Psyche
alle pijlers
Zit er zwaar doorheen
woensdag 19 augustus 2009 om 13:20
Ik weet niet zo goed waar ik dit bericht moet plaatsen. Ik moet mijn gevoelens kwijt want ik ben eventjes helemaal de weg kwijt. Dit is mijn verhaal. Ik probeer al jaren zwanger te raken. We hebben het hele ivf circuit doorlopen helaas zonder succes(1x een miskraam). Ook komen wij voor hulp en raad al jaren bij een paragnoste. Zij zag en ziet steeds nog een kindje uit mij geboren worden, zij heeft dit onafhankelijk van mij ook een keer tegen mijn partner gezegd (die zij toen nog niet kende). Zij heeft ons al jaren met goede raad bijgestaan en heeft vele dingen goed voorspeld.
We komen ongeveer 2x per jaar bij haar. Haar raad is steeds: loslaten.
Nu ben ik van de week voor een lichamelijke kwaal (hoofdpijn) bij een natuurarts geweest. Ik had op aanraden van een aantal kenissen een afspraak gemaakt. Het schijnt dat deze genezer ook paranormaal is. Uit het niets werd er gevraagd of ik kinderen had. Ik vertelde over ons ivf-verleden. Toen zei hij: ik zie het inderdaad niet gebeuren, ik zie geen kindje bij jullie komen, het spijt me....
Het leek of ik een dreun met een hamer kreeg....Sinsdien is mijn laatste sprankje hoop weg en ben ik steeds in tranen. Ik weet niet meer hoe ik hier uit moet komen.
Ik ben mij er van bewust dat dit voor diegene die niet in dit soort zaken gelooft erg onwerkelijk over komt. Maar ik geloof in dit soort dingen. Ik moest dit even kwijt, maar besef tegelijkertijd dat niemand mij kan helpen.
We komen ongeveer 2x per jaar bij haar. Haar raad is steeds: loslaten.
Nu ben ik van de week voor een lichamelijke kwaal (hoofdpijn) bij een natuurarts geweest. Ik had op aanraden van een aantal kenissen een afspraak gemaakt. Het schijnt dat deze genezer ook paranormaal is. Uit het niets werd er gevraagd of ik kinderen had. Ik vertelde over ons ivf-verleden. Toen zei hij: ik zie het inderdaad niet gebeuren, ik zie geen kindje bij jullie komen, het spijt me....
Het leek of ik een dreun met een hamer kreeg....Sinsdien is mijn laatste sprankje hoop weg en ben ik steeds in tranen. Ik weet niet meer hoe ik hier uit moet komen.
Ik ben mij er van bewust dat dit voor diegene die niet in dit soort zaken gelooft erg onwerkelijk over komt. Maar ik geloof in dit soort dingen. Ik moest dit even kwijt, maar besef tegelijkertijd dat niemand mij kan helpen.
donderdag 20 augustus 2009 om 18:31
quote:nummer7 schreef op 20 augustus 2009 @ 18:23:
Dat loslaten heeft te maken met het feit dat het universum je "bestelling" dan makkelijker bij je kan afleveren. Met je gedachten schep je je eigen realiteit die na een bepaalde periode materialiseert.
In jouw geval heb je de keuze tussen 2 opvattingen:
1. Wat de paragnosten zeiden is waar.
of
2. Ik schep mijn eigen realiteit: Ik denk dat het mogelijk is en daarom is het mogelijk.
Welke van de 2 opvattingen echt waar is weet je pas over een aantal jaar denk ik.Hmm, zoiets als The Secret bedoel je? Ik weet niet wat ik daarvan moet denken. Denk je in dat iemand ongeneeslijk ziek is. Die kan zijn eigen realiteit proberen te scheppen, maar wordt niet meer beter.
Dat loslaten heeft te maken met het feit dat het universum je "bestelling" dan makkelijker bij je kan afleveren. Met je gedachten schep je je eigen realiteit die na een bepaalde periode materialiseert.
In jouw geval heb je de keuze tussen 2 opvattingen:
1. Wat de paragnosten zeiden is waar.
of
2. Ik schep mijn eigen realiteit: Ik denk dat het mogelijk is en daarom is het mogelijk.
Welke van de 2 opvattingen echt waar is weet je pas over een aantal jaar denk ik.Hmm, zoiets als The Secret bedoel je? Ik weet niet wat ik daarvan moet denken. Denk je in dat iemand ongeneeslijk ziek is. Die kan zijn eigen realiteit proberen te scheppen, maar wordt niet meer beter.
donderdag 20 augustus 2009 om 19:01
quote:nummer7 schreef op 20 augustus 2009 @ 18:41:
Zoals o.a. The Secret ja. Dat is hoe de werkelijkheid waarin we leven werkt. Maar er zitten wat haken en ogen aan. Bijvoorbeeld de situatie waarin jij nu zit.
