(Alleen zijn en) gelukkig zijn met jezelf VIII

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?

Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.

Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.

Ten eerste omdat er eerder stemmen zijn opgegaan dat je niet per se alleenstaand hoeft te zijn om te streven naar "Gelukkig zijn met jezelf" zodat mensen mét relatie die hun eigen aandeel willen vergroten in gelukkig zijn zich ook welkom voelen. Het is namelijk iets wat een eigen uitdaging is en blijft, met of zonder relatie.
Ten 2e omdat eigen geluk zo onlosmakelijk blijkt samen te hangen met de (alle/allerlei) relaties met andere mensen, en zeker ook liefde en lust (of het ontbreken ervan, of die al dan niet recent voorbij zijn of nog gewenst zijn in de toekomst) de nodige invloed hebben daarop.

De puur eigen invloed is en blijft het "binnenwerk" en dat is waar we elkaar hooguit in kunnen stimuleren, tips, zetjes en aanwijzingen voor kunnen geven en waar nodig in te ondersteunen, betrokkenheid te tonen, andere perspectieven (van buitenaf, van een afstandje) op los te laten, ervaringen te delen, enz.

Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste zes delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV

Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V

Deel VI- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI vind je hier de link: psyche/alleenzijn-en-gelukkig-zijn-met- ... 1#22183041

Deel VII- link: forum.viva.nl/relaties/alleenzijn-en-gelukkig-zijn-met-jezelf-deel-vii/list_messages/385348/136?start=3400

Juni 2017 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz (eigenlijk wel alle boeken van hem)

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.

Houd me vast - Dr Sue Johnson

Liefdesbang- Hannah Cuppen

Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

Happy new topic allemaal!

Gisteren op pad gegaan, weer eens uit de "comfortzone" van de afgelopen (alweer 7) weken in en rond eigen huis.

Eerst ex op de koffie gehad (dus voor mijn doen al vroeg in touw) en meteen daarna met de auto naar het station gegaan, daar had ik de mazzel dat iemand net weg ging, dus kon vrij dichtbij parkeren. De bus sluit hier namelijk totaal niet aan en met dit (water)koude weer was het wel zo fijn dat ik vrijwel meteen kon instappen in de trein naar de stad waar mijn zoon woont

Afgelopen tijd kwam hij telkens hierheen, door weer en wind, ik vond dat het nu weer mijn beurt was.
Meteen mijn dagelijkse wandeling weer gehad, in mijn tempo zo'n 20 minuten vanaf het station, en inmiddels prima te doen voor mij, (zij het buiten nog met 1 kruk). Natuurlijk vanaf het laatste perron, dus eerst nog 5 a 10 min naar de uitgang, haha.

Hij woont in een oud huis, waar ondanks isolatie bijna niet tegenaan te stoken is, dus had me erop gekleed, dacht ik, met een hemd, longsleeve en trui, het was te doen, maar helemaal opwarmen lukt dan toch niet bij 17 graden.
Hij is kennelijk gehard, want zat grotendeels in een t-shirt met korte mouwen??!
(is wel altijd bezig, dat scheelt).

Blij dat ik gegaan ben, lekker gegeten ook en terug weer wat op kunnen warmen in de trein

Al met al nog best een onderneming, maar het was de moeite waard
Vandaar pas vandaag nieuw topic..

Moge wie wil hier zijn/ haar "ei wederom kwijt kunnen"..

Ik vond het gisteren weer zo waterkoud, dat gaat dwars door je kleren heen en zelfs binnen (koude handen en kippenvel onder die lagen kleding).

Dat nodigt niet bepaald uit om een stuk te gaan lopen, ben dus binnen maar aan de slag gegaan.
Had een nieuw (hepa)filter voor de stofzuiger besteld, want die zoog haast niet meer sinds ik juist een nieuwe zak erin had gedaan, en dacht dat dat het was, nergens een verstopping te zien (en hij bleef aangeven zak vol).

Nu deed ie het nog niks beter en ontdekte ik toch verstopping: waar de slang is aangesloten op de stofzuiger zat een dop dwars.
Dus hij doet het weer als een dolle, eindelijk weer eens grondig de vloeren en trappen kunnen doen
En gedweild. Dus dat vond ik wel genoeg beweging voor een dag

Straks naar de fysio, hij mat me niet af, maar ik zie er toch elke keer tegenop, al is het maar een halfuurtje elke keer en merk ik dat ik er baat bij heb.
Hij wil overleggen evt 2x per week..

Dan moet ik eigenlijk wel weten hoeveel behandelingen ik vergoed krijg (aanvullend), want moet zeker nog een half jaar fysio, dat is dan misschien sneller op. En ik vind eens per week wel prima..
Maar hij heeft dan weer apparaten en gewichten die ik thuis niet heb, en alleen maar lopen en hometrainer en straks weer fietsen is wel eenzijdig gebruik van spieren?

Het lopen (met 1 kruk) gaat best snel en goed, heb alleen toch last van mijn onderrug rechts (de "goede" kant), moet ik ook bespreken.
Misschien wordt die kant toch nog overbelast, ik loop nog niet normaal (los), leun misschien teveel op die kant of zo?

Verder zijn gangetje, nog steeds veel thuis, word al wel fitter, ook door verantwoord koken en op gezette tijden (eerder) te eten, maar kan niet echt zeggen dat ik blij word van dat huiselijke leven, vooral 's avonds te passief en moe.
(dat dagje buitenshuis op pad naar zoon en later in de avond pas thuis ben ik veel minder moe, terwijl er dan veel meer prikkels zijn geweest, oa drukte van zo'n stad).

