Relaties
alle pijlers
Bepalen wat je nou eigenlijk voelt en waar je goed aan doet.
maandag 23 september 2024 om 12:55
Goedemiddag allemaal..
Al enige weken loop ik rond met een enorme spaghetti aan gedachtes en gevoelens.
En ik kom er maar niet uit.. dacht, wellicht willen jullie met me mee denken.
Heb deze tekst inmiddels al 3 keer gewist en ben weer opnieuw begonnen omdat ik het zo moeilijk vind om onder woorden te krijgen waar ik nu eigenlijk écht mee zit. Ik krijg mijn hoofd er niet omheen..
Situatie:
Ik; Vrouw, 40 gepasseerd, lange relatie met man die wat ouder is samen samengesteld hamonieus gezin.
Puber kinderen die allemaal hun eigen pad gaan bewandelen, steeds meer van huis weg zijn.
Vriend en ik hebben zo onze dingen maar er zijn geen echte grote issues, hebben een fijne relatie, kunnen goed praten. Hij is gevoelig en meedenkend. Ik kan oprecht zeggen dat ik van hem hou. Verder hebben er ook geen grote veranderingen plaatsgevonden.
Maar nu.. sinds een paar weken, ben ik zo ontzettend onrustig.
Voel me ontevreden, vraag me af of ik niet iets anders wil in het leven. Of dit het nu is. Vraag me af of ik dit nog allemaal wel wil. Dit leven wat ik nu heb. Voel de drang naar vrijheid, naar dingen ontdekken, andere dingen, andere mensen.
Rationeel gezien vind ik mezelf een aansteller. Ik heb alles wat een mens zich kan wensen.
Nu ben ik altijd wel een beetje een onrustig mens geweest maar dat knagende gevoel wordt steeds erger en voor mijn gevoel sta ik nu echt op een kantelpunt.
Ik deel al mijn spinsels met mijn vriend, we kunnen er goed over praten, hij wil me 'laten' om zelf dingen op een rijtje te krijgen (met laten bedoel ik, niet opdringen, geen initiatief nemen tot seks, maar gewoon er voor me zijn en mij leidend laten zijn)
Alleen ik merk dat het z'n tol eist.
Hij kan me niet geruststellen en door zijn gevoelige aard wordt hij wordt onzeker, onrustig, verdrietig, kan niet slapen en loopt nachten te spoken, gaat bijv midden in de nacht wandelen.
Vervolgens voel ik me schuldig, wil ik hém geruststellen maar dat kan ik niet want ik weet niet wat en waarom ik de dingen voel zoals ik ze nu doe.
Is het de leeftijd? Is het maar een fase? Krijgt iedereen hier last van?
Ook ben ik naar een psycholoog geweest inmiddels, jammer genoeg was er geen klik maar twijfel nu om verder te zoeken... Vraag me af of iemand me uberhaubt wel kan helpen, als ik het al niet weet, hoe kan iemand anders dan zeggen wat ik moet doen, waar ik goed aan doe.
Zal zelf keuzes moeten gaan maken.
Ik laat het voor nu even hier bij, anders wordt het ratelen.
Hoop herkenning en inzicht te krijgen hier, alvast bedankt! Hoop niet dat het een te vaag en warrig verhaal is.
Al enige weken loop ik rond met een enorme spaghetti aan gedachtes en gevoelens.
En ik kom er maar niet uit.. dacht, wellicht willen jullie met me mee denken.
Heb deze tekst inmiddels al 3 keer gewist en ben weer opnieuw begonnen omdat ik het zo moeilijk vind om onder woorden te krijgen waar ik nu eigenlijk écht mee zit. Ik krijg mijn hoofd er niet omheen..
Situatie:
Ik; Vrouw, 40 gepasseerd, lange relatie met man die wat ouder is samen samengesteld hamonieus gezin.
Puber kinderen die allemaal hun eigen pad gaan bewandelen, steeds meer van huis weg zijn.