Ongeneeslijk ziek zijn is in principe een mentale constructie. Het lichaam is zelfgenezend. Wonderen bestaan.Ik geloof daar eigenlijk niet in. Was het maar zo gemakkelijk. Dan ging een ieder visualiseren en komen alle wensen uit. Dan hadden we een wereld vol gezonde mensen en geen armoede meer.
Zoals o.a. The Secret ja. Dat is hoe de werkelijkheid waarin we leven werkt. Maar er zitten wat haken en ogen aan. Bijvoorbeeld de situatie waarin jij nu zit.
Ongeneeslijk ziek zijn is in principe een mentale constructie. Het lichaam is zelfgenezend. Wonderen bestaan.Ik geloof daar eigenlijk niet in. Was het maar zo gemakkelijk. Dan ging een ieder visualiseren en komen alle wensen uit. Dan hadden we een wereld vol gezonde mensen en geen armoede meer.
donderdag 20 augustus 2009 om 19:17
quote:nummer7 schreef op 20 augustus 2009 @ 19:12:
Nou, zo makkelijk is het niet. Aangezien mensen van nature veel negatieve gedachten hebben.
Bepaal voor jezelf wat wel of niet waar is. Daar gaat het uiteindelijk om.Maar hoe zit het dan met karma of voorbestemming waar men het altijd over heeft? Je zult toch bepaalde lessen moeten leren in het leven (heel spiritueel gezien).
Nou, zo makkelijk is het niet. Aangezien mensen van nature veel negatieve gedachten hebben.
Bepaal voor jezelf wat wel of niet waar is. Daar gaat het uiteindelijk om.Maar hoe zit het dan met karma of voorbestemming waar men het altijd over heeft? Je zult toch bepaalde lessen moeten leren in het leven (heel spiritueel gezien).
donderdag 20 augustus 2009 om 20:09
quote:nummer7 schreef op 20 augustus 2009 @ 19:38:
Je bent hier inderdaad om bepaalde lessen te leren. Maar de periode waarin we nu zitten is heel speciaal. Richting 2012 worden we met z'n allen bewust hoe het leven in elkaar steekt en dat je met je gedachten je eigen werkelijkheid creëert. Het gaat erom dat je meester wordt van je eigen gedachten en je je eigen paradijs op aarde schept.
Voor zover ik heb begrepen is er geen karma meer over. Maar ja, hoe weet je dat zeker? Als je in reïncarnatie gelooft zou je kunnen kijken wie je in je vorige leven was. Misschien vind je daar je antwoord.
Ik heb even een paar boeken erbij gepakt. Het schijnt dat er voor bepaalde mensen nog wel een karmische schuld moet worden ingelost. Het aantal mensen dat hiervoor heeft gekozen wordt wel minder.
Wordt wel een heel ander topic zo, he?
Bedankt voor je antwoorden. Feit blijft dat ik me heel verdrietig en radeloos blijf voelen. Moet ik door de pijn en afsluiten? Of denken, ach, die laatste paragnost kan het fout hebben? Leren loslaten en dan stiekem hopen op een wonder? Ik weet het niet.
Je bent hier inderdaad om bepaalde lessen te leren. Maar de periode waarin we nu zitten is heel speciaal. Richting 2012 worden we met z'n allen bewust hoe het leven in elkaar steekt en dat je met je gedachten je eigen werkelijkheid creëert. Het gaat erom dat je meester wordt van je eigen gedachten en je je eigen paradijs op aarde schept.
Voor zover ik heb begrepen is er geen karma meer over. Maar ja, hoe weet je dat zeker? Als je in reïncarnatie gelooft zou je kunnen kijken wie je in je vorige leven was. Misschien vind je daar je antwoord.
Ik heb even een paar boeken erbij gepakt. Het schijnt dat er voor bepaalde mensen nog wel een karmische schuld moet worden ingelost. Het aantal mensen dat hiervoor heeft gekozen wordt wel minder.
Wordt wel een heel ander topic zo, he?
Bedankt voor je antwoorden. Feit blijft dat ik me heel verdrietig en radeloos blijf voelen. Moet ik door de pijn en afsluiten? Of denken, ach, die laatste paragnost kan het fout hebben? Leren loslaten en dan stiekem hopen op een wonder? Ik weet het niet.
vrijdag 21 augustus 2009 om 09:07
quote:Booyahh schreef op 20 augustus 2009 @ 20:03:
Oh nummer 7 ik krijg zo'n jeuk van jouw soort adviezen. Je begrijpt helegaar niets van het concept Karma. Ga dus alsjeblieft geen adviezen geven aan de wanhopigen en stellen dat hun karma dan maar slecht moet zijn. De paragnosten hebben haar naar de mentale rand geleid , jij duwt haar met je geleuter en keihard overheen. Niet doen, heb je het recht niet toe. (Slecht voor je karma joh!)
