Psyche
alle pijlers
Woedeaanvallen in relatie
dinsdag 22 april 2008 om 11:35
Beste allemaal,
Ik heb me zojuist aangemeld en open maar meteen een eigen topic op het Viva-forum!
Het valt niet mee om helemaal open en eerlijk te zijn, maar toch gooi ik mijn probleem op 'tafel'.
Ik heb ruim 3 jaar een relatie met een super lieve vriend, waarvan we ongeveer 2 jaar van samenwonen.
Niets aan het handje zou je zeggen..opzich is er ook niets aan de hand..behalve mijn woedeaanvallen!!
Ik heb van kleins af aan al woedeaanvallen gehad, maar niet zo erg als nu..ben 3 jaar lang gepest op de lagere school, heb het daar moeilijk mee gehad, daardoor heb ik oook niet bepaald een sprankelend sociaalleven, heb geen vrienden..en ga alleen leuke dingen doen met mijn vriend en familie, dit vind ik overigens niet erg..maar vertel alles even voor de duidelijkheid!
Mijn vader heeft ook een 'kort lontje' en alles waaraan ik me vroeger irriteerde lijk ik nu zelf ook te doen tegen mijn lieve vriend!
Sinds het laatste jaar merk ik dat mijn woedeaanvallen dagelijkse kost zijn..mijn woede richt ik alleen op mijn vriend..als hij iets doet waaraan ik me irriteer..zoals een pan op het aanrecht zetten, waardoor het aanrecht stuk kan gaan of perse doorvragen wat er aan de hand is..als ik me even down voel..
Dan schiet ik vol van woede..opeens barst ik als een tikkende tijdbom uit elkaar..ik begin dan te schelden op hem, zeg dat hij maar een ander moet zoeken en op moet rotten..hij een sukkel is, ga zo maar door..alles bij elkaar..probeer ik 'm dan ook te slaan..op zijn arm of een tik tegen zijn gezicht of op zijn hoofd..
Mijn vriend blijft heel rustig, pakt me beet en zegt hardop dat ik rustig moet doen, ik luister (kan ik op dat moment niet) daar niet na..en blijf door razen..tot ik enkele minuten later alle woede uit me voel 'glijden'..en ik weg loop naar het toilet of de slaapkamer..dan voel ik me alleen en leeg..ik schaam me voor mn gedrag en haat mezelf waarom ik hem zo behandeld heb om zoiets onbenulligs!
Dit is gister ook gebeurt..en we hebben daarna voor het eerst sinds tijden goed gepraat..ik ben er dus achtergekomen..dat het dus woedeaanvallen zijn..een ophoping van vroeger, het pesten op school, onzekerheid, niet uit huis mee gekregen om over je gevoelens te moeten praten, alles weg te stoppen..ik schaam me vaak ook om over mn gevoelens te praten..ook al ben ik heel open en eerlijk..er is een kant die ik maar moeilijk aan het praten krijg..pure gevoelens!
Ik weet dus ook, dat het niet aan mijn vriend ligt, niet of ik genoeg van hem hou..maar puur mijn woede..dat eruit komt als ik mezelf slecht onder controle heb..of moet eigenlijk zeggen..dat ik controle eis ofzo..doormiddel van zo'n woedeaanval..dat ik me machteloos voel op zo'n moment..
Weet ook vaak wel wat ik allemaal gezegd heb..maar niet zo zeer wat nou precies dat druppeltje water was..wat de emmer deed overlopen..dat is achteraf gewoon iets doms en onbenulligs..
Momenteel ben ik het zat, ben enorm verdrietig, ben een leuke, lieve meid..maar ik hoor mijn vriend en mezelf niet zo te behandelen..
Ik heb de eerste stap genomen..door open en eerlijk te zijn wat betreft gevoelens te uiten ook wanneer ik mezelf niet onder controle meer heb..en als ik iets voel opkomen dat ik even wegloop of wegga.
Ik weet nu ook waardoor het komt..na een openhartig gesprek met mijn vriend..onzekerheid, ansgt etc.
Ik heb daarom het boek van Jan Bernards - Over de rooie besteld. die krijg ik morgen binnen..had al wat gelezen in dat boek..en alles klopte..ik probeer dus aan mezelf te werken..
Mocht dit niet lukken..dan ga ik hulp zoeken..maar verwacht er veel van..omdat ik voel dat ik mijn relatie willen redden voordat het te laat is..
Ik wil even zeggen..dat ik me momenteel kapot schaam..zelfs tegenover jullie..onbekende forummers..
Ik wil mezelf meer onder controle hebben..en een lieve vriendin zijn voor mijn vriend..waarmee ik toekomstplannen zie..
Bedankt voor het lezen..
Fairywings
Ik heb me zojuist aangemeld en open maar meteen een eigen topic op het Viva-forum!
Het valt niet mee om helemaal open en eerlijk te zijn, maar toch gooi ik mijn probleem op 'tafel'.
Ik heb ruim 3 jaar een relatie met een super lieve vriend, waarvan we ongeveer 2 jaar van samenwonen.
Niets aan het handje zou je zeggen..opzich is er ook niets aan de hand..behalve mijn woedeaanvallen!!
