Relaties
alle pijlers
Ben ik verwend?
zondag 24 juli 2022 om 18:30
Graag leg ik het volgende aan jullie voor. Ik ben benieuwd naar jullie (ongezouten) mening. Ik heb het geprobeerd kort te houden, maar voor wie anders afhaakt: een TL:DR in de laatste alinea.
Sinds ik zelf een dochter kreeg en enkele jaren daarna mijn relatie met haar vader eindigde ben ik psychisch in zwaar weer terechtgekomen. Ten dele komt dit door mijn borderline persoonlijkheidsstoornis, daar moet ik eerlijk over zijn, maar ook puzzel ik sinds ik zelf moeder ben fiks op mijn eigen jeugd. Door therapie en gesprekken met mijn ouders weet ik inmiddels dat ik daarin best wat gemist heb. Mijn moeder heeft een angststoornis, mijn vader is emotioneel erg afstandelijk. Hoewel ze het nu goed lijken te hebben is hun relatie geen makkie geweest.
Mijn ouders staan echt voor mij klaar, daar kan ik niks van zeggen. Als ik ze nu zou bellen, dan komen ze. De moeite zit 'm er in dat ze alleen in staat lijken te handelen vanuit hun eigen behoeftes, en dat wringt. Wat voorbeelden: of het gaat over cadeautjes (nooit iets dat ik zelf zou kiezen), over geld (altijd moet er iets heel expliciets van gekocht worden wat ik zelf niet nodig vind) of over uitjes met mij of kind (ergens heen waar wij allebei niets aan vinden, maar zij wel). Ook is er nooit een afspraak te maken; ze komen altijd te laat, of vergeten dingen die voor mij of dochter belangrijk zijn. Het is misschien een beetje bizar, maar pas sinds mijn dochter er is ben ik erachter hoe logisch het voelt om om haar input te vragen, om naar haar behoeftes te kijken. En nu wringt dus de schoen.
TL:DR Ik voel me schuldig. Er zijn volop mensen die nooit iets krijgen, waar de ouders niet naar om kijken. En ik, ik krijg van alles - mijn moeder belde net om te vragen of ze vanavond nog even mijn tuin kon komen doen (ondertiteling: 'het is hard nodig') maar het voelt altijd of het ter eer en meerdere glorie van mijn ouders zelf is, zodat ze het beeld van mij wat ze graag aan de buitenwereld laten zien kunnen versterken.
Ben ik verwend?
Sinds ik zelf een dochter kreeg en enkele jaren daarna mijn relatie met haar vader eindigde ben ik psychisch in zwaar weer terechtgekomen. Ten dele komt dit door mijn borderline persoonlijkheidsstoornis, daar moet ik eerlijk over zijn, maar ook puzzel ik sinds ik zelf moeder ben fiks op mijn eigen jeugd. Door therapie en gesprekken met mijn ouders weet ik inmiddels dat ik daarin best wat gemist heb. Mijn moeder heeft een angststoornis, mijn vader is emotioneel erg afstandelijk. Hoewel ze het nu goed lijken te hebben is hun relatie geen makkie geweest.
Mijn ouders staan echt voor mij klaar, daar kan ik niks van zeggen. Als ik ze nu zou bellen, dan komen ze. De moeite zit 'm er in dat ze alleen in staat lijken te handelen vanuit hun eigen behoeftes, en dat wringt. Wat voorbeelden: of het gaat over cadeautjes (nooit iets dat ik zelf zou kiezen), over geld (altijd moet er iets heel expliciets van gekocht worden wat ik zelf niet nodig vind) of over uitjes met mij of kind (ergens heen waar wij allebei niets aan vinden, maar zij wel). Ook is er nooit een afspraak te maken; ze komen altijd te laat, of vergeten dingen die voor mij of dochter belangrijk zijn. Het is misschien een beetje bizar, maar pas sinds mijn dochter er is ben ik erachter hoe logisch het voelt om om haar input te vragen, om naar haar behoeftes te kijken. En nu wringt dus de schoen.
