Relaties
alle pijlers
Advies gevraagd partner met burn out
maandag 21 december 2020 om 11:51
Hallo allemaal,
Lees al een tijdje mee op het forum. Nu een account aangemaakt.
Ik zou graag eerlijke meningen of advies krijgen over mijn relatie. Van een afstand kijk je er toch anders tegenaan dan als je er in zit.
Partner en ik zijn nu zo'n 10 jaar samen, geen kinderen. Relatie stond de eerste jaren behoorlijk onder druk. Veel tegenslagen, problemen met exen, schoonfamilie en ben zelf ook erg ziek geweest. Maar aangezien de problemen extern waren en niet intern (geen problemen tussen ons) hebben we doorgezet.
Partner is lief, intelligent, zachtaardig, heeft humor, is begripvol, kan goed luisteren. Toen ik ziek was, was hij er voor me. Ook al is dat erg zwaar voor hem geweest.
En nu de 'maar'. Partner heeft trekken van add. Is daarop getest. Wat me steeds meer frustreert is dat hij nogal passief kan zijn. Sinds bijna 2 jaar zit hij thuis met een burn-out en lijkt die passiviteit veel erger te zijn geworden. Hij doet amper wat in het huishouden, zit vooral te gamen en klaagt constant dat hij moe/overprikkeld is. Zijn contract is niet verlengd, er is geen reïntegratie. Hij heeft sollicitatie plicht, maar lijkt vooral niet aangenomen te willen worden. Ligt tot in de middag op bed. Hij geeft belachelijk veel geld uit aan allerlei onzin dingen (geld is van zijn eigen rekening). Ik begrijp dat een burn-out zwaar is. Ik heb gezien wat voor hoopje ellende hij was, maar inmiddels zijn we 2 jaar verder en komt hij een stuk stabieler over. Nu frustreert zijn gedrag me ook en begint mijn begrip op te raken. Ik moet hem constant en herhaaldelijk aansturen (ik heb vrijwilligerswerk voor hem gevonden. Zelf ging hij daar niet achteraan ook al zei hij wel dat vrijwilligerswerk een goed idee is). Vorig jaar heb ik aangegeven dat ik echt wil dat hij therapie zoekt omdat de burn-out al een jaar duurde, ik me zorgen maakte en het zwaar op onze relatie trok. Een jaar (!) later heeft hij eindelijk op mijn aandringen een e-mail gestuurd, daarop kreeg hij een bericht terug dat hij moest bellen. Maar dat kon alleen in de ochtend... dus ja.. Hij heeft nog steeds niet gebeld. Zo gaat het een beetje met alles.
Ik vind het inmiddels zwaar worden. Ik werk fulltime en voel me soms zijn moeder. Ik weet ook niet meer of ik nu te streng voor hem ben of niet? Hij was er namelijk wel voor mij toen ik ziek was...
Is dit nog steeds de burn-out, is het de add of is dit een depressie? Is het gewoon een lamzak? Of zitten we door de corona crisis teveel op elkaars lip?
Ik vind het lastig om er objectief naar te kijken.
Ik ben al regelmatig het gesprek aan gegaan met hem. Hij is het meestal wel met me eens of begrijpt mijn standpunt. Dan gaat het een week of 2 weken goed en daarna kakt het weer in. Ik kan er de klok op gelijk zetten. Ik weet niet meer wat wijsheid is, het trekt inmiddels ook een zware wissel op mijn gezondheid en dat weet hij.
Lees al een tijdje mee op het forum. Nu een account aangemaakt.
Ik zou graag eerlijke meningen of advies krijgen over mijn relatie. Van een afstand kijk je er toch anders tegenaan dan als je er in zit.
Partner en ik zijn nu zo'n 10 jaar samen, geen kinderen. Relatie stond de eerste jaren behoorlijk onder druk. Veel tegenslagen, problemen met exen, schoonfamilie en ben zelf ook erg ziek geweest. Maar aangezien de problemen extern waren en niet intern (geen problemen tussen ons) hebben we doorgezet.
Partner is lief, intelligent, zachtaardig, heeft humor, is begripvol, kan goed luisteren. Toen ik ziek was, was hij er voor me. Ook al is dat erg zwaar voor hem geweest.
