Psyche
alle pijlers
Zoon last van tics / verrichten dwangmatige handelingen
maandag 16 oktober 2017 om 20:08
hi Forummers,
Alweer even geleden dat ik een topic opende.
In deze pijler vermoed ik dat het ook mijn eerste topic is ooit.
Sinds een paar weken staat mijn wereld op zijn kop. Ik zal jullie even meenemen in mijn verhaal.
Het gaat om mijn oudste zoon. Hij is 7 jaar.
De afgelopen jaren heeft hij last van tics. Ik denk dat het een jaar of drie geleden is dat we het opmerkte. De tics komen en gaan. Blijven soms een paar weken, soms een paar maanden. Sommige tics merk je bijna niet. Sommige tics zijn echt niet om aan te zien. 'Houd er eens mee op' roep je dan al snel.
Op school heb ik het altijd bespreekbaar gemaakt zodat zij het samen met ons in de gaten kunnen houden. Doordat de tics met grote regelmaat wisselen, valt het niet iedereen altijd op.
Thuis praten we er openlijk over. Sterker nog, we maken er grapjes over. 'Zullen we al je tics weer eens doen achter elkaar?' en dan gaat hij hoor en wij doen mee. Klinkt heel stom, maar we moeten er dan echt met elkaar om lachen.
Ik moet het immers ook niet groter maken dan het is.
Afgelopen zomer op vakantie zag ik dat hij terugliep naar een muurtje om deze 'aan te tikken' , omdat hij echt terug liep zei ik 'waarom loop je nu helemaal terug?'
Daarop zei hij 'dat moet op vakantie, dan moet ik alles met links en rechts aanraken.'
Na de vakantie hield ik het in de gaten, maar zag het niet en het waaide over.. voor mij. Niet voor hem..
Paar weken terug tikte hij weer iets aan en daarna met zijn andere hand. Daarop pakte zijn vader zijn hand en liet hem nog een keer dat ding aanraken en legde hem daarna in bed en zei 'je gaat er niet meer uit, klaar ermee'.
Toen ik daarna bij hem kwam brak hij. Hij huilde zo hard. Omdat hij geen huilerd is was ik gelijk op mijn hoede. hij kroop tegen me aan en was niet te houden.
Hij zei dingen als 'ik moet altijd dingen aanraken, dat heb ik al mijn hele leven, ik word er gek van echt heel erg gek van.'
Ik wilde graag met hem praten, maar hij was overstuur. Om rustig te worden wilde hij graag dat ding even aanraken. Dat mocht van mij. Daarna konden we praten.
Hij vertelde, heel veel.
Het duizelde me.
De dag erna zaten wij bij de huisarts. Hij ook. De huisarts vroeg waarom hij daar was.
Of hij het zelf wilde vertellen of dat zijn moeder dat mocht doen.
Hij wilde het zelf doen.
Hij vertelde en vertelde en gaf voorbeelden.
Daar zat hij, een meter naast mij vandaan. Mijn kind, mijn baby, van 7 jaar vertelde zelf over zijn problemen, allemaal voorbeelden. Ik was zo trots dat hij het zelf vertelde maar wat deed het me zeer..
Het gaat heel snel allemaal. Morgen een intake bij de GGZ.
Dwangneurose?
Tics?
Tourette?
Iedere dag hoor ik meer van hem. Maar ook hoe goed hij dingen kan verbloemen, wat is hij slim dat hij dat allemaal kan verbloemen, maar wat erg dat dat ook moet van hem.
De telefonische intake met de GGZ was ook fijn.
'Het is bijna onmogelijk dat een kind van 7 een dwangneurose heeft' zei de arts.
maar heel veel andere dingen zijn wel mogelijk.
Nu heb ik net alle formulieren ingevuld, alle vragen beantwoord.
En ik ben een beetje nerveus. Voor morgen.
Mijn zoon is niet nerveus. Die wil graag gaan. Hij wil ervan af. Hij is er zo uitgesproken in.
