Psyche
alle pijlers
Zit er zwaar doorheen
woensdag 19 augustus 2009 om 13:20
Ik weet niet zo goed waar ik dit bericht moet plaatsen. Ik moet mijn gevoelens kwijt want ik ben eventjes helemaal de weg kwijt. Dit is mijn verhaal. Ik probeer al jaren zwanger te raken. We hebben het hele ivf circuit doorlopen helaas zonder succes(1x een miskraam). Ook komen wij voor hulp en raad al jaren bij een paragnoste. Zij zag en ziet steeds nog een kindje uit mij geboren worden, zij heeft dit onafhankelijk van mij ook een keer tegen mijn partner gezegd (die zij toen nog niet kende). Zij heeft ons al jaren met goede raad bijgestaan en heeft vele dingen goed voorspeld.
We komen ongeveer 2x per jaar bij haar. Haar raad is steeds: loslaten.
Nu ben ik van de week voor een lichamelijke kwaal (hoofdpijn) bij een natuurarts geweest. Ik had op aanraden van een aantal kenissen een afspraak gemaakt. Het schijnt dat deze genezer ook paranormaal is. Uit het niets werd er gevraagd of ik kinderen had. Ik vertelde over ons ivf-verleden. Toen zei hij: ik zie het inderdaad niet gebeuren, ik zie geen kindje bij jullie komen, het spijt me....
Het leek of ik een dreun met een hamer kreeg....Sinsdien is mijn laatste sprankje hoop weg en ben ik steeds in tranen. Ik weet niet meer hoe ik hier uit moet komen.
Ik ben mij er van bewust dat dit voor diegene die niet in dit soort zaken gelooft erg onwerkelijk over komt. Maar ik geloof in dit soort dingen. Ik moest dit even kwijt, maar besef tegelijkertijd dat niemand mij kan helpen.
We komen ongeveer 2x per jaar bij haar. Haar raad is steeds: loslaten.
Nu ben ik van de week voor een lichamelijke kwaal (hoofdpijn) bij een natuurarts geweest. Ik had op aanraden van een aantal kenissen een afspraak gemaakt. Het schijnt dat deze genezer ook paranormaal is. Uit het niets werd er gevraagd of ik kinderen had. Ik vertelde over ons ivf-verleden. Toen zei hij: ik zie het inderdaad niet gebeuren, ik zie geen kindje bij jullie komen, het spijt me....
Het leek of ik een dreun met een hamer kreeg....Sinsdien is mijn laatste sprankje hoop weg en ben ik steeds in tranen. Ik weet niet meer hoe ik hier uit moet komen.
Ik ben mij er van bewust dat dit voor diegene die niet in dit soort zaken gelooft erg onwerkelijk over komt. Maar ik geloof in dit soort dingen. Ik moest dit even kwijt, maar besef tegelijkertijd dat niemand mij kan helpen.
vrijdag 21 augustus 2009 om 23:13
Goh, ik weet ook niet zo goed waar je nu wat aan hebt, behalve de herkenning. Ik weet niet hoe je verder in elkaar zit, maar ik was iemand die heel moeilijk dingen van zich af kon zetten enzo, en ik had niemand geloofd toen, als ze hadden verteld hoe ik er nu over praat, echt!
Ik ben zo verbaasd over mezelf, zeker nu ik jouw verhaal lees, waarin ik zoveel herken.
Jalenka, het kan echt, dat je je weer happy gaat voelen, hoe je kinderwens verder gaat verlopen. Maar het kost veel tijd en gaat maar stapje voor stapje.
Ik ben zo verbaasd over mezelf, zeker nu ik jouw verhaal lees, waarin ik zoveel herken.
Jalenka, het kan echt, dat je je weer happy gaat voelen, hoe je kinderwens verder gaat verlopen. Maar het kost veel tijd en gaat maar stapje voor stapje.
zaterdag 22 augustus 2009 om 15:48
quote:arwen173 schreef op 21 augustus 2009 @ 14:10:
[...]
:puke: dit vind ik veel schokkender dan een uitspraak van el ninjoo. Die uitspraak vind ik helemaal niet schokkend, maar gewoon waar, maar op een wat botte manier gebracht. Maar dit? holy fuck, wat een gedachtengang.
Mee eens!