TL:DR Ik voel me schuldig. Er zijn volop mensen die nooit iets krijgen, waar de ouders niet naar om kijken. En ik, ik krijg van alles - mijn moeder belde net om te vragen of ze vanavond nog even mijn tuin kon komen doen (ondertiteling: 'het is hard nodig') maar het voelt altijd of het ter eer en meerdere glorie van mijn ouders zelf is, zodat ze het beeld van mij wat ze graag aan de buitenwereld laten zien kunnen versterken.
Ben ik verwend?
maandag 25 juli 2022 om 08:30
Zoals ik in mijn eerste stukje aangaf kunnen wij het niet beoordelen omdat we niet het hele verhaal kennen. Mijn ervaring met mensen met deze persoonlijkheidsstoornis is wel dat zij toch met regelmaat de "schuld" bij een ander leggen en zichzelf niet als onderdeel van het probleem zien.sophie* schreef: ↑25-07-2022 07:25Hier wil ik toch graag nog even op reageren.
Want dit kan natuurlijk. Borderline is een behoorlijk draak in mij die soms haar snoet opsteekt op momenten dat ik haar niet verwacht of aan voel komen. Uhmm. Meestal ben ik best ok in zelfreflectie maar hier sta ik misschien al te lang te dicht op om het goed te kunnen beoordelen. Hoe zou jij dit voor je zien?
maandag 25 juli 2022 om 08:43
Complexe situatie!
Het wel hebben van een tuin maar geen manier om het te snoeien zou best een teken aan de wand kunnen zijn dat het tijd is om meer verantwoordelijkheid op je schouders te nemen. Niet perse leuk natuurlijk, een tuin netjes houden kost in de zomer flink wat tijd.
Blijkbaar is hulp van je ouders voorwaardelijk en zul je dat moeten afbouwen. Mijn ouders zijn fijne mensen maar komen hier enkel voor koffie gezelligheid. Zij dragen alleen incidenteel bij, bijv bij verhuizing. Dat geldt voor de meeste van mijn vrienden ook.
Het wel hebben van een tuin maar geen manier om het te snoeien zou best een teken aan de wand kunnen zijn dat het tijd is om meer verantwoordelijkheid op je schouders te nemen. Niet perse leuk natuurlijk, een tuin netjes houden kost in de zomer flink wat tijd.
Blijkbaar is hulp van je ouders voorwaardelijk en zul je dat moeten afbouwen. Mijn ouders zijn fijne mensen maar komen hier enkel voor koffie gezelligheid. Zij dragen alleen incidenteel bij, bijv bij verhuizing. Dat geldt voor de meeste van mijn vrienden ook.
maandag 25 juli 2022 om 08:53
Hoi TO. Ik herken wat je schrijft heel erg in het gedrag van mijn schoonouders. Die zijn ook emotioneel afstandelijk en ik krijg regelmatig het gevoel dat zij hun liefde willen tonen door dingen te doen of te kopen voor ons waar wij helemaal niet om gevraagd hebben.
Dus een schoonvader die opeens in de tuin staat met zijn hogeddrukspuit omdat hij vindt dat er teveel onkruid tussen de tegels zit, die met onze badkamerleverancier belt om te vragen of de badkamer toch niet anders kan (en dan betaalt hij de wijzigingen wel), een schoonmoeder die mijn kastjes ongevraagd gaat herinrichten tijdens onze vakantie, etc.
Ik voer een strategie van 'pick your battles'. Over de badkamer ga ik het gevecht wel aan, als mijn schoonvader ineens onze tuin gaat lopen doen, dan laat ik hem maar. En ik houd me maar altijd voor dat ze het goed bedoelen.
Dus een schoonvader die opeens in de tuin staat met zijn hogeddrukspuit omdat hij vindt dat er teveel onkruid tussen de tegels zit, die met onze badkamerleverancier belt om te vragen of de badkamer toch niet anders kan (en dan betaalt hij de wijzigingen wel), een schoonmoeder die mijn kastjes ongevraagd gaat herinrichten tijdens onze vakantie, etc.
