Psyche
alle pijlers
zo jong, maar depressief
zaterdag 20 maart 2010 om 21:29
Hee lieve mensen,
ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen, maar ik vertel het maar gewoon..
Het begint allemaal met, ik ben verliefd op een jongen uit Frankrijk. We hebben in de zomer 2 weken samen gedeeld en het was echt de beste tijd uit mijn leven. Toen ik weer in Nederland was, hebben we de eerste maanden het nog goed met elkaar kunnen vinden. We hebben veel tranen gedeeld bij het afscheid en daarna via msn, facebook, smsjes en bellen.
Het 1e wat we samen afspraken toen ik thuis was, was dat we mochten doen wat we wilden met jongens en meisjes en dat ik terug zou komen in de volgende zomer en dat we dan weer samen zouden zijn. Ik heb veel verdriet, omdat ik hem echt verschrikkelijk mis. Op het begin ging alles nog super goed, maar het werd alleen maar erger, doordat hij zei dat het niet meer ging. Hij was verliefd op me, maar hij kon het zich niet voorstellen om een vriendin in Nederland te hebben, die hij maar heel weinig zou kunnen zien. Ik begrijp dit goed, ik wil hem ook niet als mijn vaste vriend, maar ik vind het heel fijn om iemand te hebben waar ik altijd op terug kan vallen, iemand waar ik zoveel gevoelens voor heb.
We hebben het nu echt super gezellig met elkaar, we lachen dagelijks via de webcam. We hebben leuk contact, in het Engels, maar ook veel in het Frans.
Dat is anders geweest. Hij werd namelijk steeds lulliger na 2 maandjes. Hij nam afstand van me, omdat hij merkte dat ik het eigelijk nauwelijks zonder hem kon.. Hij had verdriet, maar kon er beter mee omgaan dan ik. Ik kan toegeven, ik was redelijk wanhopig.. Ik was onzeker, eenzaam, radeloos maar vooral verdrietig..
Ondanks dat ik veel vriendinnen heb en echt verschrikkelijk veel lol maak in het dagelijkse leven, voel ik me nog steeds echt eenzaam. Vriendinnen die mij steunen, maar ook vriendinnen die boos op me zijn geworden dat ik niet stop, en in zie dat het niet werkt en nooit zal werken..
Verder zijn er nog veel andere dingen; veel problemen in mijn vriendengroepje, veelste zwaar op school, problemen op mijn hockeyclub, mijn danslessen lopen niet meer lekker, thuis is er altijd ruzie en tot slot, ik voel me super onzeker over mezelf.
Ik, als meisje van 15, dacht dagelijks aan de dood en wilde niks liever als voor de trein springen. Ik deed mezelf pijn op verschillende manieren..
Nu nog steeds zit ik af en toe huilend bij mijn mama op de bank, gewoon omdat het me allemaal te veel wordt.. Het gaat nu beter met me, maar ik voel me nog steeds rot. Vorige week heb ik alles aan mijn mama verteld, helemaal in tranen.. Ik heb zo hard gehuild, en alles aan haar verteld.. dat ik zelfs dood wilde. Dat ik het verhaal aan mijn mentor had verteld, niet omdat ik het wilde vertellen, maar omdat ik hulp zocht. Dat ik om hulp ''schreeuwde'', maar niemand mij kwam helpen..
Toen heb ik testen moeten doen, depressie testen.. Bij 14 punten kon het zijn dat je leed aan een depressie, ik had er 26. Op dat moment, kwam het uit.. De waarheid kwam naar boven, iets waarvoor ik maanden zocht naar het antwoord. Ik kwam erachter dat ik depressief ben, en dus lijdt aan een depressie. Ik wilde het niemand vertellen, ik schaam me ervoor.. Uiteindelijk heb ik het uitgehuilt bij mijn beste vriendinnen.. Ik heb ze alles verteld, ze waren geschrokken, maar niet verbaasd.. Ze wisten hoe erg het met me ging en dat dat ook de reden was waarom ik vaak zo deed..
Ik ben niet ineens geisoleerd,
maar ik ben prikkelbaar (iets wat ik nooit echt was) ik loog over hoe het met me ging, ik was sip, ik lachte niet vaak meer voluit, ik verwisselde heel erg van stemming en het ergste van alles: ik had geen belangstelling meer voor anderen.. Dat vond ik echt verschrikkelijk erg, ik kon gewoon niet meer goed luisteren en helpen met de problemen van anderen, van mijn beste vriendinnen bijvoorbeeld.. Ik deed mijn best, maar mijn gedachte dwaalde gewoon bijna altijd af.. Een van mijn beste eigenschappen, was verdwenen..
Nu, het gaat beter, maar nog steeds.. Ik schaam me voor mijn depressie. Ik wil het graag vertellen aan mijn klasgenoten, maar ik durf het niet.. Ik denk gewoon dat mensen me een aansteller zullen vinden en niet zullen begrijpen dat ik er niks aan kan doen.. Dat het iets in mijn hoofd is, dat mij zo maakt.. Ik denk gewoon dat mensen zullen denken: ''Dat doe je toch zelf?''
Ondertussen gaat het dus beter. De franse jongen heeft de plek die hij moet hebben.. Hij zit dichtbij in mijn hart, maar hij beinvloedt mijn leven niet meer.. We hebben het echt super gezellig met elkaar en ik voel me echt nog steeds helemaal verliefd.
Ik heb een droombeeld in mijn hoofd, hoe het allemaal kan gaan.. Mijn toekomst, samen met hem..
Veel mensen zullen niet in afstandsliefde geloven, maar ik geloof erin.. en niemand zal dat kunnen beinvloeden, denk ik. Ik zeg niet dat het altijd werkt, maar ik geloof zeker dat het KAN werken.. Ook op mijn leeftijd, het kost alleen heel veel jaartjes wachten..
En het betekend niet dat ik niet met andere jongens ga, of andere jongens ontmoet.. Want ik sta niet stil in mijn leven, ik ben alleen niet meer opzoek naar de liefde.. Ik ben 15, onzekerheid voor 'voor altijd alleen blijven' hoort bij mijn leeftijd.. Maar alles wat nu op mijn pad komt, vind ik prima. Ik hoef niet meer te zoeken, want ik heb wat ik wil en als er iets komt wat meer is dan ik al heb.. zal ik het zeker niet laten lopen!
Het is een zeikverhaal,
maar ik hoop gewoon dat mensen hierop reageren..
mensen die ook met afstandsliefde zitten, of hebben gezeten.. Mensen die lijden aan een depressie, of misschien een herkennend verhaal zien..
Ik hoop echt dat iemand de moeite neemt om mijn verhaal te lezen, en er op wil reageren. Het zou mij helpen en een goed gevoel geven..
Veel liefs,
Chloé
ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen, maar ik vertel het maar gewoon..
Het begint allemaal met, ik ben verliefd op een jongen uit Frankrijk. We hebben in de zomer 2 weken samen gedeeld en het was echt de beste tijd uit mijn leven. Toen ik weer in Nederland was, hebben we de eerste maanden het nog goed met elkaar kunnen vinden. We hebben veel tranen gedeeld bij het afscheid en daarna via msn, facebook, smsjes en bellen.