Dat vind ik zo mooi.
Mijn kind is in twee weken tijd een ander kind voor me geworden. Ik vind hem opeens zo groot, zo ontzettend heel erg groot. We praten veel, knuffelen extra veel.
Al die vragen die worden gesteld in al die formulieren, je bent zo met je kind bezig. Nu, vroeger, heb ik dit wel eens gemerkt, dat wel eens gezien. Al die vragen, is dat dan nodig? Vast wel.
Ik ben echt niet de eerste die zo'n traject ingaat..... ik weet het, maar voor het eerst zo'n stap is even wennen.
ik wilde het verhaal even kwijt. Maar ik ben ook benieuwd zijn er nog meer moeders/vaders die kinderen hebben die op jonge leeftijd al dwangmatige handelingen moeten verrichten en hoe gaat dat?
Dank je wel voor het lezen.
Alweer even geleden dat ik een topic opende.
In deze pijler vermoed ik dat het ook mijn eerste topic is ooit.
Sinds een paar weken staat mijn wereld op zijn kop. Ik zal jullie even meenemen in mijn verhaal.
Het gaat om mijn oudste zoon. Hij is 7 jaar.
De afgelopen jaren heeft hij last van tics. Ik denk dat het een jaar of drie geleden is dat we het opmerkte. De tics komen en gaan. Blijven soms een paar weken, soms een paar maanden. Sommige tics merk je bijna niet. Sommige tics zijn echt niet om aan te zien. 'Houd er eens mee op' roep je dan al snel.
Op school heb ik het altijd bespreekbaar gemaakt zodat zij het samen met ons in de gaten kunnen houden. Doordat de tics met grote regelmaat wisselen, valt het niet iedereen altijd op.
Thuis praten we er openlijk over. Sterker nog, we maken er grapjes over. 'Zullen we al je tics weer eens doen achter elkaar?' en dan gaat hij hoor en wij doen mee. Klinkt heel stom, maar we moeten er dan echt met elkaar om lachen.
Ik moet het immers ook niet groter maken dan het is.
Afgelopen zomer op vakantie zag ik dat hij terugliep naar een muurtje om deze 'aan te tikken' , omdat hij echt terug liep zei ik 'waarom loop je nu helemaal terug?'
Daarop zei hij 'dat moet op vakantie, dan moet ik alles met links en rechts aanraken.'
Na de vakantie hield ik het in de gaten, maar zag het niet en het waaide over.. voor mij. Niet voor hem..
Paar weken terug tikte hij weer iets aan en daarna met zijn andere hand. Daarop pakte zijn vader zijn hand en liet hem nog een keer dat ding aanraken en legde hem daarna in bed en zei 'je gaat er niet meer uit, klaar ermee'.
Toen ik daarna bij hem kwam brak hij. Hij huilde zo hard. Omdat hij geen huilerd is was ik gelijk op mijn hoede. hij kroop tegen me aan en was niet te houden.
Hij zei dingen als 'ik moet altijd dingen aanraken, dat heb ik al mijn hele leven, ik word er gek van echt heel erg gek van.'
Ik wilde graag met hem praten, maar hij was overstuur. Om rustig te worden wilde hij graag dat ding even aanraken. Dat mocht van mij. Daarna konden we praten.
Hij vertelde, heel veel.
Het duizelde me.
De dag erna zaten wij bij de huisarts. Hij ook. De huisarts vroeg waarom hij daar was.
Of hij het zelf wilde vertellen of dat zijn moeder dat mocht doen.
Hij wilde het zelf doen.
Hij vertelde en vertelde en gaf voorbeelden.
Daar zat hij, een meter naast mij vandaan. Mijn kind, mijn baby, van 7 jaar vertelde zelf over zijn problemen, allemaal voorbeelden. Ik was zo trots dat hij het zelf vertelde maar wat deed het me zeer..
