Psyche
alle pijlers
Zwanger van een gehandicapt kindje.. weghalen of niet?
donderdag 25 september 2008 om 18:18
Ik heb wel eens discussie met mijn vriend over het weghalen (aborteren) van een kindje als het gehandicapt is.
Hij is er zeker van dat hij het weg zou willen halen. Ik weet het niet zo goed.
Wat vinden jullie? Zouden jullie als je zwanger bent van een kindje met bijvoorbeeld het downsyndroom of een andere handicap het weg laten halen, als je het optijd weet?
Hij is er zeker van dat hij het weg zou willen halen. Ik weet het niet zo goed.
Wat vinden jullie? Zouden jullie als je zwanger bent van een kindje met bijvoorbeeld het downsyndroom of een andere handicap het weg laten halen, als je het optijd weet?
vrijdag 26 september 2008 om 11:34
Roos, zoals jou moeder het gezegd heb begrijp ik denk ik wel wat zij bedoelt. Je gunt niemand een ongezond en moeilijk leven. Het is helemaal vreselijk pijnlijk als het om je eigen kind gaat.
En het is niet zo dat ik het zelf niet weg zou laten halen ofzo. Misschien doe ik dat ook wel als dat moment daar is. Ik ben niet voor of tegen ofzo.
Het ging mij voornamelijk over de uitspraken zoals: blok aan je been en dat je zelf een beter leven zou hebben zonder een gehandicap kind etc...
Ik zou dan bijna zeggen: neem geen kinderen. Want je kunt de toekomst niet voorspellen. Als je daar zo negatief tegen aan kijkt, neem dan vooral geen kind dat misschien wel in de loop van zijn leven ziek wordt en een blok aan je been kan worden.
Ondanks dat een gehandicapt iemand veel zorg nodig heeft betekent niet dat zoiemand geen verrijking kan zijn aan je leven.
En het is niet zo dat ik het zelf niet weg zou laten halen ofzo. Misschien doe ik dat ook wel als dat moment daar is. Ik ben niet voor of tegen ofzo.
Het ging mij voornamelijk over de uitspraken zoals: blok aan je been en dat je zelf een beter leven zou hebben zonder een gehandicap kind etc...
Ik zou dan bijna zeggen: neem geen kinderen. Want je kunt de toekomst niet voorspellen. Als je daar zo negatief tegen aan kijkt, neem dan vooral geen kind dat misschien wel in de loop van zijn leven ziek wordt en een blok aan je been kan worden.
Ondanks dat een gehandicapt iemand veel zorg nodig heeft betekent niet dat zoiemand geen verrijking kan zijn aan je leven.
vrijdag 26 september 2008 om 11:36
Roosvrouw dank je voor de nuancering in dit verhaal. Ik heb zeer veel bewondering voor jouw openheid. Maar zeker ook bewondering voor de eerlijkheid van je moeder!
Ik herken me erg in je moeder op het gebied van zielsveel van je kind houden, maar wetend wat ik nu weet had ik gekozen voor een kinderloos leven.
@ High hopes... fijn zo'n toekomstbeeld voor mijn zoon
. Kan je me adressen opgeven waar ik mijn zoon nooit moet laten inschrijven?
Ik herken me erg in je moeder op het gebied van zielsveel van je kind houden, maar wetend wat ik nu weet had ik gekozen voor een kinderloos leven.
@ High hopes... fijn zo'n toekomstbeeld voor mijn zoon
. Kan je me adressen opgeven waar ik mijn zoon nooit moet laten inschrijven?
vrijdag 26 september 2008 om 11:37
Ex-collega van mij heeft 2 kinderen, 2 jongens. Toen de eerste geboren werd was er niet meteen duidelijk dat er iets ''mis'' was. Dat kwam pas na een tijdje. Die jongen is dus verstandelijk beperkt. Na een jaar of 8 kreeg ze haar tweede kind. Ook hier leek niks mis mee, maar hetzelfde probleem kwam pas na een tijdje aan het licht.
Ze houdt veel van haar kinderen, maar ze beseft ook dat ze nooit een normaal leven kunnen hebben. De jongens zitten nu sinds en jaar geloof ik beiden in een begeleid wonen project, zodat ze elkaar nog hebben om op terug te vallen.