Vriend en ik hebben zo onze dingen maar er zijn geen echte grote issues, hebben een fijne relatie, kunnen goed praten. Hij is gevoelig en meedenkend. Ik kan oprecht zeggen dat ik van hem hou. Verder hebben er ook geen grote veranderingen plaatsgevonden.
Maar nu.. sinds een paar weken, ben ik zo ontzettend onrustig.
Voel me ontevreden, vraag me af of ik niet iets anders wil in het leven. Of dit het nu is. Vraag me af of ik dit nog allemaal wel wil. Dit leven wat ik nu heb. Voel de drang naar vrijheid, naar dingen ontdekken, andere dingen, andere mensen.
Rationeel gezien vind ik mezelf een aansteller. Ik heb alles wat een mens zich kan wensen.
Nu ben ik altijd wel een beetje een onrustig mens geweest maar dat knagende gevoel wordt steeds erger en voor mijn gevoel sta ik nu echt op een kantelpunt.
Ik deel al mijn spinsels met mijn vriend, we kunnen er goed over praten, hij wil me 'laten' om zelf dingen op een rijtje te krijgen (met laten bedoel ik, niet opdringen, geen initiatief nemen tot seks, maar gewoon er voor me zijn en mij leidend laten zijn)
Alleen ik merk dat het z'n tol eist.
Hij kan me niet geruststellen en door zijn gevoelige aard wordt hij wordt onzeker, onrustig, verdrietig, kan niet slapen en loopt nachten te spoken, gaat bijv midden in de nacht wandelen.
Vervolgens voel ik me schuldig, wil ik hém geruststellen maar dat kan ik niet want ik weet niet wat en waarom ik de dingen voel zoals ik ze nu doe.
Is het de leeftijd? Is het maar een fase? Krijgt iedereen hier last van?
Ook ben ik naar een psycholoog geweest inmiddels, jammer genoeg was er geen klik maar twijfel nu om verder te zoeken... Vraag me af of iemand me uberhaubt wel kan helpen, als ik het al niet weet, hoe kan iemand anders dan zeggen wat ik moet doen, waar ik goed aan doe.
Zal zelf keuzes moeten gaan maken.
Ik laat het voor nu even hier bij, anders wordt het ratelen.
Hoop herkenning en inzicht te krijgen hier, alvast bedankt! Hoop niet dat het een te vaag en warrig verhaal is.
maandag 23 september 2024 om 14:01
Denk ook dat het kan helpen. Leuk ook om mee bezig te zijn!MeeKlets23 schreef: ↑23-09-2024 13:55Uhm, ja. Daar heb je een punt.
Toevallig zijn we nu beide aan het bekijken wat we naast onze gezamelijke dingen en hobby's nog willen gaan doen (studie/sport)
Denk wel dat dat helpend gaat zijn
maandag 23 september 2024 om 14:01
Je bent natuurlijk jaren lang; partner van, moeder van, collega van, dochter van, vriendin van, ...... van geweest.
En nu komt de vraag bij je op "wie ben ik nu eigenlijk"
Tijd om jezelf een prioriteit te maken. Keuzes te maken waar jij echt blij van wordt. Een identiteit te zoeken bij je gezin, werk etc. Dit hoeft allemaal niet zo heftig te zijn, en super egoïstisch.
Leer jezelf beter kennen, geniet daar van. En neem de tijd.
Je basis is, zo te lezen goed, nu mag jij ook je vleugels wat meer gaan uitslaan.
Geniet!
En nu komt de vraag bij je op "wie ben ik nu eigenlijk"
Tijd om jezelf een prioriteit te maken. Keuzes te maken waar jij echt blij van wordt. Een identiteit te zoeken bij je gezin, werk etc. Dit hoeft allemaal niet zo heftig te zijn, en super egoïstisch.
Leer jezelf beter kennen, geniet daar van. En neem de tijd.
Je basis is, zo te lezen goed, nu mag jij ook je vleugels wat meer gaan uitslaan.
