(Alleen zijn en) gelukkig zijn met jezelf VIII

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?

Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.

Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.

Ten eerste omdat er eerder stemmen zijn opgegaan dat je niet per se alleenstaand hoeft te zijn om te streven naar "Gelukkig zijn met jezelf" zodat mensen mét relatie die hun eigen aandeel willen vergroten in gelukkig zijn zich ook welkom voelen. Het is namelijk iets wat een eigen uitdaging is en blijft, met of zonder relatie.
Ten 2e omdat eigen geluk zo onlosmakelijk blijkt samen te hangen met de (alle/allerlei) relaties met andere mensen, en zeker ook liefde en lust (of het ontbreken ervan, of die al dan niet recent voorbij zijn of nog gewenst zijn in de toekomst) de nodige invloed hebben daarop.

De puur eigen invloed is en blijft het "binnenwerk" en dat is waar we elkaar hooguit in kunnen stimuleren, tips, zetjes en aanwijzingen voor kunnen geven en waar nodig in te ondersteunen, betrokkenheid te tonen, andere perspectieven (van buitenaf, van een afstandje) op los te laten, ervaringen te delen, enz.

Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste zes delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV

Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V

Deel VI- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI vind je hier de link: psyche/alleenzijn-en-gelukkig-zijn-met- ... 1#22183041

Deel VII- link: forum.viva.nl/relaties/alleenzijn-en-gelukkig-zijn-met-jezelf-deel-vii/list_messages/385348/136?start=3400

Juni 2017 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz (eigenlijk wel alle boeken van hem)

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.

Houd me vast - Dr Sue Johnson

Liefdesbang- Hannah Cuppen

Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

Jeetje, Nicci, gecondoleerd!
Ik schrik ervan, is toch nog onverwachts snel gegaan zeg, dat had ik ff niet zien aankomen..
Jijzelf ook niet, denk ik?

Wat erg voor je!
Schrale troost altijd dat het voor haarzelf beter is, niet meer hoeft te lijden, niet een hele verdere aftakeling en lange lijdensweg heeft hoeven meemaken.
Tot voor kort was ze nog vrij goed, en je bent er volop voor haar geweest, gelukkig.

Mooi dat ze rustig is heengegaan.
Waren er signalen dat het ging gebeuren, was er iemand van jullie bij?
(je hoort vaak dat mensen júist in alle privacy "er plotseling tussenuit knijpen")

Er zal opeens veel op je afkomen om te regelen, heb je hulp daarbij (je zus, je zoon misschien)?

Ik wens je heel veel sterkte, schrijf als je van je af wilt schrijven, he.
Er zijn er hier meer die hun moeder of vader vrij recent verloren hebben, en door het verdriet zijn gegaan waar jij nu doorheen gaat.

Dikke knuffel, denk aan je, houd je taai, lieverd!

Nicci, heb je wel een beetje kunnen slapen?

Welkom Pupke!

Ik lees en reageer later, ben ff druk bezig..

Pupke: volkomen logisch allemaal, hoor.
Een terugval kennen er meer, het is data je het fijne van die relatie mist (en vergeet niet de hechtingsstofjes (zoals oa oxytocine) die gerelateerd zijn aan die partner, kost echt zeker een paar maanden tijd om daaraan te "ontwennen") en als na de eerste opuchting het gemis toeneemt ontstaat de hoop dat het misschien toch wél kan werken als je maar dit, als hij maar dat, als je allebei het maar anders gaat doen.

De ervaring leert dat je in no time toch weer op dezelfde dingen stuit en hetzelfde op elkaar reageert als eerder.
Eigenlijk probeer je dan iets passend te maken wat niet past, doe je (hopelijk) allebei ff tijdelijk wat meer je best om niet in oude valkuilen te stappen. Maar als het dan eenmaal weer "aan" is, verslapt dat weer en ben je terug bij af.

Dat komt denk ik omdat als je niet wezenlijk veranderd bent, het "moeite doen" is, maar het succes van een relatie moet niet het resultaat zijn van "je best/ moeite moeten" doen of zelfs op je tenen lopen, je in moeten houden en dat 1 of beiden zichzelf daardoor niet is.
Het zou meer "vanzelf" horen te gaan en niet dat het alleen maar werkt als je je maar anders voordoet.

