Woede

Ik erger me aan alles en iedereen dat/die mij de weg verspert. In de winkel, op straat. Ook aan dingen die gepland worden, maar steeds niet doorgaan. Dat kunnen klusjes zijn, maar ook afspraken met een vriendin. Ik heb een vriendin die heel vaak afspraken afzegt. Vaak op het laatste moment. Iets tussengekomen, ineens andere plannen gekregen. Ik krijg daar het schijt van, zulke mensen. Helemaal als ze zelf met het idee kwamen. Tuurlijk kun je wel eens iets vergeten of ziek worden. Maar als het vaak gebeurt geloof ik er meer in. Dit heb ik met veel vriendschappen meegemaakt. Als ze niemand anders hadden, was Hondenmens er altijd nog. Want die werd/wordt nooit kwaad. Nou, ik uitte het alleen niet.

Wow wat een herkenning. Ik ben altijd dat bescheiden rustige meisje/vrouw. Die diep van binnen heel snel een kort lontje heeft. Steeds meer kom ik erachter dat ik tijd alleen nodig heb om op te laden. Om meer aan te kunnen ook. Als ik overprikkeld ben dan erger ik me kapot. Idd aan mensen die in de weg staan, geslurp of brutale mensen die over me heen proberen te walsen. Vreselijk. Sommige accepteren niet zoals ik ben en ik kan echt pisnijdig worden dat ze mij dan niet mijn eigen leven laten leiden. Ik word vooral gek van het waarom wat niet te verklaren is (waarom doen zij zo?). Ik overanalyseer redelijk vaak, zo vermoeiend. Wil graag controle op iets maar dat gaat niet. Nu ik 2 kinderen heb moet ik ook vaker loslaten. Lastig. Maar ook bij hun kan ik kort lontje krijgen. Vreselijk, want dan ga ik lopen mopperen om alles. Ik benoem dan dat mama moe is en dan word ik zelf ook rustiger. Ik blijf echter wel worstelen met de balans in mijn leven.
Zodra de balans weg is vloek ik diep van binnen regelmatig. Soms schreeuw ik in de auto mee met de muziek of tijdens stofzuigen hardop vloeken, door het geluid hoort niemand me maar is nou niet bepaald 'normaal' vind ik.
Fijn herkenning te lezen.

Ik denk dat het bij mij ook komt doordat mijn moeder nooit rekening met mij hield. Er werd altijd over mij heen gelopen. En ergens is die knop bij mij om gegaan en nu ook ik niks meer, van niemand, en laat ik niet meer over me heen lopen.
Is dit herkenbaar voor jullie?

Kandijsuiker schreef: ↑

27-05-2019 21:50

Ik kan me niet voorstellen dat ik kinderen krijg eigenlijk. Ik denk niet dat ik geschikt ben, dat eindeloze geduld en die drukte.

Het verbaast me hoeveel ik van mijn kind kan hebben maar andere kinderen daarintegen....

Redballoon schreef: ↑

27-05-2019 21:50

Ik denk dat het bij mij ook komt doordat mijn moeder nooit rekening met mij hield. Er werd altijd over mij heen gelopen. En ergens is die knop bij mij om gegaan en nu ook ik niks meer, van niemand, en laat ik niet meer over me heen lopen.
Is dit herkenbaar voor jullie?

Nee, mijn moeder is altijd mijn grote steunpilaar geweest. In de kleuterklas kreeg ik de poortjes van mijn kijkdoos niet goed geknipt. De juf hielp me niet, die schold me uit en vond mij maar een niks. Toen is mijn moeder naar school gekomen met schaar om mijn kijkdoos te knippen. En ze heeft de juf bedreigd (met woorden). Anderen mochten niet aan me komen.
Vandaag moest ik laten bloedprikken. Iets waar ik panisch voor ben en ook al meerdere keren flauwgevallen. Ze gaat dan altijd mee als steun.
Er zijn ook dingen die ze niet begrijpt. Dan denk ik: Hoe lang ken je me nu al? Maar ze heeft me nooit laten vallen.

