Psyche
alle pijlers
Zelf burn-out, partner krijgt plotseling ook last.
woensdag 8 april 2009 om 19:25
Als ik het goed lees is jouw leerpunt dat je (ook) voor jezelf moet zorgen en opkomen. Nu heb je iets wezenlijks te pakken waarmee je daadwerkelijk aan het werk kan gaan. Als je nu (net als voorheen) je mond houdt en maar gaat zorgen, alle verantwoordelijkheid pakt en je man alle ruimte van de wereld geeft en hem ontheft van zijn verantwoordelijkheid, krijg je dezelfde situatie als dat je al had: jij loopt helemaal vol.
Je houdt dan een situatie in stand.
De sleutel is praten. Je mag zeggen hoe je je voelt. Je mag zeggen dat je het niet kan opbrengen om voor hem te zorgen. Je mag zeggen dat je het niet trekt om alles weer in je eentje te moeten doen. Je mag zeggen dat je er wel wilt zijn, maar dat het niet zoals vroeger kan. Je mag ook zeggen dat het op jou overkomt als "aandacht vragen" (al werkt dat waarschijnlijk contraproductief.
Neem hem en jezelf serieus. Wellicht is het voor hem ook wel (te) veel. Er was altijd een balans waarbij er veel door jou gedaan en gesteund werd en minder door hem (zoals ik het lees en interpreteer natuurlijk he, was er zelf niet bij). Die balans is veranderd door jouw burnout. Het zou kunnen dat dit, tezamen met alle wisselingen, inderdaad een (te) zware belasting voor hem is.
Samen kan je afspraken maken. Wellicht kun je iemand anders het huishouden laten doen. Het kost wat maar het geeft wel rust in je kop als je het niet/minder hoeft te doen. Wellicht kun je wat vaker een oppas inschakelen zodat je wat tijd voor leuke dingen samen hebt (als je kinderen hebt bedoel ik), wellicht kun je op het werk spreken over deadlines en deze naar achteren zetten, goed kijken naar nevenactiviteiten voor anderen, etc. Allerlei dingen om de druk er voor beiden af te halen. Hoeft niet voor altijd te zijn, en ja sommige keuzes zouden kosten met zich mee kunnen brengen. Maar als dat is wat nodig is.
Zelf liep ik ook een tijd helemaal vol. Had veel verdriet ergens over (benoem het even niet ivm privacy), was heel druk met het werk, heel druk met studie, heel druk een paar vriendschappen in stand aan het houden en maar het luisterend oor te zijn. Ik heb toen extra hulp in de huishouding genomen, deadlines op het werk verschoven, deadlines in studie verschoven en (helaas) ook een vriendschap moeten beëindigen. Vreselijk vond ik het om al die stapjes terug te moeten doen. Inmiddels is de studie klaar, werk ik weer het normale aantal uur, heb ik de aangepaste deadlines prima en ruimschoots gehaald (dat ik rustiger aan mocht doen gaf me al zo veel rust) en ben ik heel dankbaar dat ik er niet meer continu voor die ene 'vriendin' hoef te zijn.
Soms is het nodig om zulke concrete stappen te nemen en echt te kiezen dat jij nu aan de beurt bent.
Je houdt dan een situatie in stand.
De sleutel is praten. Je mag zeggen hoe je je voelt. Je mag zeggen dat je het niet kan opbrengen om voor hem te zorgen. Je mag zeggen dat je het niet trekt om alles weer in je eentje te moeten doen. Je mag zeggen dat je er wel wilt zijn, maar dat het niet zoals vroeger kan. Je mag ook zeggen dat het op jou overkomt als "aandacht vragen" (al werkt dat waarschijnlijk contraproductief.
Neem hem en jezelf serieus. Wellicht is het voor hem ook wel (te) veel. Er was altijd een balans waarbij er veel door jou gedaan en gesteund werd en minder door hem (zoals ik het lees en interpreteer natuurlijk he, was er zelf niet bij). Die balans is veranderd door jouw burnout. Het zou kunnen dat dit, tezamen met alle wisselingen, inderdaad een (te) zware belasting voor hem is.
Samen kan je afspraken maken. Wellicht kun je iemand anders het huishouden laten doen. Het kost wat maar het geeft wel rust in je kop als je het niet/minder hoeft te doen. Wellicht kun je wat vaker een oppas inschakelen zodat je wat tijd voor leuke dingen samen hebt (als je kinderen hebt bedoel ik), wellicht kun je op het werk spreken over deadlines en deze naar achteren zetten, goed kijken naar nevenactiviteiten voor anderen, etc. Allerlei dingen om de druk er voor beiden af te halen. Hoeft niet voor altijd te zijn, en ja sommige keuzes zouden kosten met zich mee kunnen brengen. Maar als dat is wat nodig is.
Zelf liep ik ook een tijd helemaal vol. Had veel verdriet ergens over (benoem het even niet ivm privacy), was heel druk met het werk, heel druk met studie, heel druk een paar vriendschappen in stand aan het houden en maar het luisterend oor te zijn. Ik heb toen extra hulp in de huishouding genomen, deadlines op het werk verschoven, deadlines in studie verschoven en (helaas) ook een vriendschap moeten beëindigen. Vreselijk vond ik het om al die stapjes terug te moeten doen. Inmiddels is de studie klaar, werk ik weer het normale aantal uur, heb ik de aangepaste deadlines prima en ruimschoots gehaald (dat ik rustiger aan mocht doen gaf me al zo veel rust) en ben ik heel dankbaar dat ik er niet meer continu voor die ene 'vriendin' hoef te zijn.