Ik voer een strategie van 'pick your battles'. Over de badkamer ga ik het gevecht wel aan, als mijn schoonvader ineens onze tuin gaat lopen doen, dan laat ik hem maar. En ik houd me maar altijd voor dat ze het goed bedoelen.
maandag 25 juli 2022 om 08:57
Het zijn de ouders van je man/vriend...hij is dus wel degene die zich dit allemaal laat aanleunen en gebeuren terwijl jij de kritische schoondochter bent. Je man laat zich als een kind behandelen dat niet voor zichzelf kan beslissen.MissPiglet schreef: ↑25-07-2022 08:53Hoi TO. Ik herken wat je schrijft heel erg in het gedrag van mijn schoonouders. Die zijn ook emotioneel afstandelijk en ik krijg regelmatig het gevoel dat zij hun liefde willen tonen door dingen te doen of te kopen voor ons waar wij helemaal niet om gevraagd hebben.
Dus een schoonvader die opeens in de tuin staat met zijn hogeddrukspuit omdat hij vindt dat er teveel onkruid tussen de tegels zit, die met onze badkamerleverancier belt om te vragen of de badkamer toch niet anders kan (en dan betaalt hij de wijzigingen wel), een schoonmoeder die mijn kastjes ongevraagd gaat herinrichten tijdens onze vakantie, etc.
Ik voer een strategie van 'pick your battles'. Over de badkamer ga ik het gevecht wel aan, als mijn schoonvader ineens onze tuin gaat lopen doen, dan laat ik hem maar. En ik houd me maar altijd voor dat ze het goed bedoelen.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
maandag 25 juli 2022 om 09:39
Interessant topic inderdaad, herkenbaar ook wel. Het niet gezien worden door je ouders wordt ik me de laatste jaren wel steeds meer van bewust. Terwijl ze zich dan wel weer opstellen soms alsof ik nog onderdeel ben van hun gezin. Ook al woon ik met kinderen zelfstandig.
Mijn moeder kan zich niet voorstellen dat ik gelukkig ben als ik alleen ben / woon en leert het beetje bij beetje.
Maar inderdaad mee met uitjes, een vader die het gras even komt maaien enzovoorts.
Heel dubbel, vragen hoe het is komt niet in ze op. En als ik het vertel begint m'n moeder ergens anders over.
Ik hou me voor dat mijn ouders mij in praktische zin graag steunen dat accepteer ik tot zekere hoogte. Emotioneel zijn ze afwezig.
Plus grenzen aangeven, dat ik me prima zelf kan redden.
Mijn moeder kan zich niet voorstellen dat ik gelukkig ben als ik alleen ben / woon en leert het beetje bij beetje.
Maar inderdaad mee met uitjes, een vader die het gras even komt maaien enzovoorts.
Heel dubbel, vragen hoe het is komt niet in ze op. En als ik het vertel begint m'n moeder ergens anders over.
Ik hou me voor dat mijn ouders mij in praktische zin graag steunen dat accepteer ik tot zekere hoogte. Emotioneel zijn ze afwezig.
Plus grenzen aangeven, dat ik me prima zelf kan redden.
maandag 25 juli 2022 om 09:44
Oh, dit is zo herkenbaar allemaal! Je ouders lijken precies mijn ouders en ik worstel(de) met hetzelfde als jij..
Bij mij is een aantal maanden geleden de bom gebarsten nadat ik heel duidelijk bepaalde grenzen heb aangegeven.
Dit is ze compleet in het verkeerde keelgat geschoten en ze hebben alles waar ik mee kwam (een paar dingen maar) omgedraaid en mij als een soort 'schuldige' daarmee weggezet. Ik had ze verteld over wat voor gevoelens ik bij een paar zaken had. Ze zijn totaal niet op die gevoelens van mij ingegaan, (behalve dat ik me aanstel) maar hebben het regelrecht als kritiek naar hun opgevat en dus zo omgedraaid dat ik hun daarmee gekwetst heb en: snap ik nou nog niet dat ze het beste met mij voor hebben?
En daar heb ik niet meer op gereageerd.
Ik ben hier sindsdien verdrietig over, maar ik weet ook dat het heel hard nodig was. Ik weet nog niet hoe lang de stilte tussen ons gaat duren. Wat mij betreft zolang als ik zelf nodig heb.