Jalenka, dergelijk verlies is een rouwproces wat je met een profesional moet gaan bespreken, die kan ermee helpen om ermee te leven en om het een plek te geven. Laat je vooral niet leiden door zieners, zuigers en zalvers. Ga met je huisarts praten, echt!'Wanhopigen, mentale rand'. Als ik dit bericht zo lees word ik weer even met de neus op de feiten gedrukt. Niemand weet dat ik me zo voel, behalve mijn partner(en jullie). Eigenlijk triest dat het zover moet komen dat ik mijn wanhopige gevoelens op dit forum moet zetten en afhankelijk geworden ben van paragnosten. Ik ga nu proberen te werken aan mezelf. Hoe precies weet ik nog niet. Maar ik ga ervan uit dat het leven ooit weer zonnig wordt.
Oh nummer 7 ik krijg zo'n jeuk van jouw soort adviezen. Je begrijpt helegaar niets van het concept Karma. Ga dus alsjeblieft geen adviezen geven aan de wanhopigen en stellen dat hun karma dan maar slecht moet zijn. De paragnosten hebben haar naar de mentale rand geleid , jij duwt haar met je geleuter en keihard overheen. Niet doen, heb je het recht niet toe. (Slecht voor je karma joh!)
Jalenka, dergelijk verlies is een rouwproces wat je met een profesional moet gaan bespreken, die kan ermee helpen om ermee te leven en om het een plek te geven. Laat je vooral niet leiden door zieners, zuigers en zalvers. Ga met je huisarts praten, echt!'Wanhopigen, mentale rand'. Als ik dit bericht zo lees word ik weer even met de neus op de feiten gedrukt. Niemand weet dat ik me zo voel, behalve mijn partner(en jullie). Eigenlijk triest dat het zover moet komen dat ik mijn wanhopige gevoelens op dit forum moet zetten en afhankelijk geworden ben van paragnosten. Ik ga nu proberen te werken aan mezelf. Hoe precies weet ik nog niet. Maar ik ga ervan uit dat het leven ooit weer zonnig wordt.
vrijdag 21 augustus 2009 om 10:43
Even nog over 'het paranormale'. Ik denk dat je hier een onderscheid moet maken tussen de mens die je bent, en de ziel die je ook bent. Die ziel is in verbinding met 'de andere kant', het grotere weten, en die beslist wat ie in dit leven wil doen/bereiken/aan werken. Dat is de rode draad in je leven, waar je je meestal niet bewust van bent.
Maar er is natuurlijk ook die menselijke kant. De mens die jij hier, nu, bent, kan wel iets heel anders willen. Heel menselijk, om te verlangen naar moederschap. Als ik naar mezelf kijk: ik vind het heel moeilijk dat mijn kinderen niet bij mij opgroeien. Dat is een pijn van elke dag. Maar anderzijds kan ik er óók 'ergens' op vertrouwen dat 'het is zoals het is', dat 'het zo goed is'. Ik zet deze woorden tussen aanhalingstekens, omdat het natuurlijk heel beladen klinkt. Alles in mij roept heel hard: nee, ik vind het helemaal niet goed, dat mijn kinderen nu niet bij mij zijn! Dat het zo anders is gelopen dan ik 'heb bedacht'. En tóch voel ik in mij een vertrouwen.
En dat vertrouwen heeft mij vanaf tienerleeftijd, toen ik begon na te denken over alles, 'door alles heen gedragen'. Wat absoluut niet wil zeggen dat dat dan alles gemakkelijk maakt. Want ik worstel flink met dat mens-zijn. En dat is ook onvermijdelijk, denk ik. Het is een proces.
Je kunt niet méér doen dan nu kijken wat jij nodig hebt. Spuien? Spui dan. Hulp zoeken? Zoek dan hulp. Nog een medisch traject? Doe dat dan. Je gevoelens op een forum neerknallen? Gewoon doen, als dat jou helpt.
Ik heb hier nog nooit zo openlijk gesproken over bovenstaand (weet hoe er hier op het forum meestal op gereageerd wordt) en misschien verwijder ik het ook weer, maar omdat je aanhaalt dat je er zelf ook over nadenkt, doe ik het toch, in de hoop dat je er iets aan hebt. 'The Secret' en dat soort dingen vind ik dus veel te kort door de bocht, omdat er meer aspecten in meespelen dan alleen 'dingen wensen'. Je kunt als mens namelijk iets wensen wat tegen 'dat grotere belang van jouw ziel' ingaat, en dan gebeurt dat (in mijn ogen dan hé) niet.
En het zijn soms flink harde kluiven die je voor je kiezen krijgt, ik ben de eerste om dat volmondig te beamen. Sterkte, en veel liefs!