Helaas, want soms is er echt wel liefde voor elkaar en dat is dan wat elkaar bindt, en goede bedoelingen, maar dat is niet genoeg, je moet echt bij elkaar passen, ook in de "negatieve' kant van een relatie, dus ook bij onenigheid, ruzies en als je om welke reden dan ook niet op je best bent.

Na de afleiding van december is het ook logisch dat je in januari alles wat je daardoor kon ontlopen aan emoties en gemis alsnog op je bord krijgt.
Het is sowieso voor velen al een saaie, "lege" maand, na de "drukke gezelligheid" van de "feestmaand", lichtjes buiten, versierde winkelstraten en ruimere openingstijden enzo.

Dat je niet alleen woont momenteel helpt daar niet bij. In je eentje kun je je een tijdje wentelen in je verdriet, ewat er ook bij hoort, dus erom treuren en huilen als dat opkomt, zielige films kijken en jezelf troosten op manieren zoals je die nodig vindt (niet altijd wat werkelijk nodig is, want bijv afleiding en je agenda volplannen is ook een vorm van ontlopen).

Ook al is het je moeder die constant in de buurt en vertrouwd is, je past je onwillekeurig daar toch aan aan, tov als je alleen zou zijn, je houdt je misschien in, vindt dat je gezellig moet "doen" en haar niet mee lastigvallen.

Maar om een fase verder te komen is een periode treuren en rouwen noodzakelijk, dat kun je helaas niet overslaan, wil je dat er verandering in komt en een verwerkingsprocs op gang komt.

Het gemis en verlangen is te vergelijken met een "afkick"proces. Het wordt écht minder (lees vorige topic bijv ook Mlous die er een jaar (?) geleden net zo aan toe was en inmiddels helemaal anders aan toe is!)

Naarmate het voelbare verdriet afzwakt, en je meer van een afstandje naar gaat kijken, ga je ook rationeler terugkijken en vaak dan pas inzien wat eraan scheelde.
Dat gaat meestal pas als de eerste grote emoties geluwd zijn (door dat verdriet óók ruimte te hebben gegeven, gevoeld te hebben dus).
Als je dat overslaat kan het nog lang onveranderd hetzelfde blijven voelen als vlak daarna.

Die "leegte" hoeft niet alleen door hem of een andere relatie opgevuld worden, he..
Het kan ook betekenen dat je voor de opgave staat om zelf nieuwe/ andere invullingen te zoeken, waar je zelf wél/meer invloed op hebt.
Te denken valt aan nieuwe vriendschappen en bezigheden/ aktiviteiten zoeken, een eigen woning, allerlei andere dingen erbij te krijgen, waardoor je minder op een ander aangewezen bent om het leven interessanter of leuker te maken als deze man ontbreekt om die leegte en gemis inhoud te geven.

En dat is best moeilijk, elke single merkt dat misschien meer dan stellen, omdat je samen met iemand niet alleen leuke dingen samen deelt, maar ook onenigheid enzo iig "reuring" betekent: er gebeurt iets, er is iig contact en gedoe, ook bij "negatieve aandacht" en je kunt erover piekeren, hoe dan ook houdt het je bezig en dat is heel anders dan helemaal niks.

De rust die je dan krijgt als je uit elkaar gaat is dan ook niet alles, niet wat je zocht, als je daarvoor iig nog "samen" was, ook al was dat niet ideaal.
Dan kan het dat je idd gaat denken: beter iéts dan niets.
Of erover gaat denken om weer te daten.

Toch zit het hem daar vaak dus niet in en moet je ineens zelf er iets van maken, terwijl je die energie (nog) niet voelt/ hebt daarvoor (en juist leuks zoekt óm jezelf op te peppen).
Heel dubbel dus.
Komt erop neer: eerst die "shit" eruit, dan is er (pas) echte ruimte voor "leuk" en positief voélen (ipv "positief doen", wat gemaakter is, beetje nep, doen alsof omdat je zo graag weer "positief" wil zijn, ook al voelt het nog niet zo).

