Psyche
alle pijlers
Zo'n verloren gevoel
maandag 25 januari 2010 om 18:38
Ik weet niet waar ik beginnen moet. Misschien maar beginnen met van me afschrijven. Ik loop helemaal stuk namelijk, op alles, op mezelf.
Ik wil niet klagen, ik wil sterk zijn, maar ik red het gewoon niet zo goed meer nu. Ik denk na over mijn afgelopen jaren en mijn hoofd is een complete chaos. En tegelijkertijd ook zo leeg. En nik ga eens eerlijk zijn. Voor het eerst. Wel lekker veilig anoniem op een forum, waar ik afgeschoten kan worden, of waar er misschien een beetje begrip en herkenning is...
Ik vind mezelf namelijk een flierefluiter, of nee, nou, ik weet er niet eens een naam voor. Ik kan gewoon nergens volledig voor gaan. Ik bereik best redelijk veel, maar wijt dat maar aan mijn geraffineerdheid en manipulatieve vaardigheden (?). Ik heb nooit stil gezeten, dat niet, maar toch: diploma's halen, cursussen volgen op kosten van de baas en inmiddels een functie binnen mijn 'droombaan'. En ondertussen vind ik er verbazingwekkend weer niet echt voldoening in....Genant ook voor mijn gevoel, want toch krijg ik vaak positieve feedback van collega's, die vinden dat ik zoveel in huis heb, zo scherp kan zijn en zo zelfverzekerd overkom. Nou, denk ik dan, maar ondertussen verveel ik me rot (waar ik me niet zou hoeven vervelen, want er valt werkelijk echt veel werk te verzetten) en zoek ik mijn 'geluk' onder werktijd regelmatig in zaken als emailen en chatten met vrienden.
Ik doe mijn werk niet met plezier en heb dat nog nooit gedaan, ook niet tijdens de andere functies die ik had.En ik zou ook niet weten wat me dan wel voldoende zou kunnen triggeren om op z'n minst een beetje gemotiveerd te zijn. Ik ken dat 'hart voor de zaak'-gevoel niet. Ik ga liever gewoon precies om vijf uur naar huis. Want dan kan ik doen waar ik zin in heb, me gelukkiger voelen en dan hoef ik niet na te denken over al die deadlines.
Kortom: het voelt allemaal shit. En dan is dit nog maar een voorbeeld. Ik heb me nooit zo verloren gevoeld...
Ik wil niet klagen, ik wil sterk zijn, maar ik red het gewoon niet zo goed meer nu. Ik denk na over mijn afgelopen jaren en mijn hoofd is een complete chaos. En tegelijkertijd ook zo leeg. En nik ga eens eerlijk zijn. Voor het eerst. Wel lekker veilig anoniem op een forum, waar ik afgeschoten kan worden, of waar er misschien een beetje begrip en herkenning is...
Ik vind mezelf namelijk een flierefluiter, of nee, nou, ik weet er niet eens een naam voor. Ik kan gewoon nergens volledig voor gaan. Ik bereik best redelijk veel, maar wijt dat maar aan mijn geraffineerdheid en manipulatieve vaardigheden (?). Ik heb nooit stil gezeten, dat niet, maar toch: diploma's halen, cursussen volgen op kosten van de baas en inmiddels een functie binnen mijn 'droombaan'. En ondertussen vind ik er verbazingwekkend weer niet echt voldoening in....Genant ook voor mijn gevoel, want toch krijg ik vaak positieve feedback van collega's, die vinden dat ik zoveel in huis heb, zo scherp kan zijn en zo zelfverzekerd overkom. Nou, denk ik dan, maar ondertussen verveel ik me rot (waar ik me niet zou hoeven vervelen, want er valt werkelijk echt veel werk te verzetten) en zoek ik mijn 'geluk' onder werktijd regelmatig in zaken als emailen en chatten met vrienden.
Ik doe mijn werk niet met plezier en heb dat nog nooit gedaan, ook niet tijdens de andere functies die ik had.En ik zou ook niet weten wat me dan wel voldoende zou kunnen triggeren om op z'n minst een beetje gemotiveerd te zijn. Ik ken dat 'hart voor de zaak'-gevoel niet. Ik ga liever gewoon precies om vijf uur naar huis. Want dan kan ik doen waar ik zin in heb, me gelukkiger voelen en dan hoef ik niet na te denken over al die deadlines.
Kortom: het voelt allemaal shit. En dan is dit nog maar een voorbeeld. Ik heb me nooit zo verloren gevoeld...
maandag 25 januari 2010 om 19:04
Oh hoe herkenbaar. Hoewel ik heb vroeger wel dat ervoor gaan gevoel gehad, maar dat kwam dan niet door dat ik er zoveel plezier in had, maar meer uit verantwoordelijkheidsgevoel.
