Relaties
alle pijlers
Bepalen wat je nou eigenlijk voelt en waar je goed aan doet.
maandag 23 september 2024 om 12:55
Goedemiddag allemaal..
Al enige weken loop ik rond met een enorme spaghetti aan gedachtes en gevoelens.
En ik kom er maar niet uit.. dacht, wellicht willen jullie met me mee denken.
Heb deze tekst inmiddels al 3 keer gewist en ben weer opnieuw begonnen omdat ik het zo moeilijk vind om onder woorden te krijgen waar ik nu eigenlijk écht mee zit. Ik krijg mijn hoofd er niet omheen..
Situatie:
Ik; Vrouw, 40 gepasseerd, lange relatie met man die wat ouder is samen samengesteld hamonieus gezin.
Puber kinderen die allemaal hun eigen pad gaan bewandelen, steeds meer van huis weg zijn.
Vriend en ik hebben zo onze dingen maar er zijn geen echte grote issues, hebben een fijne relatie, kunnen goed praten. Hij is gevoelig en meedenkend. Ik kan oprecht zeggen dat ik van hem hou. Verder hebben er ook geen grote veranderingen plaatsgevonden.
Maar nu.. sinds een paar weken, ben ik zo ontzettend onrustig.
Voel me ontevreden, vraag me af of ik niet iets anders wil in het leven. Of dit het nu is. Vraag me af of ik dit nog allemaal wel wil. Dit leven wat ik nu heb. Voel de drang naar vrijheid, naar dingen ontdekken, andere dingen, andere mensen.
Rationeel gezien vind ik mezelf een aansteller. Ik heb alles wat een mens zich kan wensen.
Nu ben ik altijd wel een beetje een onrustig mens geweest maar dat knagende gevoel wordt steeds erger en voor mijn gevoel sta ik nu echt op een kantelpunt.
Ik deel al mijn spinsels met mijn vriend, we kunnen er goed over praten, hij wil me 'laten' om zelf dingen op een rijtje te krijgen (met laten bedoel ik, niet opdringen, geen initiatief nemen tot seks, maar gewoon er voor me zijn en mij leidend laten zijn)
Alleen ik merk dat het z'n tol eist.
Hij kan me niet geruststellen en door zijn gevoelige aard wordt hij wordt onzeker, onrustig, verdrietig, kan niet slapen en loopt nachten te spoken, gaat bijv midden in de nacht wandelen.
Vervolgens voel ik me schuldig, wil ik hém geruststellen maar dat kan ik niet want ik weet niet wat en waarom ik de dingen voel zoals ik ze nu doe.
Is het de leeftijd? Is het maar een fase? Krijgt iedereen hier last van?
Ook ben ik naar een psycholoog geweest inmiddels, jammer genoeg was er geen klik maar twijfel nu om verder te zoeken... Vraag me af of iemand me uberhaubt wel kan helpen, als ik het al niet weet, hoe kan iemand anders dan zeggen wat ik moet doen, waar ik goed aan doe.
Zal zelf keuzes moeten gaan maken.
Ik laat het voor nu even hier bij, anders wordt het ratelen.
Hoop herkenning en inzicht te krijgen hier, alvast bedankt! Hoop niet dat het een te vaag en warrig verhaal is.
Al enige weken loop ik rond met een enorme spaghetti aan gedachtes en gevoelens.
En ik kom er maar niet uit.. dacht, wellicht willen jullie met me mee denken.
Heb deze tekst inmiddels al 3 keer gewist en ben weer opnieuw begonnen omdat ik het zo moeilijk vind om onder woorden te krijgen waar ik nu eigenlijk écht mee zit. Ik krijg mijn hoofd er niet omheen..
Situatie:
Ik; Vrouw, 40 gepasseerd, lange relatie met man die wat ouder is samen samengesteld hamonieus gezin.
Puber kinderen die allemaal hun eigen pad gaan bewandelen, steeds meer van huis weg zijn.
Vriend en ik hebben zo onze dingen maar er zijn geen echte grote issues, hebben een fijne relatie, kunnen goed praten. Hij is gevoelig en meedenkend. Ik kan oprecht zeggen dat ik van hem hou. Verder hebben er ook geen grote veranderingen plaatsgevonden.
Maar nu.. sinds een paar weken, ben ik zo ontzettend onrustig.
