo graag voor iemand zijn,maar soms zit iemand daar helemaal niet op te wachten.
Daarbij zuigt ze mij dan ook leeg, dus grenzen stellen is zeker een hele goeie!
En hoe pakte je iets weer op als je maanden niks gehoord had?praatte je er dan nog wel over of ging je gewoon op dezelfde voet weer verder?
Eerste keren pakte ik het gewoon weer op.
De laatste keer was ze te ver gegaan en heb ik het contact verbroken.
Paar maanden later appte ze me of ik alsjeblieft weer met haar wou praten.Ze zegt zich niks meer te kunnen herinneren uit die tijd.
Dit was de eerste keer dat ik feller heb gereageerd en niet op de oude voet ben doorgegaan.
Ik wou niet weer op mijn hart getrapt worden ( ook al is het onbewust )
Toch heb ik een zwak voor haar en is het een enorme schat als ze stabiel is.
Het contact nu is oppervlakkiger...Ik reageer niet meer gelijk op apps.
( Apps waarin ze wilt dat ik direct reageer )
De jaren hiervoor heb ik het ook nooit los kunnen laten , en belde de hulpverlening regelmatig op voor haar.
Als ze niet wou praten appte ik dat ik aan haar dacht en hoopte dat het snel beter met haar ging.
Als ze dan weer stabiel was, vertelde ze wel dat dat haar heeft geholpen maar niet in staat was terug te reageren.
Dit doe ik allemaal niet meer.
Ik betrap mezelf er soms toch nog op om een lief appje te sturen maar dan geef ik haar weer ruimte om toch over mijn grenzen te gaan.
Het is en blijf moeilijk.
Vooral het feit dat ik zie dat het steeds erger word.
Dat leegzuigen herken ik inderdaad.Het is vrij vermoeiend.
donderdag 2 november 2017 om 16:26
Moon- Alisa schrijft dat ze educatiegroepen heeft gehad en heel veel gesprekken.
Respect voor jou trouwens Moon - Alisa !
Mijn vriendin krijgt wat gesprekken over medicatie , opnames als het te erg is maar geen enkele vorm van andere therapie of wat dan ook..
Nogmaals dit is denk ik een vrij ernstige situatie.
Iemand die alles zal accepteren wat aangeboden word, zal er beter mee kunnen omgaan.
Vriendin heeft vrij vaak periodes dat ze stopt met haar medicijnen en hulpverlening verder weigert.
Waardoor het gigantisch uit de hand loopt.
Respect voor jou trouwens Moon - Alisa !
Mijn vriendin krijgt wat gesprekken over medicatie , opnames als het te erg is maar geen enkele vorm van andere therapie of wat dan ook..
Nogmaals dit is denk ik een vrij ernstige situatie.
Iemand die alles zal accepteren wat aangeboden word, zal er beter mee kunnen omgaan.
Vriendin heeft vrij vaak periodes dat ze stopt met haar medicijnen en hulpverlening verder weigert.
Waardoor het gigantisch uit de hand loopt.
donderdag 2 november 2017 om 18:49
Dank jullie wel!
Weet je, het is wel iets van jaren geweest hoor. Wel naar zo'n groep willen, liever toch niet... wel GGZ, liever geen GGZ. Wel medicatie, liever geen medicatie.
Maar tegelijk wil ik ook een 'gewoon' leven, zelfstandig kunnen wonen, niet jankend de hele dag bij bekenden op de stoep staan. En dan moet je je tijd steken in je behandeling.
Ik zit nu ook in een groep met anderen die hetzelfde hebben en dat helpt ook veel.
Bij dit topic zie ik het van twee kanten. Want ik heb idd ook zelf in de situatie gezeten dat ik 'vriendin van' was. En ik kon het ook heel moeilijk loslaten. Pas toen ik inzag dat alle aandacht die ik gaf, per definitie te weinig zou zijn, was ik er op een gegeven moment klaar mee. Er waren meer mensen in mijn leven die ik aandacht wilde kunnen geven (zoals een lichamelijk ziek persoon in mijn omgeving) maar alles wat ik had, leek naar die vriendin te gaan.
Nou zijn jouw vriendin en mijn vriendin niet dezelfde... maar ik hoop dat je jezelf niet voorbij loopt.
Weet je, het is wel iets van jaren geweest hoor. Wel naar zo'n groep willen, liever toch niet... wel GGZ, liever geen GGZ. Wel medicatie, liever geen medicatie.
Maar tegelijk wil ik ook een 'gewoon' leven, zelfstandig kunnen wonen, niet jankend de hele dag bij bekenden op de stoep staan. En dan moet je je tijd steken in je behandeling.
