Psyche
alle pijlers
Ziek, jarig en de kinderen zijn het vergeten.
zondag 16 augustus 2009 om 13:03
Ik ben zo teleurgesteld in mijn 2 zonen. Zij zijn nu een week bij mij en gisteren hebben we een leuk dagje uit gehad alvast voor mijn verjaardag ondanks dat ik ziek ben.
Door mijn ontstekingen flink pijn en koorts wil ik er toch voor ze zijn en laat niet veel merken dat ik me beroerd voel.
Vandaag ben ik dus jarig en wat ik nu het ergste vind is dat zij totaal vergeten waren dat ik jarig ben.
Ik weet wel dat verjaardagen ze weinig interessseert maar dat ze het echt vergeten terwijl ik nb hun moeder ben maakt bij boos, teleurgesteld en ook wel verdrietig. Bij de oudste denk ik dan dat het komt door zijn pdd-nos met Ass trekken en toch....
Voor mij is het een bevestiging dat ik in woorden wel hun moeder ben maar dat ze dit gevoelsmatig niet zo vinden.
Zij zijn 7 jaar geleden beiden bij hun vader gaan wonen doordat ik ziekenhuis in, ziekhuis uit en weer in ging dus de band is veel minder dan kinderen die wel bij hun moeder opgroeien.
Eigenlijk baal ik nog het meeste van het feit dat ze zo onverschillig, egocentrisch en waarschijnlijk emotioneel niet echt sterk staan en ik me de schuldige daarvan voel.
Als ik niet chronisch ziek geworden was hadden zij zich veel normaler kunnen ontwikkelen. Zie ik dit nu verkeerd, te zwart-wit en zijn er nog grijstinten?
Door mijn ontstekingen flink pijn en koorts wil ik er toch voor ze zijn en laat niet veel merken dat ik me beroerd voel.
Vandaag ben ik dus jarig en wat ik nu het ergste vind is dat zij totaal vergeten waren dat ik jarig ben.
Ik weet wel dat verjaardagen ze weinig interessseert maar dat ze het echt vergeten terwijl ik nb hun moeder ben maakt bij boos, teleurgesteld en ook wel verdrietig. Bij de oudste denk ik dan dat het komt door zijn pdd-nos met Ass trekken en toch....
Voor mij is het een bevestiging dat ik in woorden wel hun moeder ben maar dat ze dit gevoelsmatig niet zo vinden.
Zij zijn 7 jaar geleden beiden bij hun vader gaan wonen doordat ik ziekenhuis in, ziekhuis uit en weer in ging dus de band is veel minder dan kinderen die wel bij hun moeder opgroeien.
Eigenlijk baal ik nog het meeste van het feit dat ze zo onverschillig, egocentrisch en waarschijnlijk emotioneel niet echt sterk staan en ik me de schuldige daarvan voel.
Als ik niet chronisch ziek geworden was hadden zij zich veel normaler kunnen ontwikkelen. Zie ik dit nu verkeerd, te zwart-wit en zijn er nog grijstinten?
zondag 16 augustus 2009 om 13:08
Hoe oud zijn je zonen?
Als ze nog klein zijn je het inderdaad moeilijk van ze verwachten dat ze dit weten en als het pubers zijn: tsja die zijn nou eenmaal een beetje egocentrisch. De wereld draait om hen. Maar je ex had ze daarin moeten begeleiden. Dat deed ik tenminste wel. Het is geen onwil maar ze zijn nou eenmaal met heel andere dingen bezig.
En als ex het niet doet zal je het zelf moeten doen. Taart in huis halen en iets lekkers. Dan komen ze misschien wel zelf op het idee om iets te doen.
Als ze nog klein zijn je het inderdaad moeilijk van ze verwachten dat ze dit weten en als het pubers zijn: tsja die zijn nou eenmaal een beetje egocentrisch. De wereld draait om hen. Maar je ex had ze daarin moeten begeleiden. Dat deed ik tenminste wel. Het is geen onwil maar ze zijn nou eenmaal met heel andere dingen bezig.
