Psyche
alle pijlers
Ziek, jarig en de kinderen zijn het vergeten.
zondag 16 augustus 2009 om 13:03
Ik ben zo teleurgesteld in mijn 2 zonen. Zij zijn nu een week bij mij en gisteren hebben we een leuk dagje uit gehad alvast voor mijn verjaardag ondanks dat ik ziek ben.
Door mijn ontstekingen flink pijn en koorts wil ik er toch voor ze zijn en laat niet veel merken dat ik me beroerd voel.
Vandaag ben ik dus jarig en wat ik nu het ergste vind is dat zij totaal vergeten waren dat ik jarig ben.
Ik weet wel dat verjaardagen ze weinig interessseert maar dat ze het echt vergeten terwijl ik nb hun moeder ben maakt bij boos, teleurgesteld en ook wel verdrietig. Bij de oudste denk ik dan dat het komt door zijn pdd-nos met Ass trekken en toch....
Voor mij is het een bevestiging dat ik in woorden wel hun moeder ben maar dat ze dit gevoelsmatig niet zo vinden.
Zij zijn 7 jaar geleden beiden bij hun vader gaan wonen doordat ik ziekenhuis in, ziekhuis uit en weer in ging dus de band is veel minder dan kinderen die wel bij hun moeder opgroeien.
Eigenlijk baal ik nog het meeste van het feit dat ze zo onverschillig, egocentrisch en waarschijnlijk emotioneel niet echt sterk staan en ik me de schuldige daarvan voel.
Als ik niet chronisch ziek geworden was hadden zij zich veel normaler kunnen ontwikkelen. Zie ik dit nu verkeerd, te zwart-wit en zijn er nog grijstinten?
Door mijn ontstekingen flink pijn en koorts wil ik er toch voor ze zijn en laat niet veel merken dat ik me beroerd voel.
Vandaag ben ik dus jarig en wat ik nu het ergste vind is dat zij totaal vergeten waren dat ik jarig ben.
Ik weet wel dat verjaardagen ze weinig interessseert maar dat ze het echt vergeten terwijl ik nb hun moeder ben maakt bij boos, teleurgesteld en ook wel verdrietig. Bij de oudste denk ik dan dat het komt door zijn pdd-nos met Ass trekken en toch....
Voor mij is het een bevestiging dat ik in woorden wel hun moeder ben maar dat ze dit gevoelsmatig niet zo vinden.
Zij zijn 7 jaar geleden beiden bij hun vader gaan wonen doordat ik ziekenhuis in, ziekhuis uit en weer in ging dus de band is veel minder dan kinderen die wel bij hun moeder opgroeien.
Eigenlijk baal ik nog het meeste van het feit dat ze zo onverschillig, egocentrisch en waarschijnlijk emotioneel niet echt sterk staan en ik me de schuldige daarvan voel.
Als ik niet chronisch ziek geworden was hadden zij zich veel normaler kunnen ontwikkelen. Zie ik dit nu verkeerd, te zwart-wit en zijn er nog grijstinten?
zondag 16 augustus 2009 om 18:43
maandag 17 augustus 2009 om 00:07
Lief bosaapje, ben nèt te laat voor de 16e, maar toch nog felicitaties voor je verjaardag hoor!
Ik snap je teleurstelling en die is terecht, maar maak het niet groter dan nodig is vrouw. Jij concludeert dat jij als moeder voor je zoons niet veel voorstelt (alleen in woorden, schrijf je) omdat ze je verjaardag zijn vergeten.
Nu haal je echter twee dingen door elkaar. Jouw moeder-zijn staat los van je verjaardag en jij zult ongetwijfeld veel voor je zoons betekenen, ook al zullen ze (pubers dat ze zijn) dat niet altijd laten merken. En jouw verjaardag is er met hun puberale hoofd vol hormonen dus helemaal bij ingeschoten. *puber-mode* "Hadden we zaterdag toch al gevierd met dat dagje-uihuit duhuh:). *puber-mode uit*
Niet jezelf verwijten gaan maken hoor bosaapje en je niet schuldig gaan voelen om je ziekte. Alsof jij daarom gevraagd hebt....
Ik snap je teleurstelling en die is terecht, maar maak het niet groter dan nodig is vrouw. Jij concludeert dat jij als moeder voor je zoons niet veel voorstelt (alleen in woorden, schrijf je) omdat ze je verjaardag zijn vergeten.