De posts van Doreia en Zakdoek dekken voor mij heel erg de lading.. zo knap dat jullie dit zo zien.. hier heb ik heel erg veel aan.. Bedankt.
Bij mij is een aantal maanden geleden de bom gebarsten nadat ik heel duidelijk bepaalde grenzen heb aangegeven.
Dit is ze compleet in het verkeerde keelgat geschoten en ze hebben alles waar ik mee kwam (een paar dingen maar) omgedraaid en mij als een soort 'schuldige' daarmee weggezet. Ik had ze verteld over wat voor gevoelens ik bij een paar zaken had. Ze zijn totaal niet op die gevoelens van mij ingegaan, (behalve dat ik me aanstel) maar hebben het regelrecht als kritiek naar hun opgevat en dus zo omgedraaid dat ik hun daarmee gekwetst heb en: snap ik nou nog niet dat ze het beste met mij voor hebben?
En daar heb ik niet meer op gereageerd.
Ik ben hier sindsdien verdrietig over, maar ik weet ook dat het heel hard nodig was. Ik weet nog niet hoe lang de stilte tussen ons gaat duren. Wat mij betreft zolang als ik zelf nodig heb.
De posts van Doreia en Zakdoek dekken voor mij heel erg de lading.. zo knap dat jullie dit zo zien.. hier heb ik heel erg veel aan.. Bedankt.
maandag 25 juli 2022 om 09:58
Klopt als een bus. Alleen heb je niet in de hand wanneer de opstapeling van dingen voor jou de grens heeft bereikt..viva-amber schreef: ↑25-07-2022 09:53Valkje, dit is precies het gevaar van stapelen van ergernissen en niets zeggen.
maandag 25 juli 2022 om 10:07
Ach hou toch op. Nu doe je net alsof het de schuld is van Boomvalkje dat de bom is gebarsten. Je kan ook gewoon zeggen dat het hartstikke goed is van Boomvalkje dat ze haar ouders haar grenzen heeft aangegeven en voor haarzelf opkwam. Het is niet normaal als ouders ontploffen als hun zoon of dochter zijn of haar grens aangeeft. En ik kan me voorstellen dat het voor een kind en daarna als volwassene ontzettend moeilijk is om grenzen aan te geven als ouders altijd stelselmatig over de grenzen van hun kinderen zijn gegaan en weinig tot geen respect hadden voor de behoeften van hun kinderen. Om dat te doorbreken in gezin van herkomst kan heel erg moeilijk zijn. Dus oordeel niet zo hard.viva-amber schreef: ↑25-07-2022 09:53Valkje, dit is precies het gevaar van stapelen van ergernissen en niets zeggen.
suikerspinmuffin wijzigde dit bericht op 25-07-2022 10:16
6.56% gewijzigd
maandag 25 juli 2022 om 10:12
maandag 25 juli 2022 om 10:22
Dat is allemaal makkelijker in een vriendschap of liefdesrelatie, maar in de relatie met je ouders kan dat veel moeilijker zijn. Die dynamiek is scheef gegroeid en dat is gebeurd over vele tientallen jaren. Om daar uit te breken kan heel veel weerstand, heftige ruzies, emotionele chantage, kwetsende opmerkingen, dreigen met contact verbreken oproepen bij ouders. Ik zie de worstelingen (schuldgevoel en zelftwijfel etc) bij mijn beste vriendin regelmatig en snap hoe moeilijk dat is om voor jezelf op te komen als er continu door ouders over je grenzen is gegaan.viva-amber schreef: ↑25-07-2022 10:12Ik heb het niet over schuld, maar meer over tijdig afstand nemen of dingen zeggen.
Vaak moet het 1x goed clashen en daarna staat degene die het overkomt er ook anders in.
maandag 25 juli 2022 om 13:15
Deze mensen hebben met hun gedrag ook de identiteit van hun kind mede vormgegeven natuurlijk.
Als kind internaliseer je het gevoel dat je ouders je geven, alsof jij er de oorzaak van bent in plaats van zij. De beleving van de eigen identiteit en autonomie wordt daardoor heel anders dan van 'normale' mensen.
