Relaties
alle pijlers
Advies gevraagd partner met burn out
maandag 21 december 2020 om 11:51
Hallo allemaal,
Lees al een tijdje mee op het forum. Nu een account aangemaakt.
Ik zou graag eerlijke meningen of advies krijgen over mijn relatie. Van een afstand kijk je er toch anders tegenaan dan als je er in zit.
Partner en ik zijn nu zo'n 10 jaar samen, geen kinderen. Relatie stond de eerste jaren behoorlijk onder druk. Veel tegenslagen, problemen met exen, schoonfamilie en ben zelf ook erg ziek geweest. Maar aangezien de problemen extern waren en niet intern (geen problemen tussen ons) hebben we doorgezet.
Partner is lief, intelligent, zachtaardig, heeft humor, is begripvol, kan goed luisteren. Toen ik ziek was, was hij er voor me. Ook al is dat erg zwaar voor hem geweest.
En nu de 'maar'. Partner heeft trekken van add. Is daarop getest. Wat me steeds meer frustreert is dat hij nogal passief kan zijn. Sinds bijna 2 jaar zit hij thuis met een burn-out en lijkt die passiviteit veel erger te zijn geworden. Hij doet amper wat in het huishouden, zit vooral te gamen en klaagt constant dat hij moe/overprikkeld is. Zijn contract is niet verlengd, er is geen reïntegratie. Hij heeft sollicitatie plicht, maar lijkt vooral niet aangenomen te willen worden. Ligt tot in de middag op bed. Hij geeft belachelijk veel geld uit aan allerlei onzin dingen (geld is van zijn eigen rekening). Ik begrijp dat een burn-out zwaar is. Ik heb gezien wat voor hoopje ellende hij was, maar inmiddels zijn we 2 jaar verder en komt hij een stuk stabieler over. Nu frustreert zijn gedrag me ook en begint mijn begrip op te raken. Ik moet hem constant en herhaaldelijk aansturen (ik heb vrijwilligerswerk voor hem gevonden. Zelf ging hij daar niet achteraan ook al zei hij wel dat vrijwilligerswerk een goed idee is). Vorig jaar heb ik aangegeven dat ik echt wil dat hij therapie zoekt omdat de burn-out al een jaar duurde, ik me zorgen maakte en het zwaar op onze relatie trok. Een jaar (!) later heeft hij eindelijk op mijn aandringen een e-mail gestuurd, daarop kreeg hij een bericht terug dat hij moest bellen. Maar dat kon alleen in de ochtend... dus ja.. Hij heeft nog steeds niet gebeld. Zo gaat het een beetje met alles.
Ik vind het inmiddels zwaar worden. Ik werk fulltime en voel me soms zijn moeder. Ik weet ook niet meer of ik nu te streng voor hem ben of niet? Hij was er namelijk wel voor mij toen ik ziek was...
Is dit nog steeds de burn-out, is het de add of is dit een depressie? Is het gewoon een lamzak? Of zitten we door de corona crisis teveel op elkaars lip?
Ik vind het lastig om er objectief naar te kijken.
Ik ben al regelmatig het gesprek aan gegaan met hem. Hij is het meestal wel met me eens of begrijpt mijn standpunt. Dan gaat het een week of 2 weken goed en daarna kakt het weer in. Ik kan er de klok op gelijk zetten. Ik weet niet meer wat wijsheid is, het trekt inmiddels ook een zware wissel op mijn gezondheid en dat weet hij.
Lees al een tijdje mee op het forum. Nu een account aangemaakt.
Ik zou graag eerlijke meningen of advies krijgen over mijn relatie. Van een afstand kijk je er toch anders tegenaan dan als je er in zit.
Partner en ik zijn nu zo'n 10 jaar samen, geen kinderen. Relatie stond de eerste jaren behoorlijk onder druk. Veel tegenslagen, problemen met exen, schoonfamilie en ben zelf ook erg ziek geweest. Maar aangezien de problemen extern waren en niet intern (geen problemen tussen ons) hebben we doorgezet.
Partner is lief, intelligent, zachtaardig, heeft humor, is begripvol, kan goed luisteren. Toen ik ziek was, was hij er voor me. Ook al is dat erg zwaar voor hem geweest.
