Psyche
alle pijlers
zusje en vriend van mijn moeder haten elkaar
zondag 5 maart 2017 om 16:43
Misschien dat een van jullie iets herkent in dit verhaal, of tips kan geven?
Sinds 2,5 jaar heeft mijn moeder een hele leuke vriend met wie ze heel gelukkig is. Daarvoor woonde ze samen met mijn zusje (die niet de makkelijkste is) in een fijn appartement en riep ze vaak dat ze nooit meer aan een relatie zou beginnen.
Toch iemand aan de haak geslagen en ze zijn nog smoorverliefd op elkaar.
Een jaar geleden is ze bij hem ingetrokken en ging mijn zusje tijdelijk bij een vriend van mijn moeder wonen tot ze iets voor zichzelf vond. (zoals ik zei, mijn zusje is niet makkelijk, heeft geen opleiding en werkt af en toe in een kroeg, wil verder niks etc.)
De eerste paar maanden ging het goed tussen hun, maar daarna escaleerde dat snel in enorme haat en woede naar elkaar. Om het minste of geringste ontstaat er ruzie, vaak om niks..ze kunnen elkaar gewoon niet uitstaan. Hierdoor ben ik niet vaak meer thuis als een van hen er is. Het is gewoon niet gezellig.
Mijn moeder lijdt daaronder, ook al laat ze dat niet vaak merken. Afgelopen week kwam ik thuis en zat ze huilend op de bank. Dat brak mijn hart.. ze zei dat ze niet meer weet hoe of wat ze moet doen zodat het beter gaat tussen die twee. Ze voelt zich schuldig naar mijn zusje omdat ze is gaan samenwonen en uiteindelijk met iemand waarvan blijkt dat hij haar gewoon absoluut niet mag.
Ook zei ze dat ze denkt dat deze ruzies er uiteindelijk voor zorgen dat zij en haar vriend uit elkaar gaan, terwijl ze eigenlijk zo gelukkig zijn, het hele huis aan het verbouwen zijn tot hun droompaleis en een geregistreerd partnerschap hebben.
Ondertussen krijg ik van mijn zusje en van haar vriend constant gezeur over de ander te horen en probeer ik me neutraal op te stellen, maar dat gaat lastig.
is er iemand die bekend is in een soortgelijke of dezelfde situatie en hoe hier mee om te gaan?
Sinds 2,5 jaar heeft mijn moeder een hele leuke vriend met wie ze heel gelukkig is. Daarvoor woonde ze samen met mijn zusje (die niet de makkelijkste is) in een fijn appartement en riep ze vaak dat ze nooit meer aan een relatie zou beginnen.
Toch iemand aan de haak geslagen en ze zijn nog smoorverliefd op elkaar.
Een jaar geleden is ze bij hem ingetrokken en ging mijn zusje tijdelijk bij een vriend van mijn moeder wonen tot ze iets voor zichzelf vond. (zoals ik zei, mijn zusje is niet makkelijk, heeft geen opleiding en werkt af en toe in een kroeg, wil verder niks etc.)
De eerste paar maanden ging het goed tussen hun, maar daarna escaleerde dat snel in enorme haat en woede naar elkaar. Om het minste of geringste ontstaat er ruzie, vaak om niks..ze kunnen elkaar gewoon niet uitstaan. Hierdoor ben ik niet vaak meer thuis als een van hen er is. Het is gewoon niet gezellig.
Mijn moeder lijdt daaronder, ook al laat ze dat niet vaak merken. Afgelopen week kwam ik thuis en zat ze huilend op de bank. Dat brak mijn hart.. ze zei dat ze niet meer weet hoe of wat ze moet doen zodat het beter gaat tussen die twee. Ze voelt zich schuldig naar mijn zusje omdat ze is gaan samenwonen en uiteindelijk met iemand waarvan blijkt dat hij haar gewoon absoluut niet mag.
Ook zei ze dat ze denkt dat deze ruzies er uiteindelijk voor zorgen dat zij en haar vriend uit elkaar gaan, terwijl ze eigenlijk zo gelukkig zijn, het hele huis aan het verbouwen zijn tot hun droompaleis en een geregistreerd partnerschap hebben.
Ondertussen krijg ik van mijn zusje en van haar vriend constant gezeur over de ander te horen en probeer ik me neutraal op te stellen, maar dat gaat lastig.
is er iemand die bekend is in een soortgelijke of dezelfde situatie en hoe hier mee om te gaan?
donderdag 16 maart 2017 om 09:41
Lotte,
Wat erg, geen kind zou dat moeten voelen. En het was aan je ouders om je nooit het gevoel te geven en al helemaal niet te vertellen dat je ongepland/ongewenst was.
