Psyche
alle pijlers
Wie is er genezen van boulimia en hoe?
woensdag 14 december 2016 om 23:07
Mijn leven is de afgelopen tien jaar steeds meer een puinhoop geworden. Eten, braken, eten, braken, kauwen en uitspugen, eten, eten en eten. Vrienden afzeggen om te kunnen braken. Eerder weggaan om te kunnen braken. Niet naar de universiteit gaan om te kunnen eten. Constante zorgen over mijn lijf en hoe ik eindelijk eens een keer zal kunnen afvallen. Veel te kleine kleren kopen in de overtuiging dat het me wel een keer motiveert af te vallen en telkens weer falen. Ongelooflijk grote bedragen uitgeven aan eten, elke dag. Ik ben aan een therapie begonnen waar ik eerlijk gezegd weinig vertrouwen in heb, want aan mijn onnatuurlijke belangstelling voor eten wordt niets gedaan.
Wie hier is hiervan hersteld en hoe? En kun je een specifieke zorginstelling aanraden?
Wie hier is hiervan hersteld en hoe? En kun je een specifieke zorginstelling aanraden?
woensdag 14 december 2016 om 23:14
woensdag 14 december 2016 om 23:15
Ik heb t ook gehad. Ongeveer 7 jaar. Heb me een jaar laten opnemen in Zeeland, emergis. Eetstoorniskliniek. Heeft me goed geholpen. Was er toen niet helemaal vanaf, maar ging van 15x braken per dag naar 1 x in de week. Steeds werd t minder.. nu al een aantal jaar eetbui en braak vrij. Ik dacht er nooit vanaf te komen, maar echt, wat een verademing dat t is gelukt. Het kan echt. Maar t gaat niet zo 1, 2, 3. T heeft tijd nodig. Vaak zit er meer achter dan alleen eten en/of dun willen zijn. Dat moet je eerst aanpakken. Ik dacht dat t bij mij wel om alleen eten en dun zijn ging, maar dat was niet zo.
Heel veel sterkte en succes.
Heel veel sterkte en succes.
woensdag 14 december 2016 om 23:25
quote:lavenzia schreef op 14 december 2016 @ 23:15:
Ik heb t ook gehad. Ongeveer 7 jaar. Heb me een jaar laten opnemen in Zeeland, emergis. Eetstoorniskliniek. Heeft me goed geholpen. Was er toen niet helemaal vanaf, maar ging van 15x braken per dag naar 1 x in de week. Steeds werd t minder.. nu al een aantal jaar eetbui en braak vrij. Ik dacht er nooit vanaf te komen, maar echt, wat een verademing dat t is gelukt. Het kan echt. Maar t gaat niet zo 1, 2, 3. T heeft tijd nodig. Vaak zit er meer achter dan alleen eten en/of dun willen zijn. Dat moet je eerst aanpakken. Ik dacht dat t bij mij wel om alleen eten en dun zijn ging, maar dat was niet zo.
Heel veel sterkte en succes.
Wat mooi! Dat moet echt een verademing zijn. Zijn de veelvuldige gedachten aan eten ook verdwenen, of heb je nu eerder dat je je neigingen onder controle hebt?
Je hoeft trouwens niet te antwoorden als het te veel info is!
Ik heb t ook gehad. Ongeveer 7 jaar. Heb me een jaar laten opnemen in Zeeland, emergis. Eetstoorniskliniek. Heeft me goed geholpen. Was er toen niet helemaal vanaf, maar ging van 15x braken per dag naar 1 x in de week. Steeds werd t minder.. nu al een aantal jaar eetbui en braak vrij. Ik dacht er nooit vanaf te komen, maar echt, wat een verademing dat t is gelukt. Het kan echt. Maar t gaat niet zo 1, 2, 3. T heeft tijd nodig. Vaak zit er meer achter dan alleen eten en/of dun willen zijn. Dat moet je eerst aanpakken. Ik dacht dat t bij mij wel om alleen eten en dun zijn ging, maar dat was niet zo.
Heel veel sterkte en succes.
Wat mooi! Dat moet echt een verademing zijn. Zijn de veelvuldige gedachten aan eten ook verdwenen, of heb je nu eerder dat je je neigingen onder controle hebt?
Je hoeft trouwens niet te antwoorden als het te veel info is!
woensdag 14 december 2016 om 23:28
quote:dophertje schreef op 14 december 2016 @ 23:14:
Zij moeten ook niks doen: jij zou iets moeten gaan doen. Nl kiezen of je de rest van je leven zoveel tijd en energie aan eten en alles wat ermee gemoeid gaat wil geven of dat er meer belangrijke dingen zijn die aandacht vragen.
Sterkte met je keuze
Daar ben ik het niet mee eens: als zij niets moeten,moeten ze zich ook zeker geen eetstoornisspecialist noemen. Mensen gaan naar ze toe omdat ze knel zijn komen te zitten en niet weten hoe ze de cirkel moeten doorbreken. Maar uiteraard moet je zelf meewerken.
Ik vind alleen dat ze weinig doen met mijn vragen en suggesties.
Zij moeten ook niks doen: jij zou iets moeten gaan doen. Nl kiezen of je de rest van je leven zoveel tijd en energie aan eten en alles wat ermee gemoeid gaat wil geven of dat er meer belangrijke dingen zijn die aandacht vragen.
Sterkte met je keuze
Daar ben ik het niet mee eens: als zij niets moeten,moeten ze zich ook zeker geen eetstoornisspecialist noemen. Mensen gaan naar ze toe omdat ze knel zijn komen te zitten en niet weten hoe ze de cirkel moeten doorbreken. Maar uiteraard moet je zelf meewerken.
Ik vind alleen dat ze weinig doen met mijn vragen en suggesties.
woensdag 14 december 2016 om 23:28
quote:dophertje schreef op 14 december 2016 @ 23:14:
Zij moeten ook niks doen: jij zou iets moeten gaan doen. Nl kiezen of je de rest van je leven zoveel tijd en energie aan eten en alles wat ermee gemoeid gaat wil geven of dat er meer belangrijke dingen zijn die aandacht vragen.
