(Alleen zijn en) gelukkig zijn met jezelf VIII

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?

Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.

Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.

Ten eerste omdat er eerder stemmen zijn opgegaan dat je niet per se alleenstaand hoeft te zijn om te streven naar "Gelukkig zijn met jezelf" zodat mensen mét relatie die hun eigen aandeel willen vergroten in gelukkig zijn zich ook welkom voelen. Het is namelijk iets wat een eigen uitdaging is en blijft, met of zonder relatie.
Ten 2e omdat eigen geluk zo onlosmakelijk blijkt samen te hangen met de (alle/allerlei) relaties met andere mensen, en zeker ook liefde en lust (of het ontbreken ervan, of die al dan niet recent voorbij zijn of nog gewenst zijn in de toekomst) de nodige invloed hebben daarop.

De puur eigen invloed is en blijft het "binnenwerk" en dat is waar we elkaar hooguit in kunnen stimuleren, tips, zetjes en aanwijzingen voor kunnen geven en waar nodig in te ondersteunen, betrokkenheid te tonen, andere perspectieven (van buitenaf, van een afstandje) op los te laten, ervaringen te delen, enz.

Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste zes delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV

Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V

Deel VI- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI vind je hier de link: psyche/alleenzijn-en-gelukkig-zijn-met- ... 1#22183041

Deel VII- link: forum.viva.nl/relaties/alleenzijn-en-gelukkig-zijn-met-jezelf-deel-vii/list_messages/385348/136?start=3400

Juni 2017 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz (eigenlijk wel alle boeken van hem)

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.

Houd me vast - Dr Sue Johnson

Liefdesbang- Hannah Cuppen

Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

Mlous, behalve ontvangstbevestiging heb ik niks gehoord, gesprekken waren gisteren (stond in de vacature) dus 1+1=2.
Misschien krijg ik nog te horen dat ze me in potefeuille houden of zo.

Had gisteren mijn dag niet, vroeg wakker en "malen", dus maar opgestaan en aan de koffie, hele schema vervroegd haha.
Kan weer een tijdje op mijn zij slapen, maar heb dan vroeg of laat toch nog last en dan lig ik niet lekker meer.

Afgezien van de fysio maar een verwendagje van gemaakt voor mezelf: in bad, haren gewassen en eens "netjes gefohnd" want het zit anders voor geen meter.
Mijn beste vriendin doet mijn haar altijd en is nu te lang geleden. Ze is lang op vakantie geweest en daarna nieuwe baan begonnen en heeft niet alleen voor mij maar ook voor anderen weinig tijd momenteel en houdt weinig contact.

Ik vind dat het niet zo moet worden dat áls er al weinig/ geen tijd is voor gezellig afspreken ik dan wel zou gaan vragen of ze die ene keer mijn haar wil doen (gereduceerd tarief, maar zij wil daar niks voor hebben en ik vind dat onzin, dus dat doe ik toch).

Maar het ziet er niet meer uit, is veel te lang, uitgroei intussen en heb de grijze plukken zelf maar ff "bijgekleurd" met een gekleurde conditioner. Ik betaal haar ook, al wil ze dat zelf niet, en de kapper is een grote aanslag op mijn budget. Als het haar komende weken niet lukt zal ik wel moeten, is voor t eerst in jaren en zal ze toch niet leuk vinden.. laatste keer was voor mijn operatie, dus bijna 3 maanden geleden.

En bij solliciteren zal ik toch een beetje leuk en verzorgd voor de dag willen komen. Vooral niet grijs! (die conditioner "pakt" aardig op het grijze, dan lijkt t weer blond ).

Lijkt onbelangrijk, maar ik moet zeggen dat ik toch wel aanloop tegen dat ik mezelf nog jong en vitaal voel, niet anders dan pakweg 10 jaar geleden, en het idee dat de "buitenwereld" of potentiele werkgevers dat anders zien (op papier, een getal) is wel een dingetje, hoor.

Dat was trouwens al 1 vd redenen om destijds voor onszelf met die foodtruck te beginnen, je "solliciteert" dan met oa foto's van die leuke foodtruck die het hem deden, en geen mens vraagt dan "hoe oud zijn jullie zelf eigenlijk?" (terwijl de doelgroep van zo'n festival meestal veel jonger is).

MIjn vorige baan in loondienst was het niet bepaald een "werknemersmarkt" en ben ik via dochter ingerold en kreeg de kans alleen maar omdat ze op dat moment dringend iemand zochten (maar ook daar het beleid niet boven de 25) en op proef mocht, mezelf dubbel moest bewijzen en dat lukte ook.
Maar ja, hoe cliché ook, ik werd eruit gewerkt na een operatie, dus dat bevestigde voor de werkgever weer eens dat het waar was: zie je wel, een ouder iemand aannemen is idd een risico..

Affijn, nu weliswaar een "werknemersmarkt", maar dat valt nog te bezien dus.
En ik had gisteren opeens veel last van 1 knie, dus bij de fysio wat aangepast programma (ipv die squats met gewichten) en de rest van het groepje was er niet, vond het nog best zwaar, dat uurtje.

Dus zo fit ben ik zelf nog niet van overtuigd, als het om ander werk gaat, wat ik dan iig leuk zou vinden en voor zou willen gaan. Daar is het nog wat vroeg voor.
Ik bedoel maar, je wil juist niét "gebrekkig" overkomen en vragen of je tussendoor kunt zitten en hele dagen weet ik zelf gewoon niet of dat wel lukt..

Al met al beetje in de mood van "midlife" en dat knaagt toch aan me.
Het scheelt nogal of je zélf vol vertrouwen en enthousiast bent.

Dus ben daarna lekker naar de zonnebank gegaan, voor het eerst in máánden. Even langs de drogist daar voor pleisters (om littekens af te plakken ) en daar aan de praat geraakt natuurlijk.
Hebben ze ook mensen nodig daar.

Misschien ook een optie, ook in eigen dorp zitten ze verlegen om personeel, had ik nog niet aan gedacht, maar ja, dan is het oproepbasis en vooral op zaterdag, zoals overal in winkels/ horeca.
En dat vind ik geen probleem, weekend of doordeweek maakt mij niet uit, als ik daarnaast (zeker) meer dagenkan werken en die indruk kreeg ik niet.

Ze zijn dan al snel enthousiast, want zien een probleem opgelost voor die zaterdag en vinden mij gezellig om mee te werken, maar juist die weekendbereidheid is mijn meerwaarde (wil ook op zondag) voor eender welke baan.

Ik zag een paar vacatures in de buurt waar ik eerder aan denk dat ik dat liever zou willen en nog niet geprobeerd heb, omdat ik dat fysiek nu nog niet 8 u op een dag kan doen, maar binnenkort wel, denk ik.
Dus nog keuzestress waar ik op afstap/ probeer, wat wijsheid is nu..

Frustrerend wel, als rekeningen in je nek hijgen en ik het toch belangrijk vind dat ik me liefst commit aan iets wat ik op wat langere termijn met volle inzet zou doen. Zowel een werkgever als ikzelf hebben er weinig aan als ik iets ga doen wat me eigenlijk niet ligt of boeit.
Voor zover het realistisch is óf er te kiezen is en nog blij mag zijn dát ik ergens "mag" beginnen??!

Dus juist in dat segment waar de nood hoog is (en niet goed betaalt) is er "overal" werk en zeker op die dagen (jongeren schijnen niet op zaterdag/ zondag te krijgen te zijn) en sta ik nog aan het begin (dit was mijn 1e serieuze sollicitatie pas, he).
Dus meteen ja zeggen op een 0-uren oproepbasis, als er nog andere vacatures zijn in de buurt en ook wat verder weg die op termijn passender zijn en ik nog niet eens geprobeerd heb?

Ik vind het maar lastig, hoor!
Net als ik altijd roep bij daten: bij voorbaat "genoegen nemen met": geen goed idee, je hoeft niet álles te proberen óm maar "een" relatie te krijgen.
Wel realistisch qua "eisen- en wensen", en evt bijstellen, maar niet op voorhand al "blij zijn dat iemand jóu nog ziet zitten", als dat helemaal niet hoéft.

Als het om werk gaat, zou het idealiter niet anders moeten zijn, en begin je niet met iets, maakt niet uit, als er (hopelijk, misschien) niet hoéft en andere opties nog open staan. Al zit daar dus wel financiele druk achter en dan kun je ook niet erg selectief zijn/ blijven..

Dus mezelf maar ff opgepept.
Want thuis in je eentje zoeken op pc met eigen (tegenstrijdige) gedachten is geen aanrader als je eindelijk "naar buiten" kan.
Ik denk nog steeds dat ik het meer moet hebben van "binnenlopen", omdat ik (mag ik graag denken) jonger en vlotter overkom in het echt dan een CV en brief.

En dan helpt het als je je ook wat "stralend" en enthousiast voélt.
Je wil ook niet "wanhopig nodig hebben" óm maar "onder de mensen te zijn" of uit hoge nood, ik vind "maakt niet uit wat of waar" zelf niet bepaald een sterke motivatie. Aanpakkersmentaliteit misschien, maar bedrijven hebben liever ook iemand die iets écht (en speciaal daar, bij hun) wil.

Voor sommige banen is dat ook overdreven, vaak is het realistisch toch zo dat er gewoon brood op de plank moet, en zij die vacature hebben, haha.
En dat weten ze ook wel, dus al doe vacatures waar ze doen alsof het je "passie" moet zijn, wil je in aanmerking komen, die voelen denk ik ook wel aan als je "doet alsof"..

Dus mik ik als het even kan liever op waar ik iig oprecht enthousiast over kan zijn, of op bepaalde onderdelen daarvan minstens.
In dezelfde (drogisterij)branche is het bijvoorbeeld om maar wat te noemen niet realistisch om bij Rituals oid te proberen, waar ze representatief (lees jong en fris) willen en het is al slikken om te beseffen dat je niet, zoals vroegâh, overal meer geschikt voor wordt beschouwd.
Of de nood moet wel heel hoog zijn.

Ik hang nog een beetje tussen "wie niet waagt" als het gaat om waar ik op mik, want als je niet probeert, dan wéét je in sommige gevallen niet wat realistisch is, dus eigen aanname (of wat anderen zeggen) en dan gaat het alleen al om leeftijd en niet wat je kán.

Als je dan (nog) twijfelt over eigen kunnen nú, maar weet dat ik dat over 3 maanden zeker weer volop kan (fysiek), is het zonde om dat het "nu" als uitgangspunt te nemen, toch?
Intussen thuis zitten zoeken en solliciteren achter pc kan ik dat ook niet "uittesten" en zit ik nog een groot deel van de dag, dat helpt ook niet bepaald mee om te weten óf ik al uren kan staan en lopen, want misschien kan dat al prima, is het gewoon ff wennen zoals iedereen die aan zoiets begint.

(ik leid natuurlijk al langer een vooral zittend bestaan, daar ben ik zoooo klaar mee, en ook dat thuiszijn dag en nacht, zeker nadat ik ook dat stuk sociaal leven ontwend ben, wat dat nog een beetje compenseerde. In die zin is zowat élke baan met (veel) (klant)contact en collega's al welkom.

Zo toch maar een beetje mezelf optutten en ga ik een ritje maken stukje verderop om ergens koffie te drinken waar ik weet dat ze mensen nodig hebben (meerdere filialen), en dan beetje uitvissen wie/ wat ze zoeken en verwachten..

Hier om de hoek op loopafstand zit ook een drogistketen trouwens, ze vragen overal personeel in meerdere vestigingen, kan ik ook nog een balletje opgooien. Qua woon-werk lijkt dat ideaal misschien, maar ik wil mijn wereldje juist vergróten, nieuwe omgeving en andere/ meer mensen dan nu.

Ik twijfel nog ff verder, hahaha, het komt wel, ik kan beter relaxt blijven en zorgen dat mijn zelfvertrouwen op peil is.
Ik ga iig niet de eerste "afwijzing" dat laten beinvloeden, ik weet wat ik in huis heb, en iig binnenkort weer kan, dus kan beter alvast zorgen dat ik zoveel mogelijk aktief ben!

Pupke, ik sluit me aan bij wat Pauwenveer zegt!

Het staat me nog bij dat Mlous ook zo'n moment van inzicht had bij haar laatste ex, en het opeens helder was, die twijfels en gevoelens ook vrij plotseling voorbij waren en bleven!

Toch zegt dat niet dat dat het moment is om alweer met de toekomst bezig te zijn en je nu per direct open staat voor een nieuwe partner in je leven!
Geef jezelf de tijd om je vorige relatie écht te laten bezinken en te verwerken, om tot rust te komen als het om mannen gaat, te reflecteren erop nu die emoties gezakt zijn: wat wel en niet "werkte" en waarom, wat je niet meer "zoekt" in iemand, en wat juist wel, wat zou je anders doen, met wat je nu weet, enz.

Juist nu heb je de kans om te mérken hoe jij in je eentje bent, zonder iemand aan je zijde, ff zonder dat je steeds met iemand contact hebt of in gedachten of gevoel mee bezig bent. Dus hoe het is om eens een tijdje helemaal vrij te zijn van verlangens en gemis en van aandacht van/ voor en gevoelens voor een ander, en te kijken hoe je je dan ontwikkelt, wat vind je leuk om zelf te doen op eigen houtje, aan bezigheden, hoe ziet je leven er dan uit en wat zou je zelf willen veranderen misschien, ook zonder partner?