Ik heb die collega overigens vaak genoeg zien huilen, als ze nadacht over ''later''. Dat zij en haar man er dan niet meer zijn, maar die jongens wel. En wie er dan de zorg voor ze overneemt. Als ze het opnieuws moest doen, had ze het anders gedaan zegt ze zelf. Ik kan me dat heel goed voorstellen.
Ze houdt veel van haar kinderen, maar ze beseft ook dat ze nooit een normaal leven kunnen hebben. De jongens zitten nu sinds en jaar geloof ik beiden in een begeleid wonen project, zodat ze elkaar nog hebben om op terug te vallen.
Ik heb die collega overigens vaak genoeg zien huilen, als ze nadacht over ''later''. Dat zij en haar man er dan niet meer zijn, maar die jongens wel. En wie er dan de zorg voor ze overneemt. Als ze het opnieuws moest doen, had ze het anders gedaan zegt ze zelf. Ik kan me dat heel goed voorstellen.
vrijdag 26 september 2008 om 11:37
Ehm, graag gedaan?
Weet je, het is zo lastig bij dit soort dingen dat wat je zo ongeveer ook vindt, voelt of denkt, er al heel snel een oordeel op geplakt wordt. Terwijl het voor mij ook heel goed naast elkaar kan bestaan soms. Kwaliteit van leven is nu eenmaal verdraaide subjectief en afgezien van diegenen met de insteek dat abortus nimmer en nooit acceptabel is, komt het veelal op dat onderwerp uit; wat vindt iemand nog kwaliteit van leven of niet.
En eerlijk gezegd; ik kan dat niet voor een ander beoordelen. Ik sta er in zoals ik er in sta. Iemand met precies hetzelfde syndroom en dezelfde beperkingen kan er wel eens totaal anders in staan. En dat mag.
vandaag ga ik van alles kunnen
vrijdag 26 september 2008 om 11:45
Maroetje, stel dat het mij overkomt, dan zou ik de zwangerschap af willen breken omdat ik dat het beste zou vinden voor het kind. Niet omdat het een blok aan mijn been is of omdat ik die zorg te groot vind. Een kind is nu eenmaal een zorg en er is altijd een risico dat een kind misschien om de een of andere reden veel extra zorg in zijn latere leven nodig zal hebben.
vrijdag 26 september 2008 om 11:48
Yoyo, een handicap is 'anders' zoals dat dan zo mooi gezegd wordt. En ik zal de laatste zijn die gaat roepen dat het leven met een handicap (of iemand met handicap in het gezin/de familie) niet enorm leuk, verrijkend en positief kan zijn. Alleen, ik snap de uitspraken over blok aan het been etc. wel.
Een béter leven is mij te zwart-wit, maar meer omdat het een totaalplaatje is dan dat het niet waar zou kunnen zijn. En ik kan me voorstellen dat soms het houden van en het positieve niet opweegt tegen de zorgen, het negatieve etc. Ik zie irl hoe een ouder gebroken kan worden om zorgen om een kind en kan me daardoor wel heel vaag indenken dat het misschien soms best wel eens naar een ander evenwicht kan doorslaan.
De toekomst kun je inderdaad niet voorspellen. En mensen die zeker weten dat ze geen enkele beperking, hoe klein dan ook aan kunnen? Tja, die zou ik ook adviseren om hun kinderwens te heroverwegen qua uitvoeren of niet. Anderzijds zit er voor mij een groot verschil tussen de wetenschap hebben dat iets zál gebeuren, of de káns dat iets kan gebeuren. Ik was er ooit meer zwart-wit in, maar ouder worden maakt me een softe drol.
Een béter leven is mij te zwart-wit, maar meer omdat het een totaalplaatje is dan dat het niet waar zou kunnen zijn. En ik kan me voorstellen dat soms het houden van en het positieve niet opweegt tegen de zorgen, het negatieve etc. Ik zie irl hoe een ouder gebroken kan worden om zorgen om een kind en kan me daardoor wel heel vaag indenken dat het misschien soms best wel eens naar een ander evenwicht kan doorslaan.