Ik denk dat meer mensen dat hebben, dat het lastiger is om als je eenmaal thuis hebt gekookt en gegeten en dan op de bank ploft, het moeilijker is om dan nog ergens heen te gaan (zoals yoga of sportschool oid) dan wanneer je al/ nog in aktie bent en direct door zou gaan.

Lekker dat het zonnetje schijnt vandaag!
Ik heb hier een grote doos staan, misschien heb ik straks wel zin om die naar de stort te brengen en dan meteen ff langs de kringloop daar (dorp verderop).

Al moet ik die doos dan eerst kleiner maken, want heb de rollator opgeborgen in de auto, stond in de weg en gebruik ik nu niet meer: kleine hoeveelheden boodschappen doe ik dichtbij lopend met rugzakje, en als ik echt zware dingen nodig heb (kattenbakvulling oid) dan kan/ mag ik de auto weer nemen

Blij ook dat de immer grijze/saaie januarimaand bijna voorbij is!
En dat elke week een stukje normaler functioneren wordt

Hoe gaat het met jullie?

Jammer, Pausini, je bijdragen zijn vaak to the point en krachtig en worden zeker gewaardeerd!

Maar alle begrip ervoor!
Ik hoop af en toe nog wat van je te horen hoe het gaat.

Nicci, er gaat veel rond aan virussen en bacterien, waaronder een hardnekkige verkoudheid. Ik had zoiets in de herfst al, heb zeker 5 weken gehoest.
(ter vergelijking: met corona maar 1 dagje last).
Het lijkt weleen inhaalslag nu de normale winterverkokudheids- en griepvirussen weer rondgaan.

Wat je moeder betreft: ik mag hopen dat bij vermoeden van longontsteking er wel een arts wordt ingeroepen???
Ook al woont ze in een zorginstelling, ze heeft toch nog steeds een huisarts, neem ik aan? Juist kwetsbare ouderen hebben kans op complicaties en kan een longontsteking fataal zijn. Ik zou erachteraan gaan!

Logisch dat als je zelf verre van fit bent de was uitbesteedt, hoor!
Maar je vader heeft toch een vrouw, of ben ik nu in de war?
Kan dit om eoa reden niet van haar verlangd worden, is zij daar niet toe in staat?

Ik heb idd gebeld met de energiemaatschappij, het is idd geschat en iets naar beneden bijgesteld nu (ik wil ook geen naheffing later!)..

Goed van je dat je dat sporten erin houdt!
Merk je dat het ook helpt tegen je rugklachten?

Beterschap!
Hopelijk ben je snel weer op de been

Hoe is het gegaan met je dochter dit weekend, Pauwenveer?
Ben ook wel benieuwd!

Het vervelende (of juist goed?) is dat het onder jouw dak is, dus dat je alles merkt van haar doen en laten, behalve het stukje wat buitenshuis buiten jouw zicht gebeurt en dat je toch maar beperkt invloed op haar hebt, als ze steeds meer buiten het gezinsleven hebben en dus steeds meer invloed van vriend(inn)en, werk, opleiding enz.

"In vertrouwen loslaten" lukt alleen als je er daadwerkelijk op kunt vertrouwen dat ze enigszins verstandig is en niet in 7 sloten tegelijk loopt, en dat kan je van jou niet verwachten als ze keer op keer dat vertrouwen heeft beschaamd.
Blind vertrouwen zou in dat geval gewoon naief zijn, vertrouwen kan alleen gegeven worden als dat op een solide basis is gebaseerd, maw: dat bouw je iha en tav iedereen op ahv goede ervaringen.

Wil niet zeggen dat er nooit een fout kan of mag zijn, natuurlijk, al doende leert men en zelf maak je ook niet altijd verstandige keuzes , wie wel he?
Dus je kind loslaten, terwijl je merkt/ ziet dat het niét goed gaat, kan niet verlangd worden, laat staan dan ook het gevoel meegeven dat je in haar (eigen verantwoordelijkheid) gelooft.

Geloven doe je met voldoende goede ervaringen, zeg maar, maar het volle vertrouwen is meer een soort "weten", ahv karakter en wat iemand laat zien en ook wil leren ergens van, dus niet obv beloftes (en die dan steeds verbreken).
Lastig hoor! Een kind zou zelf ook moeten beseffen dat het eigen gedrag dus bepalend is, in hoeverre je loslaat of (nog) moet blijven opvoeden..

Niet de leeftijd op zich, maar qua kind dus individueel verschillend, of/ wanner/ hoe ouders met een gerust hart kunnen loslaten of juist nog niet.

Op je werk is dus eea duidelijk geworden, oa dat je veel haalt uit werken met de kinderen. Dat is denk ik altijd dé drijfveer geweest waarom je dit werk in de eerste plaats begonnen bent.
(het is al erg genoeg dat een steeds groter deel van het werk gaat naar rompslomp, administratieve taken, volgsystemen en ander "randwerk", wat het eigenlijke werk steeds meer verdringt, net als oa in de zorg).

Het is denk ik dat, en organisatorische factoren, zoals alles wat eromheen met je werk te maken heeft, zoals sfeer, collega's onderling, contact met ouders, werk wat erbij komt kijken buiten het lesgeven om zeg maar, wat niet lekker liep.
Fijn dat je een beetje hebt kunnen rondkijken en nu misschien iig ook voorlopig weer eea kunt waarderen uit je huidige situatie. Dat geeft ook rust.