En nu de 'maar'. Partner heeft trekken van add. Is daarop getest. Wat me steeds meer frustreert is dat hij nogal passief kan zijn. Sinds bijna 2 jaar zit hij thuis met een burn-out en lijkt die passiviteit veel erger te zijn geworden. Hij doet amper wat in het huishouden, zit vooral te gamen en klaagt constant dat hij moe/overprikkeld is. Zijn contract is niet verlengd, er is geen reïntegratie. Hij heeft sollicitatie plicht, maar lijkt vooral niet aangenomen te willen worden. Ligt tot in de middag op bed. Hij geeft belachelijk veel geld uit aan allerlei onzin dingen (geld is van zijn eigen rekening). Ik begrijp dat een burn-out zwaar is. Ik heb gezien wat voor hoopje ellende hij was, maar inmiddels zijn we 2 jaar verder en komt hij een stuk stabieler over. Nu frustreert zijn gedrag me ook en begint mijn begrip op te raken. Ik moet hem constant en herhaaldelijk aansturen (ik heb vrijwilligerswerk voor hem gevonden. Zelf ging hij daar niet achteraan ook al zei hij wel dat vrijwilligerswerk een goed idee is). Vorig jaar heb ik aangegeven dat ik echt wil dat hij therapie zoekt omdat de burn-out al een jaar duurde, ik me zorgen maakte en het zwaar op onze relatie trok. Een jaar (!) later heeft hij eindelijk op mijn aandringen een e-mail gestuurd, daarop kreeg hij een bericht terug dat hij moest bellen. Maar dat kon alleen in de ochtend... dus ja.. Hij heeft nog steeds niet gebeld. Zo gaat het een beetje met alles.
Ik vind het inmiddels zwaar worden. Ik werk fulltime en voel me soms zijn moeder. Ik weet ook niet meer of ik nu te streng voor hem ben of niet? Hij was er namelijk wel voor mij toen ik ziek was...
Is dit nog steeds de burn-out, is het de add of is dit een depressie? Is het gewoon een lamzak? Of zitten we door de corona crisis teveel op elkaars lip?
Ik vind het lastig om er objectief naar te kijken.
Ik ben al regelmatig het gesprek aan gegaan met hem. Hij is het meestal wel met me eens of begrijpt mijn standpunt. Dan gaat het een week of 2 weken goed en daarna kakt het weer in. Ik kan er de klok op gelijk zetten. Ik weet niet meer wat wijsheid is, het trekt inmiddels ook een zware wissel op mijn gezondheid en dat weet hij.
maandag 21 december 2020 om 12:30
Jee wat heftig voor je. Ongetwijfeld ook voor hem, maar ik bekijk het even van jouw kant. Wat zegt hij er zelf over dat hij nog steeds geen initiatieven neemt? Van welk geld komt hij rond?
Zelf denk ik dat gamen heel verslavend en verdovend is en niet mee helpt met uit een depressie of burn-out te komen. De computer wegdoen? Is dat bespreekbaar, of vind je dat te radicaal? Er moet toch iets gaan gebeuren na deze lange tijd. Hij heeft ook een verantwoordelijkheid ten opzichte van jou.
Was hij ooit wel actiever? Sterkte!
Zelf denk ik dat gamen heel verslavend en verdovend is en niet mee helpt met uit een depressie of burn-out te komen. De computer wegdoen? Is dat bespreekbaar, of vind je dat te radicaal? Er moet toch iets gaan gebeuren na deze lange tijd. Hij heeft ook een verantwoordelijkheid ten opzichte van jou.
Was hij ooit wel actiever? Sterkte!
maandag 21 december 2020 om 12:39
Hij moet een ritme gaan maken in zijn dag. Gewoon leven volgens een schema, of dat nu goed of slecht voelt. En elke dag naar buiten, wandelen, hardlopen, fietsen..
Vanuit dat ritme kleine en haalbare doelen stellen. En dat is moeilijk, want een burnout gaat heel vaak gepaard met een laag zelfbeeld (ik kan het niet, wat ik doe maakt toch geen verschil, ik hoor er niet bij, bijvoorbeeld).
Vanuit dat ritme kleine en haalbare doelen stellen. En dat is moeilijk, want een burnout gaat heel vaak gepaard met een laag zelfbeeld (ik kan het niet, wat ik doe maakt toch geen verschil, ik hoor er niet bij, bijvoorbeeld).
maandag 21 december 2020 om 12:41
Dat is natuurlijk wel meteen het moeilijke eraan: een buitenstaander kan denken te weten wat iemand moet gaan doen, maar hoe beweeg je iemand die daar niet voor open staat daartoe?fluttershy schreef: ↑21-12-2020 12:39Hij moet een ritme gaan maken in zijn dag. Gewoon leven volgens een schema, of dat nu goed of slecht voelt. En elke dag naar buiten, wandelen, hardlopen, fietsen..