Sterkte met je keuze
Daar ben ik het niet mee eens: als zij niets moeten,moeten ze zich ook zeker geen eetstoornisspecialist noemen. Mensen gaan naar ze toe omdat ze knel zijn komen te zitten en niet weten hoe ze de cirkel moeten doorbreken. Maar uiteraard moet je zelf meewerken.
Ik vind alleen dat ze weinig doen met mijn vragen en suggesties.
Zij moeten ook niks doen: jij zou iets moeten gaan doen. Nl kiezen of je de rest van je leven zoveel tijd en energie aan eten en alles wat ermee gemoeid gaat wil geven of dat er meer belangrijke dingen zijn die aandacht vragen.
Sterkte met je keuze
Daar ben ik het niet mee eens: als zij niets moeten,moeten ze zich ook zeker geen eetstoornisspecialist noemen. Mensen gaan naar ze toe omdat ze knel zijn komen te zitten en niet weten hoe ze de cirkel moeten doorbreken. Maar uiteraard moet je zelf meewerken.
Ik vind alleen dat ze weinig doen met mijn vragen en suggesties.
woensdag 14 december 2016 om 23:35
Wat heb ik met je te doen
Ik ben genezen van boulimia, maar ik heb jarenlang meerdere verslavingen gehad, zoals alcohol, cocaïne, xtc een deze heftige eetstoornis. Het was een vicieuze cirkel. Ik had geen eetproblemen als ik onder invloed was. Ik kon onder invloed zijn zonder dat ik naar drank stonk,, maar als ik nuchter was had ik eetproblemen en niet zo'n beetje ook enz enz enz.
Enkele jaren nadat ik van de alcohol en drugs af was (dit is een andere lang verhaal, niet relevant in dit verhaal) ging ik steeds bewuster leven, ik stopte zelfs met roken maar die hardnekkige boulimia bleef.
Ik besloot te gaan sporten omdat ik niet meer wilde braken. Het sporten zou mij helpen om niet aan te komen als ik normaal zou eten want daar was ik natuurlijk ontzettend bang voor als ik niet meer zou braken. Doordat ik niet meer braakte had ik ook geen neiging meer tot vreetbuien.....eigenlijk ging het heel geleidelijk aan vanzelf.... gewone porties eten, niet meer braken en goed sporten.
Na ongeveer een jaar fanatiek gesport te hebben kreeg ik een blessure....ik kon dus niet meer sporten en ik was ontzettend bang dat ik zou aankomen. Wonder boven wonder kwam ik amper aan en ik had ook geen vreetbuien meer. Ik heb sinds 2010 geen boulimia meer.
Ik kan eigenlijk zeggen dat ik veel geluk hebt gehad en dat ik zelf mijn boulimia heb opgelost maar ik denk ook dat het komt doordat ik psychisch steeds sterker werd.
Ik let inmiddels al jaren niet meer op m'n gewicht, ik let wel op wat ik eet maar ik heb er controle op. Dit zal me nooit meer overkomen!
Ik wens je heel veel kracht om deze ziekte te overwinnen.
Ik ben genezen van boulimia, maar ik heb jarenlang meerdere verslavingen gehad, zoals alcohol, cocaïne, xtc een deze heftige eetstoornis. Het was een vicieuze cirkel. Ik had geen eetproblemen als ik onder invloed was. Ik kon onder invloed zijn zonder dat ik naar drank stonk,, maar als ik nuchter was had ik eetproblemen en niet zo'n beetje ook enz enz enz.
Enkele jaren nadat ik van de alcohol en drugs af was (dit is een andere lang verhaal, niet relevant in dit verhaal) ging ik steeds bewuster leven, ik stopte zelfs met roken maar die hardnekkige boulimia bleef.
Ik besloot te gaan sporten omdat ik niet meer wilde braken. Het sporten zou mij helpen om niet aan te komen als ik normaal zou eten want daar was ik natuurlijk ontzettend bang voor als ik niet meer zou braken. Doordat ik niet meer braakte had ik ook geen neiging meer tot vreetbuien.....eigenlijk ging het heel geleidelijk aan vanzelf.... gewone porties eten, niet meer braken en goed sporten.
Na ongeveer een jaar fanatiek gesport te hebben kreeg ik een blessure....ik kon dus niet meer sporten en ik was ontzettend bang dat ik zou aankomen. Wonder boven wonder kwam ik amper aan en ik had ook geen vreetbuien meer. Ik heb sinds 2010 geen boulimia meer.
Ik kan eigenlijk zeggen dat ik veel geluk hebt gehad en dat ik zelf mijn boulimia heb opgelost maar ik denk ook dat het komt doordat ik psychisch steeds sterker werd.
Ik let inmiddels al jaren niet meer op m'n gewicht, ik let wel op wat ik eet maar ik heb er controle op. Dit zal me nooit meer overkomen!
Ik wens je heel veel kracht om deze ziekte te overwinnen.
woensdag 14 december 2016 om 23:46
Ha Poezensnoes,
Ik heb het ook gehad, en ik dacht de afgelopen jaren er voorgoed af te zijn. Maar de afgelopen maanden is mijn boulimia schijnbaar uit het niets teruggekomen. weer gevangen in hetzelfde oude patroon. Ik weet met mijn hoofd dat dat niet waar is en dat ik hier weer uit kan stappen, maar het gevoel is hopeloos. Het is een kleine hel die bestaat uit de supermarkt, het toilet en de spiegel (die ik net als vroeger begin te haten).
Ik heb therapie gehad destijds, niet voor mijn eetstoornis maar voor een algehele burnout. Dat heeft bij mij heel veel goeds gedaan. Ik leerde op een nieuwe manier leven en de eetstoornis, die toen trouwens al op een iets lager pitje stond omdat ik samenwoonde, leek daarmee ook overwonnen. Ik ben van plan komende week opnieuw contact op te nemen met de therapeut die ik toen had. Daar had ik een heel goede klik mee. Gewoon iemand met een praktijk aan huis.