Ik zit nu ook in een groep met anderen die hetzelfde hebben en dat helpt ook veel.
Bij dit topic zie ik het van twee kanten. Want ik heb idd ook zelf in de situatie gezeten dat ik 'vriendin van' was. En ik kon het ook heel moeilijk loslaten. Pas toen ik inzag dat alle aandacht die ik gaf, per definitie te weinig zou zijn, was ik er op een gegeven moment klaar mee. Er waren meer mensen in mijn leven die ik aandacht wilde kunnen geven (zoals een lichamelijk ziek persoon in mijn omgeving) maar alles wat ik had, leek naar die vriendin te gaan.
Nou zijn jouw vriendin en mijn vriendin niet dezelfde... maar ik hoop dat je jezelf niet voorbij loopt.
Je kunt méér.
maandag 6 november 2017 om 18:24
Dank voor jullie reacties.
Heb er echt heel veel aan.
Heb mn eerste bericht even verwijderd want ben bang voor herkenning maar ik heb nu wel even een vraag aan moon-alisa en blue123: hoe lang duren die periodes gemiddeld ongeveer?zowel de manische als de depressieve!?snap dat dat bij iedereen anders is ,maar praat je dan gerust ook over een paar maanden?
Heb er echt heel veel aan.
Heb mn eerste bericht even verwijderd want ben bang voor herkenning maar ik heb nu wel even een vraag aan moon-alisa en blue123: hoe lang duren die periodes gemiddeld ongeveer?zowel de manische als de depressieve!?snap dat dat bij iedereen anders is ,maar praat je dan gerust ook over een paar maanden?
maandag 6 november 2017 om 20:37
Bij mijn vriendin spreek ik over maanden.
Nu speelt het al minstens een jaar.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet meer weet of ik verder wil met deze vriendschap.
Het wankelt al een hele tijd.
Weer hoor ik voor de zoveelste keer niks meer.
Terwijl ze wel met andere mensen kan praten en dat voelt alsof ze me gebruikt.
Ik vraag mezelf echt af.. moet ik haar maar voor altijd de ruimte blijven geven dat ze aan kan kloppen wanneer zij wil?
En wanneer ik haar nodig heb, zij er niet voor mij is.?
Ik zie nu ook in dat ik haar dus toch weer teveel ruimte heb gegeven.
Aangezien ze ook geen therapie krijgt, zie ik de toekomst somber in.
Beetje uitgebreider antwoord dan je vroeg TO maar nu kon ik het ook even van me afschrijven bij mensen die ervaring hebben.
Mijn vriend word ondertussen al moe als ik haar naam noem
Nu speelt het al minstens een jaar.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet meer weet of ik verder wil met deze vriendschap.
Het wankelt al een hele tijd.
Weer hoor ik voor de zoveelste keer niks meer.
Terwijl ze wel met andere mensen kan praten en dat voelt alsof ze me gebruikt.
Ik vraag mezelf echt af.. moet ik haar maar voor altijd de ruimte blijven geven dat ze aan kan kloppen wanneer zij wil?
En wanneer ik haar nodig heb, zij er niet voor mij is.?
Ik zie nu ook in dat ik haar dus toch weer teveel ruimte heb gegeven.
Aangezien ze ook geen therapie krijgt, zie ik de toekomst somber in.
Beetje uitgebreider antwoord dan je vroeg TO maar nu kon ik het ook even van me afschrijven bij mensen die ervaring hebben.
Mijn vriend word ondertussen al moe als ik haar naam noem
maandag 6 november 2017 om 20:38
Best onbeleefd om de OP weg te halen en dan nog verder te vragen.yes schreef: ↑06-11-2017 18:24Dank voor jullie reacties.
Heb er echt heel veel aan.
Heb mn eerste bericht even verwijderd want ben bang voor herkenning maar ik heb nu wel even een vraag aan moon-alisa en blue123: hoe lang duren die periodes gemiddeld ongeveer?zowel de manische als de depressieve!?snap dat dat bij iedereen anders is ,maar praat je dan gerust ook over een paar maanden?
maandag 6 november 2017 om 20:39
Misschien ben je wel een energiezuigerblue123 schreef: ↑06-11-2017 20:37Bij mijn vriendin spreek ik over maanden.
Nu speelt het al minstens een jaar.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet meer weet of ik verder wil met deze vriendschap.
Het wankelt al een hele tijd.
Weer hoor ik voor de zoveelste keer niks meer.
Terwijl ze wel met andere mensen kan praten en dat voelt alsof ze me gebruikt.
