Psyche
alle pijlers
Zit er ver doorheen...
dinsdag 8 juni 2010 om 12:34
Ben niet het type wat snel een topic opent, maar nu moet het toch even. Zit er ver doorheen... Zit hier te trillen op mijn stoel.
Ik voel me alsof er een klein scheurtje is ontstaan in de dam die ik de afgelopen jaren heb opgetrokken. Ben uit alle macht aan het proberen dit gat dicht te houden, want ik ben bang dat als ik dit niet doe, de dam breekt. Met alle gevolgen van dien...
Ben momenteel druk bezig met therapie. Erg goed, maar ook heel heftig. Veel verdriet van mijn jeugd komt eruit. Heb ook verdriet van het feit dat ik erg ziek ben geweest en daardoor geen kinderen kan krijgen, zaken die ik de afgelopen jaren heb moeten doorstaan (oa overlijden). Daarnaast zijn ze er pas achterover gekomen dat de ziekte die ik had weer terug is. Het is niet levensbedreigend, maar ik voel me er erg verdrietig over. Over een maandje word ik in de overgang gebracht ter behandeling.
Mijn relatie loopt erg slecht. 10 jaar samen en nu is het voor mij klaar. Hou nog van hem, maar kan door zijn psychische problemen (en zijn onwil hier iets aan te doen) niet meer met hem leven. Hij heeft me te vaak pijn gedaan (nooit fysiek, of ja, 2 keer). Verstandelijk gezien ben ik eruit, maar ik kan het niet uitspreken. Ik kan niet zeggen: Ik ga bij je weg. Wanneer zal ik dat ooit kunnen zeggen? Zal ik het ooit durven zeggen?
Verder de zorg dat ons huis dan verkocht moet worden en ik met een schuld blijf zitten (huizenprijzen zijn de afgelopen 5 jaar nauwelijks gestegen).
En als laatste een baan (waar ik nu zoveel houvast aan heb) die onzeker is. Werk dadelijk 3 1/2 jaar bij mijn werkgever op detacheringsbasis en zal er dan ook (door wettelijke regels) uit moeten. Ze zijn er alles aan aan het doen om me aan te nemen, maar gezien de huidige ontwikkelingen in de organisatie is het onzeker of directie akkoord geeft.
Ik ben moe, verdrietig, eenzaam, radeloos, boos enz. Ik weet dat ik hier doorheen moet en dat ik er ongetwijfeld sterker uit kom, maar het voelt nu zo verschrikkelijk zwaar.
Weet niet zo goed wat ik hiermee wil, maar het voelt wel prettig het even op te schrijven. Het uitspreken doe ik niet zo makkelijk... Denk snel dat ik me aanstel.
Bedankt voor het lezen.
Ik voel me alsof er een klein scheurtje is ontstaan in de dam die ik de afgelopen jaren heb opgetrokken. Ben uit alle macht aan het proberen dit gat dicht te houden, want ik ben bang dat als ik dit niet doe, de dam breekt. Met alle gevolgen van dien...
Ben momenteel druk bezig met therapie. Erg goed, maar ook heel heftig. Veel verdriet van mijn jeugd komt eruit. Heb ook verdriet van het feit dat ik erg ziek ben geweest en daardoor geen kinderen kan krijgen, zaken die ik de afgelopen jaren heb moeten doorstaan (oa overlijden). Daarnaast zijn ze er pas achterover gekomen dat de ziekte die ik had weer terug is. Het is niet levensbedreigend, maar ik voel me er erg verdrietig over. Over een maandje word ik in de overgang gebracht ter behandeling.
Mijn relatie loopt erg slecht. 10 jaar samen en nu is het voor mij klaar. Hou nog van hem, maar kan door zijn psychische problemen (en zijn onwil hier iets aan te doen) niet meer met hem leven. Hij heeft me te vaak pijn gedaan (nooit fysiek, of ja, 2 keer). Verstandelijk gezien ben ik eruit, maar ik kan het niet uitspreken. Ik kan niet zeggen: Ik ga bij je weg. Wanneer zal ik dat ooit kunnen zeggen? Zal ik het ooit durven zeggen?
Verder de zorg dat ons huis dan verkocht moet worden en ik met een schuld blijf zitten (huizenprijzen zijn de afgelopen 5 jaar nauwelijks gestegen).
En als laatste een baan (waar ik nu zoveel houvast aan heb) die onzeker is. Werk dadelijk 3 1/2 jaar bij mijn werkgever op detacheringsbasis en zal er dan ook (door wettelijke regels) uit moeten. Ze zijn er alles aan aan het doen om me aan te nemen, maar gezien de huidige ontwikkelingen in de organisatie is het onzeker of directie akkoord geeft.
