Psyche
alle pijlers
Woedeaanvallen in relatie
dinsdag 22 april 2008 om 11:35
Beste allemaal,
Ik heb me zojuist aangemeld en open maar meteen een eigen topic op het Viva-forum!
Het valt niet mee om helemaal open en eerlijk te zijn, maar toch gooi ik mijn probleem op 'tafel'.
Ik heb ruim 3 jaar een relatie met een super lieve vriend, waarvan we ongeveer 2 jaar van samenwonen.
Niets aan het handje zou je zeggen..opzich is er ook niets aan de hand..behalve mijn woedeaanvallen!!
Ik heb van kleins af aan al woedeaanvallen gehad, maar niet zo erg als nu..ben 3 jaar lang gepest op de lagere school, heb het daar moeilijk mee gehad, daardoor heb ik oook niet bepaald een sprankelend sociaalleven, heb geen vrienden..en ga alleen leuke dingen doen met mijn vriend en familie, dit vind ik overigens niet erg..maar vertel alles even voor de duidelijkheid!
Mijn vader heeft ook een 'kort lontje' en alles waaraan ik me vroeger irriteerde lijk ik nu zelf ook te doen tegen mijn lieve vriend!
Sinds het laatste jaar merk ik dat mijn woedeaanvallen dagelijkse kost zijn..mijn woede richt ik alleen op mijn vriend..als hij iets doet waaraan ik me irriteer..zoals een pan op het aanrecht zetten, waardoor het aanrecht stuk kan gaan of perse doorvragen wat er aan de hand is..als ik me even down voel..
Dan schiet ik vol van woede..opeens barst ik als een tikkende tijdbom uit elkaar..ik begin dan te schelden op hem, zeg dat hij maar een ander moet zoeken en op moet rotten..hij een sukkel is, ga zo maar door..alles bij elkaar..probeer ik 'm dan ook te slaan..op zijn arm of een tik tegen zijn gezicht of op zijn hoofd..
Mijn vriend blijft heel rustig, pakt me beet en zegt hardop dat ik rustig moet doen, ik luister (kan ik op dat moment niet) daar niet na..en blijf door razen..tot ik enkele minuten later alle woede uit me voel 'glijden'..en ik weg loop naar het toilet of de slaapkamer..dan voel ik me alleen en leeg..ik schaam me voor mn gedrag en haat mezelf waarom ik hem zo behandeld heb om zoiets onbenulligs!
Dit is gister ook gebeurt..en we hebben daarna voor het eerst sinds tijden goed gepraat..ik ben er dus achtergekomen..dat het dus woedeaanvallen zijn..een ophoping van vroeger, het pesten op school, onzekerheid, niet uit huis mee gekregen om over je gevoelens te moeten praten, alles weg te stoppen..ik schaam me vaak ook om over mn gevoelens te praten..ook al ben ik heel open en eerlijk..er is een kant die ik maar moeilijk aan het praten krijg..pure gevoelens!
Ik weet dus ook, dat het niet aan mijn vriend ligt, niet of ik genoeg van hem hou..maar puur mijn woede..dat eruit komt als ik mezelf slecht onder controle heb..of moet eigenlijk zeggen..dat ik controle eis ofzo..doormiddel van zo'n woedeaanval..dat ik me machteloos voel op zo'n moment..
Weet ook vaak wel wat ik allemaal gezegd heb..maar niet zo zeer wat nou precies dat druppeltje water was..wat de emmer deed overlopen..dat is achteraf gewoon iets doms en onbenulligs..
Momenteel ben ik het zat, ben enorm verdrietig, ben een leuke, lieve meid..maar ik hoor mijn vriend en mezelf niet zo te behandelen..
Ik heb de eerste stap genomen..door open en eerlijk te zijn wat betreft gevoelens te uiten ook wanneer ik mezelf niet onder controle meer heb..en als ik iets voel opkomen dat ik even wegloop of wegga.