En je hoeft niet de hele tijd daaraan toe te geven, maar wel nu en dan tijd/ ruimte maken om te voelen. Daarnaast of daarna misschien alweer plannetjes bedenken. Dus niet mikken op "ik heb een partner nodig", ook geen nieuwe proberen te vinden op dit punt, maar de focus op wat je buiten dat kunt gebruiken om je leven een positieve(re) wending te geven.

Bedenk dat meer mensen het moeilijk vinden om zelfs iets wat niet goed voor je was/ is los te laten, waaronder ongezonde verslavingen, slechte gewoontes enz enz, want dat is wat je gewend bent en vertrouwd voelt, tegenover het onbekende alternatief + dat dat zeker (minstens 3) maanden of meer kost, wil je nieuwe gewoontes aanleren of iets afleren, voordat dát normaal en vertrouwd(er) voelt dan de oude situatie.

Laat het niet aan een ander over om jouw leven te moeten inkleuren, zeker niet als je die persoon momenteel niet hebt en voorlopig ook niet zal hebben. Maak jezelf daar niet van afhankelijk, neem je leven in eigen handen, daar zul je ook de kracht voelen als je je alleen al daarop richt!
En niet pas als dat "lukt", alleen het proberen al en die aandacht, moeite en tijd in jezelf steken, is als het ware een boodschap aan jezelf dat je jezélf die moeite waard vindt!

Pff, die sollicitatie is de deur uit!
Was een hele bevalling, zo lang geleden dat ik dat langs de officiele weg heb gedaan, de woorden vinden (hahaha, dat maakt nota bene een groot deel van het werk uit en kan ik goed voor anderen, maar voor mezelf (jezelf "verkopen") als er iets vanaf hangt nog een ander verhaal).

Natuurlijk mik ik niet alleen hierop, het was het eerste beste maar ik enthousiast over ben, wat ik echt enorm vind passen en ook met zelfvertrouwen en een zekere bevlogenheid aan zou beginnen.
Ben blij dat ik nu weet in welke richting ik verder ga zoeken, en ondertussen zal ik ook op andere (contactuele) vacatures reageren, en dat vind ik makkelijker (dus standaard stop ik daar niet zoveel tijd en moeite in als deze).

Dus nu inhalen wat er afgelopen dagen is blijven liggen, dit had ff prioriteit (en hyperfocus, dan vergeet ik bij wijze van spreken te eten, boodschappen te doen enzo). Heb ook te weinig geprofiteerd van de zon en het mooie weer, vandaag kan het nog een beetje en is het droog en bewolkt, komende dagen slaat het om

Ik vind het dan ook fijn om even iets te poetsen of op te ruimen of een stuk te lopen buiten, haha, iets doén maakt juist rustiger en het loslaten, er afstand van nemen ook in mijn hoofd.

Gisteren nog een minitaartje gebakken en ben langs zus geweest en daarna samen naar een verjaardag. Vrij laat thuis. Moet weer in een normaal ritme zien te komen, 2 avonden achter elkaar rond bedtijd kwam mijn kater met een dooie muis aanzetten, om die op te eten (ik versteend alle kauwgeluiden moest aanhoren, incl krakende botten: met huid en haar gaat het op ).

Hij laat helaas wel wat ondefinieerbare deeltjes (maag? hoofd? glibberigs? en bloed) achter, daar durf ik geeneens naar te kijken, laat staan op te ruimen, ik gooi er dan iets over zodat ik het niet zie meer en hoop dat de volgende dag iemand anders het wil weghalen.

Ik krijg daar altijd zo'n adrenalinestoot/ stress van en kan dan niet 1,2,3 gaan slapen, dat moet echt even zakken. Omdat ik dan niet uitslaap, kom ik niet aan mijn uren toe en ben ik niet bepaald fit afgelopen dagen.

Dus komende dagen richt ik me weer op fris en fruitig, zowel mijn huis als mezelf!
Frisse neus, ramen open, doekje erdoor (1 kat verliest rond deze tijd altijd veel haar, overal plukjes op de grond, zou wel dagelijks kunnen stofzuigen, maar doe hier en daar maar ff met de veger).

Verstand op 0 dus, en fysiek dingen doen helpt altijd wel..