Ik heb van kleins af aan al woedeaanvallen gehad, maar niet zo erg als nu..ben 3 jaar lang gepest op de lagere school, heb het daar moeilijk mee gehad, daardoor heb ik oook niet bepaald een sprankelend sociaalleven, heb geen vrienden..en ga alleen leuke dingen doen met mijn vriend en familie, dit vind ik overigens niet erg..maar vertel alles even voor de duidelijkheid!
Mijn vader heeft ook een 'kort lontje' en alles waaraan ik me vroeger irriteerde lijk ik nu zelf ook te doen tegen mijn lieve vriend!
Sinds het laatste jaar merk ik dat mijn woedeaanvallen dagelijkse kost zijn..mijn woede richt ik alleen op mijn vriend..als hij iets doet waaraan ik me irriteer..zoals een pan op het aanrecht zetten, waardoor het aanrecht stuk kan gaan of perse doorvragen wat er aan de hand is..als ik me even down voel..
Dan schiet ik vol van woede..opeens barst ik als een tikkende tijdbom uit elkaar..ik begin dan te schelden op hem, zeg dat hij maar een ander moet zoeken en op moet rotten..hij een sukkel is, ga zo maar door..alles bij elkaar..probeer ik 'm dan ook te slaan..op zijn arm of een tik tegen zijn gezicht of op zijn hoofd..
Mijn vriend blijft heel rustig, pakt me beet en zegt hardop dat ik rustig moet doen, ik luister (kan ik op dat moment niet) daar niet na..en blijf door razen..tot ik enkele minuten later alle woede uit me voel 'glijden'..en ik weg loop naar het toilet of de slaapkamer..dan voel ik me alleen en leeg..ik schaam me voor mn gedrag en haat mezelf waarom ik hem zo behandeld heb om zoiets onbenulligs!
Dit is gister ook gebeurt..en we hebben daarna voor het eerst sinds tijden goed gepraat..ik ben er dus achtergekomen..dat het dus woedeaanvallen zijn..een ophoping van vroeger, het pesten op school, onzekerheid, niet uit huis mee gekregen om over je gevoelens te moeten praten, alles weg te stoppen..ik schaam me vaak ook om over mn gevoelens te praten..ook al ben ik heel open en eerlijk..er is een kant die ik maar moeilijk aan het praten krijg..pure gevoelens!
Ik weet dus ook, dat het niet aan mijn vriend ligt, niet of ik genoeg van hem hou..maar puur mijn woede..dat eruit komt als ik mezelf slecht onder controle heb..of moet eigenlijk zeggen..dat ik controle eis ofzo..doormiddel van zo'n woedeaanval..dat ik me machteloos voel op zo'n moment..
Weet ook vaak wel wat ik allemaal gezegd heb..maar niet zo zeer wat nou precies dat druppeltje water was..wat de emmer deed overlopen..dat is achteraf gewoon iets doms en onbenulligs..
Momenteel ben ik het zat, ben enorm verdrietig, ben een leuke, lieve meid..maar ik hoor mijn vriend en mezelf niet zo te behandelen..
Ik heb de eerste stap genomen..door open en eerlijk te zijn wat betreft gevoelens te uiten ook wanneer ik mezelf niet onder controle meer heb..en als ik iets voel opkomen dat ik even wegloop of wegga.
Ik weet nu ook waardoor het komt..na een openhartig gesprek met mijn vriend..onzekerheid, ansgt etc.
Ik heb daarom het boek van Jan Bernards - Over de rooie besteld. die krijg ik morgen binnen..had al wat gelezen in dat boek..en alles klopte..ik probeer dus aan mezelf te werken..
Mocht dit niet lukken..dan ga ik hulp zoeken..maar verwacht er veel van..omdat ik voel dat ik mijn relatie willen redden voordat het te laat is..
Ik wil even zeggen..dat ik me momenteel kapot schaam..zelfs tegenover jullie..onbekende forummers..
Ik wil mezelf meer onder controle hebben..en een lieve vriendin zijn voor mijn vriend..waarmee ik toekomstplannen zie..
Bedankt voor het lezen..
Fairywings
dinsdag 22 april 2008 om 11:45
Fairywings,
Het is een erg moeilijk probleem, ik vind dat je er nu heel goed mee omgaat. Je ziet onder ogen dat het zo niet langer kan en gaat er bewust mee aan de slag. Dat kan al een hoop schelen. Of het daarmee ook verwijnt moet de tijd leren, maar zoals je zelf zegt, dan moet je gewoon meer hulp zoeken.
Ik herken wel wat. Heb ook last gehad van woedeaanvallen, ook alleen in de relatie. Afschuwelijk voelde ik mij daarna, schaamde me dood. Maar soms knapte er gewoon iets. Had niets met hem te maken, en alles met mijn eigen angsten.
In ieder geval, ik heb het eigenlijk niet meer. Misschien gewoon met de jaren (we zijn nu 15 jaar samen) , maar ook omdat ik er heel bewust aan gewerkt heb. Precies wat jij nu ook gaat doen.
Het is een erg moeilijk probleem, ik vind dat je er nu heel goed mee omgaat. Je ziet onder ogen dat het zo niet langer kan en gaat er bewust mee aan de slag. Dat kan al een hoop schelen. Of het daarmee ook verwijnt moet de tijd leren, maar zoals je zelf zegt, dan moet je gewoon meer hulp zoeken.