Ik heb nog nooit een serieuze relatie gehad. Meestal vind ik het prima in mijn uppie en soms mis ik een maatje. Maar twijfel oprecht of ik wel geschikt ben voor een relatie. De jongens/mannen met wie ik (kort) iets had daar ging ik me heel snel aan ergeren. Vooral omdat ze zichzelf zo geweldig vonden en onze interesses zo verschilden. Dat werkt voor mij gewoon niet.

minameut schreef: ↑

27-05-2019 21:47

Wow wat een herkenning. Ik ben altijd dat bescheiden rustige meisje/vrouw. Die diep van binnen heel snel een kort lontje heeft. Steeds meer kom ik erachter dat ik tijd alleen nodig heb om op te laden. Om meer aan te kunnen ook. Als ik overprikkeld ben dan erger ik me kapot. Idd aan mensen die in de weg staan, geslurp of brutale mensen die over me heen proberen te walsen. Vreselijk. Sommige accepteren niet zoals ik ben en ik kan echt pisnijdig worden dat ze mij dan niet mijn eigen leven laten leiden. Ik word vooral gek van het waarom wat niet te verklaren is (waarom doen zij zo?). Ik overanalyseer redelijk vaak, zo vermoeiend. Wil graag controle op iets maar dat gaat niet. Nu ik 2 kinderen heb moet ik ook vaker loslaten. Lastig. Maar ook bij hun kan ik kort lontje krijgen. Vreselijk, want dan ga ik lopen mopperen om alles. Ik benoem dan dat mama moe is en dan word ik zelf ook rustiger. Ik blijf echter wel worstelen met de balans in mijn leven.
Zodra de balans weg is vloek ik diep van binnen regelmatig. Soms schreeuw ik in de auto mee met de muziek of tijdens stofzuigen hardop vloeken, door het geluid hoort niemand me maar is nou niet bepaald 'normaal' vind ik.
Fijn herkenning te lezen.

Ik had dit geschreven kunnen hebben. Herkenbaar dus. Ook het relaas van TO. Ik heb geen diagnose, maar wel trekjes in de richting van ADD, depressies en Autisme. Kan ook slecht tegen bepaalde geluiden. Ik ben de 40 al voorbij, dus ik vraag me weleens af of het nog zin zou hebben om een diagnose op te zoeken, of dat ik maar gewoon moet roeien met de riemen die ik heb.

Toen ik 4/5 jaar was heb ik wel een periode gehad dat ik agressief kon zijn naar andere kinderen. Meestal oudere kinderen. Zo heb ik een paar keer oudere meisjes tegen hun schenen geschopt omdat ik niet op de schommel mocht. Ze schommelden er niet op, maar zaten maar te zitten. Dat duurde mij te lang en ik waarschuwde te gaan schoppen als ze niet weg gingen. Ze bleven zitten en ik schopte echt. Een ander meisje zat aan het eind van de glijbaan. Ik gaf aan te willen glijden, maar ze ging er niet af. Ik zette me hard af en gleed met mijn schoenen tegen haar rug aan. Ze riep "Auw", maar ging niet weg. Zo ging ik nog een paar keer. Als het niet goedschiks kon, dan maar kwaadschiks. Tot haar oudere zus het bij mij ging doen. Dat was minder, want die was een stuk groter en zwaarder dan ik.
Of ik dit van nature in me had weet ik niet goed. Misschien. Maar zelf werd ik ook regelmatig geschopt en geslagen door een jonger buurmeisje. Als ze ergens eerder op wilde. Die stond daar trouwens wel bekend om, dat ze gauw uithaalde. Later werd ik een kind dat iets lang liet gebeuren. Tot ik het beu was, dan deed ik 1 keer wat terug en kreeg ik de schuld.

Kandijsuiker schreef: ↑

27-05-2019 17:59

Ik had als kind wel agressieve buien, dat ik tegen deuren trapte. Maar ik ben eroverheen gegroeid en heb het naar binnen gekeerd.

Mijn leven is al vrij geplanned, en ik heb nu zo min mogelijk sociale dingen naast het werk staan. Zet me nu op een festival en ik word dol.

