Hoogteziekte (Ladakh)

het valt niet te voorspellen of je er last van gaat krijgen of niet, toen wij naar Peru gingen merkte ik het wel als we op grootte hoogte waren. Sneller buiten adem, slechter slapen en vooral manlief had veel last van hoofdpijn. Maar goed, dit zijn allemaal nog "milde" verschijnselen. Als je echt hoogteziekte gaat krijgen met long- of hersenoedeem zit er maar een ding op, afdalen.

Ik kreeg 't in Peru op 4000 meter. En onder hoogteziekte versta ik niet de standaard hoofdpijn en kortademigheid die iedereen krijgt. Het ergste was het non-stop moeten kotsen met bijbehorende buikkramp en schijterij. Het ging weer over toen we op de volgende locatie kwamen die slechts 2700 meter was. Het schijnt dat als je geleidelijk stijgt je minder kans loopt, wij vlogen met 't vliegtuig gelijk die hoogte in.

Je kunt er echt heel beroerd van worden. Google maar ns op "tips tegen hoogteziekte" en je vindt ten eerste wat het precies is, maar ook hoe je de kans hierop kunt verkleinen. Geniet van je reis!

Ik heb twee keer last van hoogteziekte gehad.



De eerste keer op de Kilimanjaro, en ik dacht echt dat ik het loodje zou leggen. Ik gaf op een gegeven moment zelfs bloed op...



De tweede keer was in Peru. Ik slikte al Diamox, in de hoop de symptomen in te dammen, maar ik was nog steeds ontzettend beroerd, kortademig en had erge hartkloppingen...



Mijn man daarentegen heeft beide keren nagenoeg nergens last van gehad. De een kan er blijkbaar gewoon beter tegen dan de ander.



Bereid je goed voor, en geniet van je vakantie. Alvast veel plezier!

Ik heb vorig jaar 4 maanden in Ecuador gezeten. Daar vlieg je in op 2800 meter. Nergens last van gehad, alleen als er wegen omhoog liepen was ik heel snel buiten adem.

Na een maand heb ik 3 maanden gewerkt op 3500 meter. Ook dat ging goed, behalve als ik moest stijgen. Met de kinderen even achter de school een heuveltje op en ik moest 10 minuten uithijgen.....

Voor de rest, ook met de bus van 3500 naar 5000 meter in een paar uur, maakte niet uit, daar paardrijden ook niet, tot we dus een stukje moesten lopen omdat het te stijl was voor de paarden. Dat ging dan drie stappen goed.

Na een paar dagen leerde ik dat het bij mij hielp om water/cola en snoep mee te nemen. Als ik dan buiten adem was hielpen deze dingen goed.

Maar ja, iedereen reageert anders, dat is van te voren niet te voorspellen, helaas.

Ik ben lopend van 2500 naar 3800 meter gegaan en inderdaad, hoogteziekte. Kortademig, hoofdpijn, niet kunnen slapen, enorm moe en zelfs in rust een enorm hoge hartslag. Ik hoorde mijzelf praten (net alsof je met je hoofd in een emmer staat) en zweette terwijl ik zat te rillen van de kou. Diamox ingenomen maar dat hielp niet veel.

Afgedaald naar 2800 meter, bijna 24 uur geslapen (er was toch ook niets anders te doen.. ) en toen ging het wel weer.



Wat anderen ook al schrijven: je kunt het niet voorkomen, als je het nog nooit hebt gehad is dat geen garantie voor de toekomst, en het is voor mij niet te zeggen dat ik het volgende keer 'dus' weer krijg.



In Bolivia en Peru heb ik iedere dag maté-thee gedronken (goor, smaakte naar hooi...) want dat schijnt te helpen tegen hoogteziekte: de lokale bevolking kauwt die bladeren ook.

Ik heb geen hoogteziekte gehad, en wijt dat maar aan die thee: anders heb ik die gore troep voor joker gedronken..

Ik heb zowel de cocathee gedronken als coca-bladeren gekauwt, maar dat hielp dus niets. Ook die diamox geslikt, maar dus ook geen effect. Je kunt maar pech hebben, of juist geluk, denk ik dan.

manlief kauwde zich het leplazerus op de coca-bladeren en had toch meer last dan ik (en ik kauwde die dingen niet want ik vond het echt niet te harden die smaak).

