Psyche
alle pijlers
Ziitten bepaalde dingen toch nog diep?
zondag 17 januari 2010 om 00:54
Al heel wat jaren geleden heb ik 2 mensen in m'n familie verloren door een auto ongeluk, ik was toen 16 jaar en kon er slecht mee omgaan. Inmiddels doet het niet echt pijn meer, maar ik merk soms dat ik nog heftig kan reageren. Vanavond bv, mijn vriend was ergens anders in het land en smste om 20:00 dat het sneeuwde en dat ie rustig zou rijden. Ik nam aan dat hij zeker rond 22:00 wel thuis zou zijn, en vroeg of hij het wilde laten weten als hij thuis was. Pas rond half1 kreeg ik eindelijk een berichtje dat ie bijna thuis was.
Inmiddels had ik al een paar keer op internet gecheckt of er ongelukken waren gebeurd , hem een paar keer gebeld en heb ik mezelf helemaal op zitten vreten van ongerustheid, maar tegelijkertijd ook van woede, omdat hij niks van zich liet horen. Toen hij eindelijk belde voelde ik me (buiten mijn opluchting) zó ontzettend kwaad! Op hem en op mezelf.
Nu vraag ik me af of dit normale ongerustheid is of dat het toch te maken heeft met wat er is gebeurd.
Weet dat jullie geen glazen bollen hebben oid, maar misschien herkent iemand dit?
Is het normaal dat je na 14 jaar nog zo ongerust bent over geliefden in het verkeer?
Inmiddels had ik al een paar keer op internet gecheckt of er ongelukken waren gebeurd , hem een paar keer gebeld en heb ik mezelf helemaal op zitten vreten van ongerustheid, maar tegelijkertijd ook van woede, omdat hij niks van zich liet horen. Toen hij eindelijk belde voelde ik me (buiten mijn opluchting) zó ontzettend kwaad! Op hem en op mezelf.
Nu vraag ik me af of dit normale ongerustheid is of dat het toch te maken heeft met wat er is gebeurd.
Weet dat jullie geen glazen bollen hebben oid, maar misschien herkent iemand dit?
Is het normaal dat je na 14 jaar nog zo ongerust bent over geliefden in het verkeer?
zondag 17 januari 2010 om 01:01
Ik herken het wel een beetje. Bijna tien jaar geleden heeft mijn vader een hartaanval gehad en deze gelukkig wel overleefd, maar er blijvende schade aan overgehouden en de kans is vrij groot dat hij er (ooit) nog een krijgt.
Als ik hem probeer te bellen en ik kan hem niet bereiken en m'n moeder ook niet, dan raak ik soms half in paniek en als ik een keer een paar dagen bij hun ben en ik kom thuis en ik weet zeker dat zij er ook zijn en ik roep door het huis, maar krijg geen antwoord raak ik ook in paniek en word ik boos. Dus ik heb het er maar op gegooid dat dat blijkbaar een normale reactie is....
Als ik hem probeer te bellen en ik kan hem niet bereiken en m'n moeder ook niet, dan raak ik soms half in paniek en als ik een keer een paar dagen bij hun ben en ik kom thuis en ik weet zeker dat zij er ook zijn en ik roep door het huis, maar krijg geen antwoord raak ik ook in paniek en word ik boos. Dus ik heb het er maar op gegooid dat dat blijkbaar een normale reactie is....
zondag 17 januari 2010 om 09:57
Hai, ik heb dit ook. Niet perse bij verkeer. Maar als mijn vriend ineens flink later thuiskomt dan normaal of wanneer mijn zoontje hoge koorts krijgt, dan vliegt het me naar de keel.
(ik laat de gebeurtenis waardoor dat komt liever even in het midden. Heb er wel hulp voor gehad, maar dit is zeg maar blijven hangen)
Ik heb geaccepteerd dat ik dit heb, de huisarts van mijn zoontje weet het ondertussen en als mijn zoontje hoge koorts heeft mogen we iets eerder langskomen of hebben we even telefonisch contact.
Mijn vriend weet het ook, en smst gewoon altijd even als het later wordt. Kleine moeite, scheelt een hoop stress.
(ik laat de gebeurtenis waardoor dat komt liever even in het midden. Heb er wel hulp voor gehad, maar dit is zeg maar blijven hangen)
Ik heb geaccepteerd dat ik dit heb, de huisarts van mijn zoontje weet het ondertussen en als mijn zoontje hoge koorts heeft mogen we iets eerder langskomen of hebben we even telefonisch contact.
