Psyche
alle pijlers
Zorgen om ouders: hoe doe jullie dat?
dinsdag 23 maart 2021 om 21:52
Ik merk dat ik het nog steeds niet goed kan, het loslaten van mijn zorgen om een ouder met kanker en de andere ouder die ook gezondheidsklachten heeft (waardoor ze soms wat samen aanmodderen)
Vandaag huisarts gebeld voor 1 van de twee en nu merk ik alweer veel stress in mijn lijf en hoofd.
Hoe parkeren jullie dat, zodat je zelf nog een beetje kunt genieten van dingen?
Ik word er supergestresst van.
Nu alweer druk maken om wat de huisarts morgen zal zeggen.
Vandaag huisarts gebeld voor 1 van de twee en nu merk ik alweer veel stress in mijn lijf en hoofd.
Hoe parkeren jullie dat, zodat je zelf nog een beetje kunt genieten van dingen?
Ik word er supergestresst van.
Nu alweer druk maken om wat de huisarts morgen zal zeggen.
dinsdag 23 maart 2021 om 22:03
Ik ken het gevoel, ik heb dat met 1 ouder. Die heeft godzijdank een partner en dat stelt me gerust; diegene is in ieder geval niet alleen. Mocht dat wel zo het geval zijn in de toekomst, dan schiet ik ook wel in de stress ja.
Begin dit jaar is er iets voorgevallen waardoor alle alarmbellen bij ons afgingen. Het was even stressen en plannen maar het is goedgekomen, maar hierdoor zijn we wel gaan beseffen hoe het is als 1 van de 2 (tijdelijk) wegvalt.
Wat wij trouwens gedaan hebben is zoveel mogelijk praktische zaken te regelen. Thuiszorg, hulp in huishouding, online boodschappen laten bezorgen, dat soort dingen. Dat scheelt enorm.
Verder heb ik eigenlijk niet echt tips, wil je wel even een
geven.
Begin dit jaar is er iets voorgevallen waardoor alle alarmbellen bij ons afgingen. Het was even stressen en plannen maar het is goedgekomen, maar hierdoor zijn we wel gaan beseffen hoe het is als 1 van de 2 (tijdelijk) wegvalt.
Wat wij trouwens gedaan hebben is zoveel mogelijk praktische zaken te regelen. Thuiszorg, hulp in huishouding, online boodschappen laten bezorgen, dat soort dingen. Dat scheelt enorm.
Verder heb ik eigenlijk niet echt tips, wil je wel even een
geven.
dinsdag 23 maart 2021 om 22:05
Herkenbaar wel. Toen mijn vader ziek was, was dat een heftige tijd en ik moest echt bewust thuis de knop omzetten. Ik was veel daar, en ik deed wat ik kon, maar thuis had niemand er iets aan als ik er wel was maar eigenlijk ook niet. Dus dat was echt een kwestie van mezelf dwingen: ik ben er nu voor mijn gezin. Hetzelfde gold voor het opvangen van mijn moeder toen hij eenmaal overleden was. Vond ik loodzwaar, maar ik heb mezelf echt proberen te dwingen om haar wel te ondersteunen, maar het niet mee naar huis te nemen. Onderweg keiharde muziek in de auto, hoofd leeg zingen en proberen de knop weer naar de thuis-stand te zetten. Dat is moeilijk, maar het kan helpen om te beseffen dat niemand erbij gebaat is als jij er non-stop over piekert.
Sterkte.
Sterkte.
dinsdag 23 maart 2021 om 22:10
Spreek jezelf ook waar nodig gewoon echt letterlijk toe. De hele avond en/of zelfs nacht stressen om wat de huisarts morgen zegt gaat echt niemand helpen. Zeg het tegen jezelf. Ik laat het nu los en pak het morgen weer op. Op die manier kun je je brein als het ware trainen, daar kun je echt langzaamaan beter in worden. Corrigeer jezelf als je zinloze stress ervaart.
dinsdag 23 maart 2021 om 22:11
Herken het ook wel. Ook een moeilijk jaar achter de rug gehad met zorgen om een steeds zwakker wordende ouder. En dan ook weer zorgen om mijn andere ouder op wie de zorg neerkomt. Is sinds een tijdje weer redelijk stabiel volgens mij, ik kom er nu in coronatijd niet zoveel, maar het speelde en speelt wel veel in mijn hoofd. Lees even mee.
dinsdag 23 maart 2021 om 22:17
Ik lees ook even mee. Hier is het momenteel zo dat ze wel hulp zouden kunnen gebruiken, maar het hangt een beetje in de lucht wat ze nog zelf kunnen, wat ze van ons (kinderen en aanhang) verlangen en waarbij externe hulp nodig is. En of wij dat wat zij willen, ook willen of kunnen.
