Psyche
alle pijlers
Zwanger van een gehandicapt kindje.. weghalen of niet?
donderdag 25 september 2008 om 18:18
Ik heb wel eens discussie met mijn vriend over het weghalen (aborteren) van een kindje als het gehandicapt is.
Hij is er zeker van dat hij het weg zou willen halen. Ik weet het niet zo goed.
Wat vinden jullie? Zouden jullie als je zwanger bent van een kindje met bijvoorbeeld het downsyndroom of een andere handicap het weg laten halen, als je het optijd weet?
Hij is er zeker van dat hij het weg zou willen halen. Ik weet het niet zo goed.
Wat vinden jullie? Zouden jullie als je zwanger bent van een kindje met bijvoorbeeld het downsyndroom of een andere handicap het weg laten halen, als je het optijd weet?
donderdag 25 september 2008 om 21:19
Maar wat als je bewust 'n gehandicapt kind laat komen. Je eigen leven zal nooit meer worden wat 't was, want het blijft 'n blok aan je been. Het heeft geen kansen in de maatschappij, sterker, het kost de maatschappij alleen maar een hoop.
Natuurlijk kan 'n 6-jarige uit 'n boom vallen en daardoor gehandicapt raken, maar om als je nog de keuze hebt het gewoon maar ter wereld te laten komen vind ik nogal wat. En dan heb ik 't niet over de vermeende altruistische houding van de ouders die zoveel voor hun zorgenkindje over hebben, maar wat je dat kind aan doet, want de zorg in Nederland laat al te wensen over en als je als ouders er niet meer voor kunt zorgen moet zo'n schepseltje toch daar z'n laatste jaren slijten. Bovendien, doe je de rest van je gezin, familie, vrienden te kort als je gebonden bent aan 'n gehandicapt kind wat je minder makkelijk (of helemaal niet) kunt uitbesteden aan 'n oppas.
Natuurlijk kan 'n 6-jarige uit 'n boom vallen en daardoor gehandicapt raken, maar om als je nog de keuze hebt het gewoon maar ter wereld te laten komen vind ik nogal wat. En dan heb ik 't niet over de vermeende altruistische houding van de ouders die zoveel voor hun zorgenkindje over hebben, maar wat je dat kind aan doet, want de zorg in Nederland laat al te wensen over en als je als ouders er niet meer voor kunt zorgen moet zo'n schepseltje toch daar z'n laatste jaren slijten. Bovendien, doe je de rest van je gezin, familie, vrienden te kort als je gebonden bent aan 'n gehandicapt kind wat je minder makkelijk (of helemaal niet) kunt uitbesteden aan 'n oppas.
donderdag 25 september 2008 om 21:20
Weleens mensen van 80 in de weer gezien met het verzorgen van een meervoudig gehandicapt kind ? De wetenschap dat ze het niet lang meer kunnen , de fysieke pijn van het tillen etc. met hun almaar minder kunnende oude lijf ?
Nooit op vakantie geweest , altijd zorgen gehad , het gezin wat er onder geleden heeft ........ ok. dan heb je het " gedragen " ; maar heb je zelf dan een leuk leven gehad ? Of gaat het daar niet om volgens jou , dat het leven ook leuk moet zijn ?
Ik weet dat er ook ouders zijn die hun gehandicapte kind nooit / amper bezoeken . Zouden die eigenlijk voor of tegen abortus en prenatale onderzoek zijn ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 25 september 2008 om 21:23
donderdag 25 september 2008 om 21:26
Ik denk dat de meeste beginnende ouders er eigenlijk niet bij stil staan dat hun kindje ook niet-gezond ter wereld kan komen. Er van te voren bij stil staan of je op dat moment bereidt bent om ook voor een kind met beperkingen (wat dan ook) te willen zorgen is volgens mij alleen maar heel wijs. Dan kijk je namelijk verder dan alleen gillende hormonen (in mijn geval
).Op het moment dat je zwanger bent zal je al weer hele andere keuzes maken m.b.t. leven of dood omdat je als aanstaande moeder dan vaak al een band voelt met het kind in je buik.
Als je kind geboren is sta je voor het voldongen feit dat je verantwoordelijk bent voor het welzijn voor je kind. En komt er in de meeste gevallen, ik hou het genuanceerd, zo'n oergevoel van willen zorgen voor je kind naar boven. Dat het helemaal niet meer uitmaakt of je kind een beperking/ziekte heeft. Het is tenslotte jouw kind en daar moet iedereen vanaf blijven. Oftewel niets lelijks over zeggen enz.