Vanuit dat ritme kleine en haalbare doelen stellen. En dat is moeilijk, want een burnout gaat heel vaak gepaard met een laag zelfbeeld (ik kan het niet, wat ik doe maakt toch geen verschil, ik hoor er niet bij, bijvoorbeeld).
maandag 21 december 2020 om 12:45
Dat dacht ik ook meteen.
Waarom ben je nog bij hem TO?
maandag 21 december 2020 om 12:57
Hou toch eens op met allerlei excuses verzinnen voor lamzakkerig gedrag. Hij heeft ADD, hij heeft een burn out, een depressie, hij heeft een gameverslaving.
Hij zit al twee jaar thuis en voert geen flikker uit, wil niet beter worden en steekt al zijn energie in gamen. Het.Is.Gewoon.Een.Lamzak.
En dit wordt niet beter, want hij vindt het allemaal wel best zo.
Hij zit al twee jaar thuis en voert geen flikker uit, wil niet beter worden en steekt al zijn energie in gamen. Het.Is.Gewoon.Een.Lamzak.
En dit wordt niet beter, want hij vindt het allemaal wel best zo.
maandag 21 december 2020 om 13:09
Je trekt teveel naar je toe omdat je hem wilt steunen to.
Het blijft eigen verantwoordelijkheid om hulp te zoeken want zonder eigen motivatie werkt t ook niet.
Jij kunt bij jezelf blijven en kiezen kan en wil ik hiermee leven of niet.
Je hebt altijd t recht om het om het te beëindigen ook al heeft hij voor jou gezorgd. Misschien komt hij wel in beweging als je weg bent
Het blijft eigen verantwoordelijkheid om hulp te zoeken want zonder eigen motivatie werkt t ook niet.
Jij kunt bij jezelf blijven en kiezen kan en wil ik hiermee leven of niet.
Je hebt altijd t recht om het om het te beëindigen ook al heeft hij voor jou gezorgd. Misschien komt hij wel in beweging als je weg bent
where ever you go, go with your heart
maandag 21 december 2020 om 13:09
Hoi,
Ik herken je verhaal ontzettend helaas. Wij hebben 3 kinderen en is de 3de burn out nu. Hij heeft zoveel goede voornemens maar houd dat 1 of 2 dagen vol en dan is het "vergeten". Ik had voor hem de huisarts gebelt en hij heeft 3, gepraat om vervolgens te zeggen dat hij met de psycholoog contact gaat opnemen, wat nu ook al een maand duurt.
Ik heb me er zo om bekommert, maar ik laat het los. Mijn vriendin is psycholoog en hij zou met haar gaan praten (wij zijn moslim, dus hij kent haar niet). Ze zei dat sommige mensen echt rock-bottom moeten bereiken om eindelijk hulp te gaan zoeken..
Dat is heeel frustrerend, zo vermoeiend dat ik nu uiteindelijk ook hulp heb moeten zoeken voor overspannenheid. Hij helpt me wel, maar tis gewoon heel slopend.. ik ken hem langer als vandaag en dit is niet de persoon die ik trouwde, maar wij hebben kinderen dus ik vecht ervoor, weet zeker dat het ooit een keer goedkomt en het is zeker een les voor mij ook. Hoe geef ik mijn grenzen aan, hoe ga ik ermee om. What doesnt kill you, makes you stronger zeggen ze. Dat is trouwens ook mijn instelling als we geen kinderen hadden.
Men scheid of gaat uit elkaar om niks meer tegenwoordig, vechten hoort er niet meer bij..
Ohja en ook mijn man zit constant te gamen..
Ik herken je verhaal ontzettend helaas. Wij hebben 3 kinderen en is de 3de burn out nu. Hij heeft zoveel goede voornemens maar houd dat 1 of 2 dagen vol en dan is het "vergeten". Ik had voor hem de huisarts gebelt en hij heeft 3, gepraat om vervolgens te zeggen dat hij met de psycholoog contact gaat opnemen, wat nu ook al een maand duurt.
Ik heb me er zo om bekommert, maar ik laat het los. Mijn vriendin is psycholoog en hij zou met haar gaan praten (wij zijn moslim, dus hij kent haar niet). Ze zei dat sommige mensen echt rock-bottom moeten bereiken om eindelijk hulp te gaan zoeken..
Dat is heeel frustrerend, zo vermoeiend dat ik nu uiteindelijk ook hulp heb moeten zoeken voor overspannenheid. Hij helpt me wel, maar tis gewoon heel slopend.. ik ken hem langer als vandaag en dit is niet de persoon die ik trouwde, maar wij hebben kinderen dus ik vecht ervoor, weet zeker dat het ooit een keer goedkomt en het is zeker een les voor mij ook. Hoe geef ik mijn grenzen aan, hoe ga ik ermee om. What doesnt kill you, makes you stronger zeggen ze. Dat is trouwens ook mijn instelling als we geen kinderen hadden.