Nu haal je echter twee dingen door elkaar. Jouw moeder-zijn staat los van je verjaardag en jij zult ongetwijfeld veel voor je zoons betekenen, ook al zullen ze (pubers dat ze zijn) dat niet altijd laten merken. En jouw verjaardag is er met hun puberale hoofd vol hormonen dus helemaal bij ingeschoten. *puber-mode* "Hadden we zaterdag toch al gevierd met dat dagje-uihuit duhuh:). *puber-mode uit*
Niet jezelf verwijten gaan maken hoor bosaapje en je niet schuldig gaan voelen om je ziekte. Alsof jij daarom gevraagd hebt....
maandag 17 augustus 2009 om 10:01
Dank jullie wel voor de geweldige lieve en opbeurende reacties
Ze wisten dat ik jarig was en dat was lang geleden dat ze lijfelijk aanwezig waren met mijn verjaardag. Ik denk zelf dat ik me er teveel van voorgesteld heb.
Ik had me voorgesteld dat ze naar beneden zouden komen en een dikke knuffel zouden geven en een leuk ontbijtje in elkaar zouden fabriceren...
Nu kwamen ze naar beneden met de woorden; "is het ontbijt nog niet klaar." Zucht....
Het hielp natuurlijk ook niet mee dat ik me nogal beroerd voelde en het liefste terug in bed gekropen was om eens goed uit te zieken.
Vriendlief heeft een tijdje met de jongens gesproken en ze verteld dat hij (heeft het echt bij zichzelf gehouden) nogal teleurgesteld was in ze en dat, ondanks ze puber zijn, toch moeten proberen om eens verder te kijken dan hun eigen wereldje.
Het heeft wel indruk achter gelaten en ik hoop echt dat ze er beiden iets mee doen.
Ondanks dat ze puber zijn mogen ze best rekening houden met de mensen om zich heen en een beetje attent zijn hoort daar ook bij.
Dat eeuwige schuldgevoel van mij naar de kinderen zal zeker slijten en de valkuil is dat, als ze bij mij zijn, dat ik denk dat alles perfect moet zijn en dat ik goed wil maken wat ik "fout" heb gedaan en dat lukt niet..
Verstandelijk weet ik dat wel maar gevoelsmatig wil het er nog niet in.
We gaan er iig een leuke week van maken en er zullen best ups en downs zijn maar ik ga proberen om dat niet op mezelf te gaan betrekken...
Het zijn immers ook pubers he..
Nogmaals bedankt
Ze wisten dat ik jarig was en dat was lang geleden dat ze lijfelijk aanwezig waren met mijn verjaardag. Ik denk zelf dat ik me er teveel van voorgesteld heb.
Ik had me voorgesteld dat ze naar beneden zouden komen en een dikke knuffel zouden geven en een leuk ontbijtje in elkaar zouden fabriceren...
Nu kwamen ze naar beneden met de woorden; "is het ontbijt nog niet klaar." Zucht....
Het hielp natuurlijk ook niet mee dat ik me nogal beroerd voelde en het liefste terug in bed gekropen was om eens goed uit te zieken.
Vriendlief heeft een tijdje met de jongens gesproken en ze verteld dat hij (heeft het echt bij zichzelf gehouden) nogal teleurgesteld was in ze en dat, ondanks ze puber zijn, toch moeten proberen om eens verder te kijken dan hun eigen wereldje.
Het heeft wel indruk achter gelaten en ik hoop echt dat ze er beiden iets mee doen.
Ondanks dat ze puber zijn mogen ze best rekening houden met de mensen om zich heen en een beetje attent zijn hoort daar ook bij.
Dat eeuwige schuldgevoel van mij naar de kinderen zal zeker slijten en de valkuil is dat, als ze bij mij zijn, dat ik denk dat alles perfect moet zijn en dat ik goed wil maken wat ik "fout" heb gedaan en dat lukt niet..
Verstandelijk weet ik dat wel maar gevoelsmatig wil het er nog niet in.
We gaan er iig een leuke week van maken en er zullen best ups en downs zijn maar ik ga proberen om dat niet op mezelf te gaan betrekken...
Het zijn immers ook pubers he..
Nogmaals bedankt
