Relaties
alle pijlers
Ben ik verwend?
zondag 24 juli 2022 om 18:30
Graag leg ik het volgende aan jullie voor. Ik ben benieuwd naar jullie (ongezouten) mening. Ik heb het geprobeerd kort te houden, maar voor wie anders afhaakt: een TL:DR in de laatste alinea.
Sinds ik zelf een dochter kreeg en enkele jaren daarna mijn relatie met haar vader eindigde ben ik psychisch in zwaar weer terechtgekomen. Ten dele komt dit door mijn borderline persoonlijkheidsstoornis, daar moet ik eerlijk over zijn, maar ook puzzel ik sinds ik zelf moeder ben fiks op mijn eigen jeugd. Door therapie en gesprekken met mijn ouders weet ik inmiddels dat ik daarin best wat gemist heb. Mijn moeder heeft een angststoornis, mijn vader is emotioneel erg afstandelijk. Hoewel ze het nu goed lijken te hebben is hun relatie geen makkie geweest.
Mijn ouders staan echt voor mij klaar, daar kan ik niks van zeggen. Als ik ze nu zou bellen, dan komen ze. De moeite zit 'm er in dat ze alleen in staat lijken te handelen vanuit hun eigen behoeftes, en dat wringt. Wat voorbeelden: of het gaat over cadeautjes (nooit iets dat ik zelf zou kiezen), over geld (altijd moet er iets heel expliciets van gekocht worden wat ik zelf niet nodig vind) of over uitjes met mij of kind (ergens heen waar wij allebei niets aan vinden, maar zij wel). Ook is er nooit een afspraak te maken; ze komen altijd te laat, of vergeten dingen die voor mij of dochter belangrijk zijn. Het is misschien een beetje bizar, maar pas sinds mijn dochter er is ben ik erachter hoe logisch het voelt om om haar input te vragen, om naar haar behoeftes te kijken. En nu wringt dus de schoen.
TL:DR Ik voel me schuldig. Er zijn volop mensen die nooit iets krijgen, waar de ouders niet naar om kijken. En ik, ik krijg van alles - mijn moeder belde net om te vragen of ze vanavond nog even mijn tuin kon komen doen (ondertiteling: 'het is hard nodig') maar het voelt altijd of het ter eer en meerdere glorie van mijn ouders zelf is, zodat ze het beeld van mij wat ze graag aan de buitenwereld laten zien kunnen versterken.
Ben ik verwend?
Sinds ik zelf een dochter kreeg en enkele jaren daarna mijn relatie met haar vader eindigde ben ik psychisch in zwaar weer terechtgekomen. Ten dele komt dit door mijn borderline persoonlijkheidsstoornis, daar moet ik eerlijk over zijn, maar ook puzzel ik sinds ik zelf moeder ben fiks op mijn eigen jeugd. Door therapie en gesprekken met mijn ouders weet ik inmiddels dat ik daarin best wat gemist heb. Mijn moeder heeft een angststoornis, mijn vader is emotioneel erg afstandelijk. Hoewel ze het nu goed lijken te hebben is hun relatie geen makkie geweest.
Mijn ouders staan echt voor mij klaar, daar kan ik niks van zeggen. Als ik ze nu zou bellen, dan komen ze. De moeite zit 'm er in dat ze alleen in staat lijken te handelen vanuit hun eigen behoeftes, en dat wringt. Wat voorbeelden: of het gaat over cadeautjes (nooit iets dat ik zelf zou kiezen), over geld (altijd moet er iets heel expliciets van gekocht worden wat ik zelf niet nodig vind) of over uitjes met mij of kind (ergens heen waar wij allebei niets aan vinden, maar zij wel). Ook is er nooit een afspraak te maken; ze komen altijd te laat, of vergeten dingen die voor mij of dochter belangrijk zijn. Het is misschien een beetje bizar, maar pas sinds mijn dochter er is ben ik erachter hoe logisch het voelt om om haar input te vragen, om naar haar behoeftes te kijken. En nu wringt dus de schoen.
TL:DR Ik voel me schuldig. Er zijn volop mensen die nooit iets krijgen, waar de ouders niet naar om kijken. En ik, ik krijg van alles - mijn moeder belde net om te vragen of ze vanavond nog even mijn tuin kon komen doen (ondertiteling: 'het is hard nodig') maar het voelt altijd of het ter eer en meerdere glorie van mijn ouders zelf is, zodat ze het beeld van mij wat ze graag aan de buitenwereld laten zien kunnen versterken.
Ben ik verwend?
zondag 24 juli 2022 om 20:12
Wat een lieve vraag.
Mijn ouders weten alleen dat ik in therapie zit, niet/amper hoe slecht het soms gaat en dat wil ik graag zo houden omdat ik ook daarin dan 'vast' kom te zitten. Bij mijn tweelingzus zijn ze wel meer betrokken geweest, zij heeft borderline en anorexia.
zondag 24 juli 2022 om 20:15
Ideaal is wanneer je tot de puberteit 'ouders' hebt.
