Psyche
alle pijlers
zus verloren
zondag 16 november 2008 om 13:07
zondag 16 november 2008 om 13:39
nah het lijkt of ze vergeten is. en het is een deel van mijn leven wat nooit zal weg gaan en ik ook helemaal niet wil vergeten. ik blijf niet hangen met me leven ga wel gewoon verder en ik wist dat ze een keer zou gaan omdat het al lang niet goed ging, maar in het begin vragen mensen nog wel eens hoe het was maar da is voorbij. alsof ik het ook vergeten ben en er niet meer mee rond loop of zo. ik weet iedereen gaat verder maar is het zo raar dat je er af en toe nog wel over wil praten? bij mij is nog regelmatig het besef dat ik ze gewoon nooit meer zal zien. en ja dat valt dan nog wel eens koud op mijn dak ook al is het zo ongeveer anderhalf jaar geleden. ik wil niet zielig gevonden worden of zo hoor dat helemaal niet.
zondag 16 november 2008 om 14:22
Hallo 'Tjikkieee,
Mijn oudste zus met wie ik onafscheidelijk was heeft ook zelfmoord gepleegd. Ik kan je vertellen dat zij de eerste 7 jaar geen dag en dan bedoel ik ook echt geen dag uit mijn gedachten is geweest.
Niet dat ik dus elke dag verdrietig was, nee dat niet, maar ik dacht wel elke dag aan haar, gewoon over wie ze was en hoe wij samen waren. Nu gaat er wel eens een dag voorbij dat ik niet aan haar gedacht heb.
Eigenlijk wist ik mijn hele leven al dat ze op een dag zou vertrekken, ze heeft er namelijk altijd tegen mij over gesproken.
We hebben er heel wat discussies over gevoerd.
Het is nu 12 jaar geleden dat ze overleed en het voelt nog steeds als een gemis.
Ook nu ik zelf ouder wordt zie ik in dat ze misschien helemaal niet dood wilde maar dat ze niet wist hoe te leven. Onze jeugd ging niet bepaald over rozen en daarbij kwam ook nog een keer dat zij geadopteerd was door mijn ouders die het als opvoeders niet slechter hadden kunnen doen. Niet dat ik mijn ouders slechte mensen vind maar ze konden absoluut niet met kinderen omgaan.
Wat dat betreft had mijn zus het niet getroffen.
Misschien klinkt het wat vreemd maar haar dood heeft ook een aantal positieve veranderingen in mijn leven meegebracht, waarvoor ik haar ook dankbaar ben.
Ik kom soms een oude vriendin van haar tegen die me dan altijd begroet met Hey daar hebben we het zusje van ....... . Vind het dan zo fijn dat haar naam hardop wordt genoemd, echt een bevestiging van haar bestaan.
Ik wens je veel sterkte.
April71
Mijn oudste zus met wie ik onafscheidelijk was heeft ook zelfmoord gepleegd. Ik kan je vertellen dat zij de eerste 7 jaar geen dag en dan bedoel ik ook echt geen dag uit mijn gedachten is geweest.
Niet dat ik dus elke dag verdrietig was, nee dat niet, maar ik dacht wel elke dag aan haar, gewoon over wie ze was en hoe wij samen waren. Nu gaat er wel eens een dag voorbij dat ik niet aan haar gedacht heb.
Eigenlijk wist ik mijn hele leven al dat ze op een dag zou vertrekken, ze heeft er namelijk altijd tegen mij over gesproken.
We hebben er heel wat discussies over gevoerd.
Het is nu 12 jaar geleden dat ze overleed en het voelt nog steeds als een gemis.
Ook nu ik zelf ouder wordt zie ik in dat ze misschien helemaal niet dood wilde maar dat ze niet wist hoe te leven. Onze jeugd ging niet bepaald over rozen en daarbij kwam ook nog een keer dat zij geadopteerd was door mijn ouders die het als opvoeders niet slechter hadden kunnen doen. Niet dat ik mijn ouders slechte mensen vind maar ze konden absoluut niet met kinderen omgaan.