Mijn vriend weet het ook, en smst gewoon altijd even als het later wordt. Kleine moeite, scheelt een hoop stress.
zondag 17 januari 2010 om 10:17
Ik denk dat die woede verklaarbaar is door het feit dat dit heel dicht bij je komt. Je hebt een diepgewortelde angst en kennelijk neemt jouw vriend dat niet serieus genoeg (want anders had hij al eerder wat laten horen). Dat is best respectloos. En dan zit je al die uren met die angst en dan blijkt het niet nodig te zijn geweest. Daar zou ik ook hels om worden.
zondag 17 januari 2010 om 10:35
Hij had het zeker moeten laten weten, maar kon onderweg niet sms'en of bellen omdat het glad was. Daarbij was het een misverstand omdat ik zijn sms verkeerd had gelezen, dacht dat ie om 20 uur ging rijden, maar dat was pas veel later. Hij zei alleen dat ie voorzichtig zou rijden. (Houdt dus wel rekening met me gelukkig)
zondag 17 januari 2010 om 11:04
Ik vind het helemaal geen rare reactie!
Wij wonen in een grote stad en niet in de allerbeste buurt om het zo maar te zeggen. Een bekende van ons is wel een neergestoken door een junk toen hij naar de supermarkt ging en hem geen geld wilde geven. Als mijn vriend veel langer van huis is dan normaal maak ik me ook zorgen en kan ik ook wel boos worden, meestal is er dan niets aan de hand en dan denk ik: Een smsje dat je later was had toch wel gekund? Want ik heb me al weer uren op zitten vreten met spookbeelden.
Ik probeer mijn boosheid en bezorgdheid voor me te houden, mijn vriend en ik hebben de afspraak dat ik er alleen nog wat van zeg als ik het de volgende dag ook nog zo voel. Meestal is het dan al wegge-ebt.
Wij wonen in een grote stad en niet in de allerbeste buurt om het zo maar te zeggen. Een bekende van ons is wel een neergestoken door een junk toen hij naar de supermarkt ging en hem geen geld wilde geven. Als mijn vriend veel langer van huis is dan normaal maak ik me ook zorgen en kan ik ook wel boos worden, meestal is er dan niets aan de hand en dan denk ik: Een smsje dat je later was had toch wel gekund? Want ik heb me al weer uren op zitten vreten met spookbeelden.
Ik probeer mijn boosheid en bezorgdheid voor me te houden, mijn vriend en ik hebben de afspraak dat ik er alleen nog wat van zeg als ik het de volgende dag ook nog zo voel. Meestal is het dan al wegge-ebt.
zondag 17 januari 2010 om 11:37
Klinkt toch een beetje als een traumatische ervaring. Heb je er alleen last van als je vriend weg is, of ook zomaar wel eens? Heb je er hulp voor (gehad?) Ik vind het ook geen rare reactie hoor. Weet je vriend van het eerdere ongeval? En jou bezorgdheid?
Dat was mijn spreekbeurt, zijn er nog vragen?!
zondag 17 januari 2010 om 12:34
@Janne heb het ook bij andere familieleden, voornamelijk als ze in het verkeer zijn. Heb er geen hulp voor gehad, heel lang gedaan alsof alles ok met me was, dus niemand had het door.
Mijn vriend weet het, maar ik heb het hem redelijk luchtig verteld, ook omdat ik er normaal gesproken goed mee om kan gaan. Hij weet (nog) niet dat ik er af en toe paniekaanvallen krijg, ga het hem vandaag vertellen, kan hij er meer rekening mee houden. We zijn nog niet heel lang bij elkaar, klein jaartje.
Mijn vriend weet het, maar ik heb het hem redelijk luchtig verteld, ook omdat ik er normaal gesproken goed mee om kan gaan. Hij weet (nog) niet dat ik er af en toe paniekaanvallen krijg, ga het hem vandaag vertellen, kan hij er meer rekening mee houden. We zijn nog niet heel lang bij elkaar, klein jaartje.
zondag 17 januari 2010 om 12:38
zondag 17 januari 2010 om 13:13
Dat heeft toch niets te maken met dat je gevoelens weg gestopt hebt ofzo>?Das gewoon omdat je dat meegemaakt hebt,dat je daar meer over in zit..logisch toch?Ik heb ooit mijn zus haar vinger verminkt door de deur dicht te gooien (ik was 7 zij was 2) en ben bij mijn eigen kinderen altijd heel allert geweest op deuren..omdat ik die ervaring had.......
Vind wel dat je vriend wat meer rekening met je had kunnen houden door tussendoor ofzo even wat te laten weten....
Vind wel dat je vriend wat meer rekening met je had kunnen houden door tussendoor ofzo even wat te laten weten....