Het 1e wat we samen afspraken toen ik thuis was, was dat we mochten doen wat we wilden met jongens en meisjes en dat ik terug zou komen in de volgende zomer en dat we dan weer samen zouden zijn. Ik heb veel verdriet, omdat ik hem echt verschrikkelijk mis. Op het begin ging alles nog super goed, maar het werd alleen maar erger, doordat hij zei dat het niet meer ging. Hij was verliefd op me, maar hij kon het zich niet voorstellen om een vriendin in Nederland te hebben, die hij maar heel weinig zou kunnen zien. Ik begrijp dit goed, ik wil hem ook niet als mijn vaste vriend, maar ik vind het heel fijn om iemand te hebben waar ik altijd op terug kan vallen, iemand waar ik zoveel gevoelens voor heb.
We hebben het nu echt super gezellig met elkaar, we lachen dagelijks via de webcam. We hebben leuk contact, in het Engels, maar ook veel in het Frans.
Dat is anders geweest. Hij werd namelijk steeds lulliger na 2 maandjes. Hij nam afstand van me, omdat hij merkte dat ik het eigelijk nauwelijks zonder hem kon.. Hij had verdriet, maar kon er beter mee omgaan dan ik. Ik kan toegeven, ik was redelijk wanhopig.. Ik was onzeker, eenzaam, radeloos maar vooral verdrietig..
Ondanks dat ik veel vriendinnen heb en echt verschrikkelijk veel lol maak in het dagelijkse leven, voel ik me nog steeds echt eenzaam. Vriendinnen die mij steunen, maar ook vriendinnen die boos op me zijn geworden dat ik niet stop, en in zie dat het niet werkt en nooit zal werken..
Verder zijn er nog veel andere dingen; veel problemen in mijn vriendengroepje, veelste zwaar op school, problemen op mijn hockeyclub, mijn danslessen lopen niet meer lekker, thuis is er altijd ruzie en tot slot, ik voel me super onzeker over mezelf.
Ik, als meisje van 15, dacht dagelijks aan de dood en wilde niks liever als voor de trein springen. Ik deed mezelf pijn op verschillende manieren..
Nu nog steeds zit ik af en toe huilend bij mijn mama op de bank, gewoon omdat het me allemaal te veel wordt.. Het gaat nu beter met me, maar ik voel me nog steeds rot. Vorige week heb ik alles aan mijn mama verteld, helemaal in tranen.. Ik heb zo hard gehuild, en alles aan haar verteld.. dat ik zelfs dood wilde. Dat ik het verhaal aan mijn mentor had verteld, niet omdat ik het wilde vertellen, maar omdat ik hulp zocht. Dat ik om hulp ''schreeuwde'', maar niemand mij kwam helpen..
Toen heb ik testen moeten doen, depressie testen.. Bij 14 punten kon het zijn dat je leed aan een depressie, ik had er 26. Op dat moment, kwam het uit.. De waarheid kwam naar boven, iets waarvoor ik maanden zocht naar het antwoord. Ik kwam erachter dat ik depressief ben, en dus lijdt aan een depressie. Ik wilde het niemand vertellen, ik schaam me ervoor.. Uiteindelijk heb ik het uitgehuilt bij mijn beste vriendinnen.. Ik heb ze alles verteld, ze waren geschrokken, maar niet verbaasd.. Ze wisten hoe erg het met me ging en dat dat ook de reden was waarom ik vaak zo deed..
Ik ben niet ineens geisoleerd,
maar ik ben prikkelbaar (iets wat ik nooit echt was) ik loog over hoe het met me ging, ik was sip, ik lachte niet vaak meer voluit, ik verwisselde heel erg van stemming en het ergste van alles: ik had geen belangstelling meer voor anderen.. Dat vond ik echt verschrikkelijk erg, ik kon gewoon niet meer goed luisteren en helpen met de problemen van anderen, van mijn beste vriendinnen bijvoorbeeld.. Ik deed mijn best, maar mijn gedachte dwaalde gewoon bijna altijd af.. Een van mijn beste eigenschappen, was verdwenen..
Nu, het gaat beter, maar nog steeds.. Ik schaam me voor mijn depressie. Ik wil het graag vertellen aan mijn klasgenoten, maar ik durf het niet.. Ik denk gewoon dat mensen me een aansteller zullen vinden en niet zullen begrijpen dat ik er niks aan kan doen.. Dat het iets in mijn hoofd is, dat mij zo maakt.. Ik denk gewoon dat mensen zullen denken: ''Dat doe je toch zelf?''
Ondertussen gaat het dus beter. De franse jongen heeft de plek die hij moet hebben.. Hij zit dichtbij in mijn hart, maar hij beinvloedt mijn leven niet meer.. We hebben het echt super gezellig met elkaar en ik voel me echt nog steeds helemaal verliefd.
Ik heb een droombeeld in mijn hoofd, hoe het allemaal kan gaan.. Mijn toekomst, samen met hem..
Veel mensen zullen niet in afstandsliefde geloven, maar ik geloof erin.. en niemand zal dat kunnen beinvloeden, denk ik. Ik zeg niet dat het altijd werkt, maar ik geloof zeker dat het KAN werken.. Ook op mijn leeftijd, het kost alleen heel veel jaartjes wachten..
En het betekend niet dat ik niet met andere jongens ga, of andere jongens ontmoet.. Want ik sta niet stil in mijn leven, ik ben alleen niet meer opzoek naar de liefde.. Ik ben 15, onzekerheid voor 'voor altijd alleen blijven' hoort bij mijn leeftijd.. Maar alles wat nu op mijn pad komt, vind ik prima. Ik hoef niet meer te zoeken, want ik heb wat ik wil en als er iets komt wat meer is dan ik al heb.. zal ik het zeker niet laten lopen!
Het is een zeikverhaal,
maar ik hoop gewoon dat mensen hierop reageren..
mensen die ook met afstandsliefde zitten, of hebben gezeten.. Mensen die lijden aan een depressie, of misschien een herkennend verhaal zien..
Ik hoop echt dat iemand de moeite neemt om mijn verhaal te lezen, en er op wil reageren. Het zou mij helpen en een goed gevoel geven..
Veel liefs,
Chloé
never regret something that once made you happy
zaterdag 20 maart 2010 om 21:39
Chloe meid eerst mij complimenten voor jou. Dat jij het terwijl je het zo zwaar hebt en nog zo jong bent, al zo goed onder woorden kunt brengen, vind ik enorm knap. Erkennen dat je een probleem hebt, is stap een.
Ik herken het niet persoonlijk, maar mijn vriend heeft last van depressieve gevoelens. En dat is niet makkelijk.... Dus ik weet wel een beetje hoe je je voelt.
Heb je professionele hulp? Ik denk dat dat je heel erg kan helpen. Staar je niet blind op je franse liefde. Sowieso idealiseer je snel bij een lange afstandsrelatie en, ondanks dat ik er op zich ook in geloof, gaat dit je veel energie kosten. Energie die je nu eerst in jezelf moet stoppen.