Er zijn genoeg beperkingen/ziektes die niet meteen vanaf de geboorte duidelijk zijn. Daar kom je dan in de loop van de jaren achter. En dat kan een behoorlijke tegenvaller zijn. Want we moeten eerlijk blijven er zijn genoeg ouders die zieke/beperkte kinderen afstaan, omdat ze er niet voor kunnen of willen zorgen. Er is niet voor niets een speciale jeugdzorg-afdeling voor gehandicapten kinderen (William Schrikker Stichting). Die kinderen zijn in sommige gevallen beter af in een pleeggezin of leefgroep. Maar ja dat geldt natuurlijk ook voor de normale kinderen.
Ik denk dan ook dat je niet mag verwachten dat iedereen hetzelfde inzicht heeft als jij. Puur omdat ze niet hebben meegemaakt wat jij meemaakt. En dat kan je ze dan ook niet verwijten.
donderdag 25 september 2008 om 21:27
En stel nou dat je weet dat het leven met een gehandicapt broertje of zusje een héél stuk minder leuk wordt voor de kinderen die je nu al hebt ? Zou dat meewegen ? Zou je eigen fysieke / psychische gezondheid meewegen ? Of de kwaliteit van je relatie ? Of zou alles en iedereen ondergeschikt zijn aan
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 25 september 2008 om 21:29
donderdag 25 september 2008 om 21:30
donderdag 25 september 2008 om 21:32
ik heb laatst een verhaal ergens gelezen wan een vrouw die 14 keer!!!! een miskraam had gehad. De 15de keer bleek er wat mis te zijn met het kind, maar de zwangerschap werd voldragen. Nu zit de vrouw met een meisje waarvan het hoofdje niet groeit en het kind zit ook in een rolstoel en noem maar op. Levensverwachting is niet erg hoog. Ik vraag me dan af of je zo'n kind een plezier doet met het geboren laten worden, want zo'n kindje heeft ook pijn.
donderdag 25 september 2008 om 21:33
Ik denk dat het al anders is als je bewust op een bepaalde ziekte of afwijking laat testen wegens vergrote kans daarop . Ik denk dat je ook niet eerder écht blij kunt zijn van en genieten van de zwangerschap voor je weet of dát goed is . Die mensen zullen - hard gezegd - opgelucht ademhalen als het " alleen maar " een hazenlip heeft , of Down-syndroom .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 25 september 2008 om 21:33
Kan het wel eens zijn met je... minus de kosten voor de staat. Want criminelen, junkies ed zijn ook een enorme kostenpost. En dit is wat moeilijker te voorspellen vanaf een echo.
Ondanks de mooie woorden van het CDA en de Christenunie zijn ze alleen maar bezig om de zorg te verminderen. Een eventuele oppas krijg ik volgens mij niet eens meer vergoedt. En nee niet iedereen kan op mijn kind passen... en de ene oma die er is heeft ook recht op een eigen leven. Zij is niet verantwoordelijk voor mijn zoon. Maar soms zou ik weleens een avondje weg willen met mijn man... gewoon even weg.
donderdag 25 september 2008 om 21:33
BGB, ik héb die keuze niet, vind ik. Wettelijk gezien wel, maar moreel niet.
Ik kan me heel goed indenken dat een gehandicapt kind héél zwaar is.
Ik had een jongere buurjongen met het downsydroom. En waar alle buurkinderen alláng uit huis zijn (inclusief ikzelf) woont hij nu sinds kort in een instelling, zijn ouders hebben dagelijks zorgen over hem, zullen altijd voor hem moeten blijven zorgen en hij is ook niet het stereotype leuke vrolijke mongooltje, eerder agressief. Dus ik realiseer me heel goed hoe dat is.
Deze mensen hadden nog 5 andere kinderen, en ik kwam daar veel over de vloer en paste er op, dus ik weet hoeveel impact het heeft op de rest van het gezin.
Maar dan nog zou het voor mij geen reden zijn om abortus te laten plegen. Dat kind zou voor mij net zo waardevol zijn als mijn andere kinderen en net zoveel bestaansrecht hebben.
Ik kan me heel goed indenken dat een gehandicapt kind héél zwaar is.
Ik had een jongere buurjongen met het downsydroom. En waar alle buurkinderen alláng uit huis zijn (inclusief ikzelf) woont hij nu sinds kort in een instelling, zijn ouders hebben dagelijks zorgen over hem, zullen altijd voor hem moeten blijven zorgen en hij is ook niet het stereotype leuke vrolijke mongooltje, eerder agressief. Dus ik realiseer me heel goed hoe dat is.
Deze mensen hadden nog 5 andere kinderen, en ik kwam daar veel over de vloer en paste er op, dus ik weet hoeveel impact het heeft op de rest van het gezin.
Maar dan nog zou het voor mij geen reden zijn om abortus te laten plegen. Dat kind zou voor mij net zo waardevol zijn als mijn andere kinderen en net zoveel bestaansrecht hebben.
donderdag 25 september 2008 om 21:57
Mijn mening is in de loop van de tijd veranderd hierover.