Maar er is natuurlijk ook die menselijke kant. De mens die jij hier, nu, bent, kan wel iets heel anders willen. Heel menselijk, om te verlangen naar moederschap. Als ik naar mezelf kijk: ik vind het heel moeilijk dat mijn kinderen niet bij mij opgroeien. Dat is een pijn van elke dag. Maar anderzijds kan ik er óók 'ergens' op vertrouwen dat 'het is zoals het is', dat 'het zo goed is'. Ik zet deze woorden tussen aanhalingstekens, omdat het natuurlijk heel beladen klinkt. Alles in mij roept heel hard: nee, ik vind het helemaal niet goed, dat mijn kinderen nu niet bij mij zijn! Dat het zo anders is gelopen dan ik 'heb bedacht'. En tóch voel ik in mij een vertrouwen.
En dat vertrouwen heeft mij vanaf tienerleeftijd, toen ik begon na te denken over alles, 'door alles heen gedragen'. Wat absoluut niet wil zeggen dat dat dan alles gemakkelijk maakt. Want ik worstel flink met dat mens-zijn. En dat is ook onvermijdelijk, denk ik. Het is een proces.
Je kunt niet méér doen dan nu kijken wat jij nodig hebt. Spuien? Spui dan. Hulp zoeken? Zoek dan hulp. Nog een medisch traject? Doe dat dan. Je gevoelens op een forum neerknallen? Gewoon doen, als dat jou helpt.
Ik heb hier nog nooit zo openlijk gesproken over bovenstaand (weet hoe er hier op het forum meestal op gereageerd wordt) en misschien verwijder ik het ook weer, maar omdat je aanhaalt dat je er zelf ook over nadenkt, doe ik het toch, in de hoop dat je er iets aan hebt. 'The Secret' en dat soort dingen vind ik dus veel te kort door de bocht, omdat er meer aspecten in meespelen dan alleen 'dingen wensen'. Je kunt als mens namelijk iets wensen wat tegen 'dat grotere belang van jouw ziel' ingaat, en dan gebeurt dat (in mijn ogen dan hé) niet.
En het zijn soms flink harde kluiven die je voor je kiezen krijgt, ik ben de eerste om dat volmondig te beamen. Sterkte, en veel liefs!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 21 augustus 2009 om 11:45
quote:Elmervrouw schreef op 21 augustus 2009 @ 10:43:
Even nog over 'het paranormale'. Ik denk dat je hier een onderscheid moet maken tussen de mens die je bent, en de ziel die je ook bent. Die ziel is in verbinding met 'de andere kant', het grotere weten, en die beslist wat ie in dit leven wil doen/bereiken/aan werken. Dat is de rode draad in je leven, waar je je meestal niet bewust van bent.
Maar er is natuurlijk ook die menselijke kant. De mens die jij hier, nu, bent, kan wel iets heel anders willen. Heel menselijk, om te verlangen naar moederschap. Als ik naar mezelf kijk: ik vind het heel moeilijk dat mijn kinderen niet bij mij opgroeien. Dat is een pijn van elke dag. Maar anderzijds kan ik er óók 'ergens' op vertrouwen dat 'het is zoals het is', dat 'het zo goed is'. Ik zet deze woorden tussen aanhalingstekens, omdat het natuurlijk heel beladen klinkt. Alles in mij roept heel hard: nee, ik vind het helemaal niet goed, dat mijn kinderen nu niet bij mij zijn! Dat het zo anders is gelopen dan ik 'heb bedacht'. En tóch voel ik in mij een vertrouwen.
En dat vertrouwen heeft mij vanaf tienerleeftijd, toen ik begon na te denken over alles, 'door alles heen gedragen'. Wat absoluut niet wil zeggen dat dat dan alles gemakkelijk maakt. Want ik worstel flink met dat mens-zijn. En dat is ook onvermijdelijk, denk ik. Het is een proces.
Je kunt niet méér doen dan nu kijken wat jij nodig hebt. Spuien? Spui dan. Hulp zoeken? Zoek dan hulp. Nog een medisch traject? Doe dat dan. Je gevoelens op een forum neerknallen? Gewoon doen, als dat jou helpt.
Ik heb hier nog nooit zo openlijk gesproken over bovenstaand (weet hoe er hier op het forum meestal op gereageerd wordt) en misschien verwijder ik het ook weer, maar omdat je aanhaalt dat je er zelf ook over nadenkt, doe ik het toch, in de hoop dat je er iets aan hebt. 'The Secret' en dat soort dingen vind ik dus veel te kort door de bocht, omdat er meer aspecten in meespelen dan alleen 'dingen wensen'. Je kunt als mens namelijk iets wensen wat tegen 'dat grotere belang van jouw ziel' ingaat, en dan gebeurt dat (in mijn ogen dan hé) niet.
En het zijn soms flink harde kluiven die je voor je kiezen krijgt, ik ben de eerste om dat volmondig te beamen. Sterkte, en veel liefs!
Bedankt voor je wijze woorden. Niet verwijderen hoor, dan kan ik het nog eens lezen.
Ik begrijp wat je bedoeld met die rode draad, ik heb misschien een idee wat de mijne is. De controle laten varen, en loslaten van dingen die niet te veranderen zijn. Ik heb vaker dergelijke situaties ondervonden, het najagen van dingen die toch niet voor je bestemd zijn, zowel in relaties als carriere.