En nu de 'maar'. Partner heeft trekken van add. Is daarop getest. Wat me steeds meer frustreert is dat hij nogal passief kan zijn. Sinds bijna 2 jaar zit hij thuis met een burn-out en lijkt die passiviteit veel erger te zijn geworden. Hij doet amper wat in het huishouden, zit vooral te gamen en klaagt constant dat hij moe/overprikkeld is. Zijn contract is niet verlengd, er is geen reïntegratie. Hij heeft sollicitatie plicht, maar lijkt vooral niet aangenomen te willen worden. Ligt tot in de middag op bed. Hij geeft belachelijk veel geld uit aan allerlei onzin dingen (geld is van zijn eigen rekening). Ik begrijp dat een burn-out zwaar is. Ik heb gezien wat voor hoopje ellende hij was, maar inmiddels zijn we 2 jaar verder en komt hij een stuk stabieler over. Nu frustreert zijn gedrag me ook en begint mijn begrip op te raken. Ik moet hem constant en herhaaldelijk aansturen (ik heb vrijwilligerswerk voor hem gevonden. Zelf ging hij daar niet achteraan ook al zei hij wel dat vrijwilligerswerk een goed idee is). Vorig jaar heb ik aangegeven dat ik echt wil dat hij therapie zoekt omdat de burn-out al een jaar duurde, ik me zorgen maakte en het zwaar op onze relatie trok. Een jaar (!) later heeft hij eindelijk op mijn aandringen een e-mail gestuurd, daarop kreeg hij een bericht terug dat hij moest bellen. Maar dat kon alleen in de ochtend... dus ja.. Hij heeft nog steeds niet gebeld. Zo gaat het een beetje met alles.
Ik vind het inmiddels zwaar worden. Ik werk fulltime en voel me soms zijn moeder. Ik weet ook niet meer of ik nu te streng voor hem ben of niet? Hij was er namelijk wel voor mij toen ik ziek was...
Is dit nog steeds de burn-out, is het de add of is dit een depressie? Is het gewoon een lamzak? Of zitten we door de corona crisis teveel op elkaars lip?
Ik vind het lastig om er objectief naar te kijken.
Ik ben al regelmatig het gesprek aan gegaan met hem. Hij is het meestal wel met me eens of begrijpt mijn standpunt. Dan gaat het een week of 2 weken goed en daarna kakt het weer in. Ik kan er de klok op gelijk zetten. Ik weet niet meer wat wijsheid is, het trekt inmiddels ook een zware wissel op mijn gezondheid en dat weet hij.
dinsdag 22 december 2020 om 18:08
Ja, na twee jaar is die schop m.i. afstand nemen. Hopelijk gaat partner dan eindelijk echt met zichzelf aan de slag. Alles met de mantel der liefde bedekken en de fase van ‘stand by your man’ werken duidelijk niet.Rachmaninoff schreef: ↑22-12-2020 13:26Ja natuurlijk. Ik ga er even vanuit dat de persoon reageert op die schop. Ik kwam er zelf niet uit en ik had een wake up call nodig, dat het menens was. Het is niet gezegd dat dat voor een ander ook werkt natuurlijk.
Wanna grow up to be
Be a debaser
Be a debaser
dinsdag 22 december 2020 om 18:22
Lastig. Nou kan ik me wel voorstellen dat fitness net weer wat te veel is hoor. Babysteps, eerst een kwartier wandelen ofzo. Voor de endorfine en om buiten te zijn.Twijfelkont2020 schreef: ↑21-12-2020 14:02Het probleem is dat hij het daar helemaal mee eens is en vervolgens blijft het daarbij. Dan moet ik hem de hele tijd motiveren om dat schema te gaan volgen en daar heb ik de energie niet meer voor.
Ik heb een sportabonnement en voor de lockdown heb ik meerdere keren bijvoorbeeld gevraagd of hij met mij wil gaan fitnessen, want dan kan met mijn kaart. Vervolgens doet hij dat niet (geen zin, moe, overprikkeld, vind fitness niet leuk). Stel ik voor dat hij bijvoorbeeld een activiteit onderneemt op hetzelfde moment als dat ik ga sporten, dan is er altijd wel iets waardoor het niet doorgaat bij hem. Of hij doet het eenmalig, zegt dat het inderdaad echt fijn was en vervolgens blijft het daarbij...
Vraag ik hem om mee te gaan wandelen dan doet hij dat wel, maar ik moet ook mijn dingen doen, dus ga hem niet elke dag vragen om te wandelen.
Hij bedenkt wel dingen, maar de uitvoering gebeurd niet. Het lijkt wel alsof hij dat schema na een week weer 'vergeet'. Hij heeft altijd ontzettend veel moeite gehad om structuur aan te brengen en nu hij thuis zit lukt het hem helemaal niet. Ik zie hem gewoon de hele tijd hetzelfde cirkeltje maken.