Inderdaad eigenlijk heeft niemand er wat aan als ik er thuis over pieker.
Inderdaad eigenlijk heeft niemand er wat aan als ik er thuis over pieker.
Je kunt méér.
dinsdag 23 maart 2021 om 22:57
Dit is denk ik niet wat wordt bedoeld.
Het gaat voornamelijk om de emotionele (en vaak ook fysieke) betrokkenheid bij het proces van aftakelen en het lijden dat daar vaak bij komt kijken.
Wellicht ben jij op die manier niet betrokken bij je ouders, dat kan.
dinsdag 23 maart 2021 om 23:21
Dit is inderdaad waar je zorgen om kunt hebben. Een oom is pas in de nacht overleden. Ging 's avonds naar bed met de gedachte dat er morgen weer een dag was en werd in de ochtend dood naast zijn bed gevonden. De man heeft mogelijk een paar heel akelige uren gehad en is zeer spijtig dat er niemand was om hem bij te staan. Aan de andere kant is het ook heel mooi, dat hij niet heel lang tegen een nare ziekte heeft moeten vechten. Dat hij tussen elf uur 's avonds en acht uur 's ochtends heel leven los heeft gelaten terwijl hij om tien uur 's avonds nog niet wist dat hij der volgende ochtend niet zou halen.
Over zoiets zou ik mij dus geen zorgen maken, wel over langzame aftakeling en ernstig lijden. Het moment dat de hulp die je als kind kunt bieden niet meer genoeg is, en dat je je te kort voelt schieten.
woensdag 24 maart 2021 om 00:10
Dit is helpend. Dank je.Jufjoke schreef: ↑23-03-2021 22:05Herkenbaar wel. Toen mijn vader ziek was, was dat een heftige tijd en ik moest echt bewust thuis de knop omzetten. Ik was veel daar, en ik deed wat ik kon, maar thuis had niemand er iets aan als ik er wel was maar eigenlijk ook niet. Dus dat was echt een kwestie van mezelf dwingen: ik ben er nu voor mijn gezin. Hetzelfde gold voor het opvangen van mijn moeder toen hij eenmaal overleden was. Vond ik loodzwaar, maar ik heb mezelf echt proberen te dwingen om haar wel te ondersteunen, maar het niet mee naar huis te nemen. Onderweg keiharde muziek in de auto, hoofd leeg zingen en proberen de knop weer naar de thuis-stand te zetten. Dat is moeilijk, maar het kan helpen om te beseffen dat niemand erbij gebaat is als jij er non-stop over piekert.
Sterkte.
Ik houd mezelf ook voor dat het hen niet helpt als ik pieker, maar onbewust kruipt het toch in je. Merk het ook in mijn lijf.
woensdag 24 maart 2021 om 00:13
Weet ik. Eind 2019/ begin 2020 was ziekte ouder acuut levensbedreigend en zelfs toen lukte het me om ergens diep van binnen een rustig plekje te vinden.Jufjoke schreef: ↑23-03-2021 22:10Spreek jezelf ook waar nodig gewoon echt letterlijk toe. De hele avond en/of zelfs nacht stressen om wat de huisarts morgen zegt gaat echt niemand helpen. Zeg het tegen jezelf. Ik laat het nu los en pak het morgen weer op. Op die manier kun je je brein als het ware trainen, daar kun je echt langzaamaan beter in worden. Corrigeer jezelf als je zinloze stress ervaart.
Kon zelfs goed slapen, om vervolgens wel met knoop in maag op te staan, maar lukte.
Ik kan de pijn en de zorgen niet van hen overnemen, al zou ik dat soms zo graag willen. Moeilijk om je ouders zo te zien veranderen in best korte tijd en nog niet eens verschrikkelijk oud. Dat doet zeer. Maar ja, ik heb ook met mijn eigen stukje verdriet en angst te dealen (sprak ze heel rationeel
)
woensdag 24 maart 2021 om 00:19
woensdag 24 maart 2021 om 00:22
Het geeft lucht als de situatie even stabiel is, dat merk ik ook. Ik leefde ervan op. Nu weer even in de lappenmand en gelijk voel ik me ook weer kudt.NYC schreef: ↑23-03-2021 22:11Herken het ook wel. Ook een moeilijk jaar achter de rug gehad met zorgen om een steeds zwakker wordende ouder. En dan ook weer zorgen om mijn andere ouder op wie de zorg neerkomt. Is sinds een tijdje weer redelijk stabiel volgens mij, ik kom er nu in coronatijd niet zoveel, maar het speelde en speelt wel veel in mijn hoofd. Lees even mee.