Ik vind het knap dat jij dat 'vertrouwen' al zo vroeg in je leven hebt gevonden. Ik heb het nog steeds niet gevonden. Ik heb het even gevoeld nadat ik een aantal meditatielessen heb gevolgd.
Ik voelde mij een aantal weken een ander mens. Ik voelde een soort kracht die weer langzaam is weggeebt.
Wat afschuwelijk voor je dat je je kinderen niet dicht bij je hebt. Ik geloof erin dat ze eens weer op zoek gaan naar hun moeder, ook al zal dat misschien zijn als ze de volwassen leeftijd hebben bereikt. Maar dat weet jijzelf natuurlijk ook.
Ik wens jou ook sterkte.
Even nog over 'het paranormale'. Ik denk dat je hier een onderscheid moet maken tussen de mens die je bent, en de ziel die je ook bent. Die ziel is in verbinding met 'de andere kant', het grotere weten, en die beslist wat ie in dit leven wil doen/bereiken/aan werken. Dat is de rode draad in je leven, waar je je meestal niet bewust van bent.
Maar er is natuurlijk ook die menselijke kant. De mens die jij hier, nu, bent, kan wel iets heel anders willen. Heel menselijk, om te verlangen naar moederschap. Als ik naar mezelf kijk: ik vind het heel moeilijk dat mijn kinderen niet bij mij opgroeien. Dat is een pijn van elke dag. Maar anderzijds kan ik er óók 'ergens' op vertrouwen dat 'het is zoals het is', dat 'het zo goed is'. Ik zet deze woorden tussen aanhalingstekens, omdat het natuurlijk heel beladen klinkt. Alles in mij roept heel hard: nee, ik vind het helemaal niet goed, dat mijn kinderen nu niet bij mij zijn! Dat het zo anders is gelopen dan ik 'heb bedacht'. En tóch voel ik in mij een vertrouwen.
En dat vertrouwen heeft mij vanaf tienerleeftijd, toen ik begon na te denken over alles, 'door alles heen gedragen'. Wat absoluut niet wil zeggen dat dat dan alles gemakkelijk maakt. Want ik worstel flink met dat mens-zijn. En dat is ook onvermijdelijk, denk ik. Het is een proces.
Je kunt niet méér doen dan nu kijken wat jij nodig hebt. Spuien? Spui dan. Hulp zoeken? Zoek dan hulp. Nog een medisch traject? Doe dat dan. Je gevoelens op een forum neerknallen? Gewoon doen, als dat jou helpt.
Ik heb hier nog nooit zo openlijk gesproken over bovenstaand (weet hoe er hier op het forum meestal op gereageerd wordt) en misschien verwijder ik het ook weer, maar omdat je aanhaalt dat je er zelf ook over nadenkt, doe ik het toch, in de hoop dat je er iets aan hebt. 'The Secret' en dat soort dingen vind ik dus veel te kort door de bocht, omdat er meer aspecten in meespelen dan alleen 'dingen wensen'. Je kunt als mens namelijk iets wensen wat tegen 'dat grotere belang van jouw ziel' ingaat, en dan gebeurt dat (in mijn ogen dan hé) niet.
En het zijn soms flink harde kluiven die je voor je kiezen krijgt, ik ben de eerste om dat volmondig te beamen. Sterkte, en veel liefs!
Bedankt voor je wijze woorden. Niet verwijderen hoor, dan kan ik het nog eens lezen.
Ik begrijp wat je bedoeld met die rode draad, ik heb misschien een idee wat de mijne is. De controle laten varen, en loslaten van dingen die niet te veranderen zijn. Ik heb vaker dergelijke situaties ondervonden, het najagen van dingen die toch niet voor je bestemd zijn, zowel in relaties als carriere.
Ik vind het knap dat jij dat 'vertrouwen' al zo vroeg in je leven hebt gevonden. Ik heb het nog steeds niet gevonden. Ik heb het even gevoeld nadat ik een aantal meditatielessen heb gevolgd.
Ik voelde mij een aantal weken een ander mens. Ik voelde een soort kracht die weer langzaam is weggeebt.
Wat afschuwelijk voor je dat je je kinderen niet dicht bij je hebt. Ik geloof erin dat ze eens weer op zoek gaan naar hun moeder, ook al zal dat misschien zijn als ze de volwassen leeftijd hebben bereikt. Maar dat weet jijzelf natuurlijk ook.
Ik wens jou ook sterkte.
vrijdag 21 augustus 2009 om 12:10
Dat vertrouwen was er niet al op die jonge leeftijd, hoor. Maar wel een 'weten'. Ik voelde me als puber zo rot dat ik echt aan zelfmoord dacht () en het hele leven niet zag zitten en ook geen toekomst voor me zag, en tóch wist ik ergens dat eruit stappen niet mijn problemen zou oplossen.