Het gaat heel snel allemaal. Morgen een intake bij de GGZ.
Dwangneurose?
Tics?
Tourette?
Iedere dag hoor ik meer van hem. Maar ook hoe goed hij dingen kan verbloemen, wat is hij slim dat hij dat allemaal kan verbloemen, maar wat erg dat dat ook moet van hem.
De telefonische intake met de GGZ was ook fijn.
'Het is bijna onmogelijk dat een kind van 7 een dwangneurose heeft' zei de arts.
maar heel veel andere dingen zijn wel mogelijk.
Nu heb ik net alle formulieren ingevuld, alle vragen beantwoord.
En ik ben een beetje nerveus. Voor morgen.
Mijn zoon is niet nerveus. Die wil graag gaan. Hij wil ervan af. Hij is er zo uitgesproken in.
Dat vind ik zo mooi.
Mijn kind is in twee weken tijd een ander kind voor me geworden. Ik vind hem opeens zo groot, zo ontzettend heel erg groot. We praten veel, knuffelen extra veel.
Al die vragen die worden gesteld in al die formulieren, je bent zo met je kind bezig. Nu, vroeger, heb ik dit wel eens gemerkt, dat wel eens gezien. Al die vragen, is dat dan nodig? Vast wel.
Ik ben echt niet de eerste die zo'n traject ingaat..... ik weet het, maar voor het eerst zo'n stap is even wennen.
ik wilde het verhaal even kwijt. Maar ik ben ook benieuwd zijn er nog meer moeders/vaders die kinderen hebben die op jonge leeftijd al dwangmatige handelingen moeten verrichten en hoe gaat dat?
Dank je wel voor het lezen.
DTEEZ!
maandag 16 oktober 2017 om 20:52
Wat lief Aaaane, je reactie.
Ik hoop ook dat het onschuldig is.
Ik weet ook dat kinderen wel vaker last hebben van bepaalde dingen, zoals niet op de lijntjes van de stoeptegels te lopen.
Daar is dat liedje ook van, van vroeger
'met één been op de stoep en één been in de goot, en als ik dat niet doe, dan ben ik morgen dood.'
Ik probeer het ook niet altijd te zwaar te zien.
Maar de dingen die hij vertelde als voorbeelden, daarvan schrok ik wel echt.
Ik hoop ook dat het onschuldig is.
Ik weet ook dat kinderen wel vaker last hebben van bepaalde dingen, zoals niet op de lijntjes van de stoeptegels te lopen.
Daar is dat liedje ook van, van vroeger
'met één been op de stoep en één been in de goot, en als ik dat niet doe, dan ben ik morgen dood.'
Ik probeer het ook niet altijd te zwaar te zien.
Maar de dingen die hij vertelde als voorbeelden, daarvan schrok ik wel echt.
DTEEZ!
maandag 16 oktober 2017 om 20:53
@ Quintessa: klokhuis heeft ook een aflevering over tourette gemaakt. Nu gaat het niet zozeer over tourette, maar ook de tics zelf. En hoe dit werkt in je hoofd. Dit hebben wij de klas van zoon laten zien en toen draaide alles om. Het werd geaccepteerd. Nooit meer een onvertogen woord over gevallen. Wat best knap was. Want als je naast zoon zat de hele dag met zijn gesnurk, geschop en geluidjes makend...moest je toch echt je best doen om er niet gek van te worden:-)
maandag 16 oktober 2017 om 20:55
Heftig Noerie, maar fijn dat het een plek heeft en hij er nu minder last van heeft.Noerie schreef: ↑16-10-2017 20:49Hier een zoon met tics. Hij heeft Asperger maar toen hij 8 jaar was wwaren zijn tics niet leuk meer. Ook had hij last van dwang. Dingen aan moeten raken, een aantal rondjes moeten lopen op zijn kamer. Ook met lopen zag ik hem randjes vermijden. Daar heb ik meerdere keren op in gegrepen. Mijn ervaring met hem was dat ik, mits ik het tijdig zag, de dwanghandeling kon voorkomen door inte grijpen. Maar aan de andere kant had hij deze ook nodig. Maar randjes op straat vermijden is een vervelende omdat je dan niet normaal meer over straat kunt lopen bijvoorbeeld.