Kun je zijn omgeving inschakelen om hem mee te nemen? De opstart is namelijk mentaal echt zwaar.
dinsdag 22 december 2020 om 18:37
Dat is aan hem om te regelen lijkt me.fluttershy schreef: ↑22-12-2020 18:22Lastig. Nou kan ik me wel voorstellen dat fitness net weer wat te veel is hoor. Babysteps, eerst een kwartier wandelen ofzo. Voor de endorfine en om buiten te zijn.
Kun je zijn omgeving inschakelen om hem mee te nemen? De opstart is namelijk mentaal echt zwaar.
dinsdag 22 december 2020 om 18:45
Als je echt gevloerd bent met een burnout, heftige fase, dan zit dat zelf regelen er niet in hoor.
Tjemig, ik werkte makkelijk 50, 60 uur per week, 6 dagen per week naar de fitness, diverse hobby's, hardloopwedstrijden, en dan als alleenstaande moeder m'n gezin en m'n huishouden.
Wat deed ik gisteren? 20 minuten start 2 run met voornamelijk wandelen (want ik moet naar buiten!), naar therapie en op de bank Netflixen. Heb niet eens meer kunnen koken.
Vandaag iets actiever : 2 muren behangen. Gekookt. Nu te moe voor Netflix.
Slaat helemaal nergens op als je het tegen mijn oude leven houdt, maar het is zo.
Alle praktische dingen worden momenteel door mijn therapeut en door familie geregeld.
dinsdag 22 december 2020 om 18:52
Gewoon beginnen met simpele dingen en niet vragen, gewoon zeggen. Schoenen aan, we gaan wandelen. Hier is je jas, trek maar aan. En gaan met die banaan, samen een stuk lopen.viva-amber schreef: ↑22-12-2020 18:23Ik zou stoppen met dingen aandragen to, want dat geduw en getrek werkt niet.
En morgen weer. En overmorgen weer.
dinsdag 22 december 2020 om 18:57
Herkenbaar en logisch. Been there, got the t shirt. Maar deze man zit al 2 jaar in de ‘begin’fase. Niets kunnen en niets willen. Op een gegeven moment houdt begrip wel op.fluttershy schreef: ↑22-12-2020 18:45Als je echt gevloerd bent met een burnout, heftige fase, dan zit dat zelf regelen er niet in hoor.
Tjemig, ik werkte makkelijk 50, 60 uur per week, 6 dagen per week naar de fitness, diverse hobby's, hardloopwedstrijden, en dan als alleenstaande moeder m'n gezin en m'n huishouden.
Wat deed ik gisteren? 20 minuten start 2 run met voornamelijk wandelen (want ik moet naar buiten!), naar therapie en op de bank Netflixen. Heb niet eens meer kunnen koken.
Vandaag iets actiever : 2 muren behangen. Gekookt. Nu te moe voor Netflix.
Slaat helemaal nergens op als je het tegen mijn oude leven houdt, maar het is zo.
Alle praktische dingen worden momenteel door mijn therapeut en door familie geregeld.
Het (goed bedoelde) pappen en nathouden werkt nu alleen maar averechts. Hij moet het nu zelf willen en doen en afstand nemen door TO kan hen beiden helpen
Wanna grow up to be
Be a debaser
Be a debaser
dinsdag 22 december 2020 om 19:04
Ik vind dat altijd zo makkelijk, dat het kan echt niet gehuil. Hoe doen al die alleenstaande mensen dat dan? En alleenstaande ouders? Dan heb je gewoon geen keus en dan móet je wel in actie komen. Deze vent ligt al 2 jaar ongewassen te gamen en doet en onderneemt helemaal niets.fluttershy schreef: ↑22-12-2020 18:45Als je echt gevloerd bent met een burnout, heftige fase, dan zit dat zelf regelen er niet in hoor.
Tjemig, ik werkte makkelijk 50, 60 uur per week, 6 dagen per week naar de fitness, diverse hobby's, hardloopwedstrijden, en dan als alleenstaande moeder m'n gezin en m'n huishouden.
Wat deed ik gisteren? 20 minuten start 2 run met voornamelijk wandelen (want ik moet naar buiten!), naar therapie en op de bank Netflixen. Heb niet eens meer kunnen koken.
Vandaag iets actiever : 2 muren behangen. Gekookt. Nu te moe voor Netflix.