Voel me ontevreden, vraag me af of ik niet iets anders wil in het leven. Of dit het nu is. Vraag me af of ik dit nog allemaal wel wil. Dit leven wat ik nu heb. Voel de drang naar vrijheid, naar dingen ontdekken, andere dingen, andere mensen.
Rationeel gezien vind ik mezelf een aansteller. Ik heb alles wat een mens zich kan wensen.
Nu ben ik altijd wel een beetje een onrustig mens geweest maar dat knagende gevoel wordt steeds erger en voor mijn gevoel sta ik nu echt op een kantelpunt.
Ik deel al mijn spinsels met mijn vriend, we kunnen er goed over praten, hij wil me 'laten' om zelf dingen op een rijtje te krijgen (met laten bedoel ik, niet opdringen, geen initiatief nemen tot seks, maar gewoon er voor me zijn en mij leidend laten zijn)
Alleen ik merk dat het z'n tol eist.
Hij kan me niet geruststellen en door zijn gevoelige aard wordt hij wordt onzeker, onrustig, verdrietig, kan niet slapen en loopt nachten te spoken, gaat bijv midden in de nacht wandelen.
Vervolgens voel ik me schuldig, wil ik hém geruststellen maar dat kan ik niet want ik weet niet wat en waarom ik de dingen voel zoals ik ze nu doe.
Is het de leeftijd? Is het maar een fase? Krijgt iedereen hier last van?
Ook ben ik naar een psycholoog geweest inmiddels, jammer genoeg was er geen klik maar twijfel nu om verder te zoeken... Vraag me af of iemand me uberhaubt wel kan helpen, als ik het al niet weet, hoe kan iemand anders dan zeggen wat ik moet doen, waar ik goed aan doe.
Zal zelf keuzes moeten gaan maken.
Ik laat het voor nu even hier bij, anders wordt het ratelen.
Hoop herkenning en inzicht te krijgen hier, alvast bedankt! Hoop niet dat het een te vaag en warrig verhaal is.
maandag 23 september 2024 om 17:05
Ruim 10 jaar.
Gevoel voor vriend is niet kwijt. Ben eerder mezelf een beetje kwijt. Maar heb het gevoel, mede door dit topic, de benodigde puzzelstukjes gevonden te hebben, nu moeten we de puzzel gaan leggen en dan gaan we kijken wat we zien
maandag 23 september 2024 om 17:11
Ik herinnerde me een aantal eerdere topics waarin een vrouw van jouw leeftijd de seksuele interesse voor haar oudere partner kwijt was. Dacht dat dit misschien net zo'n situatie was. Maar gelukkig is dat bij jou dus niet zo.MeeKlets23 schreef: ↑23-09-2024 17:05Ruim 10 jaar.
Gevoel voor vriend is niet kwijt. Ben eerder mezelf een beetje kwijt. Maar heb het gevoel, mede door dit topic, de benodigde puzzelstukjes gevonden te hebben, nu moeten we de puzzel gaan leggen en dan gaan we kijken wat we zien
maandag 23 september 2024 om 17:18
Nou mijn nest is leeg, maar als ze er weer even zijn is het continue "waar is mama?", en dat is lief en fijn. Maar ook weleens beklemmendMeeKlets23 schreef: ↑23-09-2024 15:48Haha! Ons nest is inderdaad nog vol
Zitten volop in de pubers/jongvolwassenen die studeren, werken, stappen, verkeringen mee naar huis nemen, wel/niet thuis eten enz enz.
Ook zoiets; ik heb mijn locatie delen uitgezet van mijn telefoon. Het gecheck maakte me zo benauwd..
Als je niet weet waar ik ben (is nogal sterk aangezien ik altijd meld als ik wegga, met wie en waarheen ''Ben werken, ben naar de stad, ben boodschappen doen, ben sporten, enz'' en als je me toch nodig hebt kun je bellen en/of appen.
Nu vroeg mijn middelste pas of ik het weer aan wilde zetten.
Ik heb eromheen gepraat, want naast dat mijn telefoonaccu mega snel leeg gaat, vind ik het gewoon niet fijn om getrackt te worden.
maandag 23 september 2024 om 17:38
maandag 23 september 2024 om 17:40
Oh, kan me helemaal indenken.Lila-Linda schreef: ↑23-09-2024 17:18Nou mijn nest is leeg, maar als ze er weer even zijn is het continue "waar is mama?", en dat is lief en fijn. Maar ook weleens beklemmend
Wat ik altijd frappant vind is, wat vaker voorkomt:
Ben ik heel de dag thuis; niemand vraagt me iets.