En als ex het niet doet zal je het zelf moeten doen. Taart in huis halen en iets lekkers. Dan komen ze misschien wel zelf op het idee om iets te doen.
zondag 16 augustus 2009 om 13:10
Vervelend voor je zeg..
Moet je zeggen dat ik zelf ook heel onattent ben qua verjaardagen etc, maar ik ben zeker niet onverschillig of egocentrisch.
Door mijn warrige hoofd vergeet ik dit soort dingen altijd en voel me ook altijd erg lullig.
Ik zet nu verjaardagen in mijn telefoon.
En je kan het je kinderen niet kwalijk nemen, het is vakantie, mijn kinderen weten soms niet eens welke dag het vandaag is.
Moet je zeggen dat ik zelf ook heel onattent ben qua verjaardagen etc, maar ik ben zeker niet onverschillig of egocentrisch.
Door mijn warrige hoofd vergeet ik dit soort dingen altijd en voel me ook altijd erg lullig.
Ik zet nu verjaardagen in mijn telefoon.
En je kan het je kinderen niet kwalijk nemen, het is vakantie, mijn kinderen weten soms niet eens welke dag het vandaag is.
zondag 16 augustus 2009 om 13:12
Ik schrijf met iemand waarvan de zoons 16,17, 21 en 23 zijn, de laatste jaren vergeten ze steeds Moederdag en ook op haar verjaardag denken ze er amper aan. En ze wonen op de oudste na thuis bij haar en haar man. Ik ken het niet bij mijn eigen kinderen(2 dochters), maar ik weet wel dat het een verschijnsel is dat bij pubers kan horen. De vriend van mijn dochter is ook al niet erg attent naar zijn moeder toe. Hier help ik je natuurlijk niet mee, maar ik denk wel dat je het je niet persoonlijk aan moet trekken.
Denken is zo buitengewoon moeilijk dat velen de voorkeur geven aan oordelen. Otto Weiss
zondag 16 augustus 2009 om 13:13
Eensch met de voorgangsters. Kinderen hebben maar weinig benul van tijd en buitenwereld, over het algemeen.
Kun je ondanks het uitje van gisteren voor vandaag niet nog wat leuks gaan doen? Dan komt bij iedereen de feeststemming en het gevoel dat het een speciale dag is vast vanzelf er wel in.
En gefeliciteerd natuurlijk!
Kun je ondanks het uitje van gisteren voor vandaag niet nog wat leuks gaan doen? Dan komt bij iedereen de feeststemming en het gevoel dat het een speciale dag is vast vanzelf er wel in.
En gefeliciteerd natuurlijk!
zondag 16 augustus 2009 om 13:15
zondag 16 augustus 2009 om 13:17
bosaapje, op die leeftijd zijn ze ook met zoveel andere dingen bezig, ouders zijn er als "vanzelfsprekend". Denk niet dat ze je niet nodig hebben, want dat hebben ze wel, alleen laten ze dat op hun eigen eigenzinnige manier merken!
Denken is zo buitengewoon moeilijk dat velen de voorkeur geven aan oordelen. Otto Weiss
zondag 16 augustus 2009 om 13:20
Ik begrijp je teleurstelling Bosaapje.
Ikzelf had zoiets vorig jaar met mijn verjaardag en ook met moederdag. En aangezien ik zelf altijd de benen uit mijn lijf ren voor de kinderen (bij wijze van spreken), en emotioneel een zware periode had viel het vergeten van die speciale "mama-dagen" ook even verkeerd.
Overigens denk ik dat jouw kinderen al in de veronderstelling waren dat je verjaardag gisteren al gevierd is, en dat ze niet stil hebben gestaan bij vandaag. Maar ik vind best dat je daarover iets mag zeggen (heb ik ook gedaan, en dit jaar hebben ze helemaal uit zichzelf aan moederdag gedacht - mijn verjaardag moet nog komen, ik ben benieuwd...)
In ieder geval van mij van harte gefeliciteerd!
