Relaties
alle pijlers
Advies gevraagd partner met burn out
maandag 21 december 2020 om 11:51
Hallo allemaal,
Lees al een tijdje mee op het forum. Nu een account aangemaakt.
Ik zou graag eerlijke meningen of advies krijgen over mijn relatie. Van een afstand kijk je er toch anders tegenaan dan als je er in zit.
Partner en ik zijn nu zo'n 10 jaar samen, geen kinderen. Relatie stond de eerste jaren behoorlijk onder druk. Veel tegenslagen, problemen met exen, schoonfamilie en ben zelf ook erg ziek geweest. Maar aangezien de problemen extern waren en niet intern (geen problemen tussen ons) hebben we doorgezet.
Partner is lief, intelligent, zachtaardig, heeft humor, is begripvol, kan goed luisteren. Toen ik ziek was, was hij er voor me. Ook al is dat erg zwaar voor hem geweest.
En nu de 'maar'. Partner heeft trekken van add. Is daarop getest. Wat me steeds meer frustreert is dat hij nogal passief kan zijn. Sinds bijna 2 jaar zit hij thuis met een burn-out en lijkt die passiviteit veel erger te zijn geworden. Hij doet amper wat in het huishouden, zit vooral te gamen en klaagt constant dat hij moe/overprikkeld is. Zijn contract is niet verlengd, er is geen reïntegratie. Hij heeft sollicitatie plicht, maar lijkt vooral niet aangenomen te willen worden. Ligt tot in de middag op bed. Hij geeft belachelijk veel geld uit aan allerlei onzin dingen (geld is van zijn eigen rekening). Ik begrijp dat een burn-out zwaar is. Ik heb gezien wat voor hoopje ellende hij was, maar inmiddels zijn we 2 jaar verder en komt hij een stuk stabieler over. Nu frustreert zijn gedrag me ook en begint mijn begrip op te raken. Ik moet hem constant en herhaaldelijk aansturen (ik heb vrijwilligerswerk voor hem gevonden. Zelf ging hij daar niet achteraan ook al zei hij wel dat vrijwilligerswerk een goed idee is). Vorig jaar heb ik aangegeven dat ik echt wil dat hij therapie zoekt omdat de burn-out al een jaar duurde, ik me zorgen maakte en het zwaar op onze relatie trok. Een jaar (!) later heeft hij eindelijk op mijn aandringen een e-mail gestuurd, daarop kreeg hij een bericht terug dat hij moest bellen. Maar dat kon alleen in de ochtend... dus ja.. Hij heeft nog steeds niet gebeld. Zo gaat het een beetje met alles.
Ik vind het inmiddels zwaar worden. Ik werk fulltime en voel me soms zijn moeder. Ik weet ook niet meer of ik nu te streng voor hem ben of niet? Hij was er namelijk wel voor mij toen ik ziek was...
Is dit nog steeds de burn-out, is het de add of is dit een depressie? Is het gewoon een lamzak? Of zitten we door de corona crisis teveel op elkaars lip?
Ik vind het lastig om er objectief naar te kijken.
Ik ben al regelmatig het gesprek aan gegaan met hem. Hij is het meestal wel met me eens of begrijpt mijn standpunt. Dan gaat het een week of 2 weken goed en daarna kakt het weer in. Ik kan er de klok op gelijk zetten. Ik weet niet meer wat wijsheid is, het trekt inmiddels ook een zware wissel op mijn gezondheid en dat weet hij.
Lees al een tijdje mee op het forum. Nu een account aangemaakt.
Ik zou graag eerlijke meningen of advies krijgen over mijn relatie. Van een afstand kijk je er toch anders tegenaan dan als je er in zit.
Partner en ik zijn nu zo'n 10 jaar samen, geen kinderen. Relatie stond de eerste jaren behoorlijk onder druk. Veel tegenslagen, problemen met exen, schoonfamilie en ben zelf ook erg ziek geweest. Maar aangezien de problemen extern waren en niet intern (geen problemen tussen ons) hebben we doorgezet.
Partner is lief, intelligent, zachtaardig, heeft humor, is begripvol, kan goed luisteren. Toen ik ziek was, was hij er voor me. Ook al is dat erg zwaar voor hem geweest.