Tijdens de puberteit dit langzaam overgaat naar 'mentor / raadgever'
En zodra je volwassen bent, dat je dan gelijkwaardige volwassenen bent met je ouders.
Dat je stem dus langzaam meer gaat tellen, je ouders van opleggend, naar adviserend naar gelijkwaardig gaan.
Dat is bij jou niet gebeurd. Nog steeds zijn ze de ouders. Geen raadgever / mentor en al helemaal geen gelijkwaardige volwassenen.
Dat maakt dat jij in de 'verkeerde' rol zit. Je zit nog in de rol van 8-jarige, terwijl je die al lang geleden had mogen afleggen. Daar is de puberteit voor, losmaken van je ouders.
Maak die inhaalslag nu alsnog. Leer jezelf hoe jij stopt met in de kind-rol schieten bij je ouders. Je kunt je ouders niet leren veranderen. Je kunt alleen jezelf veranderen in je eigen rol richting je ouders.
Tijdens de puberteit dit langzaam overgaat naar 'mentor / raadgever'
En zodra je volwassen bent, dat je dan gelijkwaardige volwassenen bent met je ouders.
Dat je stem dus langzaam meer gaat tellen, je ouders van opleggend, naar adviserend naar gelijkwaardig gaan.
Dat is bij jou niet gebeurd. Nog steeds zijn ze de ouders. Geen raadgever / mentor en al helemaal geen gelijkwaardige volwassenen.
Dat maakt dat jij in de 'verkeerde' rol zit. Je zit nog in de rol van 8-jarige, terwijl je die al lang geleden had mogen afleggen. Daar is de puberteit voor, losmaken van je ouders.
Maak die inhaalslag nu alsnog. Leer jezelf hoe jij stopt met in de kind-rol schieten bij je ouders. Je kunt je ouders niet leren veranderen. Je kunt alleen jezelf veranderen in je eigen rol richting je ouders.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
zondag 24 juli 2022 om 20:17
Ik waardeer je post enorm.Doreia* schreef: ↑24-07-2022 20:15Ideaal is wanneer je tot de puberteit 'ouders' hebt.
Tijdens de puberteit dit langzaam overgaat naar 'mentor / raadgever'
En zodra je volwassen bent, dat je dan gelijkwaardige volwassenen bent met je ouders.
Dat je stem dus langzaam meer gaat tellen, je ouders van opleggend, naar adviserend naar gelijkwaardig gaan.
Dat is bij jou niet gebeurd. Nog steeds zijn ze de ouders. Geen raadgever / mentor en al helemaal geen gelijkwaardige volwassenen.
Dat maakt dat jij in de 'verkeerde' rol zit. Je zit nog in de rol van 8-jarige, terwijl je die al lang geleden had mogen afleggen. Daar is de puberteit voor, losmaken van je ouders.
Maak die inhaalslag nu alsnog. Leer jezelf hoe jij stopt met in de kind-rol schieten bij je ouders. Je kunt je ouders niet leren veranderen. Je kunt alleen jezelf veranderen in je eigen rol richting je ouders.
zondag 24 juli 2022 om 20:24
Ik vraag me af of je je bewust bent van hoe verwarrend de relatie met je ouders is.
Aan de ene kant geven ze je 'alles' en aan de andere kant onthouden ze je het allerbelangrijkste: ze zien je niet in wie jíj bent. Jij bent er voor je ouders, je ouders zijn er niet voor jou en het is verwarrend dat ze je intussen wel overstelpen met geld en hulp.
Maar niet de hulp die jij nodig hebt.
Werkelijk gekmakend, zulke ouders. Wat heb jij veel gemist! Ik begrijp die borderline wel hoor, die is echt niet zomaar uit de lucht komen vallen.
En dan hoor je hier ook nog dat je je verwend gedraagt.
Ouders als de jouwe geven een innerlijk conflict waar je moeilijk uitkomt. Aan de ene kant wordt je (materieel) verwend en aan de andere kant (emotioneel) verwaarloosd.
Waar zeur je over? je hebt het toch goed gehad, en nog steeds. Maar wat je wérkelijk nodig had om tot een stabiele volwassene uit te groeien heb je niet gekregen. Dat zijn alleen van die onzichtbare dingen, dus waar zeur je over... enz enz.
Goed dat je in therapie gegaan bent. Zo kun je dit mechanisme doorbreken en het bij je dochter anders doen. Vind ik echt knap van je!
Aan de ene kant geven ze je 'alles' en aan de andere kant onthouden ze je het allerbelangrijkste: ze zien je niet in wie jíj bent. Jij bent er voor je ouders, je ouders zijn er niet voor jou en het is verwarrend dat ze je intussen wel overstelpen met geld en hulp.