Slaat helemaal nergens op als je het tegen mijn oude leven houdt, maar het is zo.
Alle praktische dingen worden momenteel door mijn therapeut en door familie geregeld.
dinsdag 22 december 2020 om 19:11
Ik ben alleenstaand moeder. Mijn kinderen zijn nu naar hun vader en daarna naar familie. De weken ervoor was het heel veel afhaaleten of niks doen op een dag behalve koken en af en toe stofzuigen...LīlyRose schreef: ↑22-12-2020 19:04Ik vind dat altijd zo makkelijk, dat het kan echt niet gehuil. Hoe doen al die alleenstaande mensen dat dan? En alleenstaande ouders? Dan heb je gewoon geen keus en dan móet je wel in actie komen. Deze vent ligt al 2 jaar ongewassen te gamen en doet en onderneemt helemaal niets.
Dat jij dat gehuil noemt interesseert me echt geen ene reet. Ik ben mijn eigen grootste criticus en dat bracht me waar ik nu ben. Eigenlijk gewoonweg onbeschoft dat je dat zo durft te zeggen.
dinsdag 22 december 2020 om 19:17
fluttershy schreef: ↑22-12-2020 18:45Als je echt gevloerd bent met een burnout, heftige fase, dan zit dat zelf regelen er niet in hoor.
Die heftige fase duurt geen twee jaar.
Sterkte trouwens, het is niet niks, dat beseffen we hier ook. Maar er schrijven veel ervaringsdeskundigen mee, die er gelukkig wel doorheen zijn, en die geven allemaal aan dat twee jaar niets doen het niet beter maakt. Hij had al veel eerder aan die babysteps moeten beginnen.
dinsdag 22 december 2020 om 19:17
De vriend van TO heeft geen therapeut. Hij doet niets aan zijn herstel. Jij wel.fluttershy schreef: ↑22-12-2020 18:45Als je echt gevloerd bent met een burnout, heftige fase, dan zit dat zelf regelen er niet in hoor.
Tjemig, ik werkte makkelijk 50, 60 uur per week, 6 dagen per week naar de fitness, diverse hobby's, hardloopwedstrijden, en dan als alleenstaande moeder m'n gezin en m'n huishouden.
Wat deed ik gisteren? 20 minuten start 2 run met voornamelijk wandelen (want ik moet naar buiten!), naar therapie en op de bank Netflixen. Heb niet eens meer kunnen koken.
Vandaag iets actiever : 2 muren behangen. Gekookt. Nu te moe voor Netflix.
Slaat helemaal nergens op als je het tegen mijn oude leven houdt, maar het is zo.
Alle praktische dingen worden momenteel door mijn therapeut en door familie geregeld.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
dinsdag 22 december 2020 om 19:17
fluttershy schreef: ↑22-12-2020 19:11Ik ben alleenstaand moeder. Mijn kinderen zijn nu naar hun vader en daarna naar familie. De weken ervoor was het heel veel afhaaleten of niks doen op een dag behalve koken en af en toe stofzuigen...
Dat jij dat gehuil noemt interesseert me echt geen ene reet. Ik ben mijn eigen grootste criticus en dat bracht me waar ik nu ben. Eigenlijk gewoonweg onbeschoft dat je dat zo durft te zeggen.
Je hebt niet gelezen dat zij het ook heeft doorgemaakt? Als alleenstaande ouder?
dinsdag 22 december 2020 om 19:23
fluttershy schreef: ↑22-12-2020 19:11Ik ben alleenstaand moeder. Mijn kinderen zijn nu naar hun vader en daarna naar familie. De weken ervoor was het heel veel afhaaleten of niks doen op een dag behalve koken en af en toe stofzuigen...
Dat jij dat gehuil noemt interesseert me echt geen ene reet. Ik ben mijn eigen grootste criticus en dat bracht me waar ik nu ben. Eigenlijk gewoonweg onbeschoft dat je dat zo durft te zeggen.
Volgens mij doelt Lilyrose met ‘dat gehuil’ op de man van TO en niet op jou.
Wanna grow up to be
Be a debaser
Be a debaser
dinsdag 22 december 2020 om 19:49
Helemaal waar, maar o wat is het zwaar en o wat onderschat je het zelf in het begin. Ik had al therapie voor mijn ADHD, dus mijn therapeut heeft me gelijk bij de hand gepakt, praktische dingen opgevangen of afgeketst en een behandelplan opgesteld.Marana schreef: ↑22-12-2020 19:17Die heftige fase duurt geen twee jaar.