Ben ik een dagje van huis voor mezelf iets doen; elk uur app/bel/whatever.
maandag 23 september 2024 om 17:42
Ik deel mijn locatie wel eens met 'kind' wanneer ik helemaal in mijn eentje er op uit trek, geeft me een veilig gevoel.
Maar waarom willen partner en kinderen constant weten waar jij bent?
Verder had ik dezelfde gedachte als iemand anders hier. Je kan toch in je eentje of met je partner nieuwe dingen doen en nieuwe mensen leren kennen? Waar heb je het precies over? Wat had je in gedachten?
Ga eens een weekje alleen op vakantie? Neem samen en/of alleen een nieuwe hobby op?
Ik heb dat gevoel nooit gehad maar ik onderneem dan ook vaak nieuwe dingen waarbij ik steeds nieuwe mensen meer kennen. Ik verhuis zelfs wanneer ik daar behoefte aan heb naar een heel nieuwe omgeving, verander van job...
Mss voel jij je vastgeroest?
Maar waarom willen partner en kinderen constant weten waar jij bent?
Verder had ik dezelfde gedachte als iemand anders hier. Je kan toch in je eentje of met je partner nieuwe dingen doen en nieuwe mensen leren kennen? Waar heb je het precies over? Wat had je in gedachten?
Ga eens een weekje alleen op vakantie? Neem samen en/of alleen een nieuwe hobby op?
Ik heb dat gevoel nooit gehad maar ik onderneem dan ook vaak nieuwe dingen waarbij ik steeds nieuwe mensen meer kennen. Ik verhuis zelfs wanneer ik daar behoefte aan heb naar een heel nieuwe omgeving, verander van job...
Mss voel jij je vastgeroest?
maandag 23 september 2024 om 17:47
Ik denk dat je nu aan het begin staat om eindelijk toe te geven aan het gevoel dat je meer ruimte wilt. Logisch de kinderen gaan hun eigen leven leiden. Wat iemand eerder zei: altijd moeder van.., partner van.. enz. Je faciliteert dat het op rolletjes loopt en iedereen weet waar je wanneer bent.Youk79 schreef: ↑23-09-2024 16:51Ja dat dacht ik al. Volgens mij is dat ook je probleem. Ergens denk jij dat meer tijd voor jezelf niet mag of slecht is. Daarom maak je het ook zo groot en beladen.
Maar het is heel normaal om (meer) afstand van je gezin te willen. Betekent niet dat je ze gaat verlaten ofzo. Maar ik denk dat het beter is, voor jou en voor hen, als je er duidelijk over bent
Voor, door werk kreeg ik de kans om vaker trainingen te geven in het buitenland, mijn eerste reactie dat kan niet, want gezin enz.
Ja gezegd, vaak genoeg wilde ik op Schiphol het liefst rechtsomkeer maken uit schuld gevoel.
Nu terugkijkend kan ik zeggen het heeft de relatie met mijn man goed gedaan, hij moest wel thuis de zaak runnen, blij als ik er weer was.
Mijn kinderen zijn nu trots op mij, ben hun voorbeeld als moeder: volg ook je eigen passie, leven. Het hoeft geen probleem te zijn.
je kunt met kleine stappen beginnen, een cursus tekenen in een klooster, wadlopen, een retreat in Spanje, noem maar op.
Dan ben je niet in je uppie, heb je contact en verrassend hoe jij ineens naar jezelf en het thuisfront kijkt en die waardeert.
Beetje tip van oma, welgemeend
Alles sal reg kom
maandag 23 september 2024 om 17:50
Dat doe ik nu inderdaad ook. Als ik een heel eind moet rijden ofzo dan deel ik indien nodig mijn locatie via whatsappAttraverso schreef: ↑23-09-2024 17:42Ik deel mijn locatie wel eens met 'kind' wanneer ik helemaal in mijn eentje er op uit trek, geeft me een veilig gevoel.
Maar waarom willen partner en kinderen constant weten waar jij bent?