En nu de 'maar'. Partner heeft trekken van add. Is daarop getest. Wat me steeds meer frustreert is dat hij nogal passief kan zijn. Sinds bijna 2 jaar zit hij thuis met een burn-out en lijkt die passiviteit veel erger te zijn geworden. Hij doet amper wat in het huishouden, zit vooral te gamen en klaagt constant dat hij moe/overprikkeld is. Zijn contract is niet verlengd, er is geen reïntegratie. Hij heeft sollicitatie plicht, maar lijkt vooral niet aangenomen te willen worden. Ligt tot in de middag op bed. Hij geeft belachelijk veel geld uit aan allerlei onzin dingen (geld is van zijn eigen rekening). Ik begrijp dat een burn-out zwaar is. Ik heb gezien wat voor hoopje ellende hij was, maar inmiddels zijn we 2 jaar verder en komt hij een stuk stabieler over. Nu frustreert zijn gedrag me ook en begint mijn begrip op te raken. Ik moet hem constant en herhaaldelijk aansturen (ik heb vrijwilligerswerk voor hem gevonden. Zelf ging hij daar niet achteraan ook al zei hij wel dat vrijwilligerswerk een goed idee is). Vorig jaar heb ik aangegeven dat ik echt wil dat hij therapie zoekt omdat de burn-out al een jaar duurde, ik me zorgen maakte en het zwaar op onze relatie trok. Een jaar (!) later heeft hij eindelijk op mijn aandringen een e-mail gestuurd, daarop kreeg hij een bericht terug dat hij moest bellen. Maar dat kon alleen in de ochtend... dus ja.. Hij heeft nog steeds niet gebeld. Zo gaat het een beetje met alles.
Ik vind het inmiddels zwaar worden. Ik werk fulltime en voel me soms zijn moeder. Ik weet ook niet meer of ik nu te streng voor hem ben of niet? Hij was er namelijk wel voor mij toen ik ziek was...
Is dit nog steeds de burn-out, is het de add of is dit een depressie? Is het gewoon een lamzak? Of zitten we door de corona crisis teveel op elkaars lip?
Ik vind het lastig om er objectief naar te kijken.
Ik ben al regelmatig het gesprek aan gegaan met hem. Hij is het meestal wel met me eens of begrijpt mijn standpunt. Dan gaat het een week of 2 weken goed en daarna kakt het weer in. Ik kan er de klok op gelijk zetten. Ik weet niet meer wat wijsheid is, het trekt inmiddels ook een zware wissel op mijn gezondheid en dat weet hij.
maandag 21 december 2020 om 15:20
Hij heeft dus geen ADD. Die testen zijn vrij accuraat.Twijfelkont2020 schreef: ↑21-12-2020 15:18Uit die test kwam dat hij trekken heeft van add. Dat was toen niet genoeg om vervolgens een psycho-educatie oid te volgen. Er is dus niets meer mee gebeurd en inmiddels denk ik dat die 'trekken' toch heftiger zijn dan uit die test kwam.
maandag 21 december 2020 om 15:20
[...] (misschien andere criteria Nederland-België).
moderatorviva wijzigde dit bericht op 21-12-2020 17:20
Reden: medisch advies
Reden: medisch advies
19.51% gewijzigd
maandag 21 december 2020 om 15:20
Ahaa. Dus de ADD-diagnose die jij ophangt aan zijn lamlendigheid, die is er helemaal niet?Twijfelkont2020 schreef: ↑21-12-2020 15:18Uit die test kwam dat hij trekken heeft van add. Dat was toen niet genoeg om vervolgens een psycho-educatie oid te volgen. Er is dus niets meer mee gebeurd en inmiddels denk ik dat die 'trekken' toch heftiger zijn dan uit die test kwam.
maandag 21 december 2020 om 15:22
Liefje, ik houd echt heel veel van jou en ik wil je niet kwijt. Maar dit gaat niet meer zo. Ik mis de man op wie ik verliefd ben geworden. Ik zie dat je het niet voor elkaar krijgt om echt weer recht op te staan. Maar zo zie ik ons niet samen oud worden. Het duurt nu 2 jaar en ik vertrouw er niet op dat de situatie nog gaat veranderen.
Ik wil dat je hulp zoekt. En daarin wil ik je steunen. Het is voor mij wel belangrijk dat je zelf de eerste stap zet. Als ik iets kan doen om je te helpen of ondersteunen, hoor ik het graag. Maar zo gaat het niet langer en ik word intens verdrietig van het idee je te verliezen. Maar ik kan niet zo blijven leven.