Juist nu kun je er dus achterkomen wat je zelf zou willen, en wat je leven de moeite waard maakt of wat je erin mist wat los van een partner staat.
Het is zoals Pauwenveer ook zegt namelijk "puurder" als je een partner niet als "oplossing" ziet, niet nódig hebt om iets/ eoa "leegte" te vervullen.

Pauwenveer, eea herkenbaar weer, hoor!

Niet zozeer het fysieke, knuffelen laat staan seks, daar heb ik momenteel niet veel behoefte aan. En toch weet ik het verschil, je voelt je dan zoveel levendiger en stralender, als je begeerd wordt (tenminste als dat wederzijds is, haha, ik voel me nog steeds wel "gezien" en aantrekkelijk voor deze en gene, maar dat is niet wederzijds, dus behalve complimentje niet iets waar je iets mee kan).

Het is wel iets wat óók nog op de achtergrond speelt, als je zo opeens bij je leeftijd stilstaat: in hoeverre tel je nog mee als het gaat om aantrekkelijk zijn in andermans ogen en vanbinnen over jezelf, als dat (fysieke) gedeelte vrouwelijkheid al een tijdje niet aan bod komt.

Mensen gedijen gewoon bij (minstens) aangeraakt worden, een ander lijf tegen je aan, warme genegenheid, knuffelen, zeker als er helemaal geen liefdes- of seksleven is!
Er komt in onderzoeken ook naar voren hoe belangrijk het alleen al voor je gezondheid en welbevinden is, dus het is heel menselijk, en iedereen kan dat gebruiken, het is nodig om lekker in je vel te zitten.

Qua vacature snap ik wel dat je er zeker niet op áchteruit wilt gaan!
Daar heb ik dan weer geen last van iig, voor mij is "alles meegenomen", zij het dat beterbetaalde banen zorgen voor minder dagen/ uren en dus waarschijnlijk een betere werk/privébalans wil je minstens genoeg inkomen hebben om in die vrije tijd
ook nog iets te kunnen ondernemen.

Ik weet niet of het irreele eisen zijn die jij zou stellen aan mannen, hoor.
Het is vaak ook gewoon het gevoel wat er moet zijn, ongeacht andere "eisen of wensen" die je iha stelt aan "een partner".
Iemand kan op papier beantwoorden aan zowat alles en je toch niks voor voelt en dat gevoel er wel zijn voor iemand die in de verste verte niet beantwoordt aan zelfs maar een deel van je wensen of wat bij je past.

Enerzijds wordt die "klik" over- en anderzijds onderschat!
Dat ondefinieerbare van "chemie" tussen 2 mensen, daar kun je niet op "zoeken", dat ontstáát (of niet). Dat is onverklaarbaar, het is iets wat je "overkomt" en niet kunt sturen, hoe "geschikt" of "ongeschikt" iemand ook is.
Ik denk dat jij het -net als ik- niet voor minder doet dan dát.

En dan nog, áls je dat onverhoopt dus tegenkomt, kan het nog zijn (zoals met je laatste ex) dat de rest gewoon niet past en gaat tegenstaan.
Dus chemie en zelfs verliefde gevoelens alleen zijn ook geen graadmeter!
Het is én én, wil het langere tijd meegaan.

Mensen gooien het vaker op "te selectief zijn", maar je moet het ook nog tegenkomen en jij en ik hebben al eens "ingeleverd" op andere evt voorwaarden, als het gaat om leefwijzen en persoonlijkheid enzo. Dan gaat vroeg of laat het aantrekkelijke er ook af, als het qua levensinstellingen enzo niet matcht.

Na afgelopen "bejaarde" periode kom ik nu pas weer een klein beetje op het punt dat ik mezelf (fysiek) weer wat "geschikter" voel als het gaat om wat ik zelf vind dat ik te bieden heb als potentiele partner.
Het scheelt dat ik daar me ook niet mee bezig hield, niet miste, automatisch al geen ruimte voor had, dan staat dat op "uit" en dat scheelt frustraties als ik zelf dat verlangen niet voel.

Ik zou zelf ook een partner willen die aktief en ondernemend is, interesse heeft in eea (dat hoeven niet dezelfde te zijn als de mijne), oa daarop knapte ik af bij laatste "exlover". En nu heb ik dat zelf (nog) ff niet zo te bieden, maar dat betekent niet dat ik die "voorwaarde" dan loslaat en die verwachtingen maar verlaag.

Exlover laat altijd blijken dat ie mij nog ziet zitten, ikzelf kom niet in de verleiding, ook al zal ik niet snel vinden wat seksueel past. Zelfs áls ik iemand die ik op andere levels interessant of aantrekkelijk vind en andersom, dan is de seksuele match nog maar zeer de vraag, dus ik heb er nauwelijks verdusie in dat ik dat tegen het lijf loop (als ik daar niet specifiek naar op zoek zou gaan, wat ik dus niet doe).

Voor jou moet dat ook matchen op het vlak van persoonlijkheid en fysiek, en dat was deze ex niet, ik meen op beide vlakken toch?
Kan me voorstellen dat je soms gewoon uit behoefte in de verleiding komt om te denken "beter iéts dan niets, kunnen we iig samen dingen ondernemen", maar jij weet ook dat weldra de ergernissen weer zouden opspelen..

Ik vind het lastig als diverse dingen tegelijkertijd niet lekker lopen, dat helpt allemaal niet mee, + deels overgangsklachten danwel andere kwaaltjes en dat doet wel af aan hoe sexy en vrouwelijk/ aantrekkelijk je jezelf ziet.
Want dat heeft natuurlijk niet alleen met uiterlijk te maken, maar ook hoe je je vanbinnen voelt, hoe energiek bijv, want dat straal je ook uit.
En juist wórd je ook energieker en stralender áls je iemand hebt voor dat fysieke, dus is ook een kwestie van dat het elkaar versterkt.

In je eentje dat doorbreken in positieve zin kost meer moeite: jezelf in shape hebben/ krijgen en leuk verzorgen/ voor jezelf zorgen als intussen aan de andere kant hormonen of andere ongemakken waar je weinig vat op hebt hun intrede doen, waardoor je toch merkt dat je niet meer bent hoe je ooit geweest bent.
En deels heb je wel invloed op het fysieke misschien, qua gezond leven en bewegen bijv, maar de energie niet altijd voor of niet je prioriteit, als meer dingen de aandacht vragen.

Verliefd- en ook alleen verlustheid kan best een tijdelijke boost geven, waardoor alles ineens "vleugels" lijkt te krijgen, dan nog kost het ook tijd/ aandacht waardoor die andere dingen naar de achtergrond lijken te gaan, en blijf je weer met die onopgeloste dingen zitten, die je ook wilde aanpakken.

Aan de andere kant: bij wie loopt alles nou lange tijd alleen maar op rolletjes? Als dat een voorwaarde zou zijn dat je pas dán "geschikt" bent of open zou staan voor liefde en lust, dan komt het er nooit van, hahaha, dus het "alles op orde" hebben moet ook weer geen voorwaarde zijn die je jezelf stelt.

Hier niet echt lekker weer momenteel, het is wel lichter en feller grijs, de zon wil er wel doorheen, maar lukt nog niet zo.
Zo dus wel naar buiten, als het maar droog is!

Geniet nou maar even van die vrije dagen nog, jammer dan dat je die klussen die je bedacht had niet hebt gedaan. Belangrijker is dat je bijtankt, je had dat nodig blijkbaar. Die vrije tijd is juist om niét "nuttig" bezig te hoeven zijn, maar voor opladen. Ja, een opgeruimd huis kan eraan bijdragen dat er daarna geen energie meer "lekt" naar ergernis, dus je helpen het hoofd in die zin leeg te maken, maar dat kan ook door iets te doen wat je ook nog leuk vindt om te doen

Nicci, fijn om te horen hoe het gaat en dat het een mooi en waardig afscheid is geweest!
Wel bizar hoe snel je die ruimte leeg moet maken, je hoofd staat daar dan totaal niet naar en uitvaart heeft de prioriteit dan, en dan in 1 weekend alles leeg moeten halen?!

Ik snap dat er overal wachtlijsten zijn, ook ongetwijfeld daar, maar daar hadden ze wat duidelijker in kunnen zijn, ik vind het heel kort dag en dan moet je op stel en sprong maar kunnen ook, en waar laat je eea dan?

In mijn moeders geval was het een huurappartement, hebben we nog even laten doorlopen om wat meer tijd te hebben (was stampvol spullen, deels naar stort en kringloop, maar de rest van wat niemand zelf wilde hebben was nog heel veel en staat deels nog altijd opgestapeld in 1 slaapkamer bij mij).

Ja, die spullen die zo dierbaar zijn geweest voor je moeder dan zo door je handen te laten gaan, ik vind het nogal emotioneel, en zo privé ook, en dat dat nooit meer terugkomt idd, niet meer uitzwaaien, een knuffel, geen contact meer mogelijk op welke manier dan ook, dat is heel onwerkelijk.

En tegelijkertijd ook verbaasde het mij hoe "natuurlijk" het ook is, dat je dat kunt aanvaarden en "begrijpen" als iemand op hoge leeftijd is en ziek of gewoon "op" is, dat het voor háár bevrijdend is, bij het leven hoort, en dat het goed is, zoals het is.

Klinkt allemaal zo cliché als het over je eigen vader of moeder gaat, he?!
Ik vind zeker dat ook voor jezelf het een groot verschil maakt of ze er zelf vrede mee hebben (als je het nu aan haar had kunnen vragen) en als bevrijdend ervaren, dat het mooi geweest is en klaar voor was.
Van mijn moeder weet ik dat zeker, die keek ernaar uit, vol vertrouwen, zonder enige angst, en dat maakte het voor mij/ ons ook makkelijker te aanvaarden.

Dan nog, dat onwerkelijke blijft, is mijn ervaring. Het wordt minder frequent, maar hoe graag zou ik nog eens op bezoek kúnnen gaan, dingen bespreken en vragen, haar zien en omhelzen.. kan nog steeds een potje huilen als ik daar alleen maar aan denk en opschrijf.
Na ruim 4 jaar.

Het blijft een gemis in je leven, vind ik, ook al blijft het verdriet niet zo scherp als vlak erna, waar jij nu middenin zit.

Jawel, je leven gaat door, maar dat hoeft nog helemaal niet meteen al, vol gas hoor.
Het kost nu eenmaal tijd om te laten bezinken, het is nog zo vers en haastig.
Je leven komt in ander perspectief, je moeder is iemand die je je hele leven al kent, hebt zien veranderen en verouderen, hebt bijgestaan, die voor je gezorgd en deels gevormd heeft, en afgelopen jaren steeds meer jij over haar "gemoederd" hebt.

Dat valt -ook niet geheel onverwachts- allemaal weg. Je krijgt meer rust nu dat zorgen niet meer hoeft, maar ook het fijne van jullie band, hoe je emotioneel nog begaan was met elkaar is nu voorgoed doorgeknipt.
Toch blijft de liefde bestaan, dat wordt nooit doorgeknipt door doodgaan, is mijn ervaring. Dat koester je, dat is niet weg door haar heengaan.
Dat overstijgt als het ware het "aardse bestaan", het enige is dat je het niet meer kunt uiten naar elkaar, omdat er geen contact is.

Toch kun je iemand nog soort van "om je heen voelen".
Ik had van de week nog zoiets, dat verbeeld ik me misschien vooral zelf, dat kan, maar ik zat ergens over in, deed mijn favoriete radiostation het niet, zette ik maar iets anders op en daar was het 1e lied al raak, qua troostende woorden die daarop sloegen.

Dat zijn van die momenten dat ik weer denk dat dat een seintje is dat er meer is tussen hemel en aarde, dat ik dat niet moet vergeten.
Dat je het gevoel krijgt dat er nog steeds met je wordt meegeleefd op eoa manier, er (nu en dan?) over je gewaakt wordt. Je voelt dat dan opeens, komt binnen, ontroerend.

Ik hoop dat jij het ook zo gaat voelen, dat het hiermee niet over en uit is, dat haar "energie" oid je vergezelt, (als je dat zou willen), zeker als het gaat om personen van wie je over en weer houdt.
Houden van blijft over, dat neem je mee, daar ben ik van overtuigd!

Dus rustig aan dingen weer oppakken, niks zsm overhaasten nu.
Afwisselen tussen toelaten en dan weer ff verder en dan weer toelaten, voelen wat je voelt, zonder je erin te verliezen maar ook niet aan de kant schuiven.
Juist nu het nog zo vers is, is het nog zo voelbaar en dat kan ook "fijn" zijn (mensen zien verdriet vaak als ongewenst, maar het kan idd ook "mooi" en ontroerend zijn, want het drukt ook de andere kant van liefde uit: het gemis ervan, de betekenis die je voelt als diegene voorgoed afwezig is in je bestaan.

Daarmee zijn die gevoelens ook een soort eerbetoon dus, het doet recht aan de waarde die zij had voor anderen en dat er van haar gehouden is.
Dus dat vooral niet onderdrukken, en liever koesteren, ik denk dat daar het leven om draait!

Veel sterkte iig ook komende tijd nog, want na alle drukte begint die rouwperiode nu pas echt..

