Relaties
alle pijlers
als je kind niks meer van zich laat horen.........
donderdag 13 september 2007 om 21:41
daar ik praat over een volwassen zoon heb ik maar hier bij relaties deze topic geopend, kinderen vond ik een beetje vreemd daarvoor..
zijn er hier mensen die ook een volwassen zoon of dochter hebben die ze zonder reden praktisch niet horen of zien?
mijn zoon woont vlakbij, we waren jaren lang twee handen op één buik en nu .........
ik hoor of zie hem niet meer.
ik heb in t ziekenhuis gelegen , was er zelfs bijna niet meer..........
ik heb hem niet gehoord of gezien.
weekje later was ik jarig.......krijg smsje met felicitatie maar niet de vraag : hoe is het met je?
ik heb zó verschrikkelijk veel verdriet hier over dat ik vanochtend ben ingestort.
hij heeft sinds een jaartje een nieuwe vriendin met wie hij gaat samen wonen, alles ging in het begin zo goed met ons en nu......?
wat moet ik doen, hem bellen of zo is nou niet echt t eerste wat ik wil doen.
is er iemand die me kan helpen?????
zijn er hier mensen die ook een volwassen zoon of dochter hebben die ze zonder reden praktisch niet horen of zien?
mijn zoon woont vlakbij, we waren jaren lang twee handen op één buik en nu .........
ik hoor of zie hem niet meer.
ik heb in t ziekenhuis gelegen , was er zelfs bijna niet meer..........
ik heb hem niet gehoord of gezien.
weekje later was ik jarig.......krijg smsje met felicitatie maar niet de vraag : hoe is het met je?
ik heb zó verschrikkelijk veel verdriet hier over dat ik vanochtend ben ingestort.
hij heeft sinds een jaartje een nieuwe vriendin met wie hij gaat samen wonen, alles ging in het begin zo goed met ons en nu......?
wat moet ik doen, hem bellen of zo is nou niet echt t eerste wat ik wil doen.
is er iemand die me kan helpen?????
donderdag 13 september 2007 om 21:45
Het is natuurlijk vreselijk, wanneer je niks hoort van je eiegn kind. Hoe oud is hij precies? 20 of 30? Maakt wel eeen verschil vind ik, een jongen van 20 is misschien nog in de roes van het op zichzelf wonen, en is blij dat ie de deur uit is. Lijkt me geen ongezonde instelling. Maar en jongen die al wat ouder is, lijkt me een ander verhaal.
Ga jij wel eens bij hèm langs??
Ga jij wel eens bij hèm langs??
donderdag 13 september 2007 om 21:55
donderdag 13 september 2007 om 21:57
donderdag 13 september 2007 om 22:37
vrijdag 14 september 2007 om 03:32
Hi Redlock,
Uit andere topics begrijp ik dat je nogal wat hebt meegemaakt; jouw zoon dus ook. Misschien dat ie nu pas met e.e.a. aan het dealen is en daarom bewust even die afstand creeert en ruimte nodig heeft om e.e.a. op een rijtje te zetten. Misschien heeft hij al lange tijd het gevoel dat hij verantwoordelijk is/was voor jouw geluk of voor jou moest ''zorgen''. Dit hoeft niet letterlijk zo geweest te zijn, maar voor hem kan het anders liggen. Kan dat het niet zijn? Gun hem die ruimte, wees positief naar hem ook al zie je hem nu weinig. Ga niet lopen trekken; ik denk dat dat nu de slimste aanpak is.
Uit andere topics begrijp ik dat je nogal wat hebt meegemaakt; jouw zoon dus ook. Misschien dat ie nu pas met e.e.a. aan het dealen is en daarom bewust even die afstand creeert en ruimte nodig heeft om e.e.a. op een rijtje te zetten. Misschien heeft hij al lange tijd het gevoel dat hij verantwoordelijk is/was voor jouw geluk of voor jou moest ''zorgen''. Dit hoeft niet letterlijk zo geweest te zijn, maar voor hem kan het anders liggen. Kan dat het niet zijn? Gun hem die ruimte, wees positief naar hem ook al zie je hem nu weinig. Ga niet lopen trekken; ik denk dat dat nu de slimste aanpak is.
vrijdag 14 september 2007 om 09:21
Ik ken je verhaal helemaal niet, maar mijn vraag aan jou is, wat laat jij aan je zoon horen?