NIcci, hoe gaat het met je?
Wanneer is het afscheid, red je het allemaal wel?!
Hopelijk kunnen jullie je daar nu op concentreren en is er geen haast om haar kamer/ woning leeg te moeten halen oid?

Onwerkelijk allemaal he?
Veel sterkte, hoor!

Pauwenveer, kan me goed voorstellen dat als je volop werkt er eea blijft liggen. Het kan ook niet allemaal, he, én werken én een huis dat spic en span is.
Ik denk dat veel vrouwen met name vergeten dat in de ouderwetse setting van gezin met de man die "het geld inbracht" en de vrouw die het gezinsleven en huishouden regelde, dat 2 verschillende volledige "banen" waren!

Dat zijn sommige feministen even vergeten: eigenlijk hebben ze bedacht dat vrouwen moesten bewijzen niet alleen net zo goed en waardevol in ál hetzelfde werk te zijn als mannen, maar ook nog even dat gezin "er ff bij" te doen.

Behalve weduwnaars en andere alleenstaande vaders hebben de meeste mannen dat in de hele geschiedenis nooit hoeven doen, he.
Die waren vrij na hun werkdag, of "hielpen" misschien wel met eea, maar hadden (uitzonderingen daargelaten) niet de verantwoordelijkheid ervoor.

Nu het gezin niet langer de standaard hoeksteen is, zijn het (volgens onderzoek) nog steeds voornamelijk de vrouwen die zich voor het gezin en huishouden verantwoordelijk voelen. Ook bij intacte gezinnen spenderen vrouwen daar nog altijd meer tijd aan dan mannen (ook hier uitzonderingen natuurlijk) of zijn minstens de organisators die bedenken wat er nodig is/ moet gebeuren.

En nu zoveel meer gezinnen zijn opgebroken zijn er veel single vaders en moeders die -al dan niet gedeelde tijd- wel hun baan én een eigen huishouden moeten combineren. Dat is gewoon heel zwaar (en onderschat?) en niet voor niks dat er zoveel burnouts zijn: je staat altijd "aan" als je ook nog kinderen thuis hebt! En jij hebt ze het grootste deel van de tijd, toch? Ze wonen standaard bij jou, dacht ik?

Het is toch logisch dat je dan moet kiezen waar je energie naartoe gaat!
Het is deels wel mijn ervaring dat als je het druk hebt, je tempo omhoog gaat en je dan bijv na het werk meteen doorgaat en andere klusjes doet, omdát het oploopt als je dat laat liggen en daar raak je ook min of meer aan gewend, maar het is en blijft de vraag of dat wel zo goed is.

Vrouwen hebben denk ik de neiging om zich te meten aan anderen, die dat allemaal ogenschijnlijk gemakkelijk af gaat (die dat opvoeden en huishouden dus "even" erbij doen en nog tijd hebben voor zichzelf, te sporten, sociaal leven enz).
Daardoor voelen mensen dat ze dat ook moeten kunnen en zich falen of tekortschieten, als dat niet "lukt", als dat de lat is geworden.

Het is nooit te vergelijken, elk gezin is anders, andere situaties, met andere omstandigheden, trubbels, uitdagingen, energie, enz.

Eigenlijk ben ik van mening dat als je veel uren werkt (en misschien forenst ook nog) vrije tijd ook vrije tijd zou moeten zijn om dat jaar in jaar uit vol te houden en nog een beetje echt te leven, op te laden, maar dat wist je al haha, stokpaardje.
Als het zoals bij jou én én is, kan het gewoon niet allemaal "perfect" en vallen er dingen af, dat kan bijna niet anders.

Oh, ik snap best dat zo'n uitvaart (ook van een onbekende) indruk maakt en ook confronteert (vaak via inleving) met vanalles aan emoties en herinneringen, bewust of onbewust los maakt van wat je zelf raakt.
Het brein maakt als het om emoties gaat zelf associaties met wat er maar op lijkt.

Ik heb dat ook altijd bij begrafenissen.
Dat gaat automatisch, is wel goed ook blijkbaar, want daar zit dus nog verdriet waar je misschien liever niet meer aan terug zou denken als je daar niet heen was gegaan.
En vaak sta je dan uberhaubt stil over dat het leven eindig is, en eigen gedachten over het leven, het doel van je bestaan hier op de wereld, je eigen levensloop en wie je moet missen..

