Psyche
alle pijlers
Zo'n verloren gevoel
maandag 25 januari 2010 om 18:38
Ik weet niet waar ik beginnen moet. Misschien maar beginnen met van me afschrijven. Ik loop helemaal stuk namelijk, op alles, op mezelf.
Ik wil niet klagen, ik wil sterk zijn, maar ik red het gewoon niet zo goed meer nu. Ik denk na over mijn afgelopen jaren en mijn hoofd is een complete chaos. En tegelijkertijd ook zo leeg. En nik ga eens eerlijk zijn. Voor het eerst. Wel lekker veilig anoniem op een forum, waar ik afgeschoten kan worden, of waar er misschien een beetje begrip en herkenning is...
Ik vind mezelf namelijk een flierefluiter, of nee, nou, ik weet er niet eens een naam voor. Ik kan gewoon nergens volledig voor gaan. Ik bereik best redelijk veel, maar wijt dat maar aan mijn geraffineerdheid en manipulatieve vaardigheden (?). Ik heb nooit stil gezeten, dat niet, maar toch: diploma's halen, cursussen volgen op kosten van de baas en inmiddels een functie binnen mijn 'droombaan'. En ondertussen vind ik er verbazingwekkend weer niet echt voldoening in....Genant ook voor mijn gevoel, want toch krijg ik vaak positieve feedback van collega's, die vinden dat ik zoveel in huis heb, zo scherp kan zijn en zo zelfverzekerd overkom. Nou, denk ik dan, maar ondertussen verveel ik me rot (waar ik me niet zou hoeven vervelen, want er valt werkelijk echt veel werk te verzetten) en zoek ik mijn 'geluk' onder werktijd regelmatig in zaken als emailen en chatten met vrienden.
Ik doe mijn werk niet met plezier en heb dat nog nooit gedaan, ook niet tijdens de andere functies die ik had.En ik zou ook niet weten wat me dan wel voldoende zou kunnen triggeren om op z'n minst een beetje gemotiveerd te zijn. Ik ken dat 'hart voor de zaak'-gevoel niet. Ik ga liever gewoon precies om vijf uur naar huis. Want dan kan ik doen waar ik zin in heb, me gelukkiger voelen en dan hoef ik niet na te denken over al die deadlines.
Kortom: het voelt allemaal shit. En dan is dit nog maar een voorbeeld. Ik heb me nooit zo verloren gevoeld...
Ik wil niet klagen, ik wil sterk zijn, maar ik red het gewoon niet zo goed meer nu. Ik denk na over mijn afgelopen jaren en mijn hoofd is een complete chaos. En tegelijkertijd ook zo leeg. En nik ga eens eerlijk zijn. Voor het eerst. Wel lekker veilig anoniem op een forum, waar ik afgeschoten kan worden, of waar er misschien een beetje begrip en herkenning is...
Ik vind mezelf namelijk een flierefluiter, of nee, nou, ik weet er niet eens een naam voor. Ik kan gewoon nergens volledig voor gaan. Ik bereik best redelijk veel, maar wijt dat maar aan mijn geraffineerdheid en manipulatieve vaardigheden (?). Ik heb nooit stil gezeten, dat niet, maar toch: diploma's halen, cursussen volgen op kosten van de baas en inmiddels een functie binnen mijn 'droombaan'. En ondertussen vind ik er verbazingwekkend weer niet echt voldoening in....Genant ook voor mijn gevoel, want toch krijg ik vaak positieve feedback van collega's, die vinden dat ik zoveel in huis heb, zo scherp kan zijn en zo zelfverzekerd overkom. Nou, denk ik dan, maar ondertussen verveel ik me rot (waar ik me niet zou hoeven vervelen, want er valt werkelijk echt veel werk te verzetten) en zoek ik mijn 'geluk' onder werktijd regelmatig in zaken als emailen en chatten met vrienden.
Ik doe mijn werk niet met plezier en heb dat nog nooit gedaan, ook niet tijdens de andere functies die ik had.En ik zou ook niet weten wat me dan wel voldoende zou kunnen triggeren om op z'n minst een beetje gemotiveerd te zijn. Ik ken dat 'hart voor de zaak'-gevoel niet. Ik ga liever gewoon precies om vijf uur naar huis. Want dan kan ik doen waar ik zin in heb, me gelukkiger voelen en dan hoef ik niet na te denken over al die deadlines.