Ik denk eigenlijk dat het een heel goed idee is om de confrontatie met je vader aan te gaan. Want het lijkt de basis van alles te zijn.
Je moet een trots ontwikkelen, een trots op jou als persoon Lotte, de nog te ontdekken nieuwe Lotte, waar je extra trots op kan zijn, want die Lotte heeft al heel veel overwonnen. En die Lotte mag zeer zeker bestaan en ruimte innemen.
Sterker nog, jouw vrienden en familie en je vriendje zouden héél verdrietig zijn als je die ruimte niet meer zou innemen omdat je niet meer zou bestaan.....
Ik vind je inzichten ontzettend goed, en ik denk dat je op de goede, maar hele moeilijke, weg zit.
Wat erg, geen kind zou dat moeten voelen. En het was aan je ouders om je nooit het gevoel te geven en al helemaal niet te vertellen dat je ongepland/ongewenst was.
Ik denk eigenlijk dat het een heel goed idee is om de confrontatie met je vader aan te gaan. Want het lijkt de basis van alles te zijn.
Je moet een trots ontwikkelen, een trots op jou als persoon Lotte, de nog te ontdekken nieuwe Lotte, waar je extra trots op kan zijn, want die Lotte heeft al heel veel overwonnen. En die Lotte mag zeer zeker bestaan en ruimte innemen.
Sterker nog, jouw vrienden en familie en je vriendje zouden héél verdrietig zijn als je die ruimte niet meer zou innemen omdat je niet meer zou bestaan.....
Ik vind je inzichten ontzettend goed, en ik denk dat je op de goede, maar hele moeilijke, weg zit.
donderdag 16 maart 2017 om 11:48
Hier valt niet meer mee te praten.
Eerst een vocht tekort en dan in paniek raken wanneer er extra vocht wordt toegevoegd via een sonde.
En dan ook nog eens balen dat het lichaam minder dan een halve liter vocht extra heeft (die 0,4 kg).
Je bent gewoon geestelijk totaal gestoord. Je hebt totaal geen realiteitsbesef. Het enige wat je doet is die mentale parasiet verdedigen die jou langzaam maar zeker aan het vermoorden is. Leuk hoor al die plannen, dat reizen en afstuderen etc. Maar dat gaat nooit meer gebeuren, omdat jij liever in je hallucinaties blijft geloven terwijl je dood aan het gaan bent dan dat je eindelijk eens echt realistisch wordt.
Eerst een vocht tekort en dan in paniek raken wanneer er extra vocht wordt toegevoegd via een sonde.
En dan ook nog eens balen dat het lichaam minder dan een halve liter vocht extra heeft (die 0,4 kg).
Je bent gewoon geestelijk totaal gestoord. Je hebt totaal geen realiteitsbesef. Het enige wat je doet is die mentale parasiet verdedigen die jou langzaam maar zeker aan het vermoorden is. Leuk hoor al die plannen, dat reizen en afstuderen etc. Maar dat gaat nooit meer gebeuren, omdat jij liever in je hallucinaties blijft geloven terwijl je dood aan het gaan bent dan dat je eindelijk eens echt realistisch wordt.
Disclaimer: All presented text are opinionated and present only a written account of my mental state at that time.
donderdag 16 maart 2017 om 12:01
quote:jaw schreef op 16 maart 2017 @ 11:48:
Hier valt niet meer mee te praten.
Eerst een vocht tekort en dan in paniek raken wanneer er extra vocht wordt toegevoegd via een sonde.
En dan ook nog eens balen dat het lichaam minder dan een halve liter vocht extra heeft (die 0,4 kg).
Je bent gewoon geestelijk totaal gestoord. Je hebt totaal geen realiteitsbesef. Het enige wat je doet is die mentale parasiet verdedigen die jou langzaam maar zeker aan het vermoorden is. Leuk hoor al die plannen, dat reizen en afstuderen etc. Maar dat gaat nooit meer gebeuren, omdat jij liever in je hallucinaties blijft geloven terwijl je dood aan het gaan bent dan dat je eindelijk eens echt realistisch wordt.
+1
Bovendien denk ik dat dit topic werkt als een trigger voor mensen die hier gevoelig voor zijn of ook een eetstoornis hebben. Dit hoort niet meer op Relaties thuis.
Hier valt niet meer mee te praten.
Eerst een vocht tekort en dan in paniek raken wanneer er extra vocht wordt toegevoegd via een sonde.
En dan ook nog eens balen dat het lichaam minder dan een halve liter vocht extra heeft (die 0,4 kg).