Maar niet de hulp die jij nodig hebt.
Werkelijk gekmakend, zulke ouders. Wat heb jij veel gemist! Ik begrijp die borderline wel hoor, die is echt niet zomaar uit de lucht komen vallen.
En dan hoor je hier ook nog dat je je verwend gedraagt.
Ouders als de jouwe geven een innerlijk conflict waar je moeilijk uitkomt. Aan de ene kant wordt je (materieel) verwend en aan de andere kant (emotioneel) verwaarloosd.
Waar zeur je over? je hebt het toch goed gehad, en nog steeds. Maar wat je wérkelijk nodig had om tot een stabiele volwassene uit te groeien heb je niet gekregen. Dat zijn alleen van die onzichtbare dingen, dus waar zeur je over... enz enz.
Goed dat je in therapie gegaan bent. Zo kun je dit mechanisme doorbreken en het bij je dochter anders doen. Vind ik echt knap van je!
zondag 24 juli 2022 om 20:35
Je weet niet of zij nog emotioneel wordt verwaarloosd. To is geen kind meer en mag het allemaal zelf bepalen. To gaat uit van haar eigen negatieve gedachten over de intenties van haar ouders. Het idee dat haar ouders het altijd slecht bedoelen bestaat alleen in het hoofd van TO zelf. Misschien proberen haar ouders op hun manier om bepaalde schade in te halen...maar ook dat is gissen. To: vraag je weleens: waarom doen jullie zoveel voor mij?
Als je respect wil, dan hoort losmaken en het zelf doen op jouw manier daar ook bij.
Je kan niet maar de hele tijd je hand ophouden, alles aanpakken tegelijker tijd negatief doen of denken - de verwaarloosde spelen - en ook nog respect verwachten.
Die zaken gaan niet met elkaar samen.
Als je respect wil, dan hoort losmaken en het zelf doen op jouw manier daar ook bij.
Je kan niet maar de hele tijd je hand ophouden, alles aanpakken tegelijker tijd negatief doen of denken - de verwaarloosde spelen - en ook nog respect verwachten.
Die zaken gaan niet met elkaar samen.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
zondag 24 juli 2022 om 20:39
Ik denk dat To dat zich nu gaat beseffen.viva-amber schreef: ↑24-07-2022 20:35Je weet niet of zij nog emotioneel wordt verwaarloosd. To is geen kind meer en mag het allemaal zelf bepalen. To gaat uit van haar eigen negatieve gedachten over de intenties van haar ouders. Het idee dat haar ouders het altijd slecht bedoelen bestaat alleen in het hoofd van TO zelf.
Als je respect wil, dan hoort losmaken en het zelf doen op jouw manier daar ook bij.
Je kan niet maar de hele tijd je hand ophouden, alles aanpakken tegelijker tijd negatief doen of denken - de verwaarloosde spelen - en ook nog respect verwachten.
Die zaken gaan niet met elkaar samen.
Ze is geen kind meer bij haar ouders. Ze is een volwassen vrouw, moeder ook nog.
Haar ouders zijn en blijven altijd haar ouders, maar hoeven niet meer te 'ouderen' over haar.
Ze doet de dingen aanpakken niet bewust, ze was zich (als je het mij vraagt) helemaal niet bewust van het feit dat zij nog in de ouder-kind rol zitten met zijn drieën. En met zus erbij nog met 4.
Want zus en zij hebben ook nogal wat labels waardoor de ouders ook moeite hebben om hun rol los te laten. De kinderen hebben hun ook nog heel lang nodig gehad met hun mentale problemen.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
zondag 24 juli 2022 om 20:43
"Ben ik verwend" is niet de goede vraag. Ik denk dat je je schuldgevoel onder de loep mag leggen. Ik denk ook dat je niet op deze wereld bent gezet om om de al dan niet ingewikkelde jeugd van je ouders heen te dansen, dat mag hun eigen proces zijn.
Jij mag dingen op jouw manier doen, zij op die van hun.
Jij mag nee zeggen op hun goedbedoelde maar ongewenste cadeaus en voorstellen en je mag je krachtiger en duidelijker uiten.
En de postings van Doreia nog tig keer lezen.
Wat een mooie manier van verwoorden heb je, Doreia, mild!
En wat mooi om hier te lezen dat milde verwoordingen veel beter binnenkomen dan verwijten en gesnark.
Jij mag dingen op jouw manier doen, zij op die van hun.
Jij mag nee zeggen op hun goedbedoelde maar ongewenste cadeaus en voorstellen en je mag je krachtiger en duidelijker uiten.
En de postings van Doreia nog tig keer lezen.
Wat een mooie manier van verwoorden heb je, Doreia, mild!
En wat mooi om hier te lezen dat milde verwoordingen veel beter binnenkomen dan verwijten en gesnark.
