Psyche
alle pijlers
Zelf burn-out, partner krijgt plotseling ook last.
woensdag 8 april 2009 om 17:13
woensdag 8 april 2009 om 17:35
woensdag 8 april 2009 om 17:38
quote:Assepoes79 schreef op 08 april 2009 @ 17:24:
Ik heb zelf een burn-out, ik kan niet nog een keer voor iemand zorgen die ook iets heeft.
Ik denk inderdaad dat jij niet voor hem moet gaan zorgen, zo te horen heb jij echt genoeg aan je eigen problemen. Maar hem steunen is volgens mij iets anders. Probeer de dingen waar hij mee worstelt zijn verantwoordelijkheid te laten, maar ben er wel voor hem zover jouw problemen dat toelaten. Klinkt dat logisch?
En ik zou jouw gevoelens over zijn burn-out-verschijnselen bespreekbaar maken tijdens je therapie, wellicht kan je behandelaar de dingen in een ander perspectief plaatsen.
Ik heb zelf een burn-out, ik kan niet nog een keer voor iemand zorgen die ook iets heeft.
Ik denk inderdaad dat jij niet voor hem moet gaan zorgen, zo te horen heb jij echt genoeg aan je eigen problemen. Maar hem steunen is volgens mij iets anders. Probeer de dingen waar hij mee worstelt zijn verantwoordelijkheid te laten, maar ben er wel voor hem zover jouw problemen dat toelaten. Klinkt dat logisch?
En ik zou jouw gevoelens over zijn burn-out-verschijnselen bespreekbaar maken tijdens je therapie, wellicht kan je behandelaar de dingen in een ander perspectief plaatsen.
woensdag 8 april 2009 om 17:38
woensdag 8 april 2009 om 17:39
Ik denk eerder dat het zo is dat je nu geen energie over hebt om voor hem te zorgen. Je hebt genoeg aan je zelf op dit moment. Ik kan me dat helemaal voorstellen.
Mijn ex had precies hetzelfde.
Was ik een keer ziek dan was het bij hem altijd nog erger.......en dan ga je maar weer zorgen met je zieke hoofd. Voor hem en voor de kids.....
Mijn ex had precies hetzelfde.
Was ik een keer ziek dan was het bij hem altijd nog erger.......en dan ga je maar weer zorgen met je zieke hoofd. Voor hem en voor de kids.....
woensdag 8 april 2009 om 17:42
Sommige mensen trekken graag de aandacht naar zichzelf toe.
Is jouw man ook zo iemand?
Dat hij jouw klachten zou 'gebruiken' om aandacht te trekken terwijl er met hem eigenlijk niks aan de hand is?
Ik kan jouw gevoelens ergens wel begrijpen. Wanneer je altijd voor iemand klaarstaat verwacht je dat het ook andersom zo is wanneer je hem echt nodig hebt.
Niet dat je je nu ook nog eens druk moet gaan maken om de ander terwijl je je nu zo ontzettend op jezelf moet richten.
Ik wens je iig veel sterkte en beterschap.
Is jouw man ook zo iemand?
Dat hij jouw klachten zou 'gebruiken' om aandacht te trekken terwijl er met hem eigenlijk niks aan de hand is?
Ik kan jouw gevoelens ergens wel begrijpen. Wanneer je altijd voor iemand klaarstaat verwacht je dat het ook andersom zo is wanneer je hem echt nodig hebt.
Niet dat je je nu ook nog eens druk moet gaan maken om de ander terwijl je je nu zo ontzettend op jezelf moet richten.
Ik wens je iig veel sterkte en beterschap.
Ja, dat vind ik echt.
woensdag 8 april 2009 om 17:48
Ik heb dit wel met mijn behandelaar besproken en hij zegt ook dat ik hem duidelijk moet zeggen wat ik denk, ook al is het niet zo aardig. Ik hou ontzettend veel van mijn man en zal hem altijd steunen, het komt inderdaad zo ontzettend rot uit. Hij heeft nog geen diagnose gekregen, hij denkt zelf dat dit zo is.
En inderdaad ik ben ook kwaad, ik wil me niet druk maken om iemand anders maar als hij inderdaad een burn-out heeft dan sneeuw ik onder. Dan ga ik weer zorgen.. Ook omdat hij wel die ruimte neemt om beter te worden. En er moet toch iemand voor het gezin/huishouden zorgen. Hij zou nooit bewust mijn klachten gebruiken, zo zit hij niet in elkaar. Maar misschien onbewust?
En inderdaad ik ben ook kwaad, ik wil me niet druk maken om iemand anders maar als hij inderdaad een burn-out heeft dan sneeuw ik onder. Dan ga ik weer zorgen.. Ook omdat hij wel die ruimte neemt om beter te worden. En er moet toch iemand voor het gezin/huishouden zorgen. Hij zou nooit bewust mijn klachten gebruiken, zo zit hij niet in elkaar. Maar misschien onbewust?
woensdag 8 april 2009 om 17:48
Het is logisch dat als je een bun-out hebt, je niet ook nog eens voor een ander kunt zorgen! Want bij een bun-out heb je echt genoeg aan jezelf en moet je keihard aan jezelf werken.