Geniet!
maandag 23 september 2024 om 14:03
Ik herken het eigenlijk deels ook wel maar dan om een andere manier. Bij mij ligt het aan mijn hormonen (pmdd) en wil ik 2 weken per maand weg van mijn partner, alleen zijn, heb ik enorme drang naar vrijheid en geen libido. Ik ben eind 20. Hoe wij hier mee omgaan is door mijzelf regelmatig die vrijheid te geven. De drang is er daarna weer een tijdje af. En ik kan dan genieten van de weken waarop het goed gaat zonder mij schuldig te voelen. Zo ben ik afgelopen zomer een paar weken alleen op vakantie gegaan, en heb ik de vrijheid om dat te herhalen. Daarnaast ga ik af en toe een weekendje alleen weg.
maandag 23 september 2024 om 14:03
maandag 23 september 2024 om 14:05
Schoot vol van je bericht, dankjewel..WaterGirl schreef: ↑23-09-2024 14:01Je bent natuurlijk jaren lang; partner van, moeder van, collega van, dochter van, vriendin van, ...... van geweest.
En nu komt de vraag bij je op "wie ben ik nu eigenlijk"
Tijd om jezelf een prioriteit te maken. Keuzes te maken waar jij echt blij van wordt. Een identiteit te zoeken bij je gezin, werk etc. Dit hoeft allemaal niet zo heftig te zijn, en super egoïstisch.
Leer jezelf beter kennen, geniet daar van. En neem de tijd.
Je basis is, zo te lezen goed, nu mag jij ook je vleugels wat meer gaan uitslaan.
Geniet!
Je slaat denk ik de spijker op z'n kop, je raakt in ieder geval een gevoelige snaar
maandag 23 september 2024 om 14:07
Dankjewel voor je reactie!Droogbloem schreef: ↑23-09-2024 14:03Ik herken het eigenlijk deels ook wel maar dan om een andere manier. Bij mij ligt het aan mijn hormonen (pmdd) en wil ik 2 weken per maand weg van mijn partner, alleen zijn, heb ik enorme drang naar vrijheid en geen libido. Ik ben eind 20. Hoe wij hier mee omgaan is door mijzelf regelmatig die vrijheid te geven. De drang is er daarna weer een tijdje af. En ik kan dan genieten van de weken waarop het goed gaat zonder mij schuldig te voelen. Zo ben ik afgelopen zomer een paar weken alleen op vakantie gegaan, en heb ik de vrijheid om dat te herhalen. Daarnaast ga ik af en toe een weekendje alleen weg.
Eind 20... dat vind ik best heftig om te lezen, zo jong!
Fijn dat jullie een manier hebben gevonden samen
maandag 23 september 2024 om 14:07
Zorgen dat niemand er achter komt.
maandag 23 september 2024 om 14:26
maandag 23 september 2024 om 14:33
De overgang duurt gemiddeld 10 jaar, niet meer menstrueren is iets van de laatste fase, daarvoor is er al 10 jaar van alles aan de hand.
Maar jij, TO geeft aan dat je dit altijd al heeft gehad, dus weer meteen op de hormonen van een vrouw te gooien lijkt me niet echt nodig.
Ga op zoek naar iemand om mee te praten en hou je cyclus in de gaten, heb je bijvoorbeeld alleen of meer last van zulke gevoelens in bepaalde periode van die cyclus?
anoniem_672bb4a395dd7 wijzigde dit bericht op 23-09-2024 15:23
60.60% gewijzigd
maandag 23 september 2024 om 14:58
wat ik bij vriendinnen veel zie, is VOOR de overgang, er een periode komt, van WTF, waar ben ik eigenlijk???? Je dagelijkse zorg voor alles en iedereen valt weg, en je oestrogeen wordt minder, dus je wordt ook wat minder lief.
Dus zo van je 40-45e. Dan zijn er ook wat minnaars, eerste echte zwaardere gesprekken met echtgenoot. Verbroken relaties etc.
En dan begint die overgang er in te kicken en ga je weer een nieuwe fase in. Die overgangsfase wordt (gelukkig!) steeds meer besproken, maar die fase van de vrouwen van begin 40, is er eentje, die ik overal zie. Maar nergens beschreven zie.