Ik weet nu ook waardoor het komt..na een openhartig gesprek met mijn vriend..onzekerheid, ansgt etc.
Ik heb daarom het boek van Jan Bernards - Over de rooie besteld. die krijg ik morgen binnen..had al wat gelezen in dat boek..en alles klopte..ik probeer dus aan mezelf te werken..
Mocht dit niet lukken..dan ga ik hulp zoeken..maar verwacht er veel van..omdat ik voel dat ik mijn relatie willen redden voordat het te laat is..
Ik wil even zeggen..dat ik me momenteel kapot schaam..zelfs tegenover jullie..onbekende forummers..
Ik wil mezelf meer onder controle hebben..en een lieve vriendin zijn voor mijn vriend..waarmee ik toekomstplannen zie..
Bedankt voor het lezen..
Fairywings
Ik heb me zojuist aangemeld en open maar meteen een eigen topic op het Viva-forum!
Het valt niet mee om helemaal open en eerlijk te zijn, maar toch gooi ik mijn probleem op 'tafel'.
Ik heb ruim 3 jaar een relatie met een super lieve vriend, waarvan we ongeveer 2 jaar van samenwonen.
Niets aan het handje zou je zeggen..opzich is er ook niets aan de hand..behalve mijn woedeaanvallen!!
Ik heb van kleins af aan al woedeaanvallen gehad, maar niet zo erg als nu..ben 3 jaar lang gepest op de lagere school, heb het daar moeilijk mee gehad, daardoor heb ik oook niet bepaald een sprankelend sociaalleven, heb geen vrienden..en ga alleen leuke dingen doen met mijn vriend en familie, dit vind ik overigens niet erg..maar vertel alles even voor de duidelijkheid!
Mijn vader heeft ook een 'kort lontje' en alles waaraan ik me vroeger irriteerde lijk ik nu zelf ook te doen tegen mijn lieve vriend!
Sinds het laatste jaar merk ik dat mijn woedeaanvallen dagelijkse kost zijn..mijn woede richt ik alleen op mijn vriend..als hij iets doet waaraan ik me irriteer..zoals een pan op het aanrecht zetten, waardoor het aanrecht stuk kan gaan of perse doorvragen wat er aan de hand is..als ik me even down voel..
Dan schiet ik vol van woede..opeens barst ik als een tikkende tijdbom uit elkaar..ik begin dan te schelden op hem, zeg dat hij maar een ander moet zoeken en op moet rotten..hij een sukkel is, ga zo maar door..alles bij elkaar..probeer ik 'm dan ook te slaan..op zijn arm of een tik tegen zijn gezicht of op zijn hoofd..
Mijn vriend blijft heel rustig, pakt me beet en zegt hardop dat ik rustig moet doen, ik luister (kan ik op dat moment niet) daar niet na..en blijf door razen..tot ik enkele minuten later alle woede uit me voel 'glijden'..en ik weg loop naar het toilet of de slaapkamer..dan voel ik me alleen en leeg..ik schaam me voor mn gedrag en haat mezelf waarom ik hem zo behandeld heb om zoiets onbenulligs!
Dit is gister ook gebeurt..en we hebben daarna voor het eerst sinds tijden goed gepraat..ik ben er dus achtergekomen..dat het dus woedeaanvallen zijn..een ophoping van vroeger, het pesten op school, onzekerheid, niet uit huis mee gekregen om over je gevoelens te moeten praten, alles weg te stoppen..ik schaam me vaak ook om over mn gevoelens te praten..ook al ben ik heel open en eerlijk..er is een kant die ik maar moeilijk aan het praten krijg..pure gevoelens!
Ik weet dus ook, dat het niet aan mijn vriend ligt, niet of ik genoeg van hem hou..maar puur mijn woede..dat eruit komt als ik mezelf slecht onder controle heb..of moet eigenlijk zeggen..dat ik controle eis ofzo..doormiddel van zo'n woedeaanval..dat ik me machteloos voel op zo'n moment..