Dat ik ze zou moeten aangaan. En dat is wat ik nu aan het doen ben. En dat kon ik pas toen ik niet meer vluchtte 'in mijn kinderen' en allerlei 'omstandigheden'. Kinderen weg was een flinke wakkerschudder.
En dat vertrouwen is ook niet altijd even sterk, hoor. Soms roep ik ook vertwijfeld: nu wil ik de volgende stap weleens weten!
Fijn dat je wat aan mijn post hebt.
Dat ik ze zou moeten aangaan. En dat is wat ik nu aan het doen ben. En dat kon ik pas toen ik niet meer vluchtte 'in mijn kinderen' en allerlei 'omstandigheden'. Kinderen weg was een flinke wakkerschudder.
En dat vertrouwen is ook niet altijd even sterk, hoor. Soms roep ik ook vertwijfeld: nu wil ik de volgende stap weleens weten!
Fijn dat je wat aan mijn post hebt.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 21 augustus 2009 om 12:12
quote:Jalenka schreef op 21 augustus 2009 @ 11:45:Ik heb het even gevoeld nadat ik een aantal meditatielessen heb gevolgd.
Ik voelde mij een aantal weken een ander mens. Ik voelde een soort kracht die weer langzaam is weggeebt.En je hébt het dus ooit gevoeld, dat is mooi en positief. Misschien kun je weer iets gaan doen zodat je het kunt terugvinden, want het is niet weg hoor.
Ik voelde mij een aantal weken een ander mens. Ik voelde een soort kracht die weer langzaam is weggeebt.En je hébt het dus ooit gevoeld, dat is mooi en positief. Misschien kun je weer iets gaan doen zodat je het kunt terugvinden, want het is niet weg hoor.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 21 augustus 2009 om 13:39
quote:Elmervrouw schreef op 21 augustus 2009 @ 12:12:
[...]
En je hébt het dus ooit gevoeld, dat is mooi en positief. Misschien kun je weer iets gaan doen zodat je het kunt terugvinden, want het is niet weg hoor.Ik wilde je nog even zeggen dat ik je hyves-link heb bekeken. Wat een prachtige kinderen... Als jij verder kunt, kan ik het helemaal.
[...]
En je hébt het dus ooit gevoeld, dat is mooi en positief. Misschien kun je weer iets gaan doen zodat je het kunt terugvinden, want het is niet weg hoor.Ik wilde je nog even zeggen dat ik je hyves-link heb bekeken. Wat een prachtige kinderen... Als jij verder kunt, kan ik het helemaal.
vrijdag 21 augustus 2009 om 13:46
jalenka,
wat zwaar voor je. Lijkt me een verschrikkelijke weg die je hebt afgelegd. Ik kan me voorstellen dat je blijft vasthouden aan de uitspraak van de paragnost die ziet dat je een kind krijgt. Maar door daar aan vast te houden doe je in feiten niet wat de paragnost zegt. Hij of zij verteld je immers dat je moet loslaten. En dat doe je niet.
Snap je wat ik hier mee probeer te zeggen?
Overigens kan ik me voorstellen hoe moeilijk dit is en ik begrijp dat je je zo graag vast wilt houden aan die uitspraak.
veel sterkte.
wat zwaar voor je. Lijkt me een verschrikkelijke weg die je hebt afgelegd. Ik kan me voorstellen dat je blijft vasthouden aan de uitspraak van de paragnost die ziet dat je een kind krijgt. Maar door daar aan vast te houden doe je in feiten niet wat de paragnost zegt. Hij of zij verteld je immers dat je moet loslaten. En dat doe je niet.
Snap je wat ik hier mee probeer te zeggen?
Overigens kan ik me voorstellen hoe moeilijk dit is en ik begrijp dat je je zo graag vast wilt houden aan die uitspraak.
veel sterkte.
vrijdag 21 augustus 2009 om 14:03
quote:Liselotte4 schreef op 21 augustus 2009 @ 13:46:
jalenka,
wat zwaar voor je. Lijkt me een verschrikkelijke weg die je hebt afgelegd. Ik kan me voorstellen dat je blijft vasthouden aan de uitspraak van de paragnost die ziet dat je een kind krijgt. Maar door daar aan vast te houden doe je in feiten niet wat de paragnost zegt. Hij of zij verteld je immers dat je moet loslaten. En dat doe je niet.
Snap je wat ik hier mee probeer te zeggen?