Soms is het nodig om zulke concrete stappen te nemen en echt te kiezen dat jij nu aan de beurt bent.
woensdag 8 april 2009 om 20:20
Als je straks het gesprek met je man aangaat, vertel dan dingen vanuit jezelf: ik vind dat... ik voel me... Op het moment dat je bij wijze van spreken met je vinger gaat wijzen en zegt: ja maar jij dit en ja maar jij dat, heb je grote kans (succes verzekerd, geloof me) dat de negatieve sfeer voor het gesprek al gezet is.
Terwijl je, als je je boodschap bij jezelf laat, die kans een heel stuk kleiner is, want je benoemt je gevoel. En jouw gevoel is onbetwistbaar, is echt.
Moeilijk, ik weet het. Wie weet kun je, als je het eng vindt om meteen met zoiets groots te gaan oefenen in het voor jezelf gaan staan en lief te zijn voor jezelf, voor jezelf te kiezen, zonder het respect voor de ander te verliezen, eerst met iets kleiners beginnen.
Succes!
Terwijl je, als je je boodschap bij jezelf laat, die kans een heel stuk kleiner is, want je benoemt je gevoel. En jouw gevoel is onbetwistbaar, is echt.
Moeilijk, ik weet het. Wie weet kun je, als je het eng vindt om meteen met zoiets groots te gaan oefenen in het voor jezelf gaan staan en lief te zijn voor jezelf, voor jezelf te kiezen, zonder het respect voor de ander te verliezen, eerst met iets kleiners beginnen.
Succes!
woensdag 8 april 2009 om 20:22
quote:Assepoes79 schreef op 08 april 2009 @ 17:11:
Wat ik bedoel is dat ik denk dat het misschien vragen om aandacht is. Dat hij moeite heeft om niet in het middelpunt van de belangstelling te staan?
Is het wel eens bij je opgekomen dat je man echt ook last kan hebben van burn out? Weet je hoe zwaar het voor een partner is om steeds iemand op te moeten vangen die tegen zijn grenzen aanloopt? Ik vind dit heel erg naar klinken. In je verdere postings zeg je ook dat je je eraan stoort dat hij "aandacht" trekt? Mag hij zich een keer niet goed voelen? Mag hij van jou geen hoofdpijn hebben? Jij klinkt als een zeurend kind, eerlijk gezegd.
Sorry hoor, maar ik zit exact in dezelfde situatie (man eerst, nu ik) en als mijn man mij dit zou hebben verweten na alles wat ik voor hem opzij heb gezet tijdens zijn moeilijke periode, dan weet ik niet wat ik hem had aangedaan.
Wat ik bedoel is dat ik denk dat het misschien vragen om aandacht is. Dat hij moeite heeft om niet in het middelpunt van de belangstelling te staan?
Is het wel eens bij je opgekomen dat je man echt ook last kan hebben van burn out? Weet je hoe zwaar het voor een partner is om steeds iemand op te moeten vangen die tegen zijn grenzen aanloopt? Ik vind dit heel erg naar klinken. In je verdere postings zeg je ook dat je je eraan stoort dat hij "aandacht" trekt? Mag hij zich een keer niet goed voelen? Mag hij van jou geen hoofdpijn hebben? Jij klinkt als een zeurend kind, eerlijk gezegd.
Sorry hoor, maar ik zit exact in dezelfde situatie (man eerst, nu ik) en als mijn man mij dit zou hebben verweten na alles wat ik voor hem opzij heb gezet tijdens zijn moeilijke periode, dan weet ik niet wat ik hem had aangedaan.
woensdag 8 april 2009 om 20:23
Jij moet gewoon je eigen plan trekken en niet hopen dat hij jou gaat verzorgen. Evenmin heb jij energie om hem te verzorgen, dus hij moet 't zelf maar zien te redden.
Wonen jullie samen of latten jullie? In 't laatste geval neem beiden de rust en ruimte die je nodig hebt.
Oh, ik vind 't trouwens behoorlijk lullig overkomen dat je zijn klachten niet serieus neemt. Juist als je zelf 'n keer getroffen wordt door zulke vage vermoeidheidsklachten, zou je meer begrip moeten kunnen opbrengen voor iemand (een naaste nog wel) die er ook mee te kampen krijgt.
Wonen jullie samen of latten jullie? In 't laatste geval neem beiden de rust en ruimte die je nodig hebt.
Oh, ik vind 't trouwens behoorlijk lullig overkomen dat je zijn klachten niet serieus neemt. Juist als je zelf 'n keer getroffen wordt door zulke vage vermoeidheidsklachten, zou je meer begrip moeten kunnen opbrengen voor iemand (een naaste nog wel) die er ook mee te kampen krijgt.
woensdag 8 april 2009 om 21:02
quote:Assepoes79 schreef op 08 april 2009 @ 17:48:
Ik heb dit wel met mijn behandelaar besproken en hij zegt ook dat ik hem duidelijk moet zeggen wat ik denk, ook al is het niet zo aardig. Ik hou ontzettend veel van mijn man en zal hem altijd steunen, het komt inderdaad zo ontzettend rot uit. Hij heeft nog geen diagnose gekregen, hij denkt zelf dat dit zo is.
