Psyche
alle pijlers
Zorgen… pieker me suf
vrijdag 12 november 2021 om 14:32
Fijn dat je leest. Ik wil graag even wat van me afschrijven. Eigenlijk ben ik vooral op zoek naar herkenning en ervaring. Ik ben de laatste tijd mezelf een beetje kwijt. Het is moeilijker voor me om te relativeren, los te laten en te vertrouwen. En dan vooral richting mijn 2 jongens van 11 en 13 jaar. Ik heb er last van dat ik zo vaak over ze pieker en me zorgen maak.
Het is ook niet altijd makkelijk om 2 kinderen te hebben die allebei niet in 'het stramien' passen, wat dat dan ook is. De ene heeft ADHD en de andere is sociaal onhandig, teruggetrokken en zonder vrienden.
Met de jongste gaat het momenteel best goed, maar zijn we ontzettend aan het puzzelen met juiste medicatie (moeilijk als controlfreak). De oudste is vooral gesloten en laconiek. En soms zonder zelfvertrouwen. Zegt het prima te vinden veel alleen te zijn, maar we weten niet in hoeverre dit een echte keuze is. Hij lijkt er zelf niet mee te zitten dat hij weinig aansluiting heeft op school en geen vrienden heeft, maar wij vinden het wel belangrijk dat hij zich ontwikkelt met leeftijdsgenoten om zich heen. Het breekt mijn hart als zijn mentor vertelt dat hij eigenlijk heel vaak alleen zit op school. En ik kan me niet voorstellen dat mijn zoon daar geen last van heeft. Om o.a. deze redenen heeft hij volgende week een intake bij een kinderpsycholoog. Terwijl dit van hem eigenlijk niet zo nodig hoeft.
Wij als ouders (uit elkaar, co-ouderschap en prima contact) hebben best vaak zorgen. Nou ja, ik heb vooral veel zorgen en pieker me suf. Ik wil zo graag dat het goed gaat met m'n kinderen, maar draai daar nogal in door. Ik denk erover hier zelf hulp voor te zoeken, maar weet nog niet op welke manier.
Wie herkent zich in het zorgen maken en piekeren?
Wie heeft er tips om los te laten?
Mijn mantra is altijd 'ik heb vertrouwen en richt me op het positieve' Ik hoop dat ik me die snel weer eigen kan maken.
Het is ook niet altijd makkelijk om 2 kinderen te hebben die allebei niet in 'het stramien' passen, wat dat dan ook is. De ene heeft ADHD en de andere is sociaal onhandig, teruggetrokken en zonder vrienden.
Met de jongste gaat het momenteel best goed, maar zijn we ontzettend aan het puzzelen met juiste medicatie (moeilijk als controlfreak). De oudste is vooral gesloten en laconiek. En soms zonder zelfvertrouwen. Zegt het prima te vinden veel alleen te zijn, maar we weten niet in hoeverre dit een echte keuze is. Hij lijkt er zelf niet mee te zitten dat hij weinig aansluiting heeft op school en geen vrienden heeft, maar wij vinden het wel belangrijk dat hij zich ontwikkelt met leeftijdsgenoten om zich heen. Het breekt mijn hart als zijn mentor vertelt dat hij eigenlijk heel vaak alleen zit op school. En ik kan me niet voorstellen dat mijn zoon daar geen last van heeft. Om o.a. deze redenen heeft hij volgende week een intake bij een kinderpsycholoog. Terwijl dit van hem eigenlijk niet zo nodig hoeft.
Wij als ouders (uit elkaar, co-ouderschap en prima contact) hebben best vaak zorgen. Nou ja, ik heb vooral veel zorgen en pieker me suf. Ik wil zo graag dat het goed gaat met m'n kinderen, maar draai daar nogal in door. Ik denk erover hier zelf hulp voor te zoeken, maar weet nog niet op welke manier.
Wie herkent zich in het zorgen maken en piekeren?
Wie heeft er tips om los te laten?
Mijn mantra is altijd 'ik heb vertrouwen en richt me op het positieve' Ik hoop dat ik me die snel weer eigen kan maken.
vrijdag 12 november 2021 om 14:47
Mijn jongste broertje zat ook altijd alleen op zijn kamer te gamen, geen vrienden ( behalve online) adhd, zat op een speciale school, sociaal echt niet te doen ook. Hij is plotsklaps gaan veranderen, echt het leek wel overnight gewoon, hij is nu 23, supersociaal, heel veel vrienden, rustig, en zelfs zijn uiterlijk is enorm veranderd, iedereen stond versteld! Dus het kan echt goedkomen met die kinderen, ik snap je zorgen, maar wie weet gaan ze je verbazen!
vrijdag 12 november 2021 om 14:53
vrijdag 12 november 2021 om 15:02
Ik wil zo graag dat het goed gaat met m'n kinderen, maar draai daar nogal in door.
Ik pik deze er even tussenuit. Wat is jouw definitie van goed? En past die bij het kind in kwestie?
Je kunt voor je oudste wensen dat hij een rijk sociaal leven heeft, maar waarom zou je dat willen als dat niet bij hem past? Misschien wens je dat hij minder eenzaam is, maar wie zegt dat hij dat is?