Kortom: het voelt allemaal shit. En dan is dit nog maar een voorbeeld. Ik heb me nooit zo verloren gevoeld...
vrijdag 29 januari 2010 om 23:53
mijn ouders houden heel veel van mij hoor. Daar ben ik van overtuigd. maar door omstandigheden ging de aandacht veel meer naar mijn zus uit. Ik heb de zin in het leven jaren geleden verloren. Denk dat het eind lage schooltijd de depressiviteit ongeveer is begonnen. Ik heb hele heftige periodes gehad, maar ook wel dat het redelijk goed ging,Mijn ouders hebben daar nauwelijks iets over gezegd o gedaan.
Ik hou ook ontzettend veel van mijn ouders en mijn zus. Maar tegeljikertijd heb ik vaak het gevoel gehad dat ik niet in ons gezinnetje paste. Of het achterljke dorp waar ik ben opgegroeid.
Ik heb gelukkig een aantal hele lieve vrienden, die ook ale ben ik anders, mij niet alleen nemen, maar ook waarderen zoals ik ben. Maar liede die een partner kan geven, en die je zel kan geven, als het goed zit / voelt, is toch anders.
Soms en sommige periodes ben ik heel erg verdrietig. Maar er is nooit iemand om mij te troosten. Er is niemand om verdriet te delen, maar ook niet de leuke dingen. Natuurlijk zijn mijn vriendinnen ook blij voor mij als ik een nieuwe baan heb oid maar het is toch anders. Alles wat ik wil delen moet ik moeite voor doen, iemand bellen, afspreken.
niets doen en toch doodmoe zijn, bij mij komst het omdat mijn hersentjes bijna altijd op volle kracht draaien, dat begint als ik wakker wordt en stopt als ik in slaap val. Dat is zo vermoeiend.
Als ik me k... voel , kost het me ook veel energie om er niet de hele dag (vooral op werk) er niet als een vleesgeworden postnatale depressie bij te zitten.
ik doe niks en er gebeurd niks. Ik droom,maar jaag weinig, omdat ehhh ik doe gewoon heel weinig. Het overgaan tot actie
lijkt op een of andere manier onmogelijk.
Tevreden? nee dat ben ik niet, Ik ervaar het leven als last.
Ik vind er gewoon geen ruk aan. Niet dat ik mezel iets zal aandoen hoor, maar vind het desalniettemin prima als het morgen afgelopen is, of gisteren.
oh aj he vroeg onbegrepen he? heb me altijd anders gevoeld.
Heb ook wel vaak gehoord ( gebeurd nog steeds) dat ik raar ben. Merk ook dat ik consequent andere opvattingen heb, over mensen, de wereld of eigenlijk alles. Ik denk anders en daarom zie ik dingen anders. Daarbij vind ik eigenljk heel veel mensen best wel ehh niet zo slim. Zoveel zeggen, meningen spuien terwijl ze helemaal niet weten waar ze het over hebben o overduidelijk weinig er over hebben nagedacht.
Domme vragen ( ben geadopteerd) eet je alleen maar rijst?
word jij ook bruiner in de zon? of onbeschofte persoonlijke vragen, zie je jouw ouders ook als echte ouders?
En nu we toch bezig zijn, nederland was ooit een land waar ik trots op was, vrijgevig, een land waar gezorgd wordt voor iedereen, trots op haar multicultuur, vooruitstrevend op het gebied van vrijheden voor iedereen (euthanasie / homohuwelijk)
en of je het eens bent met wetgeving of overheid, de basis was altijd humaniteit. Ik zie er niks weinig meer van terug.
Kan me goed voorstellen dat je niet altijd aan iedereen je gevoelige kant wil laten zien. Er zijn mensen die daar misbruik van maken en er zijn mensen die dan weer denken dat je een labiel kipje bent of zo en ( oh dit is vast volledig onverantwoord om te zeggen) maar ik heb het idee dat de meeste mensen het niet eens interesseerd. Misschien kom je in eerste instantie anders over dan je daadwerkijk bent of niet volledig zoals je bent, veel mensen prikken daar niet doorheen, maar ja wat moet je met die oppervlakkige mensen?
Het is laat en moet zo naar bed.
Hoewel het niet grappig is, vind ik het wel grappig dat we dingen van elkaar herkennen!