Ik vraag mezelf echt af.. moet ik haar maar voor altijd de ruimte blijven geven dat ze aan kan kloppen wanneer zij wil?
En wanneer ik haar nodig heb, zij er niet voor mij is.?
Ik zie nu ook in dat ik haar dus toch weer teveel ruimte heb gegeven.
Aangezien ze ook geen therapie krijgt, zie ik de toekomst somber in.
Beetje uitgebreider antwoord dan je vroeg TO maar nu kon ik het ook even van me afschrijven bij mensen die ervaring hebben.
Mijn vriend word ondertussen al moe als ik haar naam noem
Therapie is helemaal niet gebruikelijk en noodzakelijk bij een bipolaire stoornis.
maandag 6 november 2017 om 21:40
Wat een lullig / dom antwoord.MoirenPhae schreef: ↑06-11-2017 20:39Misschien ben je wel een energiezuiger
Therapie is helemaal niet gebruikelijk en noodzakelijk bij een bipolaire stoornis.
Doe jij het even 15 jaar na ?
Kijken of je dan nog zo praat
maandag 6 november 2017 om 21:48
Ooo oke. Dacht dat het sarcastisch was
maandag 6 november 2017 om 22:17
Dat is niet onbeleefd bedoeld maar er stonden voor haar herkenbare dingen en zou.het niet fijn vinden als ze het herkennen zou.MoirenPhae schreef: ↑06-11-2017 20:38Best onbeleefd om de OP weg te halen en dan nog verder te vragen.
maandag 6 november 2017 om 22:22
blue123 schreef: ↑06-11-2017 20:37Bij mijn vriendin spreek ik over maanden.
Nu speelt het al minstens een jaar.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet meer weet of ik verder wil met deze vriendschap.
Het wankelt al een hele tijd.
Weer hoor ik voor de zoveelste keer niks meer.
Terwijl ze wel met andere mensen kan praten en dat voelt alsof ze me gebruikt.
Ik vraag mezelf echt af.. moet ik haar maar voor altijd de ruimte blijven geven dat ze aan kan kloppen wanneer zij wil?
En wanneer ik haar nodig heb, zij er niet voor mij is.?
Ik zie nu ook in dat ik haar dus toch weer teveel ruimte heb gegeven.
Aangezien ze ook geen therapie krijgt, zie ik de toekomst somber in.
Beetje uitgebreider antwoord dan je vroeg TO maar nu kon ik het ook even van me afschrijven bij mensen die ervaring hebben.
Mijn vriend word ondertussen al moe als ik haar naam noem
Ik zou bijna denken dat we dezelfde vriendin hebben Blue123 ,herken het zo.
Wel contact met anderen,en dan over enthousiast tegen andere mensen, en degene die het meeste voor ze doen laten schieten voor je gevoel.
Misschien toch omdat je het dichtst bij haar staat.
En mijn man is hetzelfde als die van jou,die kan het niet meer aanhoren gewoon!
Ik.snap het hoor dat je aan de ene kant graag wil stoppen ermee,het lijkt wel.een bodemloze put van alleen maar geven!
Ik verklaar mezelf ook.voor gek met mn verstand,maar mn gevoel doet nog wat anders
ik vraag me alleen ook af voor hoe lang nog!
maandag 6 november 2017 om 22:26
Dat mag je vinden uiteraard!
dinsdag 7 november 2017 om 11:11
De mijne kan het ook niet meer aanhoren.yes schreef: ↑06-11-2017 22:22Ik zou bijna denken dat we dezelfde vriendin hebben Blue123 ,herken het zo.
Wel contact met anderen,en dan over enthousiast tegen andere mensen, en degene die het meeste voor ze doen laten schieten voor je gevoel.
Misschien toch omdat je het dichtst bij haar staat.
En mijn man is hetzelfde als die van jou,die kan het niet meer aanhoren gewoon!
Ik.snap het hoor dat je aan de ene kant graag wil stoppen ermee,het lijkt wel.een bodemloze put van alleen maar geven!
Ik verklaar mezelf ook.voor gek met mn verstand,maar mn gevoel doet nog wat anders
Hij vind dat ze me gebruikt en dat maakt hem boos.
Toen ik vanmorgen zei dat ik er helemaal klaar mee was zei hij wel gelijk " ja verstandig besluit "
Dat gevoel word waarschijnlijk vanzelf anders.
Bij mij heeft het wel lang geduurd.
Het maakt me boos dat ik er altijd voor haar was.
En degene met wie ze nu zit, lieten haar vallen, keken niet naar haar om.
