Psyche
alle pijlers
Wie kan er ook beter luisteren dan praten over zichzelf?
zaterdag 8 januari 2022 om 19:59
Zoals jullie in een ander topic kunnen lezen zit ik momenteel niet zo goed in mijn vel.
Normaal gesproken heb ik veel contact met vrienden, vooral via de app en telefoon (ik ben veel verhuisd waardoor veel mensen op afstand wonen). Nu is het stil. Kennelijk ben ik vaak degene die gesprekken begin... en nu even niet.
Tegelijkertijd ben ik iemand bij wie heel veel mensen hun verhaal doen. Vrienden, kennissen, familieleden. Ik ken persoonlijke details en zorgen van heel veel mensen. Maar zelf doe ik alleen bij 2 directe familieleden mijn verhaal en die wil ik ook daarmee niet overbelasten. Breder uitdragen vind ik ook onprettig en tegelijkertijd heb ik er stiekem wel wat behoefte aan. In mijn meeste vriendschappen is het gewoon zo gegroeid dat ik de luisteraar is en de ander de prater. Hoe zou dit kunnen? Waarom zou ik altijd de 'sterkere' willen zijn? Vind ik mezelf niet belangrijk genoeg? Jullie kunnen het ook niet weten natuurlijk, maar misschien is er iemand die het herkent
.
Normaal gesproken heb ik veel contact met vrienden, vooral via de app en telefoon (ik ben veel verhuisd waardoor veel mensen op afstand wonen). Nu is het stil. Kennelijk ben ik vaak degene die gesprekken begin... en nu even niet.
Tegelijkertijd ben ik iemand bij wie heel veel mensen hun verhaal doen. Vrienden, kennissen, familieleden. Ik ken persoonlijke details en zorgen van heel veel mensen. Maar zelf doe ik alleen bij 2 directe familieleden mijn verhaal en die wil ik ook daarmee niet overbelasten. Breder uitdragen vind ik ook onprettig en tegelijkertijd heb ik er stiekem wel wat behoefte aan. In mijn meeste vriendschappen is het gewoon zo gegroeid dat ik de luisteraar is en de ander de prater. Hoe zou dit kunnen? Waarom zou ik altijd de 'sterkere' willen zijn? Vind ik mezelf niet belangrijk genoeg? Jullie kunnen het ook niet weten natuurlijk, maar misschien is er iemand die het herkent
.
zondag 9 januari 2022 om 12:10
Ik ben ook meer een luisteraar. De laatste tijd heb ik er wel steeds meer moeite mee, als single van begin dertig in een (sociale) wereld waarin mensen trouwen, kinderen krijgen, etc.
Op zich hoef ik niet iemand te worden die veel ruimte in neemt, maar soms begint het er een beetje op te lijken dat ik gewoon een attribuut word in het leven van iemand anders. Alsof een ander de hoofdrol speelt in het ''toneelstuk'' van zijn/haar eigen leven, en ik daar dan (in de ogen van die persoon) een bijrolletje in speel.
Die rol begint me wel steeds meer en meer tegen te staan.
Op zich hoef ik niet iemand te worden die veel ruimte in neemt, maar soms begint het er een beetje op te lijken dat ik gewoon een attribuut word in het leven van iemand anders. Alsof een ander de hoofdrol speelt in het ''toneelstuk'' van zijn/haar eigen leven, en ik daar dan (in de ogen van die persoon) een bijrolletje in speel.
Die rol begint me wel steeds meer en meer tegen te staan.
zondag 9 januari 2022 om 18:45
Haha mooi verwoord, heel herkenbaar.hebeenvraag schreef: ↑09-01-2022 12:10Ik ben ook meer een luisteraar. De laatste tijd heb ik er wel steeds meer moeite mee, als single van begin dertig in een (sociale) wereld waarin mensen trouwen, kinderen krijgen, etc.
Op zich hoef ik niet iemand te worden die veel ruimte in neemt, maar soms begint het er een beetje op te lijken dat ik gewoon een attribuut word in het leven van iemand anders. Alsof een ander de hoofdrol speelt in het ''toneelstuk'' van zijn/haar eigen leven, en ik daar dan (in de ogen van die persoon) een bijrolletje in speel.
Die rol begint me wel steeds meer en meer tegen te staan.
Ik ben ZEN en onafhankelijk volgens anderen. Ik vind dat een kwalijke zaak en best wel arrogant, want ik ben totaal niet ZEN en onafhankelijk. Mijn leven kent diepe dalen en veel onzekerheid maar die zijn geheim want ik schaam me daarvoor.