Dat is hoe ik het gesprek in zou gaan. Hij mag er rustig even over nadenken (een dagje, geen weken), maar dan een plan. En het leest alsof hij hulp nodig heeft. Dus huisarts of psycholoog of iets in die richting om mee te beginnen. Maar hij is verantwoordelijk en die verantwoordelijkheid moet hij nemen. Anders is het toch langzaam einde verhaal. Toen jij ziek was ging je toch ook naar de dokter?
Ik wil dat je hulp zoekt. En daarin wil ik je steunen. Het is voor mij wel belangrijk dat je zelf de eerste stap zet. Als ik iets kan doen om je te helpen of ondersteunen, hoor ik het graag. Maar zo gaat het niet langer en ik word intens verdrietig van het idee je te verliezen. Maar ik kan niet zo blijven leven.
Dat is hoe ik het gesprek in zou gaan. Hij mag er rustig even over nadenken (een dagje, geen weken), maar dan een plan. En het leest alsof hij hulp nodig heeft. Dus huisarts of psycholoog of iets in die richting om mee te beginnen. Maar hij is verantwoordelijk en die verantwoordelijkheid moet hij nemen. Anders is het toch langzaam einde verhaal. Toen jij ziek was ging je toch ook naar de dokter?
maandag 21 december 2020 om 15:26
Ik denk dat je voor jezelf moet uitzoeken wat is mijn eindpunt, tot hoe ver ga ik? Tot hoe ver kan en wil ik gaan? Wanneer is het genoeg?
Bepaalde dingen sluipen er in erop een gegeven moment blijf je daar ook in hangen. Hij wilt niks veranderen of verbeteren anders had die allang stappen ondernomen. Betekent niet meteen dat hij alles ineens veranderd maar wel dat er kleine stappen gezet worden. Dat je tenminste enige verbetering ziet. Je geeft aan dat het nu 2 jaar is en zo te horen maar ik kan het ook mis hebben is er niks veranderd. Op welke manier dan ook. Dan is alleen de vraag, wat wil jij? Jij kan hem niet veranderen, alleen hij kan dat. En als hij dat niet inziet dan trek je aan een dood paard.
En je kan hem motiveren, helpen en noem maar op. Hij denkt yes dat wil ik ook maar vervolgens gebeurd er niks meer. Omdat hij dat niet inziet. Ik heb bij mezelf echt gemerkt dat als ik een verandering wil en dat kan op iedere vlak. Dat je gewoon moet beginnen hoe klein de stap ook is. En met die kleine stapjes merk je vooruitgang, zie je verbetering. Het is niet makkelijk als jullie al zolang samen zijn maar je moet niet vergeten je hebt nog heel veel jaren te gaan.
Bepaalde dingen sluipen er in erop een gegeven moment blijf je daar ook in hangen. Hij wilt niks veranderen of verbeteren anders had die allang stappen ondernomen. Betekent niet meteen dat hij alles ineens veranderd maar wel dat er kleine stappen gezet worden. Dat je tenminste enige verbetering ziet. Je geeft aan dat het nu 2 jaar is en zo te horen maar ik kan het ook mis hebben is er niks veranderd. Op welke manier dan ook. Dan is alleen de vraag, wat wil jij? Jij kan hem niet veranderen, alleen hij kan dat. En als hij dat niet inziet dan trek je aan een dood paard.
En je kan hem motiveren, helpen en noem maar op. Hij denkt yes dat wil ik ook maar vervolgens gebeurd er niks meer. Omdat hij dat niet inziet. Ik heb bij mezelf echt gemerkt dat als ik een verandering wil en dat kan op iedere vlak. Dat je gewoon moet beginnen hoe klein de stap ook is. En met die kleine stapjes merk je vooruitgang, zie je verbetering. Het is niet makkelijk als jullie al zolang samen zijn maar je moet niet vergeten je hebt nog heel veel jaren te gaan.
maandag 21 december 2020 om 15:32
Hoe vind je dat ik hem faciliteer dan op het moment? In het begin hielp ik wel, maar inmiddels ben ik daar dus mee opgehouden. Hij doet bijv weinig in het huishouden, maar ik ga zijn aandeel ook niet doen. Tot een paar weken terug ging ik het gesprek dan nog wel aan (of werd boos) maar inmiddels heb ik die energie niet meer (heb zelf ook wat stressvolle weken gehad op werk zoals iedereen op het moment).