Ik ben moe, verdrietig, eenzaam, radeloos, boos enz. Ik weet dat ik hier doorheen moet en dat ik er ongetwijfeld sterker uit kom, maar het voelt nu zo verschrikkelijk zwaar.
Weet niet zo goed wat ik hiermee wil, maar het voelt wel prettig het even op te schrijven. Het uitspreken doe ik niet zo makkelijk... Denk snel dat ik me aanstel.
Bedankt voor het lezen.
dinsdag 8 juni 2010 om 12:38
Ik heb me wel eens afgevraagd hoe je nu in je relatie stond, nadat ik 'toen' (je weet wel waar, denk ik) las over jullie relatie. Jammer dat hij nog steeds niets wil doen aan zichzelf....
Tja, ik denk inderdaad dat je er beter van wordt als je de knoop eens doorhakt. Maar als je er nog niet aan toe bent, dan lukt dat niet.
Je krijgt nu ook alles tegelijk en kan me heel goed voorstellen dat je er doorheen zit..... Hopelijk komt daar heel snel verandering in
dinsdag 8 juni 2010 om 13:17
hoi,
het is wel veel wat je op je bord hebt hoor, ik vind het niet meer als normaal dat je er even helemaal doorheen zit!
Maar misshien helpt het te bedenken dat ook deze gevoelens van voorbijgaande aard zijn, het leven is nu eenmaal constant in beweging en dat kan nderdaad heel spannend zijn omdat vertrouwd wel zo gemakkelijk is.
Ik zou je willen adviseren je te richten op de dingen de nu hoogste prioriteit hebben, jij weet zelf het beste welke dingen dat zijn..
Je druk maken en stressen om dingen die je toch niet in de hand hebt zal er niet voor zorgen dat deze problemen verdwijnen, laat het dus lekker van je afglijden..
Misschien kun je iets met meditatie of aandachtsoefeningen?
En probeer even extra lief voor jezelf te zijn, doe leuke dingen en omring je met positieve mensen en dingen zodat de balans en het evenwicht in je leven een beetje terug kunnen komen.
het is wel veel wat je op je bord hebt hoor, ik vind het niet meer als normaal dat je er even helemaal doorheen zit!
Maar misshien helpt het te bedenken dat ook deze gevoelens van voorbijgaande aard zijn, het leven is nu eenmaal constant in beweging en dat kan nderdaad heel spannend zijn omdat vertrouwd wel zo gemakkelijk is.
Ik zou je willen adviseren je te richten op de dingen de nu hoogste prioriteit hebben, jij weet zelf het beste welke dingen dat zijn..
Je druk maken en stressen om dingen die je toch niet in de hand hebt zal er niet voor zorgen dat deze problemen verdwijnen, laat het dus lekker van je afglijden..
Misschien kun je iets met meditatie of aandachtsoefeningen?
En probeer even extra lief voor jezelf te zijn, doe leuke dingen en omring je met positieve mensen en dingen zodat de balans en het evenwicht in je leven een beetje terug kunnen komen.
dinsdag 8 juni 2010 om 15:04
Dank voor jullie lieve woorden .
Ik weet dat ik de knoop door moet hakken. Maar ik wil hem geen pijn doen. En wat als ik de foute keuze maak. Alhoewel, veel ongelukkiger dan nu kan ik me volgens mij niet gaan voelen. Het moeilijke vind ik dat hij zelf denkt dat het goed met hem gaat. En daar komt bij: sinds kort ben ik aan het proberen hem tegengas te geven. Aan te geven wanneer ik iets vervelend vind. En ik zie dat hij daar helemaal niets mee doet. Hij blijft over me heen walsen. En dat heeft mij doen realiseren dat er niks zal veranderen.
Mijn therapeut zegt het heel mooi. Hij zegt dat mijn hart aan het sluiten is. En dat voel ik en vind ik doodeng...
Weet je wat dit ook zo verdomde zwaar maakt. Iedere keer dat ik denk wat lucht te krijgen, gebeurt het volgende vervelende ding. En dat nu al gedurende 7 jaar. En zeker zijn er genoeg positieve dingen in mijn leven. Dingen waar ik enorm veel energie uit haal (oa. mijn lieve nichtjes, mijn hobby's). En gelukkig maar. Het liefst steek ik mijn kop in het zand en raas ik door, maar ik ben nu op een punt gekomen dat ik bepaalde dingen onder ogen moet zien.