En nu mezelf steeds proberen te motiveren wat voor geen kilometer lukt en proberen om naast het werk toch nog leuke dingen te doen, zodat dat ten minste nog wel leuk is, maar ook dat lukt me de laatste tijd niet zo. Ik moet mezelf er echt heen schoppen. Als ik er ben, heb ik het wel naar mijn zin, maar het liefst ging ik lekker in een diepe winterslaap.
Alleen dan is straks het werk nog steeds hetzelfde en mijn leven ook.
Wat doe jij Nora om uit dit gevoel te komen? Sporten, dagboek, leuke dingen ondernemen?
En nu mezelf steeds proberen te motiveren wat voor geen kilometer lukt en proberen om naast het werk toch nog leuke dingen te doen, zodat dat ten minste nog wel leuk is, maar ook dat lukt me de laatste tijd niet zo. Ik moet mezelf er echt heen schoppen. Als ik er ben, heb ik het wel naar mijn zin, maar het liefst ging ik lekker in een diepe winterslaap.
Alleen dan is straks het werk nog steeds hetzelfde en mijn leven ook.
Wat doe jij Nora om uit dit gevoel te komen? Sporten, dagboek, leuke dingen ondernemen?
maandag 25 januari 2010 om 19:14
Hoi Viragootje, ik heb betere tijden gekend, dat is wel waar. Misschien de periode na mijn studiel, toen ik 'de werkvloer' op mocht. Ken het gevoel van er plezier in hebben wel, maar dat zijn slechts momentopnamen. Ook nu nog. Het wisselt zo. Zoals vandaag heb ik best een aardige dag gehad, maar hele praktische (gemakkelijke) dingen gedaan. Dat gaat wel, hoef ik niet zo bij na te denken. Energie voor meer dan dat voel ik haast niet, vreselijk toch. Dus mindere dagen zijn er in overvloed, want mijn werk vraagt nu eenmaal ook een pienter werkende brein. En na zulke dagen voel ik me hopeloos, het gevoel hebben dat ik nauwelijks wat gedaan heb (wat dan ook zo is).
De compensatie in mijn verdere leven vind ik voornamelijk in het zien van vrienden, etentjes, feestjes, films en inderdaad ook wel schrijven. Al doe ik dat te weinig. Maar ik heb het gevoel dat ik wegglijd. Dat ik ook niet echt meer in mijn vrije tijd heel veel motivatie vind.
De compensatie in mijn verdere leven vind ik voornamelijk in het zien van vrienden, etentjes, feestjes, films en inderdaad ook wel schrijven. Al doe ik dat te weinig. Maar ik heb het gevoel dat ik wegglijd. Dat ik ook niet echt meer in mijn vrije tijd heel veel motivatie vind.
maandag 25 januari 2010 om 19:18
Ik moet er nu vandoor, maar heb jij ook dat je terwijl je weet dat als je een keer op tijd naar bed zou gaan, het de volgende dag al een stuk beter gaat, maar dat je toch elke avond weer veel te laat in je nest ligt? En daar dan weer een rotgevoel van krijgt dat je jezelf niet eens een keer echt een schop onder de kont kunt geven? Want eigenlijk is het vaak gewoon een kwestie van doen, maar dat is soms zo lastig als je geen fut hebt of energie of zin...
Goed ik ga nu echt. Ik lees later wel weer bij.
Goed ik ga nu echt. Ik lees later wel weer bij.
maandag 25 januari 2010 om 19:28
Lijkt mij herkenbaar in de zin dat nu je je droombaan (vrij makkelijk) hebt bereikt, je je eerste levensdoel kwijt bent en een ongeleid projectiel wordt. Ten tweede lijkt je droombaan nu ineens helemaal niet meer zo vervullend te zijn als je had gedacht. Als je het lef hebt, zou je naar banen kunnen gaan zoeken in andere (verwante) werkvelden om te ontdekken waar je interesses wel liggen. Ik zit ook met dit probleem dat ik even niet meer weet wat mijn droombaan zou kunnen zijn en m'n doel kwijt ben.
maandag 25 januari 2010 om 19:49
maandag 25 januari 2010 om 20:02
Vroeg slapen kan ik al helemaal niet. Alleen als ik echt verrekte moe ben, als ik al een aantal nachten maar een paar uur heb geslapen bijvoorbeeld. Gisteren viel ik voor middernacht in slaap, want ik was gebroken. Dat komt zelden voor.
Mijn situatie met mijn werk is een voorbeeld, maar zo zijn er nog talloze andere dingen te noemen eigenlijk. Daarom heb ik ervoor gekozen het onder 'Psyche' te plaatsen. Er is meer aan de hand. Onvrede, een groter onbestemd gevoel. En dat is pijnlijk en het kost me ook nog eens bakken met tranen en energie.