Sterkte trouwens, het is niet niks, dat beseffen we hier ook. Maar er schrijven veel ervaringsdeskundigen mee, die er gelukkig wel doorheen zijn, en die geven allemaal aan dat twee jaar niets doen het niet beter maakt. Hij had al veel eerder aan die babysteps moeten beginnen.
Maar ik kan me echt wel voorstellen als je alleen (zonder professional, TO was er natuurlijk wel) de diepte in gaat, hoe moeilijk het moet zijn, juist na 2 jaar, om van die bank te komen.
Ik denk niet dat de vriend van TO zo'n lambal is, ik denk echt dat hij de weg niet meer vindt.
dinsdag 22 december 2020 om 19:54
Dat denk ik ook. Alles lijkt zo zinloos dan, je hebt nul energie, en ookal weet je dat je iets moet gaan doen om uit die cirkel te komen lukt het je toch niet om je ertoe te zetten.fluttershy schreef: ↑22-12-2020 19:49Helemaal waar, maar o wat is het zwaar en o wat onderschat je het zelf in het begin. Ik had al therapie voor mijn ADHD, dus mijn therapeut heeft me gelijk bij de hand gepakt, praktische dingen opgevangen of afgeketst en een behandelplan opgesteld.
Maar ik kan me echt wel voorstellen als je alleen (zonder professional, TO was er natuurlijk wel) de diepte in gaat, hoe moeilijk het moet zijn, juist na 2 jaar, om van die bank te komen.
Ik denk niet dat de vriend van TO zo'n lambal is, ik denk echt dat hij de weg niet meer vindt.
Het is verdomd moeilijk als je de moed en hoop verloren bent.
dinsdag 22 december 2020 om 19:55
O, was niet specifiek op jou gericht. Vooral meer op die mensen met een gespreid bedje die dan vooral niets kunnen.fluttershy schreef: ↑22-12-2020 19:11Ik ben alleenstaand moeder. Mijn kinderen zijn nu naar hun vader en daarna naar familie. De weken ervoor was het heel veel afhaaleten of niks doen op een dag behalve koken en af en toe stofzuigen...
Dat jij dat gehuil noemt interesseert me echt geen ene reet. Ik ben mijn eigen grootste criticus en dat bracht me waar ik nu ben. Eigenlijk gewoonweg onbeschoft dat je dat zo durft te zeggen.
Ik had de luxe niet om 2 jaar lang alleen maar te gamen en vooral niets te doen en te jammeren. Jij ook niet, dus pak je aan.
Voor mij was dat verschillende therapieën, heel actief werken aan herstel. En inderdaad, de eerste weken afhaal en kant en klaar. Maar daar ben ik niet jaren mee door gegaan.
dinsdag 22 december 2020 om 21:55
Hier:
Ok er staat niet dat ze een ouder is, maar wel dat ze ervaringsdeskundige is en alleenstaand.
dinsdag 22 december 2020 om 22:14
Ik denk ook dat hij de weg niet meer kan vinden en dat is heel erg en triest. Maar dat is na 2 focking jaar niet de verantwoordelijkheid van TO. Ik denk zelfs dat deze situatie hem niet helpt. Als zij afstand neemt, moet hij wel voor zichzelf zorgen. En als dat begint met zelf ervoor zorgen dat er voedsel in huis is, dan is dat al winst.fluttershy schreef: ↑22-12-2020 19:49Helemaal waar, maar o wat is het zwaar en o wat onderschat je het zelf in het begin. Ik had al therapie voor mijn ADHD, dus mijn therapeut heeft me gelijk bij de hand gepakt, praktische dingen opgevangen of afgeketst en een behandelplan opgesteld.
Maar ik kan me echt wel voorstellen als je alleen (zonder professional, TO was er natuurlijk wel) de diepte in gaat, hoe moeilijk het moet zijn, juist na 2 jaar, om van die bank te komen.
Ik denk niet dat de vriend van TO zo'n lambal is, ik denk echt dat hij de weg niet meer vindt.
Wanna grow up to be
Be a debaser
Be a debaser
dinsdag 22 december 2020 om 23:26
Ik denk eigenlijk dat een vorm van bemoeizorg nodig is.
Dus: hier is je jas, we gaan wandelen.
En ik denk dat dat gamen ook stoppen moet. Want het is leuk, maar daarna is hij moe en overprikkeld.
Of het voor twijfelkont2020 de moeite loont om zijn moeder te spelen, is een andere vraag.