Ik herken wel wat. Heb ook last gehad van woedeaanvallen, ook alleen in de relatie. Afschuwelijk voelde ik mij daarna, schaamde me dood. Maar soms knapte er gewoon iets. Had niets met hem te maken, en alles met mijn eigen angsten.
In ieder geval, ik heb het eigenlijk niet meer. Misschien gewoon met de jaren (we zijn nu 15 jaar samen) , maar ook omdat ik er heel bewust aan gewerkt heb. Precies wat jij nu ook gaat doen.
dinsdag 22 april 2008 om 11:52
Denk je dat je door een boek te lezen ( niet lullig bedoeld ) waarin je dingen herkend je ook van de aanvallen af bent ? Of ze in ieder geval onder controle kunt houden ?
Zou het niet een héél mooi gebaar , goed idee , enzo zijn om hier deskundige hulp bij te zoeken ? Schaamte en zelfhaat hielpen voorheen ook niet .... zou inzicht en algemeen gegeven tips wel werken denk je ?
Zou het niet een héél mooi gebaar , goed idee , enzo zijn om hier deskundige hulp bij te zoeken ? Schaamte en zelfhaat hielpen voorheen ook niet .... zou inzicht en algemeen gegeven tips wel werken denk je ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 22 april 2008 om 12:17
Hallo allemaal,
Bedankt voor de vele reacties al!
Fijn dat je hier zo serieus genomen wordt..
Het kan inderdaad wat vreemd overkomen..dat ik een boek besteld heb..en dat dan opeens mijn leven verbeterd is!
Zo bedoelde ik het niet..ik ben gister heel openhartig geweest..en toen viel alles op z'n plek..doormiddel van dat boek..wil ik meer over woedeaanvallen te weten komen..
Ik weet dat een boek niet DE oplossing is..maar vind het wel fijn om mezelf in zo'n woedeaanval te verdiepen..zeg maar!
Mijn vriend is al heel trots op me..dat ik eindelijk alles opbiecht en er iets aan wil doen..maar durf ook niet mezelf meteen in het diepe te gooien..wil gewoon stapje voor stapje verder geen..met de steun van mijn vriend..
Ik weet niet of ik Borderline-trekjes heb..ik denk zelf dat het een hele hoop, stress, angst en woede is van vroeger..het vele pesten, een stukgelopen vriendschap met mijn beste vriendin (ze gebruikte drugs, probeerde haar er vanaf te helpen) ouders die veel ruzie hebben gehad waar ik altijd tussen zat..en mocht over dat soort gevoelens niet met vreemde praten..als er iets was..dan moest ik naar mijn moeder gaan..en die suste alles wel weg..
Kortom, al die kleine dingetjes..zijn volgens mij 1 grote hoop verdriet geworden..en na de verhuizing..vorige maand..ben ik elke dag enorm gespannen..en heb ik veel woedeaanvallen..ik mis een stukje controle..als ik merk dat het niet naar mijn zin gaat..dan kan ik erg hard reageren..met meestal een woedeaanval.
Heb mezelf al die jaren rustig gehouden..en nu opeens...kan ik dat niet meer..en sinds gister..wil ik gewoon hulp..dit is niet fijn voor mijn relatie..maar ook niet voor mezelf!
Bedankt voor de opbeurende woorden en spiegels voorhouden..nogmaals..schaam ik me enorm..tegenover mijn vriend en zelfs tegenover jullie..
Gelukkig ben ik niet de enige die zoiets doormaakt..
Bedankt voor de vele reacties al!
Fijn dat je hier zo serieus genomen wordt..
Het kan inderdaad wat vreemd overkomen..dat ik een boek besteld heb..en dat dan opeens mijn leven verbeterd is!
Zo bedoelde ik het niet..ik ben gister heel openhartig geweest..en toen viel alles op z'n plek..doormiddel van dat boek..wil ik meer over woedeaanvallen te weten komen..
Ik weet dat een boek niet DE oplossing is..maar vind het wel fijn om mezelf in zo'n woedeaanval te verdiepen..zeg maar!
Mijn vriend is al heel trots op me..dat ik eindelijk alles opbiecht en er iets aan wil doen..maar durf ook niet mezelf meteen in het diepe te gooien..wil gewoon stapje voor stapje verder geen..met de steun van mijn vriend..
Ik weet niet of ik Borderline-trekjes heb..ik denk zelf dat het een hele hoop, stress, angst en woede is van vroeger..het vele pesten, een stukgelopen vriendschap met mijn beste vriendin (ze gebruikte drugs, probeerde haar er vanaf te helpen) ouders die veel ruzie hebben gehad waar ik altijd tussen zat..en mocht over dat soort gevoelens niet met vreemde praten..als er iets was..dan moest ik naar mijn moeder gaan..en die suste alles wel weg..
Kortom, al die kleine dingetjes..zijn volgens mij 1 grote hoop verdriet geworden..en na de verhuizing..vorige maand..ben ik elke dag enorm gespannen..en heb ik veel woedeaanvallen..ik mis een stukje controle..als ik merk dat het niet naar mijn zin gaat..dan kan ik erg hard reageren..met meestal een woedeaanval.
Heb mezelf al die jaren rustig gehouden..en nu opeens...kan ik dat niet meer..en sinds gister..wil ik gewoon hulp..dit is niet fijn voor mijn relatie..maar ook niet voor mezelf!