Mijn situatie met mijn werk is een voorbeeld, maar zo zijn er nog talloze andere dingen te noemen eigenlijk. Daarom heb ik ervoor gekozen het onder 'Psyche' te plaatsen. Er is meer aan de hand. Onvrede, een groter onbestemd gevoel. En dat is pijnlijk en het kost me ook nog eens bakken met tranen en energie.
maandag 25 januari 2010 om 20:43
Tijd voor een zelfconfrontatie! Rugzak in laaien en een trektoch door Europa (Ameriak/Australie) maken. Helemaal alleen. Dat zal zeker voor de nodige spanning zorgen, even geen verplichtingen wegens je werkgever. En dat geeft je tijd om na te denken over je jezelf en de toekomst. Wie weet loop je aan de andere kant van de wereld tegen een baan aan die je aanspreekt.
Dit senario is natuurlijk wel het uiterste. Ik weet ook wel dat niet iedereen zomaar 1-2-3 weg kan. Maar uit ervaring kan ik je vertellen dat het wel degelijk werkt! Wat ik er eigenlijk mee wil zeggen is; gooi je leven eens 180 graden om. Gaat iets doen waarvan jezelf niet had gedacht ooit te gaan doen. Kijk wat voor een effect 't op je heeft. Als ik je bericht zo lees heb je niets te verliezen. Volgens mij kun je er alleen maar iets mee winnen.
Dit senario is natuurlijk wel het uiterste. Ik weet ook wel dat niet iedereen zomaar 1-2-3 weg kan. Maar uit ervaring kan ik je vertellen dat het wel degelijk werkt! Wat ik er eigenlijk mee wil zeggen is; gooi je leven eens 180 graden om. Gaat iets doen waarvan jezelf niet had gedacht ooit te gaan doen. Kijk wat voor een effect 't op je heeft. Als ik je bericht zo lees heb je niets te verliezen. Volgens mij kun je er alleen maar iets mee winnen.
maandag 25 januari 2010 om 21:02
Heb je het alleen maar met werk?
Dan zou ik me niet zo'n zorgen maken hoor. Het is misschien niet zo classy, om te mailen en zo op werk, maar blijkbaar doe je het goed (genoeg), anders zou je dat wel horen. Als zij ( de baas / het bedrijf) te stom zijn om door te hebben dat je eigenlijk vrij weinig uitvoert, waarom zou jij je daar dan wel druk om maken?
Vraag me wel af hoe dromerig jouw droombaan is, anders lijkt het me dat je je wel wat meer zou inzetten. Misschien tijd om na te denken wat je echt wil, waar je echt vrolijk van wordt en waar je echt voldoening uit zal halen Dan gaat het "werken" vast vanzelf.
Dan zou ik me niet zo'n zorgen maken hoor. Het is misschien niet zo classy, om te mailen en zo op werk, maar blijkbaar doe je het goed (genoeg), anders zou je dat wel horen. Als zij ( de baas / het bedrijf) te stom zijn om door te hebben dat je eigenlijk vrij weinig uitvoert, waarom zou jij je daar dan wel druk om maken?
Vraag me wel af hoe dromerig jouw droombaan is, anders lijkt het me dat je je wel wat meer zou inzetten. Misschien tijd om na te denken wat je echt wil, waar je echt vrolijk van wordt en waar je echt voldoening uit zal halen Dan gaat het "werken" vast vanzelf.
maandag 25 januari 2010 om 21:24
CML, jouw voorbeeld heb ik al gedaan. En aan de andere kant van de wereld gewerkt. En daar voelde ik me hetzelfde.
Mijn baan nu is een stuk pittiger dan ik dacht. Of misschien ligt het vakgebied me gewoon niet en moet ik het in een compleet andere sector gaan zoeken..
Poisenlvy; ik heb het juist niet alleen met mijn baan, deze 'verveling' speelt zich af of verschillende fronten in mijn leven. Helaas.
Mijn baan nu is een stuk pittiger dan ik dacht. Of misschien ligt het vakgebied me gewoon niet en moet ik het in een compleet andere sector gaan zoeken..
Poisenlvy; ik heb het juist niet alleen met mijn baan, deze 'verveling' speelt zich af of verschillende fronten in mijn leven. Helaas.
maandag 25 januari 2010 om 21:34
neem je met minder genoegen dan je eigenlijk zou moeten of
heb je veel en lukt het niet om daar genoegen moet te nemen?
-Mis je / zoek je iets en probeer je op andere terreinen de leegte te vullen?
- Lukt het niet om ergens tevreden mee te zijn?
-Stel je te hoge eigen aan je zelf of hoe jouw leven er uit zou moeten zien?
- doe je de dingen die je doet, omdat je dat graag wilt of omdat het van je verwacht wordt?
Wat bedoel je met verveling?
Verveelt je leven, je vrienden, je partner ?
Heb je dit gevoel altijd al gehad of is het tijdelijk?
Het zijn geen oordelen, maar vragen niet meer en niet minder.
De vraag is of jij jezelf deze vragen hebt gesteld.
heb je veel en lukt het niet om daar genoegen moet te nemen?
-Mis je / zoek je iets en probeer je op andere terreinen de leegte te vullen?