maandag 21 december 2020 om 15:34
In de OP heb ik al aangegeven dat hij trekken heeft van add. Er is schijnbaar wel 'iets' maar niet genoeg voor een diagnose. Ik wilde dit vermelden omdat het misschien toch iets is dat meespeelt en omdat forummers met add misschien dingen herkennen en me daar op kunnen wijzen.nessemeisje schreef: ↑21-12-2020 15:20Ahaa. Dus de ADD-diagnose die jij ophangt aan zijn lamlendigheid, die is er helemaal niet?
maandag 21 december 2020 om 15:35
Huishouden, boodschappen, koken, was?Twijfelkont2020 schreef: ↑21-12-2020 15:32Hoe vind je dat ik hem faciliteer dan op het moment? In het begin hielp ik wel, maar inmiddels ben ik daar dus mee opgehouden. Hij doet bijv weinig in het huishouden, maar ik ga zijn aandeel ook niet doen. Tot een paar weken terug ging ik het gesprek dan nog wel aan (of werd boos) maar inmiddels heb ik die energie niet meer (heb zelf ook wat stressvolle weken gehad op werk zoals iedereen op het moment).
maandag 21 december 2020 om 15:36
maandag 21 december 2020 om 15:39
maandag 21 december 2020 om 15:47
Bedankt voor je reactie. Je slaat wel de spijker op zijn kop. Ik wil er echt wel zijn voor een zieke partner, maar inmiddels krijg ik steeds meer het idee dat het niet zozeer is dat hij het niet kan, maar het gewoon niet wil. Zijn lamlendigheid lijkt alles over te nemen. Dat doet me wel verdriet. Juist omdat hij zo'n steun was voor mij toen ik ziek was (mensen zeiden toen ook tegen hem dat hij voor zichzelf moest kiezen) had ik verwacht dat hij ook wel de moeite zou nemen om hier nu aan te werken. Destijds koos hij ook niet voor de makkelijkere weg. Ik begrijp hem niet meer, terwijl ik hem al best een behoorlijk tijd ken.Chrome11 schreef: ↑21-12-2020 14:50Ik vind zeker niet dat je te streng of te hard voor hem ben. Ik heb zelf ook een burn-out gehad, dus ik weet hoe moeilijk het kan zijn om weer productief te worden als je daar eenmaal in zit. Echter wordt het nooit beter als je er zelf niks aan doet, en hij zit al 2 jaar(!) niks te doen. Die mate van inactiviteit kan je echt niet alleen aan een burn-out en ADD toeschrijven. Ik heb zodra ik doorhad dat ik een burn-out had contact opgenomen met de psycholoog en een plan gemaakt voor mijn herstel. Dat dat herstel soms moeizaam en met vallen en opstaan gaat is zeker waar, maar als je na 2 jaar nog niet eens de moeite kan nemen om de telefoon te pakken en een afspraak te maken, dan wil je volgens mij gewoon niet. Als je er genoeg van hebt, en dat is denk ik heel begrijpelijk, denk ik dat het tijd wordt om voor jezelf te kiezen. Je kan mensen niet helpen als ze niet geholpen willen worden, en je bent niet verplicht om nog jaren tegen dit gedrag aan te kijken en hem te bemoederen omdat hij er ooit voor jou is geweest toen je dat nodig had. Je bent er ook voor hem geweest, hij is alleen nu niet bereid zelf ook een bijdrage te leveren, en soms houdt het dan gewoon op.
maandag 21 december 2020 om 15:49
Dank jemilena1 schreef: ↑21-12-2020 15:06Ik denk echt dat je die beoordeling het beste aan een professional over kunt laten. Dit is zo'n verdomd moeilijke beoordeling voor een leek. Psychische ziekte is zo complex.
Daarom: zorg voor jezelf, en zoek hulp.
Er een punt achter zetten kan altijd nog. Ik denk dat als je dat NU doet, je de rest van je leven een 'wat als'- spook in je hoofd hebt. JUIST omdat het hiervoor wél een fijne kerel was.