Ik heb geen andere tip dan deze: Geef je over aan de therapie. Als je er echt geen vertrouwen in hebt moet je iemand uitzoeken die je wel vertrouwt, maar het belangrijkst is dat je je LAAT helpen. Jij denkt dat je iets moet doen aan je onnatuurlijke belangstelling voor eten. Maar dat is de eetstoornislogica die praat. Iemand met een drugsverslaving wordt immers ook niet behandeld aan zijn 'onnatuurlijke belangstelling voor verdovende middelen' maar aan het mechanisme van de verslaving zelf. En die verslaving of eetstoornis, is een mechanisme met een eigen willetje: die wil ergens helemaal niet genezen. Je weet vast wel wat ik daarmee bedoel. Een deel van jou wil niet zonder eten en braken, net zoals een deel van mij dat niet wil. Dat deel ga ik naar therapie slepen komende week. Ga jij stoppen met excuses verzinnen voor jezelf om je niet echt te laten helpen op therapie? Sterkte.
Ik heb het ook gehad, en ik dacht de afgelopen jaren er voorgoed af te zijn. Maar de afgelopen maanden is mijn boulimia schijnbaar uit het niets teruggekomen. weer gevangen in hetzelfde oude patroon. Ik weet met mijn hoofd dat dat niet waar is en dat ik hier weer uit kan stappen, maar het gevoel is hopeloos. Het is een kleine hel die bestaat uit de supermarkt, het toilet en de spiegel (die ik net als vroeger begin te haten).
Ik heb therapie gehad destijds, niet voor mijn eetstoornis maar voor een algehele burnout. Dat heeft bij mij heel veel goeds gedaan. Ik leerde op een nieuwe manier leven en de eetstoornis, die toen trouwens al op een iets lager pitje stond omdat ik samenwoonde, leek daarmee ook overwonnen. Ik ben van plan komende week opnieuw contact op te nemen met de therapeut die ik toen had. Daar had ik een heel goede klik mee. Gewoon iemand met een praktijk aan huis.
Ik heb geen andere tip dan deze: Geef je over aan de therapie. Als je er echt geen vertrouwen in hebt moet je iemand uitzoeken die je wel vertrouwt, maar het belangrijkst is dat je je LAAT helpen. Jij denkt dat je iets moet doen aan je onnatuurlijke belangstelling voor eten. Maar dat is de eetstoornislogica die praat. Iemand met een drugsverslaving wordt immers ook niet behandeld aan zijn 'onnatuurlijke belangstelling voor verdovende middelen' maar aan het mechanisme van de verslaving zelf. En die verslaving of eetstoornis, is een mechanisme met een eigen willetje: die wil ergens helemaal niet genezen. Je weet vast wel wat ik daarmee bedoel. Een deel van jou wil niet zonder eten en braken, net zoals een deel van mij dat niet wil. Dat deel ga ik naar therapie slepen komende week. Ga jij stoppen met excuses verzinnen voor jezelf om je niet echt te laten helpen op therapie? Sterkte.
pluk de nacht
woensdag 14 december 2016 om 23:52
quote:TinPanAlley schreef op 14 december 2016 @ 23:35:
Wat heb ik met je te doen
Ik ben genezen van boulimia, maar ik heb jarenlang meerdere verslavingen gehad, zoals alcohol, cocaïne, xtc een deze heftige eetstoornis. Het was een vicieuze cirkel. Ik had geen eetproblemen als ik onder invloed was. Ik kon onder invloed zijn zonder dat ik naar drank stonk,, maar als ik nuchter was had ik eetproblemen en niet zo'n beetje ook enz enz enz.
(…)
Ik let inmiddels al jaren niet meer op m'n gewicht, ik let wel op wat ik eet maar ik heb er controle op. Dit zal me nooit meer overkomen!
Ik wens je heel veel kracht om deze ziekte te overwinnen.
Ik heb ook meerdere verslavingen gehad… voor mij voelt boulimia ook als een verslaving trouwens. Die angst om aan te komen heb je treffend omschreven. Dat is exact waar ik op het moment weer mee worstel. Inspirerend hoe jij jezelf geholpen hebt, dank je voor jouw verhaal.
Wat heb ik met je te doen
Ik ben genezen van boulimia, maar ik heb jarenlang meerdere verslavingen gehad, zoals alcohol, cocaïne, xtc een deze heftige eetstoornis. Het was een vicieuze cirkel. Ik had geen eetproblemen als ik onder invloed was. Ik kon onder invloed zijn zonder dat ik naar drank stonk,, maar als ik nuchter was had ik eetproblemen en niet zo'n beetje ook enz enz enz.
(…)
Ik let inmiddels al jaren niet meer op m'n gewicht, ik let wel op wat ik eet maar ik heb er controle op. Dit zal me nooit meer overkomen!
Ik wens je heel veel kracht om deze ziekte te overwinnen.
Ik heb ook meerdere verslavingen gehad… voor mij voelt boulimia ook als een verslaving trouwens. Die angst om aan te komen heb je treffend omschreven. Dat is exact waar ik op het moment weer mee worstel. Inspirerend hoe jij jezelf geholpen hebt, dank je voor jouw verhaal.
pluk de nacht
woensdag 14 december 2016 om 23:58
quote:Poezensnoes schreef op 14 december 2016 @ 23:25:
[...]
Wat mooi! Dat moet echt een verademing zijn. Zijn de veelvuldige gedachten aan eten ook verdwenen, of heb je nu eerder dat je je neigingen onder controle hebt?
Je hoeft trouwens niet te antwoorden als het te veel info is!
Ik denk niet meer aan eten zoals toen. Toen dacht ik 24/7 aan eten en braken en niet eten en vreten aankomen en afvallen.