En voor degenen die mijn uitspraak schokkend vonden: ik kan ook wel als 'n verwend klein kind blijven dreinen en zeuren en jammeren dat ik een paard, een vliegbrevet met vliegtuig én 'n woning op 'n tropisch eiland wil, maar dat vergalt niet alleen mijn leven maar ook de relaties met mijn naasten. Ik ga dus gewoon lekker door met mijn leven en doe zoveel mogelijk leuks wat in mijn mogelijkheid ligt en zie 't wel weer elke 10e van de maand, want hij kán zomaar vallen. Vind dat je zo ook in 't leven zou moeten staan als het niet lukt met kinderen krijgen. Gewoon lekker doen en laten waar je zin in hebt en wellicht heb je uiteindelijk wel 'n keer prijs. Door teveel te jammeren over wat je niet hebt, denk ik dat je je partner en vrienden van je wegjaagt.
[...]
:puke: dit vind ik veel schokkender dan een uitspraak van el ninjoo. Die uitspraak vind ik helemaal niet schokkend, maar gewoon waar, maar op een wat botte manier gebracht. Maar dit? holy fuck, wat een gedachtengang.
Mee eens!
En voor degenen die mijn uitspraak schokkend vonden: ik kan ook wel als 'n verwend klein kind blijven dreinen en zeuren en jammeren dat ik een paard, een vliegbrevet met vliegtuig én 'n woning op 'n tropisch eiland wil, maar dat vergalt niet alleen mijn leven maar ook de relaties met mijn naasten. Ik ga dus gewoon lekker door met mijn leven en doe zoveel mogelijk leuks wat in mijn mogelijkheid ligt en zie 't wel weer elke 10e van de maand, want hij kán zomaar vallen. Vind dat je zo ook in 't leven zou moeten staan als het niet lukt met kinderen krijgen. Gewoon lekker doen en laten waar je zin in hebt en wellicht heb je uiteindelijk wel 'n keer prijs. Door teveel te jammeren over wat je niet hebt, denk ik dat je je partner en vrienden van je wegjaagt.
maandag 24 augustus 2009 om 17:52
quote:nogeensdan schreef op 21 augustus 2009 @ 23:13:
Goh, ik weet ook niet zo goed waar je nu wat aan hebt, behalve de herkenning. Ik weet niet hoe je verder in elkaar zit, maar ik was iemand die heel moeilijk dingen van zich af kon zetten enzo, en ik had niemand geloofd toen, als ze hadden verteld hoe ik er nu over praat, echt!
Ik ben zo verbaasd over mezelf, zeker nu ik jouw verhaal lees, waarin ik zoveel herken.
Jalenka, het kan echt, dat je je weer happy gaat voelen, hoe je kinderwens verder gaat verlopen. Maar het kost veel tijd en gaat maar stapje voor stapje.
Heb jij dan nooit zoiets van: er is nog een kans, hoe klein ook?
Ik ben inderdaad ook iemand die dingen niet snel van zich afzet. Ik probeer aan mezelf te werken, ben ook een overgevoelig persoon. Dat is echt een nadeel, iemand die wat 'harder' kan het misschien eerder van zich afzetten.
Goh, ik weet ook niet zo goed waar je nu wat aan hebt, behalve de herkenning. Ik weet niet hoe je verder in elkaar zit, maar ik was iemand die heel moeilijk dingen van zich af kon zetten enzo, en ik had niemand geloofd toen, als ze hadden verteld hoe ik er nu over praat, echt!
Ik ben zo verbaasd over mezelf, zeker nu ik jouw verhaal lees, waarin ik zoveel herken.
Jalenka, het kan echt, dat je je weer happy gaat voelen, hoe je kinderwens verder gaat verlopen. Maar het kost veel tijd en gaat maar stapje voor stapje.
Heb jij dan nooit zoiets van: er is nog een kans, hoe klein ook?
Ik ben inderdaad ook iemand die dingen niet snel van zich afzet. Ik probeer aan mezelf te werken, ben ook een overgevoelig persoon. Dat is echt een nadeel, iemand die wat 'harder' kan het misschien eerder van zich afzetten.
donderdag 27 augustus 2009 om 09:24
Heel sporadisch denk ik weleens, wat als het nog wel gebeurt? Maar zonder gevoelens van hoop of allerlei emoties.
Gewoon hetzelfde dat ik kan denken als ik een staatslot koop ofzo.
Tja, als je wat harder in elkaar zit lijkt het misschien makkelijker, maar weet jij wat die persoon van binnen meemaakt. Mijn man was ook zo, maar ook die had het op een gegeven moment heel zwaar, op zijn manier.
Uiteindelijk maak je zelf de keuze wat je met je leven doet.
Voor mij was het duidelijk dat ik niet de rest van mijn leven wilde treuren, alleen duurde het nogal lang voordat ik erachter kwam dat ik de enige ben die die eerste stap kan maken.