Ik heb zelf een rondreis Peru /Bolivia gemaakt. Deze reis werd voornamelijk met de bus gedaan. Er werd rekening gehouden met hoogteziekte door het reisschema er op aan te passen; dus relatief kleine stijgingen elke dag. Ik kan me het hoogste punt nog herinneren(5500m) . Ik kreeg zelf wel behoorlijk wat hoofdpijn. Er was ook iemand die helemaal 'out' ging .. begon te ijlen etc. Die moest tijdens de reis letterlijk aan de zuurstof. Na uitstappen uit de bus vielen er nog 2 mensen letterlijk om; ook aan de zuurstof dus! Er waren ook mensen die amper wat voelden... tja... Per mens erg verschillend dus...

Hoogteziekte-pillen zijn boven de 4000m wel aan te raden ... is mijn ervaring. 3500 meter is een hoogte wat je wat dingen begint te voelen ...

Ik heb ook hoogteziekte gehad, zodra je het krijgt moet je gewoon zorgen dat je afdaalt. Honderd meter kan al een heel verschil zijn!

Ik ben een paar jaar geleden ook een week in Leh geweest en heb nergens last van gehad, mijn vriend ook niet. Ik merkte wel dat mijn hartslag in het begin wat sneller was, ook in rust, en dat ik vlugger buiten adem raakte wanneer ik me inspande, maar verder geen enkel probleem. Ik zou je aanraden om in het begin even wat tijd te nemen om te acclimatiseren, ga niet op dag 1 een grote wandeling maken, maar doe nog even rustig aan, dan kan het heel goed zijn dat je nergens last van hebt. Maargoed, zoals anderen al schreven: je weet het niet van te voren en er valt ook niks te "trainen" ofzo dacht ik...

Maar ik zou zeker gaan en volop genieten, het is geweldig, echt een reis om nooit te vergeten! (En ook wel een verademing qua drukte, klimaat en hygiene vergeleken bij andere delen van Noord-India!)

Nauwelijks last van gehad in Peru op 4000 meter.

Hoi Tinkerbell,



Ben ik weer....



Niet te druk maken vantevoren, heeft geen zin. Je kunt je er niet op voorbereiden, maakt geen zak uit of je wel of geen goede conditie hebt, je krijgt hoogteziekte of niet. Eerdere keren geen last zegt niets. Ik ben meerdere keren hoog geweest (zo'n 6 keer inmiddels en ook echt hoog, 5600m) en zelf nooit last gehad van hoogteziekte (ik zeg maar dat ik goede kaarten heb:-)), maar bij reisgenoten wel echt behoorlijk heftige hoogteziekte gezien.



Het is normaal en niets om je zorgen over te maken dat je milde verschijnselen krijgt. Hoofdpijn (niet de migraine-achtige soort, dan is het wel mis), kortademigheid, slecht slapen en wild dromen, verminderder eetlust (als je juist veel meer honger hebt is dat een teken dat je goed aan het acclimatiseren bent). Als je jezelf in acht neemt en niet verder omhoog gaat zouden die met ene paar dagen weer moeten verdwijnen (kortademigheid duurt langer is mijn ervaring en ook dromen blijven, maar is niets om je zorgen over te maken).



Ergere verschijnselen zijn heftige hoofdpijn, overgeven, extreme vermoeidheid, desorientatie (en dat zelf niet door hebben, dus altijd ingrijpen, want het slachtoffer weet zelf niet hoe erg het is), rood of roze schuim ophoesten. Als dat gebeurt moet je meteen naar beneden.



Diamox helpt maar beperkt (als je dat wil niet hier regelen, in NL staan artsen er heel huiverig tegenover en krijg je het vaak niet, maar in India is het gewoon verkruigbaar bij de Pharmacy), en alleen tegen het cerebrale oedeem-verhaal en niet tegen long-oedeem. Diamox voorkomt hoogteziekte niet en ook als je Diamox slikt kan je hoogteziekte krijgen. Bij veel mensen werkt het echter best prima tegen milde verschijnselen. Wat je veel hoort is dat het alleen symptoombestrijding is, maar dat is niet waar. Als je je beter voelt met Diamox ben je ook echt beter.



Verder stijg met beleid. Probeer niet meer dan 400 meter per dag omhoog te gaan netto (dus je mag wel hoger klimmen, maar niet mees dan 400 meter hoger slapen). Vaak lukt dit niet door tijdgebrek of slechte opbouw van de trekking. Geeft niet, maar wees extra alert.

Als je van zeeniveau ineens naar Leh gaat, doe het een aantal dagen heel rustig aan. De eerste dag echt helemaal niets, de tweede iets meer en na 4 dagen zou je genoeg gewend moeten zijn om weer meer te kunnen. Elke keer dat je verder omhoog gaat kan je opnieuw ziek worden. Het kan ook zo zijn dat je in Leh geen last hebt, maar ineens op 4500 wel.