Op dit moment is de uitvaart van de broer van een kennis bij hutje, ik vind niet dat ik daarbij moet zijn (kende die broer niet, hooguit voor kennis dan), en onverwachts anders(om) dan ze ooit konden denken, want die (jongere) broer zorgde al een paar jaar voornamelijk voor die kennis, die afgelopen jaren eea mankeerde, broer begeleidde naar het ziekenhuis enz.
Nu is kennis grotendeels opgeknapt en heeft zelfs sinds de zomer weer een serieuze relatie en dan dit.

Je weet dus nooit hoe het leven loopt aan onverwachte wendingen. Deze kennis is al aardig op leeftijd en had nadat de vorige geliefde overleed niet gedacht ooit nog zoiets te voelen voor iemand, en zie..

Je moeder (en vaders ook natuurlijk!) is uniek en onvervangbaar, op welke leeftijd je zelf ook bent, je blijft altijd moeder- kind, ook al waren bij julle de laatste jaren de rollen min of meer omgedraaid.
Het is fijn dat je dat hebt kunnen doen voor haar, en ook dat het goed zat tussen jullie, ook dat heeft de band veranderd, en zelfs verstevigd.
Ik denk dat er niks is blijven wringen tussen jullie?

Dat gaat je absoluut helpen, Nicci!
Het is dan een natuurlijke weg, onvermijdelijk op het laatst als het "op" is, en zeker als langer blijven leven niet veel meer had gebracht dan achteruitgang en lijden.
Dat is dan toch iets van een troost, zegt men altijd, en daar zit zeker een waarheid in als ze dat zelf (voor zover ze daar nog helder genoeg voor was om wat van gevonden te hebben) zo had gezien.

Houd je taai, lieverd, veel sterkte!

Ja hoor, hier is het inmiddels weer aan het regenen, nu ik erop uit wil , het giet zelfs, what's new

Morgen zonniger maar wel kouder..

Mlous, lees je laatste bericht nu pas.

NIVEA: niet invullen zelf, nu werkgever geen contact gezocht heeft.
Eerst uitzoeken voor zeker of het wel klopt wat je concludeert!!
Ook als je zelf misschien te vaag bent geweest over je bedoelingen en "vakantie" kan het toch anders zijn opgevat door hem, net als je collega's het niet doorhadden, ook al is er geen afscheid geweest, omdat jij het niet als afscheid zag.

Dus zeker wél dat gesprek doen!
Geef jezelf de kans om het recht te zetten, alsnog, beter laat dan nooit!
Je hebt niks te verliezen, je bent er toch al weg, zet je ego opzij en vertel alsnog dat je graag opdrachten voor hun blijft doen en ook op gerekend had.

Niet aanvaarden wat nog niet hoeft, hoor, daar heb je alsnog tijd voor als je het wél zeker weet.
En dan nog komen er wel nieuwe dingen, houd daar vertrouwen in, hoor!
Dan is het blijkbaar tijd voor nieuw, kost weer moeite, maar dat is dan maar zo!

En hoor wie het zegt, ik doe het ook (voorlopig) qua niks horen op die vacature.
Als ik bericht krijg, ga ik zeker nog vragen over het hoe en waarom, alleen al om evt "fouten" te horen als ik die kan vermijden bij volgende sollicitaties, ik bel altijd na voor feedback.

Ze zullen leeftijd niet noemen als ze slim zijn (ivm leeftijddiscriminatie), maar misschien wel dingen die voor hun absoluut een eis zijn en ik niet ervaren genoeg in ben, dat is ook realistisch en zou ik begrijpen. En als er dingen zijn die aan brief of cv verbeterd kunnen worden of tips waar ik iets mee kan, dan is dat heel welkom.
Bij een sollicitatie vorig jaar heb ik ook gebeld een een goede tip gekregen (bijv over het bestand waarin ik het cv stuurde, mijn laptop is verouderd en kwam daar anders binnen).

Dus ga dat gesprek zeker aan, wees zelf erg duidelijk in wat je had gewild en bedoeld, daarom ook geen afscheid nam daar, en dat je dat alsnog zou willen, beschikbaar bent, en hoe hij erin staat nu.
Okay, dan kan het zijn dat ie al vervanging heeft gezocht en gevonden, al is die kans op dat laatste misschien toch klein in korte tijd.
Wie weet is het idd een misverstand en is ie opgelucht dat jij toch nog (deels) dat werk kunt en wilt doen, he.

Zo niet, dan is dat idd wel even slikken, maar blijkbaar de tijd aangebroken om iets anders te doen, of andere opdrachten te zoeken elders.
Laat je er niet door uit het veld slaan, er is nog zoveel meer, jij kunt nog alle kanten op, er gaat hooguit wat meer tijd overheen ipv vanzelfsprekend op de achtergrond die "zekerheid" nog dacht te hebben.

Veel mensen die voor zichzelf beginnen wagen die sprong omdát ze klanten mee kunnen nemen en zo niet helemaal opnieuw hoeven te beginnen. Dat is helemaal niet ongebruikelijk, dus als je daarop rekende is dat een tegenvaller (maar eerst dus nog maar eens zien óf het niet doorgaat).

Blijf kalm, want angst is een slechte raadgever!
Als je relaxt blijft en geen grote haast bij is, dan zie je gemakkelijker nieuwe kansen en mogelijkheden.

Fijn weekend iig allemaal!

Nicci, niet te snel denken dat je vastzit in die modus.
Is volslagen normaal nu het pas net gebeurd is, zo vers, dat is normaal verdriet.

Erin blijven hangen is totaal niet aan de orde nu, dat is pas al je er over maaaaanden of een jaar nog precies hetzelfde over zou zijn (en dan nog, wat is normaal in rouw, he, ieder doet dat op eigen manier en tijd die nodig is daarvoor).

Een week of paar weken verder is absoluut niet in blijven hangen!
Er zit meer tussen "gewoon doorgaan" en "erin blijven hangen".
Je zult daar komende tijd tussenin gaan, dat hoort ook zo: dan doe weer iets anders en dan overvalt het je plotseling en dan weer door.

Dat is normaal, hoort erbij, het is een proces!!
En dat wordt gaandeweg steeds meer je ding doen en steeds minder dat het je overvalt of bij stilstaat, ook dat is dus een proces.

Juist als je die buien toelaat is dat een teken dat je er niét in blijft hangen!
Want zoals je zegt: het moet er toch uit, linksom of rechtsom, en als jij dat inhoudt dan komt het wel op een ongelegen moment.

Wat ik hier altijd zeg is zo: als je onderdrukt zoekt het een uitweg, of veel later, en dan kan het juist anders zijn (bijv depressief ipv huilbui).
Alles wat je juist nú kan voelen en toelaat, om huilt en treurt, vermindert die gevoelens, je maakt dan ook elke keer "troostende' stofjes aan trouwens, zie het maar als een emmertje die overloopt en elke traan die je laat maakt het weer wat leger.

Hier is t ondertussen weer even droog, dus ik ga naar buiten, sowieso mijn dagelijkse wandeling en misschien toch ff naar andere dorp.
Laters, ik wens je toch zo mogelijk een beetje fijn weekend

Afgelopen 2 middagen op pad geweest naar die andere plaatsjes, alleen al om te kijken hoe het daar is qua afstand en bereikbaarheid, om te observeren hoe druk/ rustig het is, wat voor leeftijden er werken en een praatje aan te knopen.

Grappige is dat als je door zo'n plaatsje loopt je meer vacatures op de ramen geplakt ziet. Gisteren teruggegaan voor iets wat me meer aanspreekt en "spontaan" binnengelopen, praatje aangeknoopt en die riepen de leidinggevende erbij.
Ook geanimeerd mee gepraat, wel wat jonger maar gelijk wat raakvlakken.

Leeftijd lijkt geen probleem iig en hij leek me wel te zien zitten, zou het opnemen met de eigenaar (2 vestigingen in die contreien).
Dus ben benieuwd

Denk op die manier meer kans te hebben, ik word in het echt jonger/ vlotter ingeschat dan op papier en ze kunnen dan ook meteen zien of het klikt en je bij het bestaande team past. Dat leek hier het geval en de sfeer onderling relaxt (dat is ook voor mij belangrijk om te weten, normaal is dat ook maar afwachten als je alleen schriftelijk solliciteert).

Nog even rondgeslenterd, die ene plaats vind ik nogal troosteloos, het oude centrum verpest vernieuwd en het oude deels vervallen en leegstand, niks te beleven en pas in de zomer levendiger (het ligt deels aan het water).
Hun vestiging is elders, nieuwere buurt en iig goed bereikbaar.

Andere plaatsje is kleiner, dichterbij en wat gezelliger en verzorgder, kan er binnendoor komen over landweggetjes, is een mooi ritje ook.
Rondgelopen en een goede Italiaanse koffie gedronken (zochten ze ook personeel trouwens, wie weet ook nog een optie).

Praatje gemaakt met de eigenaar en 2 klanten, tentje zelf gaf qua aankleding al een sobere en vrij ongezellige, saaie indruk, klein terrasje buiten en ook hier leeft het in de zomermaanden blijkbaar meer, dan wordt er ook Italiaans ijs verkocht, het was nu best goed weer maar er stond een koude wind.

Binnen nu al bloedheet met de zon pal op de ramen (hoe moet dat in de zomer wel niet zijn dan? Niet gezien of er een airco is maar is anders niet te doen, lijkt mij?!)

Haha, die liefde roest niet, al heb ik eigenlijk afscheid genomen van de (dag)horeca als reele optie.
Dan jeuken mijn handen om van zo'n kale boel iets echt iets leuks te maken, een beetje aan te kleden, haha!

Alleen al de ramen en tafeltjes buiten konden wel een sopje gebruiken, ik denk dat dat toch meer "vrouweneigen" is om daarop te letten en het aantrekkelijker te maken om klanten binnen te lokken.
(mits zo'n eigenaar daarvoor open staat, he, in mijn laatste soortgelijke baan dacht men dat het mijn eigen zaak was, ik had oog en zorg voor dingen waar de (jongere) bedrijfsleider dat niet had. Dan kun je er een eigen stempel op drukken, niet alleen qua hygiene, maar de boel een beetje opfleuren en de sfeer positief veranderen).

Nadeel is dat hier ook speelt dat het in de wintermaanden juist té rustig is en zeer hectisch in de lente-/zomermaanden. Dus waarschijnlijk juist veel werken in de zomer en weinig in de winter, ik zou natuurlijk liever andersom hebben, haha, ook ivm hutje.

Dat andere is gewoon jaarrond klanten en onafhankelijk van het weer genoeg te doen. Beetje nadeel is dat het verder weg ligt vanaf hutje (ipv in die richting). Ik houd daar in mijn achterhoofd wel rekening mee, maar voor zover ik al blij mag zijn áls ik iets kan vinden wat wederzijds bevalt, neem ik dat natuurlijk voor lief! Dit is ff belangrijker en vrij dichtbij voor de rest vh jaar vanuit huis.

In elk geval gaf het al een beter gevoel om weer te denken in mogelijkheden!
En ook weer "gewoon" rond te kunnen slenteren in andere plaatsjes, mijn wereldje te vergroten, ik deed dat vroegâh vaak, van die ritjes, maar was alweer te lang een tijdje geleden.
Kan het niet goed verwoorden, maar ik voelde me eindelijk weer eens "normaal", zoals voor die beperkingen (en voor de coronatijd)..

In de zin van geen "patient" zijn, (afgelopen jaren hebben er toch wel ingehakt qua hoe je over jezelf - in beperkingen- denkt) dus weer stilletjes geloven in eigen kunnen, en over niet al te lange tijd nog meer, de oude vertrouwde energie weer terugkrijg, weer wat aktie en voelen dat je leeft, en ook weer voor vol aangezien te worden, serieusgenomen, iig het idee dat je nog meetelt en serieus overwogen wordt als potentiele kandidaat.

Of het nu wel of niet iets wordt, dat alleen al geeft de mens weer moed

(en 1 van die klanten zag me voor 12 jaar jonger aan dan ik was , misschien wou die alleen maar complimenteus zijn (was een man, he), nu maar hopen dat zo'n eigenaar niet alsnog afknapt als ik mijn gegevens doorgeef)..

Anyway, de zon schijnt en het vertrouwen begint te groeien dat ik wel iets vind waar ik met plezier nog wat jaartjes mee kan

Fijne zondag!

Pauwenveer, klinkt toch (ook) als overgang, hoor.

Die termen zijn trouwens verwarrend en eigenlijk stuitend dat wij als vrouwen zelf geen idee hebben over overgang en menopauze. Ik dacht dat dat laatste is als je een jaar niet ongesteld bent geweest en de overgang is dan de overgangsfase op weg daarheen, die al wel 10 jaar eerder kan beginnen?

Bij mannen hoorde je vaak cliché's over "midlife crisis" in de zin van dat ze opeens weer/ nog jong willen zijn, motorrijlessen gaan nemen, op hun uiterlijk gaan letten, weer gaan trainen, zich anders kleden, een sportwagen willen, haarimplantaten willen of ogen laten liften en kijken of ze nog in trek zijn bij jongere vrouwen.

In allerlei medisch onderzoek lopen vrouwen achter, het is eigenlijk pas van de laatste jaren dat er meer bekend wordt over bijv hartklachten bij vrouwen, die zich anders uiten dan bij mannen.

Hoe dan ook, ik denk dat het "is dit het nou?-gevoel" evengoed (groten?)deels toe te schrijven is aan een midlife crisis.
Ook al word je nog ongesteld (ben jij nog vruchtbaar), die hormonale verhoudingen kunnen al uit balans zijn. En hormonen hebben gewoon niet alleen invloed op je fysieke, maar ook je mentale staat.