Ik hou ook ontzettend veel van mijn ouders en mijn zus. Maar tegeljikertijd heb ik vaak het gevoel gehad dat ik niet in ons gezinnetje paste. Of het achterljke dorp waar ik ben opgegroeid.
Ik heb gelukkig een aantal hele lieve vrienden, die ook ale ben ik anders, mij niet alleen nemen, maar ook waarderen zoals ik ben. Maar liede die een partner kan geven, en die je zel kan geven, als het goed zit / voelt, is toch anders.
Soms en sommige periodes ben ik heel erg verdrietig. Maar er is nooit iemand om mij te troosten. Er is niemand om verdriet te delen, maar ook niet de leuke dingen. Natuurlijk zijn mijn vriendinnen ook blij voor mij als ik een nieuwe baan heb oid maar het is toch anders. Alles wat ik wil delen moet ik moeite voor doen, iemand bellen, afspreken.
niets doen en toch doodmoe zijn, bij mij komst het omdat mijn hersentjes bijna altijd op volle kracht draaien, dat begint als ik wakker wordt en stopt als ik in slaap val. Dat is zo vermoeiend.
Als ik me k... voel , kost het me ook veel energie om er niet de hele dag (vooral op werk) er niet als een vleesgeworden postnatale depressie bij te zitten.
ik doe niks en er gebeurd niks. Ik droom,maar jaag weinig, omdat ehhh ik doe gewoon heel weinig. Het overgaan tot actie
lijkt op een of andere manier onmogelijk.
Tevreden? nee dat ben ik niet, Ik ervaar het leven als last.
Ik vind er gewoon geen ruk aan. Niet dat ik mezel iets zal aandoen hoor, maar vind het desalniettemin prima als het morgen afgelopen is, of gisteren.
oh aj he vroeg onbegrepen he? heb me altijd anders gevoeld.
Heb ook wel vaak gehoord ( gebeurd nog steeds) dat ik raar ben. Merk ook dat ik consequent andere opvattingen heb, over mensen, de wereld of eigenlijk alles. Ik denk anders en daarom zie ik dingen anders. Daarbij vind ik eigenljk heel veel mensen best wel ehh niet zo slim. Zoveel zeggen, meningen spuien terwijl ze helemaal niet weten waar ze het over hebben o overduidelijk weinig er over hebben nagedacht.
Domme vragen ( ben geadopteerd) eet je alleen maar rijst?
word jij ook bruiner in de zon? of onbeschofte persoonlijke vragen, zie je jouw ouders ook als echte ouders?
En nu we toch bezig zijn, nederland was ooit een land waar ik trots op was, vrijgevig, een land waar gezorgd wordt voor iedereen, trots op haar multicultuur, vooruitstrevend op het gebied van vrijheden voor iedereen (euthanasie / homohuwelijk)
en of je het eens bent met wetgeving of overheid, de basis was altijd humaniteit. Ik zie er niks weinig meer van terug.
Kan me goed voorstellen dat je niet altijd aan iedereen je gevoelige kant wil laten zien. Er zijn mensen die daar misbruik van maken en er zijn mensen die dan weer denken dat je een labiel kipje bent of zo en ( oh dit is vast volledig onverantwoord om te zeggen) maar ik heb het idee dat de meeste mensen het niet eens interesseerd. Misschien kom je in eerste instantie anders over dan je daadwerkijk bent of niet volledig zoals je bent, veel mensen prikken daar niet doorheen, maar ja wat moet je met die oppervlakkige mensen?
Het is laat en moet zo naar bed.
Hoewel het niet grappig is, vind ik het wel grappig dat we dingen van elkaar herkennen!
donderdag 4 februari 2010 om 12:23
Pois, hoe is het nu met je?
Ik herken veel in wat je schrijft, maar sommige dingen ook niet.
Ik kan de wereld heel negatief zien, maar er zijn ook genoeg momenten dat ik ervan hou, dat ik waardeer wat ik heb. Dit laatste is eigenlijk altijd wel het geval. Ik ben blij met wat ik heb, maar het ontevreden gevoel komt echt van binnenuit. Het lijkt zich in me genesteld te hebben ofzo.