Maar ik vind het een nare gedachte dat iemand kwetsbaar zou zijn bij mij, maar andersom mijn kwetsbaarheid niet ziet. Puur een luisterend oor/rots in de branding zijn is lekker veilig en daarom laf en huichelachtig (zeg ik tegen mezelf).
Daarom heb ik voor mezelf besloten dat ik alleen nog maar gelijkwaardige contacten wil en dat ik mezelf meer ga laten zien. Ik wil kernachtig en eerlijk delen hoe het met me gaat zonder daar zelf over te oordelen of het te relativeren.
Dus dat doe ik maar dan gebeurt er iets heftigs. Je stelt je open en onmiddellijk beginnen mensen om je te geven, en je liefde en steun te geven.
Wow dat vind ik eng zeg... Het maakt me zo onzeker en bang. Zo erg dat ik ervan wakker kan liggen zelfs. Het voelt tegelijkertijd goed en niet goed, het gaat malen in mijn hoofd, wat zullen ze wel niet denken/vinden, ben ik ze nu iets verplicht, vinden ze me een zorgelijk geval, wat wordt er van me verwacht? Er gebeurt natuurlijk niets.... maar wow. Ook dat mensen zó lief en begripvol kunnen zijn, en dat ik dat "verdien" dat raakt me echt. Ik loop nu de helft van de tijd te janken van een mix van dankbaarheid en angst, maarja dat hoort ook bij kwetsbaar zijn en gelukkig oordeelt niemand daar over. Uiteindelijk is het precies wat ik wilde, maar wel een veel grotere verandering dan ik had gedacht.
zondag 9 januari 2022 om 19:03
Mijn ervaring is omgekeerd. Over het algemeen voel ik me goed. Als het dan niet zo goed gaat en ik dingen over mezelf ga delen rennen mensen weg. Maar misschien komt het omdat een deel van mijn vriendschappen eigenlijk wat scheef is...Avage schreef: ↑09-01-2022 18:45Haha mooi verwoord, heel herkenbaar.
Ik ben ZEN en onafhankelijk volgens anderen. Ik vind dat een kwalijke zaak en best wel arrogant, want ik ben totaal niet ZEN en onafhankelijk. Mijn leven kent diepe dalen en veel onzekerheid maar die zijn geheim want ik schaam me daarvoor.
Maar ik vind het een nare gedachte dat iemand kwetsbaar zou zijn bij mij, maar andersom mijn kwetsbaarheid niet ziet. Puur een luisterend oor/rots in de branding zijn is lekker veilig en daarom laf en huichelachtig (zeg ik tegen mezelf).
Daarom heb ik voor mezelf besloten dat ik alleen nog maar gelijkwaardige contacten wil en dat ik mezelf meer ga laten zien. Ik wil kernachtig en eerlijk delen hoe het met me gaat zonder daar zelf over te oordelen of het te relativeren.
Dus dat doe ik maar dan gebeurt er iets heftigs. Je stelt je open en onmiddellijk beginnen mensen om je te geven, en je liefde en steun te geven.
Wow dat vind ik eng zeg... Het maakt me zo onzeker en bang. Zo erg dat ik ervan wakker kan liggen zelfs. Het voelt tegelijkertijd goed en niet goed, het gaat malen in mijn hoofd, wat zullen ze wel niet denken/vinden, ben ik ze nu iets verplicht, vinden ze me een zorgelijk geval, wat wordt er van me verwacht? Er gebeurt natuurlijk niets.... maar wow. Ook dat mensen zó lief en begripvol kunnen zijn, en dat ik dat "verdien" dat raakt me echt. Ik loop nu de helft van de tijd te janken van een mix van dankbaarheid en angst, maarja dat hoort ook bij kwetsbaar zijn en gelukkig oordeelt niemand daar over. Uiteindelijk is het precies wat ik wilde, maar wel een veel grotere verandering dan ik had gedacht.
zondag 9 januari 2022 om 19:12
Nu lijkt het trouwens net of mijn vriendschappen alleen om problemen gaan. Dat is gelukkig niet zo, maar het gebeurt wel vaak dat iemand zegt dat hij/zij zo goed met me kan praten. Vroeger had ik wel eens vriendschappen die echt scheef waren. Nu is het in sommige vriendschappen nog maar een heel klein beetje zo.
zondag 9 januari 2022 om 19:25
Ik lees dit met tranen in mijn ogen.
Alsof ik mezelf lees!
Dit 'probleem' heb ik bijna mijn hele leven al. Ik ben altijd de luisteraar.