Niet alleen oestrogeen neemt af, ook progesteron, en dat wordt nogal eens vergeten. En dat kan weleens eerder gestopt zijn dan oestrogeen en dat kan ook weer klachten geven (google op oestrogeendominantie). Ook wat je eet, drinkt en beweegt kan oestrogeendominantie beinvloeden en zorgtv oor dat "buikje" wat ook vrouwen die levenslang hetzelfde figuur en gewicht hadden vaak treft.
(buikvet maakt ook oestrogeen aan, als dat vermindert in de eierstokken, heb ik begrepen, het kan een manier zijn van je lijf om dat toch aan te maken).

Veel vrouwen die schildklierhormonen slikken merken verschil in jaargetijden bijv in de winter meer nodig dan in de zomer, maar vaak zijn bepaalde periodes een trigger om iets aan de schildklier te krijgen, zoals pubertijd, zwangerschap, bevalling en overgang, als ik het me goed herinner van een schildklierforum jaren terug.

Ik denk dat er nog maar weinig bekend is van hoe dat samenspel is tussen div hormonen.
Zo lijken burnoutklachten vaak erg op overgangsklachten en zal het ook voor artsen lastig onderscheid maken zijn tussen mentale- en vermoeidheidsklachten als dat door verschillende oorzaken kan komen.

Ik merk zelf ook dat ik een soort midlife-achtige gedachten heb (gehad), die ik echt totaal niet herken als bij mij passend, echt niks voor mij.

Tel daarbij op omstandigheden en je weet niet wat nou waar vandaan komt.
De neiging is er alom het vooral als iets mentaals te benaderen en daar ook de oplossing te zoeken: therapie (voor depressieve- danwel angstklachten en burnout), terwijl in bijv de VS veel vaker naar hormoontherapie wordt gegrepen.

Er was een topic hierover, beetje doodgebloed inmiddels, maar sommigen die aan hormoontherapie gingen merkten direct verschil. Het wordt bij ons afgeraden omdat het risico's meebrengt op bepaalde ziektes (ik meen hart en borstkanker, maar zeker weten doe ik het niet).

En net als bevallingen met ruggenprik zijn wij er hier in Nederland terughoudend in en moet je er maar op de natuurlijke wijze doorheen, als je het gros van de (huis)artsen mag geloven.

Het is eigenlijk van de gekke om dat te zeggen tegen zoveel vrouwen met heuse serieuze klachten over zo'n lange periode van járen van je leven!
En wie zegt dat je daarna nog zoveel jaren leeft, dat je wel ff 10 jaar van je leven jezelf niet bent, somberder, of korter lontje, minder kan hebben, enz?

Het is ook een periode dat je de balans opmaakt van je leven, en als dat op enig vlak of vlakken niet is wat je de rest van je leven zou willen helpt dat natuurlijk niet mee.
Of je nog dingen wil bereiken, of je de energie daarvoor hebt, of je nog meetelt en aantrekkelijk wordt gevonden in een westerse wereld waar vooral voor vrouwen geldt dat sexy wordt geassocieerd met jeugdig.

Een soort gevoel van nu of nooit nog dingen kunnen veranderen, en naarmate de tijd verstrijkt misschien afnemend vertrouwen in dát het nog in positieve zin verandert, wat je er zelf aan kunt doen en wanneer dan, of dat je op het punt gekomen bent dat je "oogst" wat je gezaaid hebt en dat dat niet is waar je had gedacht te zijn.

Anyway, op meerdere vlakken kan het zijn dat je je "afgeschreven" kan voelen, too late, dingen gemist hebt onderweg door keuzes en omstandigheden en het er niet beter op gaat worden, maar ook niet weet hoe en wat je eraan kunt doen.
Zeker als dat niet alleen van jezelf afhangt, hoe je eigen energie is, maar ook hoe de buitenwereld er tegenaan kijkt.

Jij hebt (veel) te weinig "me-time" (alleenzijn waarin echt helemáál niks hoeft en je vrij bent om te gaan en staan waar je wil, te doen en laten waar je zin in hebt en helemaal geen rekening hoeft te houden met anderen, niemand dat verstoort).

Dan sta je als het ware altijd "aan" en dat is ook wat gaat tegenstaan aan het zorgen, denk ik: het is altijd aanwezig, er wordt altijd voor je gevoel "aan je getrokken", of dat nu werk is of privé.

Rond jouw leeftijd vond ik het nog heerlijk dat zoon thuiswoonde, dat gaf me ook de nodige regelmaat en gezelligheid, scheelt ook dat hij en ik zo goed samengingen en toch ook elkaar vrij konden laten, maar had ik ook die sterke behoefte aan me-time en/of meer tijd onder andere volwassenen te zijn.

Ik had toen naast werk en forenzen ook deels de zorg over mijn kleine neefje, zus die (veel) aandacht vroeg, tantes die wat hulp konden gebruiken en later overleden, en tussendoor nog proberen een seksleven te hebben.

Dat resulteerde eerst in een strandje in de buurt in de zomer en later oa in hutje waar ik me kon terugtrekken en even niks hoefde.

Als eea lekker loopt is dat nog een verschil met als er dan zorgelijke dingen gebeuren, zoals baanverlies en operatie (hals, paar maanden uitval schouder-arm), had ook te kampen met burnout-achtige gevoelens, kon veel minder hebben, terwijl ik daarvoor nog de hele wereld aan kon.

Ook toen al regelmatig de vraag aan mezelf: hoe ga ik de rest van mijn leven invullen? Qua wonen, werk en inkomen, vrije tijd, betere balans zorgen- "me-time", persoonlijke ontwikkeling en meer ontspanning/plezier in mijn leven.

Bij jou speelt nu mee dat je als het ware "gevangen" zit in de keuzes die je ooit gemaakt hebt en je aan vast zit, waardoor je (nog) niet de vrijheid hebt om dingen te veranderen zonder dat je rekening hoeft te houden met anderen dan jijzelf.

Dat geldt vooral als het niet is hoe je het graag zou willen, en waar dan ook in "vast" zit, kan evengoed een lange relatie zijn en behoefte aan verandering maar samen een huis, een heel leven deelt met vaste patronen, vriendenkring enz.
Hoe vaak hoor je niet ook mensen die zeggen "niks te klagen te hebben" (tevreden en dankbaar horen te zijn, want goede baan, mooi huis, fijne relatie en sociaal leven enz) toch het gevoel hebben van "is dit het nou?"

Ik denk dat je op je 40e makkelijker denkt: dat komt wel, dat kan altijd nog/ later ook wel, zie ik tegen die tijd wel weer.
En opeens het gevoel dat het zo ver is en je dan de energie niet hebt, of niet eens (meer) weet wat je dan wél zou willen, wat mogelijk is, en tegen welke prijs, alleen al omdat je steeds langer min of meer eenzelfde leventje geleefd hebt en wát je kent en wél (bereikt) hebt ook niet kwijt wil, want een groter risico is geworden dat je -als eoa avontuur niet lukt- ook niet meer vanzelfsprekend terug kunt.

Dat is tegenwoordig al onzeker met wonen (elke leeftijd): als je dat voor elkaar hebt mag je daar al blij en dankbaar om zijn, want is nog maar de vraag of je er nog tussen komt als je dat opgeeft (samenwonen, baan in andere omgeving enz).

Maar geldt ook op enig moment voor werk, kijk naar Mlous die jong is en daar ook wat onzeker van wordt om risico's in te nemen, terwijl ze in nood zo weer een baan zal vinden.
Bij eoa "carriereswitch" is het altijd onzeker hoe dat gaat lopen, zelfs nu er volop mogelijkheden lijken te zijn, maar het is echt anders hoe ouder je wordt en niet alleen vanwege eigen energie en gesteldheid, maar ook door wat anderen daaraan koppelen (vooroordelen, maar wellicht ook terecht meer risico op uitval, hogere premies, meer vrije dagen en misschien minder flexibel als je jaren hetzelfde hebt gedaan?)

Ik snap jongeren niet die na een relatiebreuk al denken dat ze nooooit meer iemand tegen zullen komen.
Naarmate je langer idd alleen bent, kan zelfs het (op forum gepropageerde en waar ik zelf ook zo over dacht) vertrouwen "dat dat vanzelf op je pad komt als je daar klaar voor bent" afnemen, als dat ook niet gebeurt/gebeurde de als je daadwerkelijk lekker in je vel zzit/at en alles mee zit/zat, je je sexy en aantrekkelijk voelt/voelde en vindt dat je nog veel te bieden hebt en dat ook uitstraalt.

Er zijn dus meer dingen die -als ze ook nog eens niét lekker lopen- naarmate de tijd verstrijkt je geloof/ vertrouwen ondermijnen dat dat nog gaat veranderen in positieve zin. Zeker als je fysieke of mentale gezondheid niet top is, of dat je door omstandigheden beperkt bent in je keuzes, dat is tochlogischerwijs een ander uitgangspunt om vol frisse moed aan iets nieuws te beginnen dan als de wereld "nog aan je voeten ligt" en je nog alle kanten uit kunt.

Deels misschien een mindset, maar die mindset hangt vaak wel samen met je omstandigheden, kan een soort kip-ei zijn.
Verandering kan een boost zijn waar je energie van krijgt, waardoor die omstandigheden veranderen, terwijl omstandigheden je ook juist kunnen houden waar je bent en daardoor de energie niet hebt voor verandering.

Het maakt -naast hormonale en fysieke gesteldheid- denk ik veel uit of er (voor)uitzicht is, op waar je in gelooft voor jezelf en in mogelijkheden die je hebt.

Ikzelf merk dat ik er anders in sta als ik denk "tel ik nog mee op de arbeidsmarkt", gevoed niet alleen door eigen twijfel over eigen kunnen qua energie en fysiek, ook een hele omslag zal zijn na een tijd niks, weer in een werkritme komen bijv, wat bekende drempel is als je in je baan terugkeert na een tijd eruit door bijv burnout, maar ook door het gegeven/ angst/ aannames dat een hogere leeftijd een rol speelt, áls je al "mankementen" hebt, wat die aannames van een werkgever alleen maar bevestigen.

En die energie verandert vrijwel direct naar hoop, als je signalen krijgt van het tegendeel, dát je nog best meetelt, dát het mogelijk is, is het niet hier dan wel ergens anders.

Het is menselijk om als iets langer voortduurt te denken in wat je kent, hoe het nu is, dat dat zo blijft en er niet beter op zal worden, en het moeilijker wordt om een voorstelling te maken van een positieve wending en hoe dat uit zal pakken.

Op eoa manier uit jezelf putten om als het om gewenste veranderingen (verbetering dus) "om te denken" vanuit beperkingen/ onmogelijkheden/ ongeloof naar ergens in geloven en zelfs vol vertrouwen allerlei mogelijkheden open liggen, kan getriggerd worden door een zetje van buitenaf.

Zoals jij met coaching hebt geprobeerd, als je zelf twijfelt en door de bomen het bos niet meer ziet, kan een ander van buitenaf andere ideeen aanreiken of (in jou) capaciteiten of mogelijkheden waar je zelf niet bij stilstaat.

Voor zover het invloeden van buitenaf zijn waar je je twijfels over hebt kan "bevestiging" ook dat zetje zijn: ook als je jezelf nog aantrekkelijk vindt, het sterkt natuurlijk wel als je dat regelmatig nog mérkt, dat je dat niet alleen zelf ook vindt, maar ook door anderen aantrekkelijk wordt gevonden.
En als je daar zelf al aan twijfelt kan dat er net voor zorgen dat dat doorslaat naar het voordeel van je twijfel.

Zo is het makkelijker te geloven dat je een andere woning zult vinden als er volop huizen te koop of te huur zijn voor hetzelfde geld als je nu betaalt of als je allerlei aanbiedingen hebt van werkgevers/ de markt ernaar is om "zeker" te weten dat je na een "sabattical" zo weer aan het werk bent.

Dus tja, soms is het niet alleen eigen overtuiging, maar is de situatie er ook naar dat het reeel is om niet te hoge verwachtingen te hebben en af te wegen wat wijsheid is, of voorlopig iig en nu dan binnen die lijntjes/ "gegevens" te kijken wat er evt dan wél veranderd kan.

Ik denk dat het los van overgang gewoon ook bij de leeftijd "hoort" dat je meer terug gaat blikken, en ook meer teleurstellingen hebt meegemaakt, waardoor dat onbevangene van toen je jonger was is bijgesteld. Niet altijd alleen reeler is, maar soms ook teveel de doorslag kan geven. Oppassen dat je niet moedeloos of cynisch wordt en dat kan op meerdere gebieden zijn!

Denk ook aan als je meerdere relaties van jezelf en anderen hebt zien stuklopen of na 100 dates die niks worden het geloof erin logischerwijs afneemt dan je jong en verliefd vol vertrouwen aan een gezin begint/ begon. Of net zwaar verliefd dat ook nog eens beantwoord wordt en je "vleugels" geeft.

Men zegt dat er tegenover 1 "negatieve" ervaring een stuk of 6 positieve nodig zijn, om weer op peil te zijn, nou, dan is het wel logisch dat je minder enthousiast en onbevangen wordt naarmate je meer of langer iets ervaart, waar je niet tevreden mee bent.