Je bent gewoon geestelijk totaal gestoord. Je hebt totaal geen realiteitsbesef. Het enige wat je doet is die mentale parasiet verdedigen die jou langzaam maar zeker aan het vermoorden is. Leuk hoor al die plannen, dat reizen en afstuderen etc. Maar dat gaat nooit meer gebeuren, omdat jij liever in je hallucinaties blijft geloven terwijl je dood aan het gaan bent dan dat je eindelijk eens echt realistisch wordt.
+1
Bovendien denk ik dat dit topic werkt als een trigger voor mensen die hier gevoelig voor zijn of ook een eetstoornis hebben. Dit hoort niet meer op Relaties thuis.
donderdag 16 maart 2017 om 13:36
quote:LotteL schreef op 15 maart 2017 @ 12:55:
Dat gevoel heb ik wel, maar kan zijn dat het niet zo is.
Geen idee.. als kind wilde ik ook nooit een pleister als ik was gevallen.. ik moet vaak "door de pijn heen".
En tijdens een van mijn opnames heb ik een te hoge dosis AD gekregen waardoor het leek alsof ik speed had genomen en uiteindelijk te snel afgebouwd waardoor ik afkick verschijnselen kreeg. Uiteindelijk is die fout erkend, maar nu ook angstig daardoor. Omdát ik er zo op tegen ben, toen gedwongen medicatie had en dat zo verliep..
Wat raar. Wat voor AD was dit dan? Normaal gesproken moet je AD maanden slikken om een spiegel op te bouwen. Een te hoge AD spiegel doet bij mijn weten ook niets. Net als paracetamol slikken als je geen klachten hebt, dan ga je je ook niet beter dan goed voelen, zeg maar.'
Bij een (te) hoge dosis wordt je suf, sloom en afwezig volgens mij. Of zit ik er naast?
Dat gevoel heb ik wel, maar kan zijn dat het niet zo is.
Geen idee.. als kind wilde ik ook nooit een pleister als ik was gevallen.. ik moet vaak "door de pijn heen".
En tijdens een van mijn opnames heb ik een te hoge dosis AD gekregen waardoor het leek alsof ik speed had genomen en uiteindelijk te snel afgebouwd waardoor ik afkick verschijnselen kreeg. Uiteindelijk is die fout erkend, maar nu ook angstig daardoor. Omdát ik er zo op tegen ben, toen gedwongen medicatie had en dat zo verliep..
Wat raar. Wat voor AD was dit dan? Normaal gesproken moet je AD maanden slikken om een spiegel op te bouwen. Een te hoge AD spiegel doet bij mijn weten ook niets. Net als paracetamol slikken als je geen klachten hebt, dan ga je je ook niet beter dan goed voelen, zeg maar.'
Bij een (te) hoge dosis wordt je suf, sloom en afwezig volgens mij. Of zit ik er naast?
donderdag 16 maart 2017 om 14:28
Ik wilde die sonde er niet bewust uittrekken, dat ging in paniek. Ja, ik heb daar spijt van en sonde is sinds 12 uur losgekoppeld.
Wat me zou helpen is dagbesteding of therapie. Dan heb ik afleiding en kan ik met de oorzaak aan de gang. Alleen symptoombestrijding en verder niets werkt niet.
Vanaf cardiologie ga ik naar de PAAZ, zodat ik constructief met dingen aan de slag kan.
Maar dat kan pas als mijn lichaam daar sterk genoeg voor is.
Gesprek met psychiater was heel fijn en verhelderend. Had het gevoel dat ze met me meedacht en in zekere zin de AN begrijpt en waarom ik het zo moeilijk vind om me over te geven aan de situatie nu. Ze legt me niets op, maar legt me keuzes voor en dat voelt super fijn.
De AN heeft niet het gevoel of de drang om tegen haar te vechten, mijn gezonde ik al helemaal niet.
Concreet hebben we afgesproken dat ik vanaf 22 tot 10 uur sonde krijg toegediend, ik ga kcal rijkere producten eten en ik mag met mn moeder steeds max 30 min naar buiten in de rolstoel.
Heb van haar een aantal opdrachten gekregen en die gaan we morgen bespreken. Dan komt mijn moeder ook. Dus hebben we met zn 3en een gesprek over hoe het gaat en hoe verder. Ook gezien mijn zusje, zij mag morgen van de IC af en heeft een intake bij verslavingszorg.
Mijn zusje blijft een tijdje bij mijn moeder, daarom hadden P en zij gister gedoe en riep P dat hij de relatie wilde verbreken.
Dat en opeens verhoogde sonde zorgde voor die paniek. Geen excuus omdat ding eruit te trekken.
En ook al denken jullie dat ik niet besef dat het vijf voor twaalf is, dat heb ik wel. Alleen de AN heeft nog teveel invloed.