- Lukt het niet om ergens tevreden mee te zijn?
-Stel je te hoge eigen aan je zelf of hoe jouw leven er uit zou moeten zien?
- doe je de dingen die je doet, omdat je dat graag wilt of omdat het van je verwacht wordt?
Wat bedoel je met verveling?
Verveelt je leven, je vrienden, je partner ?
Heb je dit gevoel altijd al gehad of is het tijdelijk?
Het zijn geen oordelen, maar vragen niet meer en niet minder.
De vraag is of jij jezelf deze vragen hebt gesteld.
maandag 25 januari 2010 om 23:19
quote:viragootje schreef op 25 januari 2010 @ 19:04:
Oh hoe herkenbaar. Hoewel ik heb vroeger wel dat ervoor gaan gevoel gehad, maar dat kwam dan niet door dat ik er zoveel plezier in had, maar meer uit verantwoordelijkheidsgevoel.
En nu mezelf steeds proberen te motiveren wat voor geen kilometer lukt en proberen om naast het werk toch nog leuke dingen te doen, zodat dat ten minste nog wel leuk is, maar ook dat lukt me de laatste tijd niet zo. Ik moet mezelf er echt heen schoppen. Als ik er ben, heb ik het wel naar mijn zin, maar het liefst ging ik lekker in een diepe winterslaap.
Alleen dan is straks het werk nog steeds hetzelfde en mijn leven ook.
Wat doe jij Nora om uit dit gevoel te komen? Sporten, dagboek, leuke dingen ondernemen?Herkenbaar
Oh hoe herkenbaar. Hoewel ik heb vroeger wel dat ervoor gaan gevoel gehad, maar dat kwam dan niet door dat ik er zoveel plezier in had, maar meer uit verantwoordelijkheidsgevoel.
En nu mezelf steeds proberen te motiveren wat voor geen kilometer lukt en proberen om naast het werk toch nog leuke dingen te doen, zodat dat ten minste nog wel leuk is, maar ook dat lukt me de laatste tijd niet zo. Ik moet mezelf er echt heen schoppen. Als ik er ben, heb ik het wel naar mijn zin, maar het liefst ging ik lekker in een diepe winterslaap.
Alleen dan is straks het werk nog steeds hetzelfde en mijn leven ook.
Wat doe jij Nora om uit dit gevoel te komen? Sporten, dagboek, leuke dingen ondernemen?Herkenbaar
dinsdag 26 januari 2010 om 00:01
Nog even gauw hier gespiekt, maar behalve de wereldreis nog geen oplossing gezien. En op zich weet ik ook wel dat de enige manier om eruit te komen actie is, maar ja het is koud en je bent (ik ben) sloom en heb dan niet de discipline of iemand die me een schop onder de kont geeft om aan de slag te gaan (en wel smoesjes genoeg ).
Nu maar gauw naar bed en mijn voornemen voor morgen is om toch iets te gaan doen morgenavond. Eens kijken of het zoden aan de dijk zet. Wat ga jij doen Nora? Of kijk je het nog even aan?
Nu maar gauw naar bed en mijn voornemen voor morgen is om toch iets te gaan doen morgenavond. Eens kijken of het zoden aan de dijk zet. Wat ga jij doen Nora? Of kijk je het nog even aan?
dinsdag 26 januari 2010 om 15:16
Hallo, dank jullie voor alle reacties. Doen me goed. Dank voor je knuffel ook Courage, vind ik erg lief. Want ja, shit is het wel.
Poisenlvy, de vragen die je stelt zijn scherp en ik vind het dan ook lastig om ze te beantwoorden. Of ik iets mis? Ik denk het wel, ik mis altijd iets, dat gevoel heb ik. Maar hoe en wat ik dan wil opvullen is me gewoon niet helemaal duidelijk..
Tevreden zijn met iets kan ik wel, maar vaak duurt dat niet zo lang, dan verveelt het me weer en ben ik er snel op uitgekeken. Geldt ook in relaties, wat ook voor mijn gevoel een heikel punt is in mijn leven. Ik zoek bevestiging, maar lijk niet zo goed te weten op welke manier ik dat moet doen. Dat maakt dat ik soms erg ingewikkelde situaties creeer, waar ik zelf dan weer last en verdriet van heb.
Ik weet niet of ik te kritisch ben voor mezelf, hoge eisen, nee dat denk ik niet zozeer. Of misschien toch wel? Hm, wat lastig.
Alles wat ik nu beschrijf is er mijn hele leven al. De laatste jaren ben ik me er echter meer bewust van geworden. Het is geen constant gevoel, maar wel meer aanwezig dan dat het er niet is. Ik kan me geen voorstelling maken van mijn leven over tien jaar en dat vind ik vreemd. Ik heb geen idealen, geen dromen, ik zou gewoon echt eens gelukkig willen zijn...