Was dat een open kist trouwens, dat de overledene er nog zo levenenslustig uitzag?!
Ik heb dat maar zelden meegemaakt en vind dat verre van prettig..
Of was het afscheid kunnen nemen/ condoleance in zo'n rouwcentrum waar iemand opgebaard ligt (dus in de dagen voor de uitvaart? Daar ga ik dus nooit heen!

Sterkte iig!

Nicci: achterom heeft Pausini laten weten dat ze op geen enkele manier meer kan inloggen op het forum en ook niet lukt om een nieuwe nick aan te maken.

Ze vroeg me om haar condoleances en medeleven aan jou over te brengen, dus bij deze ook van haar veel sterkte gewenst!

Spannend, Mlous!
Ik ga voor je duimen dat het in orde komt!
Ik heb vaak de indruk dat het "universum" meewerkt als het een goed idee is

Zo ook zou deze baan voor mij een keerpunt kunnen zijn, en zo niet, dan is het blijkbaar (nog) niet de tijd ervoor of om andere redenen nu/ niet daar.
Wat dus niet zegt dat het idee op zich niet "het juiste" is.

Als je een sterk gevoel hebt dat het een goed plan is, dan is het vooral verder op borduren, andere mogelijkheden onderzoeken, misschien moet er dan nog aan bepaalde voorwaarden of bekwaamheden worden voldaan (of gewoon elders financiering proberen).

Verkijk je er niet op wat er bij zo'n B&B komt kijken, als het gaat om jullie tijd en beschikbaarheid en aandacht als het eenmaal staat.
Jouw vriend heeft daar sowieso al professioneel een goede kijk op en ruime ervaring in, lijkt me.
Voor jou geldt misschien dat je binnen het hoogseizoen zelf nooit weg kunt, zou je dat erg vinden? Het is namelijk wel een omslag voor jou, als het om die vrijheid gaat die je belangrijk vond?

Ik snap overigens wel dat het runnen van een B&B ook tijdens werk als vrijheid kan voelen, vrijheid om zelf eea in te delen en te bepalen, niet achter een bureau te zitten alleen al voelt vaak vrijer dan binnen een stramien wat door een baas is bepaald. Hier bepalen klanten dat dan wel weer, maar kun je dat deels wel sturen

Ik zou trouwens niet weten hoe viva te bereiken als je er echt niet meer inkomt, ik had dat laatst ook, met veranderen van wachtwoord.
En ook bij toeval kwam ik er nog in, weet niet eens meer hoe (en met welk wachtwoord, blijkbaar was dat veranderen toch gelukt)
Ik heb namelijk een oud e-mailadres staan nog, waar ik ook niet meer inkom.

Er staat "stuur een e-mail", maar waarheen kan ik zo gauw niet vinden

Vraag gesteld aan de mods, geen antwoord op gekregen.

Mlous, in allerlei branches hebben ze deze functies denk ik, omdat het vrij actueel is. Alleen heb ik daar niet altijd verstand van (procedures) of de vereiste opleidingen voor, in dit specifieke geval sluit wel eea aan of is relatief gemakkelijk eigen te maken. Het is ondersteunen bij klachten(procedures) zeg maar.

Ik had zaterdag een gevalletje faalangst wat op kwam zetten, na eerst alle zelfvertrouwen: is het toch niet te ingewikkeld, ben ik er niet te lang uit geweest (ben ik wel fit voor opeens hele dagen alert zijn?), zenuwen áls ik op gesprek mag: hoe "verkoop" ik mezelf? en straal ik wel genoeg enthousiasme uit, en juist voldoende rust en vertrouwen bij clienten?).

Dat was nadat ik ex erover had gesproken aan de telefoon. Hij is zelf zo succesvol en aan werkgeverskant ervaring, die zegt oa: aandikken en bluffen (dat kon hij zelf altijd goed, haha, en totaal geen gebrek aan zelfvertrouwen in eigen kunnen, is hij ver mee gekomen! maar ik ben een open boek, te eerlijk daarvoor, ik kan me slecht beter voordoen dan ik ben).