Ikzelf had zoiets vorig jaar met mijn verjaardag en ook met moederdag. En aangezien ik zelf altijd de benen uit mijn lijf ren voor de kinderen (bij wijze van spreken), en emotioneel een zware periode had viel het vergeten van die speciale "mama-dagen" ook even verkeerd.
Overigens denk ik dat jouw kinderen al in de veronderstelling waren dat je verjaardag gisteren al gevierd is, en dat ze niet stil hebben gestaan bij vandaag. Maar ik vind best dat je daarover iets mag zeggen (heb ik ook gedaan, en dit jaar hebben ze helemaal uit zichzelf aan moederdag gedacht - mijn verjaardag moet nog komen, ik ben benieuwd...)
In ieder geval van mij van harte gefeliciteerd!
zondag 16 augustus 2009 om 13:22
zondag 16 augustus 2009 om 13:27
Bosaapje, gefiliciteerd met je verjaardag.
Ik ben het eens met eerder postings, het zijn pubers, die denken in termen van "duh en boeie".
Als je veel ziek bent geweest, heb je mss niet je kinderen kunnen opvoeden en begeleiden zoals je voor ogen hebt gehad, maar dat betekent niet dat je een slechte moeder zou zijn!!
En tekort gedaan; je hebt waarschijnlijk alles gedaan wat je kon.
Als jij het jezelf niet blijft verwijten, zullen je kinderen ook niet op dat idee komen.
Andersom, blijven twijfelen over wat je verkeerd hebt gedaan (wat dan??) geeft je kinderen op een gegeven moment mss ook het idee, "mijn jeugd was zo moeilijk/ik kan er zelf niks aan doen/het is de schuld van moeder/ ik ben slachtoffer"
En daar heeft niemand wat aan.
Ze zijn een dagje met je uitgeweest, echt niet omdat je zo'n afschuwleijk gezelschap bent. Beetje lief zijn voor jezelf!
Ik ben het eens met eerder postings, het zijn pubers, die denken in termen van "duh en boeie".
Als je veel ziek bent geweest, heb je mss niet je kinderen kunnen opvoeden en begeleiden zoals je voor ogen hebt gehad, maar dat betekent niet dat je een slechte moeder zou zijn!!
En tekort gedaan; je hebt waarschijnlijk alles gedaan wat je kon.
Als jij het jezelf niet blijft verwijten, zullen je kinderen ook niet op dat idee komen.
Andersom, blijven twijfelen over wat je verkeerd hebt gedaan (wat dan??) geeft je kinderen op een gegeven moment mss ook het idee, "mijn jeugd was zo moeilijk/ik kan er zelf niks aan doen/het is de schuld van moeder/ ik ben slachtoffer"
En daar heeft niemand wat aan.
Ze zijn een dagje met je uitgeweest, echt niet omdat je zo'n afschuwleijk gezelschap bent. Beetje lief zijn voor jezelf!
zondag 16 augustus 2009 om 13:32
En veel meer dan dat weet ik eigenlijk niet zo goed te zeggen. Ben zelf niet een hele lieve puber geweest maar ben wel opgegroeid met het principe dat een aantal dagen in het jaar - waaronder de verjaardagen van je ouders - absoluut belangrijk waren. In die zin kan ik me ook heel moeilijk voorstellen dat jouw kinderen het zijn vergeten. Waarschijnlijk is het inderdaad zo dat zij gisteren als jouw verjaardag hebben gezien maar de enige manier om daar achter te komen, is door het ze te vragen. Ze zijn pubers, dus redelijk tegen volwassenheid aan dus zou je volgens mij best een dergelijk gesprek kunnen voeren.
En voor wat betreft de twijfels over de kwaliteit van jouw moederschap: rationeel gezien weet je ook wel dat het onzin is maar als je je dan toch al beroerd voelt, is het lastig om het anders te zien. Beterschap meid en hopelijk kun je terugkijken op wél een geslaagde pré-verjaardag.
zondag 16 augustus 2009 om 13:38
Gefeliciteerd! Ik ben vandaag ook jarig In tegenstelling tot andere jaren heb ik geen kado's van mijn man en kwartet gekregen. Niet gewekt door gezang en geen ontbijt op bed. Niks. Maar dat heeft niet te maken met hoe veel hij en de kinderen om me geven, zoals jij schrijft. Mijn man hecht gewoon niet zo aan verjaardagen vieren op de dag zelf en omdat we net terug zijn van vakantie, is het er blijkbaar bij in geschoten. Ik vind het wel belangrijk en heb vanmorgen dus ook wel even flink gebaalt en gemopperd, maar even later de knop gewoon omgezet. Liever wat minder verwachten, dan de hele dag triest.