Misschien helpt het om je definitie van "goede" punten wat kleiner te maken.
Bijvoorbeeld door trots te zijn als je jongste aan kan geven wat de medicatie met hem doet. Daar is zijn probleem niet mee opgelost, maar maakt hij wel een stapje in het leren omgaan met het probleem.
Over zelf hulp zoeken: ik zou eens bij de kinderpsycholoog van de oudste of de behandelaar van de jongste aankaarten dat je hulp zoekt. Ik kan me voorstellen dat zij de lijnen naar "hulp voor ouders" wel kennen.
Ik pik deze er even tussenuit. Wat is jouw definitie van goed? En past die bij het kind in kwestie?
Je kunt voor je oudste wensen dat hij een rijk sociaal leven heeft, maar waarom zou je dat willen als dat niet bij hem past? Misschien wens je dat hij minder eenzaam is, maar wie zegt dat hij dat is?
Misschien helpt het om je definitie van "goede" punten wat kleiner te maken.
Bijvoorbeeld door trots te zijn als je jongste aan kan geven wat de medicatie met hem doet. Daar is zijn probleem niet mee opgelost, maar maakt hij wel een stapje in het leren omgaan met het probleem.
Over zelf hulp zoeken: ik zou eens bij de kinderpsycholoog van de oudste of de behandelaar van de jongste aankaarten dat je hulp zoekt. Ik kan me voorstellen dat zij de lijnen naar "hulp voor ouders" wel kennen.
vrijdag 12 november 2021 om 15:22
@beetjegek dat klinkt super! Dank voor het delen van deze ervaring.
@Snoesje83 dank voor je reactie, maar over het wel/niet geven van medicatie gaat het nu niet. En in die discussie heb ik ook geen zin.
@Doreia* mijn jongste heeft zat te doen, maar de oudste is gestopt met z’n sport en heeft geen zin in een andere sport. Hobby binnenshuis… ik probeer hem volop te stimuleren maar dat werkt vooralsnog niet. Hij is graag met zichzelf en z’n games, filmpjes, boeken en knikkers.
@Hadea1 Dank voor deze bijdrage, het zet me aan het nadenken. En dat is ook waar ik tegenaan loop hoor.
Ik had zelf als tiener (en nog) zulke andere behoeftes.
Ik baal vooral van het stuk dat de zorgen om m’n kinderen me zo labiel maken. Soms hoor, de meeste dagen ben ik heus sterk.
@Snoesje83 dank voor je reactie, maar over het wel/niet geven van medicatie gaat het nu niet. En in die discussie heb ik ook geen zin.
@Doreia* mijn jongste heeft zat te doen, maar de oudste is gestopt met z’n sport en heeft geen zin in een andere sport. Hobby binnenshuis… ik probeer hem volop te stimuleren maar dat werkt vooralsnog niet. Hij is graag met zichzelf en z’n games, filmpjes, boeken en knikkers.
@Hadea1 Dank voor deze bijdrage, het zet me aan het nadenken. En dat is ook waar ik tegenaan loop hoor.
Ik had zelf als tiener (en nog) zulke andere behoeftes.
Ik baal vooral van het stuk dat de zorgen om m’n kinderen me zo labiel maken. Soms hoor, de meeste dagen ben ik heus sterk.
vrijdag 12 november 2021 om 15:33
vrijdag 12 november 2021 om 15:33
1. Ik moet helemaal niks.
2. Als je de OP van TO goed had gelezen, had je begrepen dat mijn reactie over een kind met adhd ging en niet over een kind met kanker(!).
vrijdag 12 november 2021 om 15:36
Snap ik.. ik ben zelf ervaringsdeskundige en het is echt gewoon drugs. Je geeft drugs aan je kind.... sorry maar het is echt heftig spul.... je hoeft ook niet te reageren maar ik wil dit toch gezegd hebben, puur voor een kind. In dit geval jouw kind.
vrijdag 12 november 2021 om 16:01
En misschien komt dat en misschien wel niet.
Of misschien heeft hij wel een vriendengroep in de games die hij speelt?
Of misschien heeft hij niet zoveel behoefte aan sociaal doen en komt dat later. Hoe was het op de basisschool?
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
vrijdag 12 november 2021 om 16:01
Dat zou toch erg zijn? Ik heb niet eens een ideaalplaatje maar weet wel wat mij gelukkig maakt(e). En natuurlijk is hij mij niet. En hij mag zijn wie hij is. Maar hij kent ook momenten dat ie vriendjes wil maar dat het niet lukt of dat hij niet durft. Hij merkt ook steeds vaker dat hij sociaal onhandig is. Dit doet iets met zijn zelfvertrouwen. Dan maar weer zichzelf alleen vermaken. Wat hij gelukkig goed kan.
vrijdag 12 november 2021 om 16:02
Eigenlijk een beetje hetzelfde. Nooit echte vriendjes gehad, voor zover je die hebt op die leeftijd. Af en toe ziet hij nog 1 jongen vd basisschool maar alleen als hij daar zelf zin in heeft.
vrijdag 12 november 2021 om 16:06
Als je 8 jaar bij elkaar in de klas zit, dan zitten daar best prima vriendschappen tussen. Ik heb er 30 jaar later nog steeds een aantal van in mijn kennissenkring...