Poisenlvy, de vragen die je stelt zijn scherp en ik vind het dan ook lastig om ze te beantwoorden. Of ik iets mis? Ik denk het wel, ik mis altijd iets, dat gevoel heb ik. Maar hoe en wat ik dan wil opvullen is me gewoon niet helemaal duidelijk..
Tevreden zijn met iets kan ik wel, maar vaak duurt dat niet zo lang, dan verveelt het me weer en ben ik er snel op uitgekeken. Geldt ook in relaties, wat ook voor mijn gevoel een heikel punt is in mijn leven. Ik zoek bevestiging, maar lijk niet zo goed te weten op welke manier ik dat moet doen. Dat maakt dat ik soms erg ingewikkelde situaties creeer, waar ik zelf dan weer last en verdriet van heb.
Ik weet niet of ik te kritisch ben voor mezelf, hoge eisen, nee dat denk ik niet zozeer. Of misschien toch wel? Hm, wat lastig.
Alles wat ik nu beschrijf is er mijn hele leven al. De laatste jaren ben ik me er echter meer bewust van geworden. Het is geen constant gevoel, maar wel meer aanwezig dan dat het er niet is. Ik kan me geen voorstelling maken van mijn leven over tien jaar en dat vind ik vreemd. Ik heb geen idealen, geen dromen, ik zou gewoon echt eens gelukkig willen zijn...
dinsdag 26 januari 2010 om 15:16
Hallo, dank jullie voor alle reacties. Doen me goed. Dank voor je knuffel ook Courage, vind ik erg lief. Want ja, shit is het wel.
Poisenlvy, de vragen die je stelt zijn scherp en ik vind het dan ook lastig om ze te beantwoorden. Of ik iets mis? Ik denk het wel, ik mis altijd iets, dat gevoel heb ik. Maar hoe en wat ik dan wil opvullen is me gewoon niet helemaal duidelijk..
Tevreden zijn met iets kan ik wel, maar vaak duurt dat niet zo lang, dan verveelt het me weer en ben ik er snel op uitgekeken. Geldt ook in relaties, wat ook voor mijn gevoel een heikel punt is in mijn leven. Ik zoek bevestiging, maar lijk niet zo goed te weten op welke manier ik dat moet doen. Dat maakt dat ik soms erg ingewikkelde situaties creeer, waar ik zelf dan weer last en verdriet van heb.
Ik weet niet of ik te kritisch ben voor mezelf, hoge eisen, nee dat denk ik niet zozeer. Of misschien toch wel? Hm, wat lastig.
Alles wat ik nu beschrijf is er mijn hele leven al. De laatste jaren ben ik me er echter meer bewust van geworden. Het is geen constant gevoel, maar wel meer aanwezig dan dat het er niet is. Ik kan me geen voorstelling maken van mijn leven over tien jaar en dat vind ik vreemd. Ik heb geen idealen, geen dromen, ik zou gewoon echt eens gelukkig willen zijn...
Poisenlvy, de vragen die je stelt zijn scherp en ik vind het dan ook lastig om ze te beantwoorden. Of ik iets mis? Ik denk het wel, ik mis altijd iets, dat gevoel heb ik. Maar hoe en wat ik dan wil opvullen is me gewoon niet helemaal duidelijk..
Tevreden zijn met iets kan ik wel, maar vaak duurt dat niet zo lang, dan verveelt het me weer en ben ik er snel op uitgekeken. Geldt ook in relaties, wat ook voor mijn gevoel een heikel punt is in mijn leven. Ik zoek bevestiging, maar lijk niet zo goed te weten op welke manier ik dat moet doen. Dat maakt dat ik soms erg ingewikkelde situaties creeer, waar ik zelf dan weer last en verdriet van heb.
Ik weet niet of ik te kritisch ben voor mezelf, hoge eisen, nee dat denk ik niet zozeer. Of misschien toch wel? Hm, wat lastig.
Alles wat ik nu beschrijf is er mijn hele leven al. De laatste jaren ben ik me er echter meer bewust van geworden. Het is geen constant gevoel, maar wel meer aanwezig dan dat het er niet is. Ik kan me geen voorstelling maken van mijn leven over tien jaar en dat vind ik vreemd. Ik heb geen idealen, geen dromen, ik zou gewoon echt eens gelukkig willen zijn...
woensdag 27 januari 2010 om 22:29
Hi nora,
De vragen die ik je stelde, waren niet zozeer bedoelt om te beantwoorden, maar meer iets om over na te denken, als je dat zo willen. Je bent overduidelijk een hele slimme meid. Ik denk als je lang genoeg nadenkt de antwoorden wel zal vinden.
Dan kan je er ook iets mee doen. Je zegt dat je bevestiging zoekt, maar wat is er dat je bevestigd wil hebben?
Er is "iets" een gevoel? waardoor je niet echt gelukkig kan zijn.