Weet ook vaak wel wat ik allemaal gezegd heb..maar niet zo zeer wat nou precies dat druppeltje water was..wat de emmer deed overlopen..dat is achteraf gewoon iets doms en onbenulligs..
Momenteel ben ik het zat, ben enorm verdrietig, ben een leuke, lieve meid..maar ik hoor mijn vriend en mezelf niet zo te behandelen..
Ik heb de eerste stap genomen..door open en eerlijk te zijn wat betreft gevoelens te uiten ook wanneer ik mezelf niet onder controle meer heb..en als ik iets voel opkomen dat ik even wegloop of wegga.
Ik weet nu ook waardoor het komt..na een openhartig gesprek met mijn vriend..onzekerheid, ansgt etc.
Ik heb daarom het boek van Jan Bernards - Over de rooie besteld. die krijg ik morgen binnen..had al wat gelezen in dat boek..en alles klopte..ik probeer dus aan mezelf te werken..
Mocht dit niet lukken..dan ga ik hulp zoeken..maar verwacht er veel van..omdat ik voel dat ik mijn relatie willen redden voordat het te laat is..
Ik wil even zeggen..dat ik me momenteel kapot schaam..zelfs tegenover jullie..onbekende forummers..
Ik wil mezelf meer onder controle hebben..en een lieve vriendin zijn voor mijn vriend..waarmee ik toekomstplannen zie..
Bedankt voor het lezen..
Fairywings
zondag 10 augustus 2008 om 13:09
Ook goed dat je vriend in ieder geval rustig blijft, als dat niet zo is en hij gaat de woede persoonlijk nemen, dan is dat een heel ander verhaal.
Toen ik in het begin van mijn nieuwe relatie ook veel woedebuien had, wist mijn huidige vriend daar nog niet echt goed mee om te gaan, hij dacht dat het met hem te maken had en ik heb heel wat moeten praten en uitleggen dat die woedebuien met mijn vorige relatie had te maken en met alle andere relaties die ik met mensen had gehad en op een gegeven moment begreep hij dat wel, maar hij had ook net een scheiding achter de rug en mijn vriend kan af en toe door omstandigheden ook agressief zijn, hij gaat dan echt op de persoon af met wie hij mot heeft en zo ontstaat er een heus handgemeen en ik wist dat niet van hem en zo kon het ook gebeuren dat hij een keertje terugsloeg toen ik hem aanviel en toen lag ik dus op de grond en ik dacht echt dat ik doodging, en in m'n hart dacht ik: ga door, dan hoeft het van mij allemaal niet meer, maar ik had toen wel een zware hersenschudding, maar ik zat toen nog in klinische therapie en er moest dus in de kliniek goed worden gepraat wat ik in de weekenden deed en met wie, want ze waren daar niet zo blij met mijn verhalen als ik van weekendverlof terugkwam, maar ik zei alles wel altijd eerlijk, maar toen ik merkte dat mijn vriend terugsloeg, toen werd ik wel bang, want toen waren er 2 mensen in huis met woede-aanvallen en dat kan natuurlijk niet lang goed gaan, dus ik heb daar echt afspraken over moeten maken in het begin van mijn behandeling, zoals weglopen als er weer eens een aanval kwam, maar als er 1 ding was, wat ik niet kon, was dat het.
Weglopen was voor mij een faalmoment, uitpraten en terugvechten, dat deed ik liever, ik was in het verleden al zo vaak weggelopen, ik zag dat als een afdruipen, dus ik deed dat liever niet, zeker niet als ik echt vreselijk boos ben, dan moet het eruit, maar ja, had ik de controle nog: nee.