Ach, hoeveel energie je overhoudt om te ruimen is blijkbaar eigenlijk helemaal niet zo belangrijk, iig nu geen prioriteit. Het is eerder iets wat van jezelf al langere tijd "eigenlijk moet" en daardoor maar blijft rondspoken en een schuldgevoel naar jezelf geeft als je daar (langere tijd) geen (genoeg) gehoor aan geeft.

Haha, ken je het boek "Coach jezelf naar succes"?
Geschreven in de vorm van 100 tips (met waarom) en grappig is dat al vrij aan het begin ze vraagt om een lijst te maken van dingen die "eigenlijk moeten" (en je al tijden niet aan toekomt, maar in je achterhoofd blijven hangen -en dus ongemerkt energie kosten, zoals ergens een stekker onnodig in laten zitten. En is het echt zo belangrijk en voor wie eigenlijk? omdat het hoort of jezelf stoort? enz).

Je onnodig schuldig voelen (de hele tijd totdat je het ooit doet) is zinloos en slurpt ongemerkt energie weg!

Al die dingen opschrijven, een prop van maken en in de open haard gooien!

Lijst van ergernissen maken, kapotte spullen bijv, knoop af is, waar iets mee "moet", helpt het al om het op papier te zetten en kunt afvinken (knoop eraan zetten, check) of weggooien, en dat hoeft niet in 1 keer, als je het opschrijft hoeft het niet in je hoofd te blijven, elk dingetje wat je oppakt is al goed en kun je wegstrepen.
Stukje bij beetje dus, en dat is ook goed.

De energie die je hebt dus idd doseren/ verdelen, en je afvragen: is het wel zo belangrijk, moet dat ook per se nu, wat heb ik op dit moment het meest nodig om aan te besteden?

Het is heel frustrerend als je alsmaar meer van jezelf verwacht dan dat je aan energie hébt en vindt dat je zou moeten hebben/ kunnen, eigenlijk keur je dan jezelf alsmaar af (onderhuids), leg je de nadruk op wat (je) niét lukt of doet, verzaakt, leg je jezelf tegen eoa denkbeeldige lat waaraan je jezelf niet aan vindt voldoen.

"Onnuttige" dingen doen, lekker niksen, wordt zwaar ondergewaardeerd!
Nu je geen auto ter beschikking hebt is er niks mis met gewoon een stukje fietsen of lopen óm het fietsen/ lopen.
"Niksen" is namelijk zeer nuttig, als je daardoor je zintuigen de kans geeft, of dat nu ergens naar luisteren is (muziek), de wind op je huid, in de verte staren (zeer goed voor je ogen, ipv dichtbij op een beeldscherm), je doet je brein er een groot plezier mee!

Nicci: iédereen heeft recht op een arts, of dat nu de huisarts is of een instellingsarts, wie is die instelling dat ze "verbieden" dat je bij een (vermoeden van) een longontsteking dan zelf geen arts mag raadplegen, als de instelling er geen heeft, die moét eoa samenwerking hebben met een arts (ofwel aan de instelling verbonden ofwel vaste samenwerking mee).

Ik zou dat niet zomaar accepteren, is echt van de gekke!
Ook al lijkt je moeder op te knappen zonder antibiotica of andere medicijnen, ik vind het echt heel vreemd, en ik ben er niet mee bekend in hoeverre iemand met dementie nog zelf enig besef of zeggenschap heeft, maar jullie als kinderen zijn er ook nog, is toch niet zo dat je overgeleverd bent aan een instelling die dat bepaalt??

Ik denk dat jij over die was bedoelde dat jij daar een gepaste beloning voor kreeg en niet dat dat bedrijf die het nu overgenomen heeft datzelfde berekent?

Zo grappig dit weer, haha, toeval bestaat niet: ik had om div redenen best een stressy weekje en had gistermiddag behoefte om er even uit te gaan, dorp uit, niet de hele dag met mijn eigen gedachten binnenzitten, dus met de auto naar dorp verderop waar een leuke kringloopwinkel is. Is op zichzelf al een mooie rit langs het water. Bij wijze van rondkijken (niks nodig, maar altijd leuk) en buiten/ onder de mensen zijn, dan in die buurt boodschappen doen, ff een klein ritje.

Was nog aan het rondscharrelen bij de buitenboel, staat er een vrouw van mijn leeftijd een paar (nogal brakke) rollators te bekijken en tegen een ander iets zeggen over heupen. Heb ik haar aangesproken dat ik toevallig een stevig exemplaar in de auto heb liggen ivm recente heupoperatie, die ik net op marktplaats wil gaan zetten, want niet meer nodig.

Raken we aan de praat, hahaha, was voor haar ex (knieen) op zoek, en uit de auto gehaald, ze wou hem direct kopen, kwam er nog een ander bij staan die hem ook wel wilde kopen, en hebben alsnog zo lang buiten staan praten dat de winkel dichtging en of we willen vertrekken

Bij behorend mandje lag thuis, dus ik stelde voor dat ze achter me aan reed om die op te halen. Zogezegd zo gedaan.
Thuis haar een kop koffie aangeboden, verder gekletst (paar uur) en zij had weer evt connecties voor me qua werk, het klikte zo dat we telefoonnummers hebben uitgewisseld

Nu woont zij in de plaats waar ik voor operatie graag ging winkelen, omdat ik daar nog dichtbij kon parkeren en aardig wat van mijn favoriete winkels zitten, maar dit winkelgebied nog niet zo ontdekt (en dus vrij rustig) is, er buiten meerdere plekken zijn waar ik toen ff kon zitten tussendoor.