Op mij werken dat soort tips dus averechts, ik wil ergens liefst (opr)echt passen en niet mezelf ergens inwurmen, dat is zowel voor een bedrijf als voor mezelf geen goed idee, als je van plan bent ergens langere tijd te blijven.
Voor een meer "inwisselbare" baan zou ik dat misschien nog kunnen, dan nog kan ik niet zo goed enthousiasme veinzen als dat "nep" voelt.

Als het alleen gaat om brood op de plank pak ik vanalles aan, hoor, maar ik heb nu ook zo'n "nu of nooit-gevoel" dat als ik nú niet probeer iets echt serieus en passends te vinden, die kansen straks alleen maar (veel) kleiner worden.
Wat ik ook prima vind is gewoon maar zsm ergens beginnen waar ik de kans krijg en vanuit iig werkende situatie verder kijken.

Maar ook al lijken de banen "voor het oprapen", dan is het nog niet gezegd dat je wordt aangenomen, he, soms vertrouwen ze het niet dat je dat blijvend goed genoeg vindt (vinden ze me te hoog opgeleid) of willen ze toch liefst jong en vitaal.
Dat soort banen zijn vaak fysieker (wat ik op den duur juist fijn zou vinden) en dat gaat nu nog niet 8 u per dag + evt forenzen.

En soms overvalt me juist de veelheid aan vacatures, waar ik voor het merendeel niet voor in aanmerking kom of echt niet aan moet denken. Keuzestress waarop te reageren en waar.. soms word ik daar gewoon lamlendig van, hele dagen zoeken online, andere keren optimistischer.

Enerzijds doet ex altijd overal erg makkelijk over, vind ik, anderzijds geeft hij ook aan dat het voor werkgevers een heel risico is om iemand van mijn leeftijd aan te nemen, dus raadt aan via uitzendbureau's te proberen.
Had ik zelf ook bedacht, maar wat ik daar zo zie aan vacatures is niet bepaald hoopgevend: veel logistiek of callcenters en dergelijke.

Er zijn ook organisaties die bijv de horeca verzorgen in ziekenhuizen en andere instellingen, dat vind ik ook leuk, maar moet nog ff wachten, kan moeilijk overtuigend zijn en (nog) wat mank binnenlopen..
In de baan waar ik op gereageerd heb zou ik wél direct kunnen beginnen.
Nou ja, het komt wel..

Oh, dat regelwerk idd, het kan bijna niet zou je zeggen, maar ik hoor dat het in Frankrijk en Spanje idd nog erger is dan hier met bureaucratie, papieren en aktes. Drama, ik hoop dat het je toch snel lukt!
Je vriend is zelf wel Frans, toch?

Pauwenveer: ja, ben het helemaal met je eens dat de ziel eruit is op moment van overlijden al, ik ervaar het precies zo (voor zover de weinige ervaring die ik ermee heb van dichtbij): het is dan nog slechts een lichaam, omhulsel, en misschien is het juist dát wat ik er ook "eng" aan vind: diegene is dan al "vertrokken" en zo wil ik diegene niet op mijn netvlies hebben (maar ook geen vreemden, ik vind het gewoon helemaal niks en kom liefst niet dichtbij).

Lekker dat je een weekje vrij bent, even eruit zou fijn zijn, gaat dan ook vooral om uit je dagelijkse routines te zijn, uitwaaien, andere omgeving, even afstand van je normale leven.

Ik heb nogal een andere kijk gekregen afgelopen jaren op die vrijheid als je niet zou hoéven te werken, de loterij wint oid.
Zoiets heb ik min of meer een tijdlang ondervonden, en alleen in het begin vond ik dat nog heerlijk. Die (onbezorgde) vrijheid lijkt nóg aantrekkelijker als je daar nu veel te weinig van hebt. Of als je daarmee wel raad weet, in de zin van voor ogen hebt wat je met al die tijd en vrijheid zou willen en kunnen doen.

Nou is het denk ik anders als je "gewoon" mobiel en niet op eoa manier beperkt bent, ik heb de laatste tijd een overdosis "doelloze" tijd gehad, ik word iig niet happy van het voor mezelf zo "leuk" mogelijk maken voor mezelf, oa door een gebrek aan aan zinvoller hobby's oid, als dat puur eigen vermaak is en dat verder nauwelijks iets of helemaal niets bijdraagt voor anderen.