.
zondag 24 juli 2022 om 20:45
Ik ga dit nog eens goed nalezen en dan kom ik er al dan niet op terug. Ik lees in ieder geval wat je schrijft, maar merk dat ik moeite heb met je aannames.viva-amber schreef: ↑24-07-2022 20:35Je weet niet of zij nog emotioneel wordt verwaarloosd. To is geen kind meer en mag het allemaal zelf bepalen. To gaat uit van haar eigen negatieve gedachten over de intenties van haar ouders. Het idee dat haar ouders het altijd slecht bedoelen bestaat alleen in het hoofd van TO zelf. Misschien proberen haar ouders op hun manier om bepaalde schade in te halen...maar ook dat is gissen. To: vraag je weleens: waarom doen jullie zoveel voor mij?
Als je respect wil, dan hoort losmaken en het zelf doen op jouw manier daar ook bij.
Je kan niet maar de hele tijd je hand ophouden, alles aanpakken tegelijker tijd negatief doen of denken - de verwaarloosde spelen - en ook nog respect verwachten.
Die zaken gaan niet met elkaar samen.
zondag 24 juli 2022 om 20:51
Viva-amber maakt geregeld domme aannames, neem haar posts dus zeker niet serieus. Ik weet niet waar zij last van heeft maar ze lijkt graag mensen vanalles aan te willen praten. #giftig
zondag 24 juli 2022 om 20:52
Wat een mooie toevoeging/verdieping over het onderzoeken van mijn schuldgevoel. Daar puzzel ik even op want ik merk dat ik dan in een loyaliteitsconflict terecht kom waarin het bovenste stukje van de ijsberg 'je bent verwend' heet en daaronder dat schuldgevoel schuil gaat, en daaronder.. mogelijk toch een stukje verwaarlozing? Maar dat is lastig onder woorden te brengen en kwetsbaar vanwege het enorme loyaliteitsconflict ("je had toch gewoon alles, kijk wat je hebt bereikt en gekregen") wat ermee samen hangt. Ik hoop dat dit hout snijdt. Ik vind het lastig helder onder woorden te brengen.Rooss4.0 schreef: ↑24-07-2022 20:43"Ben ik verwend" is niet de goede vraag. Ik denk dat je je schuldgevoel onder de loep mag leggen. Ik denk ook dat je niet op deze wereld bent gezet om om de al dan niet ingewikkelde jeugd van je ouders heen te dansen, dat mag hun eigen proces zijn.
Jij mag dingen op jouw manier doen, zij op die van hun.
Jij mag nee zeggen op hun goedbedoelde maar ongewenste cadeaus en voorstellen en je mag je krachtiger en duidelijker uiten.
En de postings van Doreia nog tig keer lezen.
Wat een mooie manier van verwoorden heb je, Doreia, mild!
En wat mooi om hier te lezen dat milde verwoordingen veel beter binnenkomen dan verwijten en gesnark.
zondag 24 juli 2022 om 20:54
Dankjewel voor je reactie. Is dit een patroon dat jij herkent, dat je er zo helder op kan reflecteren? Zo ja, wil je daar meer over delen?zakdoek schreef: ↑24-07-2022 20:24Ik vraag me af of je je bewust bent van hoe verwarrend de relatie met je ouders is.
Aan de ene kant geven ze je 'alles' en aan de andere kant onthouden ze je het allerbelangrijkste: ze zien je niet in wie jíj bent. Jij bent er voor je ouders, je ouders zijn er niet voor jou en het is verwarrend dat ze je intussen wel overstelpen met geld en hulp.
Maar niet de hulp die jij nodig hebt.
Werkelijk gekmakend, zulke ouders. Wat heb jij veel gemist! Ik begrijp die borderline wel hoor, die is echt niet zomaar uit de lucht komen vallen.
En dan hoor je hier ook nog dat je je verwend gedraagt.
Ouders als de jouwe geven een innerlijk conflict waar je moeilijk uitkomt. Aan de ene kant wordt je (materieel) verwend en aan de andere kant (emotioneel) verwaarloosd.
Waar zeur je over? je hebt het toch goed gehad, en nog steeds. Maar wat je wérkelijk nodig had om tot een stabiele volwassene uit te groeien heb je niet gekregen. Dat zijn alleen van die onzichtbare dingen, dus waar zeur je over... enz enz.