En vrij snel al persoonlijke dingen gedeeld en nu afgesproken dat we binnenkort weer bij elkaar of ergens buiten de deur weer koffie gaan drinken. Dit zou weleens een leuke nieuwe vriendin kunnen worden!

En zo kan er zomaar spontaan iemand op je pad komen op een moment dat je dat niet verwacht en je toch eea mee gemeen hebt en klikt!
Beiden over eens dat het "haast wel zo moest zijn", haha, toch best bijzonder, nietwaar?

Ja, alleen al om aan te geven dat soms een "probleem" of iets thuis in je eentje vaak leidt tot beperkt over tobben denken in terugkerende cirkeltjes (wat je zelf al weet/denkt), waaronder ook aannames of waar je tegenop ziet, maar helemaal niet hoeft te kloppen.

Zo heeft zij via via connecties met een bedrijf waar leeftijd geen issue is en kan je soms via iemand een directere ingang krijgen (dan via een anoniemer sollicitatie), een concrete contactpersoon noemen, en dat je wordt aangedragen door iemand die uit die organisatie zelf komt.

ALs voorbeeldje alleen al dat vanuit huis iets zelf/ in je eentje proberen te bedenken of veranderen niet werkt, en je in de buitenwereld begeven leidt tot minstens verruiming, onverwachte ontmoetingen en "hulpbronnen" (met soms ineens een hele andere kijk of mogelijkheid dan waar je zelf aan zou denken).

Was ook nog eens een branche/bedrijf waar ik zelf eerder ook wel naar gekeken heb en vroegah in mijn studietijd ook in heb gewerkt en erg leuk vond altijd.
En hectisch ook nog, haha, waar je ook nog met heeeeeeeeel veel mensen in contact komt, wat niet iedereen bepaald fijn zou vinden en ff wat anders dan bijv in je eentje of met 1/ een paar collega(s) in een winkel oid.
(de bonbonzaak vlakbij bijv, maar 1 dag in de week, in je eentje, weinig klanten, maar wel nadrukkelijk herintreders welkokm).

Input van buitenaf kan zó belangrijk zijn, vooral als je onzeker bent (na een tijd niks, gat in je cv, aannames over je kansen op de arbeidsmarkt enz).

Een verfissende kijk kan toch leiden tot nieuwe, realistische ideeen en ook kan een blik van buitenaf op jezelf betekenen dat anderen meer kwaliteiten en mogelijkheden zien dan je zelf (ivm je gesteldheid van dat moment) in jezelf ziet (vooral als je zelf niet IN die arbeidsmarkt vertoeft en als buitenstaander dingen bij voorbaat al uitsluit voor jezelf).

Ben je zelf inmiddels al opgeknapt en wil je de was nu toch idd blijvend uitbesteden?
is niet het leukste werkje idd..

Goed van je, ik denk dat het voor jezelf alleen al lekker is om leuk vrijwilligerswerk te vinden, en maakt niet uit of dat 1 dag of meer dagen zou zijn!
Je blijft dan op een andere manier onder de mensen komen (dan nu) en plezier en waardering uit halen.
Hier is bijv een ouderencomplex waar ook de huisartsen, fysio, kapper, restaurant en winkeltje zitten.

Dat winkeltje verkoopt wat kleding en sjaals en verder simpel noodzakelijk voedsel zoals brood, koekjes en beleg. Het is alleen geopend in de ochtenden en draait ook op vrijwilligers (1 dag per zoveel tijd, meen ik).

Op weg naar de fysio kwam ik een buurvrouw tegen, die daar eens per week ouderen begeleidt naar het restaurant en hun helpt bij de bingo.
Dat soort dingen is denk ik vooral leuk en dankbaar om te doen en krijg je een goed gevoel van

Voor mij is het nu focussen op betaald werk, het aanbod duizelt me soms en wat op dit moment reeel en haalbaar is, is niet altijd wat ik op langere termijn zou willen, maar wel een begin kan zijn, idd.
En dan over een tijdje kan ik iig solliciteren vanuit een betaalde situatie, maar ik kijk ook op organisaties waar je binnenshuis kunt doorgroeien.

Voor nu is nog steeds bereikbaarheid belangrijker dan bijv een half jaar verder.

Hahahaha, nee, revalidatie staat een half jaar minstens voor, en ongeveer een jaar later ben je hopelijk weer als vanouds, (als voor je klachten begonnen, zeg maar, of zoals anderen die nergens last van hebben).
Voor wat zwaarder fysiek werk moet je minstens 6 maanden verder zijn..

Ik loop ook nog niet normaal, hoor, ik wankel nog, maar kan nu wel zo'n 20 minuten buiten los lopen (zonder krukken). Dat is zeker nog niet geheel pijnloos, maar wel ánders, anders dan de vreselijke pijnen van de laatste jaren.

Kan ook wat langer staan, maar nog niet staand werk bijv waarbij je 8 uur achter elkaar moet staan (winkel of horeca oid) en de lokatie maakt ook nog uit (en hoe daar te komen, ook op minder populaire uren (ik kan op tijden die niet geliefd zijn, zoals 's avonds en weekenden en dat is dan iig nog in mijn voordeel).