Bedankt voor de opbeurende woorden en spiegels voorhouden..nogmaals..schaam ik me enorm..tegenover mijn vriend en zelfs tegenover jullie..
Gelukkig ben ik niet de enige die zoiets doormaakt..
dinsdag 22 april 2008 om 12:22
dinsdag 22 april 2008 om 12:27
Het is goed dat je zelf nu al inziet waardoor het waarschijnlijk komt. Dat is de eerste stap in de goede richting. En je hoeft je echt niet te schamen maar wees juist trots op jezelf dat je er wat aan gaat doen. Tweede stap is bekijken wat voor jou de juiste manier is om de woedeaanvallen onder controle te krijgen doormiddel van welke therapie dan ook. Je vindt vast iets wat bij je past.
dinsdag 22 april 2008 om 13:54
Er zijn redelijk veel cursussen te doen over omgaan met boosheid en agressie.
Dit klinkt heftig, maar het idee erachter is dat boosheid er niet ineens is, maar een stijgende lijn is. Bij 'uitbarstingen' voel of doe je er pas wat mee als die lijn op zijn hoogste punt is.
De bedoeling van dit soort cursussen is vaak het eerder leren herkennen en voelen van boosheid, en deze op een constructieve manier leren uiten, zodat de lijn weer zakt en je niet uit hoeft te barsten.
Ik weet niet of het logisch klinkt voor je, maar ik denk dat je er veel aan zou kunnen hebben als je eerder herkent dat je boos aan het worden bent, of al opgebouwde irritaties constructief kan uiten voor de emmer vol is.
Succes!
Dit klinkt heftig, maar het idee erachter is dat boosheid er niet ineens is, maar een stijgende lijn is. Bij 'uitbarstingen' voel of doe je er pas wat mee als die lijn op zijn hoogste punt is.
De bedoeling van dit soort cursussen is vaak het eerder leren herkennen en voelen van boosheid, en deze op een constructieve manier leren uiten, zodat de lijn weer zakt en je niet uit hoeft te barsten.
Ik weet niet of het logisch klinkt voor je, maar ik denk dat je er veel aan zou kunnen hebben als je eerder herkent dat je boos aan het worden bent, of al opgebouwde irritaties constructief kan uiten voor de emmer vol is.
Succes!
dinsdag 22 april 2008 om 14:47
Hee, ik weet echt heel goed hoe je je voelt.
Ik heb borderline en daardoor kan ik een woedeaanval krijgen om niets. En dat reageer ik ook af op mijn vriend, ook met proberen te slaan en alles.
Je hoeft je echt niet te schamen, ik vind het heel goed dat je er zo eerlijk over bent. Helaas kan ik je geen tips geven, omdat ik er zelf ook zo mee worstel.
Ik kan alleen maar zeggen dat ik hoop dat het allemaal goedkomt en dat je hulp krijgt hiermee. Je hebt geluk dat je vriend zo rustig blijft, daar zie je wel aan dat hij heel veel van je houdt.
Heel erg veel sterkte ermee...
Ik heb borderline en daardoor kan ik een woedeaanval krijgen om niets. En dat reageer ik ook af op mijn vriend, ook met proberen te slaan en alles.
Je hoeft je echt niet te schamen, ik vind het heel goed dat je er zo eerlijk over bent. Helaas kan ik je geen tips geven, omdat ik er zelf ook zo mee worstel.
Ik kan alleen maar zeggen dat ik hoop dat het allemaal goedkomt en dat je hulp krijgt hiermee. Je hebt geluk dat je vriend zo rustig blijft, daar zie je wel aan dat hij heel veel van je houdt.
Heel erg veel sterkte ermee...
donderdag 1 mei 2008 om 10:26
Hoi Fairywings,
rot dat je van die woedeaanvallen hebt. Ik heb zelf ook last van dit soort dingen in relaties en heb daar de laatste jaren ook veel over nagedacht. En volgens mij heeft het ook te maken met het willen hebben van controle. Want pesten heeft bij jou jaren lang alle controle waarschijnlijk weggenomen. En je mocht je gevoelens ook niet tonen, zoals je zelf al zegt.
Ik vraag me zelf ook af hoe het kan dat irritaties woedeaanvallen oproepen. Irritaties hebben iets te maken met de dwang iemand te willen controleren. Op het moment dat iemand iets doet wat je irriteert (pan op aanracht, etc.) dan onttrekt hij zich aan jouw controle en dan voel je je onveilig. En misschien is die woedeaanval een reactie om met dat gevoel van onveiligheid te kunnen omgaan? Sorry voor dit geanalyseer en gepsychologiseer!
Ik hoop dat jij en je vriend hier samen uit kunnen komen, maar ik denk inderdaad ook dat het goe dis hulp te zoeken want pesten en controlerende ouders hebben een grote impact op hoe je je over jezelf voelt....
rot dat je van die woedeaanvallen hebt. Ik heb zelf ook last van dit soort dingen in relaties en heb daar de laatste jaren ook veel over nagedacht. En volgens mij heeft het ook te maken met het willen hebben van controle. Want pesten heeft bij jou jaren lang alle controle waarschijnlijk weggenomen. En je mocht je gevoelens ook niet tonen, zoals je zelf al zegt.