Lang verhaal kort: hij heeft tourette. inmiddels is hij 14 en heeft hij zeker nog last van tics. Maar vooral thuis. De dwang is er nog wel, maar minimaal. Zeker niet hinderlijk. Ook niet voor hem zelf.
Tourette kan rond/na de pubertijd afnemen of weggaan. Dat denk ik hier niet, maar vaak zijn tics wel het hevigst als ze nog vrij jong zijn meen ik mij te herinneren.
Ik heb mij destijds verschrikkelijk veel zorgen gemaakt. Ik dacht echt; waar eindigt dit? Nu, een aantal jaren verder is het alleen maar beter gegaan, we zijn er meer aan gewend, hij heeft er niet zoveel last meer van.
Het feit dat je nu de hulpverlening ingaat en die standaard vragenlijsten in moet vullen vond ik ooit ook best heftig. Maar vergeet niet dat er kinderen met ellerlei verschillende problematiek aankloppen bij zo een instantie. Het is 'maar' en algmeen formulier.
Sterkte en je doet het goed. Echt! Veel beter dan ik destijds.
Ik sta inderdaad aan dat begin waar jij jaren terug stond....
DTEEZ!
maandag 16 oktober 2017 om 20:56
Zijn groep 3 kinderen denk ik nog iets te jong voor?Noerie schreef: ↑16-10-2017 20:53@ Quintessa: klokhuis heeft ook een aflevering over tourette gemaakt. Nu gaat het niet zozeer over tourette, maar ook de tics zelf. En hoe dit werkt in je hoofd. Dit hebben wij de klas van zoon laten zien en toen draaide alles om. Het werd geaccepteerd. Nooit meer een onvertogen woord over gevallen. Wat best knap was. Want als je naast zoon zat de hele dag met zijn gesnurk, geschop en geluidjes makend...moest je toch echt je best doen om er niet gek van te worden:-)
maandag 16 oktober 2017 om 20:56
Ik ga die uitzending eens opzoeken!!Noerie schreef: ↑16-10-2017 20:53@ Quintessa: klokhuis heeft ook een aflevering over tourette gemaakt. Nu gaat het niet zozeer over tourette, maar ook de tics zelf. En hoe dit werkt in je hoofd. Dit hebben wij de klas van zoon laten zien en toen draaide alles om. Het werd geaccepteerd. Nooit meer een onvertogen woord over gevallen. Wat best knap was. Want als je naast zoon zat de hele dag met zijn gesnurk, geschop en geluidjes makend...moest je toch echt je best doen om er niet gek van te worden:-)
DTEEZ!
maandag 16 oktober 2017 om 20:57
Het is heel normaal op een bepaalde leeftijd om tics te hebben:Bblientje schreef: ↑16-10-2017 20:52Och wat rot voor je zoon.
Ik heb als kind ook weleens de neiging gehad om dingen met beiden handen te moeten aanraken, maar nooit eraan toegegeven.
Een nicht van mij had een tic dat ze steeds moest blazen en dat nam ik toen onbewust van haar over.
Mijn moeder heeft mij toen heel duidelijk gemaakt dat ik daarmee moest stoppen en kort daarna stopte het ook.
Ik weet dus dat ik er aanleg voor heb ergens maar kan het de baas blijven.
Ik denk als je éénmaal eraan toegeeft dat het een obsessie word en hoe moeilijker het is om ermee te stoppen.
Je zoon kan hier in ieder geval helemaal niks aan doen en het is fijn dat jullie dat nu ook snappen en hulp hebben gezocht.
Sterkte.