Bijv. toen je jarig was, heb je hem toen uitgenodigd om even gezellig langs te komen op visite?
Contact komt van 2 kanten. Wanneer kinderen op zichzelf gaan wonen, dan gaat er een andere wereld voor ze open. Ze zijn best even bezig met hun plekje te maken in deze nieuwe wereld. Wanneer er een nieuwe vriendin om de hoek komt kijken, dan worden de verhoudingen c.q. contact weer anders.
In deze fase van zijn leven zal het contact meer van jou af moeten komen dan van hem. Je moet nu ahw aanleidingen gaan geven om toch contact te hebben. Bel hem, toon belangstelling, nodig ze uit, kortom, stop er wat energie in en dan komt er wel weer een wisselwerking.
Bijv. toen je jarig was, heb je hem toen uitgenodigd om even gezellig langs te komen op visite?
Contact komt van 2 kanten. Wanneer kinderen op zichzelf gaan wonen, dan gaat er een andere wereld voor ze open. Ze zijn best even bezig met hun plekje te maken in deze nieuwe wereld. Wanneer er een nieuwe vriendin om de hoek komt kijken, dan worden de verhoudingen c.q. contact weer anders.
In deze fase van zijn leven zal het contact meer van jou af moeten komen dan van hem. Je moet nu ahw aanleidingen gaan geven om toch contact te hebben. Bel hem, toon belangstelling, nodig ze uit, kortom, stop er wat energie in en dan komt er wel weer een wisselwerking.
vrijdag 14 september 2007 om 09:26
Ik zou denk ik zorgen dat hij weet dat je er altijd voor hem zult zijn, van hem houdt en dat wanneer hij wil praten/je opzoeken de deur altijd openstaat. Dat is misschien voor jou heel vanzelfsprekend maar als hij afstand nodig heeft nu en hij weet dit dan zal het voor hem veel makkelijker zijn om op een gegeven moment weer contact met je op te nemen.
Enne.... een hele dikke knuffel. Het lijkt me heel verdrietig. Maar probeer hem nu los te laten en zijn eigen weg hierin te laten zoeken.
Enne.... een hele dikke knuffel. Het lijkt me heel verdrietig. Maar probeer hem nu los te laten en zijn eigen weg hierin te laten zoeken.
vrijdag 14 september 2007 om 09:35
Ik vraag me of er toch niet een reden is (als je heel diep nadenkt); Op zichzelf wonen en los moeten laten, een vriendin die nu voorp staat, allemaal oke, maar als jij ernstig ziek in het ziekenhuis hebt gelegen zou hij normaal gesproken toch wel iets moeten laten horen.
Hoe lang is het geleden dat je hem nog hebt gezien of gesproken? Weet hij wel dat je ernstig ziek was?
Ik kan me voorstellen, nu je zo wanhopig en emotioneel bent, dat je het lastig vindt om zelf iets te doen; de kans dat hij nog verder weg kruipt is ms groot.
Kun je de zaak niet bespreken met met een vertrouweling die hem ook goed kent, een zus, vriendin, zijn vader, om eens uit te vissen of en wat er speelt en een brug te slaan?
Hoe lang is het geleden dat je hem nog hebt gezien of gesproken? Weet hij wel dat je ernstig ziek was?
Ik kan me voorstellen, nu je zo wanhopig en emotioneel bent, dat je het lastig vindt om zelf iets te doen; de kans dat hij nog verder weg kruipt is ms groot.
Kun je de zaak niet bespreken met met een vertrouweling die hem ook goed kent, een zus, vriendin, zijn vader, om eens uit te vissen of en wat er speelt en een brug te slaan?
vrijdag 14 september 2007 om 09:54
Hoi Redlock,
Ik heb geen andere topics van je gezin dus weet niet wat je hebt meegemaakt maar als het zo is als wat Alice33 zegt dan kan ik zo'n reactie goed voorstellen aangezien ik zelf ook zo gereageerd heb.
Ik zou hem wel benaderen om te vragen of er iets aan de hand is, maar hem niet gaan beschuldigen en hem dan ook zeker de ruimte geven. Hoe moeilijk je dat ook vindt.
Sterkte.