Ik vraag me zelf ook af hoe het kan dat irritaties woedeaanvallen oproepen. Irritaties hebben iets te maken met de dwang iemand te willen controleren. Op het moment dat iemand iets doet wat je irriteert (pan op aanracht, etc.) dan onttrekt hij zich aan jouw controle en dan voel je je onveilig. En misschien is die woedeaanval een reactie om met dat gevoel van onveiligheid te kunnen omgaan? Sorry voor dit geanalyseer en gepsychologiseer!
Ik hoop dat jij en je vriend hier samen uit kunnen komen, maar ik denk inderdaad ook dat het goe dis hulp te zoeken want pesten en controlerende ouders hebben een grote impact op hoe je je over jezelf voelt....
vrijdag 2 mei 2008 om 21:05
Mijn moeder heeft het ook en ik had er een poosje last van. Ik ging niet schelden, schreeuwen ofzo maar het vrat meer van binnen en je zag het ook wel 's aan mijn ogen.
Bij mij heeft bewust zijn van geholpen.
Je moet niet aan de boosheid toegeven en leren relativeren:
"Ok die pan zus en zo...maar is dat nu zo erg? Kinderen sterven in Afrika!" Wees je ervan bewust dat je niet boos hoeft te worden. Het is een keuze. Hoe vaker je je kan inhouden (en relativeert), hoe minder heftig je je boosheid zal voelen, tot het weg is. Andersom is dat trouwens ook zo.
Bovendien is die pan ook maar een drogreden om boos te worden zoals je weet. Boosheid heeft te maken met gevoelens van onvrede in jezelf en die moet je zien te analyseren.
Succes ermee.
En fijn dat je zo'n lieve vriend hebt die je steunt!
Bij mij heeft bewust zijn van geholpen.
Je moet niet aan de boosheid toegeven en leren relativeren:
"Ok die pan zus en zo...maar is dat nu zo erg? Kinderen sterven in Afrika!" Wees je ervan bewust dat je niet boos hoeft te worden. Het is een keuze. Hoe vaker je je kan inhouden (en relativeert), hoe minder heftig je je boosheid zal voelen, tot het weg is. Andersom is dat trouwens ook zo.
Bovendien is die pan ook maar een drogreden om boos te worden zoals je weet. Boosheid heeft te maken met gevoelens van onvrede in jezelf en die moet je zien te analyseren.
Succes ermee.
En fijn dat je zo'n lieve vriend hebt die je steunt!
woensdag 7 mei 2008 om 15:00
Hier nog iemand die om ogenschijnlijk niets de hele tent afbreekt. Kan ook ineens op straat... Ben zelfs al eens door een wildvreemde aangesproken of ik door die man (mijn eigen man) werd lastiggevallen. Was natuurlijk wel lief van die persoon, maar zou niet moeten hoeven...
Ben zelfs wel eens bang geweest dat mensen de politie zouden bellen omte komen kijken of ik niet mishandeld werd ofzo (of iemand aan het mishandelen was...)
Ik kan behoorlijk wat decibellen halen en word ook fysiek agressief.
Dit heb ik eigenlijk altijd wel gehad vanaf het moment dat ik naar groep 3 ging (misschien ook wel eerder, maar dat weet ik niet zeker).
Ik ben nu onder behandeling voor ADHD (en wat andere stoornissen). Borderline is in onderzoeken wel geopperd, maar momenteel weer even van tafel geschoven. Ik hoopte dat het met medicatie wat minder zou worden, maar de laatste tijd ben ik weer aardig prikkelbaar en snel over de kook.
Voor mij waren deze uitbarstingen ook een hele grote reden om hulp te gaan zoeken. Dat is echt al een grote stap!
Denk dat het bij mij ook een groot deel komt door het verliezen van controle, het idee krijgen dat men je niet goed genoeg vindt of kritiek op je heeft, als ik niet tevreden ben met mezelf etc.
Herken heel veel in je verhaal! Ben benieuwd wat voor goede dingen je uit het boek haalt.
Ben zelfs wel eens bang geweest dat mensen de politie zouden bellen omte komen kijken of ik niet mishandeld werd ofzo (of iemand aan het mishandelen was...)
Ik kan behoorlijk wat decibellen halen en word ook fysiek agressief.
Dit heb ik eigenlijk altijd wel gehad vanaf het moment dat ik naar groep 3 ging (misschien ook wel eerder, maar dat weet ik niet zeker).
Ik ben nu onder behandeling voor ADHD (en wat andere stoornissen). Borderline is in onderzoeken wel geopperd, maar momenteel weer even van tafel geschoven. Ik hoopte dat het met medicatie wat minder zou worden, maar de laatste tijd ben ik weer aardig prikkelbaar en snel over de kook.
Voor mij waren deze uitbarstingen ook een hele grote reden om hulp te gaan zoeken. Dat is echt al een grote stap!
Denk dat het bij mij ook een groot deel komt door het verliezen van controle, het idee krijgen dat men je niet goed genoeg vindt of kritiek op je heeft, als ik niet tevreden ben met mezelf etc.
Herken heel veel in je verhaal! Ben benieuwd wat voor goede dingen je uit het boek haalt.
woensdag 7 mei 2008 om 23:06
hoi hoi
Nou ik herken hier dus heel veel van mezelf in.Heb ook altijd woedeaanvallen (gehad) en onredelijk zijn etc
Ben er sinds 2 jr achter dat ik dus borderline en adhd hebt.