Je geeft aan dat het op alle / meerdere terreinen van je leven speelt, toch kies je in je post ervoor om over werk te praten, wat een relatief "makkelijk" onderwerp is. Vind je het moeilijk om over te praten? Als het al je hele leven aanwezig is, dan duidt het toch ook op een ehh patroon.
Vanzelfsprekend gun ik je alle geluk in de wereld. Kan zelf nog vaag herinneren hoe het was...ik wou dat ik je iets kan vertellen waar je echt iets aan hebt, dat kan ik niet, wel hoop ik dat je hier uit komt en oprecht gelukkig wordt.
x
De vragen die ik je stelde, waren niet zozeer bedoelt om te beantwoorden, maar meer iets om over na te denken, als je dat zo willen. Je bent overduidelijk een hele slimme meid. Ik denk als je lang genoeg nadenkt de antwoorden wel zal vinden.
Dan kan je er ook iets mee doen. Je zegt dat je bevestiging zoekt, maar wat is er dat je bevestigd wil hebben?
Er is "iets" een gevoel? waardoor je niet echt gelukkig kan zijn.
Je geeft aan dat het op alle / meerdere terreinen van je leven speelt, toch kies je in je post ervoor om over werk te praten, wat een relatief "makkelijk" onderwerp is. Vind je het moeilijk om over te praten? Als het al je hele leven aanwezig is, dan duidt het toch ook op een ehh patroon.
Vanzelfsprekend gun ik je alle geluk in de wereld. Kan zelf nog vaag herinneren hoe het was...ik wou dat ik je iets kan vertellen waar je echt iets aan hebt, dat kan ik niet, wel hoop ik dat je hier uit komt en oprecht gelukkig wordt.
x
woensdag 27 januari 2010 om 22:40
Dank je wel Poisen, je bericht is lief.
Een patroon kun je het absoluut wel noemen ja. Ik kies ervoor om over mijn werk te praten, omdat het misschien niet diep genoeg gaat. Relaties met anderen wel. En de strubbelingen daarin zijn eigenlijk nog veel pijnlijker. En ja, het is lastig om daarover te praten.
Een patroon kun je het absoluut wel noemen ja. Ik kies ervoor om over mijn werk te praten, omdat het misschien niet diep genoeg gaat. Relaties met anderen wel. En de strubbelingen daarin zijn eigenlijk nog veel pijnlijker. En ja, het is lastig om daarover te praten.
woensdag 27 januari 2010 om 22:56
herkenbaar hoor. lukt me zelfs niet bij de psych ( nu na 3 maanden) om me een beetje te laten gaan.
Ik ben wel bang dat je hoe dan ook door een zure appel moet bijten voordat het beter gaat. nadenken over dingen waar je liever niet over wilt nadenken of het besef / inzicht in wat er "mis"gaat,
praten over dingen waar je niet eens aan wil denken.
Je kan hier alles schrijven en vertellen wat je wilt. Je bent helemaal anoniem. Hoewel ik niet echt "verder" kom, vind ik het fijn om lotgenoten te treffen, mensen die het begrijpen wat je mee maakt.
Misschien is het niet eens zo'n slecht idee hoor om met werk te beginnen. Misschien als je ondekt wat op dat terrein nietgoed gaat, je dat herkent op andere gebieden.
Daarbij is werk / carriere ook wel het makkelijkst om te beinvloeden of veranderen. al betwijfel ik ( maar dat geldt vooral voor mezelf) dat ik daar niet het levensgeluk in zal vinden...
Ik ben wel bang dat je hoe dan ook door een zure appel moet bijten voordat het beter gaat. nadenken over dingen waar je liever niet over wilt nadenken of het besef / inzicht in wat er "mis"gaat,
praten over dingen waar je niet eens aan wil denken.
Je kan hier alles schrijven en vertellen wat je wilt. Je bent helemaal anoniem. Hoewel ik niet echt "verder" kom, vind ik het fijn om lotgenoten te treffen, mensen die het begrijpen wat je mee maakt.
Misschien is het niet eens zo'n slecht idee hoor om met werk te beginnen. Misschien als je ondekt wat op dat terrein nietgoed gaat, je dat herkent op andere gebieden.
Daarbij is werk / carriere ook wel het makkelijkst om te beinvloeden of veranderen. al betwijfel ik ( maar dat geldt vooral voor mezelf) dat ik daar niet het levensgeluk in zal vinden...
woensdag 27 januari 2010 om 23:12
Ik snap wat je bedoelt Poison, mijn levensgeluk zal ik uit mezelf moeten halen, niet uit mijn werk, uit anderen, uit avonturen, uit adrenaline. Geen momentopnamen. Ik wil langer geluk.
Er zijn een paar mensen (dan misschien ook echt op maar twee vingers te tellen..) die mij kunnen doorzien. Die mijn persoonlijkheid herkennen en waarbij ik me dan ook niet hoef te schamen. Gelukkig zijn die mensen er in elk geval, zeg! En eigenlijk heb ik genoeg mensen om me heen, bijzonder leuke mensen ook, maar toch.