Men scheid of gaat uit elkaar om niks meer tegenwoordig, vechten hoort er niet meer bij..
Ohja en ook mijn man zit constant te gamen..
anoniem_63c2923a6acf6 wijzigde dit bericht op 21-12-2020 13:09
1.86% gewijzigd
maandag 21 december 2020 om 13:11
Add is een risicofactor voor negatief of destructief gedrag. Als jouw partner niet met zijn add om kan gaan en nooit geleerd heeft om er positieve dingen voor in de plaats te stellen, dan denk ik eerder dat dit verslavingsgedrag is en misschien niet alleen het gamen. Je zegt dat hij veel geld uitgeeft aan onzin? Is het een koopverslaving of maskeert hij met die onzin misschien een andere verslaving?
Ik zou heel snel wegwezen voordat je er zelf aan onderdoor gaat. Fijn dat hij jou tijdens jouw ziekte heeft bijgestaan, maar was jij toen actief aan je eigen herstel aan het werk? Dat doet hij in dit geval helemaal niet. En natuurlijk heeft zijn add daar wat mee te maken. Ik vind alleen niet dat je daarmee zijn verantwoordelijkheid zou mogen negeren. Sterkte.
Ik zou heel snel wegwezen voordat je er zelf aan onderdoor gaat. Fijn dat hij jou tijdens jouw ziekte heeft bijgestaan, maar was jij toen actief aan je eigen herstel aan het werk? Dat doet hij in dit geval helemaal niet. En natuurlijk heeft zijn add daar wat mee te maken. Ik vind alleen niet dat je daarmee zijn verantwoordelijkheid zou mogen negeren. Sterkte.
maandag 21 december 2020 om 13:11
+1nessemeisje schreef: ↑21-12-2020 12:57Hou toch eens op met allerlei excuses verzinnen voor lamzakkerig gedrag. Hij heeft ADD, hij heeft een burn out, een depressie, hij heeft een gameverslaving.
Hij zit al twee jaar thuis en voert geen flikker uit, wil niet beter worden en steekt al zijn energie in gamen. Het.Is.Gewoon.Een.Lamzak.
En dit wordt niet beter, want hij vindt het allemaal wel best zo.
maandag 21 december 2020 om 13:14
maandag 21 december 2020 om 13:17
Geef hem zelf de regie terug.
Wat zou hij willen? Als er 1 ding is wat hij zou kunnen veranderen, wat zou dat dan zijn?
En wat zou de eerste stap zijn om die verandering aan te gaan?
Think baby steps. En maak ze concreet. Laat hem er een termijn aan verbinden. Hoe veel tijd denk je nodig te hebben om stap x te zetten? Als hij denkt dat hij 2 weken nodig heeft om een uur eerder op te staan, dan zij het zo.
Alles wat hij bedenkt is iets.
Maar hij moet het wel zelf bedenken, hij moet het plan dragen om er een succes van te maken.
Jij moet hem hierin niet sturen, maar je kan hem wel in beweging zetten door deze vragen aan hem te stellen.
Voor jezelf zou ik vooral een termijn afspreken wanneer je bij gebrek aan activering er een punt achter zet.
Wat zou hij willen? Als er 1 ding is wat hij zou kunnen veranderen, wat zou dat dan zijn?
En wat zou de eerste stap zijn om die verandering aan te gaan?
Think baby steps. En maak ze concreet. Laat hem er een termijn aan verbinden. Hoe veel tijd denk je nodig te hebben om stap x te zetten? Als hij denkt dat hij 2 weken nodig heeft om een uur eerder op te staan, dan zij het zo.
Alles wat hij bedenkt is iets.
Maar hij moet het wel zelf bedenken, hij moet het plan dragen om er een succes van te maken.
Jij moet hem hierin niet sturen, maar je kan hem wel in beweging zetten door deze vragen aan hem te stellen.
Voor jezelf zou ik vooral een termijn afspreken wanneer je bij gebrek aan activering er een punt achter zet.
Vergeet niet genoeg taart te eten
maandag 21 december 2020 om 13:18
Ze is zijn therapeut niet.Unicorntje schreef: ↑21-12-2020 13:17Geef hem zelf de regie terug.
Wat zou hij willen? Als er 1 ding is wat hij zou kunnen veranderen, wat zou dat dan zijn?
En wat zou de eerste stap zijn om die verandering aan te gaan?