Dus ik moest een middenweg vinden en die heb ik inmiddels gevonden, maar het is echt niet zonder slag of stoot gegaan, mijn vriend en ik wilden vaak uit elkaar, omdat we allebei nog zo vreselijk geladen waren, maar hij is gebleven en nu gaat het wel. Angst kan mensen tot rare dingen brengen, je raakt dan volledig het contact met de werkelijkheid kwijt, ik belde soms de politie met de mededeling dat ik iemand uit huis wilde zetten en dat ie dan niet wilde en daarmee bedoelde ik dan mijn huidige vriend. Ik kon dan opeens zo vreselijk bang worden, bang dat ie net zo zou doen als mijn ex, mij vreselijk behandelen en mishandelen en die ervaringen kwamen dan in zulk soort hevigheid terug, dat ik dan werkelijk dacht dat ie zo was als mijn ex en de politie moest er dan aan te pas komen om hem weg te sturen, want hij wilde natuurlijk niet weg, hij voelde zich dan beledigd, want hij deed geen vlieg kwaad, maar zo bang was ik dat ik zulk soort dingen deed. De realiteit verloor ik volledig uit het oog en dan doe je hele rare dingen, dan haal je de dingen door elkaar en dan wordt de huidige realiteit verwrongen door de ervaringen in het verleden en op dat moment denk je dat je nog gelijk hebt ook.
Nu komt de politie niet meer langs, die was het op een gegeven moment ook zat, want zodra vriend de deur uit was, belde ik hem weer op of ie aub weer terug wilde komen. ERg he? Zo in de war was ik toen.
Toen ik in het begin van mijn nieuwe relatie ook veel woedebuien had, wist mijn huidige vriend daar nog niet echt goed mee om te gaan, hij dacht dat het met hem te maken had en ik heb heel wat moeten praten en uitleggen dat die woedebuien met mijn vorige relatie had te maken en met alle andere relaties die ik met mensen had gehad en op een gegeven moment begreep hij dat wel, maar hij had ook net een scheiding achter de rug en mijn vriend kan af en toe door omstandigheden ook agressief zijn, hij gaat dan echt op de persoon af met wie hij mot heeft en zo ontstaat er een heus handgemeen en ik wist dat niet van hem en zo kon het ook gebeuren dat hij een keertje terugsloeg toen ik hem aanviel en toen lag ik dus op de grond en ik dacht echt dat ik doodging, en in m'n hart dacht ik: ga door, dan hoeft het van mij allemaal niet meer, maar ik had toen wel een zware hersenschudding, maar ik zat toen nog in klinische therapie en er moest dus in de kliniek goed worden gepraat wat ik in de weekenden deed en met wie, want ze waren daar niet zo blij met mijn verhalen als ik van weekendverlof terugkwam, maar ik zei alles wel altijd eerlijk, maar toen ik merkte dat mijn vriend terugsloeg, toen werd ik wel bang, want toen waren er 2 mensen in huis met woede-aanvallen en dat kan natuurlijk niet lang goed gaan, dus ik heb daar echt afspraken over moeten maken in het begin van mijn behandeling, zoals weglopen als er weer eens een aanval kwam, maar als er 1 ding was, wat ik niet kon, was dat het.
Weglopen was voor mij een faalmoment, uitpraten en terugvechten, dat deed ik liever, ik was in het verleden al zo vaak weggelopen, ik zag dat als een afdruipen, dus ik deed dat liever niet, zeker niet als ik echt vreselijk boos ben, dan moet het eruit, maar ja, had ik de controle nog: nee.