En inderdaad ik ben ook kwaad, ik wil me niet druk maken om iemand anders maar als hij inderdaad een burn-out heeft dan sneeuw ik onder. Dan ga ik weer zorgen.. Ook omdat hij wel die ruimte neemt om beter te worden. En er moet toch iemand voor het gezin/huishouden zorgen. Hij zou nooit bewust mijn klachten gebruiken, zo zit hij niet in elkaar. Maar misschien onbewust?
Heel goed dat jij probeert meer aan jezelf te denken en minder voor anderen te zorgen. En het is eigenlijk niet zo vreemd dat daardoor de dynamiek in de relatie anders wordt, en jouw man daar (bewust of onbewust) moeite mee heeft. Dit komt heel veel voor in relaties waarin de ene partner ander 'gedrag' aanleert, en de ander hier niet goed mee om kan gaan omdat hij/zij eigenlijk wil dat alles bij het oude blijft. Niet omdat hij wil dat jij ongelukkig bent, maar omdat dat nou eenmaal de ongeschreven 'regel' in jullie relatie was.
In veel therapieën wordt daar rekening mee gehouden, en wordt de partner erbij betrokken omdat het belangrijk is dat iedereen in het gezin achter de verandering staat. Probeer er een gezamenlijk doel van te maken, waar jullie allebei achter staan. Voor jou is het moeilijk om niet meer te zorgen, maar erken ook dat leven met een 'andere' Assepoes voor hem waarschijnlijk ook een omschakeling is. Ik denk dat het heel belangrijk is dit (als je er wat in herkent) uit te spreken, misschien kan dat in samenwerking met je behandelaar?
Ik heb dit wel met mijn behandelaar besproken en hij zegt ook dat ik hem duidelijk moet zeggen wat ik denk, ook al is het niet zo aardig. Ik hou ontzettend veel van mijn man en zal hem altijd steunen, het komt inderdaad zo ontzettend rot uit. Hij heeft nog geen diagnose gekregen, hij denkt zelf dat dit zo is.
En inderdaad ik ben ook kwaad, ik wil me niet druk maken om iemand anders maar als hij inderdaad een burn-out heeft dan sneeuw ik onder. Dan ga ik weer zorgen.. Ook omdat hij wel die ruimte neemt om beter te worden. En er moet toch iemand voor het gezin/huishouden zorgen. Hij zou nooit bewust mijn klachten gebruiken, zo zit hij niet in elkaar. Maar misschien onbewust?
Heel goed dat jij probeert meer aan jezelf te denken en minder voor anderen te zorgen. En het is eigenlijk niet zo vreemd dat daardoor de dynamiek in de relatie anders wordt, en jouw man daar (bewust of onbewust) moeite mee heeft. Dit komt heel veel voor in relaties waarin de ene partner ander 'gedrag' aanleert, en de ander hier niet goed mee om kan gaan omdat hij/zij eigenlijk wil dat alles bij het oude blijft. Niet omdat hij wil dat jij ongelukkig bent, maar omdat dat nou eenmaal de ongeschreven 'regel' in jullie relatie was.
In veel therapieën wordt daar rekening mee gehouden, en wordt de partner erbij betrokken omdat het belangrijk is dat iedereen in het gezin achter de verandering staat. Probeer er een gezamenlijk doel van te maken, waar jullie allebei achter staan. Voor jou is het moeilijk om niet meer te zorgen, maar erken ook dat leven met een 'andere' Assepoes voor hem waarschijnlijk ook een omschakeling is. Ik denk dat het heel belangrijk is dit (als je er wat in herkent) uit te spreken, misschien kan dat in samenwerking met je behandelaar?
woensdag 8 april 2009 om 21:06
woensdag 8 april 2009 om 21:10
Ik zeg niet dat ik geen begrip wil opbrengen, het kwam mij gewoon rauw op mijn dak vallen. Ik heb geen burn-out gehad... ik zit er nog middenin en dan is alleen de gedachte al moeilijk dat misschien de belangrijkste persoon in mijn leven mij niet meer kan steunen. Ik heb het er net met hem over gehad. Dat ik het er moeilijk mee heb en ook dat het misschien onbewust aandacht vragen is(lees:aandacht nodig hebben is). Hij vindt het helemaal niet naar dat ik dit zo voel, hij zegt dat hij weet dat hij niet zo ver heen is als ik dat was, maar hij weet nu dat hij op moet letten en om zichzelf moet denken. Hij zegt ook dat hij weet dat hij wel ruimte neemt om beter te worden en dat ik dat weinig tot helemaal niet doe.
Het is niet dat ik zijn klachten niet serieus neem. Het is meer dat ik bang ben dat het wel zo is en wat de gevolgen hiervan zijn. Ik weet dat ik hem juist heel veel zou steunen en dat dit waarschijnlijk ten koste van mijn eigen genezing zou gaan, en daar ben dus bang voor.