Ik heb geen andere topics van je gezin dus weet niet wat je hebt meegemaakt maar als het zo is als wat Alice33 zegt dan kan ik zo'n reactie goed voorstellen aangezien ik zelf ook zo gereageerd heb.
Ik zou hem wel benaderen om te vragen of er iets aan de hand is, maar hem niet gaan beschuldigen en hem dan ook zeker de ruimte geven. Hoe moeilijk je dat ook vindt.
Sterkte.
vrijdag 14 september 2007 om 10:46
Bedankt allemaal ,
ik heb zojuist de moed verzameld en hem een bericht gestuurd waarin ik gevraagd heb of er iets is waarom ik hem niet meer hoor of zie , dat ik daar verdriet om heb en dat ik hem mis.
geen beschuldigingen of verwijten want dat is helemaal niet nodig..
Mijn zoon woont al 2,5 jr op zich zelf , heeft eerst nog met een ander meisje samen gewoont dus dat zijn dingen die niet aan de orde zijn.
Over alles wat met mij in t verleden is gebeurd hebben we altijd open en eerlijk gesproken .
Wat mijn ziek zijn betreft : ik belde of hij me naar t ziekenhuis wilde brengen want ik moest direct vanaf de huisarts daarheen met de wetenschap dat ik moest blijven, hij kon niet , hij was aan t werk !!
Ben door mijn nichtje gebracht die toen ze met me bezig waren op intensive care hem op de hoogte bracht vd ernst vd situatie en hem vroeg of ie dan toch na zijn werk kwam waarop hij zei dat hij het druk had.hij is op de hoogte gebracht dat het niet veel heeft gescheelt of ik had t niet gered, ze zagen dat hij schrok maar dat was het dan ook.
heeft daarna ook niets meer gevraagt over me.
IK heb geen idee of en hoe hij gaat reageren maar ik hou jullie zeker op de hoogte.het is fijn om te weten dat er mensen zijn die met je meeleven, je adviezen geven of gewoon een hart onder de riem steken.
Nogmaals bedankt iedereen, dit doet me echt goed.
ik heb zojuist de moed verzameld en hem een bericht gestuurd waarin ik gevraagd heb of er iets is waarom ik hem niet meer hoor of zie , dat ik daar verdriet om heb en dat ik hem mis.
geen beschuldigingen of verwijten want dat is helemaal niet nodig..
Mijn zoon woont al 2,5 jr op zich zelf , heeft eerst nog met een ander meisje samen gewoont dus dat zijn dingen die niet aan de orde zijn.
Over alles wat met mij in t verleden is gebeurd hebben we altijd open en eerlijk gesproken .
Wat mijn ziek zijn betreft : ik belde of hij me naar t ziekenhuis wilde brengen want ik moest direct vanaf de huisarts daarheen met de wetenschap dat ik moest blijven, hij kon niet , hij was aan t werk !!
Ben door mijn nichtje gebracht die toen ze met me bezig waren op intensive care hem op de hoogte bracht vd ernst vd situatie en hem vroeg of ie dan toch na zijn werk kwam waarop hij zei dat hij het druk had.hij is op de hoogte gebracht dat het niet veel heeft gescheelt of ik had t niet gered, ze zagen dat hij schrok maar dat was het dan ook.
heeft daarna ook niets meer gevraagt over me.
IK heb geen idee of en hoe hij gaat reageren maar ik hou jullie zeker op de hoogte.het is fijn om te weten dat er mensen zijn die met je meeleven, je adviezen geven of gewoon een hart onder de riem steken.
Nogmaals bedankt iedereen, dit doet me echt goed.
vrijdag 14 september 2007 om 11:04
vrijdag 14 september 2007 om 11:34
Redlock, hoe was jullie omgang vóórdat je ineens naar dat ziekenhuis moest? Toen wel alles okee? Ik weet helemaal niets over jullie gezin, maar hoe ik het verhaal lees begrijp ik dat jij alleenstaand moeder bent/was? Reden dat ik het vraag is omdat ik zat te denken: misschien is hij wel heel erg geschrokken dat jij naar dat ziekenhuis moest, kan hij er absoluut niet mee dealen en houdt nu juist afstand van je omdat hij niet wéér pijn wil meemaken van iemand die hij kwijtraakt, ik weet ook niet of zijn vader nog leeft en of hij in dat geval nog contact met hem heeft? Jij kent je zoon het beste, liep hij alijd weg van moeilijke dingen?