Think baby steps. En maak ze concreet. Laat hem er een termijn aan verbinden. Hoe veel tijd denk je nodig te hebben om stap x te zetten? Als hij denkt dat hij 2 weken nodig heeft om een uur eerder op te staan, dan zij het zo.
Alles wat hij bedenkt is iets.
Maar hij moet het wel zelf bedenken, hij moet het plan dragen om er een succes van te maken.
Jij moet hem hierin niet sturen, maar je kan hem wel in beweging zetten door deze vragen aan hem te stellen.
Voor jezelf zou ik vooral een termijn afspreken wanneer je bij gebrek aan activering er een punt achter zet.
maandag 21 december 2020 om 13:22
maandag 21 december 2020 om 13:22
Hm, ik vind sommige oordelen wel een beetje makkelijk hoor. Deze man zit duidelijk niet goed in z’n vel, heeft een ziekte gekregen. Maar er moet natuurlijk wel iets gebeuren, vooral ook voor TO. Want dit klinkt niet meer als een leuke relatie, zeker niet omdat het al lang duurt en er nu ook niet echt een uitweg lijkt te zijn.
Kan je hem een ultimatum stellen, TO? En je daar dan ook aan houden? Het klinkt alsof hij flink opgeschud moet worden.
Kan je hem een ultimatum stellen, TO? En je daar dan ook aan houden? Het klinkt alsof hij flink opgeschud moet worden.
maandag 21 december 2020 om 13:22
maandag 21 december 2020 om 13:23
Ik denk dat je met een (verdomd lastige) combinatie van factoren te maken hebt, waar je met z'n tweetjes waarschijnlijk niet (ongeschonden) uit gaat komen. Zoek hulp. Ga naar de huisarts en praat over wat er aan de hand is. Hij/zij kan adviseren wat te gaan doen/inzetten.
Een psychische ziekte is lastig, voor zowel degene die het heeft (je kunt echt beter al je botten breken, dan zien mensen tenminste hoe je in de prak ligt) als voor degene(n) naast/rondom die persoon. Want WAT is de aandoening die spreekt, en wanneer moet iemand "gewoon eens een ongelofelijke schop onder z'n hol hebben"?
Maar in jouw geval: iemand gedraagt zich niet zoals jouw partner omdat 'ie zo ontzettend lekker in z'n velletje zit....
Daarom, ALS je voor deze relatie wilt (blijven) vechten: zoek hulp!
Ik wens jullie allebei sterkte.
Een psychische ziekte is lastig, voor zowel degene die het heeft (je kunt echt beter al je botten breken, dan zien mensen tenminste hoe je in de prak ligt) als voor degene(n) naast/rondom die persoon. Want WAT is de aandoening die spreekt, en wanneer moet iemand "gewoon eens een ongelofelijke schop onder z'n hol hebben"?
Maar in jouw geval: iemand gedraagt zich niet zoals jouw partner omdat 'ie zo ontzettend lekker in z'n velletje zit....
Daarom, ALS je voor deze relatie wilt (blijven) vechten: zoek hulp!
Ik wens jullie allebei sterkte.
maandag 21 december 2020 om 13:24
Ik vind het echt therapeutenpraat.Unicorntje schreef: ↑21-12-2020 13:22Nou ja ze wil advies. Ze hoeft er geen therapie sessie van te maken. Maar dit is wat je nog kan doen denk ik. Daarna houdt het wel zo ongeveer op.
maandag 21 december 2020 om 13:26
Ach kom, wat je ook mankeert, je hebt altijd nog eigen verantwoordelijkheid. Die neemt hij al jaren helemaal niet. Daar blijf je toch niet bij?milena1 schreef: ↑21-12-2020 13:23Ik denk dat je met een (verdomd lastige) combinatie van factoren te maken hebt, waar je met z'n tweetjes waarschijnlijk niet (ongeschonden) uit gaat komen. Zoek hulp. Ga naar de huisarts en praat over wat er aan de hand is. Hij/zij kan adviseren wat te gaan doen/inzetten.
Een psychische ziekte is lastig, voor zowel degene die het heeft (je kunt echt beter al je botten breken, dan zien mensen tenminste hoe je in de prak ligt) als voor degene(n) naast/rondom die persoon. Want WAT is de aandoening die spreekt, en wanneer moet iemand "gewoon eens een ongelofelijke schop onder z'n hol hebben"?
Maar in jouw geval: iemand gedraagt zich niet zoals jouw partner omdat 'ie zo ontzettend lekker in z'n velletje zit....
Daarom, ALS je voor deze relatie wilt (blijven) vechten: zoek hulp!
Ik wens jullie allebei sterkte.