Dus ik moest een middenweg vinden en die heb ik inmiddels gevonden, maar het is echt niet zonder slag of stoot gegaan, mijn vriend en ik wilden vaak uit elkaar, omdat we allebei nog zo vreselijk geladen waren, maar hij is gebleven en nu gaat het wel. Angst kan mensen tot rare dingen brengen, je raakt dan volledig het contact met de werkelijkheid kwijt, ik belde soms de politie met de mededeling dat ik iemand uit huis wilde zetten en dat ie dan niet wilde en daarmee bedoelde ik dan mijn huidige vriend. Ik kon dan opeens zo vreselijk bang worden, bang dat ie net zo zou doen als mijn ex, mij vreselijk behandelen en mishandelen en die ervaringen kwamen dan in zulk soort hevigheid terug, dat ik dan werkelijk dacht dat ie zo was als mijn ex en de politie moest er dan aan te pas komen om hem weg te sturen, want hij wilde natuurlijk niet weg, hij voelde zich dan beledigd, want hij deed geen vlieg kwaad, maar zo bang was ik dat ik zulk soort dingen deed. De realiteit verloor ik volledig uit het oog en dan doe je hele rare dingen, dan haal je de dingen door elkaar en dan wordt de huidige realiteit verwrongen door de ervaringen in het verleden en op dat moment denk je dat je nog gelijk hebt ook.
Nu komt de politie niet meer langs, die was het op een gegeven moment ook zat, want zodra vriend de deur uit was, belde ik hem weer op of ie aub weer terug wilde komen. ERg he? Zo in de war was ik toen.
donderdag 23 oktober 2008 om 13:04
Hallo Fairywings,
ik heb net je verhaal gelezen en ik herken veel.
Ikzelf heb ook en vriend,nu 2 jaar, hij heeft me in december 2007 ten huwelijk gevraagd, maar afgelopen zomervakantie is het een tijd uitgeweest dus dat gaat niet door.
ik heb sinds ik mijn vriend ken paniekaanvallen, angstaanvallen, zomaar wegvallen en ook woede-aanvallen, dan grijp ik mijn vriend naar zijn keel, gelukkig is hij sterker dan ik...
ik ben ook gepest, 4 jaar lang, ook seksueel misbruikt en ook thuis ging het lang niet goed en ik had en heb veel ruzie met mijn vader. mijn moeder en ik zijn er een aantal weken geleden achter gekomen dat hij waarschijnlijk het syndroom van asperger heeft, zoek maar eens op, misschien heeft jouw vader dat ook wel.
ik loop al bijna 3 jaar bij de psycho-therapeut, dit is niet genoeg en binnenkort wordt ik opgenomen in een psycho-therapeutische dagbehandeling. daar zie ik heel erg tegenop, ik wil heel graag beter worden en dat daardoor mijn relatie weer beter gaat want die staat nu op een heeeeeeeeel laag pitje, maar die opname duurt een jaar, zonder vakantie, en je moet veel in een groep bespreken, en ik ben niet zo'n groepsmens;)
eerlijk gezegd geloof ik dat je beter wilt worden want je hebt al in de gaten wat er aan de hand is en hoe dat komt, maar ik denk niet dat het lezen van een boek zal helpen...
ik denk dat je gewoon moet beginnen om een afspraak te maken bij bijv een psycho-therapeut, en dan niet van de gemeente want dat is meer lopende band werk voor hen. ik denk dat je beter een zelfstandige kunt nemen, werkte bij mij veel beter want ik heb ze beide uitgeprobeerd;)
daar kun je je hele verhaal kwijt en leer je, als je een aanval aan voelt komen, hoe je dat aan moet pakken, en als je het niet voelt aankomen, hoe je dat kan leren.
ook wordt het denk ik makkelijker voor je vriend, want ik beschouwde de mijne altijd als mijn persoonlijke psycholoog maar hij is automonteur...
ik wens je heel veel succes want ik herken het meeste...
veel liefs
ik heb net je verhaal gelezen en ik herken veel.