Het scheelt gewoon of je het gevoel hebt dat alle/ genoeg tijd en mogelijkheden nog voor je liggen of dat je denkt dat je beste tijd achter je ligt.

Als je dat kunt ombuigen naar "mijn tijd komt nog wel" en je vast kunt houden aan betere vooruitzichten, als de tijd daar is, motiveert dat om nú al iig in die richting voorbereidingen te treffen, naartoe te werken als dat kan.

In jouw geval langzaamaan minder gaan zorgen, minder jouw verantwoordelijkheid, vaker weg zijn en minder druk maken om het huishouden?
Makkelijker gezegd dan gedaan, ik weet het, maar op eoa manier toch meer "me-time" kunnen realiseren dan werken-thuis zijn (in diezelfde situatie rondcirkelen, steeds geconfronteerd met wat je ziet, wat eigenlijk nog "moet" (van jezelf of voor hun)?

Er komt een tijd dat ze de deur uit gaan, dat is zeker, en ook al ben je daar nu al aan toe, dan nog kun je proberen om binnen de huidige situatie al zoveel mogelijk uit (patronen) te breken. Ik denk namelijk dat -naast voor nu aanvaarden waar je geen invloed op hebt- het al zin heeft om in waar je wel invloed op hebt kleine dingen te veranderen, die dan weer andere in gang zetten..

Waaronder al gedachten veranderen als dat je vrije tijd nuttig moet/ hoort te besteden. Me-time IS nuttig!! Nuttiger dan wat dan ook, als je alweer voelt dat je op het punt staat dat dingen alweer teveel worden!
Juist als je teveel als "zwaar" en verantwoordelijk ervaart is het noodzakelijk dat je allereerst meer échte ontspanning, plezier en lol in je leven brengt!

Nu breekt mijn klomp

Ik had vorige week een kleine aanvulling op die ene serieuze sollicitatie nagestuurd, krijg ik vandaag bericht dat ze die niet thuis kunnen brengen, want mijn naam niet in de database voorkomt.

Mails (zelfde emailadres) staan bij mij wel in de verzendlijst?!
Zonder dat ie niet zou zijn aangekomen..

Antwoord trouwens van een ander mailadres, de naam van de organisatie zou binnekort namelijk veranderen, maar dat verklaart het niet, want mijn 2e mail is dus nog naar het oude mailadres gegaan?!

Verklaart iig waarom ik helemaal niks hoorde.
Les voor mij: altijd checken of het wel is aangekomen?
Denk nu dat het bij hun in de spam beland is?

Van die aanvulling kreeg ik wél een ontvangstbevestiging, daar had mij natuurlijk meteen een lichtje op moeten gaan , ook al was het op dat moment al een week later dan de sluitingsdatum van de vacature..

Er stond in hun antwoord dat er om eoa reden "vaker mail van mij niet zou aankomen", ik heb dat nooit, dat anderen mijn mails niet ontvangen!
Mijne is een hotmailaccount, misschien staat hun spamfilter te streng ingesteld oid?

En de mail die ik net van hun kreeg komt van ander mailadres met hun nieuwe naam..

Mlous, het is zo lang geleden dat ik via officiele weg gesolliciteerd heb op een "kantoorbaan", dat ik er niet aan gedacht heb dat je daarvan een ontvangstbevestiging krijgt of achteraan belt of het wel ontvangen is (heb zelden dat een mail niet aankomt, maar daar krijg je dan een melding van dat ie niet delivered is).

Er stond ook alleen een e-mailadres hoe je kon solliciteren, ook niet aan wie je dat moest richten, anders had ik ook per post gedaan.
Maar ja, goede les dus maar weer

Afgelopen week is trouwens eea in het nieuws geweest, waardoor ik nu zo net nog niet weet of het wel zo'n geweldige baan was geworden: er gaat door bezuinigingen nogal wat ten nadele veranderen in dat soort zorg en het is nu al een drama, waaronder oplopende wachtlijsten, dus dan kun je wachten op een toevloed aan klachten, terwijl dat nu al niet te bolwerken is (deze organisatie heeft zelf ook nu al achterstanden).

Dus soms weet je gewoon niet waarom iets niet is weggelegd.
Vaak wacht er (achteraf) iets beters.
Wel fijn om te weten dat bepaalde eigen invullingen van het waarom (leeftijd, gebrek aan recente ervaring) het iig niet was.
Maar of het oplucht dat het mijn eigen "schuld" is, dat door eigen toedoen ik niet eens een kans had, valt nog te bezien

Ik gooi het even over een andere boeg nu: overal waarvan ik denk dat het een wat vrolijker/ opgewekter klantcontact oplevert (dan anderen helpen bij klachten en problemen)..

Winkels, recreatie, beurzen en dergelijke.
Is ook wat informeler qua solliciteren, daar moet ik het van hebben, denk ik.
Voor (dag)horeca, zoals zo'n restaurant/koffiehoek annex winkeltje in een ziekenhuis of bedrijven met inpandige lunchroom/ barista oid is het fysiek nog te vroeg, zijn toch 8 uursdiensten en dat red ik nog niet

Wat een kinderachtige rotstreek van je ex-werkgever op je oude werkplek, zeg!
Ik snap dat je daar zeer, zeer teleurgesteld over bent.
Had je dit geweten dan had je iig behoorlijk afscheid kunnen nemen, maar gewoon stellen dat je helemaal niet gemist wordt, bah wat flauw, als je je zo ingezet hebt!

En dat alleen maar omdat zijn egootje het niet leuk vindt dat jij bent weggegaan.
Het ondankbare achteraf en jouw inzet zo onderwaarderen voelt dan als een schop na, nog los van dat hij je op een verkeerd spoor heeft gezet en je liet denken dat je nog ingehuurd zou worden.

Ik zou in jouw schoenen ook pissed zijn.
Temeer omdat jij het al niet onverdeeld naar je zin had daar en je je toch professioneel bleef inzetten en verantwoordelijk voelde dat het bleef draaien, ondanks die paar collega's die er met de pet naar gooiden en overal mee wegkwamen.

Een bittere pil, dat is het!

En toch geloof ik dat er overal een reden voor is (dan blijkt achteraf dus waarom wat een goed idee leek het toch niet was: is je misschien wel een grote teleurstelling of problemen bespaard.

Het is blijkbaar voor jou hoog tijd om een nieuwe, andere weg in te slaan.
Heel jammer en ronduit lullig dat het op die manier is gegaan, jouw loyaliteit aan dat bedrijf wordt dus niet beantwoord, aan de andere kant wel een duidelijke afsluiting daar, ook niet half-half aanblijven, maar een duidelijke dikke streep eronder, zodat je kunt gaan focussen op een andere richting.

Ik ga voor je duimen dat het bod wordt geaccepteerd!
Spannend hoor!

Ben zelf momenteel nogal wisselend qua stemming tussen optimistisch en pessimistisch.
Dat heeft ook te maken met een paar dingen die me dwarszitten en ik me zorgen om maak en fysiek ben ik er ook nog niet

Ik kan ook weer vanalles wél en dat is fijn
Ben eergister naar zoon gegaan en daar 's avonds hapje gegeten ergens, dat was eerder te ver lopen, gaat nu weer probleemloos
Ben nog wel stijf na zo'n autorit.

En na een uur of 6 slapen toch nog/weer met pijn wakker in dat been, nu ik weer aktiever ben, misschien ook afhankelijk van welke schoenen ik aan heb gehad?
Waarschiijnlijk wil ik te snel, ik kan gewoon niet meer wachten met sommige dingen..

Gisteren weer eens goed schoongemaakt hier, dat was ook wel nodig met de zon op de ramen, dan zie je overal stof en de ramen moesten nodig ook. Dat ziet er meteen veel frisser uit!
Ben nog wel wat huiverig voor opstapjes om ergens bij te kunnen (dwz niet zozeer erop- maar voor afstappen)

Daarna elders eens in een goedkope winkel boodschappen gedaan, was laatst in een ander filiaal en vond het verrassend qua prijzen (tov bijv de AH, waar ik graag kom).

Dan blijkt dat bij de kassa de prijzen van veel van die producten hoger waren dan ze op het schap geprijsd zijn. Ben nog een rondje door die winkel gelopen met de bon of ik het wel goed gezien had en daarna aangegeven bij de cassiere, en daar doen ze dan gewoon niks mee (heel jong personeel, geen bedrijfsleider te bekennen).
Heb het er maar bij gelaten, weten we dat ook weer

Afsrpaak gemaakt voor dinsdag bij de kapper, want het ziet er echt niet meer uit.
Zeker met solliciteren wil je toch verzorgd voor de dag komen, het is nu te lang en uitgroei, en onderaan te blond en te pluizig, ik denk erover een model erin te laten knippen (ik deed al jaren gewoon een stukje eraf).

Beste vriendin is in geen velden of wegen te bekennen, reageert al tijden niet of nauwelijks, ga ik niet aan trekken.
Als er al geen tijd is voor gezelligheid dan ga ik zéker niet vragen om mijn haar te doen.
Anderen uit de vriendenkring zien/ spreken haar ook (vrijwel) niet meer.

Apart wel, want ze doet nu precies wat ze eerder beloofde niet te zullen doen (haar familie en vrienden te "verwaarlozen" vanwege haar relatie).

Ze is normaliter een zéér attent iemand, aan mobiel vastgeplakt, véél bellen en altijd veel en snel appen, zelfs in gezelschap, zelfs tijdens werk of tussendoor, het type dat attent nog een kaart of beterschaps- en verjaardagsbloemetjes stuurde, van iedereen onthield als er iets speciaals was en succes wenste (en later hoe het gegaan was).

En zich altijd snel schuldig voelde/ verontschuldigde als ze het te druk had (in vrije tijd ook nog voor zichzelf werkt), terwijl iedereen en ik ook daar alle begrip voor had.
Nu een ander uiterste en dat is al langer zo.

TIjdens en na hun vakantie hoor je alleen iets als het ff niet lekker liep tussen hun. En dat ze verder er niet veel moeite in ging steken, want van zijn kant niet echt een relatie vindt.

Je ziet dat vaker, lang single en alle tijd voor vriendinnen en dan komt er een (potentiele) partner in beeld en is er nog weinig oog voor de vriendschappen.
En dat snap ik ook echt, ik zou dat zelf ook lastig vinden te combineren als je ook zoveel werkt en die vrije tijd nog moet verdelen over anderen + de nodige me-time om bij te tanken.

Ze is eerder burnout geweest, dus dat ze dat begrenst is alleen maar een goede ontwikkeling. Vorige nieuwe baan kostte ook nog reistijd, en deze nieuwe baan niet, ze verzekerde me (na ook zo'n periode van weinig contact) dat het nu zou verbeteren, weer vaker ook voor de gezelligheid zou kunnen afspreken (ze heeft via mij nogal wat vrienden en bekenden hier, ook al woont ze elders).

Onder protest van haar betaalde ik haar ook gewoon als ze mijn haar deed (en zo is ook de hele/halve vriendenkring "klant" geworden)..
Dat het boven haar hoofd groeit kan ik begrijpen.

Maar juist van zo'n overenthousiast en superattent iemand, een van de close dierbaren voor wie ik trouwens heel veel aandacht heb gehad (want die dat vroeg, ook tijdens de lockdowns, gewend als ze was aan die drukke agenda, maar ook toen het niet zo goed ging qua burnout en problemen met werkgever van toen, twijfels over de relatie enz) en dan naar zowat 0 is dan nogal een contrast.

In 3 maanden tijd maar 1x kort gezien, vraagt niet aan mij (en ook dus anderen niet) hoe het gaat, reageert niet of pas weken later op appjes, het past gewoon helemaal niet bij haar. In die appjes van mij ging het alleen om belangstelling naar haar, succes met nieuwe baan, later hoe die nieuwe baan bevalt enz, maat het is nu te lang te eenzijdig, het houdt ergens op voor mij.

Toch een vrij drukke agenda zelf ook deze week: vandaag fysio, morgen zus, zaterdag viert buurvrouw haar verjaardag, zondag naar vriendin die haar vriend vd zomer verloor.

Ben zelf de laatste tijd ook selectiever geworden, want tegenaan gelopen dat ik voorheen relatief veel tijd aan kennissen besteedde, maar je merkt pas als er iets is op wie je dan daadwerkelijk kunt rekenen.

Zoals ik aan Pauwenveer schreef is er een elementje midlife bij mij ook, denk ik.
Dat je oogst wat je zaait, oa.
Waar ik nu sta in mijn leven, eerdere keuzes die ik gemaakt heb en consequenties.
Ik heb binnenkort een "mijlpaal" qua leeftijd, dan ga je ook terugkijken.

En borrelen zeker dingen op die ik alleen maar aan mezelf te danken heb, niet zozeer spijt van, maar vanuit een zorgelozer situatie toch wel iets te optimistisch ingeschat (en sommige dingen vooruitgeschoven) heb.

En andere dingen waren voor niemand te voorzien, zoals die inflatie op allerlei gebied, dus ook geen rekening mee gehouden, voor zover er te plannen is, he.
Dan heeft het weinig zin om jezelf om de oren te slaan met "had ik maar" en had eerder niet kunnen denken dat ik fysiek zo lang zo slecht zou zijn, dus ergens overschat je je eigen invloed toch, iig zolang je (redelijk) gezond bent.