Nou ben er veel over gaan lezen en de puzzelstukjes zijn wel in elkaar gevallen.
Begrijp nu hoe en waarom ik dus altijd zo maf kon reageren en soms idd over de kleinste dingen.
Ben nu 43 en t word al wat minder hihi gelukkig.
Slik citalopram, soms diazapam, en clorazepaat-dikalium, t laatste geeft me wat meer rust in me hoofd en kan dan dingen beter overzien.
Heb nu een partner met het zelfde alleen hij is naar binnen gekeerd boos zeg maar, loopt liever weg
en ik ben net een orkaan.
Voel me voor t eerst begrepen door een partner en wij kunnen er gelukkig geweldig over praten omdat je dingen van elkaar herkend.
En heel raar wij hebben niet meer die rare (van mij dan) schreeuwende ruzie's omdat ik van hem nu leer rustig te blijven en hij moet wat meer leren te praten.
Ik vind t een wonder dat er dus toch nog een deksel op dit zeer heet hoofdig persoon past.
Ik wens iedereen sterkte met de woede aanvallen en alle verdriet en pijn die we ons zelf aan doen.
groetjes marrie
Nou ik herken hier dus heel veel van mezelf in.Heb ook altijd woedeaanvallen (gehad) en onredelijk zijn etc
Ben er sinds 2 jr achter dat ik dus borderline en adhd hebt.
Nou ben er veel over gaan lezen en de puzzelstukjes zijn wel in elkaar gevallen.
Begrijp nu hoe en waarom ik dus altijd zo maf kon reageren en soms idd over de kleinste dingen.
Ben nu 43 en t word al wat minder hihi gelukkig.
Slik citalopram, soms diazapam, en clorazepaat-dikalium, t laatste geeft me wat meer rust in me hoofd en kan dan dingen beter overzien.
Heb nu een partner met het zelfde alleen hij is naar binnen gekeerd boos zeg maar, loopt liever weg
en ik ben net een orkaan.
Voel me voor t eerst begrepen door een partner en wij kunnen er gelukkig geweldig over praten omdat je dingen van elkaar herkend.
En heel raar wij hebben niet meer die rare (van mij dan) schreeuwende ruzie's omdat ik van hem nu leer rustig te blijven en hij moet wat meer leren te praten.
Ik vind t een wonder dat er dus toch nog een deksel op dit zeer heet hoofdig persoon past.
Ik wens iedereen sterkte met de woede aanvallen en alle verdriet en pijn die we ons zelf aan doen.
groetjes marrie
maandag 4 augustus 2008 om 22:20
Fairywings, ik heb zelf ook de laatste jaren deze aanvallen. Ik kwets mijn partner op allerlei manieren en stel zijn geduld zo op de proef dat hij het bijna niet meer aankan. Het doet veel pijn om hem er zo onder te zien lijden. Nu heb ik wat dingen opgezocht waarbij inderdaad borderline steeds vaker terugkwam ivm symptomen die ik ook in jou herken. Begrijp me niet verkeerd het ligt NIET aan jou (!!!) ook al doe en zeg je kwetsende dingen met opzet op het moment dat deze aanval opkomt. Later is er schaamte en spijt die moeilijk te uiten is. Je hebt een hele lieve vriend zo te lezen. Hij moet wel veel van je houden om zo met je om te gaan. Het onvoorwaardelijke geduld en het begrip. Toch is dat voor hem tegelijkertijd ook een hel om mee te maken. Er ontstaat een onbewuste afstand en veel spanningen voor hem. Hij houdt dat ook niet vol zolang je geen hulp zoekt. Wij gaan zelf (na 3 jaar aktieve problemen) nu naar de dokter met de situatie want zonder hulp (een boek vind ik meer een leidraad van zelfcontrole) maar om die controle te houden is voor jou heel vermoeiend want het vreet energie om je in te houden. Je hoeft niet door een psychische mangelmolen heen maar als je er met een dokter over praat krijg je wat meer professioneel advies of wat medicatie. Ook je omgeving ziet dat je er serieus mee omgaat en de liefde wordt alleen maar groter vanwege je inzet om anderen en jezelf weer gelukkig te maken. Ik voel en herken heel veel in je verhaal. Goed dat je deze stap al hebt gezet. Misschien is dit een oud forum en ben je geen lid meer maar ik wens jou en je vriend heel veel sterkte en geluk toe. Ook jij hebt dat zeker verdiend. Groetjes
dinsdag 5 augustus 2008 om 14:58
Echt super knap dat je hierover durft te praten! Uit je verhaal kan ik lezen dat praten over gevoelens echt heel moeilijk voor je is. Dit kan ik me ook goed voorstellen als je mening/gevoelens weer werden afgekapt door anderen (het pesten enz..) Vechten was vroeger misschien een manier om te overleven maar volgens mij besef je nu dat dit niet meer hoeft. En dat kan je niet zomaar van de ene op de andere dag veranderen. Je verhaal hier zetten en dat beseffen is de eerste stap en daar mag je echt trots op zijn! Daarnaast zijn er meer eigenschappen van jou waar je trots op kan zijn richt je daar op! Ieder mens heeft nu eenmaal negatieve en positieve eigenschappen, geen mens is perfect! Verder denk ik wel dat het verstandig is om in therapie te gaan omdat dit een eigenschap die je leven beïnvloed en dat is volgens mij niet nodig! Ik wens je heel veel sterkte...