Ik heb als kind ook wel eens tegen een deur getrapt, toen zonder veel erg. Na school, ik ben gestopt op 18, bleek ik al snel te traag voor beschutte werkplaats. Tenminste dit schreven ze aan mijn vader toen die een brief schreef voor uitleg waarom ze mij niet wilde. Maar nu al van alles gelezen van structureel plaats tekort. Tot dat ze meer budget krijgen voor de zwakste profielen. In elk geval ik die niets uit mezelf zei had dus bijna meteen een brief om uitkering aan te vragen.

Toen kon ik als vrijwilliger mee met mijn vader, die als werk kledingbakken leegmaakt. Ook stallen waar vrijwilligers kleding uit bakken opstapelen in de verre regios. Ik hoefde maar in te stappen in de vrachtwagen en mee te rijden. Het kwam er in feite op neer dat ik plots in drukke periodes wel 4 volle dagen per week mee ging. We brachten samen aan naar de vrachtwagen en ik heb ook wel alleen de vrachtwagen vol gestapeld dus het ging wel goed dacht ik. Dit al zwijgend tegen iedereen, mijn vader legde dit uit, en voor niemand was er een probleem. Maar natuurlijk aangezien ik eigenlijk zwaar gehandicapt zou zijn moest ik wachten tot 21wachten eer ik 900 euro uitkering kreeg. En toen moest ik dit aftekenen bij de postbode en durfde ik niet. En ben ik dus een vreemd geval en ook verdiende mijn vader 1500 euro, waardoor die 900 niet echt gespaard kan worden. Toen ik 23 was, lag er eens een zak turf met twee in de tuin gelegd. En wou ik die alleen nog verder leggen maar ik kreeg dat ding maar niet in de kruiwagen. Toen heb ik daar tegen getrapt, was dit opgekropte gedoe van mijn situatie dat ik totaal niets bereik zelfs al doe ik werk, ik denk het. En ook het gedoe van wat als mijn ouders er niet meer zijn.

In elk geval het was wat te hard, en toen heb ik heel lang in de stoel gezeten meer dan een maand. Met een kapotte knie waar langs buiten niets aan te zien was. Maar heeft echt vastgezeten slotklachten en zo. Ik heb niets gezegd en omdat er niets te zien was heeft ook niemand dit vermoed dat het zo erg was. Omdat het maar bleef aanslepen ben ik uiteindelijk onder mri gegaan. Maar volgens de dokter had ik de perfectste knie die er maar kon zijn. Hoe dit kan weet ik niet, het heeft heel lang enorme pijn gedaan en niet kunnen slapen een week. Maanden later moest ik een trap op en dit ging amper. Uiteindelijk nu kan ik weer vrij normaal stappen en zelfs pijnloos. Ik moet juist zien dat ik mijn voet goed zet en is toch soort compenseren. Want echt zware dingen sleuren moet ik niet gaan doen dan voel je dat de stabiliteit niet echt is wat het moet zijn.

Maar sinds dat geval weet ik wel zeker dat dit niet meer gaat gebeuren, het is het domste wat ik ooit gedaan heb. Ik heb spijt, mijn vader is nu oud en moet nog steeds zakken sleuren, ik had nog makkelijk kunnen helpen tot zijn pensioen maar ik heb het verprutst.


Stilaan is de onzekerheid normaal geworden intussen, ik zit graag aan de computer, lees de krant, kijk tv, onderhoud de tuin van 33 are, en kuis en kook wat. Ook ga ik mee naar de supermarkt met mijn ouders en eens wandelen met hun in het weekend. Ik had misschien beter ineens thuis gezeten dan was de frustratie niet zo hoog opgelopen denk ik.

Kandijsuiker schreef: ↑

27-05-2019 17:51

Ik heb ook autistische trekken maar geen officiele diagnose. Ik heb in mijn hoofd al heel wat mensen gevierendeeld.

Niet generaliseren, nu is het net of iedereen met autisme van die agressieve gedachten heeft als jij. Dat is niet zo.