Ken aardig wat mensen die met (pré)pensioen zijn en dan kan ik me voorstellen dat je er ook echt aan toe kunt zijn, als je kunt terugkijken op jaren van genoeg maatschappelijke voldoening en dan eindelijk aan jezelf, reizen of trips/tochtjes, sport, hobby's en sociaal leven of eoa ander doel toekomen.

En daarvan genieten gaat makkelijker als je eea ook financieel ruim doen.
Het zorgeloze speelt dus zeker wel een (grote) rol, dat is nog meer zo als je huidige situatie je soort van "gevangen" houdt en je daar niet gelukkig (meer) mee bent, anders zou willen, maar je beperkt bent of voelt in de keuzes (wonen, werken, vrije tijdsbesteding, energie, gesteldheid, inkomen en gezin om rekening mee te houden).

Het is een stuk gemakkelijker als gewenste veranderingen iig niet gepaard zouden gaan met financiele risico's en je eea kunt uitproberen zonder consequenties, evt tegenvallers kunt opvangen of terugdraaien.

In mijn omgeving zijn de "levensgenieters" vooral (langdurige) stellen die samen eoa invulling hebben, 2-verdieners (geweest) met beiden een goed inkomen. Een paar van hen hebben een 2e onderkomen al dan niet in het buitenland, delen dezelfde liefhebberij of sport (bijv bridgen, tennissen, golfen of varen door het hele land, gaan naar musea en restaurantjes bijv, weekendjes weg, wellness, stedentrips, wandelen of fietstochten maken, delen dezelfde vriendenkring en gezamenlijke sociale contacten en/of passen deels op kleinkinderen).

Het is een hele luxe als je alleen nog doet wat je echt leuk of interessant vindt en daar genoeg voldoening uit haalt of kunt teren op wat je al gedaan, betekend of bereikt hebt. Ken mensen die het heerlijk vinden om nu alle tijd aan zichzelf te hebben, op een langzamer tempo te leven, te ontspannen en ook anderen die op andere manieren zich ergens voor inzetten, zij het dat ze zelf bepalen hoeveel en waaraan ze daaraan spenderen.

Dat is denk ik het fijnste: als het niet moét, en je er zelf voor kiest/ in de positie verkeert dát je kunt kiezen waaraan en aan wie en wanneer je je tijd "geeft"..
Het financieel niet hoeven opletten neemt evt mentale of fysieke problemen en uitdagingen niet weg, het geeft wel meer rusti, armslag en mogelijkheden.

Denk dat ik mijn verwachtingen moet gaan bijstellen over de arbeidsmarkt (voor mezelf, qua leeftijd in combi met mijn wel aparte arbeidsverleden), als het om een baan met een bepaald niveau gaat en ik te weinig zwaarwegende of aantoonbare (werk)ervaring in heb.

Het leek zo mooi samen te vallen qua opleidingen en ervaring + levenservaring, maar ik heb nog niks gehoord behalve ontvangstbevestiging en de gesprekken zijn morgen, dus dan weet je het wel.

Heb er aardig wat tijd in gestoken, alleen al omdat ik het razendinteressant vond, en om beslagen ten ijs te komen over de specifieke materie had ik wél op gesprek mogen komen, en dat is niet erg, want dat was de enige kans geweest en ik heb mijn best iig gedaan, maar vanaf hier ga ik (weer) veelzijdiger insteken.

Ik probeer wel te bedenken waar leeftijd minder een rol speelt en ik zeker weten meer kans maak en aantoonbaar al aansluit qua werkervaring (ipv proberen te overtuigen dat ik eea zo onder de knie heb).

Ik kom nu ook niet uit een werkende situatie, dat zal ook niet bepaald meehelpen.
Het zal misschien ook nog niet eens makkelijk zijn om in een "doorsnee" baan aan het werk te komen en vandaaruit evt verder te zoeken..

Vandaag maar even afreageren op het huishouden, wat nogal is blijven liggen intussen. En dan met frisse moed morgen maar weer verder!