Verder had ik dezelfde gedachte als iemand anders hier. Je kan toch in je eentje of met je partner nieuwe dingen doen en nieuwe mensen leren kennen? Waar heb je het precies over? Wat had je in gedachten?
Ga eens een weekje alleen op vakantie? Neem samen en/of alleen een nieuwe hobby op?
Ik heb dat gevoel nooit gehad maar ik onderneem dan ook vaak nieuwe dingen waarbij ik steeds nieuwe mensen meer kennen. Ik verhuis zelfs wanneer ik daar behoefte aan heb naar een heel nieuwe omgeving, verander van job...
Mss voel jij je vastgeroest?
En geen idee... is zo gegroeid in de loop van de jaren; je locatie altijd delen. Werd gezien als een soort normaal..? Tot een paar weken terug, dat ik onwijs onrustig werd, wat wil ik, wie ben ik, is dit het nou, ik wil meer voor mezelf...enz enz (midlife begrijp ik nu) en tijdens gesprekken met vrienden/vriendinnen erachter kwam dat zij hun locatie niet deelden... Want idd; waarom?
Dat zette mij toen aan het denken.
Je locatie delen, dat iedereen maar altijd weet waar je bent, dat is helemaal niet perse normaal/of de norm.
Kan je juist een erg beklemmend gevoel geven..
maandag 23 september 2024 om 17:52
Sharing* schreef: ↑23-09-2024 17:47Ik denk dat je nu aan het begin staat om eindelijk toe te geven aan het gevoel dat je meer ruimte wilt. Logisch de kinderen gaan hun eigen leven leiden. Wat iemand eerder zei: altijd moeder van.., partner van.. enz. Je faciliteert dat het op rolletjes loopt en iedereen weet waar je wanneer bent.
Voor, door werk kreeg ik de kans om vaker trainingen te geven in het buitenland, mijn eerste reactie dat kan niet, want gezin enz.
Ja gezegd, vaak genoeg wilde ik op Schiphol het liefst rechtsomkeer maken uit schuld gevoel.
Nu terugkijkend kan ik zeggen het heeft de relatie met mijn man goed gedaan, hij moest wel thuis de zaak runnen, blij als ik er weer was.
Mijn kinderen zijn nu trots op mij, ben hun voorbeeld als moeder: volg ook je eigen passie, leven. Het hoeft geen probleem te zijn.
je kunt met kleine stappen beginnen, een cursus tekenen in een klooster, wadlopen, een retreat in Spanje, noem maar op.
Dan ben je niet in je uppie, heb je contact en verrassend hoe jij ineens naar jezelf en het thuisfront kijkt en die waardeert.
Beetje tip van oma, welgemeend
Wat lief, dankjewel.
We gaan een nieuwe fase in, en dat hoeft niet per definitie verkeerd te zijn
zo voelt het nu.. Bedankt voor je reactie
maandag 23 september 2024 om 17:54
Je bent 'misbaar'. Je bent minder 'nodig'. Dat kan als een gemis voelen. Maar zelf ben je nu bijna op de helft van je leven en dan rijst de vraag, wat heb ik tot nu toe gedaan, ervaren, meegemaakt? Wat heb ik gelaten? En waarom? Je staat op een kruispunt met verschillende wegen, kies je voor bekend en veilig? Kies je juist voor nieuw en onbekend? Maar je kunt ook rechtdoor lopen en die beslissing nog uitstellen door eens goed na te denken wat je mist in je leven. Word je meer of wel tevreden als je dit of dat zou gaan doen? Soms is ander werk of een studie of een hobby al genoeg om je kijk op het leven totaal te veranderen. Je leven is nu goed maar een beetje gezapig. Wat wil jij als persoon Meeklets23 nou eigenlijk? Hoog en meeslepend leven? Elke dag actie en spanning? Gewaardeerd worden en het gevoel hebben nuttig te zijn en gezien worden? Maak je je onrust niet veel groter dan het eigenlijk is? Word je nog wel blij van kleine dingen of zie je die nu niet meer? En je partner, hou je van hem of hou je van de relatie?MeeKlets23 schreef: ↑23-09-2024 17:40Oh, kan me helemaal indenken.
Wat ik altijd frappant vind is, wat vaker voorkomt:
Ben ik heel de dag thuis; niemand vraagt me iets.