Goed dat je in therapie gegaan bent. Zo kun je dit mechanisme doorbreken en het bij je dochter anders doen. Vind ik echt knap van je!
zondag 24 juli 2022 om 20:59
Is dat misschien wat je ouders je altijd vertel(l)(d)en op het moment dat je het niet met ze eens was / bent?sophie* schreef: ↑24-07-2022 20:52Wat een mooie toevoeging/verdieping over het onderzoeken van mijn schuldgevoel. Daar puzzel ik even op want ik merk dat ik dan in een loyaliteitsconflict terecht kom waarin het bovenste stukje van de ijsberg 'je bent verwend' heet en daaronder dat schuldgevoel schuil gaat, en daaronder.. mogelijk toch een stukje verwaarlozing? Maar dat is lastig onder woorden te brengen en kwetsbaar vanwege het enorme loyaliteitsconflict ("je had toch gewoon alles, kijk wat je hebt bereikt en gekregen") wat ermee samen hangt. Ik hoop dat dit hout snijdt. Ik vind het lastig helder onder woorden te brengen.
En wat fijn dat je ouders je zo goed hebben opgevoed zodat je alles hebt kunnen bereiken en krijgen wat je wilt. Daar zijn ouders voor: je kind zo goed mogelijk de Grote Wereld in te krijgen.
En ze daarna LOS te laten en te vertrouwen dat het goed zal gaan.
Maar dat stukje hebben zij niet bereikt nog.
En jij wist niet dat je dat stukje echt zelf mag gaan doen.
Je ouders zijn je ouders, maar niet meer de mensen aan wie je moet gehoorzamen en die je hun normen, waarden en regels op kunnen leggen. Die tijd is geweest.
doreia* wijzigde dit bericht op 24-07-2022 21:01
25.36% gewijzigd
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
zondag 24 juli 2022 om 21:00
Nee je bent niet verwend. Ik begrijp je volledig, zit in een vergelijkbare situatie, maar kan het niet zo mooi onder woorden brengen als jij. Het is heel moeilijk om de materiële, opgedrongen zorg van je ouders te aanvaarden of juist af te wijzen. Beide voelen niet goed en uiteindelijk voel je je altijd schuldig. Bij mijn ouders was er ook altijd het voor wat hoort wat principe. Zij doen wat voor mij, wat ik niet vraag en niet eens prettig vind, gaan over mijn grenzen en dan moet ik er ook nog wat voor terug doen, want oh zie eens buitenwereld, wat zijn we goed voor ons kind. Ik ben niet goed in uitleggen, maar denk dat je begrijpt wat ik bedoel. Ik lees even mee en pik de reacties eruit die goed voelen. De andere zorgen er alleen maar voor dat je je nog slechter gaat voelen en dat kun je nu zeker niet gebruiken. Dikke knuffel vanaf hier. 
zondag 24 juli 2022 om 21:02
Ik vind je niet verwend klinken TO.
Het komt eerder op mij over alsof je ouders grensoverschrijdend gedrag vertonen en moeite hebben om rekening te houden/in te leven in de behoeften van jou en je dochter. Omdat je schrijft dat ze met cadeaus aankomen die je zelf niet zou kiezen, dat geld perse uitgegeven moet worden aan iets wat jij niet nodig vindt, uitjes die gemaakt moeten worden die jij en dochter niet leuk vinden, tuin gedaan moet worden terwijl jij daar niet om hebt gevraagd. Klinkt voor mij als dat ze niet luisteren naar jouw grenzen of behoeftes. En jij geeft aan dat sinds je moeder bent juist wel graag luistert naar wat jouw dochter wil. Ik snap wel dat die schoen wringt want jij geeft je dochter nu iets wat je zelf ook graag had gehad: Je luistert naar haar behoeften en je houdt rekening met haar. Als ik jou was zou ik me niet schuldig voelen. Als je iets niet wil dan mag je gewoon nee zeggen. Al kan ik me voorstellen dat dat lastig is, misschien zijn jouw ouders drammerig? Of reageren ze beledigd als je zou zeggen nee bedankt? Maar je hoeft je zéker niet schuldig of verwend te voelen als je geld, cadeaus of tuinonderhoud afwijst van je ouders. Het is jouw kind, jouw opvoeding, jouw tuin, jouw leven. Je mag gewoon nee zeggen en jouw grenzen aangeven.
Het komt eerder op mij over alsof je ouders grensoverschrijdend gedrag vertonen en moeite hebben om rekening te houden/in te leven in de behoeften van jou en je dochter. Omdat je schrijft dat ze met cadeaus aankomen die je zelf niet zou kiezen, dat geld perse uitgegeven moet worden aan iets wat jij niet nodig vindt, uitjes die gemaakt moeten worden die jij en dochter niet leuk vinden, tuin gedaan moet worden terwijl jij daar niet om hebt gevraagd. Klinkt voor mij als dat ze niet luisteren naar jouw grenzen of behoeftes. En jij geeft aan dat sinds je moeder bent juist wel graag luistert naar wat jouw dochter wil. Ik snap wel dat die schoen wringt want jij geeft je dochter nu iets wat je zelf ook graag had gehad: Je luistert naar haar behoeften en je houdt rekening met haar. Als ik jou was zou ik me niet schuldig voelen. Als je iets niet wil dan mag je gewoon nee zeggen. Al kan ik me voorstellen dat dat lastig is, misschien zijn jouw ouders drammerig? Of reageren ze beledigd als je zou zeggen nee bedankt? Maar je hoeft je zéker niet schuldig of verwend te voelen als je geld, cadeaus of tuinonderhoud afwijst van je ouders. Het is jouw kind, jouw opvoeding, jouw tuin, jouw leven. Je mag gewoon nee zeggen en jouw grenzen aangeven.