En gelukkig heb ik ook heel veel lieve mensen in mijn omgeving die naar me willen luisteren.
Ik weet dat ik de knoop door moet hakken. Maar ik wil hem geen pijn doen. En wat als ik de foute keuze maak. Alhoewel, veel ongelukkiger dan nu kan ik me volgens mij niet gaan voelen. Het moeilijke vind ik dat hij zelf denkt dat het goed met hem gaat. En daar komt bij: sinds kort ben ik aan het proberen hem tegengas te geven. Aan te geven wanneer ik iets vervelend vind. En ik zie dat hij daar helemaal niets mee doet. Hij blijft over me heen walsen. En dat heeft mij doen realiseren dat er niks zal veranderen.
Mijn therapeut zegt het heel mooi. Hij zegt dat mijn hart aan het sluiten is. En dat voel ik en vind ik doodeng...
Weet je wat dit ook zo verdomde zwaar maakt. Iedere keer dat ik denk wat lucht te krijgen, gebeurt het volgende vervelende ding. En dat nu al gedurende 7 jaar. En zeker zijn er genoeg positieve dingen in mijn leven. Dingen waar ik enorm veel energie uit haal (oa. mijn lieve nichtjes, mijn hobby's). En gelukkig maar. Het liefst steek ik mijn kop in het zand en raas ik door, maar ik ben nu op een punt gekomen dat ik bepaalde dingen onder ogen moet zien.
En gelukkig heb ik ook heel veel lieve mensen in mijn omgeving die naar me willen luisteren.
dinsdag 8 juni 2010 om 16:59
quote:Majo1979 schreef op 08 juni 2010 @ 15:04:
En wat als ik de foute keuze maak. Alhoewel, veel ongelukkiger dan nu kan ik me volgens mij niet gaan voelen.
Volgens mij zegt dit alles. Wat heb je te verliezen....? Ja een koophuis, maar hé, liever een gelukkig huurhuis dan een ongelukkig koophuis, als je snapt wat ik bedoel.
quote:Hij blijft over me heen walsen. En dat heeft mij doen realiseren dat er niks zal veranderen.
Dat veranderd alleen als jij echt zegt; stop. Tot hier en niet verder. Misschien wordt ie dan wakker, maar voor jullie is het dan waarschijnlijk te laat...
quote:Mijn therapeut zegt het heel mooi. Hij zegt dat mijn hart aan het sluiten is. En dat voel ik en vind ik doodeng...
Tuurlijk is dat doodeng....Maar dat je hart op slot blijft, lijkt me helemaal beangstigend. Toch? Dus zorg goed voor jezelf in deze zware tijden. En als dat betekent dat je weg moet gaan bij je partner, dan is dat zo.
En wat als ik de foute keuze maak. Alhoewel, veel ongelukkiger dan nu kan ik me volgens mij niet gaan voelen.
Volgens mij zegt dit alles. Wat heb je te verliezen....? Ja een koophuis, maar hé, liever een gelukkig huurhuis dan een ongelukkig koophuis, als je snapt wat ik bedoel.
quote:Hij blijft over me heen walsen. En dat heeft mij doen realiseren dat er niks zal veranderen.
Dat veranderd alleen als jij echt zegt; stop. Tot hier en niet verder. Misschien wordt ie dan wakker, maar voor jullie is het dan waarschijnlijk te laat...
quote:Mijn therapeut zegt het heel mooi. Hij zegt dat mijn hart aan het sluiten is. En dat voel ik en vind ik doodeng...
Tuurlijk is dat doodeng....Maar dat je hart op slot blijft, lijkt me helemaal beangstigend. Toch? Dus zorg goed voor jezelf in deze zware tijden. En als dat betekent dat je weg moet gaan bij je partner, dan is dat zo.
dinsdag 8 juni 2010 om 23:24
@ Sarah Scott: ik weet ineens weer waar je dat "toen" hebt gelezen. Helaas (of misschien wel goed...) geen verbetering. Leven onze eigen levens. Ik ga continue weg, wil genieten, wil leven. Wil wegrennen...
Toevallig zat ik vanavond dat progamma 40 dagen zonder elkaar te kijken. Lijkt me ook wel een goed plan. ik geloof dat ik dat eerst maar eens voor ga stellen.
Over dat op slot gaan van het hart. Dat geldt dus alleen voor mijn partner. Mijn hart staat nog wagenwijd open voor de rest van de wereld.