De toekomst kun je inderdaad niet voorspellen. En mensen die zeker weten dat ze geen enkele beperking, hoe klein dan ook aan kunnen? Tja, die zou ik ook adviseren om hun kinderwens te heroverwegen qua uitvoeren of niet. Anderzijds zit er voor mij een groot verschil tussen de wetenschap hebben dat iets zál gebeuren, of de káns dat iets kan gebeuren. Ik was er ooit meer zwart-wit in, maar ouder worden maakt me een softe drol.
vandaag ga ik van alles kunnen
vrijdag 26 september 2008 om 12:00
Ben ook nog jong hoor.
![;-]](https://forum.viva.nl/smilies/79_wink.gif){kind=small}
Kan 28 niet echt oud noemen, geloof ik. Wie weet, sta jij er als 88-jarige straks nog hetzelfde in. Niets mis mee, toch?Dat mag. Als dat niet mag, dan heb ik zelf ook een probleem. Had me nog zo voorgenomen niet meer mee te doen aan dit soort discussies en dat lukt altijd perfect tot iets je raakt.
vandaag ga ik van alles kunnen
. Ik kan het alleen maar met je eens zijn.
vrijdag 26 september 2008 om 12:06
Iedereen heeft zo zijn persoonlijke redenen om zo'n zwangerschap af te breken of door te laten gaan. Ik vind het geen van beiden fout, je moet doen wat je denkt dat je gelukkiger maakt. Voor mij zou dat zijn de zwangerschap afbreken.
Maar waarom wordt ik dan door sommige mensen hier afgebrand omdat ik die keuze voor mezelf zou maken? Ik maak hem toch niet voor iemand anders?
Maar waarom wordt ik dan door sommige mensen hier afgebrand omdat ik die keuze voor mezelf zou maken? Ik maak hem toch niet voor iemand anders?
vrijdag 26 september 2008 om 12:56
Highhopes, nee hoor, ook jij niet . Ik heb gisteravond een paar postings gedaan hier die niet in goede aarde vielen. Het maakt ook niet zoveel uit.
Ik vraag me alleen maar af waarom dit soort discussies altijd eindigen in tegenstellingen. Er is geen 'goed' of 'fout' in mijn ogen. Het is natuurlijk wel een ontzettend emotioneel beladen onderwerp.
. Ik heb gisteravond een paar postings gedaan hier die niet in goede aarde vielen. Het maakt ook niet zoveel uit.Ik vraag me alleen maar af waarom dit soort discussies altijd eindigen in tegenstellingen. Er is geen 'goed' of 'fout' in mijn ogen. Het is natuurlijk wel een ontzettend emotioneel beladen onderwerp.
vrijdag 26 september 2008 om 14:54
Ik moet zeggen dat ik van mening ben dat deze discussie redelijk genuanceerd blijft. En dat ik zelf steeds rustiger kan reageren, terwijl ik gisteren toch een stuk geagiteerder reageerde.
Tja goed en fout... denk eerder bewuster zijn van de keuzes die gemaakt kunnen worden. Openstaan, hoe moeilijk dat ook is, voor de mening van een ander. En daarbij kijken waar de ander vandaan komt. Vind het dus een waardevolle discussie!
@ High hopes wat een lief voorstel. Het is echt niet zo dat ik dagelijks zit te jammeren dat ik zo'n slecht leven heb. Tijdens zo'n discussie zet je e.e.a. toch zwarter/witter neer dan dat dit in het dagelijks leven beleefd. Oftewel dagelijks bedenken hoe zwaar en moeilijk e.e.a. is helpt je geen meter vooruit. Dus kies ik ervoor om te genieten van mijn mannetje.
Enne wij wonen in Vlaardingen
Tja goed en fout... denk eerder bewuster zijn van de keuzes die gemaakt kunnen worden. Openstaan, hoe moeilijk dat ook is, voor de mening van een ander. En daarbij kijken waar de ander vandaan komt. Vind het dus een waardevolle discussie!
@ High hopes wat een lief voorstel. Het is echt niet zo dat ik dagelijks zit te jammeren dat ik zo'n slecht leven heb. Tijdens zo'n discussie zet je e.e.a. toch zwarter/witter neer dan dat dit in het dagelijks leven beleefd. Oftewel dagelijks bedenken hoe zwaar en moeilijk e.e.a. is helpt je geen meter vooruit. Dus kies ik ervoor om te genieten van mijn mannetje.