Omdat de keuze zo enorm lijkt te zijn, probeer ik allereerst te kijken naar wat aansluit bij (ook) mijn voorkeuren/ wensen/ handig is, bijv qua regio (liefst) iets wat ook vanaf hutje te bereiken is, zodat ik in de zomermaanden vanaf daar er ook kan komen.

Natuurlijk, als dat niet mogelijk is, dan is het niet anders, maar niet bij voorbaat al genoegen nemen als soortgelijk/ datzelfde werk ook elders te vinden is.
Ik zal dus eerder zoeken tussen mijn huis en hutje dan eenzelfde afstand de andere kant op.

Gisteren gaan kijken naar de lokatie die het nieuwe contact had voorgesteld, dat is vooral bereikbaar met OV (maar sluit dan weer niet aan qua OV vanaf mijn huis/ hutje, dat ligt anders als personeel daar kan parkeren, dat ga ik nog horen, sowieso contact opnemen, maar is nu nog te vroeg voor dat soort werk, waar je fysiek fit voor moet zijn).

Voor nu zou een combinatie van zittend en bewegend, van denken & aktie/doen het handigst zijn (zeker niet thuiswerken!).

Nu je weer beter bent is het misschien idd een goed idee om toch die was te blijven doen, als dat niet al te veel moeite kost en je daardoor toch net ff wat ruimer te besteden hebt. Naast de mantelzorg is dat net een extra en te overzien, en dan kan je later altijd weer verder kijken..

Ik ga zo ergens kijken wat me ook wel wat lijkt, maar dan als gast binnenlopen om te kijken wat dat inhoudt, praatje aan te knopen om zo hopelijk wat meer info te krijgen (wat ze doen en hoe druk het is enzo)..

Ik moet zeggen dat ik van dit zonnige weer een lente-gevoel krijg en wat meer moed/ vertrouwen in een frisse start.
Donderdag terug naar de chirurg en rontgenfoto's en zal ik hem vragen wat hij vindt wat nu of binnenkort al haalbaar/ verstandig is qua werk.

Fijn om weer van je te horen, Mlous!
Nog fijner dat het je zo goed gaat en je de stap genomen hebt die je al tijden wilde zetten

Laat je niet door anderen weerhouden of van de wijs brengen, hoor, ondernemen houdt nu eenmaal risico's nemen in, het zijn hoogstwaarschijnlijk mensen die erg gericht zijn op vasthouden aan bestaande "zekerheden".
Maar ook zgn zekerheden als pensioen valt nog van te bezien hoe dat in de toekomst gaat uitpakken, en dat geldt evengoed voor mensen die hun hele werkende leven in loondienst zijn geweest.

Het is maar de vraag of dat hele pensioenstelsel zoals het nu geregeld is ook standhoudt in de toekomst, hoe betaalbaar dat blijft, en wat voor rechten daar tegen de tijd dat jij met pensioen gaat aan te ontlenen zijn.

Als het een beetje gaat lopen kun je zelf zorgen voor pensioenopbouw of alternatieven daarvoor en verzekering voor ziekte/ arbeidsongeschiktheid.
(ik was voor dat laatste dus niet verzekerd )

Het is niet voor niets dat de hoofdmoot van de mensen liever anderen laten ondernemen en zelf dat soort verantwoordelijkheden niet aangaat. Dat heeft ook te maken met dat dat voor hypotheken en huur enzo meer (aantoonbare) "zekerheden" geeft.

Dat is waar mensen iha mee bezig zijn (logisch ook) en in onze verziekte woningmarkt liefst zo min mogelijk risico's willen nemen.
(zie ook hier altijd de adviezen om je eigen woning aan te houden bij samenwonen, want áls de relatie dan ooit foutloopt, kom je er nooit meer tussen als je dat opgeeft).

Er wordt door velen vaak veel waarde gehecht aan "alles op orde hebben" en in die visie past een vaste baan opgeven niet bepaald.

Het is te prijzen dat jij die uitdaging wél aangaat, bovendien ben je nog jong en vindt ook wel weer een job als het toch niet is wat je verwachtte.
Wie niet waagt..

Het idee van een B & B kun je zien als zo'n alternatief voor pensioenopbouw, het is het proberen waard en je kunt het misschien in de toekomst ook vast verhuren, of voor een periode als je/ jullie nog willen gaan reizen oid.
Wel belangrijk om samen op 1 lijn te zitten en goede afspraken te maken!

Ik snap heel goed je gevoel van vrijheid, als je eenmaal uit het vaste stramien bent en dan boor je ook je creativiteit aan om op andere manieren inkomsten binnen te krijgen, je gaat denken in mogelijkheden als je er met het volle vertrouwen aan begint en je dus niet (zoals zovelen) laat leiden door angst voor de toekomst (en dat proberen dicht te timmeren) als het gaat om beslissingen die je nu maakt.

Het is sowieso een onzekere tijd, wie had allerlei ontwikkelingen verwacht van de laatste jaren? Het heeft ons geleerd dat onverwachte dingen die we aanzagen voor "zekerheid" of vanzelfsprekendheid achter elkaar in sneltempo op de schop gingen?
(waaronder ook basisvoorzieningen als een dak, eten en drinken, verwarming).

Je kat lijkt zijn/ haar plek ook inmiddels gevonden te hebben. Het blijkt toch vaak een kwestie van wennen, en dat geldt dus ook voor zijn katten
Zo zie je maar: uiteindelijk komen ze op hun pootjes terecht!