Er zijn een paar mensen (dan misschien ook echt op maar twee vingers te tellen..) die mij kunnen doorzien. Die mijn persoonlijkheid herkennen en waarbij ik me dan ook niet hoef te schamen. Gelukkig zijn die mensen er in elk geval, zeg! En eigenlijk heb ik genoeg mensen om me heen, bijzonder leuke mensen ook, maar toch.
woensdag 27 januari 2010 om 23:32
Ik heb altijd het gevoel dat ik het eigenlijk niet mag zeggen, want anderen zeggen dat ook, geluk zit in jezelf en dat soort bla bla.
Misschien geldt dat ook voor jou en voor ieder ander, maar ik denk dat als het me niet lukt om de liefde te vinden die ik zoek, wil en zo hard nodig heb, nooit echt gelukkig zal worden. Ik zie geen andere mogelijkheid om mijn emotionele tekortkomingen op te vullen.
Ik denk ook dat het alleen maar erger wordt, los van mijn emotionele behoefte, zal de eenzaamheid alleen maar groter worden, al breid ik mijn vriendenkring met 100 mensen uit, samenwonen, kinderen...
drank, sex, drugs tja weet dat dat maar momentjes van plezier zijn, vluchtgedrag, noem het wat je wilt. geeft het leven nog een beetje sjeu.
weet je, als ik jouw verhaal lees, kan ik wel een stuk of 20 viva-psychologie theorieen (om even mijn niveau aan te geven) bedenken.
Ik denk dat het wel belangrijk is dat jezelf er van overtuigd bent dat er met jouw persoon(lijkheid) niets mis is, niet meer of minder dan anderen. Niemand is perfect, maar je zult wel jezelf moeten kunnen accepteren. Daarnaast denk ik dat je wel degelijk geluk uit anderen / contacten kunt halen. De mens is toch een sociaal wezen en heeft over het algemeen behoefte aan contact, liefde, begrip, vriendschap, hulp, aandacht.
eh moraal van het verhaal is er niet.
fijn om te horen dat ook al zijn het er maar een paar, mensen om je heen hebt, waar je echt iets aan hebt.
Misschien geldt dat ook voor jou en voor ieder ander, maar ik denk dat als het me niet lukt om de liefde te vinden die ik zoek, wil en zo hard nodig heb, nooit echt gelukkig zal worden. Ik zie geen andere mogelijkheid om mijn emotionele tekortkomingen op te vullen.
Ik denk ook dat het alleen maar erger wordt, los van mijn emotionele behoefte, zal de eenzaamheid alleen maar groter worden, al breid ik mijn vriendenkring met 100 mensen uit, samenwonen, kinderen...
drank, sex, drugs tja weet dat dat maar momentjes van plezier zijn, vluchtgedrag, noem het wat je wilt. geeft het leven nog een beetje sjeu.
weet je, als ik jouw verhaal lees, kan ik wel een stuk of 20 viva-psychologie theorieen (om even mijn niveau aan te geven) bedenken.
Ik denk dat het wel belangrijk is dat jezelf er van overtuigd bent dat er met jouw persoon(lijkheid) niets mis is, niet meer of minder dan anderen. Niemand is perfect, maar je zult wel jezelf moeten kunnen accepteren. Daarnaast denk ik dat je wel degelijk geluk uit anderen / contacten kunt halen. De mens is toch een sociaal wezen en heeft over het algemeen behoefte aan contact, liefde, begrip, vriendschap, hulp, aandacht.
eh moraal van het verhaal is er niet.
fijn om te horen dat ook al zijn het er maar een paar, mensen om je heen hebt, waar je echt iets aan hebt.
donderdag 28 januari 2010 om 10:52
Ja, eigenlijk is dat ook maar een stomme opmerking, dat van dat geluk wat in jezelf moet zitten. Ik snap 'm wel, maar 't is misschien ook weer zo kort door de bocht.
Wat bedoel je precies als je het hebt over emotionele tekortkomingen (kan me er wel iets bij voorstellen hoor)..hoe ga jij hiermee om eigenlijk?
Volgens anderen zal mijn hele leven misschien een vlucht zijn; ik onderneem van alles, ben impulsief, maar loopt nooit in zeven sloten tegelijk. Ik heb mijn verstand mee, gelukkg.
Viva-psychologie hoef ik niet trouwens, daarvoor schrijf ik hier ook niet.
Ik weet wel dat ik een leuk mens ben en door een aantal erg geliefd (als je er even doorheen prikt), maar in mij schuilt veel meer, wat anderen dan weer niet altijd bereikt (waar ik geheel zelf verantwoordelijk voor ben uiteraard).
Naja, ehh, ook hier; geen moraal te bekennen! ..
Wat bedoel je precies als je het hebt over emotionele tekortkomingen (kan me er wel iets bij voorstellen hoor)..hoe ga jij hiermee om eigenlijk?