Het is ontzettend rot dat hij nu ook burn-out klachten krijgt (ik zou deze wel serieus nemen). Maar je moet op jezelf even op de 1ste plaats blijven zetten anders val je weer in dezelfde valkuilen als voorheen en genees je niet!!! Ook hij moet zichzelf nu even op de 1ste plaats zetten om te genezen.
En dat maakt het nu zo lullig, want jullie hebben op dit moment dus niks aan elkaar.......... En dat moeten jullie beiden accepteren.
Het is ontzettend rot dat hij nu ook burn-out klachten krijgt (ik zou deze wel serieus nemen). Maar je moet op jezelf even op de 1ste plaats blijven zetten anders val je weer in dezelfde valkuilen als voorheen en genees je niet!!! Ook hij moet zichzelf nu even op de 1ste plaats zetten om te genezen.
En dat maakt het nu zo lullig, want jullie hebben op dit moment dus niks aan elkaar.......... En dat moeten jullie beiden accepteren.
woensdag 8 april 2009 om 17:51
woensdag 8 april 2009 om 17:52
Zo rot vind ik je echt niet overkomen, heb ze hier wel rotter gezien
Ik denk idd ook dat praten bij jullie het sleutelwoord is. Het liefste samen met jullie huisarts zodat er eventueel actie kan worden ondernomen, maar ook zodat je man beseft welke impact dit op jou heeft, mocht er met hem niks aan de hand zijn.
Ik denk idd ook dat praten bij jullie het sleutelwoord is. Het liefste samen met jullie huisarts zodat er eventueel actie kan worden ondernomen, maar ook zodat je man beseft welke impact dit op jou heeft, mocht er met hem niks aan de hand zijn.
Ja, dat vind ik echt.
woensdag 8 april 2009 om 17:56
quote:Assepoes79 schreef op 08 april 2009 @ 17:48:
Ik heb dit wel met mijn behandelaar besproken en hij zegt ook dat ik hem duidelijk moet zeggen wat ik denk, ook al is het niet zo aardig. [...] ik wil me niet druk maken om iemand anders maar als hij inderdaad een burn-out heeft dan sneeuw ik onder. Dan ga ik weer zorgen.. Ook omdat hij wel die ruimte neemt om beter te worden. En er moet toch iemand voor het gezin/huishouden zorgen. Kijk, en hier ligt jouw kans om écht beter uit deze situatie te komen als je het mij vraagt. Kom voor jezelf op, laat je niet ondersneeuwen. Jij moet ook de ruimte nemen om beter te worden, hij heeft daar niet meer recht op dan jij. Je zult samen hiermee aan de slag moeten en eerlijk tegen je man moeten zeggen wat jij voelt. Zo te horen heb je een lieve man en zal hij je steunen als je hier duidelijk in bent. Jij hoeft niet in je eentje de kar te trekken, ook niet als blijkt dat hij ook een burn-out heeft, jullie zijn een gezin.
Dus niet kwaad zijn, maar de uitdaging aan gaan. Leer lief voor jezelf te zijn en daarna pas aan anderen te denken (makkelijker gezegd dan gedaan, maar ik denk wel dat het de kern van het probleem is).
Succes!
Ik heb dit wel met mijn behandelaar besproken en hij zegt ook dat ik hem duidelijk moet zeggen wat ik denk, ook al is het niet zo aardig. [...] ik wil me niet druk maken om iemand anders maar als hij inderdaad een burn-out heeft dan sneeuw ik onder. Dan ga ik weer zorgen.. Ook omdat hij wel die ruimte neemt om beter te worden. En er moet toch iemand voor het gezin/huishouden zorgen. Kijk, en hier ligt jouw kans om écht beter uit deze situatie te komen als je het mij vraagt. Kom voor jezelf op, laat je niet ondersneeuwen. Jij moet ook de ruimte nemen om beter te worden, hij heeft daar niet meer recht op dan jij. Je zult samen hiermee aan de slag moeten en eerlijk tegen je man moeten zeggen wat jij voelt. Zo te horen heb je een lieve man en zal hij je steunen als je hier duidelijk in bent. Jij hoeft niet in je eentje de kar te trekken, ook niet als blijkt dat hij ook een burn-out heeft, jullie zijn een gezin.
Dus niet kwaad zijn, maar de uitdaging aan gaan. Leer lief voor jezelf te zijn en daarna pas aan anderen te denken (makkelijker gezegd dan gedaan, maar ik denk wel dat het de kern van het probleem is).
Succes!
woensdag 8 april 2009 om 18:02
Ik denk dat we hier inderdaad over moeten praten. Ik ben gewoon zo bang, net als het wat beter met me gaat, gebeurt er weer iets.
Ik ben bang om terug te vallen. Mijn man loopt zuchtend door het huis heen, negativiteit uit te stralen, het laatste waar ik nu behoefte aan heb. En ik begrijp dat we elkaar misschien nu niet kunnen helpen. Maar het leven draait wel gewoon door. Wat als hij het niet op zich kan nemen. Dan blijf ik over.