Ik weet niet hoe het komt maar ik weet wel dat ik dáárom sociaal contact soms vermijdt omdat ik daarna helemaal lek ben en echt moet bijkomen van alle negatieve energie/last die iemand bij heeft neergestort.
Ik praat zelf niet zoveel over mezelf omdat ik me echt niet kan voorstellen dat iemand naar mijn 'ik heb mijn teen gestoten/mijn plantje is dood/ik heb weer nieuwe schoenen nodig/mijn pink doet pijn' verhaal wil luisteren.
En onmiddellijk voel ik dat mijn gesprekspartner die lege ruimte wel pakt en het lukt me niet om het tij te keren.
Ik heb genoeg over mezelf om over te klagen, maar ik blokkeer.
En het gebeurt me bijna overal, in de bus, aan de kassa, op de sportclub van de kinderen etc.
Het viva forum is de enige plek waar ik uitgebreid vertel over alles waar ik mee zit (en soms bij de psycholoog) maar zelfs bij vrienden durf ik die ruimte niet te pakken en voel ik me al snel bezwaard als ik het idee krijg die persoon te belasten.
(Oja en bij mijn vriend. Die luistert echt altijd)
Alsof ik mezelf lees!
Dit 'probleem' heb ik bijna mijn hele leven al. Ik ben altijd de luisteraar.
Ik weet niet hoe het komt maar ik weet wel dat ik dáárom sociaal contact soms vermijdt omdat ik daarna helemaal lek ben en echt moet bijkomen van alle negatieve energie/last die iemand bij heeft neergestort.
Ik praat zelf niet zoveel over mezelf omdat ik me echt niet kan voorstellen dat iemand naar mijn 'ik heb mijn teen gestoten/mijn plantje is dood/ik heb weer nieuwe schoenen nodig/mijn pink doet pijn' verhaal wil luisteren.
En onmiddellijk voel ik dat mijn gesprekspartner die lege ruimte wel pakt en het lukt me niet om het tij te keren.
Ik heb genoeg over mezelf om over te klagen, maar ik blokkeer.
En het gebeurt me bijna overal, in de bus, aan de kassa, op de sportclub van de kinderen etc.
Het viva forum is de enige plek waar ik uitgebreid vertel over alles waar ik mee zit (en soms bij de psycholoog) maar zelfs bij vrienden durf ik die ruimte niet te pakken en voel ik me al snel bezwaard als ik het idee krijg die persoon te belasten.
(Oja en bij mijn vriend. Die luistert echt altijd)
zondag 9 januari 2022 om 19:59
hieruit klinkt niet meer de urgentie/probleem als uit je OP, TO. Daaruit bleek voor mij dat jij het initiatief tot contact neemt en ook de luisteraar bent. En als ik deze post van je lees gaat het wbt communicatie best wel evenwichtig, dus.Beeltenis schreef: ↑09-01-2022 19:12Nu lijkt het trouwens net of mijn vriendschappen alleen om problemen gaan. Dat is gelukkig niet zo, maar het gebeurt wel vaak dat iemand zegt dat hij/zij zo goed met me kan praten. Vroeger had ik wel eens vriendschappen die echt scheef waren. Nu is het in sommige vriendschappen nog maar een heel klein beetje zo.
Soms heb je even een brainstorm-sessie nodig om daar achter te komen!
If your life feels like a rocky, bumpy mess, just remember: people gaze at the Grand Canyon in awe- C. Celini
zondag 9 januari 2022 om 20:05
Ja best herkenbaar (al heb ik nog niet alle reacties gelezen verder). Behalve het niet lekker in mijn vel zitten, daar heb ik gelukkig geen last van zelf.
Ik merk wel dat ik meer een luisteraar ben dan een prater, vind dat vaak helemaal prima en heb mijn beroep daar nu ook op uitgekozen (richting psychologie/hulpverlening).
Doordat ik meer een luisteraar ben dan een prater vind ik het wel lastig om nieuwe mensen te leren kennen en contacten in stand te houden. Ik heb sinds de middelbare school bijna geen nieuwe vrienden meer opgedaan. Ik had het er vroeger wel moeilijker mee, vond dan dat ik meer mijn best moest doen om mee te doen in de groep bv. MAar een lerares van het HBO zei toen iets wat me erg heeft geholpen, namelijk dat mijn karakter bij mij past, dat het helemaal niet erg is dat ik rustig/stiller ben en dat ik niet moet proberen om dat te veranderen, omdat ik daar geen geluk uit ga halen. Ik moet het juist omarmen en inzetten als mijn kracht.
En dat is precies wat ik heb gedaan en waar ik nog mee bezig ben.