Daarom kan je als kind van emotioneel verwaarlozende ouders als volwassene niet goed voor jezelf opkomen en grenzen aangeven.
Iemand met bps kan sowieso heel moeilijk veiligheid, indentiteit en stevigheid in zichzelf ervaren.
Daar moet je dan natuurlijk iets mee, maar het is niet vanzelfsprekend dat je dit zomaar even leert of jezelf een nieuwe identiteit aanmeet die wel een normaal besef van grenzen en verantwoordelijkheden heeft. Dat kost vele jaren en intensieve therapie, met veel vallen en opstaan.
Als kind internaliseer je het gevoel dat je ouders je geven, alsof jij er de oorzaak van bent in plaats van zij. De beleving van de eigen identiteit en autonomie wordt daardoor heel anders dan van 'normale' mensen.
Daarom kan je als kind van emotioneel verwaarlozende ouders als volwassene niet goed voor jezelf opkomen en grenzen aangeven.
Iemand met bps kan sowieso heel moeilijk veiligheid, indentiteit en stevigheid in zichzelf ervaren.
Daar moet je dan natuurlijk iets mee, maar het is niet vanzelfsprekend dat je dit zomaar even leert of jezelf een nieuwe identiteit aanmeet die wel een normaal besef van grenzen en verantwoordelijkheden heeft. Dat kost vele jaren en intensieve therapie, met veel vallen en opstaan.
maandag 25 juli 2022 om 14:25
Ik vind dit een lastige.Boomvalkje schreef: ↑25-07-2022 09:44Bij mij is een aantal maanden geleden de bom gebarsten nadat ik heel duidelijk bepaalde grenzen heb aangegeven.
Dit is ze compleet in het verkeerde keelgat geschoten en ze hebben alles waar ik mee kwam (een paar dingen maar) omgedraaid en mij als een soort 'schuldige' daarmee weggezet. Ik had ze verteld over wat voor gevoelens ik bij een paar zaken had. Ze zijn totaal niet op die gevoelens van mij ingegaan, (behalve dat ik me aanstel) maar hebben het regelrecht als kritiek naar hun opgevat en dus zo omgedraaid dat ik hun daarmee gekwetst heb en: snap ik nou nog niet dat ze het beste met mij voor hebben?
En daar heb ik niet meer op gereageerd.
Ik ben er namelijk van overtuigd dat de ouders in dit topic het allemaal ontzettend goed bedoelen, ook de jouwe. En dat het voor hen als donderslag bij heldere hemel komt dat hun goede bedoelingen in twijfel getrokken worden.
Het is supergoed dat je je grenzen hebt aangegeven, blijf dat ook vooral doen maar wat ik me wel afvraag... kun jij hun goede bedoelingen erdoorheen zien/voelen? Of denk je dat ze een andere reden hebben om te doen wat ze doen?
.
maandag 25 juli 2022 om 14:58
Het doet me goed te lezen dat dit onderwerp herkent wordt door meerdere mensen. Ik heb mijn verzoek om het topic te sluiten even gelaten voor wat het is.
Zelf lees ik natuurlijk nog mee maar weet ik op dit moment even niet wat ik moet zeggen op alle reacties. Voor de mensen die wat kanttekeningen hadden over de vorm nog wel een aanvulling. Het gaat op dit moment om het 'strings attached' en vanuit eigen perspectief geven van zaken als cadeautjes, uitjes of geld, maar dat is omdat ik het vragen van steun aan mijn ouders al heel vroeg volledig opgegeven heb. De uitvoering ervan altijd komt toch vaak vanuit hun eigen perspectief, zonder oog voor mijn behoeftes.
En dat wringt. Enorm. Zo was het leren van muziek enorm belangrijk voor mijn ouders, dat hoorde 'voor mensen zoals wij'. Op mijn 9e verjaardag heb ik gezegd dat ik geen enkel cadeau wilde, als ik alsjeblieft maar niet meer naar pianoles hoefde. Dan kan je zeggen dat het toch mooi was dat ik op pianoles mocht. Maar ik wilde niet. Ik ben zo muzikaal als een stoeptegel. Maar ik moest, want dat hoorde (omdat zij daar belang aan hechten).