Toen ik nog geen kindjes had, zou ik het ongeboren kind niet weg laten halen, zou ook geen prenataal onderzoek gedaan hebben.
Ik heb nu twee (geadopteerde) kinderen, en als ik nu zwanger zou zijn van een gehandicapt kind, zou mijn keus veel eerder op abortus vallen, hoe moeilijk het ook zou zijn.
Het heeft te maken met de verandwoordelijkheid die ik voel naar mijn kindjes die ik al heb.
Een van de kinderen heeft extra aandacht en attentie nodig, als er een ander kindje bij komt wat echt heel veel meer aandacht, verzorging ed nodig heeft, zou mijn kind wat ik al heb, behoorlijk in gedrang komen.
Maar echt zeker weten wat ik zou doen, weet ik niet.
Zal ik ook nooit weten, want zwanger worden kan ik toch niet.
Toen ik nog geen kindjes had, zou ik het ongeboren kind niet weg laten halen, zou ook geen prenataal onderzoek gedaan hebben.
Ik heb nu twee (geadopteerde) kinderen, en als ik nu zwanger zou zijn van een gehandicapt kind, zou mijn keus veel eerder op abortus vallen, hoe moeilijk het ook zou zijn.
Het heeft te maken met de verandwoordelijkheid die ik voel naar mijn kindjes die ik al heb.
Een van de kinderen heeft extra aandacht en attentie nodig, als er een ander kindje bij komt wat echt heel veel meer aandacht, verzorging ed nodig heeft, zou mijn kind wat ik al heb, behoorlijk in gedrang komen.
Maar echt zeker weten wat ik zou doen, weet ik niet.
Zal ik ook nooit weten, want zwanger worden kan ik toch niet.
donderdag 25 september 2008 om 22:14
Ik pak even jouw quote.
Mensen onderschatten zichzelf absoluut. En persoonlijk wilde ik nooit weten of er iets mis zou zijn met mijn kinderen , het zou hoe dan ook komen.
Inmiddels heb ik er 3, 2 eigen , 1 "stief"zoon die 100% bij ons woont.
Die laatste heeft zo ontzettend veel stoornissen ( die niet te zien zijn op echo's e.d. btw ) dat ik me inmiddels wel kan voorstellen dat mensen zeggen "nou, bedankt, maar doe maar niet dan" .
Deze jongen staat aan het begin van een opname, eerst 3 maanden, maar ws zal hij nooit in de maatschappij mee kunnen \ mogen gaan draaien. Hij is nog maar 7, en dan al zo'n harde levensverwachting.
Aan de buitenkant is er niets te zien. En wij als gezin "redden" ons wel, maar vraag me niet hoe. Mijn andere 2 kinderen lijden onder hem. Hij lijdt onder zijn stoornis en wij ( mijn partner en ik ) ook.
Ik riep vroeger altijd dat abortus sowieso moord is, maar eigenlijk weet ik het niet meer. Verhalen die ik hoor van kinderen zoals mijn zoon, die niet in een gezin wonen zoals de onze , zijn niet fraai. Zijn zielig en mensonterend.
Ik zou het niet zelf kunnen laten weghalen, maar de keus van andere mensen snap ik sinds kort stukken beter, want dit is ook echt echt echt geen pretje.
Het vooruitzicht voor de rest van mijn leven voor hem te moeten zorgen is gewoon zwaar. Je gaat er vanuit dat je kinderen uitvliegen en dat je dan een andere band met ze krijgt. Met hem gaat dat niet lukken. Hij zal altijd onze "kleine" jongen blijven, die als het ware altijd aan de hand genomen moet worden, en waarbij elk stapje heel voorzichtig gedaan moet worden.
Waarom pak ik jouw quote ? ( get to the point boro ) Ik denk dat mensen zich onderschatten, maar helaas overschatten mensen zichzelf ook, regelmatig. En daar worden dan kinderen de dupe van
Het blijft een moeilijke keus, en ik dank God op mijn blote knietjes dat ik die niet hoef te maken, niet voor mezelf en al helemaal niet voor een ander.
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
donderdag 25 september 2008 om 23:12
Sorry, maar dit vind ik echt een keiharde opmerking!
Mijn vriend heeft een zus met down en natuurlijk is het een hele zorg en zullen sommige dingen in het leven minder vanzelfsprekend zijn, maar dat zoiemand alleen maar een blok aan je been is?!
Je moet eens weten hoe vaak zij zegt: "Ik wil geen mongool meer zijn" en dan breekt mijn hart echt! Alsof mensen er zelf voor kiezen om niet gezond te zijn.
