Relaties
alle pijlers
Am I the asshole?
donderdag 27 februari 2025 om 08:59
Op Reddit heb je een hele pijler die draait om de vraag Am I the asshole? Ik vind dit wel toepasselijk voor de volgende situatie.
Mijn zus heeft momenteel veel verdriet over het overlijden van een ouder op school. Dit is iemand met wie ze nauwelijks contact had. Hun kinderen spelen niet meer samen en waren nooit hecht. Toch is zus, zoals ze het zelf zegt, gebroken door dit bericht.
Ik heb begrip voor het verdriet dat deze situatie oproept. En wil ook best praten over waarom dit haar zo ontzettend aangrijpt, of hoe ze dit wat meer van zich af kan zetten. Ik wil echter niets horen over het leven van deze mevrouw, haar ziektebed, de kinderen die ze achterlaat etc. Zus kende haar amper en heeft veel van horen zeggen. Het voelt voor mij als je wentelen in andermans ellende.
Gisteren had ik een afspraak met zus waarbij zij aangaf dat ze ervaart dat ik er in deze situatie niet voor haar ben. Ik stond met mijn mond vol tanden en wist niet goed hoe te reageren. Ben ik zo'n koude, koele kikker? Am I the asshole?
Mijn zus heeft momenteel veel verdriet over het overlijden van een ouder op school. Dit is iemand met wie ze nauwelijks contact had. Hun kinderen spelen niet meer samen en waren nooit hecht. Toch is zus, zoals ze het zelf zegt, gebroken door dit bericht.
Ik heb begrip voor het verdriet dat deze situatie oproept. En wil ook best praten over waarom dit haar zo ontzettend aangrijpt, of hoe ze dit wat meer van zich af kan zetten. Ik wil echter niets horen over het leven van deze mevrouw, haar ziektebed, de kinderen die ze achterlaat etc. Zus kende haar amper en heeft veel van horen zeggen. Het voelt voor mij als je wentelen in andermans ellende.
Gisteren had ik een afspraak met zus waarbij zij aangaf dat ze ervaart dat ik er in deze situatie niet voor haar ben. Ik stond met mijn mond vol tanden en wist niet goed hoe te reageren. Ben ik zo'n koude, koele kikker? Am I the asshole?
donderdag 27 februari 2025 om 09:43
je eigen weerstand kun je mee aan de slag. Dat kan interessant zijn.Mistborn schreef: ↑27-02-2025 09:39Hierin verschillen we ook. Ik ben meer een binnenvetter. En ook een beetje een wegdrukker. Ik deel niet veel.
Doorgaans luister ik. Alleen in deze situatie voel ik dus veel weerstand en ben ik er niet zoals anders. Normaal zou ik zelf bellen en peilen hoe het gaat. Dat doe ik nu niet en dat is anders dan ik gewoonlijk reageer.
. Ik deel niet veel.maar aan de andere kant, je bent echt niet de enige die nu weerstand voelt. En het ziet als "how can i make this about me".
Ik kijk zelf altijd met verbazing (en kromme tenen) naar deelnemers aan een 'witte stoet', vind ik vergelijkbaar met dit
Misschien moet je maar gewoon accepteren, dat hier jouw grens ligt?
donderdag 27 februari 2025 om 09:53
Ik zou hier ook niet goed tegen kunnen. Kijk, dat het haar raakt is menselijk en het zal haar vast bewust maken van haar eigen sterfelijkheid oid. Maar als ze dan vervolgens alleen wil zwelgen in verdriet en niet wil praten over waarom het haar zo raakt dan voelt het als drama creëren over de rug van een overleden persoon. How can I make this about me inderdaad. Misschien ben ik dan een asshole maar daar zou ik echt snel klaar mee zijn. Vind het eerlijk gezegd een beetje respectloos naar de nabestaanden die echt verdriet hebben omdat die specifieke persoon er nu niet meer is.
donderdag 27 februari 2025 om 09:57
Ik denk dat je door te vragen of er iets onderliggends is wat haar hier zo in raakt echt genoeg gedaan hebt. Als de conclusie, onaardig gezegd, neerkomt op "ik wil graag zielig doen over iets waar ik eigenlijk helemaal niet zielig onder hoef te zijn" dan zou ik er ook snel klaar mee zijn. Dan maar een asshole, het is even niet anders.