Van de kinderen tussen de vier en vijftien jaar heeft zo'n 12 tot 15% wel eens last van een tic. Tussen de zeven en elf jaar komen de meeste tics voor. Tics komen bij jongens en meisjes even veel voor. De meeste tics verdwijnen weer na enkele maanden tot een jaar.
Maar bij mijn zoon, en ook bij de zoon van To lijkt het toch wel wat verder te gaan.
maandag 16 oktober 2017 om 20:59
Mijn dochter had enkele van deze tics als dreumes al. Zijn nooit meer overgegaan.Noerie schreef: ↑16-10-2017 20:57Het is heel normaal op een bepaalde leeftijd om tics te hebben:
Van de kinderen tussen de vier en vijftien jaar heeft zo'n 12 tot 15% wel eens last van een tic. Tussen de zeven en elf jaar komen de meeste tics voor. Tics komen bij jongens en meisjes even veel voor. De meeste tics verdwijnen weer na enkele maanden tot een jaar.
Maar bij mijn zoon, en ook bij de zoon van To lijkt het toch wel wat verder te gaan.
maandag 16 oktober 2017 om 21:03
Mijn zoon zit nu in groep 4. Ik ga de aflevering eerst zelf eens kijken.
Ik denk dat de tics bij mijn zoon ook verder gaan, en hij heeft ze al jaren.
Van de week aan tafel hebben we zijn broertje verteld dat we naar de dokter gaan. Verteld over het aanraken, de dwang, etc.super fijn gesprek.
Jongste broer zegt opeens 'vandaar dat jij mij altijd twee keer aanraakt met tikkertje, dat vind ik zo irritant, maar daar kan je dus niks aan doen, '
Ik denk dat de tics bij mijn zoon ook verder gaan, en hij heeft ze al jaren.
Van de week aan tafel hebben we zijn broertje verteld dat we naar de dokter gaan. Verteld over het aanraken, de dwang, etc.super fijn gesprek.
Jongste broer zegt opeens 'vandaar dat jij mij altijd twee keer aanraakt met tikkertje, dat vind ik zo irritant, maar daar kan je dus niks aan doen, '
DTEEZ!
maandag 16 oktober 2017 om 21:50
Djoels, wat een stoere, dappere, wijze zoon heb je! Met je zeven jaar oud heel goed weten te omschrijven wat er in je hoofd gebeurt vind ik ontzettend knap.
Zelf heb ik geen tics (wel in onzekere tijden als tiener wat last van neuroses), maar een van de vriendjes van mijn zoon wel. Hij smakt, snukrt en kauwt heel de dag door en aanvankelijk werd de klas er knots van. Vriendje heeft op een gegeven moment uitgelegd dat hij het liever ook niet wilde, maar dat het moest en heeft daarnaast uitgelegd hoe het in zijn hoofd er aan toe gaat. De precieze strekking weet ik niet, maar wel dat de klas hem nu gewoon accepteert zoals hij is met al zijn geluiden en bewegingen.
Vriendje is regelmatig bij ons thuis en ik merk dan wel dat hij tics heeft, maar het stoort niet. Wel vind ik hem na zijn uitleg soms zielig, vooral als een derde (bijvoorbeeld vriendje van andere zoon) roept dat hij moet stoppen met dat lawaai. Het is niet dat hij het expres doet en de machteloosheid druipt soms van hem af.
Goed dat jullie naar de huisarts zijn gegaan! Ik hoop voor jullie dat er snel een oplossing of verklaring komt, zodat jullie daarmee verder kunnen.
Zelf heb ik geen tics (wel in onzekere tijden als tiener wat last van neuroses), maar een van de vriendjes van mijn zoon wel. Hij smakt, snukrt en kauwt heel de dag door en aanvankelijk werd de klas er knots van. Vriendje heeft op een gegeven moment uitgelegd dat hij het liever ook niet wilde, maar dat het moest en heeft daarnaast uitgelegd hoe het in zijn hoofd er aan toe gaat. De precieze strekking weet ik niet, maar wel dat de klas hem nu gewoon accepteert zoals hij is met al zijn geluiden en bewegingen.