Zelfs haar eigen moeder heeft haar toen laten vallen.
Ik heb ten alle tijde achter haar gestaan en haar gesteund.
Dat doe je als vriendin zijnde, maar ook ten koste van mezelf.
Ik vind het prima zo.Ze moet maar zien.
Jij wel veel succes en sterkte..
Geef wel goed je grenzen aan als je ermee doorga.
De ene persoon is de andere persoon natuurlijk niet dus bij jou kan het heel anders zijn.
Mijn vriendin heeft ook van veel meer dingen last .Maar ze krijgt elke keer nieuwe diagnoses en als ik ernaar vroeg dat wist ze niet meer wat de psychiater had gezegd.
dinsdag 7 november 2017 om 20:22
Begrijp serieus niet wat daar erg aan is.Moon-Alisa schreef: ↑07-11-2017 20:13Wel lullig idd dat de op weg is. Zit momenteel in t ov maar zal dan later mijn bijdragen uit dit topic ook verwijderen.
Ik kom nooit op dit forum,maar dacht dat er hier mensen kunnen zijn die me advies en hulp kunnen geven.
Heb dit ook gehad gelukkig van jou en ook vam blue123.
Omdat ik daar inmiddels voldoende aan had heb ik het eerste bericht verwijderd omdat de persoon waar ik over schreef het zou kunnen lezen en door dingen die ik erin had gezet zou ze kunnen weten dat het om haar ging.
Dat zou ik voor haar erg vervelend vinden.
Dus niet om jullie maar om die reden heb ik het verwijderd.
Dat er dan iemand in dit topic komt om alleen te vertellen dat dit niet beleefd is vind ik vreemder dan een bericht te verwijderen.
Vast niks beters te doen denk ik dan.
Ik wil je bedanken voor je berichten Moon-Alisa, heb er absoluut wat aan gehad.
Dat het verwijderen van een openingsbericht zo erg was wist ik niet,anders had ik het aangepast en laten staan!excuus hiervoor!
dinsdag 7 november 2017 om 20:26
Ik kwam niet in dit topic om jou te zeggen dat het onbeleefd is. Ik klikte het topic open, omdat ik de ervaring heb waar jij in je titel om vraagt. Maar aangezien de OP weg is, zou ik niet weten waarom ik iets persoonlijks zou delen.
En nu ben je gratis wat forumetiquete wijzer dankzij iemand die schijnbaar niets beters te doen had.
En nu ben je gratis wat forumetiquete wijzer dankzij iemand die schijnbaar niets beters te doen had.
anoniem_338027 wijzigde dit bericht op 07-11-2017 20:28
38.97% gewijzigd
dinsdag 7 november 2017 om 20:28
blue123 schreef: ↑07-11-2017 11:11De mijne kan het ook niet meer aanhoren.
Hij vind dat ze me gebruikt en dat maakt hem boos.
Toen ik vanmorgen zei dat ik er helemaal klaar mee was zei hij wel gelijk " ja verstandig besluit "
Dat gevoel word waarschijnlijk vanzelf anders.
Bij mij heeft het wel lang geduurd.
Het maakt me boos dat ik er altijd voor haar was.
En degene met wie ze nu zit, lieten haar vallen, keken niet naar haar om.
Zelfs haar eigen moeder heeft haar toen laten vallen.
Ik heb ten alle tijde achter haar gestaan en haar gesteund.
Dat doe je als vriendin zijnde, maar ook ten koste van mezelf.
Ik vind het prima zo.Ze moet maar zien.
Jij wel veel succes en sterkte..
Geef wel goed je grenzen aan als je ermee doorga.
De ene persoon is de andere persoon natuurlijk niet dus bij jou kan het heel anders zijn.
Mijn vriendin heeft ook van veel meer dingen last .Maar ze krijgt elke keer nieuwe diagnoses en als ik ernaar vroeg dat wist ze niet meer wat de psychiater had gezegd.
Ik snap je helemaal, ik denk ook dat het een goede keuze is als dit zolang al duurt.
Vind het ook echt ontzettend knap van je dat je dit 15 jaar al doet.
Dat zegt iets over je hart en over je karakter.
Ik heb dit pas amper een jaar, kun je nagaan dat ik me nu al geen raad weer,laat staan na 15 jaar.
Wat ik ook zo knap vind van je is dat je op dezelfde voet weer verder kon gaan steeds.
Ik weet niet of ik dat kan,of dat ik.er dan echt goed over praten moet..maar waarschijnlijk heeft dat geen zin.
Ik denk dat ik.dezelfde beslissing als jou ga nemen.