Overigens kan ik me voorstellen hoe moeilijk dit is en ik begrijp dat je je zo graag vast wilt houden aan die uitspraak.
veel sterkte.Dank je. Ik begrijp precies wat jij bedoelt. Loslaten lukt niet, omdat ik al jaren te horen krijg dat het ooit lukt. Door die uitspraak heb ik in feite ook de kracht gekregen het ivf-traject in te gaan, met in mijn achterhoofd: ooit komt het goed. Nu het hele traject mislukt is en ik ouder wordt, plus daarbij de uitspraak van die laatste natuurarts heb ik geen andere keus dan loslaten. Ik merk dat ik er aan onderdoor ga, en mijn partner ook. Ik zag altijd weer een lichtpuntje na een mislukte ivf-poging. Maar nu komt er geen volgende poging meer.
jalenka,
wat zwaar voor je. Lijkt me een verschrikkelijke weg die je hebt afgelegd. Ik kan me voorstellen dat je blijft vasthouden aan de uitspraak van de paragnost die ziet dat je een kind krijgt. Maar door daar aan vast te houden doe je in feiten niet wat de paragnost zegt. Hij of zij verteld je immers dat je moet loslaten. En dat doe je niet.
Snap je wat ik hier mee probeer te zeggen?
Overigens kan ik me voorstellen hoe moeilijk dit is en ik begrijp dat je je zo graag vast wilt houden aan die uitspraak.
veel sterkte.Dank je. Ik begrijp precies wat jij bedoelt. Loslaten lukt niet, omdat ik al jaren te horen krijg dat het ooit lukt. Door die uitspraak heb ik in feite ook de kracht gekregen het ivf-traject in te gaan, met in mijn achterhoofd: ooit komt het goed. Nu het hele traject mislukt is en ik ouder wordt, plus daarbij de uitspraak van die laatste natuurarts heb ik geen andere keus dan loslaten. Ik merk dat ik er aan onderdoor ga, en mijn partner ook. Ik zag altijd weer een lichtpuntje na een mislukte ivf-poging. Maar nu komt er geen volgende poging meer.
vrijdag 21 augustus 2009 om 14:10
quote:nummer7 schreef op 20 augustus 2009 @ 17:32:
Als je je meer verdiept in de paranormale wereld, dan weet je dat het krijgen van een kind niet iedereen gegeven is. Dit kan te maken hebben met een vorig leven waarin je slecht karma hebt opgebouwd die je nu moet inlossen.
Maar de toekomst staat niet vast en is altijd in beweging. Hoop houden en verwachtingen loslaten is misschien de beste manier om hier mee om te gaan.:puke: dit vind ik veel schokkender dan een uitspraak van el ninjoo. Die uitspraak vind ik helemaal niet schokkend, maar gewoon waar, maar op een wat botte manier gebracht. Maar dit? holy fuck, wat een gedachtengang.
Als je je meer verdiept in de paranormale wereld, dan weet je dat het krijgen van een kind niet iedereen gegeven is. Dit kan te maken hebben met een vorig leven waarin je slecht karma hebt opgebouwd die je nu moet inlossen.
Maar de toekomst staat niet vast en is altijd in beweging. Hoop houden en verwachtingen loslaten is misschien de beste manier om hier mee om te gaan.:puke: dit vind ik veel schokkender dan een uitspraak van el ninjoo. Die uitspraak vind ik helemaal niet schokkend, maar gewoon waar, maar op een wat botte manier gebracht. Maar dit? holy fuck, wat een gedachtengang.
vrijdag 21 augustus 2009 om 15:05
Jalenka, ik snap heel goed wat je in je laatste reactie naar mij bedoelde. (Op je blote knieen de wereld rond...)
Dat had ik ook. Maar echt, dat gevoel wordt minder.
Ik heb op een gegeven moment mezelf voor de keuze gesteld, of ik ga de rest van mijn leven zo door, of ik ga kijken of ik ertegen in kan gaan, en weer gelukkig kan worden.
Ik ben dit stapsgewijs gaan doen.
Ik kwam binnen bij MW met de opmerking, ik wil mijn leven weer terug. Nou, zei ze, dat krijg je nooit meer terug. Het wordt nooit meer zoals het was. Lekker dan om te horen, vond het zo leuk geformuleerd van mezelf....
Ik heb heel veel aan de gesprekken met haar gehad.
Daarna ben ik een tijdje onder behandeling geweest bij een haptonoom om mezelf lichamelijk weer op de rit te krijgen, ik had veel klachten die voortkwamen uit de spanningen van de jaren daarvoor. Klinkt misschien een beetje simpel en zakelijk, maar zo is het gegaan.
Wat betreft alle zwangerschappen om me heen, dat vond ik altijd erg lastig. Waarom krijgt zo'n stomme collega wel een kind? Ik was zo erg dat ik zelfs voor mijn beste vriendin niet volledig enthousiast kon zijn. Ik ben echt weleens ergens even naar de wc gegaan omdat ik mijn tranen niet kon bedwingen.
Maar ook dat heb ik nu niet meer. Op mijn huidige werk wordt de een na de ander zwanger, en ik vind dat gewoon leuk voor hen. Ik ben dat stadium voorbij.
Ik ben soms wel een beetje bang dat ik, als ik tegen de 40 loop, ik ineens nog bedenk dat het straks te laat is, maar ja, gaat dat wel gebeuren? Het zal misschien ook een bepaalde rust geven. Hoe oud ben jij eigenlijk jalenka?