Wat ik wél lastig vind is dat ik er moeite mee heb om de dynamiek soms te verbreken. Want ik wil heus wel dingen vertellen zelf, maar merk dat mensen om me heen dat blijkbaar niet gewend zijn en amper luisteren. Ze beginnen dan snel over me heen te praten of gooien hun eigen verhaal er in. Terwijl ik dan écht zelf even mijn hart wil luchten, maar daar voel ik dan geen ruimte voor. Ik merk dat ik het echt nog moet leren om mezelf meer op de voorgrond te plaatsen in die situaties en het gesprek weer terug te brengen op wat ik aan het vertellen was. Dat vind ik lastig.
Ik merk wel dat ik meer een luisteraar ben dan een prater, vind dat vaak helemaal prima en heb mijn beroep daar nu ook op uitgekozen (richting psychologie/hulpverlening).
Doordat ik meer een luisteraar ben dan een prater vind ik het wel lastig om nieuwe mensen te leren kennen en contacten in stand te houden. Ik heb sinds de middelbare school bijna geen nieuwe vrienden meer opgedaan. Ik had het er vroeger wel moeilijker mee, vond dan dat ik meer mijn best moest doen om mee te doen in de groep bv. MAar een lerares van het HBO zei toen iets wat me erg heeft geholpen, namelijk dat mijn karakter bij mij past, dat het helemaal niet erg is dat ik rustig/stiller ben en dat ik niet moet proberen om dat te veranderen, omdat ik daar geen geluk uit ga halen. Ik moet het juist omarmen en inzetten als mijn kracht.
En dat is precies wat ik heb gedaan en waar ik nog mee bezig ben
.Wat ik wél lastig vind is dat ik er moeite mee heb om de dynamiek soms te verbreken. Want ik wil heus wel dingen vertellen zelf, maar merk dat mensen om me heen dat blijkbaar niet gewend zijn en amper luisteren. Ze beginnen dan snel over me heen te praten of gooien hun eigen verhaal er in. Terwijl ik dan écht zelf even mijn hart wil luchten, maar daar voel ik dan geen ruimte voor. Ik merk dat ik het echt nog moet leren om mezelf meer op de voorgrond te plaatsen in die situaties en het gesprek weer terug te brengen op wat ik aan het vertellen was. Dat vind ik lastig.
maandag 10 januari 2022 om 09:07
Ja, misschien heb je gelijk.... Ik krijg steeds meer vriendschappen waarin ook naar mij geluisterd werd. Gisteren heb ik de telefoon gepakt en mensen gebeld over mijn gevoel. Daar was wel iets voor nodig, maar het hielp wel. Ze luisterden en hielpen ook graag... Zoals ik ook vaak naar hen geluisterd heb. Zit kennelijk echt in mezelf.kers schreef: ↑09-01-2022 19:59hieruit klinkt niet meer de urgentie/probleem als uit je OP, TO. Daaruit bleek voor mij dat jij het initiatief tot contact neemt en ook de luisteraar bent. En als ik deze post van je lees gaat het wbt communicatie best wel evenwichtig, dus.
Soms heb je even een brainstorm-sessie nodig om daar achter te komen!
maandag 10 januari 2022 om 22:28
Wat fijn.
Hier eerst ook dat mijn contacten niet geschikt waren voor gelijkwaardigheid. Best schokkend hoe bot en niet begrijpend sommige mensen reageerden als het eens over mij ging. Op het lompe af.
Maargoed dat zegt alles over mij, ik vond het blijkbaar wel veilig om mensen om me heen te hebben die mij niet zien.
Hier eerst ook dat mijn contacten niet geschikt waren voor gelijkwaardigheid. Best schokkend hoe bot en niet begrijpend sommige mensen reageerden als het eens over mij ging. Op het lompe af.
Maargoed dat zegt alles over mij, ik vond het blijkbaar wel veilig om mensen om me heen te hebben die mij niet zien.
maandag 10 januari 2022 om 23:03
Herkenbaar, luister liever dan dat ik vertel. Redenen: ik kan het gewoon niet zo goed, wordt een warrig verhaal als ik probeer te vertellen hoe het gaat. En ook: als ik met anderen ben vind ik het fijn om de aandacht weg te halen van mezelf. Eigen gevoelens komen weer als ik alleen ben. Maar het nadeel aan weinig (persoonlijke dingen) vertellen is dat mensen je ook dan niet echt kennen en kunnen ondersteunen. En daar heeft bijna ieder mens behoefte aan, iemand die je vangnet kan zijn.