Wat dat betreft had mijn zus het niet getroffen.
Misschien klinkt het wat vreemd maar haar dood heeft ook een aantal positieve veranderingen in mijn leven meegebracht, waarvoor ik haar ook dankbaar ben.
Ik kom soms een oude vriendin van haar tegen die me dan altijd begroet met Hey daar hebben we het zusje van ....... . Vind het dan zo fijn dat haar naam hardop wordt genoemd, echt een bevestiging van haar bestaan.
Ik wens je veel sterkte.
April71
zondag 16 november 2008 om 14:25
Eerst maar een
Lieve tsjikieee ik heb hier geen ervaring mee. Maar het eerste wat bij mij op komt n.a.v. je verhaal is dat je vast heel veel van je zus hield/houdt. Dus is het toch niet vreemd dat je nog aan haar denkt. Ik denk dat het veel triester was geweest als je nooit meer aan haar zou denken. In mijn ogen zijn mensen pas dood als er niet meer aan hen wordt gedacht.
Lieve tsjikieee ik heb hier geen ervaring mee. Maar het eerste wat bij mij op komt n.a.v. je verhaal is dat je vast heel veel van je zus hield/houdt. Dus is het toch niet vreemd dat je nog aan haar denkt. Ik denk dat het veel triester was geweest als je nooit meer aan haar zou denken. In mijn ogen zijn mensen pas dood als er niet meer aan hen wordt gedacht.
zondag 16 november 2008 om 14:36
Mensen vinden het vaak moeilijk om met iemand te praten die een ingrijpende gebeurtenis zoals met jouw zuster hebben meegemaakt. Ik moet bekennen dat ik het wel begrijp, maar ook ergerlijk vind. Ik ben van mening dat je altijd wel kan vragen aan iemand hoe het met die persoon gaat en dan merk je vanzelf wel of iemand daar over wil praten, ja of nee.
Voor jou is er heel veel gebeurd. Kijk, ziekte is soms omvermijdelijk, dwingend. Zelfmoord is een (moeilijke) keuze van iemand. Bij ziekte weet je dat het kan gebeuren, al is elk moment altijd te vroeg. Bij zelfmoord zit de achterblijver vaak ook nog met een soort schuldgevoel: heb ik iets verzuimd, over het hoofd gezien, was ik er wel toen die en die mij nodig had? Dat schuldgevoel, wat niet zo is maar begrijpelijk is dat je dat kan voelen, moet ook slijten, net als de dood van iemand, ongacht oorzaak.
Rouwen heeft geen tijdslimiet. De een praat er nooit meer over, de ander rouwt na 70 jaar nog door. Ik kan me ook vreselijk ergeren aan mensen die zeiden tegen mijn moeder: kom op, het is nou 3 maanden verder, nou moet je er over heen zijn. Ben bij die mensen met mijn moeder opgestapt en nooit meer terug gekomen, ondanks hun excuses, achteraf. Vond de opmerking eenvoudigweg stom, harteloos, gevoelloos.
Het rare is altijd wel, voor iedereen gaat het leven gewoon verder, ondanks jouw ellende. Maar dat je erover wilt praten vind ik heel normaal. Wat voor reacties krijg je als je aangeeft dat je er over wilt praten?
Voor jou is er heel veel gebeurd. Kijk, ziekte is soms omvermijdelijk, dwingend. Zelfmoord is een (moeilijke) keuze van iemand. Bij ziekte weet je dat het kan gebeuren, al is elk moment altijd te vroeg. Bij zelfmoord zit de achterblijver vaak ook nog met een soort schuldgevoel: heb ik iets verzuimd, over het hoofd gezien, was ik er wel toen die en die mij nodig had? Dat schuldgevoel, wat niet zo is maar begrijpelijk is dat je dat kan voelen, moet ook slijten, net als de dood van iemand, ongacht oorzaak.