Ik heb een kutdag. Zo'n dag waarop ik denk dat geen enkele baan geschikt is voor mij, dat ik nergens mijn motivatie uit kan halen. Ik heb veel dingen te doen, een aantal deadlines voor volgende week ook, maar het gebeurt allemaal op slakkentempo. Vreselijk. Dit gevoel is zo naar, ik kan gewoon niet lachen. Soms zou ik mijn spullen wel willen pakken, naar huis willen gaan, mijn bed in duiken en er voorlopig niet uitkomen. Maar het schiet niet op, het lost niets op.
Ik vraag me echt af waar dit toch vandaan komt en waar het heen moet met mij. Blijf ik mijn leven lang over de wereld zwerven, zonder enige verantwoordelijkheid aan te gaan? Het klinkt me heerlijk in de oren, maar het zal vast een regelrechte vlucht zijn.
Ik herken veel in wat je schrijft, maar sommige dingen ook niet.
Ik kan de wereld heel negatief zien, maar er zijn ook genoeg momenten dat ik ervan hou, dat ik waardeer wat ik heb. Dit laatste is eigenlijk altijd wel het geval. Ik ben blij met wat ik heb, maar het ontevreden gevoel komt echt van binnenuit. Het lijkt zich in me genesteld te hebben ofzo.
Ik heb een kutdag. Zo'n dag waarop ik denk dat geen enkele baan geschikt is voor mij, dat ik nergens mijn motivatie uit kan halen. Ik heb veel dingen te doen, een aantal deadlines voor volgende week ook, maar het gebeurt allemaal op slakkentempo. Vreselijk. Dit gevoel is zo naar, ik kan gewoon niet lachen. Soms zou ik mijn spullen wel willen pakken, naar huis willen gaan, mijn bed in duiken en er voorlopig niet uitkomen. Maar het schiet niet op, het lost niets op.
Ik vraag me echt af waar dit toch vandaan komt en waar het heen moet met mij. Blijf ik mijn leven lang over de wereld zwerven, zonder enige verantwoordelijkheid aan te gaan? Het klinkt me heerlijk in de oren, maar het zal vast een regelrechte vlucht zijn.
maandag 8 februari 2010 om 22:48
Het gaat goed met mij, al wisselt het erg per dag of soms op een dag. lief dat je het vraagt.
De wereld is zo mooi of lelijk als zoals je haar zelf ziet, of zoals je wilt zien. Er is genoeg moois te zien en genoeg liefde. Soms vergeet ik dat een beetje. Soms ook niet, maar het is nooit genoeg.
Als zwerven over de wereld jou gelukkig maakt, wat maakt het dan uit of het wel of niet een vlucht is? Wat voor verantwoordelijkheden bedoel je? Wat is het waarvan je denkt dat het moet, maar wat je eigenlijk niet wil?
Ik weet dat sommige dingen moeten. huur moet ook betaald worden. maar geloof niet dat je moet conformeren aan normen die de maatschappij of je omgeving je opleggen. kan ik makkeijk zeggen, kan er sowieso niet aan voldoen.
Vindt het naar om te horen dat je zo'n k-dag hebt.
Heb je weleens overwogen om naar de huisarts of zo te gaan. Misschien is het niet meer of minder dan een stofje wat ontbreekt...
Waar het heen moet met jou of mij? ik heb echt geen idee.
ik wou dat ik de antwoorden had. Rest mij niets meer dan hopen dat het goed komt..
Misschien wel morgen!
De wereld is zo mooi of lelijk als zoals je haar zelf ziet, of zoals je wilt zien. Er is genoeg moois te zien en genoeg liefde. Soms vergeet ik dat een beetje. Soms ook niet, maar het is nooit genoeg.
Als zwerven over de wereld jou gelukkig maakt, wat maakt het dan uit of het wel of niet een vlucht is? Wat voor verantwoordelijkheden bedoel je? Wat is het waarvan je denkt dat het moet, maar wat je eigenlijk niet wil?
Ik weet dat sommige dingen moeten. huur moet ook betaald worden. maar geloof niet dat je moet conformeren aan normen die de maatschappij of je omgeving je opleggen. kan ik makkeijk zeggen, kan er sowieso niet aan voldoen.
Vindt het naar om te horen dat je zo'n k-dag hebt.
Heb je weleens overwogen om naar de huisarts of zo te gaan. Misschien is het niet meer of minder dan een stofje wat ontbreekt...
Waar het heen moet met jou of mij? ik heb echt geen idee.
ik wou dat ik de antwoorden had. Rest mij niets meer dan hopen dat het goed komt..
Misschien wel morgen!