vrijdag 14 september 2007 om 11:36
Ook ik heb mijn zoon van 22 al meer als een jaar niet meer gesproken. Mijn dochter van 21 ziet hem wel regelmatig en zegt ook dat er eigenlijk geen reden is waarvoor hij niet meer komt. Vorig jaar heb ik de laatste keer persoonlijk met hem contact gezocht om hem uit te nodigen om samen met mijn dochter en hem te gaan uit eten, maar daar had hij geen behoefte aan. Het was ten ere van mijn dochters verjaardag. Ik heb hem toen op de man af gevraagd of er is iets gebeurd waarom hij niet meer wilt komen, want ik was me nergens van bewust en vond het jammer dat hij nooit meer langs kwam. Het enige antwoord dat ik kreeg was dat hij weinig tijd had en vervolgens hing hij op. Mijn dochter was teleurgesteld want ze zat erbij toen ik dit gesprek met hem voerde. Later heeft zij hem nog eens gevraagd waarom hij niet kwam, en het enige wat hij als antwoord gaf was dat hij geen zin had.
Er is tussen ons ook geen ruzie voorgevallen. Natuurlijk kan ik niet in zijn hoofd "kijken" of er misschien toch nog andere dingen zijn die meespelen. Maar als hij dat niet uitspreekt dan kan ik er ook niks aan doen. Ondertussen heb ik hem geloof ik al ruim 2 jaar niet meer gezien. Wel stuur ik nog steeds kaarten naar hem op feestdagen en uiteraard zijn verjaardag. Maar ik krijg zelf nooit iets.
De enige tip die ik je kan geven is zorg dat hij weet dat hij welkom is en meer kun je toch niet doen. Wellicht komt er een periode dat hij dan toch contact zoekt. Ik denk bij mezelf dat als ik mezelf opdring ik juist mijn zoon harder van mij afstoot. Alleen het waarom....daar ben ik nog steeds niet achter. Maar ik ga ook niet zoeken, ik wacht wel af.
Sterkte.
Er is tussen ons ook geen ruzie voorgevallen. Natuurlijk kan ik niet in zijn hoofd "kijken" of er misschien toch nog andere dingen zijn die meespelen. Maar als hij dat niet uitspreekt dan kan ik er ook niks aan doen. Ondertussen heb ik hem geloof ik al ruim 2 jaar niet meer gezien. Wel stuur ik nog steeds kaarten naar hem op feestdagen en uiteraard zijn verjaardag. Maar ik krijg zelf nooit iets.
De enige tip die ik je kan geven is zorg dat hij weet dat hij welkom is en meer kun je toch niet doen. Wellicht komt er een periode dat hij dan toch contact zoekt. Ik denk bij mezelf dat als ik mezelf opdring ik juist mijn zoon harder van mij afstoot. Alleen het waarom....daar ben ik nog steeds niet achter. Maar ik ga ook niet zoeken, ik wacht wel af.
Sterkte.
vrijdag 14 september 2007 om 11:53
hai dusty ,
ik moet toch even huilen hoor om jou verhaal.Zo in en in triest.
maar ik vrees dat mij ook zoiets te wachten staat.
mijn zoon is uit mn eerst huwelijk was pas 2,5 toen mijn inmiddels ex { 20 jr. samen ] bij ons kwam.
wat wij hadden was voor veel van zijn vrienden iets wat zij ook wel wilde hebben met hun moeder maar niet kende.bij ons was alles bespreekbaar, iedereen kwam graag bij ons dan was t altijd gezellig.ik zie al die jongens en meiden nog geregeld als ik ga stappen en ze komen altijd allemaal ff naar me toe om te kussen en gedag te zeggen.
alles wat er is gebeurd met mn ex { ben zwaar mishandeld al die jaren en ben nadat mn zoon me had gesmeekt bij hem te komen wonen opgestapt ]
hebben we altijd samen besproken.
ik heb voor ik hier in dit huis kon 9 wk bij mn zoon gewoond en dat ging hardstikke goed.
alleen de laatste 4 mnd of zo hoor ik zie ik m bijna niet meer.............
ik moet toch even huilen hoor om jou verhaal.Zo in en in triest.
maar ik vrees dat mij ook zoiets te wachten staat.