Het is moeilijk om begrip te tonen als mij dat zoveel energie kost.
Wat nu? Het van me af laten glijden en het beste er van maken?
Ik ben bang om terug te vallen. Mijn man loopt zuchtend door het huis heen, negativiteit uit te stralen, het laatste waar ik nu behoefte aan heb. En ik begrijp dat we elkaar misschien nu niet kunnen helpen. Maar het leven draait wel gewoon door. Wat als hij het niet op zich kan nemen. Dan blijf ik over.
Het is moeilijk om begrip te tonen als mij dat zoveel energie kost.
Wat nu? Het van me af laten glijden en het beste er van maken?
woensdag 8 april 2009 om 18:16
Lastig! Vind het niet rot overkomen, dat ten eerste. Hopelijk geeft de huisarts duidelijkheid wbt je man z'n situatie.
Ik lees dat je al een jaar met jouw burnout kampt. Misschien heeft dat jaar jouw man ook meer gekost dan jij je realiseert, en is dit zijn "manier" om daar mee om te gaan (cq aandacht voor te vragen). Praten jullie daar wel eens over, wat jouw ziekte voor hem betekent, wat hij daarbij voelt?
Ik lees dat je al een jaar met jouw burnout kampt. Misschien heeft dat jaar jouw man ook meer gekost dan jij je realiseert, en is dit zijn "manier" om daar mee om te gaan (cq aandacht voor te vragen). Praten jullie daar wel eens over, wat jouw ziekte voor hem betekent, wat hij daarbij voelt?
woensdag 8 april 2009 om 18:36
Ik vind het al goed van mezelf dat ik toegeef dat ik dit niet leuk vind en dat ik het niet aan kan. Ik denk dat mijn jaar hem ook wel energie zal hebben gekost. Ik zorgde dan wel voor alles en iedereen, maar ik was ook niet altijd vrolijk en blij. Dat is ook zwaar voor een partner dat als hij moe thuiskomt van zijn werk, er iemand is die depressief is. Vooral omdat ik degene was die altijd relativeerde en opgewekt en blij was en dan verander ik.
Het is misschien wennen voor hem om mij op te peppen, waar het altijd andersom was.
Het is misschien wennen voor hem om mij op te peppen, waar het altijd andersom was.
woensdag 8 april 2009 om 18:51
woensdag 8 april 2009 om 19:12
Ik vraag altijd aan hem hoe hij zich voelt en ik wil graag weten hoe hij over dingen denkt. Maar hij denkt er soms gewoon niet over na, of hij weet niet hoe hij iets moet verwoorden. Soms reageert hij kwaad om er wel de volgende dag op terug te komen en dan kan hij er wel goed over praten. Iedereen heeft een gebruiksaanwijzing. Ik heb wel aan hem gevraagd of ik hem niet te zwaar belast door mijn burn-out. Hij antwoordt dan alleen dat als dit alles is hij nog veel meer aan kan en dat ik nergens bang voor hoef te zijn. Maar zijn gedrag van nu spreekt dit tegen.
Dus daarom zeg ik 'ik denk', want hij weet het zelf misschien nog niet, dus hij kan het mij ook niet vertellen.
Pas als hij zelf weet waar dit vandaan komt en wat het is, kan hij mij denk ik ook meer vertellen. Hij houdt er trouwens helemaal niet van hoor, als ik vragen stel, hij vindt dat ik teveel dingen wil analyseren, terwijl er volgens hem niks aan de hand is.
Het voelt wel echt alsof we 'samen' zijn, we steunen elkaar altijd en de band die we hebben is goed. Ik durf alleen niet zo goed direct te zijn, ik wil hem niet kwetsen, daarom kan ik nog niet tegen hem zeggen dat ik hier moeite mee heb. Althans niet gelijk, hoe een gesprek gaat verlopen hangt heel erg af van mijn 'openingsverhaal'. Dus daar moet ik goed over nadenken en daarom post ik het ook op het forum. Om woorden te vinden en om mezelf te verlichten.
Dus daarom zeg ik 'ik denk', want hij weet het zelf misschien nog niet, dus hij kan het mij ook niet vertellen.
Pas als hij zelf weet waar dit vandaan komt en wat het is, kan hij mij denk ik ook meer vertellen. Hij houdt er trouwens helemaal niet van hoor, als ik vragen stel, hij vindt dat ik teveel dingen wil analyseren, terwijl er volgens hem niks aan de hand is.
Het voelt wel echt alsof we 'samen' zijn, we steunen elkaar altijd en de band die we hebben is goed. Ik durf alleen niet zo goed direct te zijn, ik wil hem niet kwetsen, daarom kan ik nog niet tegen hem zeggen dat ik hier moeite mee heb. Althans niet gelijk, hoe een gesprek gaat verlopen hangt heel erg af van mijn 'openingsverhaal'. Dus daar moet ik goed over nadenken en daarom post ik het ook op het forum. Om woorden te vinden en om mezelf te verlichten.