Sterkte
Het is ook echt omdat het echt een leuke vent was.
maandag 21 december 2020 om 15:55
nessemeisje schreef: ↑21-12-2020 15:13Ik vraag me wel af, TO, ziet jouw partner zichzelf ook als " ziek"? Want ik krijg de indruk dat je al zijn gedrag toeschrijft aan iets wat hij zou (kunnen) mankeren, maar het kan natuurlijk best dat hij zichzelf helemaal niet als ziek ziet en dus ook niet de neiging heeft om hulp te zoeken bij een herstel.
Hij ziet zichzelf wel als ziek. Dat is ook een irritatiepuntje. Ik vind hem soms wat slachtofferig. Dan heeft hij die dag een telefoongesprek gehad of boodschappen gedaan en een vaatwasser uitgeruimd en dat is hij moe en overprikkeld en alles is te zwaar.
Ik merk dat ik heel erg heen en weer schommel in mijn emoties: de ene keer heb ik het idee dat hij er echt niet uit lijkt te komen en dat er nog wel 'iets' met hem aan de hand is, de andere keer vind ik hem gewoon lamlendig.
maandag 21 december 2020 om 15:56
en dat al twee jaar!Twijfelkont2020 schreef: ↑21-12-2020 15:55Hij ziet zichzelf wel als ziek. Dat is ook een irritatiepuntje. Ik vind hem soms wat slachtofferig. Dan heeft hij die dag een telefoongesprek gehad of boodschappen gedaan en een vaatwasser uitgeruimd en dat is hij moe en overprikkeld en alles is te zwaar.
Ik merk dat ik heel erg heen en weer schommel in mijn emoties: de ene keer heb ik het idee dat hij er echt niet uit lijkt te komen en dat er nog wel 'iets' met hem aan de hand is, de andere keer vind ik hem gewoon lamlendig.
je houdt het in stand he?
neem echt afstand
maandag 21 december 2020 om 15:59
Een vraagje, was je ook bij hem gebleven als jij in de eerste periode niet ziek was geweest? Teert hij nog steeds in op jouw schuldgevoel daarover?
Ik zeg eerlijk, je hebt geen kinderen en waarom zou je in deze situatie blijven?
Dat lamlendig gedrag is zeer onaantrekkelijk, ik zou kiezen voor apart wonen en kijken of hij zijn zaakjes dan zelf voor elkaar krijgt. Zolang hij jou als vangnet heeft, gaat hij waarschijnlijk niet bewegen.
Vraagje, kun je nog opgewonden raken van een man die zich op deze manier gedraagt? Want het lijkt wel alsof je een verzorgers/kindrelatie hebt en niet een volwassen relatie. Ik zou daar spontaan van opdrogen.
Ik heb overigens ook een relatie gehad met iemand die een burn-out had, maar dat bleek ook een depressie en allerlei onderliggende diagnoses (vastgesteld borderline, verlatingsangst en trekken van bedekt narcisme). Het is de beste keuze in mijn leven geweest om die relatie te beëindigen.
Ik zeg eerlijk, je hebt geen kinderen en waarom zou je in deze situatie blijven?
Dat lamlendig gedrag is zeer onaantrekkelijk, ik zou kiezen voor apart wonen en kijken of hij zijn zaakjes dan zelf voor elkaar krijgt. Zolang hij jou als vangnet heeft, gaat hij waarschijnlijk niet bewegen.
Vraagje, kun je nog opgewonden raken van een man die zich op deze manier gedraagt? Want het lijkt wel alsof je een verzorgers/kindrelatie hebt en niet een volwassen relatie. Ik zou daar spontaan van opdrogen.
Ik heb overigens ook een relatie gehad met iemand die een burn-out had, maar dat bleek ook een depressie en allerlei onderliggende diagnoses (vastgesteld borderline, verlatingsangst en trekken van bedekt narcisme). Het is de beste keuze in mijn leven geweest om die relatie te beëindigen.
maandag 21 december 2020 om 16:05
To, je hoeft hem niet eeuwig dankbaar te zijn. Hij is zelf verantwoordelijk om een goede therapeut/psych te zoeken om hier uit te komen. Je neemt zijn problemen over door steeds voorstellen te doen, door alles draaiende te houden en te betalen. Hij hoeft niets zolang je hem blijft faciliteiten.