Ik heb nu alleen nog als ik uit eten ga in een all you can Eat restaurant dat ik me schuldig voel. Heel stom.
Ik hou nog steeds van lekker eten. Maar ben er niet meer mee bezig als elk ander. Ik kook gewoon, maar neem ook gewoon wat lekkers. Het is alleen geen hele zak chips, geen 12 koeken en 12 worstenbroodjes meer, maar wat gematigder. Soms eet ik normaal, soms wat te veel en soms te weinig. Denk dat iedereen dat wel doet. Maar er over denken zoveel, nee dat is er gelukkig niet meer. Natuurlijk maak ik me soms nog wel druk over hoe ik eruit zie, maar denk dat alle vrouwen dat wel doen..
Ik werd er altijd zo moe van, zo zo moe..
[...]
Wat mooi! Dat moet echt een verademing zijn. Zijn de veelvuldige gedachten aan eten ook verdwenen, of heb je nu eerder dat je je neigingen onder controle hebt?
Je hoeft trouwens niet te antwoorden als het te veel info is!
Ik denk niet meer aan eten zoals toen. Toen dacht ik 24/7 aan eten en braken en niet eten en vreten aankomen en afvallen.
Ik heb nu alleen nog als ik uit eten ga in een all you can Eat restaurant dat ik me schuldig voel. Heel stom.
Ik hou nog steeds van lekker eten. Maar ben er niet meer mee bezig als elk ander. Ik kook gewoon, maar neem ook gewoon wat lekkers. Het is alleen geen hele zak chips, geen 12 koeken en 12 worstenbroodjes meer, maar wat gematigder. Soms eet ik normaal, soms wat te veel en soms te weinig. Denk dat iedereen dat wel doet. Maar er over denken zoveel, nee dat is er gelukkig niet meer. Natuurlijk maak ik me soms nog wel druk over hoe ik eruit zie, maar denk dat alle vrouwen dat wel doen..
Ik werd er altijd zo moe van, zo zo moe..
donderdag 15 december 2016 om 00:11
quote:TinPanAlley schreef op 14 december 2016 @ 23:35:
Wat heb ik met je te doen
Ik ben genezen van boulimia, maar ik heb jarenlang meerdere verslavingen gehad, zoals alcohol, cocaïne, xtc een deze heftige eetstoornis. Het was een vicieuze cirkel. Ik had geen eetproblemen als ik onder invloed was. Ik kon onder invloed zijn zonder dat ik naar drank stonk,, maar als ik nuchter was had ik eetproblemen en niet zo'n beetje ook enz enz enz.
Enkele jaren nadat ik van de alcohol en drugs af was (dit is een andere lang verhaal, niet relevant in dit verhaal) ging ik steeds bewuster leven, ik stopte zelfs met roken maar die hardnekkige boulimia bleef.
Ik besloot te gaan sporten omdat ik niet meer wilde braken. Het sporten zou mij helpen om niet aan te komen als ik normaal zou eten want daar was ik natuurlijk ontzettend bang voor als ik niet meer zou braken. Doordat ik niet meer braakte had ik ook geen neiging meer tot vreetbuien.....eigenlijk ging het heel geleidelijk aan vanzelf.... gewone porties eten, niet meer braken en goed sporten.
Na ongeveer een jaar fanatiek gesport te hebben kreeg ik een blessure....ik kon dus niet meer sporten en ik was ontzettend bang dat ik zou aankomen. Wonder boven wonder kwam ik amper aan en ik had ook geen vreetbuien meer. Ik heb sinds 2010 geen boulimia meer.
Ik kan eigenlijk zeggen dat ik veel geluk hebt gehad en dat ik zelf mijn boulimia heb opgelost maar ik denk ook dat het komt doordat ik psychisch steeds sterker werd.
Ik let inmiddels al jaren niet meer op m'n gewicht, ik let wel op wat ik eet maar ik heb er controle op. Dit zal me nooit meer overkomen!
Ik wens je heel veel kracht om deze ziekte te overwinnen.
Dankjewel voor je antwoord. Ik kan me goed in je verhaal vinden, ik heb ook een alcoholprobleem gehad maar wonder boven wonder is het vanzelf overgegaan. Ik gok dat het te maken had met het de wetenschap dat je van alcohol aankomt..
Echt een ongelooflijk inspirerend verhaal. Ik heb eigenlijk nog nooit gehoord van iemand die op eigen houtje van z'n boulimia af is gekomen. Ik heb zelf een tijdje gehad dat ik bijna niet meer braakte, maar toen werd het weer binge eating omdat ik niet meer wist wat normaal eten was en daar ben ik veel van aangekomen. Nu weer full-blown boulimia...
Knuffel terug
Wat heb ik met je te doen
Ik ben genezen van boulimia, maar ik heb jarenlang meerdere verslavingen gehad, zoals alcohol, cocaïne, xtc een deze heftige eetstoornis. Het was een vicieuze cirkel. Ik had geen eetproblemen als ik onder invloed was. Ik kon onder invloed zijn zonder dat ik naar drank stonk,, maar als ik nuchter was had ik eetproblemen en niet zo'n beetje ook enz enz enz.
Enkele jaren nadat ik van de alcohol en drugs af was (dit is een andere lang verhaal, niet relevant in dit verhaal) ging ik steeds bewuster leven, ik stopte zelfs met roken maar die hardnekkige boulimia bleef.
Ik besloot te gaan sporten omdat ik niet meer wilde braken. Het sporten zou mij helpen om niet aan te komen als ik normaal zou eten want daar was ik natuurlijk ontzettend bang voor als ik niet meer zou braken. Doordat ik niet meer braakte had ik ook geen neiging meer tot vreetbuien.....eigenlijk ging het heel geleidelijk aan vanzelf.... gewone porties eten, niet meer braken en goed sporten.