Rouwen heeft geen tijdslimiet. De een praat er nooit meer over, de ander rouwt na 70 jaar nog door. Ik kan me ook vreselijk ergeren aan mensen die zeiden tegen mijn moeder: kom op, het is nou 3 maanden verder, nou moet je er over heen zijn. Ben bij die mensen met mijn moeder opgestapt en nooit meer terug gekomen, ondanks hun excuses, achteraf. Vond de opmerking eenvoudigweg stom, harteloos, gevoelloos.
Het rare is altijd wel, voor iedereen gaat het leven gewoon verder, ondanks jouw ellende. Maar dat je erover wilt praten vind ik heel normaal. Wat voor reacties krijg je als je aangeeft dat je er over wilt praten?
zondag 16 november 2008 om 14:36
hey hey,
dank voor jullie reacties:) doet me wel goed.
ik moet zeggen dat ik me heel erg in het verhaal van april kan plaatsen.en hoewel wij geen slechte jeugd hebben gehad heeft ze vanaf het moment dat zij het huis verliet eigenlijk alleen maar pech gehad. ze heeft in een paar jaar meedere pogingen ondernomen en er vaak over gesproken alleen denk ik ook wel eens dat het eigenlijk een zoveelste schreeuw om aandacht was en dat ze niet daadwerkelijk wilde gaan. hulp voor haar was er niet en ook verplichte opname deden ze niet terwijl ze zelf riep dat ze "gek" was en zo graag geholpen wilde worden. daarom is het misschien ook moeilijker te accepteren.
dank voor jullie reacties:) doet me wel goed.
ik moet zeggen dat ik me heel erg in het verhaal van april kan plaatsen.en hoewel wij geen slechte jeugd hebben gehad heeft ze vanaf het moment dat zij het huis verliet eigenlijk alleen maar pech gehad. ze heeft in een paar jaar meedere pogingen ondernomen en er vaak over gesproken alleen denk ik ook wel eens dat het eigenlijk een zoveelste schreeuw om aandacht was en dat ze niet daadwerkelijk wilde gaan. hulp voor haar was er niet en ook verplichte opname deden ze niet terwijl ze zelf riep dat ze "gek" was en zo graag geholpen wilde worden. daarom is het misschien ook moeilijker te accepteren.
zondag 16 november 2008 om 14:45
Tsjikkieee, heb je nog familie/ouders of vriendinnen van haar die je kan spreken? Dat je zelf probeert om zo nu en dan herinneringen op te halen. Of vraagt hun eens hun herinneringen op te schrijven voor je. En schrijf ook zelf dingen op, ik merk zelf ook dat je in de loop van de jaren dingen meer gaat vergeten.
Mijn moeder en ik kunnen letterlijk niet goed met elkaar communiceren. Dus veel dingen kan ik over mijn vader en mijn broertje niet meer te weten komen. Ik heb haar in september voor haar verjaardag een boekje gegeven, Mam vertel ......., boekje van ongeveer 165 pagina's met vragen over van alles. De intentie is dat iemand het invult en het jou weer terug geeft zodat je ook meer weet over wat er in het verleden is gebeurd.
Wat je misschien ook een keer kan doen is al haar vriendinnen een avond uitnodigen, en met wat foto's en wat muziek wat herinneringen ophaald.
Heel veel sterkte!
Mijn moeder en ik kunnen letterlijk niet goed met elkaar communiceren. Dus veel dingen kan ik over mijn vader en mijn broertje niet meer te weten komen. Ik heb haar in september voor haar verjaardag een boekje gegeven, Mam vertel ......., boekje van ongeveer 165 pagina's met vragen over van alles. De intentie is dat iemand het invult en het jou weer terug geeft zodat je ook meer weet over wat er in het verleden is gebeurd.
Wat je misschien ook een keer kan doen is al haar vriendinnen een avond uitnodigen, en met wat foto's en wat muziek wat herinneringen ophaald.