Ik ga ook niet meer strijden tegen wat helpt. Ben fysiek en mentaal te moe daarvoor. Gisteravond heeft me een beetje gebroken vanbinnen en ik wil die AN muur afbreken.
Wat me zou helpen is dagbesteding of therapie. Dan heb ik afleiding en kan ik met de oorzaak aan de gang. Alleen symptoombestrijding en verder niets werkt niet.
Vanaf cardiologie ga ik naar de PAAZ, zodat ik constructief met dingen aan de slag kan.
Maar dat kan pas als mijn lichaam daar sterk genoeg voor is.
Gesprek met psychiater was heel fijn en verhelderend. Had het gevoel dat ze met me meedacht en in zekere zin de AN begrijpt en waarom ik het zo moeilijk vind om me over te geven aan de situatie nu. Ze legt me niets op, maar legt me keuzes voor en dat voelt super fijn.
De AN heeft niet het gevoel of de drang om tegen haar te vechten, mijn gezonde ik al helemaal niet.
Concreet hebben we afgesproken dat ik vanaf 22 tot 10 uur sonde krijg toegediend, ik ga kcal rijkere producten eten en ik mag met mn moeder steeds max 30 min naar buiten in de rolstoel.
Heb van haar een aantal opdrachten gekregen en die gaan we morgen bespreken. Dan komt mijn moeder ook. Dus hebben we met zn 3en een gesprek over hoe het gaat en hoe verder. Ook gezien mijn zusje, zij mag morgen van de IC af en heeft een intake bij verslavingszorg.
Mijn zusje blijft een tijdje bij mijn moeder, daarom hadden P en zij gister gedoe en riep P dat hij de relatie wilde verbreken.
Dat en opeens verhoogde sonde zorgde voor die paniek. Geen excuus omdat ding eruit te trekken.
En ook al denken jullie dat ik niet besef dat het vijf voor twaalf is, dat heb ik wel. Alleen de AN heeft nog teveel invloed.
Ik ga ook niet meer strijden tegen wat helpt. Ben fysiek en mentaal te moe daarvoor. Gisteravond heeft me een beetje gebroken vanbinnen en ik wil die AN muur afbreken.
donderdag 16 maart 2017 om 15:24
Je moeder zou je buiten haar gedoe met haar vriend moeten laten. Jij hebt daar niks mee te maken en je hebt al genoeg op je bordje. Jullie leunen emotioneel enorm op elkaar al van toen jij klein was.
Voelt misschien fijn dat iemand je vertrouwt en je nodig heeft, maar daardoor leert iemand niet emotioneel op eigen benen te staan en kan dat het proces tot beter worden alleen maar in de weg staan.
Voelt misschien fijn dat iemand je vertrouwt en je nodig heeft, maar daardoor leert iemand niet emotioneel op eigen benen te staan en kan dat het proces tot beter worden alleen maar in de weg staan.
donderdag 16 maart 2017 om 15:30
-
Ik denk persoonlijk dat het erg belangrijk is dat je begeleiding krijgt bij het onderliggende probleem en daarnaast nu ook op het gebied van eten. Iemand die jou kan helpen relativeren tijdens eet of weeg momenten. Krijg nu sterk de indruk dat het jouzelf nu niet lukt omdat te doen, ook al vraag je om hulp. Wat heel goed is! Echter niet toereikend genoeg denk ik.
Een eetstoornis werkt denk ik ook als een verslaving en net als bij verslavingen moet je daar echt he-le-maal mee klaar zijn en iets voor in de plaats terugkrijgen, een gezond iets.
Maar blijf vooral eerlijk naar jezelf, artsen en verpleging en je omgeving..
Ik denk persoonlijk dat het erg belangrijk is dat je begeleiding krijgt bij het onderliggende probleem en daarnaast nu ook op het gebied van eten. Iemand die jou kan helpen relativeren tijdens eet of weeg momenten. Krijg nu sterk de indruk dat het jouzelf nu niet lukt omdat te doen, ook al vraag je om hulp. Wat heel goed is! Echter niet toereikend genoeg denk ik.
Een eetstoornis werkt denk ik ook als een verslaving en net als bij verslavingen moet je daar echt he-le-maal mee klaar zijn en iets voor in de plaats terugkrijgen, een gezond iets.
Maar blijf vooral eerlijk naar jezelf, artsen en verpleging en je omgeving..
moderatorviva wijzigde dit bericht op 16-03-2017 21:12
Reden: maatregelen zijn genomen ivm dubbelnicken
Reden: maatregelen zijn genomen ivm dubbelnicken
% gewijzigd