Na ongeveer een jaar fanatiek gesport te hebben kreeg ik een blessure....ik kon dus niet meer sporten en ik was ontzettend bang dat ik zou aankomen. Wonder boven wonder kwam ik amper aan en ik had ook geen vreetbuien meer. Ik heb sinds 2010 geen boulimia meer.
Ik kan eigenlijk zeggen dat ik veel geluk hebt gehad en dat ik zelf mijn boulimia heb opgelost maar ik denk ook dat het komt doordat ik psychisch steeds sterker werd.
Ik let inmiddels al jaren niet meer op m'n gewicht, ik let wel op wat ik eet maar ik heb er controle op. Dit zal me nooit meer overkomen!
Ik wens je heel veel kracht om deze ziekte te overwinnen.
Dankjewel voor je antwoord. Ik kan me goed in je verhaal vinden, ik heb ook een alcoholprobleem gehad maar wonder boven wonder is het vanzelf overgegaan. Ik gok dat het te maken had met het de wetenschap dat je van alcohol aankomt..
Echt een ongelooflijk inspirerend verhaal. Ik heb eigenlijk nog nooit gehoord van iemand die op eigen houtje van z'n boulimia af is gekomen. Ik heb zelf een tijdje gehad dat ik bijna niet meer braakte, maar toen werd het weer binge eating omdat ik niet meer wist wat normaal eten was en daar ben ik veel van aangekomen. Nu weer full-blown boulimia...
Knuffel terug
donderdag 15 december 2016 om 00:17
quote:lavenzia schreef op 14 december 2016 @ 23:58:
[...]
Ik denk niet meer aan eten zoals toen. Toen dacht ik 24/7 aan eten en braken en niet eten en vreten aankomen en afvallen.
Ik heb nu alleen nog als ik uit eten ga in een all you can Eat restaurant dat ik me schuldig voel. Heel stom.
Ik hou nog steeds van lekker eten. Maar ben er niet meer mee bezig als elk ander. Ik kook gewoon, maar neem ook gewoon wat lekkers. Het is alleen geen hele zak chips, geen 12 koeken en 12 worstenbroodjes meer, maar wat gematigder. Soms eet ik normaal, soms wat te veel en soms te weinig. Denk dat iedereen dat wel doet. Maar er over denken zoveel, nee dat is er gelukkig niet meer. Natuurlijk maak ik me soms nog wel druk over hoe ik eruit zie, maar denk dat alle vrouwen dat wel doen..
Ik werd er altijd zo moe van, zo zo moe..Superblij om te horen dat je dat niet meer hebt. Het geeft me hoop wanneer ik lees dat anderen het hebben overwonnen. Ik hoop dat ik dat ook ooit over mezelf kan zeggen.
[...]
Ik denk niet meer aan eten zoals toen. Toen dacht ik 24/7 aan eten en braken en niet eten en vreten aankomen en afvallen.
Ik heb nu alleen nog als ik uit eten ga in een all you can Eat restaurant dat ik me schuldig voel. Heel stom.
Ik hou nog steeds van lekker eten. Maar ben er niet meer mee bezig als elk ander. Ik kook gewoon, maar neem ook gewoon wat lekkers. Het is alleen geen hele zak chips, geen 12 koeken en 12 worstenbroodjes meer, maar wat gematigder. Soms eet ik normaal, soms wat te veel en soms te weinig. Denk dat iedereen dat wel doet. Maar er over denken zoveel, nee dat is er gelukkig niet meer. Natuurlijk maak ik me soms nog wel druk over hoe ik eruit zie, maar denk dat alle vrouwen dat wel doen..
Ik werd er altijd zo moe van, zo zo moe..Superblij om te horen dat je dat niet meer hebt. Het geeft me hoop wanneer ik lees dat anderen het hebben overwonnen. Ik hoop dat ik dat ook ooit over mezelf kan zeggen.
donderdag 15 december 2016 om 00:23
Voor mij werkte het wel zo: ik moest zelf aan de bak en niemand anders. Natuurlijk faciliteert zo'n kliniek je dit te kunnen doen, althans dat zou zo moeten zijn. Maar alleen jij kunt de verandering bewerkstelligen. Ik had een forse eetstoornis nao met perioden van weinig eten naar eetbuien braken laxeren en een jarenlange periode van zeer beperkte keuze (alleen zgn 'veilige voedingsmiddelen') tot dat ik het echt beu was dat 80% van mijn energie en gedachten gingen over (niet)eten. Pas toen kon ik me met stapjes overgeven aan behandeling en verandering. Hoop dat je in gesprek met je behandelaren kunt aangeven wat je mist en wel nodig hebt?
donderdag 15 december 2016 om 00:30
Ik ben nu in behandeling, bij ursula. Het gaat tot nu toe daar best goed; ze kijken heel erg naar wat ik nodig heb en wat voor mij werkt. Maar ik sluit me wel aan bij wat dophertje zegt, uiteindelijk moet je het zelf doen en willen. Ik wil niet dat dit me mijn hele leven lang blijft achtervolgen. Dus ik ben, hoe eng en kut en afschuwelijk het ook is, compleet eerlijk tegen mijn behandelaar. Dus ja, het gaat echt heel goed, ik krijg vrijwel alleen complimenten over hoe ik dingen aanpak en met dingen omga. Maar ik geef nu ook echt wel aan dat het dus nu juist eigenlijk minder gaat vanwege de gedachtes. Dat de neiging om maaltijden over te slaan zo groot is. Dat dat nu dus ook gebeurt. En dat helpt voor mijn gevoel nog het meeste, die complete eerlijkheid.
Dus tsja. Ze kúnnen je helpen, maar jij bent de enige die wat "moet". En stiekem moet je helemaal niets. Ik heb de keuze gemaakt om hulp te zoeken, om ervoor open te staan. Ik móet dat niet. Zij vertellen me ook zeker niet wat ik "moet" doen. Ik doe dingen voor mezelf, omdat ik het wil. Ik heb daar controle over, niemand anders. Ook die kut eetstoornisstem niet.