Op eoa manier denk ik toch vaak in optimistische scenario's, hoewel ik mezelf eerder realistisch vind, en geloven in mogelijkheden en "alles komt goed" helpt zeker ook om vol goede moed te zijn.

Mlous, het is zeker fijn als je als het ff tegenzit bij je vriend terecht kunt!
Dat mis ik wel, ook al ben ik nog zo gewend om zelf te dealen met eea.
Ik heb ook zo mijn mensen bij wie ik terecht kan, al wil ik sommigen daar niet mee belasten of kan ik met sommige dingen niet bij aankomen.

Dat is ook een soort tol, als men gewend is dat ik de oppepper ben, de empathische bij wie zij juist altijd terecht kunnen voor een luisterend oor en aanmoediging. Dat schept (al jaren) de verwachting dat ik het zelf allemaal wel weet/ oplos en niemand nodig heb.

Bestaande rollen laten zich niet zomaar omdraaien en dat weet ik maar al te goed.
Ik verwacht dat ook niet, erg teleurgesteld kan ik daar niet over zijn, het is meer dat ik zelf al (veel) meer (dan vroegah) ben gaan letten/ schiften op wederzijdsheid en toch tegen een realitycheck aanloop.

Op meerdere gebieden/ rollen mijn eigen ideeen bijstellen dus, over je betekenis tov de "buitenwereld", dat zijn de "midlife"-momentjes.
Ik heb me nooit iets aangetrokken van wat "anderen" van me vonden en vinden, heb best een hoog gevoel van eigenwaarde, ging mijn eigen gangetje wel, hechtte alleen aan de kring meest close dierbaren, als dat maar goed zat.
Nooit gespiegeld aan wat "iedereen" doet of vindt.

Maar je hebt daar natuurlijk wél mee te maken, bijv als het om werk gaat (hoezeer je ook je waarde daarin kent, je bent dan meer afhankelijk van hoe een ander dat ziet) en net als Mlous hakken sommige dingen er wel in, als je die niet verwacht had.
En daar kom je ook wel weer uit, en kun je weer door.
Daar kun je soms best een zetje bij gebruiken van mensen die je goed kennen en in je (capaciteiten en kansen) geloven, als je daar zelf even aan twijfelt.

Straks fysio, soms fijn als je merkt dat je vooruit gaat, soms ook niet als hij me "overvraagt" want dan confronteert het juist met wat (nog) moeizaam gaat en dat ik er nog niet ben, ipv blij met elke stap voorwaarts.

Het kan dus per dag verschillen momenteel, een klein positief iets doet de weegschaal al naar die kant doorslaan en iets kleins (even) de andere kant op.
Nu ik wel veel meer doe op een dag en energieker ben, ben ik ook al vroeg moe 's avonds, het is gewoon weer wennen, al denk ik op energieke momenten al dat ik er weer helemaal ben, haha.

Beetje net als je bij burnout ziet, wanneer iemand aan de beterende hand is: dan te hard willen lopen, als alles eindelijk weer even als vanouds voelt, en teruggefloten worden.
Geduld is niet mijn sterkste kant

Mlous, ik denk dat jullie ergens in het midden uitkomen met dat bod.
Het is zo'n spel, dat bieden, ik liet zoiets ook liever over aan ex, die was beter in onderhandelen, kon zijn emoties er ook goed buiten laten en cool blijven

Ik heb ook van die ervaringen met werk, toen ik nog in de hoofdstad werkte en operatie moest, werd ik er "uitgewerkt", terwijl die werkgever zéker weten een goeie aan mij had. Júist omdat ik (toen al) wat ouder was en niet overal aan de bak zou komen (de arbeidsmarkt was niet zoals nu met overal tekort aan personeel) was ik uiterst gedreven en loyaal. Sommige klanten dachten dat het mijn eigen tent was, zo betrokken was ik dat het tot in de puntjes voor elkaar moest zijn.

Fysiek was ik achteraf "maar" 3 maanden uit de roulatie, en het werd nogal "vuil" gespeeld. Dat heeft hij geweten, heb ik allemaal glansrijk gewonnen, maar dat doet wel wat met je, dat soort conflicten nadat je zelf (meer dan) goed bent geweest voor de zaak en dan zo afgedankt wordt.

Maar ik zou het ook daarna niet anders doen: ik ben niet zo'n werknemerstype dat het al snel best vindt en de kantjes ervan af loopt.
Als ik ergens de kans krijg zet ik me in alsof ik zelf de eigenaar ben (niet in de zin van arrogant gedrag of eigenwijs of de rol van de eigenaar wil overnemen, maar qua inspanning veel verantwoordelijkheidsgevoel en een werkgeversmentaliteit, zeg maar)..

Dat lees ik bij jou ook, zeker in vergelijking met die andere collega's.
Je ziet dat vaak niet "terugverdiend", niet in geld maar dus ook niet achteraf in waardering.. en dan nog doe ik het daar niet voor, het is eigen instelling.

Wat je zegt klopt, dat zal in daten net zo werken: dat je moeite doet en ergens voor gaat wordt vanzelfsprekend geacht, en als je zelf stopt en niet (meer) mee verder gaat, wordt je dat kwalijk genomen en mag je het te horen krijgen.

Vroeger meermaals als "helper" meegemaakt, ook als je dat niet wilde zijn maar diegene een beroep op deed en je tijdelijk terwille was, oh wee als je daar op enig moment mee stopt. Dat wordt iets vanzelfsprekends en wordt ermee beginnen en op enig moment mee stoppen als "erger" gezien (want "in de steek laten") dan wanneer je nooit had geholpen.

Dus iedereen die al die tijd geen poot uitstak is in diegene's ogen prima, namelijk niet gedaald in de verwachtingen want daar werd al niks van verwacht.
Zo ook op jouw vorige werk eigenlijk: diegenen waar je werkgever al weinig had is de standaard die hij tov hun hanteerde. Loop jij harder dan wordt dat de standaard die hij voor jou hanteert.

In allerlei relaties trouwens, als dat vanaf het begin onevenwichtig is, dan blijft dat meestal zo. Eenmaal gegeven "rechten" zijn later lastig terug te draaien, want worden vanzelfsprekend. Als je dan de rollen (eens) omdraait lukt dat niet en dat is wat ik ook op "het verdienmodel" tegen heb: als je (extra's) doet, doe het dan niet om "credits" op te bouwen voor mocht het ooit nodig zijn en dat je dan eea "terugverwacht", want zo werkt het niet.

Ik heb dit bij zoveel mensen gezien, daar zit vaak toch wat wringt: degene (van de 2) die meer inspande of moeite ergens ingestopt heeft -ook al deed diegene dat zelf, vrijwillig, ongevraagd- doet dat vaak als "investering" in de hoop dat zich dat ooit "terugbetaalt".

Dat was van de vriendin hierboven ook haar grote teleurstelling (en zelfs aanleiding voor de burnout): een idioot zwaar verantwoordelijkheidsgevoel aan werkmentaliteit, in al die jaren nooit ziekgemeld, ook niet bij een periode van ernstig ziek (bleef ze "gewoon" werken) en ze kon bijna geen vakantie nemen (kwam de WG nooit uit) en hielden haar aan het lijntje met vage beloftes dat ze ooit de zaak kon overnemen.
Puntje bij paaltje dus niet en probeerden ze haar te "naaien" ook nog.

Dat komt hard aan, als je zoveel jaren zo loyaal bent geweest en jezelf hebt weggecijferd, veel meer hebt gepikt ook dan welke werknemer ook, altijd hun belang voorop gesteld hebt.

In het tijdelijke conflict met zus 2 jaar terug had ik het ook ff moeilijk met dat ik tijdens haar burnout en lichamelijke klachten zoveel had opgevangen, en toen ik die fysieke klachten had daar zo weinig begrip voor was, en wél commentaar. Wat ik ook nog eens onterecht vond en niet klopte.
En ik verwachtte geeneens steun of hulp, klaagde ook niet, maar ik verwachtte zéker geen lading verwijten ook nog, terwijl ik deed wat ik kon.

Ik zie veel meer mensen waarbij het uit balans is en die eenzijdig (te)veel "geven" en hoe vanzelfsprekend de ander dat (soms járen) "neemt".

Covey noemt dat de "emotionele rekening", waarop de ene alleen maar stort en de ander alleen maar vanaf haalt. Vroeg of laat gaat dat toch wringen of vraagt die "storter" ook bijdragen, of heeft zelf nodig, en dan blijkt dat dit gewoon er vast ingeslopen is en blijvende patronen gelegd heeft, dus wat er gecreeerd is aan verhoudingen.

Ik had ooit een boek willen schrijven over dat "verdienmodel" en waarom het niet werkt (in relaties, in de liefde, enz).
Het kan trouwens voor de ander helemaal niet fijn zijn, als eentje er alsmaar "goedbedoeld" en uit zichzelf zoveel effort in stopt, omdat die ander het gevoel kan krijgen dat dat andersom dan ook verwacht wordt.
(hetzelfde zie je met dat appen: degene die snel en veel appt verwacht dat vaak van anderen ook, terwijl die die behoefte niet hebben en ook niet om zoveel aandacht vragen, zelfs niet prettig vinden).

Hier op de relatiepijler zie je dat ook zo vaak: de ene zegt "alles te doen of te hebben gedaan voor die partner" en zien dat als het "goede": dat is de norm dan, die ze zelf als normaalwaarde hanteren, en (al dan niet stilletjes) ook van die partner terugverwachten.
En dat kan ook zijn over hoe vaak de ramen gelapt horen te worden:h et is vaak het projecteren op de ander van je eigen normaalwaarden en hopen dat die ander die ook heeft of "oppikt" als je zelf het "goede" voorbeeld geeft.

Dus áls je "geeft" (zoals je volle inzet) dan moet je incalculeren dat je dat "om niet" doet, geheel vrijwillig en niet als "investering" dat je dat (ooit, tzt) "terugverdient", want het werkt niet zo.

(laat staan dus jezelf wegcijferen of "opofferen", dat wordt zelden gewaardeerd, het zet de toon juist waar een ander op gaat rekenen en je niet zomaar meer kunt veranderen, je niet in dank afgenomen wordt als je ermee stopt. En dat is vaak pas als de "gever" het niet meer trekt, zichzelf uitgeput heeft, of om welke reden dan ook niet meer zo wil of kan volhouden).

Ik ga ff opschieten, zo naar de fysio.
Ik zie er altijd tegenop, de meeste keren valt het me alles mee, laatste keer beetje too much, is ook van een half uur (privé) naar een uur (groep) gegaan.
Alleen was de rest van het groepje er laatst niet, dus niks om de beurt haha, maar alle focus op mij.

Zon schijnt, dus daarna lekker naar buiten!

Alvast fijn weekend jij, ik hoop dat het toch gaat lukken met dat appartement!

Ja, ben het wel met je eens, hoor, Pauwenveer, ik heb zeker afgelopen decennia vooral geleefd naar "ik leef nu" en "in het nu".

Mede om wat jij zegt: eerst mijn vader die zijn (zorgvuldig opgebouwde) pensioen niet haalde en de laatste jaren genoeg mensen in de omgeving die ernstig ziek werden of veel te vroeg overleden, en dat is elke keer een seintje voor "pluk de dag, zolang je gezond bent, geniet nu en niet later pas met pensioen, het kan zomaar voorbij zijn".

Ik keek nauwelijks vooruit naar de nabije, laat staan verre toekomst, dat zag ik dan wel weer en had daar ook vertrouwen in.
Covey zegt: leef met het einde voor ogen, maw: houd voor ogen wie je wil zijn hoe je herinnerd wordt?

Nu ben ik op een punt (tov eerder) dat het dus "later" is en dat je dus wel tegen consequenties aanloopt, waarvan sommige te voorzien waren.
Andere niet, en daar loopt iedereen tegenaan, zoals oorlog en inflatie, huizenprijzen en-schaarste, milieugedoe wat opeens hoog op de agenda staat en (EU)maatregelen met impact op vanalles, die de burger rechtstreeks raken.

Maar ook personeelstekorten door vergrijzing en mismatch tussen gevraagde en geboden kwaliteiten. Daardoor oa loopt zorg vast, kun je niet meer rekenen op een vangnet vanuit de overheid, of lange wachtlijsten áls je al echt zorg nodig hebt.

Die wel min of meer te voorzien waren, kan je jezelf kwalijk nemen dat je daar niet of niet tijdig/ voldoende op geanticipeerd hebt, dus eigen schuld dikke bult.
Deels maak je bepaalde keuzes vanuit een andere eigen (en/of maatschappelijke) situatie, bijv als je fit en blakend van gezondheid bent kun je je lastig indenken in hoe moet dat als je later ziek of hulpbehoevend wordt?

Aantal jaren geleden toen mijn moeder hulpbehoevend(er) werd, was dat allemaal nog redelijk geregeld, bijv via de WMO thuiszorg/praktische hulp in de huishouding, nu krijg je die indicatie misschien wel, maar doordat er te weinig personeel zijn eerst wachtlijsten en dan aantal uren teruggeschroefd om de hulp die voorhanden is te verdelen over al die (toenemende) hulpbehoevenden.

En zo is maatschappelijk eea veranderd, wordt er vanuit gegaan dat er bijv meer mantelzorg verricht moet worden, terwijl familie (ouders-kind) ver van elkaar vandaan wonen of zelf al hun handen vol hebben en misschien ook meer uren moeten gaan werken om zichzelf financieel nog te kunnen redden.