Schrijf lekker van je af. Dat helpt.
Succes
Ik herken het niet persoonlijk, maar mijn vriend heeft last van depressieve gevoelens. En dat is niet makkelijk.... Dus ik weet wel een beetje hoe je je voelt.
Heb je professionele hulp? Ik denk dat dat je heel erg kan helpen. Staar je niet blind op je franse liefde. Sowieso idealiseer je snel bij een lange afstandsrelatie en, ondanks dat ik er op zich ook in geloof, gaat dit je veel energie kosten. Energie die je nu eerst in jezelf moet stoppen.
Schrijf lekker van je af. Dat helpt.
Succes
if they like you you'll know, if they don't you'll be confused
zaterdag 20 maart 2010 om 21:42
Hoi Chloé.
Tjee.. jij voelt je echt even niet tof zeg!
Erg rot voor je, meis!
Een depressie is een ziekte die doorgaans vastgesteld wordt door een psych of een arts. Waar ben jij geweest?
Heb je hulp, dmv gesprekken, medicijnen?
Ik kan je wel een hart onder de riem steken, maar ik denk niet dat het is wat je wilt horen....
1. Verliefdheden zijn heftig.
Zeker als je:
a) 15 jaar bent.
b) op vakantie bent (alles is leuker, mooier, beter, zonniger dan)
Ik herken het dus heel erg van toen ik een jaar of 15 was. Depressief werd ik er niet van, dat werd ik 'pas' op mijn 24e, om een heel andere reden/oorzaak.
2. Het is heel belangrijk dat je goede hulp krijgt, van professionals. Het voordeel van dat je 15 bent: dingen gaan voobij. Je (je lijf, je 'zijn' ) ontwikkelt je nu zo onwijs snel, dat het 'genezingsproces' ook heel snel kan gaan....
Sterkte!
Tjee.. jij voelt je echt even niet tof zeg!
Erg rot voor je, meis!
Een depressie is een ziekte die doorgaans vastgesteld wordt door een psych of een arts. Waar ben jij geweest?
Heb je hulp, dmv gesprekken, medicijnen?
Ik kan je wel een hart onder de riem steken, maar ik denk niet dat het is wat je wilt horen....
1. Verliefdheden zijn heftig.
Zeker als je:
a) 15 jaar bent.
b) op vakantie bent (alles is leuker, mooier, beter, zonniger dan)
Ik herken het dus heel erg van toen ik een jaar of 15 was. Depressief werd ik er niet van, dat werd ik 'pas' op mijn 24e, om een heel andere reden/oorzaak.
2. Het is heel belangrijk dat je goede hulp krijgt, van professionals. Het voordeel van dat je 15 bent: dingen gaan voobij. Je (je lijf, je 'zijn' ) ontwikkelt je nu zo onwijs snel, dat het 'genezingsproces' ook heel snel kan gaan....
Sterkte!
zaterdag 20 maart 2010 om 21:44
quote:Iris27 schreef op 20 maart 2010 @ 21:39:
Chloe meid eerst mij complimenten voor jou. Dat jij het terwijl je het zo zwaar hebt en nog zo jong bent, al zo goed onder woorden kunt brengen, vind ik enorm knap. Erkennen dat je een probleem hebt, is stap een.
Ik herken het niet persoonlijk, maar mijn vriend heeft last van depressieve gevoelens. En dat is niet makkelijk.... Dus ik weet wel een beetje hoe je je voelt.
Heb je professionele hulp? Ik denk dat dat je heel erg kan helpen. Staar je niet blind op je franse liefde. Sowieso idealiseer je snel bij een lange afstandsrelatie en, ondanks dat ik er op zich ook in geloof, gaat dit je veel energie kosten. Energie die je nu eerst in jezelf moet stoppen.
Schrijf lekker van je af. Dat helpt.
Succes
Ik weet niet hoe, ik weet niet waarom, maar je maakt me aan het huilen.. Gewoon, je hebt de moeite gedaan om iets te schrijven en dat waardeer ik echt..
Maar schrijven kan ik opzich wel goed, over mijn gevoelens.. Daar heb ik best een voordeel mee, maar emoties verbergen kan ik dan bijvoorbeeld weer absoluut niet..
maar je hebt gelijk, het kost veel energie.. Pijnlijke energie, het neemt heel veel tijd in..
En van die ideologie, dat herken ik ook wel een beetje..
Ik ben ook wel een beetje bang voor alles, of het de moeite waard was.. 1 jaar wachten klinkt niet lang, maar het is echt verschrikkelijk. En misschien in de zomer, is alles wel heel anders.. Misschien ziet hij mij niet meer staan, of andersom..
In ieder geval, super bedankt voor je reactie.
Het helpt me erg, dat je me goed begrijpt..
Ik durf gewoon niet zo goed hulp te zoeken,
dat vind ik eng.. en ik schaam me heel erg..
bedankt!
Chloe meid eerst mij complimenten voor jou. Dat jij het terwijl je het zo zwaar hebt en nog zo jong bent, al zo goed onder woorden kunt brengen, vind ik enorm knap. Erkennen dat je een probleem hebt, is stap een.
Ik herken het niet persoonlijk, maar mijn vriend heeft last van depressieve gevoelens. En dat is niet makkelijk.... Dus ik weet wel een beetje hoe je je voelt.
Heb je professionele hulp? Ik denk dat dat je heel erg kan helpen. Staar je niet blind op je franse liefde. Sowieso idealiseer je snel bij een lange afstandsrelatie en, ondanks dat ik er op zich ook in geloof, gaat dit je veel energie kosten. Energie die je nu eerst in jezelf moet stoppen.
Schrijf lekker van je af. Dat helpt.
Succes
Ik weet niet hoe, ik weet niet waarom, maar je maakt me aan het huilen.. Gewoon, je hebt de moeite gedaan om iets te schrijven en dat waardeer ik echt..
Maar schrijven kan ik opzich wel goed, over mijn gevoelens.. Daar heb ik best een voordeel mee, maar emoties verbergen kan ik dan bijvoorbeeld weer absoluut niet..
maar je hebt gelijk, het kost veel energie.. Pijnlijke energie, het neemt heel veel tijd in..
En van die ideologie, dat herken ik ook wel een beetje..
Ik ben ook wel een beetje bang voor alles, of het de moeite waard was.. 1 jaar wachten klinkt niet lang, maar het is echt verschrikkelijk. En misschien in de zomer, is alles wel heel anders.. Misschien ziet hij mij niet meer staan, of andersom..
In ieder geval, super bedankt voor je reactie.
Het helpt me erg, dat je me goed begrijpt..
Ik durf gewoon niet zo goed hulp te zoeken,
dat vind ik eng.. en ik schaam me heel erg..
bedankt!
never regret something that once made you happy
zaterdag 20 maart 2010 om 21:50
quote:sosofie schreef op 20 maart 2010 @ 21:42:
Hoi Chloé.
Tjee.. jij voelt je echt even niet tof zeg!