Ikzelf heb ook en vriend,nu 2 jaar, hij heeft me in december 2007 ten huwelijk gevraagd, maar afgelopen zomervakantie is het een tijd uitgeweest dus dat gaat niet door.
ik heb sinds ik mijn vriend ken paniekaanvallen, angstaanvallen, zomaar wegvallen en ook woede-aanvallen, dan grijp ik mijn vriend naar zijn keel, gelukkig is hij sterker dan ik...
ik ben ook gepest, 4 jaar lang, ook seksueel misbruikt en ook thuis ging het lang niet goed en ik had en heb veel ruzie met mijn vader. mijn moeder en ik zijn er een aantal weken geleden achter gekomen dat hij waarschijnlijk het syndroom van asperger heeft, zoek maar eens op, misschien heeft jouw vader dat ook wel.
ik loop al bijna 3 jaar bij de psycho-therapeut, dit is niet genoeg en binnenkort wordt ik opgenomen in een psycho-therapeutische dagbehandeling. daar zie ik heel erg tegenop, ik wil heel graag beter worden en dat daardoor mijn relatie weer beter gaat want die staat nu op een heeeeeeeeel laag pitje, maar die opname duurt een jaar, zonder vakantie, en je moet veel in een groep bespreken, en ik ben niet zo'n groepsmens;)
eerlijk gezegd geloof ik dat je beter wilt worden want je hebt al in de gaten wat er aan de hand is en hoe dat komt, maar ik denk niet dat het lezen van een boek zal helpen...
ik denk dat je gewoon moet beginnen om een afspraak te maken bij bijv een psycho-therapeut, en dan niet van de gemeente want dat is meer lopende band werk voor hen. ik denk dat je beter een zelfstandige kunt nemen, werkte bij mij veel beter want ik heb ze beide uitgeprobeerd;)
daar kun je je hele verhaal kwijt en leer je, als je een aanval aan voelt komen, hoe je dat aan moet pakken, en als je het niet voelt aankomen, hoe je dat kan leren.
ook wordt het denk ik makkelijker voor je vriend, want ik beschouwde de mijne altijd als mijn persoonlijke psycholoog maar hij is automonteur...
ik wens je heel veel succes want ik herken het meeste...
veel liefs
zaterdag 31 januari 2009 om 16:28
hoi farrywings
weet niet of je inmiddels nog hier aanwezig bent ??
maar ik heb presies hetzelfde als wat jij heb alleen heb ik nog 3 kids erbij.
heb dus sinds een maandje of 3 de diagnose add en adhd en slik daarvoor nu methylfinaat sandoz moet eigelijk nu 4 maal daags 10 mg maar red met de tijd maar net 2 a 3 per dag.
en de eerste week met het opbouwen met de 2 halvjes per dag ik voelde me zo lekker en rustig en relex wist niet wat me overkwam.
maar nu het gaat weer helemaal bergafwaarts met me weer heel veel woedeaanvallen (probeer me echt zo erg in te houden)
maar dat lukt me gewoon niet.
maar op zo een moment intreseert niks me ik gooi met spullen sloop me huis nooit de kids of me vriend.
maar scheld hem wel voor alles en nog wat uit.
dat hij maar op moet .... en
en geen ....voor me doet
en nooit tijd voor ons heeft alleen altijd maar werk en de pc.
gisteren dus ook weer ik was echt helemaal over de rooie
ga met van alles gooien en ja je weet hoe hoe het dan ongeveer gaat..
en daarna voel ik me zo schuldig en kut en leeg en denk ik ze zijn veel beter af zonder mijn.
zo erg is het op het moment al maar moet 2 feb weer naar de psyg .
maar schaam me zo erg om dit te zeggen en heb het ook eigelijk nog niet gedaan van die woedebuien.
maar het kanj zo echt niet verder ik zit nu gewoon te huilen omdat ik zoveel herken in je verhaal.
en het gevoel heb dat niemand maar dan ook niemand me begrijpt
kan je me aub helpen ???
heel veel liefs anneke
weet niet of je inmiddels nog hier aanwezig bent ??
maar ik heb presies hetzelfde als wat jij heb alleen heb ik nog 3 kids erbij.