Dat patroon wil ik graag doorbreken.
woensdag 24 maart 2021 om 00:25
Mijn vader kan ook niet zonder mijn moeder.
Maakt zich ook steeds grote zorgen om haar.
Ik heb hem een jaar geleden verschrikkelijk zien huilen, voor het eerst in mijn leven. Staat op mijn netvlies gegrift.
Deed zo'n pijn om te zien.
Dat dus.
woensdag 24 maart 2021 om 07:37
woensdag 24 maart 2021 om 08:19
Ik moet me soms bewust beseffen dat zij volwassen zijn en ik hun zorgen niet kan oplossen. Als ze zorg nodig hebben, moeten ze dat regelen of erom vragen. Dat is hun verantwoordelijkheid als volwassene. Als ze pijn hebben (fysiek of emotioneel) kan ik dat niet wegnemen, daar moeten ze zelf doorheen.
Dit is soms makkelijker gezegd dan gedaan. Het scheelt dat ik zelf ook mijn sores heb, dat helpt ook wel met het loslaten. Ik kan me niet voor meerdere mensen zorgen maken.
Dit is soms makkelijker gezegd dan gedaan. Het scheelt dat ik zelf ook mijn sores heb, dat helpt ook wel met het loslaten. Ik kan me niet voor meerdere mensen zorgen maken.
woensdag 24 maart 2021 om 08:33
Ik ken het gevoel. Ik reageer ook altijd met veel stress in mijn lijf in dit soort situaties. 20 jaar gelden waren ook mijn beide ouders terminaal ziek. Heftige periode was dat.
Ik heb nu 20 jaar later wel geleerd dat het gevoel voortkomt uit de behoefte aan controle. Ik ben een controlfreak en vooral in dit soort situaties waar je afhankelijk bent van anderen (je ouders, artsen, behandelingen, etc.) ervaar ik veel stress.
Plus ik ga dan vaak in de praktische modus. De regelmodus. En ik voel me enorm verantwoordelijk. Het gemakkelijkst is het om dan gevoel uit te zetten en dat geeft dan ook weer stress.
Sterkte! Je zorgen maken om je geliefden sucks!
Ik heb nu 20 jaar later wel geleerd dat het gevoel voortkomt uit de behoefte aan controle. Ik ben een controlfreak en vooral in dit soort situaties waar je afhankelijk bent van anderen (je ouders, artsen, behandelingen, etc.) ervaar ik veel stress.
Plus ik ga dan vaak in de praktische modus. De regelmodus. En ik voel me enorm verantwoordelijk. Het gemakkelijkst is het om dan gevoel uit te zetten en dat geeft dan ook weer stress.
Sterkte! Je zorgen maken om je geliefden sucks!
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
woensdag 24 maart 2021 om 09:41
Herkenbaar. Hier ook controlfreak.boannan schreef: ↑24-03-2021 08:33Ik ken het gevoel. Ik reageer ook altijd met veel stress in mijn lijf in dit soort situaties. 20 jaar gelden waren ook mijn beide ouders terminaal ziek. Heftige periode was dat.
Ik heb nu 20 jaar later wel geleerd dat het gevoel voortkomt uit de behoefte aan controle. Ik ben een controlfreak en vooral in dit soort situaties waar je afhankelijk bent van anderen (je ouders, artsen, behandelingen, etc.) ervaar ik veel stress.
Plus ik ga dan vaak in de praktische modus. De regelmodus. En ik voel me enorm verantwoordelijk. Het gemakkelijkst is het om dan gevoel uit te zetten en dat geeft dan ook weer stress.
Sterkte! Je zorgen maken om je geliefden sucks!
Ik belde net de huisarts om de afspraak nog even te checken, hoorde ik dat mijn ouders hadden afgebeld, omdat het niet ging
De huisarts komt vandaag dus langs. Mijn lijf staat stijf van de stress onderhand.
woensdag 24 maart 2021 om 09:50
Nogmaals: behandel ze als de volwassenen die ze zijn. Ze zijn blijkbaar in staat een afspraak bij de huisarts af te zeggen, dan zijn ze ook in staat zelf die afspraak te regelen en te onthouden. Waarom zou jij dat moeten controleren? En waarom moet dat bij de huisarts (buiten je ouders om)? Als je het niet vertrouwt kun je ook je ouders bellen.
woensdag 24 maart 2021 om 10:01