Erg rot voor je, meis!
Een depressie is een ziekte die doorgaans vastgesteld wordt door een psych of een arts. Waar ben jij geweest?
Heb je hulp, dmv gesprekken, medicijnen?
Ik kan je wel een hart onder de riem steken, maar ik denk niet dat het is wat je wilt horen....
1. Verliefdheden zijn heftig.
Zeker als je:
a) 15 jaar bent.
b) op vakantie bent (alles is leuker, mooier, beter, zonniger dan)
Ik herken het dus heel erg van toen ik een jaar of 15 was. Depressief werd ik er niet van, dat werd ik 'pas' op mijn 24e, om een heel andere reden/oorzaak.
2. Het is heel belangrijk dat je goede hulp krijgt, van professionals. Het voordeel van dat je 15 bent: dingen gaan voobij. Je (je lijf, je 'zijn' ) ontwikkelt je nu zo onwijs snel, dat het 'genezingsproces' ook heel snel kan gaan....
Sterkte!
Ik heb een paar testen op internet gedaan, maar die ik vertelde was de 1e. Deze heeft mij toen op dat moment ook heftig geraakt, doordat ik echt dacht: wow, hoe kan het zo ernstig zijn.. waar is de oude Chloé heen? Dat kleine lieve meisje..
Ik durf gewoon niet zo goed naar een arts, ik weet gewoon niet hoe ik het moet aanpakken..
Ondanks dat ik het heel graag wil, durf ik de stap niet te maken.. Ik heb het gevoel dat mijn probleem niet serieus genomen zal worden, ondanks dat ik vroeger ook veel heb meegemaakt.. Ik ben jarenlang misbruikt door jongen van 22 en ben bedreigd door meisjes van 17 jaar, terwijl ikzelf 11 was. Dit heeft mij nooit echt aan het twijfelen gezet, maar nu ik erover nadenk; het kan best iets ermee te maken hebben.. Alles beinvloedt mij, hoe ik nu ben..
Ik vind het gewoon moeilijk, maar weet gewoon niet welke kant ik op moet gaan..
Ook doordat het nu steeds beter gaat, denk ik gewoon dat ik alles zelf aan kan.. Alleen op sommige momenten, raak ik gewoon weer diep in een dip, en merk ik dat ik weer heel erg terug val, naar waar ik was.. Ik heb het gewoon niet verwerkt & geaccepteerd.. dat is mijn probleem denk ik..
Hoi Chloé.
Tjee.. jij voelt je echt even niet tof zeg!
Erg rot voor je, meis!
Een depressie is een ziekte die doorgaans vastgesteld wordt door een psych of een arts. Waar ben jij geweest?
Heb je hulp, dmv gesprekken, medicijnen?
Ik kan je wel een hart onder de riem steken, maar ik denk niet dat het is wat je wilt horen....
1. Verliefdheden zijn heftig.
Zeker als je:
a) 15 jaar bent.
b) op vakantie bent (alles is leuker, mooier, beter, zonniger dan)
Ik herken het dus heel erg van toen ik een jaar of 15 was. Depressief werd ik er niet van, dat werd ik 'pas' op mijn 24e, om een heel andere reden/oorzaak.
2. Het is heel belangrijk dat je goede hulp krijgt, van professionals. Het voordeel van dat je 15 bent: dingen gaan voobij. Je (je lijf, je 'zijn' ) ontwikkelt je nu zo onwijs snel, dat het 'genezingsproces' ook heel snel kan gaan....
Sterkte!
Ik heb een paar testen op internet gedaan, maar die ik vertelde was de 1e. Deze heeft mij toen op dat moment ook heftig geraakt, doordat ik echt dacht: wow, hoe kan het zo ernstig zijn.. waar is de oude Chloé heen? Dat kleine lieve meisje..
Ik durf gewoon niet zo goed naar een arts, ik weet gewoon niet hoe ik het moet aanpakken..
Ondanks dat ik het heel graag wil, durf ik de stap niet te maken.. Ik heb het gevoel dat mijn probleem niet serieus genomen zal worden, ondanks dat ik vroeger ook veel heb meegemaakt.. Ik ben jarenlang misbruikt door jongen van 22 en ben bedreigd door meisjes van 17 jaar, terwijl ikzelf 11 was. Dit heeft mij nooit echt aan het twijfelen gezet, maar nu ik erover nadenk; het kan best iets ermee te maken hebben.. Alles beinvloedt mij, hoe ik nu ben..
Ik vind het gewoon moeilijk, maar weet gewoon niet welke kant ik op moet gaan..
Ook doordat het nu steeds beter gaat, denk ik gewoon dat ik alles zelf aan kan.. Alleen op sommige momenten, raak ik gewoon weer diep in een dip, en merk ik dat ik weer heel erg terug val, naar waar ik was.. Ik heb het gewoon niet verwerkt & geaccepteerd.. dat is mijn probleem denk ik..
never regret something that once made you happy
zaterdag 20 maart 2010 om 21:51
Gevoelens van schaamte worden veroorzaakt door de depressie... Deze zijn onterecht. Iedereen is wel eens ziek. Als je je arm breekt, ga je toch ook langs het ziekenhuis? Zo moet je je depressie ook zien. Daar heb je nu last van, je bent ziek. Dus zijn er doktoren die je beter kunnen maken. Om hulp vragen vind ik juist een teken van sterkte.
Je franse vriendje, tja. Ik snap dat je daamee bezig bent... Ik ben iets ouder dan jij, en ik had op mijn 15 ook een liefde. Liefde van mijn leven! dacht ik... Dat bleek niet zo te zijn.. Er kan nog zoveel in je leven gebeuren!
Richt je op jezelf, dat is nu veel belangrijker.
En ik ben blij dat ik je een beetje heb kunnen helpen. Iedereen is de moeite waard. Ook jij! Onthoud dat hoor...
Je franse vriendje, tja. Ik snap dat je daamee bezig bent... Ik ben iets ouder dan jij, en ik had op mijn 15 ook een liefde. Liefde van mijn leven! dacht ik... Dat bleek niet zo te zijn.. Er kan nog zoveel in je leven gebeuren!
Richt je op jezelf, dat is nu veel belangrijker.
En ik ben blij dat ik je een beetje heb kunnen helpen. Iedereen is de moeite waard. Ook jij! Onthoud dat hoor...
if they like you you'll know, if they don't you'll be confused
zaterdag 20 maart 2010 om 21:51
quote:marymariemaria schreef op 20 maart 2010 @ 21:50:
Je bent niet de enige die zo jong depressief raakt. Rond die leeftijd zijn heel veel dingen ook gewoon enorm lastig. Je wordt volwassen, en dat kan heel veel losmaken.
Gelukkig komen veel mensen uit een depressie. Soms al heel snel en soms duurt het wat langer. Het is misschien heel lastig om je nu voor te stellen dat het ooit nog beter zal gaan. Maar de ervaring leert dat veel mensen na een tijdje opknappen. Je moet dus vooral hoop houden!