Hier ook allerlei ontwikkelingen ondertussen.
Nog steeds aan het revalideren, maar al wel vooruit aan het kijken.
Nu ik steeds meer weer wél kan, kan ik (pas) weer indenken hoe het ook alweer is om niet beperkt te worden in lopen en staan, wat voor iedereen (en mij paar jaar terug ook) iets volkomen vanzelfsprekends is, waar je gewoon vanuit gaat en niet eens in je ópkomt dat je dát niet/ nauwelijks meer kunt..

Ik moet bekennen dat hoe snel het ook lijkt te gaan, ik echt wel moeite heb gehad met afgelopen periode, en niet alleen fysiek, maar vooral mentaal.
Het hakt er gewoon in, in oa je zelfvertrouwen, maar ook is het volgens mij gewoon voor niemand gezond/ goed om langere tijd tussen 4 muren te zitten en soort van "geisoleerd" te raken, ik heb er vaak over geschreven dat je letterlijk en figuurlijk "kortzichtiger" kan worden door zoiets.

Mensen hebben het nodig om zich te spiegelen aan anderen, buiten de eigen beperkte "comfortzone" te blijven komen, in aanraking te komen met wat er in je omgeving en daarbuiten in de buitenwereld gebeurt, met andere ideeen, leefwijzen en visies, zeker als je ruimdenkend bent.

Een van die manieren is zoals je weet reizen, in aanraking komen met andere volken, culturen, andere natuur en bebouwing, enz.
Nu lijkt ook dat in de ban te gaan, als zijnde een "luxe" die je simpelweg ook kunt laten en niet opweegt tegen milieuschade en "footprint"..

Het lijkt erop dat we op allerlei manieren veroordeeld worden tot een leven van ieder op eigen eilandje, met een bepaalde straal woon-werk en daar je leven door te brengen en hooguit in eigen directe omgeving te blijven (liefst op (bak)fietsafstand), vrije tijd rondom thuis schermpjesbevorderend online door te brengen, onder een dekentje, hooguit wat sporten vanwege gezond en "verantwoord" leven,
mantelzorgen enz en dat is het dan?

En hoeveel mensen zijn afgelopen jaren niet ontheemd of eenzaam geraakt en "zoekende": naar meer inspiratie in hun leven, zingeving, voldoening, betrokkenheid, misschien wel teveel gericht geweest op individueel "mogen" genieten (van het leven), iets/ alles wat het leven glans kan geven, na een tijd dat júist samenzijn en saamhorigheid niet eens vanzelfsprekend was?

We lijken onder druk van overheid, "de maatschappij" en (sociale) media precies in dat keurslijf gedrukt te worden, waar ik zo vaak over schreef: leven om te werken, huisje boompje beestje met vooral veel (eigen) verantwoordelijkheid en minimale "verantwoorde"/ gezonde ontspanning, plezier, avontuur, béleven, volwaardig echt leven (ipv overleven) en werken om te (kunnen) leven..

En wie niet tevreden is met zo'n soort leven en alles wat hij/zij iig wél voor elkaar heeft, meer uit het leven wil halen, kun je dan "verwend" noemen, zeker tov (natuur)rampen en oorlogen en allerlei dreigingen om ons heen, mag je niks te klagen hebben, want daarmee vergeleken hebben wij het nog altijd goed en (relatief) veilig en "zeker".
Alles boven "overleven" is dan immers een "luxeprobleem".

Wees en blijf juist maar avontuurlijk en onderzoekend, Mlous, probeer uit zolang dat soort mogelijkheden er óók (nog) zijn, want al die "vastigheden" garanderen niks voor de toekomst, die voor iederéén onzeker is.

Ik denk dat júist dat soort eigenschappen, waaronder ook bijv verwondering en open staan voor andere wegen dan de geijkte, je flexibel en creatief en oplossingsgericht maken en geschikter voor overleving in allerlei omstandigheden, dan mensen die zich veilig wanen in de vastigheid en "zekerheden" van vandaag.
De mensen die het meeste daaraan hechten zullen het meest van slag zijn bij evt veranderingen (van buitenaf).

Ben zelf het stilstaan (en zitten) en beperkte leefwereld (ook soort tijdelijke overlevingsmodus) meer dan beu, dus was ik er eindelijk aan toe om te bedenken hoe nu verder, hoe mezelf weer te ontwikkelen vanaf hier, waar prioriteiten te leggen en mijn tijd en aandacht (en geld) aan te besteden.

Er moeten hier meer dingen op de schop, en het ene hangt weer met het andere samen.
Confronterende periode die (bijna) achter me ligt, op meerdere vlakken dus.
Waarin zich ook weer patronen hadden gevormd, en in "overlevingsstandje" is het balanceren tussen angst en vertrouwen, heen en weer tussen vast willen houden/ behouden van het bekende tegenover de drang naar vernieuwing en verandering, aktie, levendigheid, en ik was eerlijk gezegd aardig "bore out" geraakt.

Ook ik moet niet dag in dag uit met veel teveel me, myself en mijn eigen gedachten en wat "dagbesteding" en afleiding en in een beperkte omgeving leven.
En een beperkt, weinig inspirerend sociaal leven irl in eigen omgeving.

Het is dat ik gelukkig ook een paar ruim(er)denkende mensen heb, waaronder met een heel ander leven/levensvisies, met wie ik regelmatig van gedachten wissel, zij het niet vaak genoeg irl en niet divers genoeg naar mijn zin..

