Zusje met depressie, wat doen???

Hallo allemaal,

Mijn kleine zusje van 17 heeft nu al 2 jaar een depressie en het wordt alleen maar erger.
Elke nare gebeurtenis in haar leven laat haar dieper in de put zakken. Zij is enorm gesloten en wilt met niemand praten over haar gevoelens en emoties. Deze wilt zij dan ook het liefste niet laten zien maar soms is het te veel en dan komt het er uit.

Mijn ouders hebben hun best gedaan om haar er weer boven op te krijgen maar het werkt niet. Zij zijn er zelf ook ziek van geweest, het kost zo veel energie omdat je een van de belangrijkste personen in je leven wilt helpen en het lukt niet. Het lijkt wel of zij de moed opgegeven hebben.

Zij is al bij verschillende psychologen in therapie geweest maar niks mag baten. Ik zie ook niet dat zij bijvoorbeeld actie moet ondernemen vanuit haar psycholoog zoals bijvoorbeeld minimaal 2 keer per week een stuk wandelen of de deur uit. Haar dagen gaan niet anders dan slapen en naar school gaan. Zij doet niets anders dan in haar kamer zitten en niks doen.

Het is zo erg dat zij soms angsten heeft in de nacht en ook dingen ziet en hoort. Soms hoor ik haar verdrietig zijn. Ik ben wel eens naar haar toe gegaan, ze lijkt het ergens fijn te vinden maar aan de andere kant kijkt ze mij ook zo weer de deur uit zodat zij haar emotie niet hoeft te tonen. Ik heb vaak gezegd dat ik er voor haar zal zijn om met haar te spreken en leuke dingen te doen omdat zij dat nodig heeft. Zij geeft aan dit te weten maar er gewoon geen zin in te hebben. Zij sneed zichzelf vaker om de stress niet meer te voelen of zij sloeg dan tegen de muren aan.

Het is mij een keer gelukt om tot haar door te dringen maar dit was een lange vervelende weg. Ik ben wel een uur bij haar gaan zitten en heb zodanig doorgedrongen over haar gevoel en de situatie dat ze in tranen uitbrak en me globaal kon vertellen (nog niet eens alles) waarom zij zich zo voelt. Ze vond het fijn om een arm om zich heen te hebben. Dit heeft ons beiden echter zo veel moeite gekost en het leek mij ook niet de ideale manier voor haar om elke dag op deze manier een gesprek te voeren. Daarom heb ik dit ook niet meer gedaan.

Vrolijke momenten zijn er zelden nog, zij maakt bijna geen oogcontact, is erg stil en heeft geen inbreng. Het liefst verdwijnt ze zo snel mogelijk weer haar kamer in. De laatste keer wanneer ik haar zag lachen was een maand terug, toen zij voor haar beste vriendin een hamster heeft gekocht en deze was ontsnapt. Ik ben met haar mee gegaan om deze te kopen met in mijn achterhoofd een gezellig zussen moment en om haar het gevoel te geven dat zij zichzelf kan zijn bij mij en dat het leven mooier is dan alleen de vier muren in je kamer.

Vroeger was zij vrolijk, sociaal, graag onder de mensen. Maar zij is altijd onzeker geweest en heel erg gevoelig.

Ik ben hopeloos, wij zijn hopeloos en zij is hopeloos. Wat kan ik doen? Ik ben haar zus en voel mij ook verantwoordelijk. Achteraf wil ik geen spijt hebben dat ik te weinig gedaan heb voor haar. Ik gun haar van harte alle geluk...

UPDATE

Vandaag is bekend geworden dat de depressie gepaard gaat met een licht verstandelijke beperking. Dit verklaart een hoop.
Nogsteeds lastig om hier mee om te gaan want uiteraard wens ik haar het beste en zie ik haar het liefste gelukkig...

parbleumondieu schreef: ↑

08-01-2019 08:48

Het kan zijn dat de psycholoog die ze nu heeft niet de juiste is voor je zusje.
Soms moet je doorzoeken tot er een behandelaar is die de juiste snaar weet te raken.
Dat zegt niks over de kwaliteit van de behandelaar, alleen over de interactie tussen behandelaar en cliënt.
Zou je zusje open staan voor een nieuwe poging?

Ik heb het hier nog niet met haar over gehad. Wel zie ik dat zij haar psycholoog toe laat. Ze heeft vaker bij vriendinnen gezegd dat zij het zat is om elke keer een nieuwe te zoeken, je moet dan ook telkens overnieuw je verhaal vertellen...
met vriendinnen doet zij ook niets meer, alleen chatten via de telefoon. Soms komt iemand onverwachts langs, dit lijkt ze te waarderen maar zij wilt dan ook dat zij niet lang blijven.

redbulletje schreef: ↑

08-01-2019 10:09

Ik noemde even vakantie als mijn persoonlijk voorbeeld, maar wellicht wordt zusje wel ultiem blij van nieuwe kleding of naar 'n concert van haar favoriete band etc.
Is al aan zusje gevraagd waar ze zelf behoefte aan heeft? En wat ze het liefst niet meer zou willen moeten?

Ja, zij zegt dan dat ze het niet weet.
Dit is tevens heel vaak haar antwoord..

Lucifer2018 schreef: ↑

08-01-2019 15:20

Dat is toch niet heel gek?

Is het misschien een idee voor je ouders, zus en misschien jou ( als je wil) om een psycho-educatie voor depressie te volgen? Kan je zus of jullie ouders bij haar behandelaar naar vragen. Dat geeft de patient zelf veel inzicht in de ziekte maar ook de omgeving. En ook worden daar behandelvormen en tips besproken.

Pas al je begrijpt wat een depressie echt is kan je gericht haar ondersteunen.
Niet om lelijk te doen ( echt niet hoor!) maar als je dat niet weet kan je sowieso niemand echt helpen/ondersteunen.
Je gaat dan vaak vanuit ene verkeerd perspectief dingen proberen, Die vaak averechts effect hebben.

Ik ben zelf ook depressief geweest en heb een opleiding psychologie gevolgd dus weet wel wat het inhoud. Bedankt voor je tips. Het is alleen zo veel anders om iemand die zo dicht bij je staat te helpen dan je cliënten. Het is niet met elkaar te vergelijken

Hallo allemaal
Vandaag is bekend geworden dat de depressie gepaard gaat met een licht verstandelijke beperking. Dit verklaart een hoop.
Nogsteeds lastig om hier mee om te gaan want uiteraard wens ik haar het beste en zie ik haar het liefste gelukkig...

Kia•Ora schreef: ↑

11-01-2019 07:35

Is er een nieuw behandelplan opgesteld?

Nee. Zij gaan nu wel kijken wat het beste bij haar past, maar het schiet niet echt op.