Ook ik was op jouw leeftijd depressief. Met de hulp van een stel dokters heb ik alles weer een beetje kunnen oppakken. Dat raad ik jou ook aan. Pak de hulp aan die je kunt krijgen.
Succes ermee!dankjewel, het doet me goed wat je zegt..
Je bent niet de enige die zo jong depressief raakt. Rond die leeftijd zijn heel veel dingen ook gewoon enorm lastig. Je wordt volwassen, en dat kan heel veel losmaken.
Gelukkig komen veel mensen uit een depressie. Soms al heel snel en soms duurt het wat langer. Het is misschien heel lastig om je nu voor te stellen dat het ooit nog beter zal gaan. Maar de ervaring leert dat veel mensen na een tijdje opknappen. Je moet dus vooral hoop houden!
Ook ik was op jouw leeftijd depressief. Met de hulp van een stel dokters heb ik alles weer een beetje kunnen oppakken. Dat raad ik jou ook aan. Pak de hulp aan die je kunt krijgen.
Succes ermee!dankjewel, het doet me goed wat je zegt..
never regret something that once made you happy
zaterdag 20 maart 2010 om 21:53
quote:Iris27 schreef op 20 maart 2010 @ 21:51:
Gevoelens van schaamte worden veroorzaakt door de depressie... Deze zijn onterecht. Iedereen is wel eens ziek. Als je je arm breekt, ga je toch ook langs het ziekenhuis? Zo moet je je depressie ook zien. Daar heb je nu last van, je bent ziek. Dus zijn er doktoren die je beter kunnen maken. Om hulp vragen vind ik juist een teken van sterkte.
Je franse vriendje, tja. Ik snap dat je daamee bezig bent... Ik ben iets ouder dan jij, en ik had op mijn 15 ook een liefde. Liefde van mijn leven! dacht ik... Dat bleek niet zo te zijn.. Er kan nog zoveel in je leven gebeuren!
Richt je op jezelf, dat is nu veel belangrijker.
En ik ben blij dat ik je een beetje heb kunnen helpen. Iedereen is de moeite waard. Ook jij! Onthoud dat hoor...
dat vind ik het moeilijkste van alles,
ik geloof erin..
En ergens waar je in gelooft, wil ik in blijven geloven..
ook in het feit dat ik denk dat hij 'het' is..
ookal weet ik dat veel liefdes kapot gaan op zo'n jonge leeftijd,
het blijft gewoon lastig.
Gevoelens van schaamte worden veroorzaakt door de depressie... Deze zijn onterecht. Iedereen is wel eens ziek. Als je je arm breekt, ga je toch ook langs het ziekenhuis? Zo moet je je depressie ook zien. Daar heb je nu last van, je bent ziek. Dus zijn er doktoren die je beter kunnen maken. Om hulp vragen vind ik juist een teken van sterkte.
Je franse vriendje, tja. Ik snap dat je daamee bezig bent... Ik ben iets ouder dan jij, en ik had op mijn 15 ook een liefde. Liefde van mijn leven! dacht ik... Dat bleek niet zo te zijn.. Er kan nog zoveel in je leven gebeuren!
Richt je op jezelf, dat is nu veel belangrijker.
En ik ben blij dat ik je een beetje heb kunnen helpen. Iedereen is de moeite waard. Ook jij! Onthoud dat hoor...
dat vind ik het moeilijkste van alles,
ik geloof erin..
En ergens waar je in gelooft, wil ik in blijven geloven..
ook in het feit dat ik denk dat hij 'het' is..
ookal weet ik dat veel liefdes kapot gaan op zo'n jonge leeftijd,
het blijft gewoon lastig.
never regret something that once made you happy
zaterdag 20 maart 2010 om 21:55
quote:sosofie schreef op 20 maart 2010 @ 21:42:
Hoi Chloé.
Tjee.. jij voelt je echt even niet tof zeg!
Erg rot voor je, meis!
Een depressie is een ziekte die doorgaans vastgesteld wordt door een psych of een arts. Waar ben jij geweest?
Heb je hulp, dmv gesprekken, medicijnen?
Ik kan je wel een hart onder de riem steken, maar ik denk niet dat het is wat je wilt horen....
1. Verliefdheden zijn heftig.
Zeker als je:
a) 15 jaar bent.
b) op vakantie bent (alles is leuker, mooier, beter, zonniger dan)
Ik herken het dus heel erg van toen ik een jaar of 15 was. Depressief werd ik er niet van, dat werd ik 'pas' op mijn 24e, om een heel andere reden/oorzaak.
2. Het is heel belangrijk dat je goede hulp krijgt, van professionals. Het voordeel van dat je 15 bent: dingen gaan voobij. Je (je lijf, je 'zijn' ) ontwikkelt je nu zo onwijs snel, dat het 'genezingsproces' ook heel snel kan gaan....
Sterkte!
en als je over jouw depressie wilt praten, waar je destijds aan leed..
ik wil jou ook wel een hart onder de riem steken hoor. hihi
Hoi Chloé.
Tjee.. jij voelt je echt even niet tof zeg!
Erg rot voor je, meis!
Een depressie is een ziekte die doorgaans vastgesteld wordt door een psych of een arts. Waar ben jij geweest?
Heb je hulp, dmv gesprekken, medicijnen?
Ik kan je wel een hart onder de riem steken, maar ik denk niet dat het is wat je wilt horen....
1. Verliefdheden zijn heftig.
Zeker als je:
a) 15 jaar bent.
b) op vakantie bent (alles is leuker, mooier, beter, zonniger dan)
Ik herken het dus heel erg van toen ik een jaar of 15 was. Depressief werd ik er niet van, dat werd ik 'pas' op mijn 24e, om een heel andere reden/oorzaak.
2. Het is heel belangrijk dat je goede hulp krijgt, van professionals. Het voordeel van dat je 15 bent: dingen gaan voobij. Je (je lijf, je 'zijn' ) ontwikkelt je nu zo onwijs snel, dat het 'genezingsproces' ook heel snel kan gaan....
Sterkte!
en als je over jouw depressie wilt praten, waar je destijds aan leed..
ik wil jou ook wel een hart onder de riem steken hoor. hihi
never regret something that once made you happy
zaterdag 20 maart 2010 om 22:00
quote:makeyourselfbelieve schreef op 20 maart 2010 @ 21:44:
[...]
Ik durf gewoon niet zo goed hulp te zoeken,
dat vind ik eng.. en ik schaam me heel erg..
Kun je onder woorden brengen waaròm je het eng vindt om hulp te zoeken? En waar je je voor schaamt?
Ik snap denk ik wel waarom je het eng vindt en je je schaamt, maar echt: dat is totaal niet nodig!