Heel veel sterkte!
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
zondag 16 november 2008 om 14:49
Mijn broer is nu 17 jaar dood, mijn zus 4. Het is niet dat ik dagelijks aan ze denk. Ik ben ook niet altijd verdrietig als ik aan denk.
Maar er is een soort heilig weten, er is altijd ergens, ver weg op de achtergrond, het besef dat ze er niet meer zijn en dat ik ze nooit meer zal zien.
Dat klinkt heftiger misschien dan het is, ik weet niet hoe ik het anders moet beschrijven. Ik heb gewoon een dode broer en een dode zus, dat hoort bij mij.
En ja, na een paar maanden vragen mensen niet meer hoe het gaat, lijkt het alsof ze je broer / zus zijn vergeten, alsof ze jouw verdriet zijn vergeten, alsof hun eigen sores belangrijker is.
Zo werkt het en dat is goed. Het lijkt keihard, maar je kan nu eenmaal niet alle leed van je vrienden / bekenden / collega's bovenaan je 'prioriteitenlijstje' hebben staan. In jouw leven gaat jouw sores op een bepaald moment weer voor, zo werkt dat.
Dat neemt niet weg dat het een pijnlijke gewaarwording is, daar weet ik alles van.
Maar er is een soort heilig weten, er is altijd ergens, ver weg op de achtergrond, het besef dat ze er niet meer zijn en dat ik ze nooit meer zal zien.
Dat klinkt heftiger misschien dan het is, ik weet niet hoe ik het anders moet beschrijven. Ik heb gewoon een dode broer en een dode zus, dat hoort bij mij.
En ja, na een paar maanden vragen mensen niet meer hoe het gaat, lijkt het alsof ze je broer / zus zijn vergeten, alsof ze jouw verdriet zijn vergeten, alsof hun eigen sores belangrijker is.
Zo werkt het en dat is goed. Het lijkt keihard, maar je kan nu eenmaal niet alle leed van je vrienden / bekenden / collega's bovenaan je 'prioriteitenlijstje' hebben staan. In jouw leven gaat jouw sores op een bepaald moment weer voor, zo werkt dat.
Dat neemt niet weg dat het een pijnlijke gewaarwording is, daar weet ik alles van.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
zondag 16 november 2008 om 14:50
Tsjikkieee,
"een schreeuw om aandacht" ineens herinner ik weer hoe mijn ouders omgingen met het gedrag van mijn zus. Hoe vaak ik ze niet heb horen zeggen dat ze nu maar eens normaal moest gaan doen en wat meer zelfvertrouwen moest hebben en niet zo raar moest doen voor een beetje aandacht.
Misschien schreeuwen mensen met een doodswens ook wel om aandacht, maar het is meer een HELP ME NOU schreeuw dan alleen IK WIL AANDACHT.
Mijn zus heeft wel allerlei verpichte therapieen gedaan en op een gesloten afdeling gezeten, in mijn optiek maar wie ben ik ging het na elke behandeling iets slechter ipv beter met haar.
Je zegt het lijkt wel of mensen gewoon zo maar doorgaan met leven, ook ik ken dat gevoel het liefste wilde ik dat iedereen die haar een beetje kende steeds over haar sprak. Natuurlijk werkt dat niet zo in de werkelijkheid, maar vaak als ik haar naam noemde ging men er wel over verder. Soms weten mensen ook niet zo goed .hoe ze erover moeten beginnen.
April
"een schreeuw om aandacht" ineens herinner ik weer hoe mijn ouders omgingen met het gedrag van mijn zus. Hoe vaak ik ze niet heb horen zeggen dat ze nu maar eens normaal moest gaan doen en wat meer zelfvertrouwen moest hebben en niet zo raar moest doen voor een beetje aandacht.
Misschien schreeuwen mensen met een doodswens ook wel om aandacht, maar het is meer een HELP ME NOU schreeuw dan alleen IK WIL AANDACHT.