Ik heb ook een burnout gehad maar ik probeerde al vanaf het begin elke dag 1 ding te doen. Dat ging nergens over: een strijk, een boodschap, een kastje opruimen. Later had ik 2 doelen op een dag. Het kon ook zijn uurtje sport of een uurtje therapie. Maar ik had elke dag 1 of 2 doelen om toch een soort van vooruitgang te hebben.
Ik heb ook een burnout gehad maar ik probeerde al vanaf het begin elke dag 1 ding te doen. Dat ging nergens over: een strijk, een boodschap, een kastje opruimen. Later had ik 2 doelen op een dag. Het kon ook zijn uurtje sport of een uurtje therapie. Maar ik had elke dag 1 of 2 doelen om toch een soort van vooruitgang te hebben.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
maandag 21 december 2020 om 16:18
Niet genoeg kenmerken om een label te krijgen misschien. Dat betekent niet dat hij er geen last van kan hebben. Het is bij aandoeningen zoals add niet zo zwart-wit. Het is niet altijd een duidelijke ja of nee.
maandag 21 december 2020 om 16:27
Wat een lastige situatie. Ik neig naar dat hij een lamzak is, maar zeker weten doe ik het niet.
In feite mag je met je vuist op tafel slaan en zeggen dat je het niet meer trekt. Dat hij nu, in elk geval deze week actie onderneemt omdat het anders einde verhaal is voor je.
Je hebt nu genoeg geduld had en ook mensen met diagnoses kunnen hulp zoeken. Dus ja, tijd om iets te veranderen.
En latten zou ik in deze niet meer doen. Of hij doet er iets aan, of niet, en dan stopt het.
Het lijkt er eerder op dat hij zich overal achter verschuilt om maar niets te hoeven doen.
In feite mag je met je vuist op tafel slaan en zeggen dat je het niet meer trekt. Dat hij nu, in elk geval deze week actie onderneemt omdat het anders einde verhaal is voor je.
Je hebt nu genoeg geduld had en ook mensen met diagnoses kunnen hulp zoeken. Dus ja, tijd om iets te veranderen.
En latten zou ik in deze niet meer doen. Of hij doet er iets aan, of niet, en dan stopt het.
Het lijkt er eerder op dat hij zich overal achter verschuilt om maar niets te hoeven doen.
maandag 21 december 2020 om 16:33
Van hele dagen op bed liggen word je ook niet beter. De eerste stap is dat hij een normaal ritme krijgt. Dus ergens rond acht uur zijn bed uit. Het is ook wetenschappelijk bewezen dat uitslapen niet goed is. Daarnaast moet hij volledig stoppen met gamen. Ik heb sowieso al een hekel aan gamende mannen maar dat gamen slurpt bij hem al helemaal alle energie en tijd op. Hij moet zijn energie gebruiken om te herstellen. Om te beginnen een rondje wandelen, het sporten oppakken en als ontspanning een boek lezen, puzzel maken enzovoort. En van daaruit kan hij het verder uitbouwen. Wil hij dit allemaal niet dan zal dat consequenties hebben. Overigens zou ik hem best de eerste weken willen helpen met hem uit bed rammelen. Ik snap ook wel dat dat in het begin lastig zal zijn.
maandag 21 december 2020 om 16:33
Dus? Hij is normaal begaafd, heeft een ondersteunend netwerk dus kan hij prima om psychologische hulp vragen.Rachmaninoff schreef: ↑21-12-2020 16:18Niet genoeg kenmerken om een label te krijgen misschien. Dat betekent niet dat hij er geen last van kan hebben. Het is bij aandoeningen zoals add niet zo zwart-wit. Het is niet altijd een duidelijke ja of nee.
maandag 21 december 2020 om 16:35
Tijd dat hij eens voor zichzelf moet gaan zorgen.Twijfelkont2020 schreef: ↑21-12-2020 15:55Hij ziet zichzelf wel als ziek. Dat is ook een irritatiepuntje. Ik vind hem soms wat slachtofferig. Dan heeft hij die dag een telefoongesprek gehad of boodschappen gedaan en een vaatwasser uitgeruimd en dat is hij moe en overprikkeld en alles is te zwaar.
Ik merk dat ik heel erg heen en weer schommel in mijn emoties: de ene keer heb ik het idee dat hij er echt niet uit lijkt te komen en dat er nog wel 'iets' met hem aan de hand is, de andere keer vind ik hem gewoon lamlendig.