Dat had ik ook. Maar echt, dat gevoel wordt minder.
Ik heb op een gegeven moment mezelf voor de keuze gesteld, of ik ga de rest van mijn leven zo door, of ik ga kijken of ik ertegen in kan gaan, en weer gelukkig kan worden.
Ik ben dit stapsgewijs gaan doen.
Ik kwam binnen bij MW met de opmerking, ik wil mijn leven weer terug. Nou, zei ze, dat krijg je nooit meer terug. Het wordt nooit meer zoals het was. Lekker dan om te horen, vond het zo leuk geformuleerd van mezelf....
Ik heb heel veel aan de gesprekken met haar gehad.
Daarna ben ik een tijdje onder behandeling geweest bij een haptonoom om mezelf lichamelijk weer op de rit te krijgen, ik had veel klachten die voortkwamen uit de spanningen van de jaren daarvoor. Klinkt misschien een beetje simpel en zakelijk, maar zo is het gegaan.
Wat betreft alle zwangerschappen om me heen, dat vond ik altijd erg lastig. Waarom krijgt zo'n stomme collega wel een kind? Ik was zo erg dat ik zelfs voor mijn beste vriendin niet volledig enthousiast kon zijn. Ik ben echt weleens ergens even naar de wc gegaan omdat ik mijn tranen niet kon bedwingen.
Maar ook dat heb ik nu niet meer. Op mijn huidige werk wordt de een na de ander zwanger, en ik vind dat gewoon leuk voor hen. Ik ben dat stadium voorbij.
Ik ben soms wel een beetje bang dat ik, als ik tegen de 40 loop, ik ineens nog bedenk dat het straks te laat is, maar ja, gaat dat wel gebeuren? Het zal misschien ook een bepaalde rust geven. Hoe oud ben jij eigenlijk jalenka?
vrijdag 21 augustus 2009 om 16:53
Natuurlijk hebben we er aan gedacht en het overwogen, maar na flink nadenken en veel erover praten en informatie inwinnen hebben we besloten dat we daar niet achter konden staan.
Ondanks de succes verhalen. Want wanneer eindig je met behandelen? Na de 1e keer, of nog een keer?
Ik heb alle respect voor degene die een andere keus maakt, en hoop dat diegene ook zwanger wordt, maar voor ons was dat het niet.
Kijk, op een gegeven moment was het bij mij gewoon op.
Ik functioneerde slecht op mijn werk, kon nergens van genieten, bracht alles in relatie tot die kinderwens, mijn relatie had er ook onder te lijden. Dat wilde ik niet meer, omdat er nog meer is in het leven, kinderen krijgen is niet zaligmakend, al dacht ik van wel.
Hoe staat jouw partner hierin?
Is hij er net zo mee bezig als jij?
Ondanks de succes verhalen. Want wanneer eindig je met behandelen? Na de 1e keer, of nog een keer?
Ik heb alle respect voor degene die een andere keus maakt, en hoop dat diegene ook zwanger wordt, maar voor ons was dat het niet.
Kijk, op een gegeven moment was het bij mij gewoon op.
Ik functioneerde slecht op mijn werk, kon nergens van genieten, bracht alles in relatie tot die kinderwens, mijn relatie had er ook onder te lijden. Dat wilde ik niet meer, omdat er nog meer is in het leven, kinderen krijgen is niet zaligmakend, al dacht ik van wel.
Hoe staat jouw partner hierin?
Is hij er net zo mee bezig als jij?
vrijdag 21 augustus 2009 om 23:07
Hij is er zeker mee bezig maar niet zoveel als ik. Hij kan beter relativeren en loslaten. Hij heeft nog een sociaal leven en ik bijna niet meer omdat ik eigenlijk van weinig dingen nog kan genieten. Toch kunnen we elkaar hierin steunen. Hij geeft de laatste tijd aan dat hij ziet dat ik hier aan onderdoor ga. Hij wil dat ik weer 'de oude' wordt. Dat wil ik zelf ook, maar moet hier nog een weg in zien te vinden.
De medische molen is inderdaad niet niks, hormonen spuiten, echo's, puncties. En ondertussen de spanning over of er genoeg eicellen zijn, of er een bevruchting is, de wachtweken. Als je hierdoor een kind krijgt ben je dat misschien gauw vergeten, maar lukt het niet, dan moet je alles echt verwerken. Het is slopend, bijna onmenselijk. Wat dat betreft begrijp ik jouw beslissing ook.
De medische molen is inderdaad niet niks, hormonen spuiten, echo's, puncties. En ondertussen de spanning over of er genoeg eicellen zijn, of er een bevruchting is, de wachtweken. Als je hierdoor een kind krijgt ben je dat misschien gauw vergeten, maar lukt het niet, dan moet je alles echt verwerken. Het is slopend, bijna onmenselijk. Wat dat betreft begrijp ik jouw beslissing ook.