zondag 24 juli 2022 om 22:56
Je ouders hadden vroeger heel weinig dus hun dromen over "verwennerij" zijn ook daar op gebaseerd. Die generatie is een ster in het combineren van praktisch met cadeau want geld geef je nooit zomaar uit. De bedoelingen zijn vaak goed en de emotionele kant is koeltjes.
Dat gezegd hebbende, je kunt met hun achtergrond een hoop vergoelijken maar het gaat nu om jou leven en niet over die van hun. Zij hebben ook de kans gehad om zich af te vragen waarom 2 van hun kinderen psychisch met heel veel worstelen en dat hebben ze blijkbaar ook niet gedaan en dat heeft niets te maken met opvoeding.
Het zou heel gezond zijn om je wat losser van je ouders te maken en ze iets meer confronteren met hun keuzes. Museumuitje? Gewoon zeggen dat dit meer een uitje voor hun is dan voor jullie en dat je iets anders gaat doen. Krijg je iets wat je niet wil? Zeg gewoon dat je het zo zonde vindt dat ze geld uitgeven aan iets wat je niet nodig hebt, het is leuker voor ze als ze daar iets leuks mee doen voor zichzelf.
Als je je grenzen een beetje goed verwoord dan krijg je je ouders misschien aan het nadenken., als ze beginnen over "dankbaarheid" dan kun je altijd antwoorden dat jij geen stem had in je geboorte dus dat het een beetje onzinnig is om die opmerking te maken.
Je intonatie doet heel veel, hou het de eerste keer luchtig maar wordt de tweede keer al serieuzer. Je bent nu op een leeftijd dat je je ouders een beetje moet opvoeden over waar grenzen liggen. Ik denk dat je dat wel kan.
Dat gezegd hebbende, je kunt met hun achtergrond een hoop vergoelijken maar het gaat nu om jou leven en niet over die van hun. Zij hebben ook de kans gehad om zich af te vragen waarom 2 van hun kinderen psychisch met heel veel worstelen en dat hebben ze blijkbaar ook niet gedaan en dat heeft niets te maken met opvoeding.
Het zou heel gezond zijn om je wat losser van je ouders te maken en ze iets meer confronteren met hun keuzes. Museumuitje? Gewoon zeggen dat dit meer een uitje voor hun is dan voor jullie en dat je iets anders gaat doen. Krijg je iets wat je niet wil? Zeg gewoon dat je het zo zonde vindt dat ze geld uitgeven aan iets wat je niet nodig hebt, het is leuker voor ze als ze daar iets leuks mee doen voor zichzelf.
Als je je grenzen een beetje goed verwoord dan krijg je je ouders misschien aan het nadenken., als ze beginnen over "dankbaarheid" dan kun je altijd antwoorden dat jij geen stem had in je geboorte dus dat het een beetje onzinnig is om die opmerking te maken.
Je intonatie doet heel veel, hou het de eerste keer luchtig maar wordt de tweede keer al serieuzer. Je bent nu op een leeftijd dat je je ouders een beetje moet opvoeden over waar grenzen liggen. Ik denk dat je dat wel kan.
maandag 25 juli 2022 om 07:13
We kunnen slecht beoordelen welke intenties je ouders hebben omdat we niet het volledige verhaal kennen.
Daarnaast heb je gewoon ook ouders die graag zorgen en dat ook blijven doen als kinderen het huis uit zijn. Mijjn schoonouders zijn zulke mensen, super lief maar moeten vaak nee zeggen.
Mijn vader heeft ons ook wel eens geld geschonken voor een bepaald doel en van mijn moeder heb ik ook wel eens geld gekregen om een mooi sieraad te kopen.
Waarom moeten zij je mee nemen naar een uitje waar jij en je docher wat over te vinden hebben? Als je wat leuks met je dochter wil doen, doe je dat zelf. Als je ouders erop uit willen en jullie meevragen is het toch logisch dat ze iets doen wat zij willen. Het is dan aan jou te zeggen of je wel of niet mee gaat.
Vwb de tuin, je geeft aan dat je nee gezegd hebt en morgen wel een schaar gaat kopen om het te doen. Ik zou me eigenlijk doodschamen als ik die spullen niet heb, de tuin een ravage is en ik pas in actie zou komen als mijn ouders van ellende moeten aanbieden er iets aan te doen. Heb je het dan zelf niet te ver laten komen?