Enne wij wonen in Vlaardingen
vrijdag 26 september 2008 om 15:02
Ik zou het niet doet. Weghalen dus. Ik heb een abortus ondergaan toen ik 32 was en hoewel ik daar achter sta, is het niet iets wat ik zou herhalen. Toen ik er achter kwam dat ik zwanger was van mijn nu vierjarige dochter, was ik al 15 weken zwanger en ik kon een trippletest laten doen. Op weg naar het laboratorium besloot ik de test niet te doen want ik zou het kindje hoe dan ook willen krijgen, gehandicapt of niet.
vrijdag 26 september 2008 om 15:57
:
Ik moet zeggen dat ik van mening ben dat deze discussie redelijk genuanceerd blijft. En dat ik zelf steeds rustiger kan reageren, terwijl ik gisteren toch een stuk geagiteerder reageerde.
Tja goed en fout... denk eerder bewuster zijn van de keuzes die gemaakt kunnen worden. Openstaan, hoe moeilijk dat ook is, voor de mening van een ander. En daarbij kijken waar de ander vandaan komt. Vind het dus een waardevolle discussie!
@ High hopes wat een lief voorstel. Het is echt niet zo dat ik dagelijks zit te jammeren dat ik zo'n slecht leven heb. Tijdens zo'n discussie zet je e.e.a. toch zwarter/witter neer dan dat dit in het dagelijks leven beleefd. Oftewel dagelijks bedenken hoe zwaar en moeilijk e.e.a. is helpt je geen meter vooruit. Dus kies ik ervoor om te genieten van mijn mannetje.
Enne wij wonen in Vlaardingen
Hahaha, meen je niet???Ik zit 5 a 6 dagen in de week in vlaardingen, bij mijn vriend!
Ik zeg ook niet dat je jammert hoor, kan me alleen wel goed voorstellen dat je wel graag eens tijd voor jullie 2tjes wil en dat een oppas moeilijk te krijgen is
vrijdag 26 september 2008 om 23:47
Ik werk met verstandelijk en meervoudig gehandicapte kindjes.. Ook met gedragsstoornissen.
Kan alleen zeggen: de ene handicap is de andere niet en het ene kind is het andere niet.
Sommige kindjes met een beperking hebben ontzettend veel mogelijkheden en kunnen heerlijk genieten van hun leven! Andere daar en tegen kunnen moeite krijgen met hun handicap, of zijn werkelijke kasplantjes. Al is dat heel hard om te zeggen.
Persoonlijk zou ik het kindje laten komen... Tenzij het van te voren is vastgesteld dat het kindje veel pijn zou hebben en nauwlijks levensvatbaar zou zijn.
Kan alleen zeggen: de ene handicap is de andere niet en het ene kind is het andere niet.
Sommige kindjes met een beperking hebben ontzettend veel mogelijkheden en kunnen heerlijk genieten van hun leven! Andere daar en tegen kunnen moeite krijgen met hun handicap, of zijn werkelijke kasplantjes. Al is dat heel hard om te zeggen.
Persoonlijk zou ik het kindje laten komen... Tenzij het van te voren is vastgesteld dat het kindje veel pijn zou hebben en nauwlijks levensvatbaar zou zijn.
vrijdag 26 september 2008 om 23:58
Ben nog maar net begonnen met lezen,maar wilde toch even inhaken aangezien er hier gesproken wordt over een waterhoofd (hydrocephalus).
Ik ben zelf geboren met een waterhoofd en nog een aangeboren aandoening en de artsen gaven mij weinig kans op een normaal leven bij de geboorte. Ze hadden mijn moeder (een 16-jarige) een verklaring laten tekenen dat ze mij zou laten sterven en dat ze dan konden onderzoeken wat er ' mis' was gegaan. Mijn opa heeft aangedrongen dat ze zouden opereren en de papieren verscheurd
Het is een zware weg geweest (1e jaar 6 operaties en leven hing aan een zijden draadje) Maar uiteindelijk ging het erg goed.
Ben inmiddels bijna 30, 8 operaties (totaal) verder en zelf moeder van 2 ' gezonde' kinderen.
Dus ja... wat is wijsheid?? Ook artsen kunnen er weleens (flink) naastzitten, want ondanks het feit dat ze me hooguit 2 jaar gaven ben ik er nog steeds.
zaterdag 27 september 2008 om 00:03