Vriendje is regelmatig bij ons thuis en ik merk dan wel dat hij tics heeft, maar het stoort niet. Wel vind ik hem na zijn uitleg soms zielig, vooral als een derde (bijvoorbeeld vriendje van andere zoon) roept dat hij moet stoppen met dat lawaai. Het is niet dat hij het expres doet en de machteloosheid druipt soms van hem af.
Goed dat jullie naar de huisarts zijn gegaan! Ik hoop voor jullie dat er snel een oplossing of verklaring komt, zodat jullie daarmee verder kunnen.
maandag 16 oktober 2017 om 22:14
maandag 16 oktober 2017 om 23:40
Dank voor alle reacties. Heel fijn.
Hij weet dat hij de tics heeft, vriendjes hoor ik er nooit over, hij wordt er volgens mij echt niet mee gepest.
Het belemmert hem ook niet in zijn 'sociaal zijn'. Hij heeft veel vriendjes in de klas en op de voetbal. Hij neemt ook vaak vriendjes mee naar huis en ik heb er nog nooit een ander kind iets over horen zeggen / vragen / opmerken.
Vandaar dat ik ook altijd dacht ' het valt wel mee '.
Totdat nu die dwangmatige handelingen verrichten erbij komt.
Eerst alleen zijn handen dacht ik.
Maar van de week zei hij dat het lastig was om te slapen, want als hij op zijn linker oor ligt, raakt zijn rechter oor het kussen niet. En als hij op zijn achterhoofd ligt, raakt zijn voorhoofd het kussen niet. Daar wordt hij gek van.
Het net van een voetbaldoel vindt hij verschrikkelijk om aan te raken. Daar blijven zijn handen in vast zitten en moet hij het blijven aanraken. Met trainen moet je vaak de bal uit het net pakken. Dat vindt hij lastig.
Als het trainen klaar is worden alle ballen verzameld in een groot net waar de ballen in moeten. Tegen de huisarts zei hij ' ik heb nu bedacht dat ik de bal er voor leg en iemand uit mijn team vraag de bal erin te doen want het is te moeilijk voor mij om dat net aan te raken '
De huisarts complimenteerde hem dat hij een oplossing had gevonden. Ik vond het echt vreselijk om te horen. Wat gaat er allemaal in dat koppie om!?!?
Van het weekend lag hij 's morgens lekker bij me in bed en dan vraag ik 'word je niet moe van al die dingen die moeten, of opnieuw moeten etc.?'
En toen zei hij ook dat hij er af en toe doodmoe van wordt.
Dat snap ik, dat is toch niet te doen...
Maar ja, hij doet het wel.
Ik ga slapen, morgenochtend naar de ggz en daarna ben ik de hele dag en avond met een vriendin in de sauna dus ik zal morgen weinig reageren.
Hij weet dat hij de tics heeft, vriendjes hoor ik er nooit over, hij wordt er volgens mij echt niet mee gepest.
Het belemmert hem ook niet in zijn 'sociaal zijn'. Hij heeft veel vriendjes in de klas en op de voetbal. Hij neemt ook vaak vriendjes mee naar huis en ik heb er nog nooit een ander kind iets over horen zeggen / vragen / opmerken.
Vandaar dat ik ook altijd dacht ' het valt wel mee '.
Totdat nu die dwangmatige handelingen verrichten erbij komt.
Eerst alleen zijn handen dacht ik.
Maar van de week zei hij dat het lastig was om te slapen, want als hij op zijn linker oor ligt, raakt zijn rechter oor het kussen niet. En als hij op zijn achterhoofd ligt, raakt zijn voorhoofd het kussen niet. Daar wordt hij gek van.