Een ding weet ik zeker, ik zal ook moeten veranderen. Meer voor mezelf op moeten komen in een (eventuele nieuwe) relatie. Mezelf weer de moeite waard gaan vinden. Ik ben nu al een stuk verder dan een jaar geleden. Ik heb jaren (9 jaar) alles voor me gehouden, omdat ik me schaamde. Nu kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan.
Momenteel zou ik liefst heeeel hard gaan huilen, maar helaas, de tranen blijven binnen.
Bah, bah, bah!!!
Toevallig zat ik vanavond dat progamma 40 dagen zonder elkaar te kijken. Lijkt me ook wel een goed plan. ik geloof dat ik dat eerst maar eens voor ga stellen.
Over dat op slot gaan van het hart. Dat geldt dus alleen voor mijn partner. Mijn hart staat nog wagenwijd open voor de rest van de wereld.
Een ding weet ik zeker, ik zal ook moeten veranderen. Meer voor mezelf op moeten komen in een (eventuele nieuwe) relatie. Mezelf weer de moeite waard gaan vinden. Ik ben nu al een stuk verder dan een jaar geleden. Ik heb jaren (9 jaar) alles voor me gehouden, omdat ik me schaamde. Nu kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan.
Momenteel zou ik liefst heeeel hard gaan huilen, maar helaas, de tranen blijven binnen.
Bah, bah, bah!!!
woensdag 9 juni 2010 om 00:10
quote:anoniempje85 schreef op 08 juni 2010 @ 23:46:
Ach, wat veel op je bord! Zullen we samen huilen? Ik om mijn rotweek en jouw leed, jij om het jouwe.
Lief, anoniempje! Las net jouw topic. Wat een gezeik hebben we toch he. Ik huil (inwendig) met je mee. Voor mezelf, maar ook voor jou.
Echte tranen hou ik nog even binnen. Ben bang dat ik niet meer stop met huilen als ik eenmaal begin.
En dan heb ik morgen van die charmante kikkerogen en dan moet ik weer naar mijn werk en dan krijg ik weer vragen...
Ach, wat veel op je bord! Zullen we samen huilen? Ik om mijn rotweek en jouw leed, jij om het jouwe.
Lief, anoniempje! Las net jouw topic. Wat een gezeik hebben we toch he. Ik huil (inwendig) met je mee. Voor mezelf, maar ook voor jou.
Echte tranen hou ik nog even binnen. Ben bang dat ik niet meer stop met huilen als ik eenmaal begin.
En dan heb ik morgen van die charmante kikkerogen en dan moet ik weer naar mijn werk en dan krijg ik weer vragen...
woensdag 9 juni 2010 om 09:21
Jeetje anoniempje! Wat was je vroeg wakker. Heb je een beetje kunnen slapen?
Ik sliep pas tegen 1 uur. Om 4 uur wakker gemaakt door vriend. Had knallende koppijn en kon geen pijnstilling vinden... (keek niet goed). Uiteindelijk om 6.30 opgestaan. Loop nu een beetje op de automatische piloot. Maar goed, drukke dag voor de boeg, zal dus vast afleiding vinden.
X
Ik sliep pas tegen 1 uur. Om 4 uur wakker gemaakt door vriend. Had knallende koppijn en kon geen pijnstilling vinden... (keek niet goed). Uiteindelijk om 6.30 opgestaan. Loop nu een beetje op de automatische piloot. Maar goed, drukke dag voor de boeg, zal dus vast afleiding vinden.
X
woensdag 9 juni 2010 om 10:17
Nauwelijks geslapen, maar wel veel na kunnen denken. Nu wel dikke ogen . Gelukkig kan ik op mijn werk wat verder suffen (rustige locatie waar ik nu zit).
Balen dat je werd wakker gemaakt. Verder wel nog kunnen slapen?
Aan de ene kant goed dat je veel afleiding hebt vandaag. Maar vergeet niet de tijd te nemen om dingen op een rijtje te kunnen zetten.. Anders blijft het even zwaar voelen, kun je nooit knopen doorhakken en zware stukjes achter je laten vallen...
Balen dat je werd wakker gemaakt. Verder wel nog kunnen slapen?
Aan de ene kant goed dat je veel afleiding hebt vandaag. Maar vergeet niet de tijd te nemen om dingen op een rijtje te kunnen zetten.. Anders blijft het even zwaar voelen, kun je nooit knopen doorhakken en zware stukjes achter je laten vallen...
zaterdag 12 juni 2010 om 00:14
quote:Majo1979 schreef op 08 juni 2010 @ 23:24:
@ Sarah Scott: ik weet ineens weer waar je dat "toen" hebt gelezen. Helaas (of misschien wel goed...) geen verbetering. Leven onze eigen levens. Ik ga continue weg, wil genieten, wil leven. Wil wegrennen...