Van mannen wel, gekscherend over dure auto's en 'goedkope' minnaressen. Maar hoe vrouwen daar doorheen gaan. Lijkt alsof het testosteron in die jaren enorm piekt???
Dus zo van je 40-45e. Dan zijn er ook wat minnaars, eerste echte zwaardere gesprekken met echtgenoot. Verbroken relaties etc.
En dan begint die overgang er in te kicken en ga je weer een nieuwe fase in. Die overgangsfase wordt (gelukkig!) steeds meer besproken, maar die fase van de vrouwen van begin 40, is er eentje, die ik overal zie. Maar nergens beschreven zie.
Van mannen wel, gekscherend over dure auto's en 'goedkope' minnaressen. Maar hoe vrouwen daar doorheen gaan. Lijkt alsof het testosteron in die jaren enorm piekt???
maandag 23 september 2024 om 15:07
Wat Lila-Linda beschrijft zo ervaar ik het ook. Ik werd 40 en toen begon het.
Heb geen partner of gezin dus heb de ruimte ook, maar het is wel een achtbaan. Denk dat het een periode van transformatie is, plus het besef dat sommige dingen voorbij zijn en dat je niet het eeuwige leven hebt, geeft een gevoel van urgentie.
Hormonen veranderen ook in je laatste vruchtbare jaren dat merk ik ook.
De vrouwen om me heen herkennen het gelukkig en sturen toepasselijke memes, scheelt wel als je er soms om kan lachen.
Heb geen partner of gezin dus heb de ruimte ook, maar het is wel een achtbaan. Denk dat het een periode van transformatie is, plus het besef dat sommige dingen voorbij zijn en dat je niet het eeuwige leven hebt, geeft een gevoel van urgentie.
Hormonen veranderen ook in je laatste vruchtbare jaren dat merk ik ook.
De vrouwen om me heen herkennen het gelukkig en sturen toepasselijke memes, scheelt wel als je er soms om kan lachen.
maandag 23 september 2024 om 15:10
Wat mij opvalt is dat je het heel erg op je relatie lijkt te richten maar dat nergens uit blijkt waarom.
Heb je (al zou je het nooit doen) wel de behoefte voor iets/seks buiten je relatie? Of voel je meer algemene onrust en leek het het meest logisch om die op je relatie te projecteren?
Heb je (al zou je het nooit doen) wel de behoefte voor iets/seks buiten je relatie? Of voel je meer algemene onrust en leek het het meest logisch om die op je relatie te projecteren?
Het is zoals het is
maandag 23 september 2024 om 15:11
Volgens de OP wel, ze wil andere mensen doen.Youk79 schreef: ↑23-09-2024 15:10Wat mij opvalt is dat je het heel erg op je relatie lijkt te richten maar dat nergens uit blijkt waarom.
Heb je (al zou je het nooit doen) wel de behoefte voor iets/seks buiten je relatie? Of voel je meer algemene onrust en leek het het meest logisch om die op je relatie te projecteren?
maandag 23 september 2024 om 15:17
Zo lijkt het er wel te staan... maar dat is niet zozeer zoals ik het bedoel.
Op sommige gebieden zou ik (nu, maar is dat mijn Midlife-brein wat dat denkt) wel willen gaan ontdekken.
Gelukkig kan ik ook dit goed bespreken met vriend. En voor de duidelijkheid; vreemdgaan is voor mij géén optie.
maandag 23 september 2024 om 15:20
Als je echt zou voelen dat het vooral seksueel gedreven spanning is waar je naar verlangt, dan zou ik dat met je vriend samen opzoeken. Jullie lijken open te communiceren en misschien is er dan heel wat mogelijk. Als je dicht bij elkaar blijft hierin en goed communiceert, dan kan het misschien jouw onrust weg nemen zonder dat de relatie er aan onderdoor gaat.