Zelf lees ik natuurlijk nog mee maar weet ik op dit moment even niet wat ik moet zeggen op alle reacties. Voor de mensen die wat kanttekeningen hadden over de vorm nog wel een aanvulling. Het gaat op dit moment om het 'strings attached' en vanuit eigen perspectief geven van zaken als cadeautjes, uitjes of geld, maar dat is omdat ik het vragen van steun aan mijn ouders al heel vroeg volledig opgegeven heb. De uitvoering ervan altijd komt toch vaak vanuit hun eigen perspectief, zonder oog voor mijn behoeftes.
En dat wringt. Enorm. Zo was het leren van muziek enorm belangrijk voor mijn ouders, dat hoorde 'voor mensen zoals wij'. Op mijn 9e verjaardag heb ik gezegd dat ik geen enkel cadeau wilde, als ik alsjeblieft maar niet meer naar pianoles hoefde. Dan kan je zeggen dat het toch mooi was dat ik op pianoles mocht. Maar ik wilde niet. Ik ben zo muzikaal als een stoeptegel. Maar ik moest, want dat hoorde (omdat zij daar belang aan hechten).
maandag 25 juli 2022 om 22:24
Momenteel zit ik ook een beetje met dat wat je noemde, het loyaliteitsconflict.
Ergens weet ik dat ze het zo goed bedoelen, maar ondertussen hebben ze; vooral mijn moeder, nog over veel dingen commentaar: mn huis is niet netjes genoeg, zeg ik dat ik een dag minder wil werken, om hobbies op te pakken, wordt er meteen gezegd: je hebt toch wel wat anders te doen?
Precies wat jij zegt: als ik ze bel, staan ze hier. willen alles doen in en om het huis.
Laats kreeg ik kritiek aan de telefoon op een stoppen met roken poging, die niet gelukt was. Ik heb toen mn moeder verteld, daar absoluut niet van gediend te zijn en ze werd meteen emotioneel en boos, toen ik er wat van zei.
Ondanks dat ik niet zo weg ben van labeltjes opgeplakt krijgen, zag ik bij een uitdraai van HA toch een rijtje: recidiverende depressies, Add, vermijdende persoonlijkheid (nooit geweten), alcoholmisbruik, verlatingsangst, waar ik dan best van schrik.
Na het stoppen met alcohol, ging ik kennelijk echt nadenken: wat is er nu eigenlijk werkelijk gebeurd?
Het ene moment ben ik boos en verdrietig en daarna weer dagenlang schuldgevoel, want ze doen toch alles voor mij? Ik vertrouw mn eigen gedachten en gevoel hier niet meer over, dus in die zin is het herkenbaar.
Overigens was er vroeger weinig liefdevol fysiek contact en verbaal ook weinig en werd er wel met de harde hand soms opgetreden.
Ik weet niet of dit wat overeenkomt met hoe jij het verder hebt meegemaakt.
Momenteel weet ik niet meer wie ik precies ben, wat ik wil en waar ik precies voor sta.
En als ik het zo terug lees, denk ik nog steeds: zo erg was het niet, ik heb zo veel wel leuke en liefdevolle herinneringen aan vroeger en op materieel vlak, kwam ik nooit iets te kort.
Ik ben nu bijna 40.
Ergens weet ik dat ze het zo goed bedoelen, maar ondertussen hebben ze; vooral mijn moeder, nog over veel dingen commentaar: mn huis is niet netjes genoeg, zeg ik dat ik een dag minder wil werken, om hobbies op te pakken, wordt er meteen gezegd: je hebt toch wel wat anders te doen?
Precies wat jij zegt: als ik ze bel, staan ze hier. willen alles doen in en om het huis.
Laats kreeg ik kritiek aan de telefoon op een stoppen met roken poging, die niet gelukt was. Ik heb toen mn moeder verteld, daar absoluut niet van gediend te zijn en ze werd meteen emotioneel en boos, toen ik er wat van zei.