Daarbij is niemand perfect en kan kwaadheid inderdaad onterecht zijn, maar kan iemand ook wel degelijk onbewust aandacht willen vragen. Ik beschouw mijn reacties zoals: angst, boosheid en verdriet niet als het gezeur van een klein kind. Natuurlijk mag mijn man hoofdpijn hebben en zich niet goed voelen. Waar zeg ik dat hij dit niet mag? Ik probeerde te vertellen dat hij mij veel nodig heeft en dat ik niet hetzelfde terug durf te vragen.
Het is niet dat ik zijn klachten niet serieus neem. Het is meer dat ik bang ben dat het wel zo is en wat de gevolgen hiervan zijn. Ik weet dat ik hem juist heel veel zou steunen en dat dit waarschijnlijk ten koste van mijn eigen genezing zou gaan, en daar ben dus bang voor.
Daarbij is niemand perfect en kan kwaadheid inderdaad onterecht zijn, maar kan iemand ook wel degelijk onbewust aandacht willen vragen. Ik beschouw mijn reacties zoals: angst, boosheid en verdriet niet als het gezeur van een klein kind. Natuurlijk mag mijn man hoofdpijn hebben en zich niet goed voelen. Waar zeg ik dat hij dit niet mag? Ik probeerde te vertellen dat hij mij veel nodig heeft en dat ik niet hetzelfde terug durf te vragen.
woensdag 8 april 2009 om 21:29
Pinksterbloempje:
Wij zitten niet in exact dezelfde situatie. Jouw partner heeft eerst een burn-out gekregen en toen jij pas. Ik heb op dit moment een burn-out = tegenwoordige tijd en mijn man denkt dat hij last heeft van de eerste verschijnselen van een burn-out. Bovendien lucht ik mijn hart nu anoniem op een forum en zal ik mijn man altijd met respect voor zijn gevoelens aanspreken. Maar in eerste opwelling kunnen er veel gevoelens bovenkomen 'terecht of onterecht', ik vind dat ik deze gevoelens wel mag uiten en erkennen en ik vind het geweldig dat ik dat nu kan, voorheen drukte ik al deze gevoelens weg en het resultaat was o.a. een burn-out. Ook ben ik nu niet altijd even stabiel, tja ook weer die burn-out.....
Wij zitten niet in exact dezelfde situatie. Jouw partner heeft eerst een burn-out gekregen en toen jij pas. Ik heb op dit moment een burn-out = tegenwoordige tijd en mijn man denkt dat hij last heeft van de eerste verschijnselen van een burn-out. Bovendien lucht ik mijn hart nu anoniem op een forum en zal ik mijn man altijd met respect voor zijn gevoelens aanspreken. Maar in eerste opwelling kunnen er veel gevoelens bovenkomen 'terecht of onterecht', ik vind dat ik deze gevoelens wel mag uiten en erkennen en ik vind het geweldig dat ik dat nu kan, voorheen drukte ik al deze gevoelens weg en het resultaat was o.a. een burn-out. Ook ben ik nu niet altijd even stabiel, tja ook weer die burn-out.....
donderdag 9 april 2009 om 08:15
quote:Assepoes79 schreef op 08 april 2009 @ 21:29:
Pinksterbloempje:
Wij zitten niet in exact dezelfde situatie. Jouw partner heeft eerst een burn-out gekregen en toen jij pas. Ik heb op dit moment een burn-out = tegenwoordige tijd en mijn man denkt dat hij last heeft van de eerste verschijnselen van een burn-out. Bovendien lucht ik mijn hart nu anoniem op een forum en zal ik mijn man altijd met respect voor zijn gevoelens aanspreken. Maar in eerste opwelling kunnen er veel gevoelens bovenkomen 'terecht of onterecht', ik vind dat ik deze gevoelens wel mag uiten en erkennen en ik vind het geweldig dat ik dat nu kan, voorheen drukte ik al deze gevoelens weg en het resultaat was o.a. een burn-out. Ook ben ik nu niet altijd even stabiel, tja ook weer die burn-out.....
Voor jouw informatie: eind 2006 dook ik een burn out in; toen ik weer een beetje op begon te krabbelen (verre van hersteld), bleek mijn man een boss-from-hell te hebben getroffen en begon het gelazer bij hem. Ik was toen helemaal nog niet oké, maar heb mijn man gesteund waar ik kon. Heel 2007 en de helft van 2008 door. Omdat ik op dat moment de iets sterkere was.
Met mijn man gaat het sinds winter vorig jaar weer wat beter. Met mij helaas niet, want bij mij is alles blijven sluimeren, wachtend om opnieuw boven te komen. Wat dus inderdaad gebeurde zodra mijn man weer een beetje in de opgaande lijn zat. En dan zit je dus inderdaad in de situatie dat je man nog steun nodig heeft maar jij dat even niet kunt geven. Omdat je batterij alleen maar leeg loopt, leeg blijft en niet meer oplaadt.
Geloof me, ik weet waar ik over praat. Been there, done that, in overvloed zelfs. Ik zit er zelfs nog middenin. Ook tegenwoordige tijd dus. En ook ik zit in de herstelfase, maar het gaat langzaam. En als mijn man ergens last van heb, is niet mijn eerste gedachte dat hij zich aanstelt en aandacht zoekt. Dan kijk ik of ik ondanks mijn eigen situatie, iets voor hem kan doen. In een relatie ben je namelijk samen en steun je naar vermogen.