Vergeet niet dat jouw ouders je al je hele leven kennen en zij echt wel zien/aanvoelen hoe het gaat en ze zich gewoon enorme zorgen maken.
Kan het niet zijn dat door je borderline jouw kijk op de situatie iets vertekend is?
Daarnaast heb je gewoon ook ouders die graag zorgen en dat ook blijven doen als kinderen het huis uit zijn. Mijjn schoonouders zijn zulke mensen, super lief maar moeten vaak nee zeggen.
Mijn vader heeft ons ook wel eens geld geschonken voor een bepaald doel en van mijn moeder heb ik ook wel eens geld gekregen om een mooi sieraad te kopen.
Waarom moeten zij je mee nemen naar een uitje waar jij en je docher wat over te vinden hebben? Als je wat leuks met je dochter wil doen, doe je dat zelf. Als je ouders erop uit willen en jullie meevragen is het toch logisch dat ze iets doen wat zij willen. Het is dan aan jou te zeggen of je wel of niet mee gaat.
Vwb de tuin, je geeft aan dat je nee gezegd hebt en morgen wel een schaar gaat kopen om het te doen. Ik zou me eigenlijk doodschamen als ik die spullen niet heb, de tuin een ravage is en ik pas in actie zou komen als mijn ouders van ellende moeten aanbieden er iets aan te doen. Heb je het dan zelf niet te ver laten komen?
Vergeet niet dat jouw ouders je al je hele leven kennen en zij echt wel zien/aanvoelen hoe het gaat en ze zich gewoon enorme zorgen maken.
Kan het niet zijn dat door je borderline jouw kijk op de situatie iets vertekend is?
maandag 25 juli 2022 om 07:21
Beste Viva-mensen die hebben gereageerd in mijn topic,
ik hoop dat het kan, maar ik ga m'n topic laten verwijderen. Jullie hebben me enorm waardevolle inzichten gegeven om in mijn therapie verder te bespreken. Vanuit mijn schema-therapie-perspectief wil ik zelfs Viva-Amber nog even bedanken: zij heeft haar rol van ondermijner met verve gespeeld.
ik hoop dat het kan, maar ik ga m'n topic laten verwijderen. Jullie hebben me enorm waardevolle inzichten gegeven om in mijn therapie verder te bespreken. Vanuit mijn schema-therapie-perspectief wil ik zelfs Viva-Amber nog even bedanken: zij heeft haar rol van ondermijner met verve gespeeld.
maandag 25 juli 2022 om 07:24
Dit doet me denken aan mijn schoonmoeder. Die heeft een hogere standaard van opgeruimd dan wij en ik was helemaal perplext dat ze soms onaangekondigd op de stoep stond om de badkamer even een beurt te geven. Ik woonde toen nog niet zo lang samen en had daarvoor jaren alleen gewoond zonder hulp.
Man beweerde het vervelend te vinden maar hij vond het volgens mij ook wel makkelijk. Ik was wat minder makkelijk en voelde me bijzonder aangetast in mijn privacy. Lang verhaal kort, na een aantal jaren is de bemoeienis afgenomen maar daar zijn wel ruzies aan vooraf gegaan en het heeft me bijna mijn relatie gekost. Dus echt op je strepen gaan staan
Man beweerde het vervelend te vinden maar hij vond het volgens mij ook wel makkelijk. Ik was wat minder makkelijk en voelde me bijzonder aangetast in mijn privacy. Lang verhaal kort, na een aantal jaren is de bemoeienis afgenomen maar daar zijn wel ruzies aan vooraf gegaan en het heeft me bijna mijn relatie gekost. Dus echt op je strepen gaan staan
maandag 25 juli 2022 om 07:25
Hier wil ik toch graag nog even op reageren.Noekie-Noek schreef: ↑25-07-2022 07:13Kan het niet zijn dat door je borderline jouw kijk op de situatie iets vertekend is?
Want dit kan natuurlijk. Borderline is een behoorlijk draak in mij die soms haar snoet opsteekt op momenten dat ik haar niet verwacht of aan voel komen. Uhmm. Meestal ben ik best ok in zelfreflectie maar hier sta ik misschien al te lang te dicht op om het goed te kunnen beoordelen. Hoe zou jij dit voor je zien?
maandag 25 juli 2022 om 07:26
Ik lees in jouw posts verwarring en schuldgevoel.
Jouw leven hoort te gaan over je nieuwe kerngezin, je dochter en jij. Je ouders zijn daar geen onderdeel van. Je mag het goede van ze meenemen en alles wat jou niet helpt mag je bij hen laten. En vervolgens je eigen kernwaarden bepalen. Zo te lezen heb je daar nog wel wat stappen in te zetten.