Wil genieten, wil leven....dat betekent dat je dat nu niet doet.... (duidelijk teken lijkt me)
quote:Over dat op slot gaan van het hart. Dat geldt dus alleen voor mijn partner. Mijn hart staat nog wagenwijd open voor de rest van de wereld.
Ja, nu nog wel....als je nog heel veel langer hier blijft, misschien niet meer....?
[quote]Een ding weet ik zeker, ik zal ook moeten veranderen. Meer voor mezelf op moeten komen in een (eventuele nieuwe) relatie. Mezelf weer de moeite waard gaan vinden.[quote]
Dat kun je wel leren, hoe onmogelijk het nu misschien ook lijkt.
quote:Ik ben nu al een stuk verder dan een jaar geleden. Ik heb jaren (9 jaar) alles voor me gehouden, omdat ik me schaamde. Nu kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan.
Momenteel zou ik liefst heeeel hard gaan huilen, maar helaas, de tranen blijven binnen.
Bah, bah, bah!!!
Dat komt er nog wel uit...waarschijnlijk op een moment dat je het minst verwacht
Je moet goed voor jezelf zorgen, je grenzen gaan vaststellen en die bewaken, dat is het belangrijkste nu
@ Sarah Scott: ik weet ineens weer waar je dat "toen" hebt gelezen. Helaas (of misschien wel goed...) geen verbetering. Leven onze eigen levens. Ik ga continue weg, wil genieten, wil leven. Wil wegrennen...
Wil genieten, wil leven....dat betekent dat je dat nu niet doet.... (duidelijk teken lijkt me)
quote:Over dat op slot gaan van het hart. Dat geldt dus alleen voor mijn partner. Mijn hart staat nog wagenwijd open voor de rest van de wereld.
Ja, nu nog wel....als je nog heel veel langer hier blijft, misschien niet meer....?
[quote]Een ding weet ik zeker, ik zal ook moeten veranderen. Meer voor mezelf op moeten komen in een (eventuele nieuwe) relatie. Mezelf weer de moeite waard gaan vinden.[quote]
Dat kun je wel leren, hoe onmogelijk het nu misschien ook lijkt.
quote:Ik ben nu al een stuk verder dan een jaar geleden. Ik heb jaren (9 jaar) alles voor me gehouden, omdat ik me schaamde. Nu kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan.
Momenteel zou ik liefst heeeel hard gaan huilen, maar helaas, de tranen blijven binnen.
Bah, bah, bah!!!
Dat komt er nog wel uit...waarschijnlijk op een moment dat je het minst verwacht
Je moet goed voor jezelf zorgen, je grenzen gaan vaststellen en die bewaken, dat is het belangrijkste nu
vrijdag 18 juni 2010 om 00:22
Houdt het dan nooit op???
Morgen eerste injectie, zenuwachtig voor.
Vandaag de hele dag ziek gevoeld door die stomme ziekte waar ik morgen de injectie voor krijg.
Kom vanavond thuis, krijg ik te horen dat vriend met ingang van maandag wegens bedrijfseconomische redenen op straat staat. De zoveelste keer....
En last, but certainly not least, ben ik vanavond in een positie geplaatst waarin ik moest kiezen om iemand die me heeeeeeel erg dierbaar is te verraden of mezelf te verraden. Heb voor het laatste gekozen. Is minder pijnlijk.
Voel me nu compleet verdoofd.
SarahScott, zie net pas dat je vorige week hebt gereageerd! Bedankt! Reageer er morgen even op, kan ik nu niet.
Morgen eerste injectie, zenuwachtig voor.
Vandaag de hele dag ziek gevoeld door die stomme ziekte waar ik morgen de injectie voor krijg.
Kom vanavond thuis, krijg ik te horen dat vriend met ingang van maandag wegens bedrijfseconomische redenen op straat staat. De zoveelste keer....
En last, but certainly not least, ben ik vanavond in een positie geplaatst waarin ik moest kiezen om iemand die me heeeeeeel erg dierbaar is te verraden of mezelf te verraden. Heb voor het laatste gekozen. Is minder pijnlijk.
Voel me nu compleet verdoofd.
SarahScott, zie net pas dat je vorige week hebt gereageerd! Bedankt! Reageer er morgen even op, kan ik nu niet.
vrijdag 18 juni 2010 om 09:12