Onvoorziene dingen voor iedereen zoals corona, waardoor allerlei processen verstoord werden of zelfs stilvielen, nu dan de energieprijzen waardoor voorheen gezonde, bloeiende bedrijven moeten sluiten, zoals oa bakkers en tuinbouw (kassen).
Milieumaatregelen, waardoor hele bedrijfstakken uit lijken te gaan sterven, waarin wij nog wél iets produceerden en exporteerden (oa zuivel- en vlees)boeren, visserij, bloemen), straks werkt "iedereen" in de dienstverlening, maar waar wordt het geld dan mee verdiend?

Anyway, je schat dingen vaak in vanuit de situatie, zoals die op dat moment de "huidige" is, de wereld/ maatschappij en jezelf dan (bekend) is.
Je kunt al die dingen niet verzinnen van tevoren: wat als het tegen die tijd oorlog is, het land op slot gaat, je je woning opgeeft om te gaan samenwonen in een tijd dat je nog wel een soortgelijke kon krijgen als dat mis mocht lopen.

Net als de vorige woningcrisis, waarbij tweeverdieners een tophypotheek namen en in de problemen kwamen als 1 van 2en ziek werd en met 70% uitkering niet konden ophoesten, of uit elkaar gingen met een restschuld. De verrassing was groot toen: niemand had voorzien dat huizenprijzen zakten, die stégen toch op termijn áltijd?

En toch afgelopen jaren eenzelfde "gekte" met grote stijgingen en alle risico's van dien als je op de top gekocht hebt.
Maar dit keer zou je zeggen dat mensen gewaarschuwd waren door het voorbeeld van die vorige crisis.

Hoe dan ook, het nadeel van "ik leef nu" is dat dat nu haast ongemerkt verschuift naar later.

Zo heb ik altijd vol vertrouwen gehad dat júist door vergrijzing er altijd genoeg werk zou zijn, en ging er ook blind vanuit daartoe in staat te zijn, maar dan weer niet kunnen denken dat ik 2 nieuwe heupen nodig zou hebben al op deze leeftijd of dat je op de arbeidsmarkt als "senior" wordt gezien, terwijl de overheid (en ikzelf ook) vindt dat je dan nog járen jong en vol in het leven staat, evenwaardig aan jongere werknemers mee kan (of "moet").

Dat er veel vacatures zijn wil nog niet zeggen dat werkgevers wanhopig genoeg zijn om die "dan maar" aan te nemen, als ze een "jong en dynamisch team" (voor ogen) hebben, dus ik vermoed dat er toch meer geluk aan te pas komt dan ge(d)acht wordt, de eisenlijst aan die kant nog lang niet altijd naar beneden bijgesteld wordt met bijv "training on the job". Als ik zie zoveel jaar ervaring geëist wordt ipv een pré, bijv.

Terwijl het dan om relatief eenvoudig aan te leren dingen gaat.
Ik hoop dat ik het mis heb en werkgevers pragmatischer zijn/ worden (dan overkomen) en er volop kansen zijn op passend werk als je het zelf echt wilt en gemotiveerd en flexibel bent.

Laat ik zo zeggen: je kunt gemakkelijker zorgeloos zijn als en zolang de situatie daarnaar is.
Ik loop dus aan tegen dat "later" en dat ik -met wat ik nu weet- niet eerder maatregelen heb genomen toen dat nog kon, voor zover dat kon.
Juist door dat zorgeloze "zie ik dan wel weer" als er dus ook nog ónvoorziene dingen zijn bijgekomen.

In mijn berekeningen over wat ik aan inkomen nodig heb om een beetje leuk te leven had ik bepaalde dingen dus niét ingecalculeerd, waardoor ik nu druk voel om "alles" aan te pakken, terwijl ik gedacht had wat relaxter te kunnen zoeken op banen, waar het sollicitatietraject meer tijd kost.

Dus stel ik bij naar werk waar ik de meeste kans maak, vanalles dus puur óm het geld, zodat ik dan vanuit een werkende situatie evt verder kan kijken en solliciteren.
Dus niet de "luxe" van of het "wel leuk (genoeg) is", of het op termijn wel echt past, want het is ff niet anders.

Ik heb nu zelf ondervonden hoe het is als je (tijdelijk) praktische hulp nodig hebt oa bij het huishouden en je daar niet op kunt rekenen van overheidswege (en als je geen particuliere hulp kunt betalen je buren of familie moeten vragen of deels laten versloffen tot je het zelf weer kunt, maar wat als je blijvend hulp nodig hebt, he?)

Of dat je door corona en inmiddels personeelsgebrek wachtlijsten hebt voor behandelingen (zowel psychische als fysieke) en daardoor (veel) langer dan nodig uit de roulatie bent?
Ook dat zorgt voor onnodige uitval, en dan hebben we het nog niet over de overbelasting van diegenen die nog wél werken en op de werkvloer die onderbezetting moeten opvangen en óók nog burnout raken?!

Ik heb nu wel een beetje last van wroeging over mijn eerdere "gemakzucht" uit een zekere (op dat moment valide) zorgeloosheid, had ik maar een beetje meer "later" voor ogen gehouden of rekening gehouden met wat mindere tijden.

Wat je zegt over jezelf sexy vinden herken ik wel.
Eerst vanwege dus fysieke beperkingen en dan prijs ik mezelf eigenlijk gelukkig met dat mijn libido daarop afstemt: daarin ben ik (te?) realistisch en dus als ik daar geen uitzicht op heb dat dat ook gaat gebeuren, houdt dat me niet bezig en zakt die behoefte in.

Nu ik weer wat meer mezelf word en de lente in zicht komt ontstaat alweer meer zin en puf om mezelf in shape te krijgen, voor zover ik eea zelf minder aantrekkelijk vind aan mezelf.
Zo werkt het toch een beetje in "overlevingsmodus" denk ik, dat als je daarin zit allerlei zaken "bijzaken" en "op afstand" lijken en je je allereerst "normaal"/ "gezond" wilt zijn. En als je dat min of meer bent, die basis er is zeg maar, dan komt er (pas) vanzelf weer oog voor de "luxere" behoeften/ noden..

Of je haar wel goed zit is niet erg belangrijk als je overwegend thuis bent, maar wel als je gaat solliciteren.
Belangrijker vond ik het om gezonder, goed en op regelmatiger tijden te eten, meer fruit en groentes oa, en meer gericht op fit dan op afvallen.
En nu dat eenmaal lukt komt er weer ruimte voor dat laatste, gewoon omdat ik mijn kleding dan leuker vind staan en er dan beter uit zie.

Wat jij aangeeft met onzeker worden van beetje urineverlies bij bepaalde situaties heb ik tijdelijk ook even gehad, in die weken dat ik in de herfst zo zwaar en langdurig verkouden was, bij sommige hoestbuien waar ik echt hard/diep moest hoesten.
Snap wel dat je dat best genant vindt en zeker in seksuele context.

Je hebt van die balletjes die daar speciaal voor zijn, maar dat is meer voor als die spieren verslapt zijn, en jij hebt het over (door) juist teveel aanspannen?
Ik weet niet of het dan zin heeft, is te proberen, ze zijn er in oefensetjes met oplopende gewichten.. (heb ze ook, tijd geleden online gekocht maar nog niet echt gebruikt).

Ik denk dat vaak klaarkomen ook die spieren traint (of in jouw geval juist ontspant), maar bij mij was afgelopen tijd dus het libido bijna 0, dus daar ook weinig behoefte aan in mijn eentje en wat onhandig ook haha, als je been niet eens naar buiten mag draaien .

Affijn, ik richt me nu nog vooral op verzorgd zijn: mijn huis nu ik dat weer allemaal zelf kan (deed het een tijd met de franse slag, nu weer grondiger en de details ook), zelf verzorgd zijn (kan mijn benen enzo weer scheren ), kapper en inmiddels ook weer leukere kleding aan (dan de eerste weken na operatie joggingbroeken en comfortabele truien en vesten en gympen/ sloffen enzo).

Alleen al voor mezelf, maar verder eerder gericht op zo jeugdig en fris mogelijk "overkomen" bij sollicitaties, dus niet om me sexy/aantrekkelijk te voelen voor potentiele (seks)partner(s), haha.
Hopelijk komt dat ook terug als ik over mezelf tevreden ben (dan kan je dat pas (op)echt uitstralen ipv hoe je overkomt).

En dat is wel een dingetje, vind ik.
Jij geeft aan dat je te weinig energie hebt voor eea, en dus momenteel niet onverdeeld blij en tevreden met jezelf, in meerdere opzichten, om je sexy/ aantrekkelijk te voelen.
Eigenlijk al een rare gewaarwording he, dat wat eerder vanzelf(sprekend) ging nu "moeite voor moet doen" wordt of energie kost?

"Coach jezelf naar succes" zegt dat je je al moet gedragen naar hoe je wilt zijn/ waar je heen wilt, opdát dat werkelijkheid wordt.
Dus andersom dan men meestal doet (bijv pas tijd in de agenda of in je kast maken áls zich een potentiele partner aandient >>> zij zegt andersom: eerst de voorwaarden scheppen, dus ruimte in je kast/ agenda maken zodát die er al is en ("het universum") uitnodigt om in je leven te komen.

Dus éérst beletsels uit de weg ruimen en alvast voorwaarden scheppen voor wat je ideaal is en dat verhoogt dan de kans daarop.
Dus stel ik zoek als avondmens een baan waar je om 7 uur 's ochtends moet beginnen, maar blijf laat naar bed gaan en laat opstaan zolang het kan en pas als ik die baan heb is het vroeg genoeg om me dán pas aan te passen, dan draait zij het om: begin alvast met die gewoonte aan te leren als je eoa doel wilt bereiken.

Er zit wel wat in, denk ik, voor zover je zelf overtuigender bent als je al zo leeft, dan wanneer je nog maar moet zien hoe dat je af gaat als je het pas gaat instellen als het nodig is (en dan merkt dat het niet zo goed lukt of echt niet bij je past, je regelmatig te laat komt en binnen een maand eruit vliegt ).

Als het met je energielevel of gezondheid (tobben) ermee te maken heeft is het gewoon lastiger om dat eerst "op peil" te krijgen (het peil dat je die energie of ruimte wel hebt om een (seks)partner te "zoeken" of aan te trekken.

Het was jarenlang mijn "bijbel" en ik geloof ook wel dat het werkt, alleen al doordat je overtuigder of zelfverzekerder bent als je wéét dat je die energie/ ruimte hebt voor je waar dan ook aan begint, ipv de ander en jezelf te overtuigen (dus nep-positief en misschien te optimistisch inschat) maar eigenlijk helemaal niet weet of het wel klopt (tot je dat uitprobeert en dan teruggefloten wordt).

Zoiets heb ik nu, als ik ergens solliciteer waar ik hele dagen/ diensten zal moeten staan, lopen, bewegen enzo en zeg dat ik dat allemaal weer kan, hoor (maar zo zeker ben ik daar nog niet van!)
Gisteren voor zus kwam nog grondig gestofzuigd (met 2 katten betekent dat ook de bank en stoelen, kussens enzo) en gedweild, daarna met haar op stap oa auto (stijf van), maar ook lopen en slenteren en dan toch rugpijn (en wat spierpijn nog van de fysio een dag eerder).

Dus de volgorde zou eigenlijk moeten zijn: zorgen dat het echt zo is, dát ik weer hele dagen aktief kan zijn en lang staan, lopen enz en pas dán dat soort werk zoeken.
Anders kun je misschien jezelf wel overtuigend "naar binnen" praten en toch in no time er weer uit liggen.

Terwijl het ook omgekeerd zo is dat dat soort banen ervoor zorgt dát ik (al) veel aktief ben/ moet zijn tijdens werk en zo vrij snel aansterk en al doende fitter wórd (dan ik uit mezelf thuis zou doen, achter pc solliciterend).
En dat zijn nou net de banen met meer kans (want veelgevraagd) dat je snel kunt beginnen (dus als je haast hebt)..

Dus ook in het geval dat je bijv vindt dat je teveel energieloos op de bank "hangt" en dat anders zou willen zien, is het ook zoiets (kip-ei): door tegen je futloosheid in tóch die wandeling te maken of te gaan sporten oid zorgt dat je energieker wordt, het is bekend dat in het patroon blijven in de hoop dat je (vanzelf op een dag) energieker wordt en dán wel weer zal gaan wandelen/ sporten oid, ervoor zorgt dat je moe en energieloos zijn in stand houdt.

Het klinkt altijd zo tegenstrijdig, je denkt: wat maakt het uit hoe ik de tijd doorkom met bijv social media, want tijd zat daarvoor en daar stop ik wel mee als ik eenmaal iets leukers te doen heb (bijv weer een leuke man aan het daten), terwijl als je je weinige energie daaraan weggeeft het je intussen wel degelijk afhoudt ván naar buiten/ erop uit gaan..

Het lastige is dat eoa prikkel van buitenaf je echt wel extra kan motiveren om iets te veranderen, dus mensen idd bijv een boost krijgen bij prille verliefdheid of iets anders wat dan ineens gemakkelijker af gaat, dan wanneer je het "zomaar uit jezelf en uit het niks" moet doorbreken..

En dat je vaak lang kunt wachten op verandering richting je idealen als je die niet op eoa manier zelf inzet (of kunt inzetten)..