Het net van een voetbaldoel vindt hij verschrikkelijk om aan te raken. Daar blijven zijn handen in vast zitten en moet hij het blijven aanraken. Met trainen moet je vaak de bal uit het net pakken. Dat vindt hij lastig.
Als het trainen klaar is worden alle ballen verzameld in een groot net waar de ballen in moeten. Tegen de huisarts zei hij ' ik heb nu bedacht dat ik de bal er voor leg en iemand uit mijn team vraag de bal erin te doen want het is te moeilijk voor mij om dat net aan te raken '
De huisarts complimenteerde hem dat hij een oplossing had gevonden. Ik vond het echt vreselijk om te horen. Wat gaat er allemaal in dat koppie om!?!?
Van het weekend lag hij 's morgens lekker bij me in bed en dan vraag ik 'word je niet moe van al die dingen die moeten, of opnieuw moeten etc.?'
En toen zei hij ook dat hij er af en toe doodmoe van wordt.
Dat snap ik, dat is toch niet te doen...
Maar ja, hij doet het wel.
Ik ga slapen, morgenochtend naar de ggz en daarna ben ik de hele dag en avond met een vriendin in de sauna dus ik zal morgen weinig reageren.
djoels wijzigde dit bericht op 16-10-2017 23:48
0.03% gewijzigd
DTEEZ!
dinsdag 17 oktober 2017 om 07:38
Toen ik klein was had ik dat ook en ik dacht toen niet dat het zo raar of uitzonderlijk was. Ik mocht de randen van de tegels niet raken als ik liep, ik moest over smalle stoepranden balanceren en mocht niets anders raken op weg naar school anders gebeurden er vervelende dingen. Ik deed dat dus om een veilig gevoel te krijgen dat alles goed zou gaan; zoals anderen een mascotte dragen of zwarte katten mijden.
Later, dat was mijn laatste ritueel, moest ik voordat ik ging slapen op bed gaan staan en over de hoge kledingkast kijken naar het raam. Dan pas was het goed. Het eindigde toen ik er geen zin meer in had. Als je dan ervaart dat er geen rampen gebeuren word je steeds luier en tenslotte vergeet je het.
Later, dat was mijn laatste ritueel, moest ik voordat ik ging slapen op bed gaan staan en over de hoge kledingkast kijken naar het raam. Dan pas was het goed. Het eindigde toen ik er geen zin meer in had. Als je dan ervaart dat er geen rampen gebeuren word je steeds luier en tenslotte vergeet je het.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
dinsdag 17 oktober 2017 om 08:03
Nee, Kinderen voor Kinderen.
Een been op de stoep en een been in de goot
En als ik dat niet doe, dan ben ik morgen dood
Bedankt, dan zal dat het zijn.
dinsdag 17 oktober 2017 om 08:44
Mogelijke tips: mijn dochter heeft een tijd met een katoenen muts geslapen (zo'n ouderwetse ja 
) vanwege het 'mijn hele hoofd moet op het kussen'. Doordat de muts haar oren, achterkant en voorhoofd bedekte, en, nog belangrijker, van hetzelfde materiaal was als het hoofdkussen, ging het inslapen een stuk beter.
Voor het net: mijn dochter kon niet van bakstenen muren afblijven. Lastig, in een stad. De oplossing bleek voor haar in een paar handschoenen te zitten. Met handschoenen aan had ze die aanraakdrang niet. Lijnen op de stoep heb ik me nooit druk om gemaakt, we hebben samen een hinkelloopje bedacht waardoor het een stuk beter opschiet. En omdat het er uit ziet als een spelletje, komt er geen commentaar op.
Bij mijn dochter werkte meebewegen met haar tics, en een oplossing zoeken voor de tics die haar dagelijks leven echt verstoorden, het beste. Ze is nu ook (met 12 jaar) al behoorlijk vaardig in het zelf oplossingen zoeken of zich af te leiden van een opvallende tic door hem door een onopvallende te vervangen. Knopen in een zakdoek is haar favoriet, net als de friemeldingen voor adhd-ers gebruiken.