Ben ik een dagje van huis voor mezelf iets doen; elk uur app/bel/whatever.
sweetfirefly wijzigde dit bericht op 23-09-2024 22:43
0.15% gewijzigd
Vanaf eind juli worden er weer egeltjes geboren, zorg voor een schuilplekje in je tuin, en een klein en laag bakje water. Nooit melk. Dank je wel.
maal 1000 ofzo
maandag 23 september 2024 om 18:11
Tuurlijk is dit gewoonweg infantiel en lachwekkend advies, goed dat je het zelf ook zo opvat!
maandag 23 september 2024 om 18:19
Ook dit kun je (van tevoren) aangeven bij de kids: ik ben ff wat voor mezelf doen. Als er echt iets is mag je altijd bellen, maar voor kleinere dingen gewoon ff wachten. Of bij vader terecht natuurlijkMeeKlets23 schreef: ↑23-09-2024 17:40Oh, kan me helemaal indenken.
Wat ik altijd frappant vind is, wat vaker voorkomt:
Ben ik heel de dag thuis; niemand vraagt me iets.
Ben ik een dagje van huis voor mezelf iets doen; elk uur app/bel/whatever.
Het is zoals het is
maandag 23 september 2024 om 18:21
Denk ineens aan een vriendin, die ging een cursus fotografie doen, naast werk en gezin. Werd helemaal enthousiast van bomen, vooral oude eiken, beuken, lindes in haar omgeving. Nu vijf jaar later samen met man op zoek in België en Frankrijk naar oude bomen en hun geschiedenis.MeeKlets23 schreef: ↑23-09-2024 17:52
Wat lief, dankjewel.
We gaan een nieuwe fase in, en dat hoeft niet per definitie verkeerd te zijn
Kortom focus je op wat jij nu wilt, vogel het uit, ga ervoor en laat je niet tegenhouden!
Alles sal reg kom
dinsdag 24 september 2024 om 04:47
Als mijn vrouw een dag of weekend voor zichzelf weg is betekent dat hier vanzelf: uitsluitend contact in noodgevallen. Hoe lief het ook is dat ze je niet willen laten gaan, toch maar doenMeeKlets23 schreef: ↑23-09-2024 17:40Oh, kan me helemaal indenken.
Wat ik altijd frappant vind is, wat vaker voorkomt:
Ben ik heel de dag thuis; niemand vraagt me iets.
Ben ik een dagje van huis voor mezelf iets doen; elk uur app/bel/whatever.
Gecultiveerd slachtofferschap is óók een identiteit.
dinsdag 24 september 2024 om 07:43
volgens mij gaat het niet zozeer om een dag weg, dat is vrij duidelijk. Maar dat TO nog geen boek kan lezen, of uurtje inde tuin kan werken, zonder gestoord te worden
dinsdag 24 september 2024 om 11:20
Fijne en goede vragen Sweet. DankjewelSweetFirefly schreef: ↑23-09-2024 17:54Je bent 'misbaar'. Je bent minder 'nodig'. Dat kan als een gemis voelen. Maar zelf ben je nu bijna op de helft van je leven en dan rijst de vraag, wat heb ik tot nu toe gedaan, ervaren, meegemaakt? Wat heb ik gelaten? En waarom? Je staat op een kruispunt met verschillende wegen, kies je voor bekend en veilig? Kies je juist voor nieuw en onbekend? Maar je kunt ook rechtdoor lopen en die beslissing nog uitstellen door eens goed na te denken wat je mist in je leven. Word je meer of wel tevreden als je dit of dat zou gaan doen? Soms is ander werk of een studie of een hobby al genoeg om je kijk op het leven totaal te veranderen. Je leven is nu goed maar een beetje gezapig. Wat wil jij als persoon Meeklets23 nou eigenlijk? Hoog en meeslepend leven? Elke dag actie en spanning? Gewaardeerd worden en het gevoel hebben nuttig te zijn en gezien worden? Maak je je onrust niet veel groter dan het eigenlijk is? Word je nog wel blij van kleine dingen of zie je die nu niet meer? En je partner, hou je van hem of hou je van de relatie?
Heb/ben inderdaad wat kleine veranderingen aan het doorvoeren.
Ben een nieuwe hobby gestart, ga wat dingen zelf, in mijn eentje ondernemen, met vriend ga ik kijken wat voor iets leuks we volgende zomer kunnen plannen, heb mn kinderen op de hoogte gesteld dat ik een stapje terug doe in beschikbaarheid omdat ik vertrouwen erin heb dat ze zaken zelf kunnen regelen/doen..