Met jouw post bevestig je alleen maar het beeld dat ik al had op basis van je eerdere postings. "Mijn man denkt..."
Jij neemt je man helemaal niet serieus en je praat hier ook niet met respect over hem. En dan kan het wel anoniem zijn, maar je zet het hier wel op die manier heen. Uit al jouw postings schreeuwt: "ik, ik, ik."
Ik begrijp heel goed dat je niet stabiel bent wanneer je een burn out hebt. Emoties overvallen je op een moment dat je er niet op bedacht bent en daar ga je weer. En ja, je mag je emoties uiten. Iedereen heeft recht op zijn/haar emoties en op een stuk eigen beleving.Maar je schrijft op een dusdanige manier dat bij mij de haren recht overeind gaan staan. Ben jij wel eens partner geweest terwijl je man een burn out had? Zo nee, dan weet je dus niet wat een partner met burn out voor belasting is voor de andere partner.
Grote kans dat je man wel degelijk klachten heeft. Want een partner met burn out opvangen is loodzwaar! En zoals jij mag uitspreken hoe jij dingen ervaart, zo mag hij ook uitspreken dat hij zich ook niet oké voelt.
Praat met je man. Vertel hem dat jij zelf nog te veel middenin het proces van herstel zit om hem nu intensief te kunnen steunen. Zoek een middenweg met zijn twee-en. En neem elkaar serieus.
Pinksterbloempje:
Wij zitten niet in exact dezelfde situatie. Jouw partner heeft eerst een burn-out gekregen en toen jij pas. Ik heb op dit moment een burn-out = tegenwoordige tijd en mijn man denkt dat hij last heeft van de eerste verschijnselen van een burn-out. Bovendien lucht ik mijn hart nu anoniem op een forum en zal ik mijn man altijd met respect voor zijn gevoelens aanspreken. Maar in eerste opwelling kunnen er veel gevoelens bovenkomen 'terecht of onterecht', ik vind dat ik deze gevoelens wel mag uiten en erkennen en ik vind het geweldig dat ik dat nu kan, voorheen drukte ik al deze gevoelens weg en het resultaat was o.a. een burn-out. Ook ben ik nu niet altijd even stabiel, tja ook weer die burn-out.....
Voor jouw informatie: eind 2006 dook ik een burn out in; toen ik weer een beetje op begon te krabbelen (verre van hersteld), bleek mijn man een boss-from-hell te hebben getroffen en begon het gelazer bij hem. Ik was toen helemaal nog niet oké, maar heb mijn man gesteund waar ik kon. Heel 2007 en de helft van 2008 door. Omdat ik op dat moment de iets sterkere was.
Met mijn man gaat het sinds winter vorig jaar weer wat beter. Met mij helaas niet, want bij mij is alles blijven sluimeren, wachtend om opnieuw boven te komen. Wat dus inderdaad gebeurde zodra mijn man weer een beetje in de opgaande lijn zat. En dan zit je dus inderdaad in de situatie dat je man nog steun nodig heeft maar jij dat even niet kunt geven. Omdat je batterij alleen maar leeg loopt, leeg blijft en niet meer oplaadt.
Geloof me, ik weet waar ik over praat. Been there, done that, in overvloed zelfs. Ik zit er zelfs nog middenin. Ook tegenwoordige tijd dus. En ook ik zit in de herstelfase, maar het gaat langzaam. En als mijn man ergens last van heb, is niet mijn eerste gedachte dat hij zich aanstelt en aandacht zoekt. Dan kijk ik of ik ondanks mijn eigen situatie, iets voor hem kan doen. In een relatie ben je namelijk samen en steun je naar vermogen.
Met jouw post bevestig je alleen maar het beeld dat ik al had op basis van je eerdere postings. "Mijn man denkt..."
Jij neemt je man helemaal niet serieus en je praat hier ook niet met respect over hem. En dan kan het wel anoniem zijn, maar je zet het hier wel op die manier heen. Uit al jouw postings schreeuwt: "ik, ik, ik."
Ik begrijp heel goed dat je niet stabiel bent wanneer je een burn out hebt. Emoties overvallen je op een moment dat je er niet op bedacht bent en daar ga je weer. En ja, je mag je emoties uiten. Iedereen heeft recht op zijn/haar emoties en op een stuk eigen beleving.Maar je schrijft op een dusdanige manier dat bij mij de haren recht overeind gaan staan. Ben jij wel eens partner geweest terwijl je man een burn out had? Zo nee, dan weet je dus niet wat een partner met burn out voor belasting is voor de andere partner.
Grote kans dat je man wel degelijk klachten heeft. Want een partner met burn out opvangen is loodzwaar! En zoals jij mag uitspreken hoe jij dingen ervaart, zo mag hij ook uitspreken dat hij zich ook niet oké voelt.
Praat met je man. Vertel hem dat jij zelf nog te veel middenin het proces van herstel zit om hem nu intensief te kunnen steunen. Zoek een middenweg met zijn twee-en. En neem elkaar serieus.
donderdag 9 april 2009 om 12:21
Ik kan het wel blijven zeggen; ik heb nooit gezegd dat mijn man zich aanstelt, dat is iets wat jij blijkbaar wil lezen. Ik heb ook nooit gezegd dat ik hem niet zal steunen. Ik heb gezegd dat ik denk dat hij misschien onbewust aandacht wil hebben. Dat jij die mogelijkheid helemaal uitsluit heeft te maken met je eigen situatie en dat is niet de mijne.