Dus tsja. Ze kúnnen je helpen, maar jij bent de enige die wat "moet". En stiekem moet je helemaal niets. Ik heb de keuze gemaakt om hulp te zoeken, om ervoor open te staan. Ik móet dat niet. Zij vertellen me ook zeker niet wat ik "moet" doen. Ik doe dingen voor mezelf, omdat ik het wil. Ik heb daar controle over, niemand anders. Ook die kut eetstoornisstem niet.
donderdag 15 december 2016 om 00:31
Ik heb een aantal maanden zoiets gehad... in elk geval steeds vinger in de keel na het eten. En dan uiteindelijk door gigantische honger zware vreetbuien krijgen. Om me vervolgens weer schuldig te voelen en zo was het cirkeltje weer rond. Elke dag op de weegschaal, soms ineens een paar kilo lichter en me dan geweldig voelen. Op de lange termijn ben ik er zo'n 10 kilo door aangekomen... mijn hele lichaam was door de war.
Ik weet niet meer precies hoe het gegaan is, maar op een gegeven moment was ik met vriend iets eten, ging even naar het toilet om te spugen en hij vroeg daarna iets (weet niet meer wat, iets van waarom ik zo weinig gegeten had of waarom ik zolang was weggebleven vermoed ik). Ik heb het diezelfde avond of die dag daarop opgebiecht geloof ik. Ik kan absoluut niet liegen, dat is m'n redding geweest. Hij was heel boos, dat als ik er nu niet mee stopte dat hij dan de relatie verbrak. Toen was het voor mij ook klaar.
Ik heb nog steeds wel een soort 'betraffende' stem in mijn hoofd, maar die geef ik nu gewoon geen aandacht meer. Tenminste dat probeer ik. In elk geval geef ik er niet aan toe. Ik weet wel heel goed dat er iets anders onder zit, namelijk een flink gebrek aan zelfvertrouwen. Zodra ik goed in mijn vel zit denk ik er niet eens meer over na. Maar zodra er iets vervelends gebeurd in mijn leven voel ik die 'drang' weer.
Ik weet niet meer precies hoe het gegaan is, maar op een gegeven moment was ik met vriend iets eten, ging even naar het toilet om te spugen en hij vroeg daarna iets (weet niet meer wat, iets van waarom ik zo weinig gegeten had of waarom ik zolang was weggebleven vermoed ik). Ik heb het diezelfde avond of die dag daarop opgebiecht geloof ik. Ik kan absoluut niet liegen, dat is m'n redding geweest. Hij was heel boos, dat als ik er nu niet mee stopte dat hij dan de relatie verbrak. Toen was het voor mij ook klaar.
Ik heb nog steeds wel een soort 'betraffende' stem in mijn hoofd, maar die geef ik nu gewoon geen aandacht meer. Tenminste dat probeer ik. In elk geval geef ik er niet aan toe. Ik weet wel heel goed dat er iets anders onder zit, namelijk een flink gebrek aan zelfvertrouwen. Zodra ik goed in mijn vel zit denk ik er niet eens meer over na. Maar zodra er iets vervelends gebeurd in mijn leven voel ik die 'drang' weer.
donderdag 15 december 2016 om 01:03
Hi poezesnoes. Mag je de naam van een instelling noemen hier? Ik raad ze erg aan. Ik herken veel in je verhaal. Ik heb ruim 14 jaar een eetstoornis gehad en ben uiteindelijk bij een grote terechtgekomen waar ze werken met ervaringsdeskundige professionals. Dat was een verademing, hoe moeilijk en pijnlijk ook. Herstel blijft vallen en opstaan, maar mijn leven draait niet meer om de eetstoornis en ik kan mezelf steeds meer laten zijn, gewoon fijn & lief zoals ik ben. Waar het vroeger de gehele dag en elke gedachte beheerste, kijk ik nu meer van een afstand naar gedachten die zijn blijven hangen. Omdat ik mezelf nu ken én omarm, heeft de eetstoornis steeds minder macht. Ik heb er lang over gedaan om hier te komen, maar ook dat geeft niet meer. Dit was mijn weg. Je mag me een PM sturen voor meer info of om te kletsen. Ik weet hoe ellendig en wanhopig het voelt. Je bent niet alleen, en ja, herstel is écht mogelijk (En dat zeg ik, iemand die niet geloofde dat het beter kon worden en niet meer verder wilde.)
donderdag 15 december 2016 om 01:16
Belangrijk trouwens om te weten is dat je het niet alleen hoeft te doen. Waarschijnlijk voel je ook wel aan dat dat niet kan. Ik dacht altijd dat ik gewoon normaal moest doen. Maar normaal bestond niet meer in dat warrige, verdrietige hoofdje van mij. De eetstoornis is niet met argumenten te begrijpen of op te lossen. Begeleiding en een veilige plek zijn van groot belang bij het adequaat aanpakken van de eetstoornis. Er zit zo'n wereld onder- en je hebt iemand nodig die de eetstoornis begrijpt en je kan helpen deze zelf ook te begrijpen en de functie die ze heeft. Het is laat, en ik ben moe dus ik brabbel, ik wil alleen maar zeggen dat het goed is dat je hulp hebt gezocht, en goed is dat je verder kijkt nu je niet het gevoel hebt helemaal op je plek te zitten.