En nu wrdt ik geroepen omdat er koffie met slagroom in de tuin op me wacht
zondag 16 augustus 2009 om 14:08
He, dat is gewoon niet leuk, punt. Mag je best wel even over teleurgesteld zijn.
Een jaar geleden werd ik 40 en niemand heeft eraan gedacht (behalve manlief dan). 1 felicitatie via email, (1 zo'n regeltje van oja, gefeliciteerd met je verjaardag tegen 23.00 uur )en mijn zusje die al 7 jaar om 23.00 uur aan de telefoon hangt onder het roepen "dat ze me de hele dag is vergeten maar er net op tijd nog aan heeft gedacht". Werd toen wel 40 en dat schijnt volwassen te zijn maar was echt super teleurgesteld.
Vooral omdat ik zelf iemand van de kaartjes en attente dingen ben in mijn omgeving.
Dus bij deze; Gefeliciteerd Bosaap!
Een jaar geleden werd ik 40 en niemand heeft eraan gedacht (behalve manlief dan). 1 felicitatie via email, (1 zo'n regeltje van oja, gefeliciteerd met je verjaardag tegen 23.00 uur )en mijn zusje die al 7 jaar om 23.00 uur aan de telefoon hangt onder het roepen "dat ze me de hele dag is vergeten maar er net op tijd nog aan heeft gedacht". Werd toen wel 40 en dat schijnt volwassen te zijn maar was echt super teleurgesteld.
Vooral omdat ik zelf iemand van de kaartjes en attente dingen ben in mijn omgeving.
Dus bij deze; Gefeliciteerd Bosaap!
zondag 16 augustus 2009 om 14:58
zondag 16 augustus 2009 om 14:59
Allereerst proficiat met je verjaardag!Mijne zijn 17 en 20 (wonen al 10 jaar fulltime bij mij,geen contact met de papa) en denk inderdaad dat ze denken we hebben het toch gister gevierd..zo denken pubers nl..... is niet bot of zo van hun,maar pubers (de meeste dan) denken voornamelijk aan zichzelf,en hebben het liefst dat de hele wereld zich daarnaar schikt.
Wel jammer dat je na een(hopelijk toch wel leuke dag uit) dit gevoel hebt op je verjaardag.
Dikke knuffffff
Wel jammer dat je na een(hopelijk toch wel leuke dag uit) dit gevoel hebt op je verjaardag.
Dikke knuffffff
zondag 16 augustus 2009 om 16:27
Van harte!
Nou, ik kan me voorstellen dat je teleurgesteld bent hoor!
Wat vervelend dat je je zo voelt en ook dat je zo aan het sukkelen bent met je gezondheid... Dat is niet niks.
Ik kan me enigszins verplaatsen in je situatie. Ik ben chronisch ziek en mijn dochter trekt enorm naar vader omdat ik vaak weinig energie heb. Toch denk ik dat je sowieso hun moeder bent hoor en niet zomaar een vrouw, die moederband zal er altijd zijn.
Heel veel succes en toch een heel fijne dag..
Nou, ik kan me voorstellen dat je teleurgesteld bent hoor!
Wat vervelend dat je je zo voelt en ook dat je zo aan het sukkelen bent met je gezondheid... Dat is niet niks.
Ik kan me enigszins verplaatsen in je situatie. Ik ben chronisch ziek en mijn dochter trekt enorm naar vader omdat ik vaak weinig energie heb. Toch denk ik dat je sowieso hun moeder bent hoor en niet zomaar een vrouw, die moederband zal er altijd zijn.
Heel veel succes en toch een heel fijne dag..