Mijn partner heeft geen burn-out, hij ziet het op dit moment even niet zitten en hij wil voorkomen dat hij wel een burn-out krijgt. Dat jij ten koste van jezelf je man hebt gesteund is jouw keuze, het heeft jou niet beter gemaakt en dat is nou juist de situatie die ik wil voorkomen. Wat hebben wij er nou aan om hier samen jaren in te blijven hangen?
Ik ben degene die post en ik uit hier mijn gevoelens dus het lijkt me ook logisch om vanuit ik, ik en nog eens ik te praten. Als je mijn berichten echt hebt gelezen dan zou je kunnen weten dat ik al met mijn man heb gesproken en dat we hier samen wel uit gaan komen.
Maar als het je erom gaat om mij een slecht gevoel over mezelf te geven door te benadrukken dat jij een geweldige vrouw bent die ondanks haar eigen burn-out altijd voor haar man klaarstaat en die nooit eens een onredelijke gedachte heeft, nou dat heb je dan helemaal duidelijk gemaakt.
Het probleem is niet dat mijn man geen ruimte krijgt of zal nemen om zich te uiten, het is dat ik die ruimte zelf moeilijk neem. (En daar kan een partner wel aan wennen hoor....)
In welk opzicht is het respectloos om te vragen op een forum hoe ik hier mee moet omgaan? Ik zeg nergens dat hij een lul is, zich aanstelt, dat hij nooit aan mij denkt etc..... Ik heb alleen gezegd dat ik niet weet of dit wel een burn-out is. Een burn-out is heel iets anders dan even niet zo lekker in je vel zitten. Dat ik me dit afvraag, betekent niet dat ik hem niet serieus neem, anders had ik me er ook niet druk over gemaakt.
Ik ben ook bezorgd en wil dat hij om zichzelf denkt om te voorkomen dat het wel een burn-out wordt, tegelijkertijd kan ik hier ook van balen. Ik kan me niet voorstellen dat je er blij van wordt als je man vertelt dat hij niet goed in zijn vel zit.
Ik zeg nergens dat ik van mijn man baal, integendeel, ik hou erg veel van hem, ik baal van de situatie. Sinds wanneer is dat egoistisch?
Mijn partner heeft geen burn-out, hij ziet het op dit moment even niet zitten en hij wil voorkomen dat hij wel een burn-out krijgt. Dat jij ten koste van jezelf je man hebt gesteund is jouw keuze, het heeft jou niet beter gemaakt en dat is nou juist de situatie die ik wil voorkomen. Wat hebben wij er nou aan om hier samen jaren in te blijven hangen?
Ik ben degene die post en ik uit hier mijn gevoelens dus het lijkt me ook logisch om vanuit ik, ik en nog eens ik te praten. Als je mijn berichten echt hebt gelezen dan zou je kunnen weten dat ik al met mijn man heb gesproken en dat we hier samen wel uit gaan komen.
Maar als het je erom gaat om mij een slecht gevoel over mezelf te geven door te benadrukken dat jij een geweldige vrouw bent die ondanks haar eigen burn-out altijd voor haar man klaarstaat en die nooit eens een onredelijke gedachte heeft, nou dat heb je dan helemaal duidelijk gemaakt.
Het probleem is niet dat mijn man geen ruimte krijgt of zal nemen om zich te uiten, het is dat ik die ruimte zelf moeilijk neem. (En daar kan een partner wel aan wennen hoor....)
In welk opzicht is het respectloos om te vragen op een forum hoe ik hier mee moet omgaan? Ik zeg nergens dat hij een lul is, zich aanstelt, dat hij nooit aan mij denkt etc..... Ik heb alleen gezegd dat ik niet weet of dit wel een burn-out is. Een burn-out is heel iets anders dan even niet zo lekker in je vel zitten. Dat ik me dit afvraag, betekent niet dat ik hem niet serieus neem, anders had ik me er ook niet druk over gemaakt.
Ik ben ook bezorgd en wil dat hij om zichzelf denkt om te voorkomen dat het wel een burn-out wordt, tegelijkertijd kan ik hier ook van balen. Ik kan me niet voorstellen dat je er blij van wordt als je man vertelt dat hij niet goed in zijn vel zit.
Ik zeg nergens dat ik van mijn man baal, integendeel, ik hou erg veel van hem, ik baal van de situatie. Sinds wanneer is dat egoistisch?
donderdag 9 april 2009 om 12:25
Je kunt leuk iedere keer wat anders zeggen, maar in het begin zei je zelf dit: Wat ik bedoel is dat ik denk dat het misschien vragen om aandacht is. Dat hij moeite heeft om niet in het middelpunt van de belangstelling te staan?
Dat klinkt juist niet alsof je hem serieus neemt en bezorgd om hem bent.