donderdag 15 december 2016 om 01:23
quote:mevrouwperegrine schreef op 15 december 2016 @ 01:03:
Hi poezesnoes. Mag je de naam van een instelling noemen hier? Ik raad ze erg aan. Ik herken veel in je verhaal. Ik heb ruim 14 jaar een eetstoornis gehad en ben uiteindelijk bij een grote terechtgekomen waar ze werken met ervaringsdeskundige professionals. Dat was een verademing, hoe moeilijk en pijnlijk ook. Herstel blijft vallen en opstaan, maar mijn leven draait niet meer om de eetstoornis en ik kan mezelf steeds meer laten zijn, gewoon fijn & lief zoals ik ben. Waar het vroeger de gehele dag en elke gedachte beheerste, kijk ik nu meer van een afstand naar gedachten die zijn blijven hangen. Omdat ik mezelf nu ken én omarm, heeft de eetstoornis steeds minder macht. Ik heb er lang over gedaan om hier te komen, maar ook dat geeft niet meer. Dit was mijn weg. Je mag me een PM sturen voor meer info of om te kletsen. Ik weet hoe ellendig en wanhopig het voelt. Je bent niet alleen, en ja, herstel is écht mogelijk (En dat zeg ik, iemand die niet geloofde dat het beter kon worden en niet meer verder wilde.)Ik denk dat ik weet naar welke instelling je verwijst! Begint met "Hu..." Ik zit nu bij eentje die met "Ps" begint en voel me er eerlijk gezegd niet begrepen. De website laat ook een veel lager herstelpercentage zien dan je bij HC ziet. HC had een landelijke intakestop, ik kon er pas januari of februari terecht. Ergens is het ook mijn schuld geweest, ik had niet zo lang moeten wachten. Maar heb je bijvoorbeeld de docu over dat meisje Emma gezien? Hoe ze haar hebben behandeld zag er super uit. Het kind heeft in haar laatste dagen, waar ze alleen maar hulpverleners zag, ook alleen maar vrienden om zich heen gehad en dat vind ik prachtig. Bij Ps... hebben ze weleens gegrinnikt gevolgd door commentaar als "ik snap sowieso niet waarom jullie dat doen". Dat vond ik erg jammer. Ik bp je!
Hi poezesnoes. Mag je de naam van een instelling noemen hier? Ik raad ze erg aan. Ik herken veel in je verhaal. Ik heb ruim 14 jaar een eetstoornis gehad en ben uiteindelijk bij een grote terechtgekomen waar ze werken met ervaringsdeskundige professionals. Dat was een verademing, hoe moeilijk en pijnlijk ook. Herstel blijft vallen en opstaan, maar mijn leven draait niet meer om de eetstoornis en ik kan mezelf steeds meer laten zijn, gewoon fijn & lief zoals ik ben. Waar het vroeger de gehele dag en elke gedachte beheerste, kijk ik nu meer van een afstand naar gedachten die zijn blijven hangen. Omdat ik mezelf nu ken én omarm, heeft de eetstoornis steeds minder macht. Ik heb er lang over gedaan om hier te komen, maar ook dat geeft niet meer. Dit was mijn weg. Je mag me een PM sturen voor meer info of om te kletsen. Ik weet hoe ellendig en wanhopig het voelt. Je bent niet alleen, en ja, herstel is écht mogelijk (En dat zeg ik, iemand die niet geloofde dat het beter kon worden en niet meer verder wilde.)Ik denk dat ik weet naar welke instelling je verwijst! Begint met "Hu..." Ik zit nu bij eentje die met "Ps" begint en voel me er eerlijk gezegd niet begrepen. De website laat ook een veel lager herstelpercentage zien dan je bij HC ziet. HC had een landelijke intakestop, ik kon er pas januari of februari terecht. Ergens is het ook mijn schuld geweest, ik had niet zo lang moeten wachten. Maar heb je bijvoorbeeld de docu over dat meisje Emma gezien? Hoe ze haar hebben behandeld zag er super uit. Het kind heeft in haar laatste dagen, waar ze alleen maar hulpverleners zag, ook alleen maar vrienden om zich heen gehad en dat vind ik prachtig. Bij Ps... hebben ze weleens gegrinnikt gevolgd door commentaar als "ik snap sowieso niet waarom jullie dat doen". Dat vond ik erg jammer. Ik bp je!
donderdag 15 december 2016 om 08:06
Ik ben er ook van genezen. Wat een verademing is dat. Al jaren geleden nu.
Ik ben er zonder hulp uitgekomen. Maar dat is een proces van jaren. Wordt steeds beter.
Het gaat om zelfacceptatie in de bredere zin van het woord. Pas als je jezelf kunt accepteren hoe je bent, en dat is dus helaas ook 'dik', dan ben je pas niet meer 'afhankelijk' van het eten. Ik begrijp dat dat heel moeilijk is. Maar daar zat bij mij de sleutel.
Toen ik mezelf accepteerde met mijn te dikke lijf, kon ik langzaamaan weer leren voelen wat mijn lichaam mij vertelde. Of ik honger had of niet. En als ik honger had mocht ik altijd eten. Want juist het 'niet mogen eten' werkt de boulimia in de hand.
Toen het straffen en belonen wegviel, en ik gewoon mocht eten waar ik behoefte aan had, tenminste waar mijn lichaam Echt behoefte aan had, in plaats van mijn emoties weg te eten, toen viel ik langzaamaan steeds meer af tot een normaal gewicht, zij het een paar kilo aan de mollige kant.
Ik ben er zonder hulp uitgekomen. Maar dat is een proces van jaren. Wordt steeds beter.
Het gaat om zelfacceptatie in de bredere zin van het woord. Pas als je jezelf kunt accepteren hoe je bent, en dat is dus helaas ook 'dik', dan ben je pas niet meer 'afhankelijk' van het eten. Ik begrijp dat dat heel moeilijk is. Maar daar zat bij mij de sleutel.
Toen ik mezelf accepteerde met mijn te dikke lijf, kon ik langzaamaan weer leren voelen wat mijn lichaam mij vertelde. Of ik honger had of niet. En als ik honger had mocht ik altijd eten. Want juist het 'niet mogen eten' werkt de boulimia in de hand.
Toen het straffen en belonen wegviel, en ik gewoon mocht eten waar ik behoefte aan had, tenminste waar mijn lichaam Echt behoefte aan had, in plaats van mijn emoties weg te eten, toen viel ik langzaamaan steeds meer af tot een normaal gewicht, zij het een paar kilo aan de mollige kant.
donderdag 15 december 2016 om 09:03
Wat een herkenbare verhalen allemaal.