Ook al woon je in een krot, met de huisdeur kapot. Je weet toch dat ik van je hou.
donderdag 27 februari 2025 om 09:59
Meeleven is pijn delen. Dat doe je voor voor goede vrienden en familie en je verwacht dat zij dat ook voor jou doen, want pijn delen verlicht de last.
Maar er moet wel een goede reden voor zijn. Pijn is niet fijn, het is een offer dat je brengt. Dus als zus drama maakt over iemand die ze nauwelijks kent krijg je het gevoel dat je eigenlijk voor niks een last zou moeten opnemen. Het leven is al moeilijk genoeg, waarom meer op je schouders nemen dan nodig is? Ik kan me goed voorstellen dat het in zo'n geval met tegenzin gaat.
Maar er moet wel een goede reden voor zijn. Pijn is niet fijn, het is een offer dat je brengt. Dus als zus drama maakt over iemand die ze nauwelijks kent krijg je het gevoel dat je eigenlijk voor niks een last zou moeten opnemen. Het leven is al moeilijk genoeg, waarom meer op je schouders nemen dan nodig is? Ik kan me goed voorstellen dat het in zo'n geval met tegenzin gaat.
If you need a hug, give it to someone else.
donderdag 27 februari 2025 om 10:00
donderdag 27 februari 2025 om 10:16
Je kan niet van een ander verlangen dat je bij diegene je hart mag luchten op een manier die jij prettig vindt, maar waar de ander totaal niet op zit te wachten.
Jouw zus heeft een verwachting en een verlangen om haar verdriet op een specifieke manier met jou te delen, maar als jij daar niet op zit te wachten dan rekent ze je daarop af, dat is niet fair.
Anderzijds lijkt het ook een teken te zijn dat ze dus wel degelijk doorheeft dat ze voor deze specifieke vorm van steun niet bij jou terecht kan. Dus dat kun je ook gebruiken als opening voor het gesprek dat het voor jou inderdaad niet goed voelt om haar op deze manier te steunen en waar je wel voor open staat.
Jouw zus heeft een verwachting en een verlangen om haar verdriet op een specifieke manier met jou te delen, maar als jij daar niet op zit te wachten dan rekent ze je daarop af, dat is niet fair.
Anderzijds lijkt het ook een teken te zijn dat ze dus wel degelijk doorheeft dat ze voor deze specifieke vorm van steun niet bij jou terecht kan. Dus dat kun je ook gebruiken als opening voor het gesprek dat het voor jou inderdaad niet goed voelt om haar op deze manier te steunen en waar je wel voor open staat.
Mij persoonlijk raakt vooral alles waar kinderen bij betrokken zijn. Dus ook kinderen die op jonge leeftijd een ouder verliezen. Zelf heb ik niet eens kinderen of een kinderwens, maar dat doet me gewoon veel.Jujubee schreef: ↑27-02-2025 09:27Eens. Als redelijk onbekende jonge mensen ineens overlijden kunnen mensen die ze amper kennen daar super van slag van raken. Niet om diegene zelf maar omdat het ze aan hun eigen sterfelijkheid herinnert. De gedachte van "jemig dat had ik ook kunnen zijn" kan er zeker voor zorgen dat mensen dan volledig van de kaart zijn. Het gaat zelden om de persoon die net overleden is.
donderdag 27 februari 2025 om 10:28
Tja vanuit beide kanten kan het interessant zijn om te onderzoeken waar dit nu werkelijk over gaat.
Maar of je the asshole bent? Denk het niet.
Ik heb zelf in een situatie gezeten waar de hele omgeving door geraakt werd. Dat dat zo was, snap ik heel goed maar ik werd ook heel geïrriteerd van mensen die me opeens goed zouden kennen en allerlei dingen bespraken alsof ze erbij zijn geweest. Posts op social media van vage bekenden die er iets over gingen delen. Volgens veel mensen moest ik dat als goedbedoeld zien, dat mensen zich betrokken voelden. Maar voor mij voelde het ook veel meer als sensatie en how can I make this about me.
Maar of je the asshole bent? Denk het niet.