Dat klinkt juist niet alsof je hem serieus neemt en bezorgd om hem bent.
donderdag 9 april 2009 om 12:45
Jij maakt er dan van dat ik zijn klachten niet serieus neem. Het stukje van, in het middelpunt staan, staat er wel wat ongelukkig, ik bedoelde dat hij gewend is dat ik er altijd voor hem ben en dat ik aan het veranderen ben.(Kon gisteren niet de juiste woorden vinden.) Ik dacht dat dit voor hem moeilijk te accepteren was (onbewust!!!!) en dat hij gebrek aan aandacht had. Maar dit heb ik al met hem besproken en dat is niet zo, hij vond het helemaal niet raar, vreemd of respectloos dat ik dit dacht. Er verandert toch ook een hoop voor hem? En zoals ik al veel vaker heb gezegd, onbewust, niet dat hij bewust aandacht wil, maar onbewust!!! Ik krijg de indruk dat sommigen (nadruk op sommigen!) gewoon graag willen lezen dat ik het naar bedoel, terwijl ik al een behoorlijk aantal keren heb uitgelegd dat dit niet zo is. Zoals de waard is vertrouwt hij zijn gasten.
donderdag 9 april 2009 om 13:16
Had dan gezegd dat je graag meehuilers wilt Assepoes (alleen die nick geeft al aan hoe je jezelf ziet, maar goed). En ik zeg nergens dat ik zo geweldig ben. Ik zeg alleen dat ik jouw posts niet erg gezellig vind overkomen richting je man. En dat ze getuigen van een groot egoïsme. Jij erkent nergens dat je man echt iets kan hebben, maar trekt zelf de conclusie dat hij niet kan omgaan met de veranderde dynamiek in jullie relatie.
Op mijn vraag of jij ervaring hebt met een partner met burnout en wat dat met een mens doen kan, blijf je het antwoord schuldig. En er verschijnen nu opeens nuancering van wat je eerder schreef.
Grappig dat je juist de stukken hebt verwijderd waaruit blijkt hoe jij over je man denkt (hij stelt zich aan, trekt aandacht, etc.) Herkenbaarheid of vond je het er achteraf gezien toch niet zo fijn staan en ben je het met me eens?
Whatever: verder laat ik dit topic links liggen. Als jij graag meehuilers wilt, dan moet je mij niet hebben (en ik ben niet de enige die deze conclusie uit je posts trekt; zie de reacties van Maansa, Elninjoo en Roelfien).
Op mijn vraag of jij ervaring hebt met een partner met burnout en wat dat met een mens doen kan, blijf je het antwoord schuldig. En er verschijnen nu opeens nuancering van wat je eerder schreef.
Grappig dat je juist de stukken hebt verwijderd waaruit blijkt hoe jij over je man denkt (hij stelt zich aan, trekt aandacht, etc.) Herkenbaarheid of vond je het er achteraf gezien toch niet zo fijn staan en ben je het met me eens?
Whatever: verder laat ik dit topic links liggen. Als jij graag meehuilers wilt, dan moet je mij niet hebben (en ik ben niet de enige die deze conclusie uit je posts trekt; zie de reacties van Maansa, Elninjoo en Roelfien).
donderdag 9 april 2009 om 14:04
Ik heb dit net aan mijn man laten lezen omdat ik van jouw berichten erg overstuur ben(dat mag, ik heb niks geschreven waar ik me voor moet schamen en we hebben geen geheimen voor elkaar.) Hij vindt ook dat je heel negatief bent en als je geen opbouwende kritiek kan geven je beter niet kan posten. Hij noemt zulke negatieve personen: forumgieren.
donderdag 9 april 2009 om 14:46
Ik kan hele opbouwende kritiek geven hoor. Alleen bij zulke egocentrische huilies als jij lukt me dat niet zo best. Jammer dat je je man de gecensureerde versie hebt laten lezen. Als hij het al heeft gelezen.
Forumgier:
Als je man dat al heeft gezegd, dan heeft hij gelukkig nog gevoel voor humor!!!
Enig idee waarom je je mijn kritiek zo aantrekt? Tip: misschien eens met je hulpverlener bespreken. Meestal zit er een kern van waarheid in als het je zo raakt.
Tip 2: vooral geen dingen posten op een openbaar forum als je alleen maar reacties wilt hebben die in jouw straatje passen. Of direct in je openingspost zeggen dat je alleen reacties wilt van mensen die je gelijk geven.
In ieder geval: sterkte ermee en ik wens je man ook veel sterkte.
Forumgier:
Als je man dat al heeft gezegd, dan heeft hij gelukkig nog gevoel voor humor!!!
Enig idee waarom je je mijn kritiek zo aantrekt? Tip: misschien eens met je hulpverlener bespreken. Meestal zit er een kern van waarheid in als het je zo raakt.
Tip 2: vooral geen dingen posten op een openbaar forum als je alleen maar reacties wilt hebben die in jouw straatje passen. Of direct in je openingspost zeggen dat je alleen reacties wilt van mensen die je gelijk geven.
In ieder geval: sterkte ermee en ik wens je man ook veel sterkte.
donderdag 9 april 2009 om 15:08
Hij heeft inderdaad gevoel voor humor (ik vond het ook erg origineel) en hij heeft wel alles gelezen hoor (ongecensureerd, ook al haal je iets weg, het is zo terug te vinden.) Hij zei trouwens wel dat daar iets over gezegd zou worden... hij is nog slim ook .
Het raakt me juist omdat het zo totaal niet bij mij past en onterecht is en niet omdat er een kern van waarheid inzit.
Jij en je man ook heel veel sterkte toegewenst.