mijn zoon is uit mn eerst huwelijk was pas 2,5 toen mijn inmiddels ex { 20 jr. samen ] bij ons kwam.
wat wij hadden was voor veel van zijn vrienden iets wat zij ook wel wilde hebben met hun moeder maar niet kende.bij ons was alles bespreekbaar, iedereen kwam graag bij ons dan was t altijd gezellig.ik zie al die jongens en meiden nog geregeld als ik ga stappen en ze komen altijd allemaal ff naar me toe om te kussen en gedag te zeggen.
alles wat er is gebeurd met mn ex { ben zwaar mishandeld al die jaren en ben nadat mn zoon me had gesmeekt bij hem te komen wonen opgestapt ]
hebben we altijd samen besproken.
ik heb voor ik hier in dit huis kon 9 wk bij mn zoon gewoond en dat ging hardstikke goed.
alleen de laatste 4 mnd of zo hoor ik zie ik m bijna niet meer.............
vrijdag 14 september 2007 om 12:01
vrijdag 14 september 2007 om 12:05
Misschien valt het allemaal wel mee Redlock, don't paint it too black. Miss heeft hij, juist door jullie sterke band, even de behoefte om te "ademen", zich los te maken van je. Niet zozeer fysiek, omdat hij al 2.5 jaar op zichzlf woont, maar emotioneel. Waarom schrijf je hem geen brief(je)?
@BGB: wat boeit het of ze haar zoon daar voor bedankt heeft? Je voelt toch wel als iemand je waardeert, alsof geen "dank je wel" zeggen een reden is om je moeder te laten zitten als ze naar het ziekenhuis moet.
@BGB: wat boeit het of ze haar zoon daar voor bedankt heeft? Je voelt toch wel als iemand je waardeert, alsof geen "dank je wel" zeggen een reden is om je moeder te laten zitten als ze naar het ziekenhuis moet.
vrijdag 14 september 2007 om 12:24
Ah ok dank je wel. Mijn nederlands is niet wat het geweest is.
Ik vind het in ieder geval erg vervelend voor je, vooral omdat je zoon niet aangeeft dat hij gewoon even afstand wil.
Dat heb ik indertijd wel gedaan en het contact is nu prima.
Maar kan me voorstellen dat je er erg verdrietig over bent.
Ik vind het in ieder geval erg vervelend voor je, vooral omdat je zoon niet aangeeft dat hij gewoon even afstand wil.
Dat heb ik indertijd wel gedaan en het contact is nu prima.
Maar kan me voorstellen dat je er erg verdrietig over bent.
vrijdag 14 september 2007 om 12:25
Er is niemand die zich afvraagt wat de redenen of motivatie zou kunnen zijn van zoonlief om geen contact meer op te nemen.
Zelf ben ik zo'n dochter die geen behoefte meer heeft aan contact met haar ouders. Daar zijn zo verschrikkelijk veel redenen voor die er tezamen voor hebben gezorgd dat ik die mensen gevoelsmatig niet meer als m'n ouders beschouw. Het zijn kennissen geworden met wie het contact verwaterd is en aan wie ik niet zoveel meer te melden heb. In het verleden heb ik m'n ouders heel vaak gezegd wat ik van de dingen vond, maar zij lopen nu, net als TO, overal te verkondigen dat ze niet snappen waarom hun dochter geen contact meer opneemt! Ze zijn zo zielig!
Sorry, maar van mijn kant dus geen greintje sympathie voor TO. Tenzij ze haar zoon naar de redenen vraagt en echt gaat proberen om te veranderen.
Zelf ben ik zo'n dochter die geen behoefte meer heeft aan contact met haar ouders. Daar zijn zo verschrikkelijk veel redenen voor die er tezamen voor hebben gezorgd dat ik die mensen gevoelsmatig niet meer als m'n ouders beschouw. Het zijn kennissen geworden met wie het contact verwaterd is en aan wie ik niet zoveel meer te melden heb. In het verleden heb ik m'n ouders heel vaak gezegd wat ik van de dingen vond, maar zij lopen nu, net als TO, overal te verkondigen dat ze niet snappen waarom hun dochter geen contact meer opneemt! Ze zijn zo zielig!
Sorry, maar van mijn kant dus geen greintje sympathie voor TO. Tenzij ze haar zoon naar de redenen vraagt en echt gaat proberen om te veranderen.