Verder heel veel water drinken. Dat helpt ook. Echt aan denken. Wat je normaal zou drinken (dus 2 liter ofzo) plus voor elke 1000 meter een liter per dag erbij, dus in Leh dan 5,5 liter. De hele dag door zoveel mogelijk. Dat scheelt echt!



Maak je niet teveel zorgen. Als je een beetje oplet is de kans dat het echt misgaat heel klein. Kan zijn dat je ziek wordt, maar kan ook heel erg meevallen. Als je ziek wordt in Leh kan je naar beneden, de laagste plekken in Ladakh zijn 2700, dikke kans dat je daar dan geen last hebt.

Ga je trouwens maar een weekje naar Ladakh? Da's best kort, aangezien je de eerste dagen niet zoveel mag doen. Wat wil je daar gaan doen? Alleen kloosters bezoeken of ook trekken?



Liefs,

Roos

Hoi Tinkerbell,



Ziet er goed uit. Jaipur en Agra zijn mega-hectisch, maar Dharamshala en Manali en de rest valt erg mee. Je gaat dus met de bus naar Leh? Dat scheelt alweer met acclimatiseren, nog een dagje of 2/3 denk ik, beetje afhankelijk van hoe je je voelt. Bij mij was het verschil tussen vliegen en bussen duidelijk te merken.

Het lijkt me wel genoeg hoor voor 3 weken.

Maareh, wat zijn nou je plannen in Ladakh?



Groetjes,

Roos

Kijk uit met die medicijnen "tegen" hoogteziekte. Volgens mij onderdrukken ze wel de symptomen, maar niet de ziekte.

Ik ben vorig jaar in Ladakh en Leh (mooi gebied!) geweest en had eveneens nergens last van. In Bolivia dan weer wel.



De één reageert wat heftiger op hoogteverschillen dan anderen. Mijn advies is, doe de klim rustig aan. Wen aan de hoogte en ga ik zeker geen forse inspanning leveren. Geef je lichaam de tijd om rode bloedcelletjes te maken

Hoi hoi,



@Noa: Nee hoor, die medicijnen verlichten wel degelijk de ziekte zelf, wat niet betekent dat je dan niet meer ziek kunt worden, maar niet dat het gevaarlijk is om ze te slikken omdat je dan niet meer door zou hebben dat je erg ziek bent ofzo. Gevaar zit 'm in het idee dat je niet ziek zou kunnen worden met medicijnen en dan dus niet meer oplet.



@Tinkerbell:

Natuurlijk heb ik tips:-).

Regel voor in ieder geval 1 dag, maar liefst meerdere dagen een taxi (jeep of busje), 1 dag naar klooster in Hemis, paleis in Shey en klooster in Thiksey. Als het kan in Thiksey 's ochtends vroeg om 7 uur zijn. De monniken doen dan pooja, daar kan je bij zitten en is zeer indrukwekkend om te zien.

De andere dag kan je richting het klooster in Lamayuru. Het landschap bij Lamayuru is echt fantastisch, wordt ook wel moonland genoemd. Als jer er bent begrijp je waarom. Op de terugweg langs Alchi (hier zijn hele oude schilderingen die ook weer heel anders zijn dan de andere) en Likir (enorme gouden Boeddha die naast het klooster op de berg zit).

Als er ergens een kloosterfestival is zou ik daar ook heen gaan, al was het alleen maar om de Ladakhi's in hun beste outfit te zien.

Verder is er bij Leh een oud fort en bij Chanspa de shanti-stoepa, ook allebei leuk om te zien en vanaf beide heuvels heb je een mooi uitzicht over Leh.

Als je een kaart vindt kan je ook even kijken of je nog het project voor vrouwen kunt vinden. Ben even kwijt hoe het heet, maar is een centrum waar vrouwen emancipatie gestimuleerd wordt en waar je een interessante film hierover kunt kijken.

Als je nog iets meer wilt weten over het boeddhisme kan je een 2-daagse workshop doen (toen ik er vorige zomer was op woensdag en donderdag). Ben ook even de naam van het centrum kwijt, maar zit op de weg van het centrum van Leh naar Chanspa.

Tja, ik zou ook nog gaan lopen als ik jou was, anders mis je echt een stuk Ladakh, vakantie of niet.



Veel plezier!



Liefs,

Roos