Bepalen wat je nou eigenlijk voelt en waar je goed aan doet.

Goedemiddag allemaal..

Al enige weken loop ik rond met een enorme spaghetti aan gedachtes en gevoelens.
En ik kom er maar niet uit.. dacht, wellicht willen jullie met me mee denken.
Heb deze tekst inmiddels al 3 keer gewist en ben weer opnieuw begonnen omdat ik het zo moeilijk vind om onder woorden te krijgen waar ik nu eigenlijk écht mee zit. Ik krijg mijn hoofd er niet omheen..

Situatie:
Ik; Vrouw, 40 gepasseerd, lange relatie met man die wat ouder is samen samengesteld hamonieus gezin.
Puber kinderen die allemaal hun eigen pad gaan bewandelen, steeds meer van huis weg zijn.
Vriend en ik hebben zo onze dingen maar er zijn geen echte grote issues, hebben een fijne relatie, kunnen goed praten. Hij is gevoelig en meedenkend. Ik kan oprecht zeggen dat ik van hem hou. Verder hebben er ook geen grote veranderingen plaatsgevonden.
Maar nu.. sinds een paar weken, ben ik zo ontzettend onrustig.
Voel me ontevreden, vraag me af of ik niet iets anders wil in het leven. Of dit het nu is. Vraag me af of ik dit nog allemaal wel wil. Dit leven wat ik nu heb. Voel de drang naar vrijheid, naar dingen ontdekken, andere dingen, andere mensen.

Rationeel gezien vind ik mezelf een aansteller. Ik heb alles wat een mens zich kan wensen.
Nu ben ik altijd wel een beetje een onrustig mens geweest maar dat knagende gevoel wordt steeds erger en voor mijn gevoel sta ik nu echt op een kantelpunt.
Ik deel al mijn spinsels met mijn vriend, we kunnen er goed over praten, hij wil me 'laten' om zelf dingen op een rijtje te krijgen (met laten bedoel ik, niet opdringen, geen initiatief nemen tot seks, maar gewoon er voor me zijn en mij leidend laten zijn)
Alleen ik merk dat het z'n tol eist.
Hij kan me niet geruststellen en door zijn gevoelige aard wordt hij wordt onzeker, onrustig, verdrietig, kan niet slapen en loopt nachten te spoken, gaat bijv midden in de nacht wandelen.
Vervolgens voel ik me schuldig, wil ik hém geruststellen maar dat kan ik niet want ik weet niet wat en waarom ik de dingen voel zoals ik ze nu doe.
Is het de leeftijd? Is het maar een fase? Krijgt iedereen hier last van?

Ook ben ik naar een psycholoog geweest inmiddels, jammer genoeg was er geen klik maar twijfel nu om verder te zoeken... Vraag me af of iemand me uberhaubt wel kan helpen, als ik het al niet weet, hoe kan iemand anders dan zeggen wat ik moet doen, waar ik goed aan doe.
Zal zelf keuzes moeten gaan maken.

Ik laat het voor nu even hier bij, anders wordt het ratelen.
Hoop herkenning en inzicht te krijgen hier, alvast bedankt! Hoop niet dat het een te vaag en warrig verhaal is.

SweetFirefly schreef: ↑

24-09-2024 13:31

Heel goed. Het hoeft niet ad hoc. Juist het feit dat je je bewust bent dat er in jou een proces aan de gang is, en dat je jezelf de tijd gunt om uit te vinden wat dat zou kunnen zijn en hoe je het enigszins in banen kunt sturen, is heel fijn. Veel succes!

Dankjewel, ik voel me in ieder geval al een heel stuk rustiger

Pinaco schreef: ↑

24-09-2024 13:38

Het is oké dat het zijn tol eist. Je hoeft hem niet gerust te stellen. Jouw onrust en zijn onrust mogen er ook gewoon even zijn, dat heeft niet per se desastreuze gevolgen.

Ga uitzoeken hoe je die onrust gehoor kunt geven. Niet door te scheiden of te verhuizen of een open relatie te beginnen oid (want het klinkt alsof de kern van je leven goed zit). Maar door risico's te nemen op andere vlakken: Andere baan, verre reis, nieuwe hobby. Ga bungee jumpen, ga challenges aan, naar controversiele culturele voorstellingen die je zintuigen op scherp zetten.

Die onrust kan je heel veel brengen, maar je moet het wel zo channelen dat het niet verwoestend is voor dat wat je lief hebt.

Succes

Wauw, dat zeg je heel goed en mooi.
Het is precies zo.
Dankjewel voor je reactie, en we hebben de eerste stappen allebei al gezet (hobbymatig)

evelien2010 schreef: ↑

24-09-2024 14:06

Ik herken juist heel erg wat jij aangeeft. Ook vanuit mijn omgeving. Met 40/50 kom je op een kruispunt in je leven. Je bent op de helft. En het grote werk zit er al op. Je hebt je opleidingen afgerond kinderen gekregen, huis gekocht, redelijk stabiel in je baan. En dan? Je voelt dat je lichaam begint te veranderen en dat de kinderen richting zelfstandigheid gaan. Wie ben jij nog als het nest binnen enkele jaren leeg is?
Veel vrouwen stellen zich volledig in dienst van het gezin. Hebben weinig daarbuiten.

Bedenk ook dat het leeftijdsverschil met jouw partner groter gaat worden. Hij zal eerder gaan aftakelen en beperkt worden. Dat gaat op een bepaalde leeftijd steeds sneller.

Bedenk goed wat jijzelf nog wilt in dit leven. Nu kan het nog. In mijn omgeving zie je vaak stellen die gezamenlijk dingen gaan oppakken (reizen zonder kinderen, verbouwen, een hobby of hun relatie langzaam openen). Als jij behoefte hebt aan nieuwe mensen en ervaringen zouden jullie samen kunnen onderzoeken of nieuwe monogamie iets voor jullie is. Ook met het oog op de toekomst.

Stel in ieder geval grenzen aan je kinderen. Die kunnen zichzelf redden. Jij hoeft niet continu gestoord of opgespoord te worden tijdens jouw bezigheden! Ze kunnen appen of wachten tot jij er weer bent.

Dankjewel Evelien, denk dat het precies zo is. Qua leeftijdverschil.. ik weet het, ergens in mijn achterhoofd. Maar mijn vriend is fit, sport, en rent me er nog steeds uit Maar het is idd wel iets waar je aan denkt, bang voor bent. Maar tevens is het geen reden om onze (goede) relatie te verbreken.
'Jammer genoeg' hebben wij weinig stellen in onze omgeving die hetzelfde lijken door te maken waar we ons aan kunnen spiegelen.
Maar we gaan er mee aan de slag. Nogmaals bedankt voor je reactie.

.