Ik heb zelf in een situatie gezeten waar de hele omgeving door geraakt werd. Dat dat zo was, snap ik heel goed maar ik werd ook heel geïrriteerd van mensen die me opeens goed zouden kennen en allerlei dingen bespraken alsof ze erbij zijn geweest. Posts op social media van vage bekenden die er iets over gingen delen. Volgens veel mensen moest ik dat als goedbedoeld zien, dat mensen zich betrokken voelden. Maar voor mij voelde het ook veel meer als sensatie en how can I make this about me.
donderdag 27 februari 2025 om 10:30
Een tijdje geleden zat ik in een vergelijkbare situatie. Alleen was het een buurvrouw die het overlijden van een buurman/jongen enorm op haarzelf betrok. Ze kende de beste man en het gezin helemaal niet persoonlijk of zo. Voor mij kwam het echt over als: hoe kan ik het om mijzelf laten draaien. En ook, misschien cru, puur roddelen/de ramptoerist uithangen.
Dit gedrag liet ze ook zien toen er in de buurt bij iemand ingebroken was...
Ik trek dit heel slecht, omdat ik zelf niet zo ben. Ja, ik kan meeleven met iemand die ik ken. En ja, in sommige situaties zal het ook echt even invloed hebben. Bijvoorbeeld omdat ik dan even naar mijn eigen leven kijk of herinnerd wordt aan iets vergelijkbaars in mijn leven. Ik leef mee, ik ben het niet aan het doorleven.
Dit gedrag liet ze ook zien toen er in de buurt bij iemand ingebroken was...
Ik trek dit heel slecht, omdat ik zelf niet zo ben. Ja, ik kan meeleven met iemand die ik ken. En ja, in sommige situaties zal het ook echt even invloed hebben. Bijvoorbeeld omdat ik dan even naar mijn eigen leven kijk of herinnerd wordt aan iets vergelijkbaars in mijn leven. Ik leef mee, ik ben het niet aan het doorleven.
dianaf wijzigde dit bericht op 27-02-2025 10:40
27.21% gewijzigd
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
donderdag 27 februari 2025 om 10:35
Of je de asshole bent weet ik niet, maar je zus vindt van wel.
Als je zus vaker die 'how can I make this about me' neiging heeft zou ik er ook snel klaar mee zijn.
Maar mss confronteert precies dit sterfgeval haar met een eigen angst, geen idee.
Daarbij hoef je iets niet per se te begrijpen om mee te leven.
Zie bijv soms de massale rouw bij het overlijden van een beroemdheid.
Dus: zoals ik het lees zou mijn antwoord op je topictitel zijn: mss ben jij de asshole, mss overdrijft je zus.
Als je zus vaker die 'how can I make this about me' neiging heeft zou ik er ook snel klaar mee zijn.
Maar mss confronteert precies dit sterfgeval haar met een eigen angst, geen idee.
Daarbij hoef je iets niet per se te begrijpen om mee te leven.
Zie bijv soms de massale rouw bij het overlijden van een beroemdheid.
Dus: zoals ik het lees zou mijn antwoord op je topictitel zijn: mss ben jij de asshole, mss overdrijft je zus.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
donderdag 27 februari 2025 om 11:11
Het doet mijn denken aan mijn eigen situatie. Ik heb al een paar jaar veel ziekte en naderende dood om mij heen van mensen dichtbij.
Nu is recent mijn lievelingskat overleden. Ik ben daar meerdere weken van de kaart van geweest. Ik hoefde er maar aan te denken of de tranen biggelden over mijn wangen.
Mijn beste vriendin liet toen ook duidelijk merken dat ze het maar overdreven vond, dat verdriet van mij. Van een kat weet je van te voren dat die ergens tussen de 12 en 20 wordt.
Terwijl ik gewoon echt erg verdrietig was. Waarschijnlijk kwam er ook verdriet uit over de ernstig zieke mensen waar ik van hou en die ik moet gaan verliezen. Want daar ben ik meer aan het overleven en me sterk aan het houden. Maar die link voelde ik op dat moment niet 1 op 1.
Nu ben ik wat verder en is het verdriet om mijn kat gezakt.