Dus: hier is je jas, we gaan wandelen.
En ik denk dat dat gamen ook stoppen moet. Want het is leuk, maar daarna is hij moe en overprikkeld.
Of het voor twijfelkont2020 de moeite loont om zijn moeder te spelen, is een andere vraag.
De antwoorden op het forum zijn niet altijd bedoeld als hulp.
Sommige mensen maken soms onaardige opmerkingen.
Reageren is niet altijd nodig, en zeker niet verplicht.
Sommige mensen maken soms onaardige opmerkingen.
Reageren is niet altijd nodig, en zeker niet verplicht.
donderdag 24 december 2020 om 13:24
Jeetje, wel een ommezwaai ineens, dat het nu van hem afkomt. Wat vind je er zelf van dat hij ermee wil stoppen? Geeft het je rust of juist niet?Twijfelkont2020 schreef: ↑24-12-2020 13:20Sorry dat ik niet meer heb gereageerd. Ik moest het laten bezinken. Maar door de feestdagen liepen de spanningen steeds meer op en nu heeft hij gezegd dat hij niet meer verder wil.
donderdag 24 december 2020 om 13:36
Ik vind dit gewoon zo bizar. Ik ben nu ook vooral boos merk ik. En heel emotioneel.
Ik denk dat hij er echt niet meer uitkwam. Hij vertelde ook dat hij bang is om therapie te volgen. Dat hij daardoor geen contact opneemt. Hij is bang dat er een gigantische beerput open gaat. Ik snap dat wel, maar verstoppen helpt niet. En heeft er nu dus voor gezorgd dat we nu op dit punt zitten. En ergens ben ik daar zo ontzettend boos om.
Ik heb zo hard gewerkt aan mezelf, aan mijn herstel, aan een reïntegratie. Voor mijzelf, maar ook voor hem, voor ons. Voor een betere toekomst. Ik ben weer een studie gaan volgen voor een betere baankans. Alsof ik al die dingen niet allemaal doodeng vond en moeilijk. Ik ben mezelf de afgelopen jaren ook heel hard tegengekomen. En dan dit. Ik ben zo boos. Op dit moment zitten de emoties even hoog.
Ik denk dat hij er echt niet meer uitkwam. Hij vertelde ook dat hij bang is om therapie te volgen. Dat hij daardoor geen contact opneemt. Hij is bang dat er een gigantische beerput open gaat. Ik snap dat wel, maar verstoppen helpt niet. En heeft er nu dus voor gezorgd dat we nu op dit punt zitten. En ergens ben ik daar zo ontzettend boos om.
Ik heb zo hard gewerkt aan mezelf, aan mijn herstel, aan een reïntegratie. Voor mijzelf, maar ook voor hem, voor ons. Voor een betere toekomst. Ik ben weer een studie gaan volgen voor een betere baankans. Alsof ik al die dingen niet allemaal doodeng vond en moeilijk. Ik ben mezelf de afgelopen jaren ook heel hard tegengekomen. En dan dit. Ik ben zo boos. Op dit moment zitten de emoties even hoog.
donderdag 24 december 2020 om 13:38
TO, jouw man klinkt als de mijne (de mijne heeft echter niet alleen ADD) met het verschil dat hij er alles aan deed en doet om er uit te komen. Onderzoek, therapie, nog meer therapie, medicatie. Hij doet dat allemaal trouw. Op goede dagen deed hij uit zichzelf ook van alles in huis en hij probeerde om een vast ritme aan te houden. Dat lukte redelijk. Sinds de medicatie gaat het echt goed, dat moet hij echt op bepaalde tijden innemen. Ondertussen heeft hij weer een fulltime baan en ik ben echt super trots op hem. En dan moet de zwaarste therapie tot nu toe nog beginnen. Hij is er doodsbang voor (trauma verwerking) maar hij doet het allemaal toch.
Dat jou man het nu meteen al makkelijker lijkt te vinden om meteen de handdoek in de ring te gooien is een veeg teken. Net als het feit dat hij het zelf allemaal wel prima leek te vinden zoals het ging de afgelopen 2 jaar. Ik zou eens hard gaan nadenken als ik jou was.
Dat jou man het nu meteen al makkelijker lijkt te vinden om meteen de handdoek in de ring te gooien is een veeg teken. Net als het feit dat hij het zelf allemaal wel prima leek te vinden zoals het ging de afgelopen 2 jaar. Ik zou eens hard gaan nadenken als ik jou was.
Those who can make you believe absurdities can make you commit atrocities.