heb dus sinds een maandje of 3 de diagnose add en adhd en slik daarvoor nu methylfinaat sandoz moet eigelijk nu 4 maal daags 10 mg maar red met de tijd maar net 2 a 3 per dag.
en de eerste week met het opbouwen met de 2 halvjes per dag ik voelde me zo lekker en rustig en relex wist niet wat me overkwam.
maar nu het gaat weer helemaal bergafwaarts met me weer heel veel woedeaanvallen (probeer me echt zo erg in te houden)
maar dat lukt me gewoon niet.
maar op zo een moment intreseert niks me ik gooi met spullen sloop me huis nooit de kids of me vriend.
maar scheld hem wel voor alles en nog wat uit.
dat hij maar op moet .... en
en geen ....voor me doet
en nooit tijd voor ons heeft alleen altijd maar werk en de pc.
gisteren dus ook weer ik was echt helemaal over de rooie
ga met van alles gooien en ja je weet hoe hoe het dan ongeveer gaat..
en daarna voel ik me zo schuldig en kut en leeg en denk ik ze zijn veel beter af zonder mijn.
zo erg is het op het moment al maar moet 2 feb weer naar de psyg .
maar schaam me zo erg om dit te zeggen en heb het ook eigelijk nog niet gedaan van die woedebuien.
maar het kanj zo echt niet verder ik zit nu gewoon te huilen omdat ik zoveel herken in je verhaal.
en het gevoel heb dat niemand maar dan ook niemand me begrijpt
kan je me aub helpen ???
heel veel liefs anneke
zaterdag 31 januari 2009 om 20:58
3kids, bespreek met je psycholoog/psychiater dat je zo'n last hebt van woedeaanvallen!!! 1 van de mogelijke bijwerkingen van Ritalin (methylfenidaat) is dat je er prikkelbaar en agressief van wordt. In het begin werkt het middeltje dan als een zonnetje, maar na verloop van tijd kan dit dus de kop op steken (ik merkte niets van de Ritalin, maar werd na een tijdje ook bloedchagerijnig en explosief).
Hier ook nog steeds woedebuien, prikkelbaar om het minst of geringste, verbaal ontzettend agressief... Ik herken het helemaal. Ik had ook een diagnose voor ADHD. Momenteel zijn we aan het kijken of het toch niet iets anders is omdat er toch nog een hoop vraagtekens open staan.
Sterkte!!!
Hier ook nog steeds woedebuien, prikkelbaar om het minst of geringste, verbaal ontzettend agressief... Ik herken het helemaal. Ik had ook een diagnose voor ADHD. Momenteel zijn we aan het kijken of het toch niet iets anders is omdat er toch nog een hoop vraagtekens open staan.
Sterkte!!!
vrijdag 6 november 2009 om 13:25
Beste Lezers,
Ook ik heb hier erg veel last van, graag zou ik ook mijn verhaal kwijt willen.
Ik werk ontzettend veel, weinig slaap etc. en ik heb de laatste tijd steeds en steeds meer woede aanvallen, er hoeft bijvoorbeeld maar een pen, of papiertje naast me te liggen wat me niet aanstaat dan sla ik al helemaal op tilt.
Ik kan geen normaal gesprek meer met mijn vriend hebben, ook dan ga ik helemaal door het lint.
Schreeuwen, lelijke dingen zeggen, me zelf bezeren, dingen kapot maken, met dingen gooien... en dat gaat dan een tijdje zo door.
Niemand kan mij stoppen, want als ze bij me in de buurt komen heb ik ook de neiging om hun te slaan.
Op het moment dat ik op het punt sta om zo'n aanval te krijgen, hou ik me zelf heel erg stil en probeer ik me zelf onder controle te houden, wat ontzettend lastig is.. Op een gegeven moment als het echt niet meer lukt doe ik mijn handen in mijn haren en schreeuw ik nee, en huil ik. En dan gaat alles van zelf.... ( 1 op de 100 keren voel ik zo iets aankomen , dus erg lastig ). Als de aanval is afgelopen, ga ik huilen .. als ik zie wat ik heb gedaan. En heb ik er heel veel spijt van.