Maar ik vond het niet fijn om dat nuchtere gerelativeer van mijn vriendin aan te horen. Ik heb haar verder ook niet mijn verdriet laten zien en dat is jammer.
Jouw situatie is misschien heel anders, dat weet ik niet. Maar probeer het zo te zien, dat het overlijden van die ouder iets triggert bij je zus. Er komt misschien ander verdriet omhoog, of ze betrekt het op haar eigen situatie.
Ik kan je dus aanraden om zonder oordeel of relativeren naar haar te luisteren.
Nu is recent mijn lievelingskat overleden. Ik ben daar meerdere weken van de kaart van geweest. Ik hoefde er maar aan te denken of de tranen biggelden over mijn wangen.
Mijn beste vriendin liet toen ook duidelijk merken dat ze het maar overdreven vond, dat verdriet van mij. Van een kat weet je van te voren dat die ergens tussen de 12 en 20 wordt.
Terwijl ik gewoon echt erg verdrietig was. Waarschijnlijk kwam er ook verdriet uit over de ernstig zieke mensen waar ik van hou en die ik moet gaan verliezen. Want daar ben ik meer aan het overleven en me sterk aan het houden. Maar die link voelde ik op dat moment niet 1 op 1.
Nu ben ik wat verder en is het verdriet om mijn kat gezakt.
Maar ik vond het niet fijn om dat nuchtere gerelativeer van mijn vriendin aan te horen. Ik heb haar verder ook niet mijn verdriet laten zien en dat is jammer.
Jouw situatie is misschien heel anders, dat weet ik niet. Maar probeer het zo te zien, dat het overlijden van die ouder iets triggert bij je zus. Er komt misschien ander verdriet omhoog, of ze betrekt het op haar eigen situatie.
Ik kan je dus aanraden om zonder oordeel of relativeren naar haar te luisteren.
donderdag 27 februari 2025 om 11:28
Dat heb je goed gezien, althans, zo heb ik het vaak ervaren toen mijn kind nog klein was. Echt vreselijk, schoolpleinmoeders die je niet kent, die je getroubleerd aankijken en vragen: Hoe ís het nu met je? En als je antwoord niet zielig genoeg is, zich vertrouwelijk voorover buigen: Maar hoe is het nu écht met je? En daar zelf niks persoonlijks tegenover stellen, wat ook niet kan, want je kent elkaar niet.dianaf schreef: ↑27-02-2025 10:30Een tijdje geleden zat ik in een vergelijkbare situatie. Alleen was het een buurvrouw die het overlijden van een buurman/jongen enorm op haarzelf betrok. Ze kende de beste man en het gezin helemaal niet persoonlijk of zo. Voor mij kwam het echt over als: hoe kan ik het om mijzelf laten draaien. En ook, misschien cru, puur roddelen/de ramptoerist uithangen.
Dit gedrag liet ze ook zien toen er in de buurt bij iemand ingebroken was...
Ik trek dit heel slecht, omdat ik zelf niet zo ben. Ja, ik kan meeleven met iemand die ik ken. En ja, in sommige situaties zal het ook echt even invloed hebben. Bijvoorbeeld omdat ik dan even naar mijn eigen leven kijk of herinnerd wordt aan iets vergelijkbaars in mijn leven. Ik leef mee, ik ben het niet aan het doorleven.
Ars longa, vita brevis
donderdag 27 februari 2025 om 11:53
Ik zie hier heel erg het verschil tussen mee-leven en mee-lijden.
Mee-leven is oké, en nadenken over ‘wat als óns dit was overkomen’ is heel begrijpelijk. En ik zou het ook normaal vinden om daar over te praten.
Jij hebt heel duidelijk geen behoefte aan mee-lijden. Ik denk dat je dat ook wel zo kan zeggen tegen haar. Dat maakt je echt geen hork.
Ik snap dat het haar aangrijpt omdat ze nu toevallig deze mensen (vaag) kent.
Maar er is zoveel leed in de wereld. Je kunt niet alles op je schouders nemen. Ook in Hongarije is er vast een heel treurige situatie te vinden. En in Friesland ook vast wel. En in Zuid Spanje ook wel.
Als je die verhalen stuk voor stuk met alle details zou horen, dan zou je dat ook vast aangrijpen.