De mensen die jou namelijk professionele hulp kunnen geven, die zien de hele dag door mensen zoals jij. Er zijn meer mensen zoals jij. Je bent echt niet de enige. Zo voelt het nu misschien, omdat er in je directe omgeving geen mensen zijn zoals jij. Dat denk je in ieder geval, maar meisje toch... als je achter gesloten deuren mee kon luisteren, als je eens wist wat mensen allemaal privé met elkaar bespreken. Echt, dat gaat niet over mensen zoals jij en dat die zich ergens voor zouden moeten schamen. Vaak gaan die gesprekken over hoe ze zich herkennen in mensen zoals jij, hoe depressief ze zelf wellicht zijn, dat ze eigenlijk ook hulp moeten zoeken. Of over depressies die ze overwonnen hebben. Echt, er zijn heel veel mensen die op enig moment met een depressie te maken krijgen, zelf of een dierbare, of in hun werk.
Er zijn stapels opleidingen om hulpverlener te worden voor mensen met een depressie. De "feelgood"business is hartstikke groot, gaat veel geld in om, en dat is niet omdat het iets is wat waar weinig mensen last van hebben. Er is een markt voor, er zijn aan alle kanten cursussen en tijdschriften.
De stap om hulp te gaan zoeken is geen kleine stap. Eentje waar moed voor nodig is en kracht. Je denkt misschien dat je die moed en kracht niet hebt. Maar is het dan niet moedig om eerlijk aan je moeder en je vriendinnen te vertellen wat er aan de hand is? Heb je er geen kracht voor nodig gehad om het contact met je lief voort te zetten toen je weer in Nederland terug was?
Die moed en kracht heb je, je moet alleen een manier vinden om die op de juiste manier te gaan gebruiken.
Je kunt zo goed verwoorden wat je voelt, ik denk dat een hulpverlener in z'n handjes knijpt als jij daar je verhaal komt vertellen. Je zult daar niet zitten van:"Nja, 'kweet ook nie wat er is... Maar ik voel me zo kut he... Weenie waarom..." maar jij kunt goed aangeven wat je voelt, en dan kan die hulpverlener goed aangeven wat je kan helpen, wat je kunt doen en wat je beter kunt laten.
Kan je moeder niet helpen met het zoeken van hulp? Of de huisarts? Kun je daar een beetje mee overweg? Print anders uit wat je hier geschreven hebt, zet er eventueel bij dat je hulp hierbij wil hebben maar het moeilijk vindt die hulp ook te vragen, en geef dat aan je moeder (of je huisarts). Dan hoef je ook niet bang te zijn dat je in je zenuwen of verdriet dingen vergeet.
Veel sterkte meissie!! Maar ik denk dat jij er wel komt!!
[...]
Ik durf gewoon niet zo goed hulp te zoeken,
dat vind ik eng.. en ik schaam me heel erg..
Kun je onder woorden brengen waaròm je het eng vindt om hulp te zoeken? En waar je je voor schaamt?
Ik snap denk ik wel waarom je het eng vindt en je je schaamt, maar echt: dat is totaal niet nodig!
De mensen die jou namelijk professionele hulp kunnen geven, die zien de hele dag door mensen zoals jij. Er zijn meer mensen zoals jij. Je bent echt niet de enige. Zo voelt het nu misschien, omdat er in je directe omgeving geen mensen zijn zoals jij. Dat denk je in ieder geval, maar meisje toch... als je achter gesloten deuren mee kon luisteren, als je eens wist wat mensen allemaal privé met elkaar bespreken. Echt, dat gaat niet over mensen zoals jij en dat die zich ergens voor zouden moeten schamen. Vaak gaan die gesprekken over hoe ze zich herkennen in mensen zoals jij, hoe depressief ze zelf wellicht zijn, dat ze eigenlijk ook hulp moeten zoeken. Of over depressies die ze overwonnen hebben. Echt, er zijn heel veel mensen die op enig moment met een depressie te maken krijgen, zelf of een dierbare, of in hun werk.
Er zijn stapels opleidingen om hulpverlener te worden voor mensen met een depressie. De "feelgood"business is hartstikke groot, gaat veel geld in om, en dat is niet omdat het iets is wat waar weinig mensen last van hebben. Er is een markt voor, er zijn aan alle kanten cursussen en tijdschriften.
De stap om hulp te gaan zoeken is geen kleine stap. Eentje waar moed voor nodig is en kracht. Je denkt misschien dat je die moed en kracht niet hebt. Maar is het dan niet moedig om eerlijk aan je moeder en je vriendinnen te vertellen wat er aan de hand is? Heb je er geen kracht voor nodig gehad om het contact met je lief voort te zetten toen je weer in Nederland terug was?
Die moed en kracht heb je, je moet alleen een manier vinden om die op de juiste manier te gaan gebruiken.
Je kunt zo goed verwoorden wat je voelt, ik denk dat een hulpverlener in z'n handjes knijpt als jij daar je verhaal komt vertellen. Je zult daar niet zitten van:"Nja, 'kweet ook nie wat er is... Maar ik voel me zo kut he... Weenie waarom..." maar jij kunt goed aangeven wat je voelt, en dan kan die hulpverlener goed aangeven wat je kan helpen, wat je kunt doen en wat je beter kunt laten.
Kan je moeder niet helpen met het zoeken van hulp? Of de huisarts? Kun je daar een beetje mee overweg? Print anders uit wat je hier geschreven hebt, zet er eventueel bij dat je hulp hierbij wil hebben maar het moeilijk vindt die hulp ook te vragen, en geef dat aan je moeder (of je huisarts). Dan hoef je ook niet bang te zijn dat je in je zenuwen of verdriet dingen vergeet.
Veel sterkte meissie!! Maar ik denk dat jij er wel komt!!
Iets anders
zaterdag 20 maart 2010 om 22:00
Lastig is het zeker.
Ik denk dat het belangrijk is om te weten of je nu wel of niet ziek bent. Want een depressie vaststellen via internet of een ex-arts, dat lijkt me niet de beste weg.
Je kunt ook 'gewoon' last hebben van je ontwikkeling; laatste restje puberteit, combinatie met rondvliegende hormonen en met het emotionele proces wat volwassen worden is. Tel daar nog je eerste grote liefde en vriendinnenruzie bij op...
Ga eens langs de huisarts, of naar de schoolmaatschappelijk werker/ zorgcoordinator/ of hoe dat op jouw school heet.
Sterkte!
Ik denk dat het belangrijk is om te weten of je nu wel of niet ziek bent. Want een depressie vaststellen via internet of een ex-arts, dat lijkt me niet de beste weg.
Je kunt ook 'gewoon' last hebben van je ontwikkeling; laatste restje puberteit, combinatie met rondvliegende hormonen en met het emotionele proces wat volwassen worden is. Tel daar nog je eerste grote liefde en vriendinnenruzie bij op...
Ga eens langs de huisarts, of naar de schoolmaatschappelijk werker/ zorgcoordinator/ of hoe dat op jouw school heet.
Sterkte!
zaterdag 20 maart 2010 om 22:56
Beste Chloe,
Het is geen zeikverhaal. Goed dat het beter gaat met je, maar als je echt denkt dat je een depressie hebt: niet te lang wachten met hulp zoeken. Mijn ervaring is dat je niet meer zoveel voelt als je depressief bent en het lijkt of jij juist heel veel voelt, maar via internet is daar weinig over te zeggen. Dus zoek hulp als je het nodig hebt.