Ik weet soms niet eens wat ik heb gedaan, dan verteld mijn vriend wat ik heb gedaan.
En ook ga ik erg vaak fietsen en lopen met muziek op.
Dat doet me heel erg goed, gedachten totaal ergens anders.
Ik was hier dus een erg lange tijd vanaf, maar heb het weer op 1 of andere manier te pakken.
Ook mijn zusje en moeder hebben het, het is heel vervelend.
Waarschijnlijk heb ik deze aanvallen doordat ik erg erg erg veel mee heb gemaakt in het verleden, toen ik jong was steurde ik me aan niemand en vocht.
Nu ik ouder ben, help ik juist graag mensen. Ik sta 24/7 voor ze klaar, ook van allerlei verschillende landen, ook hun spreken mij moed in en helpen me.
Het is erg lekker om een chat maatje te hebben, die je begrijpt en hoe jij je voelt...
Ik wil hier graag vanaf, maar het is zo en zo moeilijk. Je moet doorzetten, nooit opgeven ... In mijn ogen als je opgeeft ben je zwak. Daarom geef ik niet op.
Hoe moeilijk het ook is...
Dat was mijn verhaal tot nu toe.
x. Conni
Ook ik heb hier erg veel last van, graag zou ik ook mijn verhaal kwijt willen.
Ik werk ontzettend veel, weinig slaap etc. en ik heb de laatste tijd steeds en steeds meer woede aanvallen, er hoeft bijvoorbeeld maar een pen, of papiertje naast me te liggen wat me niet aanstaat dan sla ik al helemaal op tilt.
Ik kan geen normaal gesprek meer met mijn vriend hebben, ook dan ga ik helemaal door het lint.
Schreeuwen, lelijke dingen zeggen, me zelf bezeren, dingen kapot maken, met dingen gooien... en dat gaat dan een tijdje zo door.
Niemand kan mij stoppen, want als ze bij me in de buurt komen heb ik ook de neiging om hun te slaan.
Op het moment dat ik op het punt sta om zo'n aanval te krijgen, hou ik me zelf heel erg stil en probeer ik me zelf onder controle te houden, wat ontzettend lastig is.. Op een gegeven moment als het echt niet meer lukt doe ik mijn handen in mijn haren en schreeuw ik nee, en huil ik. En dan gaat alles van zelf.... ( 1 op de 100 keren voel ik zo iets aankomen , dus erg lastig ). Als de aanval is afgelopen, ga ik huilen .. als ik zie wat ik heb gedaan. En heb ik er heel veel spijt van.
Ik weet soms niet eens wat ik heb gedaan, dan verteld mijn vriend wat ik heb gedaan.
En ook ga ik erg vaak fietsen en lopen met muziek op.
Dat doet me heel erg goed, gedachten totaal ergens anders.
Ik was hier dus een erg lange tijd vanaf, maar heb het weer op 1 of andere manier te pakken.
Ook mijn zusje en moeder hebben het, het is heel vervelend.
Waarschijnlijk heb ik deze aanvallen doordat ik erg erg erg veel mee heb gemaakt in het verleden, toen ik jong was steurde ik me aan niemand en vocht.
Nu ik ouder ben, help ik juist graag mensen. Ik sta 24/7 voor ze klaar, ook van allerlei verschillende landen, ook hun spreken mij moed in en helpen me.
Het is erg lekker om een chat maatje te hebben, die je begrijpt en hoe jij je voelt...
Ik wil hier graag vanaf, maar het is zo en zo moeilijk. Je moet doorzetten, nooit opgeven ... In mijn ogen als je opgeeft ben je zwak. Daarom geef ik niet op.
Hoe moeilijk het ook is...
Dat was mijn verhaal tot nu toe.
x. Conni