Mijn zus heeft wel allerlei verpichte therapieen gedaan en op een gesloten afdeling gezeten, in mijn optiek maar wie ben ik ging het na elke behandeling iets slechter ipv beter met haar.
Je zegt het lijkt wel of mensen gewoon zo maar doorgaan met leven, ook ik ken dat gevoel het liefste wilde ik dat iedereen die haar een beetje kende steeds over haar sprak. Natuurlijk werkt dat niet zo in de werkelijkheid, maar vaak als ik haar naam noemde ging men er wel over verder. Soms weten mensen ook niet zo goed .hoe ze erover moeten beginnen.
April
zondag 16 november 2008 om 15:04
quote:april71 schreef op 16 november 2008 @ 14:57:
@ hoipipilangkous: Dat heilig weten zoals jij dat omschrijft dat herken ik zo goed!
@melanyvalarie: Boekje, wat een goed idee! Echt iets voor mijn moeder.Voor andere evt., je hebt het boekje ook Pap vertel .... en ook voor opa en oma heb je het. Voor het geval dat de moeder er niet meer is .....
@ hoipipilangkous: Dat heilig weten zoals jij dat omschrijft dat herken ik zo goed!
@melanyvalarie: Boekje, wat een goed idee! Echt iets voor mijn moeder.Voor andere evt., je hebt het boekje ook Pap vertel .... en ook voor opa en oma heb je het. Voor het geval dat de moeder er niet meer is .....
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
zondag 16 november 2008 om 15:05
De dood is voor mensen zo iets engs. Het is ook geen onwil dat men er niet over begint, maar onzekerheid, angst.
Onzekerheid over of ze er wel over mogen praten (terwijl jij denkt 'vraag er nou eens naar, ik ben m'n broer/zus verloren, je kán dat niet negeren)
Angst omdat praten over de dood, de dood 'dichtbij' brengt. Als jouw zus zelfmoord kan plegen, als jouw broer ziek is en sterft, als jouw ouders niet meer leven, fuck dan kan dat in mijn veilige leventje óók zomaar gebeuren.
Onzekerheid over of ze er wel over mogen praten (terwijl jij denkt 'vraag er nou eens naar, ik ben m'n broer/zus verloren, je kán dat niet negeren)
Angst omdat praten over de dood, de dood 'dichtbij' brengt. Als jouw zus zelfmoord kan plegen, als jouw broer ziek is en sterft, als jouw ouders niet meer leven, fuck dan kan dat in mijn veilige leventje óók zomaar gebeuren.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
woensdag 19 november 2008 om 18:06
donderdag 20 november 2008 om 16:35
Ik denk dat veel mensen een drempel ervaren om je ernaar te vragen, bang zijn om je weer verdrietig te maken. Ik merk met een goede vriend die vorig jaar zijn moeder heeft verloren dat hij het niet erg vindt dat ik er regelmatig wel naar vraag maar ik ervaar zelf die drempel ook. Terwijl ik tegelijkertijd denk dat hij het hetzelfde ervaart, er niet vaak over wil beginnen. Hij vindt het dus juist fijn dat ik het doe.
Maar het blijft lastig voor een ander, ik denk als je er wel graag over wil praten, mensen die van je houden het echt niet erg vinden als je erover begint, misschien wel heel erg fijn vinden dat je hun in vertrouwen neemt. Het is juist toch zo begrijpelijk, dat je haar mist, dat dat verdriet hoe dan ook blijft?
Dikke , ik hoop dat erover schrijven een beetje helpt.
Maar het blijft lastig voor een ander, ik denk als je er wel graag over wil praten, mensen die van je houden het echt niet erg vinden als je erover begint, misschien wel heel erg fijn vinden dat je hun in vertrouwen neemt. Het is juist toch zo begrijpelijk, dat je haar mist, dat dat verdriet hoe dan ook blijft?
Dikke , ik hoop dat erover schrijven een beetje helpt.