Affijn, op gebied van werk kon ik maar niet bedenken wat ik (liefst) zou willen, wat nog/ weer past (qua gesteldheid en leeftijd oa) bij mij en recht doet aan levenskwaliteit, plezier in het werk wat je doet, en waar ik omgekeerd ook echt iets toevoeg aan zo'n bedrijf of instantie.

Want dat probeer ik toch allereerst!
Je kunt het van 2 kanten benaderen, afhankelijk van de haast ermee: de ene kant is "aanpakken wat je pakken kan", bij voorbaat al genoegen nemen met om het even wat voor werk en al blij mag zijn met waar/ wie me maar de kans geeft op werk.

En dit is de benadering die ik ook zou volgen, als het echt nijpend wordt, want ik voel me nergens te goed voor, heb geen pretenties, als het alleen gaat om inkomen. Ik kan ook plezier halen uit en stoppen in allerlei soorten werk waar nu personeel gevraagd wordt, zolang het "mensenwerk" is, met klantcontact, collega's.

Probleem was wel dat ik daar "keuzestress" van kreeg, omdat dat zoveel mogelijkheden in zovéél sectoren (in theorie, op banensites) oplevert, dat ik dan niet weet waarop te mikken met solliciteren. En waar.
Dat je dan nog probeert uit te vinden voor jezelf wat je dan minstens "leuk" lijkt, qua branche, lokatie of bedrijf, als het soort werkzaamheden soortgelijk is.

Je moet toch kaders aanbrengen voor jezelf, qua afstand, bereikbaarheid minstens, ik bedoel maar je gaat niet niet allereerst proberen 100 km verderop als het dichterbij ook kan, je kunt die eigen "voorwaarden" bijstellen als het niet realistisch zou zijn, als er krapte op de arbeidsmarkt zou zijn, en je gewoon weinig keuze hébt.

Júist het feit dat er overál personeelstekorten zijn en dus een overvloed lijkt (zeker op die vacaturesites) werkte op mij eerder verlammend, dan weet ik niet waar te beginnen. Ergens op mikken om te beginnen en vandaaruit verder kijken kán een goed idee zijn, zeker bij haast, maar aan de andere kant sluit je daardoor bij voorbaat iets uit, wat wat hoger gegrepen ligt, maar op de lange duur meer te bieden heeft en meer recht doet aan jezelf, wellicht nog in kan ontwikkelen (ipv mikken op wat je zeker weten al beheerst en kunt, maar op (bijna) geen enkele manier meer uitdaagt).

Dus veel twijfels..
Eenzelfde baan vind ik op een drukke/ levendige lokatie als schiphol bijv (maar ook bijv een ziekenhuis, tuincentrum, beursgebouw of andere instelling) om die reden en veelzijdig publiek al "leuker" dan in eoa winkelcentrum in de buurt, maar is qua bereikbaarheid en tijden weer niet handig.

Dan hebben we het dus niet over werk achter een bureau, maar waar ook een fysieke component bij hoort, je op lokatie werkt, dus.
Maar waar ik fysiek nog niet klaar voor ben, zoals (service)balie, winkel of (dag)horeca, dus per direct geen optie is.

Dus ik ben afgelopen dagen op pad gegaan om alleen al de bereikbaarheid van sommige bedrijven (met bepaalde vacatures) te gaan onderzoeken, en personeel te spreken om de sfeer te proeven, wat het nou eigenlijk inhoudt, hoe druk/ rustig het is enzo.

En kom ik gisteren thuis op een idee en ben ik nav een krantenartikel gaan googlen.
Vind ik een vacature waarin vanalles samenvalt aan kennis en "skills" en ik -denk ik zelf- uitermate geschikt voor ben!
Zelfs mijn oorspronkelijke WO-opleiding deels kan inzetten, maar ook alles wat ik daarna nog aan wel en niet afgemaakte opleidingen, zelfstudies en cursussen heb gedaan, eerdere "serieuze" (niet-horeca-) werkervaring ook (waaronder schrijven),
Waarom ik daar niet eerder aan gedacht heb!

Jammer dat ik daar pas gisteren op gekomen ben, want wel erg kort dag om op te reageren en voor te bereiden, CV op aan te passen, en het werk en de instantie te doorgronden, zodat ik beslagen ten ijs kom, áls ik op gesprek zou worden gevraagd..

Ik houd nog even voor mezelf wat het is, maar ben al zo blij dat ik nu iig een richting weet, evt mezelf in kan inlezen qua inhoudelijke kennis en bijscholen als deze baan het niet wordt en verder solliciteren

Het lijkt een goede instelling als je "alles aan wilt pakken" (maar eigenlijk bij god niet weet wat, omdat je niet echt gemotiveerd (genoeg) bent, niet "ergens specifiek voor gaat" en je je dan moet zien te "verkopen", terwijl het het werk zelf niet bijster leuk, laat staan interessant is, maar voornamelijk óm het inkomen gaat en (klant)contacten tijdens werk (om onder de mensen te zijn dus)..

Het is natuurlijk eigenlijk helemaal geen "pré" als het niet veel uitmaakt wat en waar (winkel, horeca, beurzen, recreatie en andere lokaties waar veel mensen komen).

In de vacature die ik nu gezien heb, heb ik de nodige vermogens en vaardigheden voor, (moet ik wel weer "afstoffen" en verfrissen!), heeft deels te maken met hulpverlening, maar indirect (oa soort coachend/ begeleidend), en waarbij je een soort professionele, onafhankelijke "bemiddelaar" of eigenlijk vooral steunpunt bent en de nodige kennis van hebt.