En ik liep me ook vaak genoeg op te vreten of te ergeren aan met name de tics in haar gezicht of die met geluid. Het IS ook irritant. En dat weet de 'tic-ker', zeker als ze wat ouder worden, ook wel. Maar weten dat ze er niks aan kunnen doen helpt al de helft. En soms even ergens anders gaan zitten omdat je gek wordt van dat gewiebel mag ook. Vind ik. En mijn dochter gelukkig ook. Zolang je het kind zelf maar niet vraagt om er mee te stoppen, want dát is nu juist niet mogelijk.
) vanwege het 'mijn hele hoofd moet op het kussen'. Doordat de muts haar oren, achterkant en voorhoofd bedekte, en, nog belangrijker, van hetzelfde materiaal was als het hoofdkussen, ging het inslapen een stuk beter.Voor het net: mijn dochter kon niet van bakstenen muren afblijven. Lastig, in een stad. De oplossing bleek voor haar in een paar handschoenen te zitten. Met handschoenen aan had ze die aanraakdrang niet. Lijnen op de stoep heb ik me nooit druk om gemaakt, we hebben samen een hinkelloopje bedacht waardoor het een stuk beter opschiet. En omdat het er uit ziet als een spelletje, komt er geen commentaar op.
Bij mijn dochter werkte meebewegen met haar tics, en een oplossing zoeken voor de tics die haar dagelijks leven echt verstoorden, het beste. Ze is nu ook (met 12 jaar) al behoorlijk vaardig in het zelf oplossingen zoeken of zich af te leiden van een opvallende tic door hem door een onopvallende te vervangen. Knopen in een zakdoek is haar favoriet, net als de friemeldingen voor adhd-ers gebruiken.
En ik liep me ook vaak genoeg op te vreten of te ergeren aan met name de tics in haar gezicht of die met geluid. Het IS ook irritant. En dat weet de 'tic-ker', zeker als ze wat ouder worden, ook wel. Maar weten dat ze er niks aan kunnen doen helpt al de helft. En soms even ergens anders gaan zitten omdat je gek wordt van dat gewiebel mag ook. Vind ik. En mijn dochter gelukkig ook. Zolang je het kind zelf maar niet vraagt om er mee te stoppen, want dát is nu juist niet mogelijk.
dinsdag 17 oktober 2017 om 08:51
Ik heb dat ook gehad. Lijntjes van stoeptegels mocht ik niet aanraken, auto's met maar een koplamp aan waren fout, 's ochtends met aankleden eerst met links beginnen (anders onheil!), stomme liedjes op de radio waren slecht (zapte me ongans en was altijd manisch op zoek naar leuke liedjes), bepaalde kleuren mochten niet en ga zo maar door. Ik denk dat het een manier was om controle te krijgen over mijn leven, aangezien ik nogal stuurloos was.retrostar schreef: ↑17-10-2017 07:38Toen ik klein was had ik dat ook en ik dacht toen niet dat het zo raar of uitzonderlijk was. Ik mocht de randen van de tegels niet raken als ik liep, ik moest over smalle stoepranden balanceren en mocht niets anders raken op weg naar school anders gebeurden er vervelende dingen. Ik deed dat dus om een veilig gevoel te krijgen dat alles goed zou gaan; zoals anderen een mascotte dragen of zwarte katten mijden.
Later, dat was mijn laatste ritueel, moest ik voordat ik ging slapen op bed gaan staan en over de hoge kledingkast kijken naar het raam. Dan pas was het goed. Het eindigde toen ik er geen zin meer in had. Als je dan ervaart dat er geen rampen gebeuren word je steeds luier en tenslotte vergeet je het.
Als ik eraan terugdenk was het heel vermoeiend om altijd maar in angst te leven. Angst voor dingen die nooit gebeurden, want ik wist niet eens waar ik bang voor was.