Luister eventueel ook naar de podcast 'nieuwe monogamie' van relatietherapeut Qruun Schram
maandag 23 september 2024 om 15:21
Denk dat het algemene onrust is. Dingen ontdekken dat bedoel ik niet (alleen) op seksueel gebied (fijn dat vriend hier ook goed over kan praten)Youk79 schreef: ↑23-09-2024 15:10Wat mij opvalt is dat je het heel erg op je relatie lijkt te richten maar dat nergens uit blijkt waarom.
Heb je (al zou je het nooit doen) wel de behoefte voor iets/seks buiten je relatie? Of voel je meer algemene onrust en leek het het meest logisch om die op je relatie te projecteren?
Hoe meer ik lees over die midlife crisis over vrouwen, hoe meer ik herken. Alles eigenlijk wel.
Stom dat ik daar niet eerder aan gedacht heb.
maandag 23 september 2024 om 15:24
Yup dat herken ik ook. Enorm frustrerend als je huisarts je dan wil doorsturen naar een therapeute van begin 30. Dan denk ik toch: wat weet zo’n meisje daar nou van.bijtie schreef: ↑23-09-2024 15:07Wat Lila-Linda beschrijft zo ervaar ik het ook. Ik werd 40 en toen begon het.
Heb geen partner of gezin dus heb de ruimte ook, maar het is wel een achtbaan. Denk dat het een periode van transformatie is, plus het besef dat sommige dingen voorbij zijn en dat je niet het eeuwige leven hebt, geeft een gevoel van urgentie.
maandag 23 september 2024 om 15:25
Ik zei toen tegen mijn partner: ik voel me een soort gekooide tijger, die langs het gaas heen&weer loopt.MeeKlets23 schreef: ↑23-09-2024 15:21Denk dat het algemene onrust is. Dingen ontdekken dat bedoel ik niet (alleen) op seksueel gebied (fijn dat vriend hier ook goed over kan praten)
Hoe meer ik lees over die midlife crisis over vrouwen, hoe meer ik herken. Alles eigenlijk wel.
Stom dat ik daar niet eerder aan gedacht heb.
Opgesloten, Er Moet Meer Zijn!
Hij zei: ik houd je niet tegen hoor, ik sluit je niet op. Dat doe je zelf.
Veel over gepraat, en eigenlijk hielp dat al.
maandag 23 september 2024 om 15:25
Rondom mijn menstruatie ben ik wel wat lichtgeraakt denk ik maar kan niet zeggen dat ik het eraan kan linken.. heb trouwens een mirena spiraaltje.Lucifee2024 schreef: ↑23-09-2024 14:33De overgang duurt gemiddeld 10 jaar, niet meer menstrueren is iets van de laatste fase, daarvoor is er al 10 jaar van alles aan de hand.
Maar jij, TO geeft aan dat je dit altijd al heeft gehad, dus weer meteen op de hormonen van een vrouw te gooien lijkt me niet echt nodig.
Ga op zoek naar iemand om mee te praten en hou je cyclus in de gaten, heb je bijvoorbeeld alleen of meer last van zulke gevoelens in bepaalde periode van die cyclus?
maandag 23 september 2024 om 15:27
Ga samen een goede tantra-cursus doen. Is veel verschil in, maar ik kan er wel eentje aanbevelen, als dat wat voor je is?MeeKlets23 schreef: ↑23-09-2024 15:17Gelukkig kan ik ook dit goed bespreken met vriend. En voor de duidelijkheid; vreemdgaan is voor mij géén optie.
maandag 23 september 2024 om 15:27
Heel herkenbaar!Lila-Linda schreef: ↑23-09-2024 15:25Ik zei toen tegen mijn partner: ik voel me een soort gekooide tijger, die langs het gaas heen&weer loopt.
Opgesloten, Er Moet Meer Zijn!
Hij zei: ik houd je niet tegen hoor, ik sluit je niet op. Dat doe je zelf.
Veel over gepraat, en eigenlijk hielp dat al.
Ik ben vaak van alles delen, al mijn spinsels, gedachten..
Erover praten is voor mij ook erg helpend. Ik voel me na het erover hebben gehad opgelucht en beter maar wat ik heel vervelend vind, ik dat mijn vriend er vervolgens mee zit en echt last van krijgt.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
