Zorgen… pieker me suf

Fijn dat je leest. Ik wil graag even wat van me afschrijven. Eigenlijk ben ik vooral op zoek naar herkenning en ervaring. Ik ben de laatste tijd mezelf een beetje kwijt. Het is moeilijker voor me om te relativeren, los te laten en te vertrouwen. En dan vooral richting mijn 2 jongens van 11 en 13 jaar. Ik heb er last van dat ik zo vaak over ze pieker en me zorgen maak.

Het is ook niet altijd makkelijk om 2 kinderen te hebben die allebei niet in 'het stramien' passen, wat dat dan ook is. De ene heeft ADHD en de andere is sociaal onhandig, teruggetrokken en zonder vrienden.
Met de jongste gaat het momenteel best goed, maar zijn we ontzettend aan het puzzelen met juiste medicatie (moeilijk als controlfreak). De oudste is vooral gesloten en laconiek. En soms zonder zelfvertrouwen. Zegt het prima te vinden veel alleen te zijn, maar we weten niet in hoeverre dit een echte keuze is. Hij lijkt er zelf niet mee te zitten dat hij weinig aansluiting heeft op school en geen vrienden heeft, maar wij vinden het wel belangrijk dat hij zich ontwikkelt met leeftijdsgenoten om zich heen. Het breekt mijn hart als zijn mentor vertelt dat hij eigenlijk heel vaak alleen zit op school. En ik kan me niet voorstellen dat mijn zoon daar geen last van heeft. Om o.a. deze redenen heeft hij volgende week een intake bij een kinderpsycholoog. Terwijl dit van hem eigenlijk niet zo nodig hoeft.

Wij als ouders (uit elkaar, co-ouderschap en prima contact) hebben best vaak zorgen. Nou ja, ik heb vooral veel zorgen en pieker me suf. Ik wil zo graag dat het goed gaat met m'n kinderen, maar draai daar nogal in door. Ik denk erover hier zelf hulp voor te zoeken, maar weet nog niet op welke manier.

Wie herkent zich in het zorgen maken en piekeren?
Wie heeft er tips om los te laten?
Mijn mantra is altijd 'ik heb vertrouwen en richt me op het positieve' Ik hoop dat ik me die snel weer eigen kan maken.