Kan het niet uitleggen, maar vanalles, zelfs zoals ik al dagelijks in het leven sta en wat mij bezighoudt, maar dus ook eerdere werkervaring (behalve horeca en foodtruck) en kennis, maar ook in verdiept heb als hobby/ interesse + niet-oordelende instelling, de (neutrale) "bemiddelaar", probleem/ hulpvraag boven water krijgen, analytisch zijn, mensen bijstaan/ adviseren/ helpen bij een aanklacht van onrecht.

Het zou overigens zeker wel een uitdaging zijn, verantwoordelijk werk, waarin -als je het goed doet- echt een verschil maakt voor iemand!
Werk op niveau, waarin ik naast klantcontact en collega's óók mijn hersenen en andere kwaliteiten kan (moet) inzetten, en toch niet achter een bureau is

Waarin je ook nog kan verder ontwikkelen, en (hoop ik) mijn leeftijd geen punt is, misschien zelfs een pré kan zijn (want levenservaring).
Waarin mensen me in vertrouwen nemen, iets toevertrouwen, op leunen, hun privacy en geheimhouding moet waarborgen, empathisch vermogen vereist, meedenken, verwoorden, allemaal dingen die ik (voor foodtruck) in het gewone leven eigenlijk zo vaak als een soort 2e natuur in praktijk bracht.

Dus ik ga me dit weekend erin verdiepen, inlichtingen inwinnen om goed beslagen ten ijs te komen, en te verwoorden in een brief waarom ik dé geschikte kandidaat ben.

Tegelijkertijd vind ik het eng, omdat ik zo lang voor mijn gevoel heb "stilgestaan" en geen recente ervaring heb met solliciteren en ook niet met opeens weer een ritme met (vrij) volle werkweek, met mijn hersenen gebruiken, met nieuwe dingen leren..

Had ik dit eerder geweten!!!
Al die weken niks bijzonders te doen, en had ik voor hetzelfde geld mijn inhoudelijke specifieke kennis voor dit werk op mijn gemak kunnen bijspijkeren, mijn coachingkennis en -technieken (ook alweer 9 jaar geleden laatste cursus in die richting) door kunnen nemen..

Er is volgens mij ook haast geboden (wachtlijsten lopen daar op door personeelstekort), dus of er een (redelijke) inwerkperiode mogelijk is, is nog de vraag.. en die heb ik echt wel nodig, na zo lange tijd..

Ik houd er dus ernstig rekening mee dat ik te weinig tijd heb om overtuigend aan te kunnen tonen in sollicitatiebrief en -gesprek dat ik heel erg op mijn plaats zou zijn (als er tijd is om me dit vrij snel eigen te maken)..
Het is ook nog eens "mijn" rayon, ook vanuit hutje bereikbaar, dus zou ideaal zijn.

Daartegenover genoeg waar ik onzeker over ben hoezeer het voor hun meetelt (CV-gat, uit een niet-werkende situatie kom, (al is lopen en staan hier niet belangrijk, fysiek zou ik meteen kunnen beginnen), ik ben mentaal pas net weer een beetje "fit" aan het worden (weinig intelligente dingen gedaan, wat afgestompt geraakt pff) en nauwelijks weer mobiel, was al blij dat ik het huishouden en andere simpele, normale dingen weer een beetje kon)..

Heb vroeger nota bene sollicitatietraining gegeven, zo'n 30 jaar geleden, maar ook dat is verouderd, ben helemaal niet op de hoogte van hoe het nu gaat, misschien straks de buurman maar eens polsen, ook qua CV en brief..

Ik wankel dus nog wat, als het om "in mijn kracht staan" gaat en zelfverzekerd overkomen (laat staan voelen), dus moet nu alles aangrijpen om mijn geschiktheid te kunnen aantonen, danwel dat ik me dat snel (weer) eigenmaak..

Dan nog, ik heb zo lang niet gesolliciteerd, als ik het niet word, dan weet ik iig waarop me te richten met zoeken naar vacatures, want ik denk echt dat dit werk op mijn lijf geschreven is (en er is veel vraag naar)..

Bereidheid om oa in de vroege avonduren te werken stond er ook bij, nou, ook dat is voor mij -als absoluut géén ochtendmens zijnde- voordelig.
(hopelijk nu eens een pré dat ik single ben en dus niet meer gebonden ben aan gezinsleden qua tijden, koken enzo)..

Het zal wel wennen zijn aan weer in een werkend stramien te komen, na alle inaktiviteit afgelopen 2 jaar, maar ik ben hier echt heel enthousiast over, past echt bij mij, geeft een doel waarin ik me kan verdiepen en ontwikkelen, mijn kennis kan vergroten én echt een meerwaarde kan zijn, van betekenis (en nog jarenlang ook, veelzijdig en uitdagend).

Update: het is wel wat ingewikkelder materie dan de vacature doet voorkomen.
En spoed ivm wachtlijsten, dus ik denk dat een inwerk- of opleidingstraject (of tijd om erin te verdiepen) er misschien niet in zit.
Als er sollicitanten zijn die al bekend ijn hiermee/ voldoen/ aantoonbare ervaring hebben, dan zullen die de voorkeur hebben.
Denk dat ik wel/ pas kans maak als die er momenteel niet zijn..

Ben nu aan het inlezen wat het allemaal inhoudt, oa qua wetgeving, en hoop nog een contactpersoon te spreken die dat werk al doet, zodat ik enig zicht krijg op of ik enige kans maak..