Ik moet zeggen dat de reactie van elninjoo dan ook wat hard geformuleerd is, maar dat ben ik gewend uit andere topics, maar de boodschap is niet zo gek, en eigenlijk hetzelfde wat ik heb gedaan.
Wat ga je nu doen? Is er al meer duidelijk over het medische verhaal of is dat nu definitief afgesloten?
Gewoon hetzelfde dat ik kan denken als ik een staatslot koop ofzo.
Tja, als je wat harder in elkaar zit lijkt het misschien makkelijker, maar weet jij wat die persoon van binnen meemaakt. Mijn man was ook zo, maar ook die had het op een gegeven moment heel zwaar, op zijn manier.
Uiteindelijk maak je zelf de keuze wat je met je leven doet.
Voor mij was het duidelijk dat ik niet de rest van mijn leven wilde treuren, alleen duurde het nogal lang voordat ik erachter kwam dat ik de enige ben die die eerste stap kan maken.
Ik moet zeggen dat de reactie van elninjoo dan ook wat hard geformuleerd is, maar dat ben ik gewend uit andere topics, maar de boodschap is niet zo gek, en eigenlijk hetzelfde wat ik heb gedaan.
Wat ga je nu doen? Is er al meer duidelijk over het medische verhaal of is dat nu definitief afgesloten?
donderdag 27 augustus 2009 om 21:07
quote:nogeensdan schreef op 27 augustus 2009 @ 09:24:
Heel sporadisch denk ik weleens, wat als het nog wel gebeurt? Maar zonder gevoelens van hoop of allerlei emoties.
Gewoon hetzelfde dat ik kan denken als ik een staatslot koop ofzo.
Tja, als je wat harder in elkaar zit lijkt het misschien makkelijker, maar weet jij wat die persoon van binnen meemaakt. Mijn man was ook zo, maar ook die had het op een gegeven moment heel zwaar, op zijn manier.
Uiteindelijk maak je zelf de keuze wat je met je leven doet.
Voor mij was het duidelijk dat ik niet de rest van mijn leven wilde treuren, alleen duurde het nogal lang voordat ik erachter kwam dat ik de enige ben die die eerste stap kan maken.
Ik moet zeggen dat de reactie van elninjoo dan ook wat hard geformuleerd is, maar dat ben ik gewend uit andere topics, maar de boodschap is niet zo gek, en eigenlijk hetzelfde wat ik heb gedaan.
Wat ga je nu doen? Is er al meer duidelijk over het medische verhaal of is dat nu definitief afgesloten?
Medische circuit is afgesloten. Ik mag nog een keer naar mijn eileiders laten kijken, maar ik weet nog niet wanneer ik dit laat doen. Eerst maar eens rust in mijn hoofd zien te krijgen. Ik wordt iedere morgen wakker met een 'steen' in mijn maag, en als ik dan te diep ga nadenken raak ik bijna in paniek.
Ik ga ervan uit dat het wel weer beter wordt, maar moet eerst mijn weg hierin zien te vinden.
Heel sporadisch denk ik weleens, wat als het nog wel gebeurt? Maar zonder gevoelens van hoop of allerlei emoties.
Gewoon hetzelfde dat ik kan denken als ik een staatslot koop ofzo.
Tja, als je wat harder in elkaar zit lijkt het misschien makkelijker, maar weet jij wat die persoon van binnen meemaakt. Mijn man was ook zo, maar ook die had het op een gegeven moment heel zwaar, op zijn manier.
Uiteindelijk maak je zelf de keuze wat je met je leven doet.
Voor mij was het duidelijk dat ik niet de rest van mijn leven wilde treuren, alleen duurde het nogal lang voordat ik erachter kwam dat ik de enige ben die die eerste stap kan maken.
Ik moet zeggen dat de reactie van elninjoo dan ook wat hard geformuleerd is, maar dat ben ik gewend uit andere topics, maar de boodschap is niet zo gek, en eigenlijk hetzelfde wat ik heb gedaan.
Wat ga je nu doen? Is er al meer duidelijk over het medische verhaal of is dat nu definitief afgesloten?
Medische circuit is afgesloten. Ik mag nog een keer naar mijn eileiders laten kijken, maar ik weet nog niet wanneer ik dit laat doen. Eerst maar eens rust in mijn hoofd zien te krijgen. Ik wordt iedere morgen wakker met een 'steen' in mijn maag, en als ik dan te diep ga nadenken raak ik bijna in paniek.
Ik ga ervan uit dat het wel weer beter wordt, maar moet eerst mijn weg hierin zien te vinden.