Die stemmingswisselingen, dat ''doe je niet zelf'' - het is echt zo dat je heftig kunt reageren op hormonen, of op (het ontbreken van) een stofje in je hoofd. Daar hoef je je niet bij neer te leggen, maar je moet er wel mee leren omgaan en dat kost tijd. Soms veel tijd.
Een troost: vanaf nu wordt het alleen maar makkelijker. Puberteit is echt zwaar, dat moet je niet onderschatten.
Het is geen zeikverhaal. Goed dat het beter gaat met je, maar als je echt denkt dat je een depressie hebt: niet te lang wachten met hulp zoeken. Mijn ervaring is dat je niet meer zoveel voelt als je depressief bent en het lijkt of jij juist heel veel voelt, maar via internet is daar weinig over te zeggen. Dus zoek hulp als je het nodig hebt.
Die stemmingswisselingen, dat ''doe je niet zelf'' - het is echt zo dat je heftig kunt reageren op hormonen, of op (het ontbreken van) een stofje in je hoofd. Daar hoef je je niet bij neer te leggen, maar je moet er wel mee leren omgaan en dat kost tijd. Soms veel tijd.
Een troost: vanaf nu wordt het alleen maar makkelijker. Puberteit is echt zwaar, dat moet je niet onderschatten.
zaterdag 20 maart 2010 om 23:17
quote:sosofie schreef op 20 maart 2010 @ 22:00:
Lastig is het zeker.
Ik denk dat het belangrijk is om te weten of je nu wel of niet ziek bent. Want een depressie vaststellen via internet of een ex-arts, dat lijkt me niet de beste weg.
Je kunt ook 'gewoon' last hebben van je ontwikkeling; laatste restje puberteit, combinatie met rondvliegende hormonen en met het emotionele proces wat volwassen worden is. Tel daar nog je eerste grote liefde en vriendinnenruzie bij op...
Ga eens langs de huisarts, of naar de schoolmaatschappelijk werker/ zorgcoordinator/ of hoe dat op jouw school heet.
Sterkte!
Hoi! Ik ben het met sosofie eens, laat je alsjeblieft door een professioneel iemand testen. Voor jezelf maar ook voor je omgeving. Ik kan me namelijk voor stellen dat ze je niet serieus nemen (dit bedoel ik absoluut niet verkeerd!) Er zijn namelijk heel veel mensen van mijn (ik ben 17) en jou leeftijd die continu roepen dat ze "depresief" zijn, om de minste of geringste tegenslag die ze tegenkomen. Daarom is het ook heel belangrijk dat je je laat testen mocht je echt depresief zijn, dat schept zo veel meer duidelijkheid voor iedereen (en vooral voor jezelf).
Heel veel sterkte! En vergeet niet, alles gaat voorbij. (het is een dooddoener, maar die zijn er niet voor niks)
Lastig is het zeker.
Ik denk dat het belangrijk is om te weten of je nu wel of niet ziek bent. Want een depressie vaststellen via internet of een ex-arts, dat lijkt me niet de beste weg.
Je kunt ook 'gewoon' last hebben van je ontwikkeling; laatste restje puberteit, combinatie met rondvliegende hormonen en met het emotionele proces wat volwassen worden is. Tel daar nog je eerste grote liefde en vriendinnenruzie bij op...
Ga eens langs de huisarts, of naar de schoolmaatschappelijk werker/ zorgcoordinator/ of hoe dat op jouw school heet.
Sterkte!
Hoi! Ik ben het met sosofie eens, laat je alsjeblieft door een professioneel iemand testen. Voor jezelf maar ook voor je omgeving. Ik kan me namelijk voor stellen dat ze je niet serieus nemen (dit bedoel ik absoluut niet verkeerd!) Er zijn namelijk heel veel mensen van mijn (ik ben 17) en jou leeftijd die continu roepen dat ze "depresief" zijn, om de minste of geringste tegenslag die ze tegenkomen. Daarom is het ook heel belangrijk dat je je laat testen mocht je echt depresief zijn, dat schept zo veel meer duidelijkheid voor iedereen (en vooral voor jezelf).
Heel veel sterkte! En vergeet niet, alles gaat voorbij. (het is een dooddoener, maar die zijn er niet voor niks)
maandag 22 maart 2010 om 16:19
wat ik vergat te zeggen,
hij woont in het dorpje van mijn camping.
Ik ken al z'n vrienden en z'n oudere broer en 2 jongere broertjes.
Alles kan wel mooier zijn dan in een doordeweekse schoolweek, maar hij zal zich niet anders voorgedaan hebben dan hij werkelijk is.. Hij huilde met zijn beste vrienden erbij, voor mijn eigen neus.. Dit lijkt me wel oprecht..
Verder wil ik iedereen bedanken voor de reacties,
ik ben nog steeds echt super angstig.. Ik schaam me ervoor en wil er het liefste niet over praten. Al helemaal doordat het nu wat beter gaat, denk ik de hele tijd: waarom zou je gaan als het beter gaat? Maar als ik werkelijk een depressie zou hebben/heb gehad, is het dan nog steeds slim om langs de dokter te gaan? Dit kan namelijk onnodige problemen veroorzaken.. of zit ik nu fout?
hij woont in het dorpje van mijn camping.
Ik ken al z'n vrienden en z'n oudere broer en 2 jongere broertjes.
Alles kan wel mooier zijn dan in een doordeweekse schoolweek, maar hij zal zich niet anders voorgedaan hebben dan hij werkelijk is.. Hij huilde met zijn beste vrienden erbij, voor mijn eigen neus.. Dit lijkt me wel oprecht..
Verder wil ik iedereen bedanken voor de reacties,
ik ben nog steeds echt super angstig.. Ik schaam me ervoor en wil er het liefste niet over praten. Al helemaal doordat het nu wat beter gaat, denk ik de hele tijd: waarom zou je gaan als het beter gaat? Maar als ik werkelijk een depressie zou hebben/heb gehad, is het dan nog steeds slim om langs de dokter te gaan? Dit kan namelijk onnodige problemen veroorzaken.. of zit ik nu fout?
never regret something that once made you happy
maandag 22 maart 2010 om 16:44
He meis,
Wat goed dat je hier je verhaal doet! En je verwoord het ook heel goed, fijn om te lezen.
Zoals de anderen raad ik je aan naar de huisarts te gaan. Het is een moeilijke stap maar elk begin van iets is toch moeilijk?
Ik snap dat je twijfelt als je goede dagen hebt, had ik ook. Maar blijkbaar kun je ondanks een depressie ook goede dagen hebben, daar ben ik achter. Het is dan ook heel verleidelijk om te denken dat er niets is. Maar als jij je te lang down voelt moet je er iets aan doen.