Zoetjes aan en goed na blijven denken... dat is nu het plan
dinsdag 24 september 2024 om 11:21
InfantielGeweldigWeer schreef: ↑23-09-2024 18:11Tuurlijk is dit gewoonweg infantiel en lachwekkend advies, goed dat je het zelf ook zo opvat!
Klopt, leg het ook naast me neer
dinsdag 24 september 2024 om 11:23
Eens. Dat deed ik al maar alsnog bellen of appen ze dan voor onzinnige dingen die ze zelf kunnen doen/bedenken of vinden.
Maar ik ga er wat strakker inzitten
dinsdag 24 september 2024 om 11:24
Dankjewel voor je reactie!Sharing* schreef: ↑23-09-2024 18:21Denk ineens aan een vriendin, die ging een cursus fotografie doen, naast werk en gezin. Werd helemaal enthousiast van bomen, vooral oude eiken, beuken, lindes in haar omgeving. Nu vijf jaar later samen met man op zoek in België en Frankrijk naar oude bomen en hun geschiedenis.
Kortom focus je op wat jij nu wilt, vogel het uit, ga ervoor en laat je niet tegenhouden!
dinsdag 24 september 2024 om 12:47
“Ben ik een dagje van huis” gaat volgens mij om een dagje van huis.Lila-Linda schreef: ↑24-09-2024 07:43volgens mij gaat het niet zozeer om een dag weg, dat is vrij duidelijk. Maar dat TO nog geen boek kan lezen, of uurtje inde tuin kan werken, zonder gestoord te worden
Gecultiveerd slachtofferschap is óók een identiteit.
dinsdag 24 september 2024 om 13:31
Heel goed. Het hoeft niet ad hoc. Juist het feit dat je je bewust bent dat er in jou een proces aan de gang is, en dat je jezelf de tijd gunt om uit te vinden wat dat zou kunnen zijn en hoe je het enigszins in banen kunt sturen, is heel fijn. Veel succes!MeeKlets23 schreef: ↑24-09-2024 11:20Fijne en goede vragen Sweet. Dankjewel
Heb/ben inderdaad wat kleine veranderingen aan het doorvoeren.
Ben een nieuwe hobby gestart, ga wat dingen zelf, in mijn eentje ondernemen, met vriend ga ik kijken wat voor iets leuks we volgende zomer kunnen plannen, heb mn kinderen op de hoogte gesteld dat ik een stapje terug doe in beschikbaarheid omdat ik vertrouwen erin heb dat ze zaken zelf kunnen regelen/doen..
Zoetjes aan en goed na blijven denken... dat is nu het plan
Vanaf eind juli worden er weer egeltjes geboren, zorg voor een schuilplekje in je tuin, en een klein en laag bakje water. Nooit melk. Dank je wel.
dinsdag 24 september 2024 om 13:38
Het is oké dat het zijn tol eist. Je hoeft hem niet gerust te stellen. Jouw onrust en zijn onrust mogen er ook gewoon even zijn, dat heeft niet per se desastreuze gevolgen.MeeKlets23 schreef: ↑23-09-2024 12:55Alleen ik merk dat het z'n tol eist.
Hij kan me niet geruststellen en door zijn gevoelige aard wordt hij wordt onzeker, onrustig, verdrietig, kan niet slapen en loopt nachten te spoken, gaat bijv midden in de nacht wandelen.
Vervolgens voel ik me schuldig, wil ik hém geruststellen maar dat kan ik niet want ik weet niet wat en waarom ik de dingen voel zoals ik ze nu doe.
Is het de leeftijd? Is het maar een fase? Krijgt iedereen hier last van?
Ga uitzoeken hoe je die onrust gehoor kunt geven. Niet door te scheiden of te verhuizen of een open relatie te beginnen oid (want het klinkt alsof de kern van je leven goed zit). Maar door risico's te nemen op andere vlakken: Andere baan, verre reis, nieuwe hobby. Ga bungee jumpen, ga challenges aan, naar controversiele culturele voorstellingen die je zintuigen op scherp zetten.
Die onrust kan je heel veel brengen, maar je moet het wel zo channelen dat het niet verwoestend is voor dat wat je lief hebt.
Succes
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