Ondanks dat ik niet zo weg ben van labeltjes opgeplakt krijgen, zag ik bij een uitdraai van HA toch een rijtje: recidiverende depressies, Add, vermijdende persoonlijkheid (nooit geweten), alcoholmisbruik, verlatingsangst, waar ik dan best van schrik.
Na het stoppen met alcohol, ging ik kennelijk echt nadenken: wat is er nu eigenlijk werkelijk gebeurd?
Het ene moment ben ik boos en verdrietig en daarna weer dagenlang schuldgevoel, want ze doen toch alles voor mij? Ik vertrouw mn eigen gedachten en gevoel hier niet meer over, dus in die zin is het herkenbaar.
Overigens was er vroeger weinig liefdevol fysiek contact en verbaal ook weinig en werd er wel met de harde hand soms opgetreden.
Ik weet niet of dit wat overeenkomt met hoe jij het verder hebt meegemaakt.
Momenteel weet ik niet meer wie ik precies ben, wat ik wil en waar ik precies voor sta.
En als ik het zo terug lees, denk ik nog steeds: zo erg was het niet, ik heb zo veel wel leuke en liefdevolle herinneringen aan vroeger en op materieel vlak, kwam ik nooit iets te kort.
Ik ben nu bijna 40.
dinsdag 26 juli 2022 om 07:29
Lieve Sofie, als je zo je topic had geopend, had je andere reacties gehad. Pas als je alle reacties van jou leest, wordt het duidelijk. En niet elke forummer doet dat, die gaat uit van de vraag in de titel en de TO.sophie* schreef: ↑25-07-2022 14:58Het doet me goed te lezen dat dit onderwerp herkent wordt door meerdere mensen. Ik heb mijn verzoek om het topic te sluiten even gelaten voor wat het is.
Zelf lees ik natuurlijk nog mee maar weet ik op dit moment even niet wat ik moet zeggen op alle reacties. Voor de mensen die wat kanttekeningen hadden over de vorm nog wel een aanvulling. Het gaat op dit moment om het 'strings attached' en vanuit eigen perspectief geven van zaken als cadeautjes, uitjes of geld, maar dat is omdat ik het vragen van steun aan mijn ouders al heel vroeg volledig opgegeven heb. De uitvoering ervan altijd komt toch vaak vanuit hun eigen perspectief, zonder oog voor mijn behoeftes.
En dat wringt. Enorm. Zo was het leren van muziek enorm belangrijk voor mijn ouders, dat hoorde 'voor mensen zoals wij'. Op mijn 9e verjaardag heb ik gezegd dat ik geen enkel cadeau wilde, als ik alsjeblieft maar niet meer naar pianoles hoefde. Dan kan je zeggen dat het toch mooi was dat ik op pianoles mocht. Maar ik wilde niet. Ik ben zo muzikaal als een stoeptegel. Maar ik moest, want dat hoorde (omdat zij daar belang aan hechten).
Hoe ga je om met niks krijgen wat voor jou als persoon is bedoeld, maar enkel voor het plaatje wat je ouders van jou gemaakt hebben?
En er ook nog dankbaar voor moeten zijn ook?
Als je dat (begrijpelijkerwijs) niet kan opbrengen, dan ervaren zij het als stank voor dank. En wordt het etiket van 'verwend' opgeplakt.
En is je vraag hier of je het met hen eens moet zijn, of hun oordeel terecht is.
Klopt dat? Is dat je vraag?
Of heb je een andere vraag, om
(h)erkenning?
Of een andere behoefte?
woensdag 27 juli 2022 om 09:26
Ik geloof, weet eigenlijk wel zeker, dat zij handelen naar mij toe vanuit een denkwijze dat ze het goede doen, altijd, en daar hebben ze hun eigen goede redenen voor. En dat zijn niet redenen die ik zelf geloof als ik ze voor mijzelf zou 'gebruiken'. Het is een bepaalde manier van redeneren en relativeren die voor mijzelf totaal niet zou werken. Alsof we van andere planeten komen wat dat betreft.Rooss4.0 schreef: ↑25-07-2022 14:25Ik vind dit een lastige.