Ik ben op mijn 18e depressief geweest en heb dat toen weggestopt. Vraag me niet hoe maar ik ben er uitgekomen. Nu ben ik 24 en ben ik weer depressief. Maar nu zo erg dat ik ontzettend suicidaal was. Mijn vriend heeft de huisarts gebeld en dat was de eerste stap. Lieverd, kijk naar mij, zet die eerste stap! Ik ben mijn (goede) baan verloren, moest stoppen met opleiding en we kunnen hierdoor geen huis kopen. Ik zit nu 3 dagen per week in therapie door dit alles. Laat het niet zover komen! En depressief of niet, je moet van je nare gevoel af. Dus schrijf je moeder een brief dat je hulp nodig hebt of bel de huisarts. Je bent echt de enige niet.
Succes meis en doen he!
Wat goed dat je hier je verhaal doet! En je verwoord het ook heel goed, fijn om te lezen.
Zoals de anderen raad ik je aan naar de huisarts te gaan. Het is een moeilijke stap maar elk begin van iets is toch moeilijk?
Ik snap dat je twijfelt als je goede dagen hebt, had ik ook. Maar blijkbaar kun je ondanks een depressie ook goede dagen hebben, daar ben ik achter. Het is dan ook heel verleidelijk om te denken dat er niets is. Maar als jij je te lang down voelt moet je er iets aan doen.
Ik ben op mijn 18e depressief geweest en heb dat toen weggestopt. Vraag me niet hoe maar ik ben er uitgekomen. Nu ben ik 24 en ben ik weer depressief. Maar nu zo erg dat ik ontzettend suicidaal was. Mijn vriend heeft de huisarts gebeld en dat was de eerste stap. Lieverd, kijk naar mij, zet die eerste stap! Ik ben mijn (goede) baan verloren, moest stoppen met opleiding en we kunnen hierdoor geen huis kopen. Ik zit nu 3 dagen per week in therapie door dit alles. Laat het niet zover komen! En depressief of niet, je moet van je nare gevoel af. Dus schrijf je moeder een brief dat je hulp nodig hebt of bel de huisarts. Je bent echt de enige niet.
Succes meis en doen he!
maandag 22 maart 2010 om 17:08
Hey meid,
Wat ontzettend vervelend allemaal! Ik kan je ook alleen maar het advies geven om een afspraak te maken met de huisarts. Je kan dan vertellen hoe je je voelt of inderdaad laten zien wat je hier geschreven hebt. Hij of zij kan je dan verder advies geven. Als je het moeilijk vindt om tegen de huisarts te vertellen kan je ook meteen vragen om een doorverwijzing naar een psycholoog bijvoorbeeld. Of je kunt zelf bellen met een organisatie in de buurt, tegenwoordig is er vaak geen verwijzing meer nodig. Maar de huisarts heeft natuurlijk wel de kennis over waar je allemaal terecht zou kunnen.
En lekker van je af blijven schrijven, dat kan echt veel helpen! Je hebt nu al best veel reacties gekregen, ook veel van mensen die zelf ook hulp gezocht hebben. Ik weet bijna zeker dat er mensen in jouw buurt zijn die ook hulp hebben gezocht, maar de meeste vertellen dit niet. Zelf merk ik dit ook in mijn omgeving; zodra het gesprek erover gaat blijken zomaar ineens vijf mensen al wel eens hulp te hebben gezocht.
Daarnaast, zoals al eerder gezegd, die psychologen zijn er niet voor niets. Die zouden allemaal thuis zitten als er niet genoeg mensen naar ze toe komen, maar er zijn er een heleboel aan het werk, dus blijkbaar zijn ze hard nodig.
Heel veel succes!
Wat ontzettend vervelend allemaal! Ik kan je ook alleen maar het advies geven om een afspraak te maken met de huisarts. Je kan dan vertellen hoe je je voelt of inderdaad laten zien wat je hier geschreven hebt. Hij of zij kan je dan verder advies geven. Als je het moeilijk vindt om tegen de huisarts te vertellen kan je ook meteen vragen om een doorverwijzing naar een psycholoog bijvoorbeeld. Of je kunt zelf bellen met een organisatie in de buurt, tegenwoordig is er vaak geen verwijzing meer nodig. Maar de huisarts heeft natuurlijk wel de kennis over waar je allemaal terecht zou kunnen.
En lekker van je af blijven schrijven, dat kan echt veel helpen! Je hebt nu al best veel reacties gekregen, ook veel van mensen die zelf ook hulp gezocht hebben. Ik weet bijna zeker dat er mensen in jouw buurt zijn die ook hulp hebben gezocht, maar de meeste vertellen dit niet. Zelf merk ik dit ook in mijn omgeving; zodra het gesprek erover gaat blijken zomaar ineens vijf mensen al wel eens hulp te hebben gezocht.
Daarnaast, zoals al eerder gezegd, die psychologen zijn er niet voor niets. Die zouden allemaal thuis zitten als er niet genoeg mensen naar ze toe komen, maar er zijn er een heleboel aan het werk, dus blijkbaar zijn ze hard nodig.
Heel veel succes!
woensdag 24 maart 2010 om 20:27
Ik heb mijn moeder een briefje geschreven,
tijdens het eten begon ze erover, mijn broer was namelijk sporten. We zaten met z'n 3e aan tafel (ik, mama&papa) en ze begint erover. Het leek alsof ze me aanvielen, dus ik ben na een tijdje te huilen. Ik probeerde het in te houden, maar het lukte niet.. Toen ben ik naar boven gerend, uiteindelijk kwam mijn moeder ook naar boven. We hebben over alles gepraat, en ik heb nu echt alles opgebiecht. Elke dag tranen, niet af en toe.. Elke dag die gedachtes, niet soms.. Elke dag haatneigingen, niet nu & dan.. Toen besefte ze het pas..
We zijn naar de huisarts gegaan,
ik lijd aan een depressie en ik ga nu in therapie. Ook moet ik naar een psycholoog.
Ik ben hier blij om, maar ben ook doodsbang.. Ik voel me angstig voor wat er nu gaat komen, en dat ik meot praten met iemand?! oeei. Maar toch, weet ik dat het beter is voor mezelf..
Bedankt voor al jullie hulp,
ik ben jullie dankbaar!
tijdens het eten begon ze erover, mijn broer was namelijk sporten. We zaten met z'n 3e aan tafel (ik, mama&papa) en ze begint erover. Het leek alsof ze me aanvielen, dus ik ben na een tijdje te huilen. Ik probeerde het in te houden, maar het lukte niet.. Toen ben ik naar boven gerend, uiteindelijk kwam mijn moeder ook naar boven. We hebben over alles gepraat, en ik heb nu echt alles opgebiecht. Elke dag tranen, niet af en toe.. Elke dag die gedachtes, niet soms.. Elke dag haatneigingen, niet nu & dan.. Toen besefte ze het pas..
We zijn naar de huisarts gegaan,
ik lijd aan een depressie en ik ga nu in therapie. Ook moet ik naar een psycholoog.
Ik ben hier blij om, maar ben ook doodsbang.. Ik voel me angstig voor wat er nu gaat komen, en dat ik meot praten met iemand?! oeei. Maar toch, weet ik dat het beter is voor mezelf..
Bedankt voor al jullie hulp,
ik ben jullie dankbaar!
never regret something that once made you happy
woensdag 24 maart 2010 om 20:31