Ik heb bijv een nieuwe gewoonte aangeleerd afgelopen tijd, dat ik als eerste maaltijd een kom Griekse yoghurt met 2 stuks fruit en vaak nog sap van 1 sinaasappel neem en meteen al mijn vitaminepillen.
Terwijl ik mezelf echt als een "brood-met-kaas-mens" beschouwde en iets nodig vond wat "vulde", en in de ochtend niks van yoghurt moest hebben, vind ik het nu lekker en fijn om daarmee te starten!

Zo ook staat het voorbeeld van Pausini me bij, die stopte met alcohol en vooraf dat maar een saai leven leek, terwijl het er in werkelijkheid juist (veel) energieker en veelzijdiger op werd, zo ook haar voorbeeld van fietstochtjes waar ze voorheen niet aan moest dénken dat ze dat leuk zou gaan vinden

Dus ik geloof dat er wel waarheid in zit, om eerst dingen alvast te veranderen in de richting van wat je wenst, om meer kans te hebben dat dat uit gaat komen (alleen al als voorbereiding en hoe realistisch/ haalbaar het is wat je wenst)..
Dus voor zover je daar zelf invloed op hebt, en dat mag ik zelf ook voor ogen houden!)

Pauwenveer: hier net zo, ik kon moeilijk grotere bedragen uitgeven, maar aan een koffie to go of broodje krabsalade dan weer wel. Momenteel beide niet aan de orde, ga met alles bewuster om, het is niet anders.

BIjv qua vlees minder vaak of mindere hoeveelheid, maar wel kwaliteit (biologisch) en ik ga dat niet vervangen door vleesvervangers, waar weer allerlei andere zooi in zit, dan sla ik liever een dag over. Maak een pastasaus voor meerdere porties met veel meer groenten en minder gehakt erin, bijv, en dan invriezen voor dagen dat ik geen zin/ energie heb om te koken.

In een meerpersoonshuishouden lijkt me dat moeilijk, want dan kook je al grotere porties. Afhalen doe ik zelden, wel een enkele keer iets kant-en-klaars en dan gooi ik er zelf nog groenten bij, want die zitten mij daar te weinig in (en stomen/koken is de moeite niet, dus dan eoa groente die ik niet hoef te snijden, maar zo in de pan kan mikken).

Tja, die gewoontes, het is vaak zo dat je bepaalde dingen pas echt opgeeft als het om eoa reden wel moét en niet zolang het "gewoon" kán.
Ik zal echt wel moeten wennen aan vroeg opstaan, als dat niet anders kan (voor werk), maar om dat vrijwillig te doen voordat zoiets nodig is, is lastiger, dan denk ik "waarom zou ik, wat heb ik eraan om in het donker op te staan?".

Het moet dus iets positiefs opleveren, en dat motiveert dan om ermee verder te gaan. Als het eerder ongemak oplevert, voor je gevoel iets "negatiefs", (op korte termijn) mindering of benadeling, dan komt het aan op zelfdiscipine en doorzettingsvermogen en "afzien" om een verdergelegen doel/ beloning te bereiken.
En daar ontbreekt het mij nog weleens aan (wie niet?!), dus dan kan een extra zetje (eoa bijkomstig voordeel) echt nodig zijn.

Bij mij is seks vanzelf op een laag pitje als ik (alleen al in mijn hoofd) te druk ben/heb, letterlijk andere dingen aan mijn hoofd heb dan en dat is een voordeel als ik daar toch al geen (seks)partner voor heb (die ik dan tekort zou doen), maar een nadeel als ik die wel heb en mijn hoofd er dan te vaak niet naar staat.

Dat is 1 van de belangrijkste redenen voor mij om het nu (en al een tijdlang) niet erg te vinden om single te zijn, zodat er geen verwachtingen aan mij trekken op dat gebied, als ik die ruimte er niet voor heb.
Misschien daarom dat ik die dominante factor nodig heb, die mij als het ware dan "dwingt" om die ruimte te máken?!

Hier druk met zoeken naar werk, op meerdere manieren, waaronder op pad dus om te kijken wat en waar, wat en wie ze zoeken (voordat ik daadwerkelijk erop solliciteer), voor zover mogelijk zo'n zaak bekijken, qua wat het werk inhoudt, de sfeer, potentiele collega's, afstand, vervoer, lokatie, enz.

Niet dat ik veeleisend kan zijn, maar gisteren bijv een zaak waar ze zelfs met een spandoek buiten op de gevel wanhopig op zoek zeggen te zijn naar personeel, maar in een gesprekje met de eigenaar er al binnen 5 minuten achter ben dat hij het financieel niet op orde heeft, (de zaak zelf vond ik al chaotisch ogen) en nog moet berekenen óf hij wel extra personeel kan betalen.

De winkel al anderhalve dag per week dicht heeft moeten doen (oa energierekening, maar ook "onberekenbaar" personeel, wat niet of te laat komt opdagen)..
Tja, dan denk ik dat er meer mis is, en die wanhopige roep om personeel meer is om aan klanten te laten zien dat ie er vanalles aan doet (maar "niet te vinden" is) of dat je mag komen opdraven om de gaten in de roosters flexibel (voor de werkgever flexibel he) op te mogen vullen.

En dat laatste heb ik nu bij meerdere potentiele vacatures gemerkt.
Het lijkt dus vaak wel alsof er "volop" werk is in allerlei branches, maar eenmaal in gesprek blijkt dan dat ze voor vaste dagen al vast personeel hebben en die willen bijv liever niet op zaterdag werken, dus krijg jij die dag vast, en moet je nog maar zien dat je meer dagen krijgt, want willen ze dat je flexibel bent in meer of minder uren en dagen (zoals voor hun uitkomt, dus).

Het loont iig, dat binnenlopen, de ene keer praat ik dan met personeel en soms een manager/ eigenaar en dan krijg je al best veel info.
Dat scheelt solliciteren, want soms blijkt echt al snel dat je dat zelf niet moet willen.

Als en zolang er iets te "willen" is, he.
En zolang er "overal" personeel wordt gevraagd, ben ik net zo goed (nog) een beetje kieskeurig waaróp ik me in 1e instantie richt, als ze daar ook mensen vragen en misschien meer "garantie" op meerdere dagen en uren heb.

Waarbij ik voor ogen houd dat ik bereid ben om om het even waar zou beginnen en vandaaruit iig vanuit een werkende positie verder kan zoeken.
Ik zal jullie niet vermoeien met die zoektocht, laat het wel weten als ik iets gevonden heb.

Het kost wat benzine, haha, maar eergisteren langsgegaan bij iets wat ik al langer in gedachten had en evt toekomstige collega's alvast mij zagen zitten en ook heel positief over de werkgever waren, goede sfeer iig!

Dat is een best grote organisatie met veel lokaties waar ze personeel vragen, en leeftijd minder belangrijk is (dan inzet), en waar je (volgens mij) ook kan aangeven dat je evt ook op andere lokaties inzetbaar bent, als 1 lokatie te weinig uren/ dagen biedt.

Dat lijkt ideaal, bijv zijn sommige alleen doordeweeks en zou ik geen bezwaar hebben om met andere vestigingen (die wel in het weekend (of 's avonds) open zijn en voor die dag(en) zoeken) te combiineren.
In die zin ben ik zelf ook flexibel, qua afstand maakt het niet veel uit en in dit team was het geloof ik heel welkom dat ik een voorkeur heb voor de latere shift (degenen die ik sprak hadden een voorkeur voor de vroege, dus voor hun hoe eerder hoe beter).

Het enige wat mij nog een beetje tegenhoudt is dat ik nog niet (zeker) wéét of ik al hele diensten (van 8 uur) kan werken (lees: veel staan achter elkaar)??

Ik kan alweer vanalles, ook het lopen gaat steeds normaler en natuurlijker, maar ik kan dat niet ff (thuis) uitproberen hoe lang ik kan staan (ook al loop je dan ook wel wat in dat werk, dus lekker fysiek bezig ook tijdens je werk, zoals ik graag zou willen, maar ik weet niet of dat al lukt met niet of nauwelijks zitten tussendoor)..

Enige manier is dat toch maar te bespreken vooraf?
Misschien een zekere opbouw mogelijk is, beginnen met dagen met minder uren of minder dagen en dan als dat goed gaat uitbouwen naar meer?

Want zowel voor mijzelf als voor een werkgever heeft "bluffen" geen zin en is het wel belangrijk dat ik niet meer voorspiegel dan ik (nu al) kan. Dan kan het alleen maar tegenvallen en sta ik net zo snel weer buiten.
Dat zou heel jammer zijn, als ik die kans krijg, en over een paar maanden probleemloos wel zou kunnen, maar daar nooit meer binnenkom?

Het leuke is dat dit bedrijf vooral op best drukke lokaties aktief is, sommige zijn voor mij nu (nog) té hectisch/ druk of slecht bereikbaar, daar draaide ik vroegah mijn hand niet voor om, trouwens, maar speelt nu wel een rol.
Er zijn dus ook vestigingen met reuring en toch niet té hectisch, precies goed (denk ik) en daar mik ik nu op. (meer kan altijd nog, als binnen hetzelfde bedrijf er diverse mogelijkheden zijn).

Het zegt denk ik ook wel wat met wat voor stemming ik terugkom van diverse "probeersels". Sommige plekken al gedeprimeerd bij het vooruitzicht (dus hoe snel verandert dan enthousiasme van een kans krijgen al in deceptie als je er eenmaal werkt?), misschien dat het juist goed is om met dit regenachtige rotweer rond te kijken, trouwens, als zo'n plaatsje of het publiek wat er komt zo'n effect heeft.

Dan twijfel ik wel, dat ik al blij mag zijn áls ik wat vind, ongeacht wat en waar dat is. En toch neig ik dan naar ff verder kijken, omdat voor hetzelfde geld iets te vinden is wat wél aanspreekt. Juist omdat de indruk iha is dat er "overal" werk is, dus dat je zelf uit dat aanbod aan vacatures kunt kiezen welke je allereerst aanspreken.
Ik bedoel maar: waarom zou je al beginnen bij genoegen nemen met het minste?

Online vind ik nog steeds maar niks, want nu al heb ik dus irl gemerkt dat je sommige vacatures met een korrel zout moet nemen, zit je af te wachten of je op gesprek "mag' en blijkt het helemaal niet te passen of zo rooskleurig te zijn als zij de indruk wekken. Ik vind dat veel bedrijven nog altijd vanuit de positie denken en aanbieden dat zij het helemaal voor het zeggen hebben en jij wel of niet daar "mag" solliciteren, ook al zitten ze zwaar omhoog qua personeelstekort.
(En dus weinig info of presentatie hoe aantrekkelijk zij zelf zijn als werkgever).

Ik merk overigens wel dat het gewaardeerd wordt als je zelf (direct het bedrijf) benadert of binnenstapt..
Dan heb je van beide kanten meteen een idee of je qua persoonlijkheid en verschijning/ uitstraling past.
En zo krijg ik ook een reeler beeld van de werkzaamheden en werkvloer, evt collega's en sfeer.

Het voelt zelf ook fijner om aktief ermee bezig te zijn (dan motivatiebrieven en CV's te sturen en af te wachten).
Ben dus "lekker bezig" en nu hopen dat er wat uitkomt.

Af en toe zie ik de kennissen nog, ik wil en kan dat niet helemaal uitbannen, wel zeer verminderd maar heb dat echt wel nodig, ik denk dat het voor niemand goed is om teveel in eigen gedachten en bezigheden te verzanden en om te kunnen delen wat je doet en meemaakt, zeker als je nu en dan een andere kijk of oppeppertje kunt gebruiken, zolang eea nog onzeker is.

En andersom natuurlijk dat anderen hun lief en leed met mij kunnen delen, zo is iemand net (succesvol) geopereerd aan die rotziekte en een ander is vorige week aangereden en been op 2 plaatsen gebroken, maar wordt er ook gelachen en dat is zó nodig soms!

De ene keer dus 1 op 1 bij iemand thuis (of telefonisch) en dit groepje dan buitenshuis, wat ik qua budget eigenlijk beter niet kan doen (ook al beperk ik dat in tijd en dagen), en klinkt misschien wat dramatisch, of tegenstrijdig, maar het houdt me (net als in coronatijd) opgewekt overeind, waar ik -zeker met dit weer- af en toe echt wel wat positiefs nodig heb om er vol goede moed tegenaan te gaan.

Vanochtend regende het hier pijpenstelen, nu gaat het tekeer met (natte) sneeuw, er is niks aan.
Klinkt misschien gek in jouw ogen, omdat jij het niet onverdeeld naar je zin hebt in je werk en best wat meer vrije tijd en "me-time" zou willen, maar op dit soort dagen zou ik zoooooveel liever aan het werk zijn!

Zo lijkt het gras aan de andere kant vaak toch groener, he?
(want ik weet maar al te goed hoe het is als je het niet meer echt naar je zin hebt en juist "vastzit" qua werk en niet zomaar zelf de keuze hebt wat en hoe je dat zou willen veranderen).

In elk geval fijn weekend, weer of geen weer, morgen zou het weer zonnig zijn en volgende week wat hogere temperaturen, ik hoop het!

Nicci, hoe gaat het met jou intussen?

Het zal wel enórm wennen zijn zo opeens zonder te zorgen voor en zorgen te maken over je moeder en haar gezondheid, zonder die bezoekjes en gesprekjes, zo zonder énig contact is gewoon heel raar en verdrietig altijd, als dat wegvalt..