Ik ben er namelijk van overtuigd dat de ouders in dit topic het allemaal ontzettend goed bedoelen, ook de jouwe. En dat het voor hen als donderslag bij heldere hemel komt dat hun goede bedoelingen in twijfel getrokken worden.
Het is supergoed dat je je grenzen hebt aangegeven, blijf dat ook vooral doen maar wat ik me wel afvraag... kun jij hun goede bedoelingen erdoorheen zien/voelen? Of denk je dat ze een andere reden hebben om te doen wat ze doen?
Ze doen zoals ze zelf geleerd hebben en waar ze niet meer van af te brengen zijn. Dat willen ze ook niet omdat ze dat waarschijnlijk geeneens kunnen.
Dus ik zie hun goede bedoelingen. Want voor hun zijn ze echt. Dat helpt voor mij wel een beetje om dit in dit perspectief te zien. Maar het frustreert ook omdat ik weet dat ik hierdoor ook niet op begrip en erkenning hoef te rekenen (voor datgene wat nu speelt).
En in die fase zit ik nu. Als ik het goed wil hebben met hun dan zal ik ze moeten nemen en accepteren zoals ze zijn. En niet meer verwachten te krijgen dan ze kunnen geven. En dat is wel even slikken. Want ik heb ze 'rollen' toebedacht die ze niet kunnen waarmaken. Ik moet realistischer leren worden dus, zoiets..
woensdag 27 juli 2022 om 09:31
Een tijdje geleden heb ik via kobo het luisterboek van Els van Steijn geluisterd, vind je plek, de fontein. Sommige van de besproken thema’s hier, komen in het boek ook naar voren. Zelf heb ik er wel eea aan gehad (gaf rust), misschien hebben sommige van jullie er ook iets aan.
https://elsvansteijn.nl/
https://elsvansteijn.nl/
woensdag 27 juli 2022 om 12:04
Bedankt voor je antwoord.Boomvalkje schreef: ↑27-07-2022 09:26Dus ik zie hun goede bedoelingen. Want voor hun zijn ze echt. Dat helpt voor mij wel een beetje om dit in dit perspectief te zien.
Ik denk dat het klopt, zij zijn overtuigd van de goedheid van hun handelen. Het is als kind enorm frustrerend als die overtuigingen onwrikbaar blijven en jij in de pas moet lopen.
.
woensdag 27 juli 2022 om 15:03
Nee, to is geen kind meer. Maar je kunt je nog wel kind voelen in bepaalde situaties met je ouders. Vooral als ze veel weg hebben van To's ouders. Maar ik begrijp denk ik wel wat je zegt. Dat het bijvoorbeeld belangrijk is je niet als kind te blijven gedragen bij je ouders?viva-amber schreef: ↑27-07-2022 12:41To is geen nog wel hun kind, maar verder is zij geen kind meer.
woensdag 27 juli 2022 om 16:16
Het is maar net hoe je het lezen wil mevrouw Amber. Gelukkig vat degene voor wie ik het schreef op zoals ik het bedoelde.viva-amber schreef: ↑27-07-2022 12:41To is geen nog wel hun kind, maar verder is zij geen kind meer.
.
woensdag 27 juli 2022 om 16:19
En dat je het tevens niet accepteert dat je ouders je nog als kind behandelen. Daar mag je heel goed je grenzen in aangeven.Boomvalkje schreef: ↑27-07-2022 15:03Nee, to is geen kind meer. Maar je kunt je nog wel kind voelen in bepaalde situaties met je ouders. Vooral als ze veel weg hebben van To's ouders. Maar ik begrijp denk ik wel wat je zegt. Dat het bijvoorbeeld belangrijk is je niet als kind te blijven gedragen bij je ouders?
Ik heb een superrelatie met mijn moeder, altijd al gehad maar ook haar moet ik wel eens vertellen dat ze van mn nek moet. Er is namelijk een hardnekkig stukje in haar dat vindt dat zaken toch wel écht op haar manier moeten en ze vindt het lastig om zich bv niet te bemoeien met mijn opvoeding op bepaalde vlakken. (mijn kinderen zijn volwassen!!)
Het lijkt soms sterker dan haarzelf....
.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