Volgens anderen zal mijn hele leven misschien een vlucht zijn; ik onderneem van alles, ben impulsief, maar loopt nooit in zeven sloten tegelijk. Ik heb mijn verstand mee, gelukkg.
Viva-psychologie hoef ik niet trouwens, daarvoor schrijf ik hier ook niet.
Ik weet wel dat ik een leuk mens ben en door een aantal erg geliefd (als je er even doorheen prikt), maar in mij schuilt veel meer, wat anderen dan weer niet altijd bereikt (waar ik geheel zelf verantwoordelijk voor ben uiteraard).
Naja, ehh, ook hier; geen moraal te bekennen! ..
donderdag 28 januari 2010 om 17:05
donderdag 28 januari 2010 om 22:59
hoe ik omga met mijn emotionele tekortkomingen?
Niet dus. Ik heb wel een paar vriendinnen aan wie ik alles durf te vertellen, maar bij ze uithuilen? Nee dat doen ze ook niet bij mij maar bij hun vriendje. Mijn ouders zouden wel willen, maar ik wil het niet meer van hun. Ze hebben het nooit begrepen of gezien of wel en het genegeerd. Ik zie niet hoe anders dan een met een lief vriendje, ik mijn tekortkomingen zou kunnen oplossen.
Heb ook wel dat maar een beperkt aantal mensen zien hoe ik echt ben, hoe lief en oprecht. Ben zelf erg afstandelijk. maja denk ook als je niet de moeite neemt om iemand echt te leren kennen, is die ander het dan voor mij waard om echt te leren kennen?
Het is een raar en onbevredigend gevoel als je op een of andere manier niet helemaal uit de ver komt, zoals je bent o zou willen zijn. Het is vermoeiend om niks te doen en toch doodmoe bent. moe in je hoofd van eindeloos nadenken, fantaseren.
Ga zo naar mijn bedje toe. Dan droom ik lekker met je mee, over een mij met de liefde van mijn leven, samen op een warm, tropisch onbewoond eiland, waar niks hoeft of moet, weg van gezeur, verplichtingen ...alles dus.
Niet dus. Ik heb wel een paar vriendinnen aan wie ik alles durf te vertellen, maar bij ze uithuilen? Nee dat doen ze ook niet bij mij maar bij hun vriendje. Mijn ouders zouden wel willen, maar ik wil het niet meer van hun. Ze hebben het nooit begrepen of gezien of wel en het genegeerd. Ik zie niet hoe anders dan een met een lief vriendje, ik mijn tekortkomingen zou kunnen oplossen.
Heb ook wel dat maar een beperkt aantal mensen zien hoe ik echt ben, hoe lief en oprecht. Ben zelf erg afstandelijk. maja denk ook als je niet de moeite neemt om iemand echt te leren kennen, is die ander het dan voor mij waard om echt te leren kennen?
Het is een raar en onbevredigend gevoel als je op een of andere manier niet helemaal uit de ver komt, zoals je bent o zou willen zijn. Het is vermoeiend om niks te doen en toch doodmoe bent. moe in je hoofd van eindeloos nadenken, fantaseren.
Ga zo naar mijn bedje toe. Dan droom ik lekker met je mee, over een mij met de liefde van mijn leven, samen op een warm, tropisch onbewoond eiland, waar niks hoeft of moet, weg van gezeur, verplichtingen ...alles dus.
vrijdag 29 januari 2010 om 11:58
Pois, wat hebben je ouders nooit begrepen of gezien. Heb je het gevoel dat je bij hen wat tekort bent gekomen?
Wat je in je tweede alinea zegt herken ik enorm. Ik kan mensen met gemak op afstand houden. Dat zal mijn eerste houding zelfs zijn, ik observeer en weet vrijwel direct welk vlees ik in de kuip heb. Ik word door anderen vaak als zelfverzekerd, maar ook als erg direct (wat weer bot kan zijn?) ervaren. Klopt. Maar daar zit toch veel meer onder! Ik ben een hartstikke gevoelig type, maar kan dat gewoonweg niet bij iedereen laten zien. Dat komt dan te dichtbij misschien?
Niets doen en toch doodop zijn. Dromen najagen, maar nog steeds die ontevredenheid ervaren. Hoe frustrerend is dat?
Wat je in je tweede alinea zegt herken ik enorm. Ik kan mensen met gemak op afstand houden. Dat zal mijn eerste houding zelfs zijn, ik observeer en weet vrijwel direct welk vlees ik in de kuip heb. Ik word door anderen vaak als zelfverzekerd, maar ook als erg direct (wat weer bot kan zijn?) ervaren. Klopt. Maar daar zit toch veel meer onder! Ik ben een hartstikke gevoelig type, maar kan dat gewoonweg niet bij iedereen laten zien. Dat komt dan te dichtbij misschien?
Niets doen en toch doodop zijn. Dromen najagen, maar nog steeds die ontevredenheid ervaren. Hoe frustrerend is dat?