dinsdag 5 augustus 2008 om 19:35
Heel herkenbaar!! doordat ik van die buien heb, heb ik hulp gevraagd...ik snap er ook niets van..je zit in een cirkel..je wordt boos dan voel je, je schuldig doordat je, je schuldig voelt wordt je weer onmachtig etccc...moeilijk..ik wens je heel veel sterkte het is heel moeilijk zeker omdat je zo niet bent!!
zondag 10 augustus 2008 om 12:43
Ja, net zoals degene die hebben gereageerd op jouw stukje, heb ik ook jarenlang last gehad van woedebuien en intense uitingen van boosheid.
Er hoefde maar iets te gebeuren en ik ontplofte. Ja, de boog kan lang gespannen staan, maar als ie dan een keer knapt, dan knapt ie ook hard, boem en dan komt alles er in een keer uit.
Ik kan je een heleboel tips geven, dat doe ik even niet, dat hebben mijn voorgangers al gedaan, maar als het echt een opkroppen van jaren is, heb je nog een hele lange weg te gaan, ik ben nou zo'n 4 jaar bezig om al mijn opgekropte emoties van jaren her, te uiten en het is nog steeds een heel proces.
Sterkte ermee.
Er hoefde maar iets te gebeuren en ik ontplofte. Ja, de boog kan lang gespannen staan, maar als ie dan een keer knapt, dan knapt ie ook hard, boem en dan komt alles er in een keer uit.
Ik kan je een heleboel tips geven, dat doe ik even niet, dat hebben mijn voorgangers al gedaan, maar als het echt een opkroppen van jaren is, heb je nog een hele lange weg te gaan, ik ben nou zo'n 4 jaar bezig om al mijn opgekropte emoties van jaren her, te uiten en het is nog steeds een heel proces.
Sterkte ermee.
zondag 10 augustus 2008 om 12:48
quote:Mac76 schreef op 02 mei 2008 @ 21:05:
Mijn moeder heeft het ook en ik had er een poosje last van. Ik ging niet schelden, schreeuwen ofzo maar het vrat meer van binnen en je zag het ook wel 's aan mijn ogen.
Bij mij heeft bewust zijn van geholpen.
Je moet niet aan de boosheid toegeven en leren relativeren:
"Ok die pan zus en zo...maar is dat nu zo erg? Kinderen sterven in Afrika!" Wees je ervan bewust dat je niet boos hoeft te worden. Het is een keuze. Hoe vaker je je kan inhouden (en relativeert), hoe minder heftig je je boosheid zal voelen, tot het weg is. Andersom is dat trouwens ook zo.
Bovendien is die pan ook maar een drogreden om boos te worden zoals je weet. Boosheid heeft te maken met gevoelens van onvrede in jezelf en die moet je zien te analyseren.
Succes ermee.
En fijn dat je zo'n lieve vriend hebt die je steunt!
Ik heb niet het idee dat to nou zoveel heeft aan deze reactie, want als je je boosheid gaat relativeren, als je echt op springen staat, dan staat je buik straks op springen, dat is mijn ervaring en dan gaan al die opgekropte emoties, spanningen, verdriet en frustraties van binnen zitten te wroeten en dat kan zich gaan uiten in allerlei ziektes, toen ik nog geen gelegenheid had gevonden om mijn emoties op een adequate manier te uiten, lag ik om de maand ziek in bed, had constant last van vreselijk benauwde gevoelens en op een gegeven moment kreeg ik zelfs een hele zware longontsteking waar ik nog maar ternauwennood van kon genezen, anders hadden er ergere dingen gebeurd.
Mijn advies is en blijft: zoek hulp, probeer zoveel mogelijk met die boosheid te doen en natuurlijk is het goed om de oorzaak van al die woedebuien te onderzoeken, maar dat kan een zeer pijnlijk proces zijn en af en toe je woede uiten, dat lijkt me voor mezelf geen probleem, zolang je het nog in de hand hebt en er geen slachtoffers vallen, je bent immers ook maar een mens en al je emoties onder controle houden, kan leiden tot zeer ernstige lichamelijke en geestelijke stoornissen.
Even nog een ervaringstipje ter afsluiting: door een hele slechte relatie en ook door dingen van vroeger te hebben opgekropt: (ouders hadden ook vaak ruzie, mijn vader had vreselijke woedebuien die hij op zijn kinderen, mn op mij, want ik vocht terug, afreageerde en ook door pesten/uitsluiting op school en in andere groepen), is bij mij ook de bom gebarsten, maar eerst had ik me 3 jaar ingehouden en alles van mijn ex gepikt, omdat ik mezelf toch maar waardeloos voelde, ik durfde niet tegen hem in te gaan, want hij was ook vreselijk agressief en hij hield zich echt niet in, dus ik moest het ontgelden, op een gegeven moment kon ik totaal niet meer functioneren, lag op de bank verstijfd van ingehouden emoties, eenzaamheid, wanhoop en verlatingsangst en toen de ex de deur uit was, durfde ik mezelf pas weer te openen en gooide ik al die woede en ingehouden emoties eruit.