Het is inderdaad een verademing om hiervan verlost te zijn, zelfs jaren later elke dag weer. Ik schaamde me zo over mijn ziekte. Ik deed alsof ik geluk had en dat ik alles kan eten zonder dik te worden. Ik ben altijd slank geweest en kon vroeger als kind echt enorm veel weg stouwen. Mijn familie geloofde ook dat ik een lintworm had. Maar het gebeurde ook wel eens dat er iemand na een toiletbezoek vroeg of er iemand had overgegeven. Ik moest ook altijd de toiletruimte goed in de gaten houden want er zaten vaak spetters van braaksel aan de pot of aan de muur.
Jeetje als ik hier allemaal aan terugdenk dan ben ik zo blij dat ik dit allemaal niet meer heb. Het voelt echt als een bevrijding.
Het is inderdaad ook een kwestie van weer leren wat normaal eten is. En wat ik zeker heb geleerd is dat je niet te weinig moet eten. Ik eet iedere dag 's morgens een bak havermout, overdag 6 boterhammen en 's avonds een warme maaltijd. Dit is mijn basis en tussendoor eet ik echt wel eens een chocolaatje, of een kaascroissant extra en soms er in twee dagen een zak snoep op. Maar ik kan dit allemaal prima onder controle houden en dat voelt zo ontzettend fijn.
TO, je mag me altijd een bericht sturen. Ik heb er vertrouwen in dat het bij jou ook goed gaat komen, de wilskracht is er!
Het is inderdaad een verademing om hiervan verlost te zijn, zelfs jaren later elke dag weer. Ik schaamde me zo over mijn ziekte. Ik deed alsof ik geluk had en dat ik alles kan eten zonder dik te worden. Ik ben altijd slank geweest en kon vroeger als kind echt enorm veel weg stouwen. Mijn familie geloofde ook dat ik een lintworm had. Maar het gebeurde ook wel eens dat er iemand na een toiletbezoek vroeg of er iemand had overgegeven. Ik moest ook altijd de toiletruimte goed in de gaten houden want er zaten vaak spetters van braaksel aan de pot of aan de muur.
Jeetje als ik hier allemaal aan terugdenk dan ben ik zo blij dat ik dit allemaal niet meer heb. Het voelt echt als een bevrijding.
Het is inderdaad ook een kwestie van weer leren wat normaal eten is. En wat ik zeker heb geleerd is dat je niet te weinig moet eten. Ik eet iedere dag 's morgens een bak havermout, overdag 6 boterhammen en 's avonds een warme maaltijd. Dit is mijn basis en tussendoor eet ik echt wel eens een chocolaatje, of een kaascroissant extra en soms er in twee dagen een zak snoep op. Maar ik kan dit allemaal prima onder controle houden en dat voelt zo ontzettend fijn.
TO, je mag me altijd een bericht sturen. Ik heb er vertrouwen in dat het bij jou ook goed gaat komen, de wilskracht is er!
donderdag 15 december 2016 om 09:34
quote:retrostar schreef op 15 december 2016 @ 07:49:
Andere belangstellingen zoeken. Zó intensief bezig zijn dat je minder belangstelling krijgt voor voedsel.Je kunt dit niet zo zeggen tegen iedereen. Misschien dat het voor sommige mensen zou werken, maar je kunt niet gewoon "even ophouden met denken" als het ware. Voor mij voelt dit precies hetzelfde als zeggen "kun je niet gewoon normaal gaan eten?".
Andere belangstellingen zoeken. Zó intensief bezig zijn dat je minder belangstelling krijgt voor voedsel.Je kunt dit niet zo zeggen tegen iedereen. Misschien dat het voor sommige mensen zou werken, maar je kunt niet gewoon "even ophouden met denken" als het ware. Voor mij voelt dit precies hetzelfde als zeggen "kun je niet gewoon normaal gaan eten?".
vrijdag 16 december 2016 om 13:38
Goeie hulp is erg belangrijk en dat het klikt met de hulpverlener. Ook om te kijken naar de emotionele achtergronden. Ik heb het zelf gehad en nu gaat het goed in de zin dat ik geen vreetbuien meer heb maar ik voel me nog wel gespannen door allerlei dingen rondom eten.
Wat je zelf kan doen is zorgen voor de juiste voedingsstoffen. Bij boulimia is de serotoninehuishouding in de war en eigenlijk een hele boel in je lichaam. Bij mij heeft het, na mijn hulpverlening gescheeld dat ik mijn voedingspatroon heb aangepast. Bepaalde - verslavende en stresserende - stoffen, zoals in chocolade en kaas vermijden heeft enorm geholpen, naast wat voedingssupplementen gebruiken. Een middel dat kan helpen de serotoninehuishouding te verbeteren is Griffonia. Dat helpt ook om de eetlust te normaliseren.
En verder proberen vooral van je eten te genieten, in plaats van naar binnen werken. Wat daarbij kan helpen is om zelf dingen klaar te maken, in plaats van gedachteloos uit een zak te snaaien.
Wat je zelf kan doen is zorgen voor de juiste voedingsstoffen. Bij boulimia is de serotoninehuishouding in de war en eigenlijk een hele boel in je lichaam. Bij mij heeft het, na mijn hulpverlening gescheeld dat ik mijn voedingspatroon heb aangepast. Bepaalde - verslavende en stresserende - stoffen, zoals in chocolade en kaas vermijden heeft enorm geholpen, naast wat voedingssupplementen gebruiken. Een middel dat kan helpen de serotoninehuishouding te verbeteren is Griffonia. Dat helpt ook om de eetlust te normaliseren.
En verder proberen vooral van je eten te genieten, in plaats van naar binnen werken. Wat daarbij kan helpen is om zelf dingen klaar te maken, in plaats van gedachteloos uit een zak te snaaien.