Het raakt me juist omdat het zo totaal niet bij mij past en onterecht is en niet omdat er een kern van waarheid inzit.
Jij en je man ook heel veel sterkte toegewenst.
donderdag 9 april 2009 om 18:00
donderdag 9 april 2009 om 19:54
Nou, nou, nou wat een botte reacties hier! Ik ben van mening dat Assepoes niks verkeerds heeft gezegd. Ze mag toch gewoon vanuit haar hart spreken, daar is zo'n forum toch voor!!
En natuurlijk hoeft ze niet alleen positieve reacties te verwachten, iedereen mag zijn mening geven. Maar het lijkt wel of sommigen haar beschuldigen. Een beschuldiging is iets anders dan je mening geven!!!
Assepoes, ik vind het heel goed dat je je verhaal niet opkropt en voor jezelf opkomt!! Herstellen van een burn-out is een heel leerproces en dit is een stap in de goede richting. Ik kan me goed voorstellen dat je baalt van de situatie en dat mag ook!
Heel veel sterkte!
En natuurlijk hoeft ze niet alleen positieve reacties te verwachten, iedereen mag zijn mening geven. Maar het lijkt wel of sommigen haar beschuldigen. Een beschuldiging is iets anders dan je mening geven!!!
Assepoes, ik vind het heel goed dat je je verhaal niet opkropt en voor jezelf opkomt!! Herstellen van een burn-out is een heel leerproces en dit is een stap in de goede richting. Ik kan me goed voorstellen dat je baalt van de situatie en dat mag ook!
Heel veel sterkte!
donderdag 9 april 2009 om 19:55
Ik was degene die met een persoonlijk verhaal kwam die onbeschoft werd behandeld. Daarnaast vind ik het erg fijn als mensen hun ervaringen met mij willen delen, maar niet als het gaat om te laten zien: ik doe het goed, jij niet, je neemt je man niet serieus en je bent een egoist. Er staan hier ook veel berichten waarin mensen hun ervaringen met mij delen zonder mij gelijk de grond in te stampen en opbouwende kritiek hebben en dat waardeer ik enorm. Nog bedankt daarvoor!!!!
Verder zal ik niet meer posten op het forum en mij afmelden, gewoon omdat kritiek mij op dit moment te veel raakt en mij veel verdriet doet. Ik onthoud ook alleen het negatieve, dus het lijkt mij verstandiger om niet op een forum te reageren zolang ik mij dingen te veel aantrek.
Verder zal ik niet meer posten op het forum en mij afmelden, gewoon omdat kritiek mij op dit moment te veel raakt en mij veel verdriet doet. Ik onthoud ook alleen het negatieve, dus het lijkt mij verstandiger om niet op een forum te reageren zolang ik mij dingen te veel aantrek.
donderdag 9 april 2009 om 21:05
Graag gedaan!
Alleen jij kent je eigen situatie, daarbij kun je tips en meningen van anderen ter harte nemen maar als deze niet aansluiten bij jouw situatie, kun je die reacties maar beter van je af laten glijden!
Probeer de tips en meningen waaraan je wel iets hebt mee te nemen en de rest te vergeten............ Zoals je zelf al zegt, is het misschien beter uit zelfbescherming dit topic niet meer te lezen. En nu zulllen mensen natuurlijk reageren dat dit laf is als je een topic zelf geopend hebt, maar vantevoren weet jij ook niet wat het met je gaat doen. Zeker niet wanneer je in een burn-out zit. Jij hoeft je echter niets van anderen aan te trekken. Je bepaalt je eigen grenzen!
Alleen jij kent je eigen situatie, daarbij kun je tips en meningen van anderen ter harte nemen maar als deze niet aansluiten bij jouw situatie, kun je die reacties maar beter van je af laten glijden!
Probeer de tips en meningen waaraan je wel iets hebt mee te nemen en de rest te vergeten............ Zoals je zelf al zegt, is het misschien beter uit zelfbescherming dit topic niet meer te lezen. En nu zulllen mensen natuurlijk reageren dat dit laf is als je een topic zelf geopend hebt, maar vantevoren weet jij ook niet wat het met je gaat doen. Zeker niet wanneer je in een burn-out zit. Jij hoeft je echter niets van anderen aan te trekken. Je bepaalt je eigen grenzen!
donderdag 9 april 2009 om 21:55
quote:Assepoes79 schreef op 09 april 2009 @ 19:55:
Ik onthoud ook alleen het negatieve, dus het lijkt mij verstandiger om niet op een forum te reageren zolang ik mij dingen te veel aantrek.Ik wil toch nog even reageren. Misschien is het een idee om voortaan wat meer in te gaan op de -voor jou- steunende berichten. Als jij vooral in de verdediging schiet creëer je zelf ook de negatieve sfeer en verzandt het topic in wederzijdse verwijten. Misschien een tip voor de volgende keer?
Ik onthoud ook alleen het negatieve, dus het lijkt mij verstandiger om niet op een forum te reageren zolang ik mij dingen te veel aantrek.Ik wil toch nog even reageren. Misschien is het een idee om voortaan wat meer in te gaan op de -voor jou- steunende berichten. Als jij vooral in de verdediging schiet creëer je zelf ook de negatieve sfeer en verzandt het topic in wederzijdse verwijten. Misschien een tip voor de volgende keer?