Soms moet je jezelf ook afsluiten voor dingen, hoe bot dat ook klinkt, maar je kunt niet het leed van iedereen op je schouders nemen. En je kunt er al helemaal niks aan veranderen.
Dus grenzen aangeven van jou vind ik heel goed.
Mee-leven is oké, en nadenken over ‘wat als óns dit was overkomen’ is heel begrijpelijk. En ik zou het ook normaal vinden om daar over te praten.
Jij hebt heel duidelijk geen behoefte aan mee-lijden. Ik denk dat je dat ook wel zo kan zeggen tegen haar. Dat maakt je echt geen hork.
Ik snap dat het haar aangrijpt omdat ze nu toevallig deze mensen (vaag) kent.
Maar er is zoveel leed in de wereld. Je kunt niet alles op je schouders nemen. Ook in Hongarije is er vast een heel treurige situatie te vinden. En in Friesland ook vast wel. En in Zuid Spanje ook wel.
Als je die verhalen stuk voor stuk met alle details zou horen, dan zou je dat ook vast aangrijpen.
Soms moet je jezelf ook afsluiten voor dingen, hoe bot dat ook klinkt, maar je kunt niet het leed van iedereen op je schouders nemen. En je kunt er al helemaal niks aan veranderen.
Dus grenzen aangeven van jou vind ik heel goed.
donderdag 27 februari 2025 om 11:54
Tja, Not the Asshole natuurlijk.
Ik zou er ook wat vreemd tegenaan kijken dat iemand blijkbaar zo 'gebroken' is door de dood van iemand die ze nauwelijks kent.
Dat jij dan niet 100% steun kan bieden snap ik ook wel. En steun is ook niet onvoorwaardelijk.
Heeft je zus dit vaker, dat ze dergelijke trieste situaties zich heel persoonlijk aantrekt? Of staat dit op zich zelf? Dan zou ik rustig met haar in gesprek gaan waar dit gevoel vandaan komt. Misschien zit er totaal iets anders achter.
Of is dit echt een gevalletje: 'How can I make this about me?'
Ik zie dit de laatste tijd wel vaker. Mijn partner had een tijd terug dat een vriendin van een vriendin op jonge leeftijd overleed. Binnen die vriendengroep ontstond toen vooral onder de dames een soort massale rouw.
Van mijn partner werd ook verwacht dat ze bij de begrafenis zou komen. Terwijl ze de jonge vrouw alleen van gezicht kende. 'Ik heb haar nooit gesproken of zelfs hallo gezegd. Ik vind het sneu, maar meer dan dat voel ik er niet bij.', zei ze.
Ze voelde zich behoorlijk onder druk gezet, maar na overleg met haar moeder (een behoorlijk nuchtere dame), besloot ze niet te gaan.
Ik zou er ook wat vreemd tegenaan kijken dat iemand blijkbaar zo 'gebroken' is door de dood van iemand die ze nauwelijks kent.
Dat jij dan niet 100% steun kan bieden snap ik ook wel. En steun is ook niet onvoorwaardelijk.
Heeft je zus dit vaker, dat ze dergelijke trieste situaties zich heel persoonlijk aantrekt? Of staat dit op zich zelf? Dan zou ik rustig met haar in gesprek gaan waar dit gevoel vandaan komt. Misschien zit er totaal iets anders achter.
Of is dit echt een gevalletje: 'How can I make this about me?'
Ik zie dit de laatste tijd wel vaker. Mijn partner had een tijd terug dat een vriendin van een vriendin op jonge leeftijd overleed. Binnen die vriendengroep ontstond toen vooral onder de dames een soort massale rouw.
Van mijn partner werd ook verwacht dat ze bij de begrafenis zou komen. Terwijl ze de jonge vrouw alleen van gezicht kende. 'Ik heb haar nooit gesproken of zelfs hallo gezegd. Ik vind het sneu, maar meer dan dat voel ik er niet bij.', zei ze.