Als je een diagnose borderline persoonlijkheidsstoornis hebt dan zal er in je leven al meer aan de hand zijn (geweest) dan wat je hier nu schrijft. Heb je therapie daarvoor?
Jouw leven hoort te gaan over je nieuwe kerngezin, je dochter en jij. Je ouders zijn daar geen onderdeel van. Je mag het goede van ze meenemen en alles wat jou niet helpt mag je bij hen laten. En vervolgens je eigen kernwaarden bepalen. Zo te lezen heb je daar nog wel wat stappen in te zetten.
Als je een diagnose borderline persoonlijkheidsstoornis hebt dan zal er in je leven al meer aan de hand zijn (geweest) dan wat je hier nu schrijft. Heb je therapie daarvoor?
maandag 25 juli 2022 om 07:41
Jazeker. In de afgelopen twee jaar is het behoorlijk opgeblazen, zowel de last die ik ervan heb als de hulp die ik ervoor krijg. Ik ben er hard mee/tegen/voor aan het knokken om - vooral op relationeel gebied - mn stabiliteit te vinden.Avage schreef: ↑25-07-2022 07:26Ik lees in jouw posts verwarring en schuldgevoel.
Jouw leven hoort te gaan over je nieuwe kerngezin, je dochter en jij. Je ouders zijn daar geen onderdeel van. Je mag het goede van ze meenemen en alles wat jou niet helpt mag je bij hen laten. En vervolgens je eigen kernwaarden bepalen. Zo te lezen heb je daar nog wel wat stappen in te zetten.
Als je een diagnose borderline persoonlijkheidsstoornis hebt dan zal er in je leven al meer aan de hand zijn (geweest) dan wat je hier nu schrijft. Heb je therapie daarvoor?
maandag 25 juli 2022 om 08:04
sophie* schreef: ↑24-07-2022 19:09Oh wow dat is wel een heel ongezouten mening. Dat eerste kan, daar wil ik prima naar kijken. Maar verder lijkt het door jouw reactie alsof ik me verkeerd of onvolledig uitgedrukt heb. Ik vraag letterlijk nooit ergens om aan mijn ouders, al sinds mn twaalfde niet. Niet om cadeau's, niet om geld of gunsten. Dat van de tuin heb ik trouwens ook niet aangenomen. Ik koop morgen zelf een snoeischaar.
Dat laatste over onafhankelijkheid dat begrijp ik niet helemaal. Kan je me dat uitleggen?
Let niet op haar. Een aantal mensen reageren hier ook helaas vanuit hun eigen ervaringen.
Ik denk niet dat jij verwend bent. Niemand kan bepalen waar je blij mee moet zijn. Het is een bepaald inzicht dat jouw ouders missen; zij denken dat zij nog steeds het beste weten wat goed voor jou/jullie is.
Mijn tip zou zijn: wanneer ze iets aanbieden ga je onderhandelen. Als het uiteindelijk niet in jouw voordeel is dan mag je het best afslaan. Krijg je kaartjes voor een uitje waar je niet zoveel zin in hebt? Zeg dan dat ze het aan anderen mogen geven. Als de kaartjes nog niet gekocht zijn, dan kun je vragen of het voor iets anders kan.
maandag 25 juli 2022 om 08:19
Nee, zeggen is niet altijd makkelijk. Wat ook kan helpen is bedenktijd pakken of inbouwen. Dus ma belt zondagmiddag 13.00 uur: ik kom vanavond je tuin doen...etc. Aangeven: zoiets als...vanavond heb ik al iets te doen, het komt vandaag niet goed uit. Ik wil sowieso nog even zelf nadenken over wat ik wil met de tuin. Dank je wel voor je aanbod, ik kom er op een later moment bij je op terug.
Op die manier zeg je geen nee, dank je wel en vermijd je dus een eventueel conflict. Je passeert het en schuift het op en daarmee geef je jezelf echt de tijd om even terug te keren naar jezelf en om te denken: wat wil ik nou eigenlijk het allerliefste en wat niet.
Het voorkomt ook dat je in een spiraal van gedachtes komt, waarbij de ander het fout bedoelt en het alleen doet omdat de buren misschien gaan klagen. Je houdt het bij jezelf en je houdt ook de oplossing (of geen oplossing) bij jezelf zonder dat je de ander kwetst of afwijst.
Op die manier zeg je geen nee, dank je wel en vermijd je dus een eventueel conflict. Je passeert het en schuift het op en daarmee geef je jezelf echt de tijd om even terug te keren naar jezelf en om te denken: wat wil ik nou eigenlijk het allerliefste en wat niet.
Het voorkomt ook dat je in een spiraal van gedachtes komt, waarbij de ander het fout bedoelt en het alleen doet omdat de buren misschien gaan klagen. Je houdt het bij jezelf en je houdt ook de oplossing (of geen oplossing) bij jezelf zonder dat je de ander kwetst of afwijst.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