Niet leuk, niet voor jezelf en voor de omgeving, maar een mens blijft een mens en als je maar lang genoeg getergd en pijn wordt gedaan in je leven, ga je je vanzelf gedragen als een gekooid dier.
Nu heb ik veel en veel minder last van mijn woede-aanvallen, omdat ik al zoveel over mijn opgekropte emoties, angsten en pijnen heb kunnen spreken, dat ik nu normaal met mensen kan praten zonder door te slaan in een woede-aanval, maar soms kan het zo weer de kop opsteken, zonder reden, maar het wantrouwen, de boosheid en het gevoel tekort te worden gedaan, komt dan in alle hevigheid weer terug en dan ga ik weer, het is dan niet meer zo erg als vroeger, maar daarna baal ik dan ook weer en zo gaat het kringetje maar door.
Dus genezing is mogelijk, maar kan erg lang duren. Dit zeg ik niet om je te ontmoedigen, maar dat je weet waar je aan begint, als je de beerput die ervan binnen zit, openmaakt.
Mijn moeder heeft het ook en ik had er een poosje last van. Ik ging niet schelden, schreeuwen ofzo maar het vrat meer van binnen en je zag het ook wel 's aan mijn ogen.
Bij mij heeft bewust zijn van geholpen.
Je moet niet aan de boosheid toegeven en leren relativeren:
"Ok die pan zus en zo...maar is dat nu zo erg? Kinderen sterven in Afrika!" Wees je ervan bewust dat je niet boos hoeft te worden. Het is een keuze. Hoe vaker je je kan inhouden (en relativeert), hoe minder heftig je je boosheid zal voelen, tot het weg is. Andersom is dat trouwens ook zo.
Bovendien is die pan ook maar een drogreden om boos te worden zoals je weet. Boosheid heeft te maken met gevoelens van onvrede in jezelf en die moet je zien te analyseren.
Succes ermee.
En fijn dat je zo'n lieve vriend hebt die je steunt!
Ik heb niet het idee dat to nou zoveel heeft aan deze reactie, want als je je boosheid gaat relativeren, als je echt op springen staat, dan staat je buik straks op springen, dat is mijn ervaring en dan gaan al die opgekropte emoties, spanningen, verdriet en frustraties van binnen zitten te wroeten en dat kan zich gaan uiten in allerlei ziektes, toen ik nog geen gelegenheid had gevonden om mijn emoties op een adequate manier te uiten, lag ik om de maand ziek in bed, had constant last van vreselijk benauwde gevoelens en op een gegeven moment kreeg ik zelfs een hele zware longontsteking waar ik nog maar ternauwennood van kon genezen, anders hadden er ergere dingen gebeurd.
Mijn advies is en blijft: zoek hulp, probeer zoveel mogelijk met die boosheid te doen en natuurlijk is het goed om de oorzaak van al die woedebuien te onderzoeken, maar dat kan een zeer pijnlijk proces zijn en af en toe je woede uiten, dat lijkt me voor mezelf geen probleem, zolang je het nog in de hand hebt en er geen slachtoffers vallen, je bent immers ook maar een mens en al je emoties onder controle houden, kan leiden tot zeer ernstige lichamelijke en geestelijke stoornissen.
Even nog een ervaringstipje ter afsluiting: door een hele slechte relatie en ook door dingen van vroeger te hebben opgekropt: (ouders hadden ook vaak ruzie, mijn vader had vreselijke woedebuien die hij op zijn kinderen, mn op mij, want ik vocht terug, afreageerde en ook door pesten/uitsluiting op school en in andere groepen), is bij mij ook de bom gebarsten, maar eerst had ik me 3 jaar ingehouden en alles van mijn ex gepikt, omdat ik mezelf toch maar waardeloos voelde, ik durfde niet tegen hem in te gaan, want hij was ook vreselijk agressief en hij hield zich echt niet in, dus ik moest het ontgelden, op een gegeven moment kon ik totaal niet meer functioneren, lag op de bank verstijfd van ingehouden emoties, eenzaamheid, wanhoop en verlatingsangst en toen de ex de deur uit was, durfde ik mezelf pas weer te openen en gooide ik al die woede en ingehouden emoties eruit.
Niet leuk, niet voor jezelf en voor de omgeving, maar een mens blijft een mens en als je maar lang genoeg getergd en pijn wordt gedaan in je leven, ga je je vanzelf gedragen als een gekooid dier.
Nu heb ik veel en veel minder last van mijn woede-aanvallen, omdat ik al zoveel over mijn opgekropte emoties, angsten en pijnen heb kunnen spreken, dat ik nu normaal met mensen kan praten zonder door te slaan in een woede-aanval, maar soms kan het zo weer de kop opsteken, zonder reden, maar het wantrouwen, de boosheid en het gevoel tekort te worden gedaan, komt dan in alle hevigheid weer terug en dan ga ik weer, het is dan niet meer zo erg als vroeger, maar daarna baal ik dan ook weer en zo gaat het kringetje maar door.
Dus genezing is mogelijk, maar kan erg lang duren. Dit zeg ik niet om je te ontmoedigen, maar dat je weet waar je aan begint, als je de beerput die ervan binnen zit, openmaakt.