Dus het is al zijn hele leven zo geweest.
Stimuleren, helpen en ondersteunen daarin heeft geen sociaal netwerk opgeleverd.
Hij is van sport afgegaan en is op zichzelf.
Misschien moet j ehet bij hem laten. Daarmee geef je hem niet op ofzo, maar geef jij hem eigenaarschap over zijn leven en zeg je: jij bent baas over je leven. Als je iets nodig hebt en dat nog niet kunt, dan ben ik er om je op weg te helpen. Dus als je weer een sport wil uitproberen, als je een bijbaan wil of als je wilt weten hoe je vrienden maakt, dan wil ik je erbij helpen, maar ik kan niet meer achter je aan dit soort dingen voor je regelen. Want je bent nu een puber en is de tijd dat jij dit oppakt en ik die je ondersteun aangebroken.
En dan laat je het los
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
vrijdag 12 november 2021 om 16:31
Hatza schreef: ↑12-11-2021 16:01Dat zou toch erg zijn? Ik heb niet eens een ideaalplaatje maar weet wel wat mij gelukkig maakt(e). En natuurlijk is hij mij niet. En hij mag zijn wie hij is. Maar hij kent ook momenten dat ie vriendjes wil maar dat het niet lukt of dat hij niet durft. Hij merkt ook steeds vaker dat hij sociaal onhandig is. Dit doet iets met zijn zelfvertrouwen. Dan maar weer zichzelf alleen vermaken. Wat hij gelukkig goed kan.
Maar is dat iets wat persé veranderd moet worden?
Ik had op de basisschool 1 vriendinnetje. Toen gingen we naar verschillende middelbare scholen en raakten we elkaar kwijt.
Ik heb toen jaren geen vriendinnen in mijn woonplaats en op school gehad, en ik wenste ook heus wel eens dat ik die wel had zoals ‘iedereen’. Maar dan concludeerde ik even later dat ik niet was zoals iedereen, en dat het streven me meer koste dan opleverde, en dan was ik weer helemaal prima in m’n eentje.
zaterdag 13 november 2021 om 00:52
Het hele topic gaat toch niet over die medicatie. Als je daar graag iets over wilt delen, open je toch een eigen topic? En als ervaringsdeskundige moet je ook weten dat ieders ervaring anders is en we allemaal, zelfs onder ADHDers, anders in elkaar steken (neurotransmitters, hippocampus, prefrontale cortex, etc). Zelf pas op m’n 29ste de diagnose gekregen en daarna een lang traject met de juiste medicatie vinden - na een onwijs zware jeugd en nog veel zwaardere puberteit, veel moeilijkheden op school en met banen, met burn-out, depressie en dwang- en angststoornis als gevolg. Medicatie heeft m’n leven gered. Maar had ik het veel eerder gehad, dan had het me ook veel pijn en leed in de 29 jaar daarvoor kunnen besparen.
Het is niet allemaal zo zwart-wit. Meer wil ik er niet over kwijt.
anoniem_656373b5b4913 wijzigde dit bericht op 13-11-2021 01:06
5.19% gewijzigd
zaterdag 13 november 2021 om 08:10
Wat een projectie en wat een bullshit. Ik gebruik zelf ook medicatie en dat heeft mijn leven echt 100 keer beter gemaakt. Ik kan opeens een baan behouden en zelfs goed functioneren op mijn werk, mijn huishouden is geen ontplofte chaos meer en ik heb meer controle over mijn leven. Het mag dan drugs zijn in jouw ogen... zonder die medicatie heb ik echt veel minder kwaliteit van leven. Zou ik wellicht in de bijstand zijn beland omdat ik het gewoon allemaal niet trek...
Verder to... ik denk wel echt dat je je jouw kids een beetje te veel in een hokje probeert te duwen. Zelf ervaring met ouders die me naar allemaal psychologen enzo stuurde terwijl het van mij niet hoefte... ik kreeg er alleen maar een gevoel van dat er iets mis was met mij. Ik zou zeggen... zolang hij er geen last van heeft... is het wel echt nodig?
zaterdag 13 november 2021 om 14:53
Wilde dat ik in mij tijd de juiste diagnose met bijbehorende medicatie had gekregen...
Had mij een 30 jaar lange lijdensweg bespaard met als titel: opgroeien en je leven leiden
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
zaterdag 13 november 2021 om 15:00
ik vind de videos van Tracey Marks wel helpend, je kunt er wellicht ook goede tips vinden
https://www.youtube.com/watch?v=XujjmPmclbU
https://www.youtube.com/watch?v=NAT9pFN2GqU
https://www.youtube.com/watch?v=XujjmPmclbU
https://www.youtube.com/watch?v=NAT9pFN2GqU
If your life feels like a rocky, bumpy mess, just remember: people gaze at the Grand Canyon in awe- C. Celini