Ze voelde zich behoorlijk onder druk gezet, maar na overleg met haar moeder (een behoorlijk nuchtere dame), besloot ze niet te gaan.
donderdag 27 februari 2025 om 12:00
donderdag 27 februari 2025 om 12:18
Ik vind dit dubbel, want als niemand iets vraagt, is het ook niet goed.Anna75 schreef: ↑27-02-2025 11:28Dat heb je goed gezien, althans, zo heb ik het vaak ervaren toen mijn kind nog klein was. Echt vreselijk, schoolpleinmoeders die je niet kent, die je getroubleerd aankijken en vragen: Hoe ís het nu met je? En als je antwoord niet zielig genoeg is, zich vertrouwelijk voorover buigen: Maar hoe is het nu écht met je? En daar zelf niks persoonlijks tegenover stellen, wat ook niet kan, want je kent elkaar niet.
Blijft lastig voor een omgeving of en hoe te reageren.
Frankly my dear, I don"t give a damn
donderdag 27 februari 2025 om 13:46
Ik was op de middelbare erg verdrietig over het overlijden van 2 leeftijdgenootjes, waarvan 1 klasgenootje. We waren nooit echt vriendinnen geworden maar die wens had ik wel. Misschien is het dat nog, dat ze had gehoopt dat het oppervlakkige contact dat ze hadden wel een echte vriendschap was geworden.
Lorem Ipsum
donderdag 27 februari 2025 om 14:00
donderdag 27 februari 2025 om 15:37
Maar in de heftigheid van de emotie is het best aannemelijk dat zus dit totaal niet kan zien.
En To haar weerstand maakt dat zij ook niet bepaald degene is die zus op een aardige manier een spiegel voor kan houden.
Want als ze zo doorgaan gaat het gesprek uitdraaien op: jij bent egocentrisch, nee jij bent egocentrisch!
Dus hoe kun je dit gesprek voeren?
donderdag 27 februari 2025 om 16:02
Oei. Ik heb nog niets gelezen, alleen de OP, maar ik ben bang dat ik dan ook inderdaad een koele kikker ben. Ik heb ook moeite met mensen die buitensporig verdrietig zijn over iets wat hun eigenlijk niet eens echt betreft.
Ja, in theorie snap ik dat je niet kunt invullen hoe, wat en waarom iets desondanks toch hard binnen kan komen bij iemand. Maar in de praktijk denk ik dan toch: jeetje, je kende haar nauwelijks.
Ik snap dat je je zus niet meteen een aansteller gaat noemen, maar dat zij jou nu beticht van niet steunen vind ik wel wat extreem. Wat heeft ze voor steun nodig van jou, dan?
Ik zou ook moeite hebben met steun bieden om iets waarvan ik zelf denk "really...?"
Ja, in theorie snap ik dat je niet kunt invullen hoe, wat en waarom iets desondanks toch hard binnen kan komen bij iemand. Maar in de praktijk denk ik dan toch: jeetje, je kende haar nauwelijks.
Ik snap dat je je zus niet meteen een aansteller gaat noemen, maar dat zij jou nu beticht van niet steunen vind ik wel wat extreem. Wat heeft ze voor steun nodig van jou, dan?
Ik zou ook moeite hebben met steun bieden om iets waarvan ik zelf denk "really...?"
donderdag 27 februari 2025 om 16:05
donderdag 27 februari 2025 om 16:13
Ik zou het ook apart vinden als mijn zus extreem verdrietig is over het overlijden van iemand met wie ze eigenlijk maar weinig heeft.
Anderzijds zou ik denken, als ik haar kan helpen, dan hoor ik het (complete) verhaal wel even aan. Jij geeft vrij stellig aan dat je over een specifiek deel dan absoluut niets wil horen. Dat is prima verder maar maakt het ook wel complexer. Ik zou denken, mijn zus kent dat mens nauwelijks, ik ken haar helemaal niet dus wat boeit het verder. Laat haar babbelen, hoor het aan en daarna, hopelijk, klaar.
Anderzijds zou ik denken, als ik haar kan helpen, dan hoor ik het (complete) verhaal wel even aan. Jij geeft vrij stellig aan dat je over een specifiek deel dan absoluut niets wil horen. Dat is prima verder maar maakt het ook wel complexer. Ik zou denken, mijn zus kent dat mens nauwelijks, ik ken haar helemaal niet dus wat boeit het verder. Laat haar babbelen, hoor het aan en daarna, hopelijk, klaar.
.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
